متن فیلمنامه: همیشه ناکام ...

متن فیلمنامه: همیشه ناکام. 

روز. خارجی. میدان میوه.

                   نقی در حال بار زدن میوه بر روی ارابه دستی خود است.

روز. داخلی. منزل نقی.

                   نقی رخت خواب خود را جمعکرده و از اتاق خارج می شود..

                   مینو در آشپزخانه دارد غذا درست می کند.

                   مینو متوجه خارج شدن نقی می شود.

مینو: نقی. با توام نقی.

نقی: ها.

مینو: میری بیرون این آشغالا رو هم ببر.

نقی: هزار بار گفتم آشغالا رو شب باید بذاری بیرون.

مینو: کجا پس؟

نقی: میام.

                   نقی خارج می شود.

مینو: گور بابای ...

                   نقی سرش را از درب تو می آورد.

نقی: هزار بار گفتم پشت سر من نگو گور بابای ...

مینو: گور بابای آشغال.

نقی: صد دفعه گفتم فحش نده، حالیش شد اگه.

مینو: برو بابا.

نقی: رفتم.

مینو: بری که بر ...

                   نقی دوباره سرش را از درب تو می آورد.

نقی: برنگردم؟ باشه. مدرسه ی حسینم خودت سر بزن. کار دارم.

مینو: کارت بخوره ...

                   نقی دوباره سرش را از درب تو می آورد.

نقی: تو سر کی؟ رفتم بابا.

                   مینو با خشم درب را نگاه می کند. خبری از برگشتن نقی نیست.

مینو: نقی الهی بگم خون ...

صدای نقی از حیاط: خون جگر شم می افتم می خوابم، باید یه عمر پرستارم بشی. این رو می خوای تو؟

مینو: خدا نکنه تو زمینگیر بشی. دلخوشی من همینه روز شه تو بزنی بری سر کارت.

صدای نقی از حیاط: خدا این دلخوشی رو ازت نگیره مینو لولو.

مینو: لولو جد و آبادته نقی آناناس.

                   مینو با عصبانیت قاشق را بطرف درب پذیرائی پرت می کند و کف آشپزخانه می نشیند.

ادامه. خارج. جلو منزل نقی.

                   نقی ارابه میوه فروشی را با زور دارد از حیاط خانه خارج می کند.

                   رامین دارد بی ام و شاسی بلند خود را از حیاط منزلش خارج می کند.                                                           1

                   نمایی از بالای دو ساختمان، خانه بزرگ رامین که در حیاط خانه پنج خودرو گرانقیمت پارک کرده و خانه کوچک نقی که مقداری

                   جعبه کهنه میوه روی هم انباشته شده است.

نقی: بی صاحب. چرخت رو عوض کنم چه بامبولی می خوای دربیاری؟

                   رامین با زدن بوق سلام داده و رد می شود و می رود.

نقی: رامین. رامین. بی معرفت تعارفم نکرد کمک کنه. ای تو روحت رامین.

                   رامین دنده عقب برمیگردد.

رامین: نقی بابت میوه های دیروزی ممنونم. ببین فردا یه مهمونی توپ دارم. برام ردیفش کن.

                   رامین حرکت می کند.

نقی: حق داری خب. من الاغ ...

                   رامین دنده عقب برمیگردد.

رامین: ببین مثل دفعه قبل گند نزنی ها. درجه یک باشن.

                   رامین حرکت می کند.

نقی: دفعه قبل از لجم ...

                   رامین ترمز می کند و سرش را از ماشین درآورده و داد می زند.

رامین: آب میوه یادت نره. از همون قبلی.

                   رامین حرکت می کند.

نقی: مرتیکه عرق ...

                   در یک نما چراغ ترمز ماشین رامین روشن می شود.

صدای رامین: ببین داداش، تخمه و آجیلم باشه. بارسلون بازی داره. راستی یادت نیست خوردن اون زهرماری رو تو یاد ما دادی الاغ؟

نقی: برو بابا.

ادامه. خارجی. همانجا.

                   نقی دارد دور شدن ماشین رامین را نگاه می کند.

                   در یک نما نقی مات و مبهوت و گنگ دوربینی را که دارد از او دور می شود بی احساسی خاص نگاه می کند.

گذشته. خارجی. روز. زمین خاکی فوتبال.

                   نقی نوجوان همراه با دیگر هم سن و سالهای خود فوتبال بازی می کند.

                   رامین درون دروازه ایستاده است.

                   نقی به تیم مقابل گل می زند، هم تیمی ها دوره اش کرده اند.

                   رامین از دروازه بیرون آمده و با بقیه دوستانش شادی می کند.

ادامه. بیرون زمین فوتبال.

نقی: اگه گفتین حالا چی می چسبه؟

مسعود: یه نوشابه تگری ...

جعفر: رامین رامین.

همگی: رامین رامین.

رامین: ای بابا همیشه که نمی شه من بخرم.

نقی: نخر. بچه ها اگه گفتین بازی بعد گلرمون کیه؟                                                                                                      2

رامین: سگ خور. بریم.

جعفر: نقی گفتی گلرمون کیه؟

نقی: خب معلومه، رامین.

مسعود: رامین رامین.

همگی: رامین رامین.

رامین: خیلی خب حالا. خرم کردین دیگه.

جعفر: کیکم هست دیگه نه؟

رامین: رو که نیست.

ادامه. کنار دکه.

                   بچه های تیم دارند نوشابه و کیک می خورند.

نقی: کی می دونه عرق به چی می گن؟

جعفر: عرق نعنا.

نقی: نه.

مسعود: عرق بیدمشک.

نقی: نه.

رامین: بابام به یکی سفارش داد براش عرق کشمش بیاره، منظورت ...

نقی: بخورین به سلامتی داش رامین.

ادامه. جلو مدرسه.

                   بچه ها وارد مدرسه می شوند.

                   تابلو دبیرستان بالای درب ورودی در یک نما.

نقی: زنگ اول چی داشتیم؟

مسعود: از رامین بپرس.

رامین: ریاضی.

نقی: زنگ دوم؟

رامین: ورزش.

نقی: من رفتم زنگ دوم بیام.

رامین: کجا؟

نقی: من که کلا تعطیلم تو ریاضی. اصلا دفتر ریاضی ندارم.

رامین: بگیر من نوشتم.

نقی: بذار رو صندلیم. بازم بذار. معلم حضور غیاب کرد دفتره رو نشون بده بگو رفته دستشوئی، اسهال داره.

رامین: اه اه اه.

ادامه. داخل حیاط مدرسه.

                 بچه ها دارند فوتبال بازی می کنند.

                 نقی از دیوار مدرسه پایین پریده و خودش را به جمع بچه های می رساند.

                 ناظم ناظر بر این صحنه است.                                                                                                              3

                 ناظم بطرف بچه ها حرکت می کند.

ادامه. جلو مدرسه.

                درب مدرسه باز می شود.

                نقی از درب مدرسه خارج می شود.

                ناظم لای درب مدرسه ایستاده است.

                بچه ها یکی یکی پشت سر ناظم جمع می شوند.

                نقی دارد دور می شود.

                ناظم برگشته و بچه ها را راه می اندازد.

                رامین قبل از همه طرف توپ می رود تا بازی را مجددا شروع کند.

                درب مدرسه بسته می شود.

ادامه. داخل حیاط مدرسه.

                 بچه ها دارند فوتبال بازی می کنند.

ادامه. جلو مدرسه.

                درب مدرسه باز می شود.

                بچه ها به بیرون هجوم آورده اند.

                نقی زیر درختی نشسته و درب مدرسه را نگاه می کند.

                رامین با بقیه دوستان همکلاسی از درب خارج شده و بطرف نقی رفته و با او دست می دهند.

مسعود: حرفش چیه؟

نقی: گفت برو با بابات بیا.

رامین: چرا نیاوردیش پس؟

نقی: بابام بفهمه پوستم کنده ست.

جعفر: راست می گی ها.

ادامه. همانجا.

                     یک خودرو پژو 504 شیک توقف کرده و بوق می زند.

ادامه. همانجا.

مسعود: رامین بابات اومده.

نقی: سلام نصرت بیگ کبیر.

رامین: آرومتر.

نقی: نترس نمی شنوه.

رامین: من رفتم.

نقی: کارت دارم.

رامین: بیا در پشتی. امانتام یادت نره.

نقی: باشه.                                                                                                                                                       4

جعفر: ددی رو ببوس.

رامین: گم شو.

                     رامین دور شده و بطرف خودرو می رود.

ادامه. همانجا. داخل خودرو.

                    رامین سوار می شود.

رامین: سلام بابا. خسته نباشی.

نصرت بیگ: سلام بابا. تو هم خسته نباشی.

رامین: دوست داشتم با دوستام بیام.

نصرت بیگ: همین که قبل از مدرسه با اونا راهی بشی کافیه. باید زود برسی خونه. فردا پس فردا کنکور ...

رامین: سال بعد کنکور دارم ها ...

نصرت بیگ: صد دفعه گفتم بازم می گم، تا پلک بزنی می بینی نشستی رو صندلی کنکور و ورقه جلوته.

رامین: من قبول می شم.

نصرت بیگ: باید قبول شی. هر رشته ای هم نه ها. فقط چی؟

رامین: پزشکی.

نصرت بیگ: حالا که پسر گلم حرف باباش حالیشه بستنی بخریم بریم خونه.

ادامه. همانجا.

                  نقی و دوستانش دارند خودرو پدر رامین را نگاه می کنند که در حال دور زدن و دور شدن هست.

مسعود: خوش بحالش.

جعفر: نقی نگفتی می خوای چکار کنی؟

نقی: یه کاریش می کنم. بریم.

مسعود: سینما؟

جعفر: پولمون کجا بود.

مسعود: راست می گی ها.

جعفر: رامینم که رفت.

نقی: استخر بریم. بابای رامین چند تا بلیط داده بود بهش.

جعفر: طفلک رامین خودش نیست که ...

مسعود: ما که هستیم.

نقی: لاشخورای عزیز بدو که رفتیم.

ادامه. استخر.

                نقی و دوستانش دارند شنا می کنند.

ادامه. اتاق رامین.

                رامین دارد درس می خواند.

شب. خارجی. درب پشتی منزل رامین.                                                                                                                  5

                نقی آنطرف درب و رامین از روی ایوان با هم صحبت می کنند.

نقی: جات خالی. استخر چسبید. دستت درد نکنه؟

رامین: دست من؟

نقی: بابت بلیطا خب. ببین عمو ایرج یادته؟

رامین: همون پیرمرد دست فروش؟

نقی: میوه فروشه. بابت سری قبل دلخوره ازم.

رامین: من که پول دادم بدی بهش!

نقی: نخوردم که. یادت نیست جعفر و تو زدین شیشه ماشین اون خانمه رو شکوندین؟

رامین: خب ...

نقی: بابت خرید شیشه دادم به خانمه. ببین عمو ایرج نیاد مدرسه کارم زاره. یه پولی از بابات بگیر بیار بدیم بهش.

رامین: ببینم چی می شه.

نقی: بگیر اینم.

                نقی یک نوار کاست بطرف رامین پرتاب می کند.

رامین: نوار کیه؟

نقی: عشق من داریوش.

رامین: معین چرا نیاوردی؟

نقی: قرار شد بیاد برات بخونه، فیس تو فیس. پسر مگه دست منه. این اومده بازار.

روز. داخلی. دفتر مدرسه.

                نقی با عمو ایرج وارد دفتر می شوند.

                نقی کنار درب ورودی دفتر می ایستد.

                عمو ایرج به طرف میز مدیر مدرسه می رود.

مدیر: آقای ناظم پدر نقی حبه قند اومدن. ببین چکار دارن.

                عمو ایرج بطرف میز ناظم می رود.

ناظم: هزار بار گفتم پدر نقی خان باید دست بچه ش رو بگیره ببره، از این درسخون ...

عمو ایرج: مرد ناحسابی جای پدر توام. این از سلام دادن و از جا پاشدنته؟ این بچه هر چی بشه محصول تربیت امثال توئه خب. خجالت بکش از

               من پیرمرد.

ناظم: پدر من نرسیده طلبکار شدی که ...

عمو ایرج: طلبکارم آره. چرا نباشم. بچه آوردم دادم دست شما تربیتش کنین اونوقت می گی دستش رو بگیرم ببرم؟ من کارگری می کنم بچه م

              درس بخونه تو چکاره ای بگی ببرش؟ دولت خرج کرده تو درد شکم گرفتی؟! نه، گوش بده حالا، حرف دارم. ببین چی گفتم بهت

              فردا این باید دکتر شه، مهندس شه، مثل تو نه اما معلم بشه باید. نشه تقصیر توئه. نشه می آم یقه ت رو می گیرم می نشونمت رو ارابه

              میوه م تو محله می چرخونمت آبروت بره.

مدیر: پدر جان آرومتر. اینقدری که سر ما داد کشیدی سر بچه ت هم داد بکش آدم شه؟

عمو ایرج: سر بچه م؟ بیا اینجا پسر. د یاللا بیا. سر بچه م؟ داد بزنم؟ سرش رو ببرم بذارم رو سینه ش راضیت کردم؟ کج بره می کشمش.

                عمو ایرج بطرف نقی که آرام آرام دارد بطرفش می آید هجوم برده و او را زیر مشت و لگد می گیرد.

                مدیر و ناظم بطرف عمو ایرج رفته و بزور نقی را از دستش می گیرند.

نقی: گه خوردم بخدا. گفتم بخدا.

عمو ایرج: پشت اینا قائم شدی نزنمت؟ عصر که می آی خونه، نمی آی؟ سرت رو نبرم مرد نیستم.                                          6

مدیر: پدر جان حالا اینقدر تند نرو تو هم.

عمو ایرج: چششم درمی آرم. مگه نخواستین بیام ببینم چرا از مدرسه در رفته؟ خب دارم حل و فصلش می کنم از این گها نخوره بعد از این.

مدیر: پدر جان شما آروم باشین حله. می گم حله.

ناظم: بیا بشین خودم یه چای برات بریزم. بشین.

مدیر: مرد حسابی می افتی می میری ها.

عمو ایرج: بذار بمیرم راحت شم از دست این بچه. بی پدر بمونه بفهمه دنیا دست کیه. وای که تو چقدر خری بچه. گمشو برو سر کلاست تا باز

              اون روی سگ من بالا نیومده. برو دیگه چرا واییستادی ...

نقی: آقا برم؟

مدیر: گمشو برو کلاست.

ناظم: یادت باشه این دفعه آخرته ها.

                ناظم برای عمو ایرج چای آورده است.

روز. خارجی. جلو مدرسه.

                نقی و دوستانش خنده کنان از مدرسه خارج می شوند.

شب. خارجی. درب پشتی منزل رامین.

                نقی یک بسته را بطرف رامین که روی ایوان ایستاده است پرت می کند.

نقی: همونائی که خواسته بودی.

رامین: بروسلی هم هست؟

نقی: هم بروسلی هم شعله هم همون که گفتی ...

رامین: سوس. آرومتر خب.

نقی: حالش رو ببر داش رامین. فردا می بینمت. شب دیر نخوابی بچه.

                نقی دور می شود.

رامین: فردا بیارمشون؟ نقی ...

                نقی سوار بر موتور گازی دور شده است.

روز. خارجی. جلو مدرسه.

                نقی همراه با تعدادی محصل دیگر وارد مدرسه می شوند.

ادامه. داخلی. محوطه حیاط مدرسه.

                نقی همراه با تعدادی محصل دیگر در صف های نه منظم و نه نامنظم ایستاده اند.

ناظم: از جلو نظام.

                محصل ها در صف ها جابجا شده و از جلو نظام می گیرند.

                در حین جابجائی محصل ها کیف رامین از دستش می افتد.

                رامین با دیدن فیلم ویدئو که از کیفش بیرون افتاده خود را می بازد و نگاهش روی صورت نقی مات و مبهوت می ماند.

                نقی با سرعت خودش را به رامین رسانیده و نوار فیلم ویدئو را از زمین برداشته و زیر لباسش پنهان می کند.

نقی: این رو چرا آوردی احمق دیوونه.

                یکی از محصل ها متوجه حرکات رامین و نقی شده است اما سر در نیاورده و کنجکاوانه آنها را زیر نظر دارد.              7

                نقی با چشم غره محصل کنجکاو را آرام می کند.

                ناظم ترتیب ایستادن محصل ها را بررسی می کند.

ناظم: چقدر بی نظمین شماها. یک بار دیگه، از جلو نظام. برو پشت سر نفر جلوئیت. فقط باید پشت گردن جلوئی رو ببینی. تکون نخور گوساله.

ادامه. همانجا. درب ورودی ساختمان کلاس ها.

                محصل ها در صفوف منظم و نامنظم وارد ساختمان کلاس ها می شوند.

                نقی همراه با دوستانش جلو رفته و وارد ساختمان می شوند، نقی دورادور مواظب رفتار و حرکات محصل کنجکاو است.

                محصل کنجکاو خودش را در محوطه جلوئی ساختمان به ناظم رسانیده و با او صحبت می کند.

                ناظم جلو حرکت صف ها را گرفته و از دو نفر می خواهد کیف و جیب بچه ها را بازرسی کنند.

                ناظم بطرف درون ساختمان حرکت می کند.

ادامه. داخلی. کلاس.

                نقی از پنجره به حیاط نگاهی می اندازد و متوجه جریانات جلو ساختمان می شود.

                نقی از همه می خواهد از کلاس خارج شوند.

                در حالیکه آخرین نفرات کلاس خارج می شوند نقی نوار ویدئو را پشت عکس آویخته به دیوار پنهان می کند.

                ناظم در حالیکه داد و بیداد راه انداخته همراه با محصل ها وارد کلاس می شود.

ناظم: گمشین برین داخل. کی گفته بیاین بیرون؟ برو تو بینم. زود باش دیگه. شما دو تا بایستین اینجا. همه رو بگردین.

                با اشاره ناظم دو نفر از محصل ها بقیه را می گردند.

مسعود: آقا منم بگردمشون؟

ناظم: بتمرگ سر جات. خفه شو جعفر ...

جعفر: آقا همه خندیدن ...

ناظم: فکر نکنین می شه از من چیزی رو مخفی کرد. هر کی کار خلافی کرده خودش بیاد بیرون. قول می دم کاریش نداشته باشم. خیلی خب، اما

       یادتون باشه به من می گن حمید دست بالا. سن شما بودم اندازه شما حالیم بود. بالاخره می فهمم قضیه چی بوده. ببینین کی گفتم.

ادامه. خارجی. محوطه حیاط مدرسه.

                نقی و رامین کنار دیوار نشسته و به دیوار تکیه داده اند.

نقی: نگفته بودم نوار نیار تو مدرسه.

رامین: دفعه قبل که یه روز دیر شد برگردوندن فیلم، محسن فیلمی اومد جلو در خونه پدرم فهمید فیلم گرفتم باهام دعوا کرد. چکار می کردم.

نقی: بی احتیاطی نکرده بودی کسی حالیش نبود. یه کیف رو نمی تونی نگهداری تو آخه.

رامین: افتاد دیگه. حالا از این حرفا گذشته. پیداش کنن من بدبخت می شم.

نقی: منم بهم درجه می دن.

رامین: نه. منظورم اینه هر دومون ...

نقی: خفه شو بینم چکار باید بکنیم.

رامین: ببین کسی متوجه ما نیست که؟

نقی: من می رم داخل کلاس ...

رامین: حواست کجاست؟ زنگ تفریحه. کسی رو به ساختمان راه نمی دن ...

نقی: برا همین گفتم من می رم. بیا جلو پنجره کلاس. فیلمه رو می دم بهت ببر بذار جلو پنجره انباری. شیشه ش شکسته ست. بذار اونور شیشه.

       مواظب دستتم باش شیشه نبره. اون پسره رو چند بار زده م، ببینه بدبخت شدیم ها. من رفتم.                                        8

                نقی از رامین دور می شود.

                رامین بطرف پنجره کلاس حرکت می کند.

ادامه. همانجا.

                    محصل کنجکاو از دور نقی و رامین را زیر نظر دارد.

                    رامین کنار پنجره کلاس رسیده است.

                    نقی از آنطرف پنجره فیلم را به رامین می دهد.

                    رامین فیلم را گرفته و زیر لباسش پنهان می کند و به طرف انباری حرکت می کند..

ادامه. همانجا.

                    نقی از ساختمان خارج شده و بطرف انباری حرکت می کند.

                    محصل کنجکاو همراه با دو نفری که بچه ها را می گشتند رامین را زیر نظر گرفته اند.

                    نقی خود را به رامین که کنار پنجره انباری رسیده است می رساند.

                    رامین نوار ویدئو را آنطرف پنجره گذاشته و همراه با نقی از آنجا دور می شود.

                    محصل کنجکاو خود را به پنجره انباری رسانیده و چوب کوچکی را با کاغذ و کبریت روشن می کند و داخل انباری می اندازد.

                    آتش یواش یواش نیمکت های انباشته شده در انباری را می سوزاند.

                    محصل کنجکاو و دو نفر همراهش بدو به طرف ساختمان کلاس ها می روند.

ادامه. داخلی. دفتر مدیر.

نقی: تقصیر منه. رامین هیچ کاری نکرده. آتش گرفتن انباری گناه منه.

                    مدیر، ناظم، معلم ها، پدر رامین و نقی، محصل کنجکاو و دوستانش ایستاده اند و نقی را نگاه می کنند.

                    رامین دارد گریه می کند.

ادامه. خارجی. جلو مدرسه.

                    نقی سرافکنده از درب مدرسه خارج می شود.

                    پدر نقی از درب مدرسه خارج شده و نقی را زیر مشت و لگد می گیرد.

                    نقی خود را از دست پدرش رها کرده و پا بفرار می گذارد.

                    پدر نقی دنبالش کرده اما به او نمی رسد، شروع می کند به پاره کردن کتابهای درسی نقی که روی زمین پخش و پلا شده اند.

                    صدای آژیر حمله هوائی در فضا می پیچد.

                    پدر نقی هاج و واج اینطرف و آنطرف را نگاه می کند.

                    صدای داد و فریاد هجوم محصلان که دارند کلاسهای خود را ترک می کنند روی چهره نقی که مات و مبهوت پدرش را نگاه

                    می کند. نقی بطرف پدرش دویده و او را کشان کشان بطرف درب مدرسه می برد.

ادامه. خارجی. محوطه حیاط مدرسه.

                    محصلان بطرف پناهگاه هجوم آورده و از سر و کول هم بالا می روند تا وارد پناهگاه شوند.

                    نقی پدرش را کول گرفته و از طرف درب مدرسه بطرف پناهگاه می آورد.

                    صدای آژیر حمله هوائی در فضا پیچیده است.

زمان حال. خارجی. جلو منزل نقی.                                                                                                                     9

                   در حالیکه یک وانت بوق زنان از کنار ارابه نقی که دارد دور شدن ماشین رامین را نگاه می کند رد می شود، نقی بخودش می آید و

                   با همراهی دو سرباز که به کمکش آمده اند وحشت زده ارابه میوه خود را کنار می کشد.

نقی: گور پدرت رامین. کم مونده بود با وانته کله به کله شم.

سینا: حواست کجاست عمو نقی.

نقی: پسر جان تو هم جای من بودی، سینا توئی؟ رفتی خدمت؟ درس و مشقت چی شد پس؟ کنکورت؟

دوست سینا: رفت دانشگاه بصورت فشرده تموم کرد بعدش هم فارغ شد اومد عمو ...

سینا: تو خفه شو. عمو نقی درس و مشق حال نداد. گفتم برم خدمت بیام پاسپورت بگیرم برم.

نقی: بابات اجازه می ده مگه؟      

سینا: مجبوره. دارم می رم بانک دیدنش. کم مونده بود بزنه بهتون ها.

                  نقی براه افتاده است.

نقی: منم داشتم می رفتم ببینمش، بابات رو. قرار بود یه دو میلیونی وام ردیف کنه برام. شاید یه پیکان وانتی بگیرم.

                  سینا به همراه دوستش در کنار نقی براه افتاده اند.

سینا: فکر نکنم درست شه.

نقی: چیزی گفته بابات؟

سینا: واللاه مستقیم که نه. منتهی از دست شما شاکیه. خودتون در جریان هستین دیگه. بابت ...

نقی: سینا جان، اینکه من ارابه میوه م رو جلو بانک نگه می دارم از لج اون نیست که. دوست دارم همیشه یادم باشه چه خریتی کردم.

سینا: نخور بچه ...

دوست سینا: عموت نیست مگه؟

سینا: باشه. قرار نیست تو ...

نقی: بخور پسرم. کارت نباشه. ببینم بابات هست دیگه نه؟

سینا: باید که باشه. ما رفتیم. می بینمت عمو نقی.

                    سینا و دوستش بطرف بانک آنطرف خیابان براه افتاده اند.

                   نقی نگاهی به بانک کرده و ارابه را هل می دهد ببرد بطرف بانک.

ادامه. داخلی. بانک.

                  مسعود دارد با کارمند خانم شیک پوش و خوش تیپ حرف می زند.

                  مسعود پشت میزش نشسته و با ناراحتی نقی را که دارد ارابه اش را جلو بانک در پیاده رو مستقر می کند نگاه می کند.

                  مسعود متوجه سینا و دوستش می شود.

مسعود: سوزی برو پشت میزت تا سینا متوجه نشده.

                  کارمند خانم با دلخوری بطرف میزش می رود.

                 سینا و دوستش وارد بانک می شوند.

                 مسعود که از دیدن نقی و ارابه اش ناراحت است، با دیدن سینا دلخورتر شده و با ناراحتی خودکارش را روی میز می اندازد.

سینا: سلام بابا.

دوست سینا: سلام.

مسعود: سلام. از اینورا. آوردی لباسات رو نشون همکارام بدی؟

سینا: بابا ما حرفامون رو زدیم. نخواستم بدون خداحافظی برم. اگه دوست ندارین برم؟

مسعود: بشین بینم. برا من بلبل شده.

                  نقی وارد بانک شده و بطرف میز مسعود می آید.                                                                                   10

نقی: سینا بابات رضا نداد یه وامی بده به ما، تو چیزی بگو شاید از خر شیطون بیاد پایین.

مسعود: علیک السلام. باز که آوردیش جای همیشگی.

نقی: آش کشک خالته بخوری پاته نخوری پاته. داداش جان خودت یه کاری کن این وامه ردیف شه یه وانتی بگیرم از دست من و ارابه م راحت

       شی ...

مسعود: ببین برادر من ...

نقی: نگو هنوز تو حال و هوای اون دوره ای که اصلا باورش ...

مسعود: نقی ...

نقی: بگو خب. سینا اینجاست، حالیمه.

مسعود: ضامن ردیف شد؟

نقی: سینا ...

سینا: بله عمو؟

نقی: شنیدی؟

مسعود: منظور؟

نقی: گفت عمو. پسر منم به تو می گه عمو ...

مسعود: حرف اصلیت رو بزن نقی.

نقی: خودت کارمندی ضمانتم رو بکن.

سینا: بابا کار شما داره طول می کشه. ما باید بریم. امانت ما رو بده .

مسعود: بگیر. باهات کار دارم. الان نه اما.

سینا: عمو جان از دیدنت خوشحال شدم. راستی حسین رفت خدمت؟

نقی: فعلا داره برا خودش می چرخه. نره هم می برنش. سینا جان انشاالله روز برگشتت بیام خونه تون یه شربت مهمونتون بشم.

سینا: انشاالله کارت پایان خدمت بگیرم با پاسپورت بیام دم درتون برا خداحافظی اونور آب. قربونت برم. حسین رو سلام برسون. بابا ما رفتیم.

        خداحافظ.

                 سینا و دوستش با نقی روبوسی می کنند و از بطرف درب خروجی بانک حرکت می کنند.

نقی: مسعود یادته روزای آخر خدمت من بود، تو بعنوان یه آشخور اومدی گروهان ما؟

                نقی همانطور که دور شدن سینا و دوستش را نگاه می کند روی صندلی نشسته و در فکر و خیال گذشته غرق می شود.

گذشته. خارجی. جلو پادگان نظامی.

                 نقی سرباز با جیپ وارد پادگان شده و کنار درب ورودی می ایستد تا دژبان به درون پادگان راهش دهد.

                 دژبان مسعود و سربازهای دیگر تازه وارد را که از اتوبوس پیاده می شوند، بخط کرده و راهی درون پادگان می کند.

                 نقی سوار جیپ می شود.

نقی: بدو آشخور، بدو جا نمونی.

دژبان: گم شو تا ...

نقی: بخورمت. وقتی سرم داد می زنی خوشگلتر می شی.

                 مسعود که از اتوبوس پیاده می شود متوجه صدای نقی می شود و می خواهد مطمئن شود خود اوست.

                 نقی با جیپ دور می شود.

                 مسعود می خواهد دنبال جیپ بدود که در مقابل خود هیکل درشت دژبان را می بیند.

دژبان: کجا؟

مسعود: دوستم ...                                                                                                                                           11

دژبان: برو تو صف تا اون روی سگم بالا نیومده.

ادامه. خارجی. جلو ساختمان فرماندهی گروهان.

                 نقی جیپ را پارک می کند.

                 سرباز عسگری سوار جیپ می شود.

نقی: عسگری به سرکار استوار محمدی بگو یه نگاهی به ترمزش بکنه.

عسگری: باز چی شده  نقی؟

نقی: فضولی موقوف. داری با سرباز بیست و چهار ماه خدمت می گپی ها. پا بچسبون آشخور. نبود دو هفته دیگه. ببین، بهش بگو خوب نمی گیره.

شب. داخلی. آسایشگاه گروهان.

                    نقی همراه با سربازهای دیگر در حال بزن و بکوب و بخون و برقص هست.

نقی: بده من ببوسم اون کارته رو. اوف که چه حالی داره. نبود دو هفته دیگه ...

سرباز ترخیصی: فعلا علی الحساب جلو کارته پا بچسبون آشخور ...

نقی: آقا من جلو حرف حق گردنم از مو باریکتره. اینم برا تو ارشد گروهان.

                     نقی حالت خبردار گرفته است.

                     سرباز ترخیصی بطرف نقی رفته و یک شیرینی توی دهان او می گذارد.

                     سرباز نگهبان وارد آسایشگاه می شود.

نگهبان: بچه ها گروهبان نگهبان داره می آد.

نقی: بیاد خب. جشن ترخیصی داریم.

                      گروهبان نگهبان وارد آسایشگاه شده است.

                      سرباز نگهبان خارج می شود.

گروهبان: چه خبره پادگان رو گذاشتین سرتون؟

نقی: سلامتی سرگروهبان یه کف بیا بینم.

گروهبان: نقی جشن ترخیصی گرفتی؟

نقی: نه سرگروهبان، برا من نیست. دو هفته دارم هنوز.

سرباز ترخیصی: برا منه سرگروهبان. اینم کارتمه. فردا خونه م انشاالله. بفرما دهنت رو شیرین کن.

گروهبان: بری که برنگردی. به سلامتی. شیرینی فقط همینه؟

                      سرباز نگهبان دوباره وارد آسایشگاه می شود.

نگهبان: نقی یکی بیرون کارت داره.

نقی: کیه؟

نگهبان: نشناختمش. انگار تازه اومده.

نقی: باشه اومدم.

ادامه. خارجی. جلو آسایشگاه.

                    سرباز نگهبان و نقی شیرینی خوران از آسایشگاه خارج می شوند.

                    مسعود که روی پله نشسته است پا شده بطرف نقی می رود و او را در آغوش می گیرد.

مسعود: نقی نوکرتم ...

نقی: مسعود چقدر لاغر شدی، خدمت پیرت کرده نه؟

مسعود: گمشو هنوز یه روز نشده.                                                                                                                        12

نقی: آشخور تمام. بریم تو.

مسعود: باید برگردم. دو پاکت سیگار دادم اومدم اینجا ...

نقی: جایگزینی بودی؟ بریم ردیف کنم.

مسعود: گیر ندن؟

نقی: بیا آشخور. به من گیر بدن؟ به سرباز بیست و چهار ماه خدمت؟!

مسعود: به من بابا ...

نقی: نترس. با من که باشی نباید از چیزی بترسی. بریم هم سیگارات رو پس بگیرم هم اجازه ت رو. نقی سروره پادگانه ...

مسعود: بریم.

ادامه. داخلی. آسایشگاه گروهان.

                    گروهبان و سربازها دم گرفته اند و می رقصند.

                    نقی و مسعود وارد می شوند.

نقی: جانم سرگروهبان. تکی به مولا. من رو داشته باش. کمر که نیست.

                    نقی خودش را می اندازد وسط رقص و می رقصد.

گروهبان: ای ول بابا.

نقی: نبود دو هفته دیگه.

سرباز ترخیصی: پا بچسبون آشخور.

نقی: مسعود بیا وسط داداش. انشاالله ترخیصی تو. گفتی دو ماه خدمتی؟ نبود بیست و دو ماه دیگه.

                    شلیک خنده همه.

روز. خارجی. خیابان.

                   نقی و مسعود در پیاده رو گردش کنان می گذرند.

ادامه. همانجا.

                  نقی و مسعود وارد سینما می شوند.

                  بر سردر سینما پوستر فیلمی جنگی نصب شده است.

شب. داخلی. پادگان.

                  مسعود داخل پارک موتوری نگهبانی می دهد.

                  نقی با صورت بسته شده مخفیانه از لای سیم خاردار وارد پارک موتوری شده و از پشت مسعود خودش را به او رسانیده و با لگد

                  مسعود را می زند و نقش بر زمین می کند.

                  مسعود بر زمین افتاده است.

                  نقی تفنگ مسعود را برداشته بطرفش می گیرد.

                  مسعود روی زمین عقب عقب می رود.

                  نقی صورتش را بازمی کند.

مسعود: تف تو روت. مرتیکه تو که من رو نصف جون کردی.

نقی: الاغ فردا پس فردا می فرستنت خط. اینجوری که اسیر شدی رفتی به چی؟

مسعود: فعلا که اینجام.

نقی: فعلا آره. ببین من رفتنی ام. دو روز دیگه ترخیص می شم اما قراره فردا شماها رو ببرن جلو. منم میام باهات. شب پیشت         13

        می مونم پس فردا برمی گردم کارتم رو می گیرم تا آماده شم برم خونه.

مسعود: مگه نمی گفتی ایران قبول کرده صلح کنه؟

نقی: اعلام کرده اما عراقی ها تو خیلی از خطوط دست به حمله زدن.

مسعود: یعنی نمی خوان صلح کنن؟

نقی: فکر کنم آخرای جنگ باشیم، منتهی فعلا باید برین جلو.

مسعود: خوش بحالت داری تموم می شی.

نقی: تا چشم رو هم بذاری خدمت تو هم تمومه. بقول گفتنی چون می گذرد خیالی نیست.

مسعود: حالا کو تا بیست ماه دیگه.

نقی: فکرشم نکن. یه کم حواست رو جمع کن گروهبان نگهبان نیاد مثل من غافلگیرت کنه. اینجا آموزشی نیست ها. اضافه می خوری.

مسعود: حواسم هست.

نقی: دیدم چطور هست.

مسعود: داشتم به خواب دیشبم فکر می کردم.

نقی: چی دیدی مگه؟

مسعود: تو خواب گردان ها رو قرعه کشی کردن، تو افتادی مخابرات. من ...

نقی: تو چی؟

مسعود: من افتادم کربلا ...

نقی: گردان کربلا داره مگه ارتش؟

مسعود: خود کربلا ...

نقی: بدبخت شدی رفت پی کارش ...

مسعود: چرا؟

نقی: اسیر شدنت که حتمیه.

مسعود: بلکه م بریم فتحش کنیم.

نقی: تو!!!!!!!! این رو خوب اومدی. داره صلح می شه.

مسعود: پس چرا اسیر بشم؟

نقی: خواب توئه از من می پرسی؟

مسعود: تعبیرت غلطه.

نقی: انشاالله.

روز. خارجی. جاده منتهی به خط.

                  خودروهای نظامی به همراه سرباز و تجهیزات در گردوخاک بطرف جلو حرکت می کنند.

                  نقی خودرو فرمانده گردان را می راند.

                  فرمانده گردان به دوردست خیره شده است.

فرمانده: چرا اومدی؟ کارتت اومده بود که.

نقی: بخاطر رفیقم. تازه اومده، گفتم بنده خدا اول خدمت بره خط خودش رو می بازه. گفتم یه دلداری بدم بهش....

فرمانده: سرباز که اسلحه دست گرفت باید بتونه بره خط.

                  مسعود پشت خودرو ایستاده و روبرو را نگاه می کند.

شب. داخلی. چادر فرماندهی.                                                                                                                             14

                 مسعود به همراه نقی و دیگر سربازها در حال اتمام کارهای برپایی چادر فرمانده گردان هستند.

                 صدای توپ و تانک و گلوله از دور شنیده می شود.

نقی: کاش منم مثل تو تازه اومده بودم فرصت بود برم صدام یزید کافر رو دست بسته بگیرم بیارم تحویل بدم.

                 مسعود نقی را چپ چپ نگاه می کند.

ادامه. خارجی. محوطه جایگیری یگان.

                 عراقی ها از زمین و هوا حمله ی گسترده ای را آغاز کرده اند.

                 فرمانده همه را بطرف خاکریزها هدایت می کند.

                 مسعود خواسته ناخواسته همراه دیگر سربازها بطرف خاکریز کشیده می شود.

                 از زمین و آسمان گلوله می بارد.

                 نقی خودرو فرمانده گردان را به حرکت درآورده و بطرف گودالی می برد.

                 سربازها اینطرف و آنطرف می دوند.

ادامه. خارجی. آنطرف محوطه جایگیری یگان.

                 تانکهای عراقی به تعداد بسیاری در حال پیشروی هستند.

                 چند هواپیمای عراقی محوطه ایرانی ها را به آتش کشیده اند.

                 تانکها زوزه کشان به جلو حرکت می کنند.

                 سربازان عراقی پشت تانکها در چندین ردیف بجلو حرکت می کنند.

                 تانکها به خاکریزها نزدیک می شوند.

ادامه. خارجی. محوطه جایگیری یگان.

                 سربازهای ایرانی بشدت مقاومت می کنند.   

                 آرپی چی زنها با شدت تمام بطرف تانکهای عراقی آتش گشوده اند.

                 مسعود وحشت زده تیر می اندازد.

                 چند سرباز در اطراف مسعود بر زمین افتاده اند.

                 مسعود بصورت مداوم تیراندازی می کند اما گیج و مبهوت است.

ادامه. خارجی. آنطرف محوطه جایگیری یگان.

                 تانکها از هر طرفی که چشم بتواند ببیند در حال عبور از خاکریزها هستند.

                 محوطه جایگیری یگان کاملا در محاصره قرار گرفته است.

                 با جلو آمدن تانک های عراقی حلقه محاصره هر لحظه تنگ تر و تنگ تر می شود.

ادامه. خارجی. محوطه جایگیری یگان.

                  نیروهای ایرانی متوجه بیهوده بودن مقاومت شده اند اما نمی خواهند تسلیم بشوند.

                  درگیریها بشدت اینجا و آنجا ادامه دارد.

                  تعداد مجروحان و کشته شده ها بسیار زیاد است.

                  تانک های عراقی از هر طرف در حا ل عبور از خاکریزها هستند.

                  مسعود مات و مبهوت و ترسیده دارد تانکها را نگاه می کند.                                                                       15

                  نقی آرپیچی در دست دنبال گلوله می گردد اما گلوله ای برای شلیک پیدا نمی کند.

                  مسعود خودش را به نقی رسانیده و در کنارش قرار می گیرد.

                  لوله ی توپ یک تانک پایین آمده و روبروی صورت نقی و مسعود از حرکت بازمی ماند.

روز. خارجی. همانجا.

                  نقی در میان دود و آتشی که همه جا را گرفته دنبال مسعود می گردد.

                  زخمی ها و کشته ها روی هم انباشته شده اند.

                  مسعود بیهوش کناری افتاده است.

                  نقی در میان دود و خون و مسعود را پیدا می کند.

                  نقی مسعود را روی زمین می کشد و می برد.

                  مسعود چشم باز می کند.

مسعود: چرا همه جا سفیده؟

نقی: عروسیه ننه ته آخه.

مسعود: نقی توئی؟

نقی: نه عزرائیلم. چته؟ زخمی که نشدی؟

مسعود: کجائیم؟

نقی: توی دود و آتش.  گفتم که عروسی ننه ته. دارن ترقه درمی کنن.

مسعود: وای خدا.

نقی: صدات رو بیار پایین.

                  مسعود می خواهد بلند شود اما نمی تواند.

مسعود: آب. تشنمه. دارم می میرم.

نقی: باید دور شیم فعلا.

ادامه. همانجا.

                  نقی تقریبان آماده و مسعود افتان و خیزان میان دود در حرکتند.

                  صدای تانک و گلوله و شلیک و داد و هوار از دور و نزدیک شنیده می شود اما همه جا دود است و جایی دیده نمی شود.

                  نقی دست مسعود را گرفته و بطرف گودالی که خودرو فرمانده را پارک کرده می کشاند.

                  نقی بزور ماشین را پیدا می کند و با کمک او مسعود سوار ماشین می شود.

ادامه. خارجی. بیابان.

                  نقی و مسعود درون خودروئی هستند که در بیابان به پیش می رود.

ادامه. داخلی. داخل خودرو.

                  نقی رانندگی می کند.

                  مسعود بی حال درون ماشین نشسته است.

نقی: جناب سرگرد خوب شدین؟

مسعود: هان؟

نقی: ببین کی جای سرگرد ما نشسته.                                                                                                                     16

مسعود: تشنمه.

نقی: جلوتر یه کافه هست نگه می دارم آب میوه جات اینا بزنیم.

مسعود: الاغ دارم می میرم.

نقی: باید تحمل کنی خب.

ادامه. خارجی. بیابان.

                  ماشین نقی در بیابان ایستاده است.

                  نقی بطرف تپه ای می دود و دوردستها را نگاه می کند.

ادامه. داخلی. داخل خودرو.

                  نقی سوار خورو می شود.

نقی: نگفتم نجاتت می دم.

مسعود: هان؟

نقی: اون دور تانک های ایرانی ایستاده بودن.

مسعود: تشنمه.

نقی: اونا حتما آب دارن.

ادامه. خارجی. بیابان.

                  خودرو نقی بطرف تانکهائی که با پرچم ایران در یک صف ایستاده اند حرکت می کند.

                  خودرو نقی به تانکها نزدیک شده است.

                  نقی خودرو را نگاه داشته است.

                  نقی از خودرو پیاده می شود.

                  مسعود بی حال تانک ها را نگاه می کند.

                  لوله ی توپ تانکها پائین می آید و روبروی خودرو نقی می ایستد.

                  نقی مشکوک شده و با عجله سوار خودرو می شود.

                  صدای شلیک گلوله ی تانک.

                  خودرو نقی که دارد درمی رود چپ می شود.

                  نقی بزور از خودرو بیون آمده و سراغ مسعود می رود.

                  صدای حرکت تانکی که دارد به خودرو چپ شده نقی نزدیک می شود.

مسعود: آب.

نقی: تانکر آب رسید.

مسعود: گفتی ایرانی ان؟ تشنمه.

نقی: آره ایرانی ان نترس. چند لحظه صبر کنی تمومه.

مسعود: آب.

                  تانک عراقی درست کنار نقی و مسعود ایستاده است.

نقی: یا حسین.

روز. خارجی. جاده.                                                                                                                                           17

                  نیروهای ایرانی اسیر شده در یک خط از کنار جاده در حال حرکت به جلو هستند.

                  پشت سر نیروهای ایرانی دود و آتش تا آسمان بالا رفته است.

                  نقی و مسعود در صف اسرا پشت سر هم حرکت می کنند.

                  مسعود هر از گاهی برگشته و با نگرانی نقی و جاده پشت سر را نگاه می کند.

نقی: پا قدم بعضیا صلوات داره ها ...

مسعود: می خوای بریزن سرمون بزننمون؟

نقی: نه می خوام اونام بدونن پای تو برسه خاکشون صدام سقوط می کنه.

مسعود: خیلی خب حالا. اسم اون رو نیار دیوونه. تشنمه.

نقی: می گم لشگر قحطی بود زرتی افتادی تو این لشگر؟

مسعود: نقی مرگ من ...

نقی: تو نبودی کارته رو گرفته بودم امروز، برو که رفتی.

مسعود: خودت خواستی بیای ...

نقی: من الاغ خواستم به توی خر نفهم یه حالی بدم، از کجا باید می دونستم قراره اسیر شم.

مسعود: می گی یعنی کاملا اسیر شدیم رفت پی کارش؟

نقی: نه، دارن می برنمون مهمونی. قراره برا جشن تولد پسر صدام بزن و برقص راه بندازیم.

مسعود: باز که اسمش رو گفتی. آب.

نقی: تو یکی رو نمی دونم اما من که دوست ندارم اسیر بشم.

مسعود: مگه می شه فرار کرد؟

نقی: حالا برو جلوتر ببینم چی پیش می آد.

مسعود: تشنمه.

شب. خارجی. اتاقی در بیابان.

                  عراقی ها با خشونت نیروهای ایرانی را که در یک صف حرکت می کنند وارد اتاقی می کنند.

ادامه. داخلی. اتاق.

                  نیروهای ایرانی در یک اتاق بزور جا داده شده اند.

مسعود: تشنمه.

نقی: فهمیدم دیگه.

مسعود: آب.

                  مسعود کاملا بی حال شده است.

نقی: صبر داشته باش خب. من می خوام در برم. کسی هست بخواد با من بیاد؟ یک نگهبان بیشتر جلو در نیست. همه رفتن بخوابن.

                  هیچ کس جواب نمی دهد.

                  نقی درب اتاق را می زند.

                  نقی صورت خودش را با چفیه می پوشاند.

                  نگهبان درب را باز کرده و سر نقی داد می زند.

نقی: داره می میره. آب. ماء. التشنه.

عراقی: خفه شو. می فهمم. آب نیست، برو بخواب تا فردا.

                  نقی می خواهد نگهبان را گرفتار کند، نگهبان سراسیمه داد و بیداد کرده و خودش را بزور از دست نقی رهانیده و بیرون می رود.18

                  با صدای فریاد نگهبان عراقی ها بطرف اتاق هجوم می آورند.

                  نقی خودش را بین دیگران جا کرده است.

ادامه. خارجی. بیرون اتاق.

                  ایرانی ها بیرون اتاق آورده شده اند.

                  عراقی ها با کتک زدن اسرا دنبال نقی می گردند اما نمی توانند او را پیدا کنند.

                  ایرانی ها کتک می خورند اما نقی را لو نمی دهند.

عراقی: فردا معلوم می شه.

مسعود: آب.

روز. خارجی. بیابان.

                  ایرانی ها در یک صف بطرف میدان مین هدایت می شوند.

عراقی: اونجا پره مین هست. اگه نگین دیشب کی بود داشت نگهبان ما رو خفه می کرد همه می رین روی مین.

نقی: من بودم.

عراقی: از صف بیا بیرون.

                  ایرانی ها همگی از صف خارج شده و دوباره صفی نامنظم درست کرده اند.

نقی: من بودم.

عراقی: تو هم باشی انگار اینا دوست دارن با تو باشن.

نقی: نه بابا. خسته ن حالیشون نیست.

عراقی: خفه. برین طرف مین ها.

                  ایرانی ها بطرف میدان مین حرکت می کنند، فاصله تا میدان مین چند متری بیشتر نیست.

                  یک جیپ عراقی نزدیک می شود.

                  عراقی ها به حالت احترام می ایستند.

                  عراقی بطرف جیپ که ایستاده است می رود و با افسر سوار بر جیپ حرف می زند.

                  ایرانی ها چند متری میدان مین ایستاده اند و جیپ را نگاه می کنند.

                  جیپ عراق دور می شود.

                  عراقی خودش را به ایرانی ها می رساند.

عراقی: حیف دستور دادن تا شده اسیر بگیریم. از بالا گفتن به اسیر ایرانی نیاز داریم. راه بیفتین.

مسعود: تشنمه. آب.

ادامه. خارجی. بیابان.

                  ایرانی ها یکی یکی از راه می رسند، خسته و کوفته هستند.

                  مسعود بی حال بر روی زمین می افتد.

                  نقی سر مسعود را روی زانویش گذاشته و روی او سایه می اندازد.

                  مسعود بزور چشمانش را باز کرده و نقی را نگاه می کند.

مسعود: آب. دارم می میرم.

                  مسعود بی هوش می شود.

                  نقی مسعود را رها کرده و بطرف عراقی ها که دارند کمپوت می خورند می رود.                                              19

نقی: تشنه شده این سربازی که افتاده رو زمین. آب لازم داریم.

عراقی: آب نیست.

نقی: خیلی خب . باید برم رفع حاجت کنم؟

                  عراقی تفنگش را بطرف نقی می گیرد.

عراقی: چکار کنی؟

نقی: بابا شاش دارم، شاش.

عراقی: گمشو اونجا.

                  نقی از افراد گروه دور می شود.

                  مسعود بی هوش روی زمین مانده است.

                  نقی یک ظرف کمپوت خالی پیدا کرده و همچنان که دور می شود و از دور مسعود را نگاه می کند آنرا با خود می برد.

ادامه. همانجا.

                  نقی از آب درون ظرف کمپوت روی لبهای مسعود می کشد.

                  مسعود چشم بازمی کند.

                  نقی کمی از آب را در دهان مسعود می ریزد.

                  مسعود متوجه جریان شده است، بخودش می آید.

                  نقی می خواهد یک جوری سر و ته قضیه را هم بیاورد.

                  مسعود از جایش بلند شده و چپ چپ نقی را نگاه می کند و ظرف کمپوت را گرفته و بر زمین می زند.

ادامه. خارجی. بیابان.

                  مسعود تندتر و جلوتر از همه گروه در حرکت است.

                  نقی خودش را به مسعود می رساند.

نقی: داروی شفابخش بدم خدمتتون.

                  مسعود عصبانی تر شده و تندتر به راهش ادامه می دهد.

نقی: آروم تر برو، همه رو از پا انداختی ها.

                  از دور ساختمان کارخانه ای دیده می شود.

شب. داخلی. کارخانه سیمان.

                  عراقی ها ایرانی ها را وارد ساختمان کارخانه سیمان می کنند.

                  ایرانی ها خسته و کوفته اینجا و آنجا دراز کشیده و می خوابند.

                  نقی با دست کشیدن روی زمین متوجه نرمی سیمان می شود.

                  نقی خودش را به مسعود که دورتر از او روی زمین دراز کشیده می رساند.

نقی: مسعود. حالا وقت قهر نیست که. ببین اینجا کارخونه سیمانه انگار. سیمان هوا رو آلوده کرده. زیرپوشت رو بکش جلو بینی و چشات.

                  با هدایت نقی ایرانی ها یکی یکی صورتشان را با لباسهای زیرشان می پوشانند.

                  چند ایرانی خسته با صورت باز خوابیده اند.

                  ذرات غلیظ معلق در هوا چرخان و رقصان فضای خفه و تاری را بوجود آورده اند.

روز. همانجا.                                                                                                                                                   20

                  ایرانی ها بالای جسد دوستانشان که صورتشان را نپوشانیده بودند ایستاده و گریه می کنند.

                  عراقی ها بی تفاوت آنها را تماشا می کنند.

ادامه. خارجی. بیرون ساختمان.

                  عراقی ها ایرانی ها را سوار خودروهای نظامی کرده و راهی می کنند.

ادامه. جاده. قسمت پشتی خودرو نظامی.

                  مسعود دورتر از نقی نشسته است.

                  نقی خودش را به مسعود می رساند و کنارش می نشیند.

مسعود: نذاشتی بمیرم نه؟

نقی: خوبه فهمیدی بالاخره.

مسعود: پر رو.

نقی: من باید برگردم ایران.

مسعود: دربست می گرفتی.

نقی: نه خوب سر حالت آورده، بازم بدم ...

مسعود: عراقی ها دیگه برام مهم نیستن، اگه هوشیارم از ترس تو و کارهای ...

نقی: با من می آی یا نه؟

مسعود: بهشتم نمی آم.

نقی: لج نکن. ببرنت معلوم نیست کی برگردی خونه ت.

مسعود: بهتر از همراه شدن با توئه.

نقی: خلاصه بعد نگی نگفتی. البته اون دنیا. گمون نکنم زنده برگردین ایران.

مسعود: من حرفی با تو ندارم.

ادامه. خارجی. کنار فرات.

                   خودروهای عراقی حامل اسرا پشت سر هم ایستاده اند.

                   نقی دارد فرات را نگاه می کند.

                   نقی از روی خودرو با عراقی صحبت می کند، عراقی با دست درختهای نخل را نشان می دهد.

                   نقی از خودرو پایین آمده و به بهانه دستشوئی رفتن کنار فرات می رود.

                   نقی خود را توی آب می اندازد و زیر آب می رود.

                   عراقی ها چند لحظه بعد متوجه می شوند و فرات را زیر آتش گلوله می گیرند. هر کی اسلحه دستش هست تیراندازی می کند.

ادامه. همانجا.

                    عراقی با مشت و لگد افتاده اند به جان ایرانی ها.

                    مسعود کتک می خورد و می نالد.

مسعود: گور بابات نقی.

زمان حال. داخلی. بانک.

نقی: یادته وقتی اسرا آزاد می شدن اومدم پیشوازت. باورت نمی شد من زنده موندم. منم باور نداشتم تو برگردی.                        21

مسعود: نقی ...

نقی: دو ساعت تموم سرت رو گذاشتی رو شونه ی من گریه کردی و هی تکرار کردی نقی تو، نقی تو، نقی تو، تو نبودی من مرده بودم.

مسعود: نقی ...

نقی: راست می گفتی. من نبودم اگه، اون کارم نبود اگه، اگه ...

مسعود: باشه بابا خودم ضامنت می شم. حله؟

نقی: تازه داشتم یاد داروی شفابخشم ...

مسعود: تو آدم بشو نیستی ...

نقی: نیستم.

مسعود: چه عجب قبول داری!

نقی: نیستم. بودم می موندم کنار شماها، نه که فرار کنم بیام ایران کسی باور نکنه دست عراقی ها گرفتار شده بودم. بخاطر اون چند روز عراق

      گردی دو ماه اضافه خوردم. حالا شانس آوردم بهم نگفتن سرباز فراری و ...

مسعود: فکر می کردی زرنگی همیشه به نفع آدم تموم می شه نه؟

ادامه. همانجا.

                   جعفر به همراه رامین وارد بانک می شوند.

ادامه.

                   نگاه مبهوت نقی و مسعود بر روی رامین و جعفر که دارند بطرف آنها می آیند.

ادامه.

                  همه در حال روبوسی با همدیگر.

جعفر: رامین قسمت رو ببین. اومدیم مسعود رو ببینیم نقی رو هم پیدا کردیم.

رامین: تو گمش کردی ما که نه. نقی و من و مسعود زیاد همدیگه رو می بینیم. مخصوصا نقی و من.

جعفر: کاش دوباره برمی گشتیم دبیرستان.

مسعود: آره واللاه. کجائی تو مرد ناحسابی؟

جعفر: زیر سایه ت مسعود جان.

نقی: شنیدم خوب خودت رو گرفتی اونورا.

جعفر: ای بابا چه گرفتنی نقی جان. کشور غریبه است در هر حال.

رامین: تو که می گفتی با مسعود خوب نیستم. اما خوب داشتی با مسعود گپ می زدی ها.

نقی: داشتم از معجزات یه داروی شفابخش ...

مسعود: آقا من می گم بریم بیرون یه دوری بزنیم هان؟

جعفر: زنگ بزن خونه. امشب همه مهمون توئیم.

رامین: فردام همگی مهمون منید.

نقی: دکتر مهمونت جعفر بود نمی گفتی؟

رامین: نه. از اومدنش خبر نداشتم. جعفر سورپرایزم کرد. منتهی همه فردا با همیم.

جعفر: خونه ت رو عوض کردی؟

رامین: نه. همون محله قدیمی. منتهی خونه ی پدری رو کوبیدم از نو ساختم.

جعفر: تو چی نقی؟                                                                                                                                           22

مسعود: آقا بریم تو راه می حرفیم دیگه.

شب. داخلی. منزل رامین.

                   رامین و جعفر به همراه همسرانشان در سالن پذیرائی بزرگ منزل رامین نشسته اند.

                   صدای زنگ درب منزل شنیده می شود، یکی از مستخدمین خانه بطرف درب ورودی حرکت می کند.

ادامه. همانجا.

                  مسعود به همراه همسرش وارد می شود.

                  نقی به تنهائی پشت سر مسعود وارد می شود.

ادامه. همانجا.

                 همه دور میز غذاخوری نشسته اند و غذا می خورند.

                 نقی معذب است.

سحر همسر جعفر: نقی خان افتخار ندادند ما با خانمشون آشنا شیم؟

نقی: مریض بود.

رامین: انشاالله سر فرصت.

سحر: خیلی خوشحال می شم باهاشون آشنا شم.

ادامه. همانجا.

                 نقی کنار پنجره ایستاده و حیاط را نگاه می کند.

                  سحر، همسر جعفر به کنار پنجره می آید.

سحر: همیشه فکر می کردم با دیدنت اولین چیزی که قراره بهت بگم یک کلمه باشه ...

نقی: چی؟

سحر: نامرد.

نقی: من یا جعفر؟

سحر: چرا جعفر؟ من از لج تو باهاش ازدواج کردم.

                 نقی به فکر فرورفته است.

گذشته. روز. داخلی. قهوه خانه.

                 نقی جوان به همراه جعفر توی قهوه خانه قلیان می کشند.

جعفر: جای رامین و مسعود خالی. مسعود شده رئیس بانک، شنیدی؟

نقی: اوهوم. رامینم که سرش به درس و مشقش مشغوله. بهش بگیم دکتر که شد تو رو هم ببره منشی کنه برا مطبش.

جعفر: این همه دختر خوشگل ریخته برا منشی شدن، من رو می خواد چکار.

نقی: رامین این کاره نیست.

جعفر: قبل دانشگاه شاید، باور نکنم بعدش همینجوری بمونه.

نقی: اینم حرفیه.

جعفر: وضعم خرابه.

نقی: مال کی نیست.

جعفر: تو بگو یه پاپاسی، شپشا تو جیبم قاپ می اندازن.                                                                                                23

نقی: چس ناله هات رو آوردی برا من عمه قشنگ؟

جعفر: کی رو دارم درد دل کنم جز تو.

نقی: دختر عمه ت که هست. برو سراغش.

جعفر: اون چشش دنبال توئه.

نقی: می خواستم امثال اون رو بگیرم الان یه طویله دختر داشتیم تو خونه ...

جعفر: الاغ دختر عمه م هست مثلا.

نقی: خدا حفظشون کنه.

جعفر: کاش اون رفیقش دختر عمه م بود. اون دختر پولداره. سحر.

نقی: تا ته فکر خبیثت رو متوجه ام.

جعفر: خبیث چرا؟ بالاخره زنم بود.

نقی: و داروندارش مال تو. داماد سر خانه ...

جعفر: هر چی. پول داره. حیف ازم خوشش نیومد ...

نقی: نیومد؟! یعنی ننه جونت رو فرستادی خواستگاری؟

جعفر: نه بابا. دختر عمه م نظرش رو پرسیده بود.

نقی: جای اون بودم می گفتم قرار نیست تا صد سال دیگه شوهر کنم.

جعفر: لطف عالی مستدام. منم برا همین نظریاتت هست که نمی گم چه پیغامی برات فرستاده.

نقی: پاشو ذغال این رو یه فوتی کن بابا. پا شو. ما رو چی به دختر شاه پریون.

روز. خارجی. خیابان.

                   نقی با جعفر دست داده و جدا می شوند.

                   نقی وارد کوچه ای می شود.

                   جعفر در پیاده رو به راهش ادامه می دهد.

                   یک خودرو بی ام و جلوتر از جعفر کنار خیابان پارک می کند.

                   جعفر متوجه دختر عمه ش که سرش را از ماشین بیرون آورده می شود.

جعفر: سلام دختر عمه عزیز.

دختر عمه: بیا بشین کارت داریم.

جعفر: مزاحم نباشم.

دختر عمه: لوس نشو. کجا؟ نمی بینی من اینجا جلو نشستم؟ برو عقب بابا.

جعفر: مردمم دختر عمه دارن ما هم داریم ناسلامتی.

دختر عمه: بشین ور نزن جعفر.

ادامه. داخلی. داخل ماشین.

                   سحر رانندگی می کند.

جعفر: قولی نمی دم اما حالا که شما نظرتون اینه چشم.

سحر: فقط تو رو خدا خودش متوجه نشه من ازتون خواستم.

جعفر: خرتر از این حرفاست. منظورم اینه حالیش نمی شه. من موندم شما از چی نقی خوشتون اومده؟

دختر عمه: سحر جان بزن کنار. این پسر دائی ما شروع کنه ور زدن صد تا لشگر هم حریفش نیست. پسر دائی خوشحال شدیم.

                    سحر سرعتش را کم کرده و راهنما می زند تا توقف کند.                                                                       24

جعفر: من کاری ندارم ها.

دختر عمه: ما داریم. فقط خرابش نکنی که اونوقت من می دونم و تو.

جعفر: سحر خانم مطمئن هستین کامل توضیح دادین؟

دختر عمه: برو دیگه پر رو.

                     جعفر از ماشین پیاده می شود.

                     سحر حرکت می کند و می رود.

ادامه. همانجا. خارجی.

                     جعفر کنار خیابان ایستاده و دور شدن خودرو بی ام و را تماشا می کند.

جعفر: چه ماشینی. خدا.

روز. خارجی. خیابان.

                    جعفر و نقی در پیاده رو گردش کنان می گذرند.

                    موتورسواری از پشت سر آنها با سرعت عبور می کند.

        سحر و دختر عمه جعفر از روبرو می آیند.

                    موتور سوار به سحر که می رسد کیفش را می قاپد و می خواهد دور شود که بر زمین می افتد.

                    سحر با موتورسوار بر سر گرفتن کیف درگیر می شود.

جعفر: مرتیکه رو ببین با دختر مردم گلاویز شده. ای بابا اون یکی دختر عمه مه.

                    جعفر و نقی بدو بطرف سحر و موتورسوار می روند.

                    یک موتورسوار دیگر به کمک موتورسوار اولی آمده است.

                    نقی و جعفر با موتورسوارها درگیر شده اند.

                    دختر عمه جعفر سحر را به کنار می کشد.

                    موتورسوارها چاقو می کشند.

                    نقی یک دسته جارو از جلو مغازه کناری برمی دارد.

                    چند نفر از مغازه دارها به کمک می آیند.

                    موتورسوارها چاقویشان را بطرف جعفر و نقی و مردم جمع شده گرفته و تهدیدکنان سوار موتور شده و درمی روند.

                    سحر و دختر عمه روی پله ای می نشینند.

                    جعفر بطرف دختر عمه و سحر می رود.

                    نقی دورتر روی پله ای می نشیند.

                    یک مغازه دار برای نقی آب می آورد.

                    جعفر همراه با سحر و دختر عمه اش بطرف نقی می آیند.

سحر: من فکر می کردم فقط تو فیلمها از این اتفاقها می افته. شما نبودین ما مرده بودیم.

نقی: نه بابا، شاید کیفه رو می برد. البته بعید می دونم، آخه شما مثل قرقی رفتین رو سرش.

جعفر: تعریف کردی مثلا؟ ایشون بیشتر طاووسن تا قرقی.

دختر عمه: جعفر ...

سحر: با این همه لطف شما نبود خدا می دونه چی می شد.

نقی: خواهش می کنم. کاری هم کرده باشیم وظیفه بوده.

دختر عمه: ای بابا تا عصر که نمی شه اینجا واییستاد. بریم یه نوشیدنی چیزی ...                                                                    25

نقی: نه دیگه ما باید ...

جعفر: خیلی هم عالی. ما که هستیم. من و نقی.

سحر: خوشحال می شیم.

ادامه. داخلی. کافی شاپ.

                    نقی و جعفر و سحر و دختر عمه دور میزی نشسته و بگو و بخند راه انداخته اند.

روز. خارجی. خیابان.

                    سحر رانندگی می کند.

                    نقی کنار دست سحر نشسته است.

شب. خارجی. خیابان.

                    نقی خودرو سحر را می راند.

                    سحر کنار دستش نشسته است.

روز. داخلی. فروشگاه لباس.

                    نقی و سحر در حال خرید لباس.

ادامه. خارجی. پارک.

                    نقی و سحر گردش کنان از زیر درختان پارک عبور می کنند.

شب. خارجی. خیابان.

                    نقی و سحر گردش کنان طول پیاده رو را طی می کنند.

روز. خارجی. جاده.

                   خودرو سحر از جاده می گذرد.

روز. خارجی. کنار دریا.

                    نقی و سحر روی شنهای ساحل قدم می زنند.

                    سحر می دومد.

                    نقی دنبال سحر می افتد.

روز. داخلی. داخل خودرو سحر.

                    نقی و جعفر درون خودرو سحر نشسته اند.

                    نقی رانندگی می کند.

نقی: فردا.

جعفر: کجا می رین حالا؟

نقی: گفت پاریس، گفتم بمونه برا ماه عسل. فعلا داریم می ریم استانبول.                                                                            26

جعفر: نامزد نکرده هان؟

نقی: گفت برمی گردیم نامزد می کنیم، بعد از اونم عروسی و ماه عسل.

جعفر: چرا تمومش نکردین؟

نقی: سحر نظرش اینه باید بیشتر با هم آشنا شیم.

جعفر: خدا شانس بده.

نقی: ببین، اصلا خوب نیست آدم به رفیقش حسادت کنه.

جعفر: بگو منم همراهتون ببره.

نقی: جعفر! زشته. نگو. خوب نیست. اصلا.

روز. خارجی. فرودگاه استانبول.

                    نقی و سحر از هواپیما پیاده می شوند.

روز. خارجی. ایاصوفیه.

                    نقی و سحر گردش می کنند.

شب. خارجی. فرودگاه تهران.

                    نقی و سحر از هواپیما پیاده می شوند.

ادامه. خارجی. میدان آزادی.

                    نقی و سحر داخل خودرو نشسته اند.

                     جعفر رانندگی می کند.

شب. داخلی. منزل سحر.

                     مهمانی است.

سحر: خب دوستان گلم، حالا وقتش رسیده یه خبر خوب بهتون بدم.

                    نگاه سحر در جمع چرخیده و لبخندزنان روی نقی می ماند.

                    نقی حرکت کرده و کنار سحر می ایستد.

نقی: این خبر خوب بعد از تصمیم من و سحر گرفته شده. سحر جان، عشقم ...

سحر: من و نقی هفته ی بعد با هم ازدواج می کنیم.

                     مهمانها جیغ و داد راه انداخته اند.

                     جعفر مغموم کنار پنجره ای می رود.

                     دختر عمه مغموم کنار پنجره ای می رود.

                    شادی جمع به اوج رسیده است.

                    نقی و سحر دست در دست هم از مهمانها پذیرائی می کنند.

                    چند نفر می رقصند.

                    جعفر مغموم سحر را نگاه می کند اما در همان حال قصد دارد خود را خوشحال نشاند دهد.

                    دختر عمه مغموم نقی را نگاه می کند اما در همان حال قصد دارد خود را خوشحال نشاند دهد.

                                                                                                                                                                  27

شب. خارجی. جلو منزل دختر عمه.

                    جعفر و دختر عمه کنار درب ورودی مشغول صحبت هستند.

دختر عمه: همه ش تقصیر توئه.

جعفر: ببین دختر عمه جان، نقی کسی نیست با تو ازدواج کنه ...

دختر عمه: بیشعور مگه من چمه؟

جعفر: تو خوبی، بهترینی، تکی. منتهی ...

دختر عمه: اون سحر دختر مایه دار نبود کسی نگاهشم نمی کرد.

جعفر: اینه دیگه. کاریش هم نمی شه کرد. ببین با این حرفها فقط داری رو اعصاب من رژه ...

دختر عمه: نیومدم حالگیری. اومدم ببینم چکار باید کرد.

جعفر: یه آرایشگر خوب سراغ دارم.

دختر عمه: خودم آرایشگر خوب دارم. نباید کار به عروسی بکشه.

جعفر: کار از عروسی گذشته. به آرایشگرت بگو خوب آرایشت کنه ...

دختر عمه: تو عاقل باشی جای نقی تو ماه عسل رو با سحر فرانسه ...

جعفر: خواب خوبیه.

دختر عمه: نپر وسط حرفم. گوش کن ببین  حرفم چیه. کافیه بخوای.

جعفر: چی رو بخوام؟ تو انگار حالیت نیست کار از این حرفا گذشته.

دختر عمه: هی حرف بزن ها. حرف نزن بگم خب. یه نقشه دارم.

جعفر: خدا آخرش رو ختم به خیر کنه.

دختر عمه: تو خنگ نباشی حله.

                    یک خودرو گشت انتظامی از کوچه عبور می کند.

                    جعفر و دختر عمه خودشان را جمع و جور می کنند.

جعفر: گفتم که بریم تو دم در بده.

دختر عمه: اتفاقا خوب شد اینجا بودیم. ببین، یه فکر تازه ای زد به سرم.

جعفر: قبلی کنسله؟

دختر عمه: این توپ تره الاغ.

روز. خارجی. پارک.

                   نقی و جعفر به همراه تعداد زیادی از مردم ورزش می کنند.

ادامه. همانجا.

                   نقی و جعفر روی نیمکت نشسته اند.

نقی: حالا می گی چی؟

جعفر: ثواب داره. یه پولی از این سحر خانم بگیر ببریم بدیم خونه شون. پیرزنه با دخترش زندگی می کنه.

نقی: خوبه سحر هست وگرنه تو ...

جعفر: آقا من گفتم حالا که دستت به دهنت رسیده یه ثوابی هم بکنی. این پیرزنه کسی رو نداره. پول لازمم هست.

نقی: این شهر پره از اینجور آدما ...

جعفر: حالا ما این یکی رو جمع و جور کنیم بسمونه بابا. خودمون محتاج تر از همه ایم.

نقی: چقدر بدیم بهش؟                                                                                                                                     28

جعفر: حالا هر قدری کرم سحر خانم بود.

نقی: میارم ببری بدی بهش.

جعفر: خودتم باید بیای. من تا حالا از این کارا نکردم.

نقی: بمب اتم کشف نمی کنی که ...

جعفر: بی تو هرگز.

نقی: عجب. شاعر شده برا من.

شب. خارجی. کوچه.

                   نقی و جعفر زنگ خانه ای را می زنند.

ادامه. داخلی. منزل پیرزن.

                   نقی کنار رختخواب پیرزنی نشسته است.

                   مینو برای نقی چای می آورد.

پیرزن: من حرفی ندارم. فقط دخترم خودشم باید راضی باشه.

نقی: نه مادر من. اشتباه متوجه شدین. من براتون پول آوردم. این دوست من جعفر، الان می آد، رفت برا شامتون یه چیزی بخره برگرده، گفت شما

       به کمک نیاز دارین، منم براتون پول آوردم.

مینو: به ما گفتن خواستگاری اومدین.

                   زنگ خانه به صدا درمی آید.

نقی: اینم جعفر. الان می آد توضیح می ده.

                   مینو از اتاق خارج می شود.

ادامه. همانجا.

                   مینو به همراه چند نفر مامور نیروی انتظامی وارد اتاق می شود.

                   نقی مات و مبهوت مینو و ماموران را نگاه می کند.

مینو: آبروی من عین آبروی خواهر شماست. این همون آقاست. نخواد رو حرفش بمونه آبرو برام نمی مونه کس دیگه ای بیاد خواستگاریم.

                   نقی می خواهد از اتاق بزند بیرون، مامورها دستگیرش می کنند.

ادامه. خارجی. کوچه.

                   جعفر به همراه دختر عمه مراقب اوضاع هستند.

دختر عمه: یه پولی به دختره می دیم رضایت بده بره دنبال کارش.

جعفر: نره؟

دخترعمه: می شه زن نقی.

جعفر: این همه نقشه کشیدی اون بشه زن نقی؟ خاک تو سرت.

دختر عمه: برا تو بد نمی شه که.

جعفر: یعنی باور می کنه؟

دختر عمه: کی؟

جعفر: سحر دیگه.

دختر عمه: کاری می کنم باور کنه.                                                                                                                         29

جعفر: من رو نخواد؟

دختر عمه: تو هم یه بدبخت می شی مثل من.

روز. خارجی. کنار دریا.

                   جعفر کنار خودرو سحر ایستاده است.

                   دختر عمه دارد برای سحر که رو به دریا ایستاده صحبت می کند.

ادامه. خارجی. جاده.

                   خودرو سحر طول جاده را طی می کند.

                   جعفر رانندگی می کند.

                   سحر سرش را گذاشته روی شانه دختر عمه و گریه می کند.

زمان حال. خارجی. جلو منزل رامین.

                   نقی از درب منزل رامین خارج می شود.

                    باران می بارد.

                   نقی آرام آرام بطرف خانه ی خودش حرکت می کند.

                   نقی از جلو منزل خودش گذشته همچنان در فکر است.

                   نقی تا انتهای کوچه می رود و در مه غرق می شود.

ادامه. خارجی. میدان میوه.

                   نقی در حال بار زدن میوه بر روی پیکان وانت خود است.

                                                                                    پایان

                                                                                97.09.20

            30