درام

متنهای دراماتیک

درام

متنهای دراماتیک

ایرآک ...

اوزون   یوللار 
دوزو  چوخ  
خورما آغاجیلا  دولو
داغی  یوخ
گوزو   چه کسین  دوشو  اوسته ن  باشا  ساری
ایراق
اوزاق
قیراق
چوخلو  پیسله رله
دولو  کوللوک
هانی   گوللوک ؟
آداملاریلا  دانیشدیخ
قونوشدوخ
گوردوم  یوز ییرمی دورد مین  ره سول ایله  یولا  گه لمی ییبله ر
دوزه لمی ییبله ر
اینسانییت ایله  دولمویوبلار
تانری
هانسی  یوردا  بونلارجا  ره سول  یوللویوب  دئییب آس اول !
اون ایکی  ایمامدا  اونلاری  آداملیقلا  تانیش  سالا بیلمه ییب
اونلارا  یول  تاپا بیلمه ییب
یئرده ن  گوتوروب  گویه  آتا  بیلمه ییب !
او  توپراقدا  مالیک آسطورلاردا  اولوب  نه فه س   چه کیب
هه م   حور
هه مده  آسادی مظاهیر اوغلو  حه بیب
آمما   بارماقلارین  سایی  قه ده ر بویله سی !
اولسادا   آک اوباسی
که ربه لاسی
تاتلی باغی !
عه ره بله ر  دئییر  کوفه  بیزیم  آک اوبایا
بویله سی  که ده رلی  دئییل
دیلده ن  دیله  اولار  دییشمه له ر
دونمه له ر
فارسین  موختار آدیندا  یالان  سئریالینداکی   کوشک سفید   هارادان  چیخیب ؟
باخیرسان
هه ر   یئره   یالانی   یاخیب !
آنجاق   او   یئرله ر   یئرینده
آداملار  یوخ  آمما !
چول  قالیب  علی دن  سونرا  نه جه ف  آسراف !
که ربه لادا
ها  بویله   کاظمین !
صاحابسیز   اولوب
صاحابسیز ...

یوللار ..

یوللار   گوزله ییر

آیاقلاریم   دوشمه سه ده     یولا

فیکریم   اوچوب   گئدیب  ...

متن نمایشنامه : جنون و جان و مجنون

آدمها : یک ، دو ، سه ، مهدی ، حمید و علی                         

تابلو 1 : استودیوی ضبط برنامه . پس از جنگ ایران و عراق .

یک : آماده  هستین ؟

دو : در خدمتم .

یک : شما همیشه الگو هستین تو آمادگی و ...

دو : ضبط که نمیشه ؟

یک : هنوز نه .

دو : قرار بود از باکری ها بگیم نه ؟

یک : یک دو سه . بریم .

دو : حرف زدن از باکری ها سخته .

یک : متوجه م .

دو : از کجا شروع کنم ؟

یک : از تولدشون .

دو : باکری ها تو میاندوآب آذربایجان دنیا اومده بودن ، مادرشون فوت کرده بوده ، پدرشون تو اورمیه ...

یک : رضائیه اون زمان ...

دو : بعله . اونجا درس خوندن و بزرگ شدن تا رسیدن به دستگیری علی و اعدام شدنش توسط رژیم پهلوی .

 

                                                      تابلو 2 : کوچه ای در تهران . سال ۱۳۵۰ .

                                                      یک و دو هفت تیر بدست وارد کوچه می شوند . دنبال کسی می گردند .         

یک : خودم دیدم اومد اینطرف .

دو : پس کو  ؟

یک : مواظب باش ، گفتن خطرناکه .

دو : نترس اسلحه داریم .

یک : گفتن باید ازشون ترسید .

دو : اون باید بترسه که ترسیده و قایم شده .

یک : کمین کرده باشه چی ؟

دو : اینقدر آیه یاس نخون بینم . انگار کسی اونجاهاست .

یک : ایست .

دو : کی اونجاست ؟

یک : نترس کاریت نداریم اگه خودت بیای بیرون و تسلیم بشی ...

دو : ما مسلحیم .

یک : بیا بیرون .

دو : د لامصب بیا بیرون .

یک : تا سه می شمرم . یک ...

دو : سه رو گفتی شلیک کن . دوباره بشمر .

یک : یک دو سه .

                                                       با صدای شلیک گلوله  علی که در حال فرار است تیر خورده ، می افتد و

                                                       کاغذهایی که در دست دارد در هوا پخش می شود .

دو : ببین کارتی چیزی نداره ؟

یک : صبر کن خوب بگردمش .

دو : حالا مرده یا نه ؟

یک : کاش مرده بود . راحت تر می تونستم بهش نزدیک بشم ؟

دو : من از مرده ها بیشتر می ترسم .

یک : تو که دم می زدی افسرای شاهنشاهی از هیچی نمی ترسن ؟  چی شد پس !           1

دو : من فقط از مرده می ترسم .

یک : اینا زنده شون بیشتر ترس داره . این یکی با گلوله ما نمرد . باید بره زندان . کمش باید اعدام بشه .

دو : بالاخره چیزی پیدا کردی یا نه ؟

یک : اینم کارت دانشجوییش . بخون .

                                                       تصویر . علی و رضا باکری دستگیر شده ، دادگاهی می شوند .

                                                       مهدی نوجوان کاغذهایی را از روی زمین جمع می کند .              

مهدی نوجوان ( رو به تماشاگران ) : برادرم علی باکری .

 

                                                      تابلو 3 : قمارخانه ای در تبریز . سال ۱۳۵۶ .

                                                       یک و دو پشت میزی نشسته اند و ورق بازی می کنند .

یک : وقتی ازت بردم حالت جا میاد .

دو : خوشم میاد هیچوقت کم نمیاری ، لافت براهه .

یک : نه خوب راه افتادی .

دو : حالا کجاش رو دیدی . اینم از این کارت .

یک : آبجو بیار .

دو : بیار که جوش آورد .

یک : نه انگار امروز روز ما نیست کلن .

دو : اینم به سلامتی تو .

           سه وارد می شود .

سه : تو که اینقده با سلامتی این و اون حال میای فکر سلامتی بچه ی خودتم باش ، آخه ناسلامتی تب داره خفه ش می کنه . به تو هم میگن مرد !

دو : کی راهت داد اینجا ؟

سه : کل دنیام جلوم واییستاده بود میومدم تو ...

دو : برو خونه . منم الان میام .

سه : مرد بچه ت داره میسوزه تو تب ...

دو : گفتم میام .                                                     

سه : خدا رو شکر بردی . پاشو بریم جان صمد . بخدا نرسی تب خفه ش ...

دو : بردم تکمیل شه میام .

سه : سر قبرش ؟!

دو : زبونت رو گاز بگیر زن .

سه : صمد داره جان می ده مرد . جونم به جونش بسته ست . بچه م داره می میره . می فهمی ؟

دو : قمار قانون خودش رو داره . وسط بازی نمیشه پاشد .

سه : همیشه باختی . به درک . یه بار دست پر بیای خونه آسمون میاد زمین ؟

دو : گفتم برو خونه .

سه : ده بی دین بی ایمان بی ...

دو : برو خونه می گم .

سه : بزن . بکش . غیرتت رو نشون بده . بزن . بزن اما باهام بیا . باهام بیا خونه . صمد داره می میره مرد . بزن . بازم بزن . بزن اما باهام بیا خونه .

         دستت رو می بوسم . پاهات رو می بوسم . بزن اما بیا خونه . صمدم رو ببر مریضخونه . ببر دکتر . بزن مرد بزن .

یک : خانوم شما برین . گفت میام .

سه : برم شما خدانشناسها دوباره بکشینش قمار ببازه ؟

یک : خودش اومده قمارخونه من چکاره م !

دو : ( به یک ) تو دخالت نکن . ( به سه ) بگیر اینم پول . با ننه ت ببر دکتر . منم میام . برو تا آتیشت نزدم .

سه : خدا آتش بزنه همه ی قمارخونه های دنیا رو .

                                                       تصویر مهدی بر پرده . کوکتل مولوتف می اندازد و مغازه ای را آتش  می زند .       2

                                                       مغازه های عرق فروشی تبریز در آتش می سوزند . مهدی زنی  را از درون آتش

                                                       بیرون می کشد . زن زنده است . مهدی به سجده می افتد . 

 

                                                      تابلو 4 : محوطه نگهبانی دور پادگان لشگر ۶۴ رضائیه . سال ۱۳۵۸ .

دو : انقلاب که پیروز شد فرمانده تیپ مهاباد سرگرد عباسی بود ، کُرد و دموکرات ، پادگان رو بدون درگیری به کردا سپرد . تا نگهبانای پادگان به

       خودشون بیان و پلکی بزنن تیپ از سلاح و مهمات خالی شد . منم اونجا بودم .

یک : مگه مهابادم خدمت کردی تو ؟

دو : یه جورایی بودم خب . حالا نوبت پادگان رضائیه ست . باید بجنبی ...

یک : نگهبان پادگان لشگر فقط من نیستم که ...

دو : تو به اونای دیگه چکار داری . تو هم مثل من کردی . می دونی اگه دموکراتا برا ماها خودمختاری بگیرن چی می شه ؟ غوغا می شه . اگه امروز

       یه قدم به نفع حزب برداری فردا می شی  فرماندار شهر خودت .  اصلا چرا بری اونجا ، بمون همینجا بشو فرماندار . از همین بغل ، از این سر

       دانشکده بگیر برو تا بند به اسمت می کنن . این پادگان بیفته دست ماها تمومه .

یک : افتادنش به همین راحتیام نیست . دولت اجازه نمی ده که ...

دو : مام برا خودمون دولت تشکیل می دیم ، عراقم از ما پشتیبانی کرده . اصلا حرف حرف اینجا نیست که . کل شهرهای  کردستان ناامن شدن .

      همه دست حزبه . کردستان که هیچ کل اشنویه و بوکان و سردشت و نقده و پیرانشهر ...

یک : مگه دموکراتا تو جنگ نقده شکست نخوردن ؟

دو : خب اگه همه ی کردای نقده اسلحه برداشته بودن الان اونجام مال کردا بود . حالام چیزی نشده . پادگان رضائیه رو بگیریم دوباره می ریم سراغ

       نقده . بعدشم سراغ تک تک شهرای آذربایجان غربی . شایدم شرقی . میگن اسرائیلیا تا قزوین رو بخشیدن به کردا .

یک : اونا چکاره ان ؟

دو : منم مثل تو ، نمی دونم . فقط می دونم اینجا باید بیفته دست ماها .

یک : گرفتن اینجا اینقدرام آسون نیست  . چند وقت پیش دموکراتا حمله کردن اما ...

دو : برا همینه من اینجام . این بار عملیات از داخل شروع می شه .

یک : چند نفریم مگه ؟

دو : با این چیزا کاریت نباشه . منتظر بمون تا خبرت کنم . شبی که همه ی بچه های ما نگهبان دور پادگان شدن عملیات شروع می شه . فقط

       کسی بهت شک نکنه ها . بفهمن اعدام شدی رفتی اون دنیا ...                                 

یک :  حواسم هست .

دو : اونا کی ان رفتن تو اون برجک ؟

یک : هر شب میان .

دو : افسرن ؟

یک : یکی فرمانده پادگان باید باشه اما اون یکی ارتشی نیست انگار ...

دو : نمی دونی کیه ؟

یک : هر شب میان . قیافه شون رو دیدم از نزدیک . یه بار شنیدم فرمانده پادگان به اون یکی گفت شهردار ...

دو : شهردار ؟

یک : می شناسیش ؟

دو : برم ببینم کی ان ...

                                                       تصویر مهدی بر پرده . مهدی با یک افسر ارتشی درون برجک نگهبانی گفتگو

                                                       می کند . مواظب اطراف هستند .

                                                       دو می رود دوری می زند ، برمی گردد .

یک : کی ان ؟ شناختیشون ؟

دو : تا اینا هستن پادگان لشگر ۶۴ سقوط نمی کنه .                              

 

                                                      تابلو 5 : اتاقی فکسنی و کوچک در اورمیه . سال ۱۳۵۹ .                            3

                                                       دو و سه دور کرسی نشسته اند .

سه : پاییزه سردیه . زمستون داره از راه می رسه .  

دو : بدجوری بارون میاد . ابرا سیاه سیاه . مثل روزگار ما فقرا .

سه : هنوز وسطای پاییزه ، خدا به دادمون برسه تو چله زمستون .

دو : خدام ما فقیر فقرا رو از یاد برده .

سه : کفر نگو مرد . خدا خوشش نمیاد .

دو : کاشگی به جای خوش اومدن و نیومدنش یه بشکه نفت می فرستاد دم در خونه مون .

سه : تو بی عقلی کردی داروندارت رو دادی دست سیا از خدا بی خبر نفت نگرفتی اون چکار کنه ؟

دو : تو قمار می برد بیشتر می داد بهمون پولدارمون می کردم هم این حرفا رو می زدی زن ؟

سه : بزک نمیر بهار میاد ...

دو : نباخته بود الان بهترین نقطه اورمو برات خونه خریده بودم .

سه : طرفای دخترخاله اینا ؟

دو : زن اونجا همچین جای خوبیم نیست . می بردمت دانشکده . یه خونه می گرفتم اندازه یه باغ . یه بار با سیا رفته بودیم هرس درختای یه خونه

        اونجاها . بگو قصر . سیب و هلو و شفتالو و آلو و گیلاس . پر بود از درختای جورواجور . یه نمونه کوچولو از باغات اورمو . گوش کن از خونه

        بگم برات . یه پذیرایی داشت اندازه میدون فوتبال . هر کدوم از چلچراغاش اندازه خونه ی ما . از پشت پنجره دیدم . گفتم سیا اینام زندگی

        میکنن مام مثلا . گفت آی گه بگیره زندگی ماها رو . گفت یه بار تو قمار ببرم میام اینجاها خونه می گیرم . بهش گفتم دست منم بگیر .

        بهم گفت رفیق برا اینجور زموناست خب ، منتهی اگه دستم خالی نبود یه کاری هم برا تو می کردم . گفتم هر چی دارم می دم بهت . گفت

        این بار منم به شانس تو ورق می گیرم از ورق . اگه برده بود الان خونه مون طرفای دانشکده بود . یه خونه ی بزرگ ویلایی . درندشت و زیبا .

        با ده بیست تا فواره و حوض و باغ و درخت . درختای سیبش رو خودم هرس می کردم . نه که کار کنم ها . برا تفریح . برا اینکه یادم نره چه

        روزگار بدی داشتیم . برا ...

سه : یا ابوالفضل ...

دو : چته زن . نذار تو خیالاتمون هم حال کنیم ها ...

سه : پاشو مرد . آب خونه رو گرفت .

دو : آب ؟!

سه : وای که بدبخت شدیم .

دو : آب کوچه ست . راهش سد شده اومده داخل خونه ها .

سه : یه کاری بکن خب .

دو : چکار کنم مثلا ؟ نه بیلی نه کلنگی . دست تنها چکار کنم .

سه : حالا از رو کرسی بیا پایین برو تو کوچه . خونه همسایه ها رو هم آب گرفته حتما . با اونا ...

دو : اونام نمی تونن کاری بکنن . لودر می خواد . وظیفه ی شهرداری هست این کارا .

سه : پس کجا مرده شهردار و آدماش ؟ آخه این چه شهرداریه که ما داریم نمی یاد یه سری بهمون بزنه ببینه چه می کشیم .

دو : الان تو خونه ی دانشکده ش لم داده به مبل و داره سیب پوست می کنه برا خانومش لابد .

                                                       تصویر مهدی بر پرده . زیر باران شدید با بیلی در دست توی کوچه راه آب را

                                                       بازمی کند .

 

                                                      تابلو 6 : دفتر ازدواج و طلاق در اورمیه  . سال ۱۳۵۹ .

سه : فکر کردی می بخشم بهت ؟

دو : کی گفت ببخشی ! همه ش رو می دم بهت فقط دست از سرم بردار .

سه : ترسو .

دو : جنگ شده جنگ . می فهمی جنگ یعنی چی ؟                                   

سه : ترسو نبودی در نمی رفتی .                                              

دو : بمونم بفرستنم جنوب .

سه : ترسوها رو اونجاها راه نمی دن .                                             4

دو : ببین خانوم من خدمت برو نیستم .

سه : بله بابا جان فرماندارتون از فرمانده لشگر قول گرفته بود بچه ی درس خونده ش با درجه ی ستوانی بره فرمانده یه گروهانی چیزی بشه اما از

        شانس بدتتون انقلاب شد و جنگ شد و ...

دو : خیلی خب حالا ، شغل بابام رو نگو ...

سه : نترس کسی گوش نمی ده .

دو : فکر کردی برم خدمت زنده می مونم تو این اوضاع جنگی ؟

سه : مگه تو چشم سیاه تر از بقیه ای ؟ برادر منم سربازه ...

دو : بقیه دوست دارن بمیرن به من چه آخه .

سه : مگه تو با نون این خاک بزرگ نشدی حالا داری بهش پشت می کنی ؟

دو : اونقدر شعار تو این یکی دو سال شنیدم داره حالم از حرفات به هم می خوره .

سه : تو تصمیمت رو گرفتی . این حرفا بهونه ست .

دو : دقیقا .

سه : فراری بدبخت ...

دو : حق و حقوق تو رو که دارم می دم ، چکار داری به من . طلاقت می دم تمام . خونه ی دانشکده م مال تو . می رم ترکیه ، از اونجام آلمان ،

        شایدم فرانسه . می رم زندگی کنم .

سه : آره خب برو . لیاقت تو همون دخترای خارجین ...

دو : چند بار التماست کردم ، چند بار گفتم تو هم بیا . بازم می گم . الانم برای بار آخر بهت می گم بیا بریم با هم ...

سه : من نمی تونم از خونواده م بگذرم . از خاکم . از ...

دو : پس بمون و بمیر .

                                                       صدای آژیر قرمز . یک و سه به بیرون فرار می کنند .

                                                       مهدی همراه با همسرش وارد دفتر می شوند .

مهدی : تا یک ساعت دیگه عازم جبهه م . هنوزم می خوای باهام ازدواج کنی ؟

همسر باکری : کاش جهاد برای زنها حرام نبود .

 

                                                      تابلو 7 : اسکله ماهشهر . سال ۱۳۵۹ .

دو : فامیلیت چیه حالا ؟

یک : شفیع زاده .

دو : رفیقت چی ؟

یک : آقا مهدی ؟ باکری .

دو : این چیه ؟

مهدی : اصول دین می پرسی ؟!

دو : باید بدونم چی بار لنجم می کنم یا نه !                          

یک : این که وزنی نداره ...

دو : بازش کن بینم چیه .

مهدی : این محرمانه ست .

دو : پس  لنج بی لنج کا .

یک : بیا نگاش کن . فقط صدات درنیاد .

دو : مرد ناحسابی ما با این لنج تانک و هلی کوپتر و نفربر بردیم آبادان تو الان داری یه خمپاره ۱۲۰ رو محرمانه ش می کنی !؟

یک : چی بردی با لنج ؟

دو : خب حق داری تعجب کنی . مال  کجایی ؟

یک : آذربایجان .

دو : خب همینه . آبادانی نیستی با روحیات ما آشنا باشی . اینا که گفتم چیزی نیست ، پیش بیاد عین ناوهای هواپیما بر فانتوم باهاش می برم .

یک : حالا تو لطف کن ما رو ببر .                                               5

دو : برا چی می رین ؟

یک : مهمونی دعوتیم . چه سوالیه آخه این !

دو : آخه اگه برا جنگ می رین آذربایجان کجا آبادان کجا ؟!

یک : ایرانی باشی فرقی برات نداره کدوم قسمتش تو خطره ، نباشی توضیحش سخته .

دو :  باشه حالا اخمات نره تو هم . میگم این رفیقت چند روزه نخوابیده ؟

یک : خواب نیست . یه کم حوصله نداره . کم حرفم هست بنده خدا .

دو : برا همین جورش رو تو داری می کشی .

یک : بالاخره ما رو می بری یا نه ؟

دو : اینریختی که نمی شه .

یک : کدوم ریختی ؟

دو : این لنج پر از آرده . مردم ماهشهرم گشنه . هموطنتن دیگه .

یک : خب ؟

دو : خب به جمالت کا . اول باید کیسه ها خالی بشن بتونم شماها رو سوار کنم .

یک : خب کارگر صدا کن خالیش کنن .

دو : یه نگاه به اسکله بنداز ببین احدالناسی جمب می خوره اصلن اینورا ؟

یک : یعنی که ...

دو : خود دانید . هر که پر طاووس خواهد جور هندوستان کشد کا .

مهدی : چقدر طول می کشه اینا رو خالی کنیم ؟

دو : با این تعداد خیلی زرنگ باشین ده روز .

یک : وقت نداریم . باید زودتر بریم .

دو : ببین کا جاده‌ی آبادان به اهواز و ماهشهر به آبادان بسته ست . عراقی‌ها حتی از بهمنشیر عبور کردن . یعنی کسی از راه خشکی نمی‌تونه عبور

        کنه . تنها راه‌ یا پرواز با هلی‌کوپتره یا گذر از آب بهمنشیره با این لنج ، که از راه بهمنشیر بریم آبادان . یا علی ؟!

                                                       مهدی همراه با دیگر همرزمان در حال خالی کردن کیسه های آرد .

 

                                                      تابلو 8 : تصاویر مختلفی از مهدی و حمید در جبهه .

 

                                                      تابلو 9 : استودیوی ضبط برنامه . پس از جنگ ایران و عراق .

دو : کجا بودیم ؟

یک : جاییکه آقا مهدی با مدرک مهندسی شهرداری اورمو رو ول کردن و با شفیع زاده بصورت ناشناس رفتن آبادان .

دو : شهید شفیع زاده بعدها فرمانده توپخانه‌ی نیروی زمینی سپاه شد . اون دو تا با همان خمپاره‌ی 120 رفتن آبادان . خودشان می‌گفتند دو روز

       طول کشید تا آن کیسه‌ها را از لنج خالی کنند . رفتند جبهه‌ی فیاضیه . شفیع زاده شد دیده‌بان و مهدی شد مسئول قبضه . سهمیه‌ی هر

       روزشان فقط سه گلوله بود . بیشتر نداشتند . در شکستن حصر آبادان ما در خط دارخوین و محمدیه یک گردان تشکیل دادیم ، با سیصد و

       پنجاه نفر نیرو ، برای اولین عملیات . بعد از عملیات تیپ‌هامون رو تشکیل دادیم . یکی از آن تیپ‌ها تیپ 8 نجف اشرف بود .

یک : به فرماندهی شما ، سرادر احمد کاظمی ...

دو : و قائم مقامی مهدی ، که در عملیات بعدی در آزاد سازی بستان و اواخر سال شصت نقش مهمی داشت . همین‌طور در فتح‌المبین ، که مهدی

      در آن خوش درخشید . عملیات فتح‌المبین عملیات بزرگ و درخشانی بود ، که از چند سمت شکل گرفت . یک طرف این عملیات در غرب

      شهر دزفول و رود کرخه بود به فرماندهی حسین خرازی . محور شمالی دست قاسم سلیمانی بود و تیپش 41 ثارالله . این طرف‌تر دست احمد

      متوسلیان بود و تیپش 27 حضرت رسول . جنوبی‌ترین محور فتح‌المبین تنگه‌یی بود به نام رقابیه و تنگه‌یی دیگر به نام زلیجان ، که جهاد

      جاده‌یی روی آن زد تا تیپ 8 نجف اشرف دورش بزنه و عمل کنه . فرمانده آن یگانی که باید می‌رفت عراقی‌ها را از تنگه‌ی رقابیه دور می‌زد

      مهدی بود . اول نیروهای پیاده‌ی تیپ نجف و پشت سرشان واحدهای مکانیزه ارتش . کار سخت و پیچیده‌یی بود . باید می‌رفتند عراقی‌ها

      رو دور می‌زدند تا تک اصلی شروع بشه . حسین خرازی از محور شمالی رفت عین خوش را بست ، مهدی هم از محور جنوبی تنگه‌ی رقابیه رو

      ، با یک فاصله‌ی صد کیلومتری ، طوری که عراقی‌ها غافلگیر شدند . اوج نبوغ مهدی و حسین تو این عملیات نمود داشت . عراقی‌ها حتی

      خوابش رو هم نمی‌دیدند که جوان‌های ایرانی این‌طور غافلگیرشون کنند و محاصره  بشن . اوج افتخار و خوشحالی ما وقتی بود که رفتیم به   6

       مهدی خبر دادیم شده فرمانده لشکر عاشورا . خیلیا بودن نمی خواستن مهدی فرمانده بشه . بعضی ها می گفتن مهدی صلاحیت نداره .

                                                       تصاویری از فرماندهان جنگ که در مورد صلاحیت و عدم صلاحیت باکری ها حرف

                                                       می زنند .

یک : گزینه های دیگه ای هم بود ؟

دو : فرمانده لشکر عاشورا شدن کار کوچکی نبود . لشکری که از قدرتمند‌ترین لشکرهای خط شکن در سخت‌ترین عملیات‌های بعد ما بود . به

      خصوص در خیبر و آن پیشروی در دجله و فرات و جنگ تن به تن و برگشت به جزایر مجنون . لشکر جالبی بود . بیسیم چی ها همه تورکی

      صحبت می کردن . نه عراقی ها حالیشون می شد نه خودی ها . محرمانه ی محرمانه . برا همین عملیاتا لو نمی رفت . مجنون جزیره مهدی بود    

      ، مثل پل شیتات که پل حمید شد . مجنون بود که مهدی و حمید و زین‌الدین و بقیه اومدن در خط مقدم و دوش به دوش نیروهاشون با

      عراقی ها جنگیدند . مجنون جنون جنگ بود .

                                                       تصاویر مختلفی از مهدی در جبهه .

مهدی : همه برادران تصمیم خود رو گرفته‌ان ، اما من سختی عملیات رو دوباره تاکید می‌کنم . شما باید مثل حضرت ابراهیم علیه السلام باشین که

           رحمت خدا شامل حالش شد ، مثل ایشون در آتش برید . خداوند اگه مصلحت بدونه به صفوف دشمن رخنه خواهید کرد .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

دو : فقط یک پل جزیره را وصل می‌کرد به منطقه‌یی که می‌رفت به طلائیه و تنومه . دشمن تمام تانک‌هاش را به ستون کرده بود تا برن جزایر رو

      پس بگیرن . در مدتی کم‌تر از هفتاد و دو ساعت بیش از یک میلیون گلوله تو مجنون منفجر شد .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

مهدی : هرگاه خداوند مقاومت ما را دید رحمت خود را شامل حال ما خواهد کرد . اگه از یه دسته بیست و دو نفری ، یه نفر بمونه باید همون یه نفر

           مقاومت کنه ، اگه فرمانده شما شهید شد نگید فرمانده نداریم و نجنگیم ، این وسوسه شیطان هست ، فرمانده اصلی ما خدا و امام زمان

           عجل الله تعالی فرجه الشریف هستند ، اصل اونا هستن و ما موقت هستیم ، ما وسیله هستیم برای بردن شما به میدون جنگ . وظیفه ما

           مقاومت تا آخرین نفس و اطاعت از فرماندهی است .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

دو : همه چیز علیه ما بود . هلی‌کوپتر ، هواپیما ، توپخانه ، همه و همه . از زمین و آسمون آتش می‌بارید . روز دوم فشار سختی به حمید و به پل

      شیتات آوردند . می‌خواستند پل رو از حمید بگیرند و اون نمی‌گذاشت ، چند بار گرفتند و حمید باز پسش گرفت . روز سوم یا چهارم بود که

      عراق خیلی آتش ریخت روی جزیره ، از طرف طلائیه ، طوری که همت و چند نفر از فرمانده‌های دیگه مجبور شدند بیان جزیره پیش ما .

      اون جا دیگه فرمانده و غیر فرمانده نداشت . هر کس هر سلاحی دستش ‌رسید بر‌داشت ‌جنگید . مهدی تیربار برداشت ، من و شهید همت  

      آرپی جی تا بریم به عنوان نفر بجنگیم . به مهدی گفتم این طوری فایده نداره ، باید یکی از ما بره پیش حمید ، گفتم من می‌رم پیش حمید .

      رفتم . تا من رو دید خندید . گفت نه خبر ؟ دیدم خط را نمی شه نگه داشت . عراقی‌ها رو می‌دیدیم و آتش رو ، بچه‌های خودمون رو ، شهید و

      زخمی . مهمات‌ ته کشیده بود . داشتند با چنگ و دندان خط‌شان رو نگه می‌داشتند . اگه اونجا رو از دست می‌دادیم سرتاسر کانال می‌افتاد

      چنگ‌ عراقی ها و بعد هم پل و جزیره ، تانک‌ها خودشان رو می‌رسوندن به جزیره و جزیره می‌شد یه جهنم واقعی از آتش . مرتب به پشت خط

      خودمان نگاه می‌کردیم ببینیم کی کمک می‌رسه ، دیگه نه نیرو می‌تونست برسه ، نه آتش مقابله داشتیم ، نه راهی برای رسیدن مهمات به

      خط . درست همونی که حمید حدس زده بود . با مهدی سر اینکه پشتیبانی با خود لشکر نیست و با هلی کوپتر و قایقهای دیگه ست بحثش

      شده بود . دلخور بود . راست گفته بود . جلو تانکهای عراقی بود و پشت سر فقط آب .

 

مهدی : حمید حمید مهدی .

حمید : به گوشم مهدی جان .

مهدی : حمید جان چه خبر ؟

حمید : سلامتی . فقط اگه تونستی برامون خمپاره بفرست .

مهدی : سعی می کنم . ببین حمید جان جاده رو ببند عراقی یا نتونن بیان .

حمید : بسته م . آرپی چی می خوام . خمپاره می خوام .

مهدی : پشتیبانی سخته . همه جا آب ...

حمید : مهدی جان گفته بودم که ...

مهدی : الان موقع این حرفا نیست برادر من . باید واییستی بجنگی . اونا اگه پل رو بگیرن و تانکهاشون جلو بیان فاتحه چند لشگر خونده ست .

حمید : مهدی جان با کلاشینکف که نمیشه جلو تانک ایستاد .                       7

مهدی : باید واییستی حمید .

حمید : بچه ها دارن یکی یکی پر می کشن مهدی .

مهدی : اجرشون با خدا . تو فقط واییستا و بجنگ .

حمید : گلوله کلاشینکف تمومه مهدی جان  چکار کنم برادر من ؟

مهدی : بجنگ حمید . بجنگ .

حمید : فقط نفر دارم . نه گلوله نه تفنگ نه هیچ چیز دیگه . دست خالی چکار کنم ؟ گلوله بفرست ، خمپاره ، آرپی چی ، با چی بجنگم مهدی ...

مهدی : با سنگ بجنگ . با سنگ . دست خالی . فقط برنگرد عقب . برگردی تارومار می شن بچه ها .

حمید : دیگه نفرم ندارم مهدی جان . تنهام . تنها . چکار کنم ؟

مهدی : باید بجنگی حمید ، باید بجنگی . می فهمی ؟ تارومار نشدن چند لشکر بستگی داره به موندن تو . باید واییستی حمید . بفهم حمید جان

          ، بفهم چی می گم برادر من . بفهم .

حمید : واییستادم مهدی جان واییستادم فرمانده واییستادم برادر .

مهدی : بجنگ داداش من . بجنگ . بجنگ حمید من بجنگ . فقط برنگرد عقب . بجنگ حمید جان . بجنگ .

حمید : ...

مهدی : حمید حمید مهدی ...

                                                       حمید و افرادش یکی یکی می افتند .

دو : نشسته بودم کنار حمید . دیگه چیزی برای جنگیدن نبود . هیچی . داشتم نگاش می کردم . نه اون حرفی برای گفتن داشت نه من . داشتم

       نگاش می کردم . داشت تانگای عراقی رو نگاه می کرد که می اومدن جلو . خمپاره شصتی اومد خورد کنارمون . دیدم حمید افتاد . دیدم

       ترکش اومد خورد به گلوش . دیدم خون از سرش جوشید روی خاک . دیدم خون راه باز کرد اومد جلو . دیدم دارم صداش می‌زنم حمید .

       حمید . حمید . دیدم خودم هم ترکش خورده‌ام . حمید روی پل شیتات شهید شد . وقتی گفتم باید جسد حمید رو برگردونیم عقب ، مهدی

       گفت می شه همه رو آورد ؟ گفتم نه گفت اگه جنازه‌ی همه رو آوردیم می‌ریم حمید رو هم می‌آریم . نذاشت حمید را بیارن . نذاشت . گاهی

       فکر می کنم رزمنده واقعی همت بود و مهدی .

                                                       حمید و افرادش ، در مکانی لامکان به نماز ایستاده اند .

دو : ده بیست روز بعد مهدی رو برداشتم بردم به منطقه‌ای تو جفیر ، که مثلا دلداری‌اش بدم ، بگم زیاد ناراحت نباش و از همین حرف‌ها . سرمای

      جزیره بدجوری استخونای مهدی رو به درد آورده بود . کمر و پاهاش خیلی درد می‌کردن . اینا رو وقتی فهمیدم که رفت یک چاله کند ، چوب

      ریخت داخلش ، آتشش زد ، رفت نشست کنارش . لبخند زد . گفت آخیش . گفتم چرا نمیری استراحت کنی ؟

 

مهدی : پس این چیه ؟

دو : این جا نه .

مهدی : نگران نباش . 

 

دو : نگرانش بودم . درست حدس زده بود . نگران خودش و احسان و آسیه ی حمید و همسرش و بعد هم خود حمید ، که مهدی نذاشت بریم

       بیاریمش و حالا شاید سکوتی که کرده بود به عذاب وجدان و خیلی چیز‌های دیگه ربط داشت . گفتم استراحت بهونه است . به خاطر مراسم

       حمید می‌گم . نمی‌خوای بری مراسمش ...

 

مهدی : لازم نیست . بچه‌ها همه هستن .

دو : لازم نیست یا نمی‌تونی بری ؟                                      

مهدی : نمی‌تونم .

دو : چرا آخه ؟

مهدی : نمی‌تونم به چشم پدر و مادر‌ایی نگاه کنم که بچه‌هاشون توی لشکر من بوده‌ان و این طور گم شده‌ان .

دو : تقصیر تو نبوده ...

مهدی : شاید بوده شاید نه ، اما دلیل نمی‌شه یادم بره اونا بچه‌هاشون رو سپرده بودن دست من .

دو : اونا خودشون اومدن جبهه .

مهدی : اما من فرماندهشونم .                                                                                                                                              8

دو : داری خودت رو اذیت می کنی .

مهدی : اگه همه چیز عملیات دست خودمون بود ، اگه هلی کوپتر و قایق داشتیم شرمنده هیچ پدر و مادری نبودم .

دو : حمیدم خب از توست . اونم بی‌نشونه ، اونم موند اونجا پیش بچه‌های دیگه .

مهدی : خوش به حال حمید .

 

دو : صداش لرزید وقتی از حمید حرف زد ، اما از خودش که گفت ، صداش اصلا نلرزید . گفت دعا کن منم برم ، مثل حمید ، بی‌نشان بی‌نشان .

      نمی خوام بیشتر از این خجالت زده پدر مادرا باشم . با چه رویی بمونم وقتی قول داده بودم راه کربلا رو باز می کنیم . وقتی نتونستیم . وقتی

       همه رفتن و پر کشیدن . نمی تونم دیگه . نمی تونم احمد جان نمی تونم .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

مهدی : برادران ! خدا رو از یاد نبرین . نام امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف رو زمزمه کنین . دعا کنین که کار ما برای خدا باشه .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

دو : همه ی بچه ها رو برادر خودش می دونست . حمید هنوز که هنوزه مفقودالاثر‌ه . حمید بازوی راست مهدی بود . هیچ کس بیشتر از مهدی

       دوستش نداشت . با این حال نخواست ، نتونست ، نذاشت کسی اون رو بدون بقیه بیاره . شاید به همین دلیل بود طاقت نیاورد و سال بعد توی

       بدر و با لشکر خودش رفت عملیات تا از عزیزش عقب نمونه .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

مهدی : تا موقعی که دستور حمله داده نشده کسی تیراندازی نکنه . حتی اگه مجروح شد سکوت کنه ، دندونا رو به هم بفشاره و فریاد نکنه . با هر

           رگبارتون سبحان‌الله بگین . خسته نشین . بعد از هر درگیری و عملیات ، شهدا و مجروحین رو تخلیه کنین ، بعد با سازماندهی مجدد کار

           رو ادامه بدین . حداکثر استفاده از وسایل را بکنین . اگه این پارو بشکنه ، به جای آن پاروی دیگه ای وجود نداره . با همین قایقها باید

           عملیات کنیم . لباس های غواصی رو خوب نگهداری کنین . یک ساله دنبال این امکانات هستیم .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه .

دو : مهدی و لشکرش از موفق‌ترین‌های بدر بودند که از شرق دجله عبور کردن رفتن به غرب دجله . خود مهدی از دجله گذشت رفت یک هفته‌ی

       تمام کنار دجله و در تقاطع رود فرات و دجله دوش به دوش بچه هاش جنگید ، تا این که حجم آتش روی غرب دجله و روی نیروی لشکر

       عاشورا و روی مهدی زیاد شد .

 

دو : مهدی مهدی احمد .

مهدی : جانم احمد جان ، جانم .

دو : مهدی جان اوضاع خوب نیست برگرد عقب .

مهدی : احمد جان تو بیا اینجا . خیلی قشنگه اینجا ، خیلی . همیشه هم پیش همیم .

 

دو : فهمیده بود داره می ره . بهم گفت بیا اینجا برا همیشه پیش هم باشیم . بعدش تیر خورد . گذاشته بودنش رو قایق بیارنش عقب . وقتی مهدی

       زخمی رو با قایق و از روی دجله برمی‌گردوندن یه آرپی‌جی اومد قطعه قطعه‌اش کرد . بردش  به زیر آب . به آسمون . از سه برادر یکی نشد

       بره سینه ی خاک . نشد رو این خاک قبری باشه براشون .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه . قایق حامل مهدی منفجر می شود .

صدای مهدی : خدایا سراپا گناه و معصیت ، سراپا تقصیر و نا‌فرمانی‌ام . گرچه از رحمت و بخشش تو ناامید نیستم اما ترسم از اینه نیامرزیده از دنیا

                   برم . می‌ترسم رفتنم خالص نباشه ، پذیرفته درگاهت نشم . خدایا نمیرم در حالیکه از من راضی نباشی ، ای وای که سیه‌ روی

                   خواهم بود . خدایا تو چقدر دوست داشتنی و پرستیدنی هستی . هیهات که نفهمیدم . دوست داشتنت خون باید میشد و تو رگهام

                   جریان می‌یافت و سلول‌هایم یارب یارب می‌گفت . خدایا قبولم کن . یا اباعبدالله شفاعت . آه چقدر لذت بخش است انسان آماده باشد

                   برای دیدار ربش ، ولی چه کنم تهیدستم ، خدایا قبولم کن . یا امام هشتم ، یا رضای مشهد شفاعتم کن توفیق شهادت نصیبم بشه .

                   یارب العفو .

 

                                                      تابلو 10 : نامکان .

مهدی : باید برگردم پیششون . اونا بهم نیاز دارن . باید برم . از همه جا داره گلوله می باره . باید برگردم پیششون . کی من رو آورده بیمارستان ؟

           اصلا اینجا کجاست ؟ من باید برگردم پیش بچه ها .                    9

حمید : اونا نیازی به تو ندارن .                                                

مهدی : اونا زیر آتشن .

حمید : تموم شد مهدی جان . تموم شد .

مهدی : هنوز جنگه ، هنوز تموم ...

حمید : تموم شده مهدی جان . جنگ دیگه تمومه برای تو .

مهدی : ولم کن . باید برگردم . اونا به من نیاز دارن .

حمید : تو نمی تونی .

مهدی : کسی نمی تونه جلوم رو بگیره .

حمید : اگه می تونستی شاید .

مهدی : می تونم . باید برگردم .

حمید : تو ، تو ، تو نمی تونی . گفتم نمی تونی . تو ، تو الان با مایی . منم حمید . برادرت .

                                                       مهدی دارد متوجه اطرافش می شود ، آرام آرام . علی از پس نور ظاهر می شود .

                                                       مهدی اول نمی شناسدش اما آرام آرام متوجه می شود .

مهدی : حمید . قارداشیم علی .

علی : گئده غین . آنام گوزله ییر بیزی .

                                                       مادرشان از پس نور ظاهر می شود . نور همه جا را گرفته است .

                                                       صدای خنده کودکانی که هر لحظه اوج می گیرد .

صدای مهدی : آنا .

                                                       تصاویر مختلفی از جبهه . قایق حامل مهدی زیر آب می رود .

 

                                                       تابلو 11 : خیابانهای ارومیه ، تبریز و زنجان .

                                                       تصویر تشییع جنازه مهدی . غوغاست . تمام مردم آذربایجان و زنجان اشک

                                                       می ریزند .

                                                                                           

 

                                                                                                        پایان

                                                                                                    ۹۴.۱۲.۲۵                                                                                                                            

                                                                               آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا .                     

 

 

                10