متن نمایشنامه: میرزا آخوندوف ...

میرزا آخوندوف.

آدمها: میرزا، پری، مستعلیشاه جادوگر

صحنه: پشت بام منزل میرزا.

                                                                             میرزا نشسته است، آسمان پر ستاره را نگاه می کند و ترانه ای را زمزمه می کند.

میرزا: ایستیره م سئودانی قانیما قاتام / ایستیره م واریمی یوخوما ساتام / دار پالتاردیر اینیم جانیمی سیخیر / ایستیره م ایچیمی چیخاردام آتام / ای

          سئوگی یاییندان یاییلان اوخلار / آییخلیق سئویره م قویمایین یاتام / سیغماییر باغریما باغیرتیلاریم / هاچاناجان گره ک باغیرتی اودام /

          ساحیلی ساخلایین عاغیللیلارا / من گئددیم ده نیزدن ده نیزه باتام.   

                                                                             پری، ناگهان، از گوشه ای ظاهر شده و گوش می دهد.  

پری: تق تق.

میرزا: این صدای جرس و تق تق درب ناپیدا عجب آشنا هست به گوش این دلگرفته.

پری: در ره عشقت نفسی می زنم                                                            

         بر سر کویت جرسی می زنم.

میرزا: چه خوش نفسی، چه خوش جرسی.

پری: داروی درد من مهر توست                                                                  

         نور جانم آفتاب چهر توست.

میرزا: بی نشان دادن رخساره خود چهره ام دیدی و آفتاب جانم؟ کجایی؟

پری: تو جان جان جهانی و نام تو عشق است                        

         هر آنکه از تو پری یافت بر علو گردد.

میرزا: من فقیر بی کس کجا و پر و علو آسمان کجا!؟

پری: مرد کار افتاده باید عشق را                                          

         مردم آزاده باید عشق را.

میرزا: من پیر خراباتی چه هنری دارم لایق عشق تو پری روی زیبا باشم؟

پری: بنده پیرمغانم که ز جهلم برهاند                                                 

        پیر ما هر چه کند عین عنایت باشد.

میرزا: پیر مغان و من و عشق و عنایت! بگذر بانوی خوش چهره، من فقط دنبال حقیقتم بانو،

          قد انار العشق للعشاق منهاج الهدا                                             

          سالک راه حقیقت عشقه ائیلر اقتدا.

          تو چه؟ دنبال چه هستی تو؟ تو هم دنبال حقیقت هستی؟

پری: ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید                                    

         هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند.

میرزا: چه سخن های شیرینی داری! ما که بنده دست پرورده ایم، اما، گفتم که بگذر پری جان.

پری: از چه بگذرم؟

میرزا: از سر به سر این حقیر دست پروده گذاشتن بگذر پری روی، نگفتی کجا قایم شدی؟

پری: وجود ما معمائیست حافظ                                                           

         که تحقیقش فسونست و فسانه.

میرزا: ای فسانه فسانه فسانه ...

پری: ای فسانه فسانه فسانه / ای خدنگ تو را من نشانه / ای علاج دل ای داروی درد / همره گریه های شبانه / با من سوخته در چه کاره / ای

         فسانه خسانند آنان / که فرو بسته راه را به گلزار / خس به صد سال طوفان ننالد / گل ز یک تار باد است بیمار / تو مپوشان سخن ها که

         داری.

میرزا: چه دلکش صدایی. روحم را نوازش دادی زیبا رخساره خوش لحن و صدا.                                                                           1

پری: افسانه و نوازش؟

میرزا: افسانه هم باشی از هزار راست راست تری. رخ بنمای که باغ و گلستانم آرزوست. وای که هر روز بهتر از دیروز. چه زیبا شده ای. این چه

         غمی است بر چهره ات؟

پری: وقتی رسیدم ترانه ی غم بر لبت بود، منم دلم گرفت.  

میرزا: ...      

پری: دوباره یادت آوردم؟ وای بر من، نبینم غمی به دل داشته باشی.

میرزا: ...

پری: چیزی بگوی جانکم.

میرزا: ...                                                   

پری: نگفتی چرا چنین دلگرفته میرزای جانم؟ نکند از من ...

میرزا: پری جان، ناز در رخ من، دلبر یکدانه تو هر لحظه و هر دم در جان و روح منی، نباشی میرزا را هم مرده فرض کن، چند روزیست نیستی تا

        ببینی حال و روز بدم را، هوای دیگری دارم.

پری: چند روزی نبودم! گلایه هان؟ فرانسه بودم. نگو که نگفته بودم. خب، به جان می شنوم.

میرزا: نبودنت سخت بود اما گلایه ام از آن نیست. راستی کمکم خواهی کرد؟

پری: شمس دین و شمس دین! آن جان ما اینک بدان                        

         جز بسوی راه تبریز اسب ما راهوار نیست.

         پای در رکابم جانان جان.

میرزا: فکر انجام کار بزرگی به سرم زده، منتهی راه تحقیقش را پیدا کردن مشکل شده انگار.

پری: خداوندا در توفیق بگشای

         نظامی را ره تحقیق بنمای.

         هیچ مشکلی نیست که برای تو آسان نباشد. دردت چیست جان دل؟  

میرزا: دردم؟ من چاره دردهایم را در بر دارم. درد بی درمانم ایل و طایفه و مملکتم هست. هر روز شاهد کم فروغ شدن داشته های کهن آس

        اوربایجان و اورآنای باستانی ام، هر روز شاهد تحریف تاریخ این مملکتم. ائل داردادی ، داردا.

پری: باز زبان دردت باز شد، ممالک محروسه ایران بگو بجای اورآنا، آذربایجان بگو بجای آس اربایجان. راحتت تر است ...   

میرزا: دردهای عمیق تری هم هست ...

پری: چه مثلا؟                                        

میرزا: مردم سرزمینم در درد و رنجند، مالیات پدرشان را درآورده، نه نانی برای خوردن دارند و نه جایی برای خوابیدن و ماندن، خرابه ایست

       مملکت، این مردم همیشه تاریخ آزادگی داشتند اما امروز اسیر و برده روس و انگلیس و یک عده آقازاده و شاه بی خاصیت مفتخورند، آزادی

       ندارند، قانون ندارند، هر کی به هر کیست کل مملکت. شاه و شهریار از مردم خبری ندارد، شهریاران ما نمی‌دانند در سراسر سرزمینمان

       ذره‌ای عدالت نیست، این هم به خاطر نبود قانون است. یک کتاب قانون در دست نیست، هر کس هر چیزی به عقلش می‌رسد انجام می‌دهد

       و هر چه می‌خواهد می‌کند، مردم نه آزادی جسمانی دارند نه آزادی روحانی، درد مردم دارم، مردم بی صاحب، مردم بی فردا، مردم خاموش،

       با خود گفتم: 

       تاریخ بویو اولساندا آزادلیق سوراغیندا

       یوخ ایندی آدین ائللرین عصیان واراغیندا؟

       تمام دنیا را تب شورش برداشته، ما کجای تاریخیم؟ هیچ اسمی از ما هیچ جایی نیست. هیچ. چرا ما نباید چون دیگران باشیم؟ تاریخ نداریم؟

       هفت هزار سال اور و مدنیت داشته این مردم. مردان و زنان بزرگ نداشته؟ آناتومروس و بابک داشته این مردم. الان اما، وای بر ما. وای بر ما.

پری: به فکر انقلابی؟

میرزا: چرا که نه؟ وقتی مردمی در سکوت و خاموشی و خوابند باید آتشی باشد بیدارشان کند. باید راهی باشد بروند. باید آتشی راهشان را نشان 2

        دهد.

        قاف داغلارینا میخلانان او قانلی پرومتی دن اودو آلمالیدیر بیری، گتیرملیدیر ائللره.

        آتش خلق ما در دل پرومته و او خود در کوههای قفقاز به زنجیرست، اما کدام زنجیر ابدیست آخر؟ پرومته شدن لازمست. سرزمین هایمان

        از دست رفت ساکت ماندیم، نانمان رفت ساکت ماندیم، حالا انسانیتمان از دست می رود ...

پری: می دانی که سختست و ناشدنی ...

میرزا: برای دیگران هم سخت بوده اما شده ...

پری: نگفتم شدنی نیست ...

میرزا: خب ؟

پری: عقاب و جگر و خون دارد پرومته شدن.

میرزا: من جان نثار و دوستدار ملتم. منظور من رفع جهالت است و ارتقاء اعلام ترقی در علوم و فنون و سایر جهات از قبیل عدالت و رفاه و مال و

        ثروت و آزادی برای ملت و آبادانی وطن. لازم باشد تا پای جان خواهم رفت. سر هم بدهم مهم نیست.

        من یانماسام گر / سن یانماسان / بیز یانماساخ / هانسی آلوولار ایشیق سالار یوللارا؟

        اگر من و تو و ما روشنگر راه نباشیم کدامین مشعل بی فروغ راه خلقمان را روشن خواهد کرد؟

پری: می بینم که؛

         خرد مست و ملایک مست و جان مست                           

         هوا مست و زمین مست و زمان مست.   

میرزا: شانزده سالم بود، گفتند ممالک محروسه ایران از روس شکست خورد و شد خاک اجنبی. مگر خاک می زاید آخر؟ خاکشان زایید و خاک

        من کم شد. به زور و ترفند و حیله و هزار کوفت و زهرمار دیگر. وقتی جنگ تمام شد، زادگاهم نوخه قسمتی از خاک روس شده بود و من

        مات مانده بودم مگر شدنی است؟ پدرم میرزا تقی دق کرد. مادرم نعناخانم رفت زیر خاک. من ماندم و رویای بازگرداندن خاک جداشده از

        سرزمینم. خواندم و خواندم و خواندم. خواندم تا راهی پیدا کنم. راهی برای برخاستن. حال دوران من است، دوران آگاهانیدن مردمم. حالا

        وقت آنست که؛ اود آپارام خلقیمه درمان. آتشی باید هدیه کنیم به مردممان.

پری: خیال حوصله بحر می پزد هیهات                      

         چهاست در سر این قطره محال اندیش.

میرزا: محال هم باشد پای در راهم. تا توان دارم و جان باید سعی کنم و تلاش. جدا از این،

        قطره جانم دریای تو را دارد.

پری: من قطره ای از این دریایم ...

میرزا: تو دریایی برای من ...

پری: من در کنار توام، همیشه. حال، راه حل تو چیست؟

میرزا: کسی نباید بی محاکمه کشته شود. نباید گوش و بینی مردم بریده شود. نباید مردم گوسفندوار در خیابان شقه شوند. مالیات های اجباری باید    

        ملغی گردد. قانون. نظم. عدالت. نان. آزادی. باید سرزمین های جدا شده بازگردند. اور و مدنیت باستانی باید احیا شود.

پری: اینها که دست من نیست، از من چه انتظار داری؟

میرزا: قضا خواهی که از بالا بگردد                                           

          شراب پاک بالا را بگردان.

          تو بهترین راهنمای منی. راهی نشان نخواهی داد ساغر خوش شراب؟ شرابی مملو از مستی تا راهی بجویم؟                                                        

پری: مستی و شراب با من، هان؟ باشد، ولی افتاد مشکل ها...

میرزا: چی؟

پری: که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها.                                                                                                                  3

میرزا: من مرد روزهای سختم. نبوده ام؟

پری: طریق عشق طریقی عجب خطرناک است                                 

         نعوذ باالله اگر ره بمقصدی نبری.

         مشکل این قصه تو نیستی میرزا جان. مشکل از جای دیگرست عشق من.

میرزا: روشنم کن.

پری: برای حل مشکلات مردم خود باید بخواهند و بروند دنبال خواسته هایشان. این مردم را چه پنداشته ای؟ خفته و انقلاب؟!

میرزا: این هم قصه ی تازه ای نیست. جد این مردم بابک دید همه در خوابند؛

         گوردو کی، سایسیز یاتان اینسانلاری / بیر بیر آییتماق اونا مومکون دئیل / چیخدی اوجا بیر قایانین اوستونه / وار گوجیله قیشقیریب /

         سویله دی: هئی / بسدی یاتیبسیز بوقدر / دونیا دوروب سر به سر / ائللر آییلمیش تامام / حقلرینی آلماغا ائتمیش قیام / کوهنه مداریندا

         دولانمیر جهان / پارچالانیب زنجیرینی زنجبیرلر / یاتمیش گورمز زامان / دایم آیاخلیب ازر / قالخین، ای!!!

پری: فقط بابکش را فهمیدم.

میرزا: وقتی دید مردم در خوابند رفت روی صخره ای ایستاد و فریاد زد حالا وقت بلند شدن هست. همین.

پری: کس درین وادی بجز آتش مباد                                                 

        وانکه آتش نیست عیشش خوش مباد

        عاشق آن باشد که چون آتش بود                                                          

        گرم رو سوزنده و سرکش بود.   

        بابک. سرزمین آتش. انقلاب. قبول دارم این خاک عصیان پرورست.

میرزا: ما بی آتش نبوده ایم. کمکم کن. نازنین دلدار.

پری: باید ببینم چه می توان کرد، اما این را فکر نکرده هم می دانم کار سختی است و به تنهائی نمی شود انجامش داد. این مردم بدجور خفته اند.

          پیر باید راه را تنها مرو                                                              

          از سر عمیا درین دریا مرو.  

میرزا: برای همین از تو کمک خواسته ام. این مردم باید ریشه های گذشته ی مدنیت خود را بیابند. مدنیت نیاکان خود را. آتش اجدادیشان را باید

        پیدا کنند.

        اورلارین تاپا گرک خالق. اولاریندا. یوللاریندا.

        راهنمایم باش.        

پری: با اینکه کار را سخت می دانم اما راهی به نظرم آمد.

میرزا: چه؟                                                       

پری: تنها باشی راه به جایی نخواهی برد دلدارکم. باید همراهی داشته باشی.

       قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن                                

         ظلماتست بترس از خطر گمراهی.                                                       

میرزا: چاره چیست حالا؟

پری: بگذار با بالاتر از خودم مشورت کنم، آنها راهنمایم خواهند بود.

میرزا: مشورت؟

پری: در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود                                        

        از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت.

        تو خود همیشه این را بر لب داشتی، نداشتی؟

میرزا: مگر تو هم خلوت نشینی داری؟

پری: در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم.                                                                                                                        4

       آری. او هم اوی منست. چون من که اوی توام.                                

میرزا: عجب. مرد است؟

پری: گمان نکنم. ندیدمش. فقط صدایش را می شنوم. حسود هم بودی و نمی دانستم؟ عجب.

میرزا: برای تو آری ...

پری: جان جانان من. طفلک من. باشد حالا برای بعد، حال ساکت باش میرزا جان.

                                                                             پری سر در گریبان برده و به خلسه می رود.

میرزا: چه شد؟

پری: گفت پذیرای کسی خواهید شد.

میرزا: که؟

پری: مهمان داریم.

                                                                             صدای درب خانه بلند شده است.

                                                                             میرزا خارج می شود.

                                                                             مستعلیشاه، ناگهان، ظاهر می شود.

مستعلیشاه: درود پری بانو.

پری: درویش مستعلیشاه جادوگر؟

مستعلیشاه: تعجب هم داشته باشد این همه نباید باشد.

پری: آخرین بار که دیدمت داشتی اردوی ایران را در جنگ با روس پریشان می کردی.

مستعلیشاه: آه ، آرام تر. البته گاهی پریشانی هم لازمست. گفتند تکلیف جدیدی دارم. تنهائید؟

پری: صاحب خانه رفت درب را باز کند.

مستعلیشاه: درب را باز کرد و کسی را ندید و دارد برمی گردد، صاحب خانه ما و میرزا فتحعلی آخوندوف شما.

پری: همسایه هستید انگار نه؟

مستعلیشاه: هوم. همین اطراف منزل دارم.

پری: فکر کردم بهتر از تو را به کمک بفرستند.

مستعلیشاه: نیست. بهتر از من. دارد می آید.

پری: ساکت شوید پس.

                                                                             میرزا وارد می شود.

مستعلیشاه: تعجب ندارد میرزای عزیز. جادوگری اینها را هم دارد دیگر. پشت بام خانه ی همسایه همیشه نباید از راه پله آمد که.

پری: مستعلیشاه هیچوقت عادت جادوگریشان را ترک نمی کنند.

میرزا: همسایه ما را می شناسی پری جان؟ تو هم پری من را؟

پری: بد دل مباش. مستعلیشاه جادوگر را قبلا هم ملاقات کرده بودم. از جنس خودم هست.

میرزا: جالب است، حال او پری ایران است یا تو جادوگر فرانسه ای؟

پری: جادوگری مال نسل گذشته است، در فرانسه. اینجا، مملکت شما، هنوز مدرن نشده اما.

میرزا: همه ی عمرم مخالف خرافه و جادو بودم و ...

مستعلیشاه: میرزا، میرزا خرافه را با جادوگری یکی نگیر همسایه خوب من.

میرزا: یکی بدتر از دیگری.

مستعلیشاه: بی انصافی نکن.

میرزا: هر طرف غولی همی خواند تورا                                          

          گامی بردار راه خواهی هین بیا                                                                                                                              5

          ره نمایم همرهت باشم رفیق                                            

          من قلاوزم درین راه دقیق

          نی قلاوزست و نی ره داند او                                            

          یوسفا کم رو سوی آن گرگ خو.                                       

          پری جان بیا کارت دارم. بیا پری جان.

          تو جان منی اما من به جادو و جادوگر جماعت هیچ اعتمادی و باوری ندارم.

پری: میرزای جان، به من چه؟ اعتماد داری؟

میرزا: آخر...

پری: داری؟

میرزا: با تمامی جانم.

پری: از او کمک خواهیم گرفت. هرجا با ما همراه نشد، یا او را مخالف راه خود دیدیم، من از صنم خلوت نشینم خواهم خواست عوضش کند.

میرزا: نکند؟

پری: من تا امروز خواسته ای از تو را بی اجابت گذاشته ام؟ او هم اجابتم می کند، همیشه.

میرزا: من جز تو با هیچکس پیمانی ندارم.

پری: همین کافیست دلبرکم.

میرزا: تو خودت با او طرف باش.

پری: برویم ببینیم چه باید بکنیم.

       مستعلیشاه، فرستاده ی صنم یاور من، بفرما کنار ما بنشین.

مستعلیشاه: خب، حالا قصه چیست؟ عزیزی با من گفت مهمان شما باشم تا راهی را با همرهانی طی کنم.

پری: غم این خفته چند

       خواب در چشم ترم می شکند

       نگران با من استاده سحر

       صبح می خواهد از من

       کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.

مستعلیشاه: عارف را اشارتی کافیست. ما به دنبال بیدار کردن مردمانی چند خواهیم بود. خوبست. شیپوری به من بدهید جادویش کنم همه را بیدار

                کند تا بدانند خبری در راه است. گفتید کدام مملکت؟

پری: همینجا.

مستعلیشاه: شوخی نکنید لطفا.

پری: من کاملا جدی ام.

مستعلیشاه: مملکت ما و ییداری؟!

پری: حتی مستعلیشاه هم خبر دارد از اوضاع مملکتت میرزا جان ...

مستعلیشاه: جادوگرم خر که نیستم بانو. خفته اند دیگر، همیشه چرت می زنند.

میرزا: خفته بودن مردم استعاره از ناآگاهی است مستعلیشاه.

مستعلیشاه: شیپور من هم استعاری است.

پری: خب. چه در سر دارید؟

مستعلیشاه: اگر مملکت خودمان باشد که، شعری برای بیداری در جان شاعری خواهم دمید.

پری: شعر دیگر معجزه ای دربرندارد. نظر تو چیست میرزای جان و دل؟

میرزا: این مردم باید گذشته اجداد خود را بشناسند، مردمی که آزاد بودند و آزادانه زندگی کرده اند. برای شناساندن آن گذشته شعر کفایت         6

         نخواهد کرد. اگر قرار هست با نوشته کاری کنیم، من تیاتر شناسم، پیس نویسم. پیشنهاد من تیاتر است.

پری: هوم، تیاتر.

مستعلیشاه: روس و انگلیس و باقی ممالک فرنگ تیاترخانه دارند و مردمشان برای تماشا آنجاها می روند، ما برای عملی کردن پیشنهاد تو جایی در

               دست نداریم. در ثانی باید دید قصد شما از نوشتن پیس چیست؟

میرزا: قصد من از نوشتن این گونه آثار آن است که ملت خود را با هنر درام و تیاتر اروپایی آشنا کنم تا شرایط این هنر که فواید لانهایه دارد معلوم

        شود و دیگران هم به نوشتن این آثار بپردازند. شرایط باید درست شود، نمی شود به بهانه نبود تیاترخانه ننوشت. بهترین راه آگاهانیدن مردم

        در فرنگ تیاتر است.

پری: حق با میرزای منست. شیپور ما تیاتر خواهد بود دلبرکم. پیسی آماده خواهیم کرد.

میرزا: موضوع و مضمون و قصه اش؟

مستعلیشاه: تو نویسنده ای از ما سوال می کنی؟

میرزا: به من باشد، داستانی خواهم داشت در مورد هجوم روس و به بندگی کشانیدن ممالک محروسه از طرف آنها با کمک مملکت اجنبی دیگر،

        دولت فخیمه انگلیس. داغ سرزمین های جداشده بر هر دلی سوز و شور خواهد آورد.

مستعلیشاه: کار ما را خراب نکن میرزا.

میرزا: چه؟

مستعلیشاه: هیچ. مزاح بود. مخالفم.

پری: جنگ ایران و روس خوبست، اما در حال حاضر جریانات بیداری فرانسه مردم سرزمینت را بیشتر تهییج خواهد کرد میرزا جان تا به آنچه تو

        در سر داری برسند. بهتر است قصه ای باشد در باب فرانسه و بیداری اش.

میرزا: بیداری فرانسه خوبست اما مردم ما دردشان در حال حاضر درد خاک است و درد روس و بندگی و بردگی آنها تا درد آزادی یا هر چیز

         دیگری که مردم فرانسه دنبال آنند. گفتم که ریشه های درد را باید نشانشان دهیم.

پری: آزادی فکر و اندیشه و جان منجر به آزادی خاک خواهد شد اما آزادی خاک بدون اندیشیدن و تفکر به هیچ دردی نخواهد خورد جز وسعت

        سرزمین. آزادی خواهی مردم فرانسه را یاد بگیرند بقیه را هم خواهند آموخت.

میرزا: بی خاک اما هویتی نخواهیم داشت تا با آن اندیشه ای همراه کنیم.

پری: اندیشه درست در سایه آزادی، هویت را هم شکل خواهد داد.

میرزا: آخر ...

                                                                             پری میرزا را به گوشه ای می کشاند.

پری: میرزای عشق با من بحث می کنی و من باز می مانم از در خدمت تو بودن.

میرزا: وای از این عشوه های مستانه تو. حیف این اینجاست و دست و بال من بسته است ...

پری: من که می شناسمت جانان جان.

میرزا: دست پرورده ام ...

پری: دوست تر دارم همچون گربه لای دست و پایت وول خورم تا اینکه با تو کلام در کلامی شوم بی تاثیری بر خوشی دو نفره مان.

        قصه ی من و تو قصه ی عشق است و جان. به تاخیرش ننداز.

مستعلیشاه: من کجای قصه ام آنوقت؟

پری: آه، اصلا فراموشت کرده بودم.

میرزا: به من باشد هیچ جای قصه.

پری: یادت باشد دلدار عزیز من، مستعلیشاه برای کمک به ما آمده است، مستعلیشاه خودت چه نظری داری؟

مستعلیشاه: من پیشنهادی دارم؛ تاثیر جادوی ایرانی را بر مردم فرانسه در نوشته ی میرزا خواهیم گنجاند تا مردم را تحریک کنیم. آنها باید بیداری

              را با داشته های خودشان فهم و درک کنند. جادو هم یکی از ریشه های مردم ماست. این مورد، هم به خواسته پری جان و هم به

              خواسته میرزا نزدیک است.                                                                                                                               7

میرزا: داشته های ما؟ منظور من جادو و خرافه نیست. هاع، تاثیر جادوی ایرانی بر بیداری مردم فراااااااااانسه؟!!! کدام احمق باورش خواهد شد؟

پری: این قسمت را به من بسپارید. من هم تاثیرات خودم را دارم.

میرزا: آخر ...

پری: هر ادعایی را باید امتحان کرد ...

میرزا: من خودم را مضحکه عام و خاص نخواهم کرد.

پری: میرزای من، حال که مستعلیشاه پیشنهادش را داده و من به آنکه او را فرستاده اعتمادی کامل دارم بهتر است تو ایشان را وارد داستان پیس کنی

       تا قصه را خود جلو برد. این هم پیشنهاد من.

مستعلیشاه: عالیست. موافقم.

میرزا: قهرمان قصه ی من مستعلیشاه باشد؟

پری: آه، خوبست گفتی. قهرمان پیس یک فرانسوی خواهد بود بنام موسیو ژوردان.

مستعلیشاه: و البته من خودم راهم را در قصه پیدا خواهم کرد.

پری: حتم دارم چنین خواهد شد. شروع کنیم؟

میرزا: ...

پری: متحیر شدن ندارد دلکم. آماده ای؟ به من اعتماد کن. فقط به من.

مستعلیشاه: یادت باشد در نوشته ات من خودم هستم. مستعلیشاه جادوگر.

پری: من هم موسیو ژوردان خواهم بود.

میرزا: انگار راه دیگری ندارم نه؟ باشد. من هم بشوم حاتم خان آغا تا ببینیم چه خواهد شد.

پری: تو یکدانه ی منی عشق دل. شروع کنیم.

                                                                             میرزا، پری و مستعلیشاه نقش بازی می کنند.

میرزا: حکیم صاحب! شنیده ام شهباز ما را به فرنگ می برید؟ چه کیفیتی است؟

پری: بلی حاتم خان آقا. خودم می خواستم این را به شما بگویم. حیف است مثل شهبازبیک جوان زیرک و صاحب سواد زبان فرنگ نداند. من

       تعهد می کنم او را پاریس برده زبان فرنگی یاد داده راهش بیندازم. چونکه به آن زبان شوق دارد، زود یاد می گیرد. حال از مجالست و

       همنشینی من پاره ای کلمات را حفظ کرده است.

مستعلیشاه: من مانده ام مردمی که زبان خود را درست و حسابی بلد نیستند چرا باید زبان اجنبی بیاموزند؟

میرزا: شما چرا؟ شما که اوراد جادویتان را عربی می نویسید.

مستعلیشاه: زبان عربی فرق دارد ...

میرزا: چه فرقی دارد؟ البته بنده دوست تر دارم مردم ما به زبان مادری خود بنویسند.

پری: زبان فرانسه دنیا را تسخیر کرده است مستعلیشاه، برای همگام شدن مردم دنیا لازم است زبانی باشد که همه آن را درک کنند.

مستعلیشاه: منطق بدی نیست.

میرزا: چرا این زبان همگانی، زبان مادری من نباشد؟

پری: خودت می دانی میرزای جان و دل، زبان مادری شما هم سختست هم زبان ممالک اروپا نیست.

میرزا: اوراوبای شما افتخارش این است نامش به زبان مادری من است، در ثانی عثمانی هم جز اروپاست.

پری: زبان تورکی عثمانی یا شما در دنیا جایگاه زبان فرانسه را ندارد که، دارد؟

میرزا: از چین تا چچن و آخر مرزهای بلغارستان و آنور استانبول و توره آک اوبا به زبان تورکی است ...

پری: فرانسه اما دنیا را می چرخاند، نه؟

مستعلیشاه: البته همراه با انگلیس و روسیه.

میرزا: کاش روزی بتوانم برای جهانی شدن زبان مادری خود شوق و شور ایجاد کنم.                                                                       8

پری: قصه را پی بگیریم هان؟

مستعلیشاه: حالا قصه از کجا شروع می شود؟

پری: میرزای جان، تعریف کن دلبرم.

میرزا: شهباز نامزد شرف نسا تحت تاثیر موسیو ژوردان فرانسوی می خواهد سفری به پاریس داشته باشد. شرف نسا و پدرش حاتم خان که عموی

        شهباز است با زنش شهربانو می خواهند ازرفتن او ممانعت کنند. شهباز برای رفتن اصرار دارد، دیگران هم برای نرفتن او.

پری: حالا من خان پری، کنیز خانه.

میرزا: من شهربانو مادر شرف نسا.

پری: سلام علیک.

میرزا: علیک السلام. خان پری فهمیدی چه شد؟ همچو شد که شهباز می رود پاریس. حال ترا برای آن خواستم تا اگر چاره داری بکنی. خودت

        می دانی حاتم خان آقا مرد دهن بینی است. اول خوب حرف زد اما آخر سست شد. از بعضی سخنان بی پایه موسیو ژوردان و شهباز فریب

        خورد. اما من یا باید بمیرم یا نگذارم شهباز پاریس برود. اشک چشم شرف نسا را نمی توانم ببینم. خدا راضی می شود شهباز برود پاریس

        خوشگذرانی ؟ بچه ی پانزده ساله ی گل رخساره ام آه بکشد، از دیده خون بریزد، همچو ابریشم زرد شود، و مثل نخ باریک بریسد؟

پری: خانم چاره آنست که آنوقت گفتم. چه لازم است از حاتم خان آقا یا دیگری منت بکشی؟ بفرست در همسایگی از ده آغچه بدیع درویش

       مستعلیشاه را که از قزلباش آمده است بیاورند. هر طوری که دلخواه خود تست این کار را صورت بدهد. من در جادوی او یک قدرتی

       دیده ام که اگر بخواهد در یک ساعت مرا از پیر شوهرم جدا سازد.

میرزا: این کنیزک چه خرافه پرست است. امان از دست خرافات. این مردم چگونه جادو و خرافه را با جان و دل قبول دارند آخر؟

پری: من نقش را زنده کردم.

مستعلیشاه: باز جادو را با خرافه یکی گرفتی میرزا ...

پری: دوباره شروع نکنید. ادامه بده میرزا جان، دلبرکم. باقی قصه چه خواهد شد؟

میرزا: شرف نسا با شهباز صحبت می کند مانع رفتنش شود اما فایده ای ندارد، بالاخره مستعلیشاه وارد قصه می شود.

مستعلیشاه: خانم نسبت به من چه خدمتی داشتید بفرمائید تا بجان و دل به انجامش بکوشم.

پری: بابا درویش برای یک کار جزئی تو را زحمت داده ام، مطلب این است که شهباز ما گمراه شده، یک مهمان فرنگی داریم قصد دارد به اتفاق او

       به پاریس برود، این بچه ی گل رخساره ی مرا که نشسته نامزد اوست، و پس از بیست روز که بنای عروسی داشتیم، گریان و نالان بگذارد.

       من و حاتم خان آقا هر چه گفتیم و التماس نمودیم گوش نداد. بایستی کاری بکنی شهباز نتواند پاریس برود، و موسیو ژوردان از او دست

       کشیده نبرد.

مستعلیشاه: خانم این کار جزئی و آسان نیست، بلکه بسیار بزرگ و مشکل است. می بایست در این کار، اثر جادوی من سر موسیو ژوردان یا شهر

              پاریس بترکد.

پری: بابا درویش نفهمیدم چطور در اثر جادو سر موسیو ژوردان یا پاریس باید بترکد؟

مستعلیشاه: خانم مثلا اگر به شهبازبیک دست بزنم لازم است جنی به بدن او مسلط کنم، خیال این سفر را از سر او درآورم. اما ممکن است از این

               کار بترسد، رخنه ای به عقلش برسد، مریض یا معیوب بشود. چونکه بسیار بچه و جوان است.

میرزا: جن مگر چنین قدرتی دارد آخر؟ اصلا جن کجا بوده؟

مستعلیشاه: باز شروع شد.

پری: من پری تو نیستم؟ هان؟ خب دیگر، هستم. جن هم موجودیست. ادامه بده روحکم.

میرزا: شهربانو خانم قبول نمی کند صدمه ای به شهباز برسد، اما هنوز باور ندارد مستعلیشاه بتواند علیه موسیو ژوردان یا پاریس کاری ترتیب      9

          دهد.

مستعلیشاه: چرا قبول نکند آخر؟ این همه مخالفت چرا؟

میرزا: از اصول پیس نویسی می آید این موارد.

پری: مستعلیشاه ادامه لطفا.

مستعلیشاه: در این صورت باید به دیوها و عفریت ها حکم کنم پاریس را خراب و زیر و رو کنم. تا شهبازبیک از نیت رفتن آنجا بیفتد. یا به ستاره

              مریخ امر کنم گردن موسیو ژوردان را بزند دیگر کسی شهبازبیک را نبرد. این امر غیر از این چاره ندارد.

پری: این چطور ممکن است بابا درویش، همچو کاری را هم می توان کرد؟

مستعلیشاه: په، این کار منست. جای شبهه نیست.

میرزا: چقدر هم نقش بهت می آید.

مستعلیشاه: نقش خودم هست، نباید بیاید؟

پری: بعد چه می شود دلدار جانم؟

میرزا: مستعلیشاه شروع می کند به تعریف از خود که فلان جا فلان کار را کردم و با همدستی فلان دیو و اجنه و شیطان فلان زلزله را آوردم و

        فلان روستا را به درد و مرض مبتلا کردم و سر فلان کس را بدست فلان جن شکاندم و فلان و بهمان. خلاصه کلی لاف و ...

مستعلیشاه: لاف چرا؟ مگر نمی توانم؟ مگر نکرده ام؟ مگر برای من چنین کارهایی سخت است؟

پری: من قبولتان دارم. میرزا هم به شما ایمان دارد، ایمان خواهد آورد البته. میرزای عشق بعد چه خواهد شد؟

مستعلیشاه: من بگویم؟

پری: نوشته ی میرزا را تو بگویی؟ چه حرفها. بگو میرزای جانم.

میرزا: هیچ دیگر. در نهایت موسیو ژوردان بی اعتباری جادوی مستعلیشاه را معلوم خواهد کرد و خود با شهبازبیک راهی پاریس خواهد شد.

مستعلیشاه: هزار سال سیاه.

پری: آرام باش مستعلیشاه.

مستعلیشاه: چه آرام بودنی، این مردک ما را مسخره کرده است.

میرزا: حرف دهانت را بفهم مستعلیشاه، مردک خودت هستی و ...

پری: بس کنید. خجالت بکشید.

مستعلیشاه: اگر مطابق میل من نباشد من نیستم.

میرزا: مطابق میل شما؟ هاع ...

پری: آرام باشید.

مستعلیشاه: من حرفم را زدم.

پری: میرزای من، دلبرم کمی مدارا کن، مروت کن.

میرزا: من اولین پیس نویس قاره کهن نشده ام که خرافه و جادو را بپرورم. کار من آگاه کردن مردم است.

پری: باشد. درست. یکدفعه که نمی شود. آرام آرام. در پیس های بعدی.

مستعلیشاه: من بروم خودتان باید جواب آنکه مرا فرستاده بدهید.

پری: چه جای تعجیل است مستعلیشاه؟ درستش می کنم. میرزا ...

میرزا: نمی شود پری جان.

پری: بخاطر من.

میرزا: اصرار نکن پری مهربان خلوت من. بقولی ...

پری: خشت اول گر نهد معمار کج ...                                                                                                                               10

میرزا: آری. تا ثریا می رود دیوار کج.

پری: حرف آخر تو همینست؟

میرزا: شک نکن. راه پله را نشان دهم یا خودت غیب خواهی شد مستعلیشاه درویش جادوگر؟

                                                                             مستعلیشاه بطرف پری می رود و چاقویی را بطرفش می گیرد.

مستعلیشاه: حالا چه؟ نخواهید باید کشته شدنش را با چشمهای خودتان نظاره کنید.

میرزا: ولش کن دیوانه ابله ...

مستعلیشاه: بستگی به خودتان دارد.

پری: وای این خون منست؟!

مستعلیشاه: حالا اول ماجراست.

میرزا: باشد، مقرر خواهد شد مستعلیشاه پاریس را خراب کند، انقلابی خواهیم داشت همزمان با انجام نیت مستعلیشاه. بگذاریم هر کسی خود قصه

         را تاویل کند.

مستعلیشاه: قول بدهید.

میرزا: حرف من با عملم یکیست.

مستعلیشاه: باشد اما قول بدهید.

پری: وای دارم از حال می روم.

میرزا: قول می دهم.

پری: شدنی است پس؟

میرزا: پری من تو خوبی؟

مستعلیشاه: بنویسید میرزا.

پری: من خوبم. چیزی را که خواسته بنویس.

میرزا: وقت می برد.

پری: این با من. زمان را اینور و آنور خواهم برد. خب، آماده ای. خوبست. بنویس پس. همین است. عالیست. این هم از این.

میرزا: نوشته این خواهد بود. بگیر مستعلیشاه چاقوکش.

مستعلیشاه: خوبست. بدهیدش به من.

                                                                             مستعلیشاه پری را رها می کند.

پری: به خواسته ات رسیدی؟

مستعلیشاه: به راحتی.

پری: بخوان ببینم چی نوشته؟

مستعلیشاه: من که تورکی بلد نیستم، زبان نوشته تورکیست.

پری: مگر از قزلباش نبودی؟ وای بر تو. چی نوشتی دلکم؟

میرزا: در دم آخر خبر می رسد انقلابی در فرانسه رخ داده و بصورت شانسی پاریس خراب شده است. موسیو ژوردان نالان به وطنش فرانسه

        بازمی گردد.

مستعلیشاه: شانسی چرا؟ ببینید جناب میرزا، یک انقلابی در فرانسه روی خواهد داد. در متن شما . و، و شما باید بنده را بعنوان رهبر انقلاب فرانسه

               معرفی کنید که ، که با جادو توانسته ام مردم را به انقلاب وادارم و پیروزشان کنم.

میرزا: شما بیش از تصور من دیوانه اید.

مستعلیشاه: باشد. بقولی تو مست و من دیوانه ...

پری: من مست و تو دیوانه مستعلیشاه.

میرزا: آن فرق دارد. تو جنون زده و دیوانه ای ...                                                                                                                  11

مستعلیشاه: چنین باشد. چه عیبی دارد. حلول جن در من. خب، بنویسید تمام شود برود پی کارش این پیس تیاتر.

میرزا: کسی باور خواهد کرد؟

مستعلیشاه: جوری بنویسید تا باور کنند.

میرزا: شوخیتان گرفته؟

مستعلیشاه: من کاملا جدی ام. مگر نویسنده نیستید؟!

میرزا: عجب!!!

پری : مشکل کجاست؟

میرزا: همه اش مشکل است پری جان.

مستعلیشاه: راحت ترین کار دنیا همینست، باید انجام هم بشود.

میرزا: شدنی نیست. زور بی خود نزنید.

مستعلیشاه: زور بزنم اوضاع طور دیگر خواهد شد. یک نمونه اش را دیدید که.

میرزا: شما اگر زوری دارید نگه دارید برای جادوهایتان.

مستعلیشاه: و حرف آخرتان؟

میرزا: نه.

مستعلیشاه: مطمئن هستید؟

میرزا: بیشتر از هر چیزی.

پری: چرا نه میرزا جان؟

میرزا: من نویسنده ام، دلقک نیستم، قصه باید با عقل جور دربیاید یا نه؟

پری: راهی ندارد؟

میرزا: نه. بیا کنار من پری جان.

مستعلیشاه: فکر کرده اید این بار هم می خواهم پری را با چاقو بزنم؟

میرزا: اتفاقا دوست دارم با خودم طرف باشی مستعلیشاه.

مستعلیشاه: باشد. گفتید اگر زوری دارم نگهش دارم برای جادوهایم. خب، ببینید از دست این جادو رها خواهید شد؟

                                                                             مستعلیشاه میرزا را با جادو به صلابه می کشد.

میرزا: شاید با جادو دست و پایم را ببندی و اسیر خود کنی اما هرگز نوشته ام باب میل تو نخواهد بود مستعلیشاه.

مستعلیشاه: خواهیم دید میرزای نویسنده، خواهیم دید.

پری: قبول کن میرزای من. دلبندم. من طاقت دیدن این حال و روز تو را ندارم. به من رحم کن. دارد جانم از بدنم خارج می شود. میرزا، جانکم.

       روح من. عشق سودائی من. قبول کن عزیز جان و روحم.  

میرزا: من هم طاقت اشک های تو را ندارم دلبرکم. بلند شو. دوست ندارم تو را چنین زار ببینم.

پری: مستعلیشاه تو چه می خواهی، دقیق و سر راست. بگو.

مستعلیشاه: خود این صحنه یک پیس زیباست. چقدر باشکوه و زیبا. بگذریم. خب، میرزا جان ...

میرزا: مرا جان خطاب نکن مستعلیشاه جادوگر. فقط بخاطر پری جانم قبول کرده ام کنار تو باشم. من دوست ندارم حتی در یک نمای دور هم با تو

        یکجا باشم.

پری: تو جانی و من کنیز این عشق.

مستعلیشاه: خوبست. اما ...

میرزا: دیگر چه؟

مستعلیشاه: اما آخرین خواسته ی من، تو باید پیس را طوری بنویسی که در آن من هم جادوگر ارشد مردم ایران باشم و هم باعث و بانی پیروزی

              انقلاب فرانسه.                                                                                                                                            12

میرزا: خدای بزرگ.

مستعلیشاه: مشکلی هست؟

پری: قبول کن جان جانان. مرده ی من چه کاری برای تو خواهد کرد؟ دارد جانم می رود.

       در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن ...     

میرزا: من به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود.

        وای وای وای. حال که تا اینجا آمده ایم این آخری هم باشد. بخاطر تو.

پری: حالا دست و پایش را باز کن.

مستعلیشاه: این هم اضافه کنید که با کمک جادوهایم به این مهم دست یافته ام.

میرزا: گور بابای تو و جادوهایت.

مستعلیشاه: این مهم نیست. حرفم را قبول کردی؟

پری: آری. حالا باز کن.

مستعلیشاه: میرزا چیزی بگو.

میرزا: قبول.

پری: باز کن.

مستعلیشاه: حرفی نیست. آهان، فقط یک چیز یادم رفته بود.

میرزا: حرامزاده ...

پری: چه چیزی یادت رفته مستعلیشاه جادوگر؟

مستعلیشاه: این که بعد از انقلاب فرانسه، یعنی پس از اینکه انقلاب فرانسه با جادوهای من پیروز شد، خب باید نوبت مملکت خودمان هم بشود.

میرزا: منظور؟

پری: قبول.

میرزا: پری جان کمی آرام باش. بگو منظورت چی هست مستعلیشاه.

مستعلیشاه: نوشته ی تو برای خواننده ی مملکت خودمان باید جذاب باشد و به او چیزی هم یاد دهد. باید بنویسی من، یعنی مستعلیشاه جادوگر

               بعد از خراب کردن پاریس و به پیروزی رساندن انقلاب فرانسه به مملکت خودم بازگشته و انقلابی را تدارک دیده ام و قرار است که

               تو، یعنی میرزا فتحعلی آخوندوف، اولین پیس نویس ایرانی، این انقلاب را در متن بعدی ات بنگارش درآوری. انقلاب مردم ایران با

               هدایت من.

پری: باشد.

میرزا: گردنم را هم بزنی این شدنی نیست.

پری: چرا؟

میرزا: انقلاب مردم ایران؟

مستعلیشاه: مگر تو دنبال این نیستی؟

میرزا: من دنبال برافروختن چراغی برای زدودن سیاهی هستم.

مستعلیشاه: نامش را کاری ندارم. همانست دیگر. مردم انقلابی یعنی آنهائی که از سیاهی خارج شده اند. تو چیزی بگو پری خانم ...

پری: این مگر ایده آل تو نیست؟

میرزا: خودت گفتی مردم ما خفته اند، نگفتی؟

پری: گفتم.

میرزا: مردم اول باید بدانند چه به چه هست و راه کدام است و ناراه کدام. اگر ندانسته عمل کنند راهشان منحرف خواهد شد و این مصیبت بزرگی

        خواهد بود. بدون چاره و درمان. من دنبال نوشتن پیسی هستم بر اساس واقعیت جامعه امروز ایران. آنچه مستعلیشاه خواسته نه تراژدی

        است و نه درام و نه ملودرام، حتی کمدی هم نیست. انقلاب مردم ما با همراهی جادوگر جماعت فارس مطلق خواهد شد.               13

مستعلیشاه: فارس؟

پری: از گونه های تیاتر است. مثل کمدی و تراژدی. لوده بازی است.

مستعلیشاه: یعنی مردم ایران اینگونه اند؟

میرزا: این مردم بقول پری خواب رفته اند و هرگز انقلابی نخواهد داشت. آنچه مستعلیشاه می خواهد من از این مردم ترسیم کنم فقط در قالب و

         شکل فارس ممکن هست. لوده بازی مطلق. من فارس نویس نیستم.

مستعلیشاه: در هر گونه ای که باشد برای من مهم نیست. تراژدی نشد کمدی. کمدی نشد فارس. مهم نیست. فقط بنویس. آهان، راستی به زبان

               فارسی هم بنویس.

میرزا: گفتم که، گردنم را هم بزنی شدنی نیست. من خودم و نوشته ی خودم را مسخره عام و خاص نخواهم کرد.

پری: میرزای دلکم ...

میرزا: نه پری جان، به حد کافی خودم را پایین آوردم. این خواسته یعنی لجن مالیدن به خودم و نوشته ام.

پری: چه عیبی دارد اینگونه بنویسی؟ خیلی از بزرگان فارس هم نوشته اند.

میرزا: هیچ خواننده عاقلی انقلابی را توسط مردم ما باور نخواهد کرد. مسخره است. در شرایط فعلی مملکت ما شدنی نیست. مردم ما هنوز خواب

         هستند و بیدار نشده اند. انقلاب کردن آنها مسخره است. این خلق اول باید ریشه های خودش را بشناسد، دوم باید چرائی به این روز

        افتادنش را، بعد از فهمیدن و آگاه شدن است که راه خواهد افتاد، انقلاب هم شاید بکند. من نویسنده پیسم، نه قهرمان فارس و لوده بازی.

        اگر با خواسته ی این بنویسم خودم را مسخره کرده ام.

پری: بخاطر من یار دلنواز ...

میرزا: دوست ندارم تو را همنشین یک دلقک معرفی کنم.

پری: التماست می کنم.

میرزا: کار را خرابتر از این نکن.

پری: خراب شدن من به خاطر تو هست ...

میرزا: جدا از تو و من بحث اصلی فردای این مردم است. آنهایی که با نوشته من راه من را پی بگیرند به جائی خواهند رسید که من اینک آنجایم.

         من از جایگاه اینکم راضی نیستم. لوده ای برای انتخاب راه لوده بازان ...

پری: فردای مردم را رها کن. حالای تو و من چه پس؟

میرزا: این کار باعث نابودی حرمت وجودی هر دوی ما خواهد بود، با نابودی فردای مردم. من نیستم.

پری: حتی بخاطر من؟

میرزا: تکرار نکن.

پری: مرا از دست خواهی داد.

میرزا: خودم را هم، می دانم.

پری: برای همیشه.

میرزا: می دانم.

پری: پس به باورهای خودت بیش از من بها دادی.

میرزا: به انسانیتم. به مردمم.

پری: و کلام آخر؟

میرزا: تو جان منی اما شدنی نیست تن دادنم به خواسته این جادوگر.

پری: مستعلیشاه، شکنجه اش کن. راه نیامد. ما به این نوشته نیاز داریم.

میرزا: ...

پری: تعجب نکن. من هم خواسته های خودم را دارم.

میرزا: پس تو هم با این هستی.                                                                                                                                       14

پری: این با من است. گفتم که من هم برای خودم بالادستی دارم. خلوت نشینی. مثل خود تو.

میرزا: وای بر من. چه اشتباهی. مونس جان و دلم را یافتم اما شد بلای جانم.

پری: یادت باشد من سراغت آمدم.

میرزا: فرقی ندارد. همنشینی تواشتباه بود.

پری: اشتباه را الان کردی میرزا. با پس زدن خواهش من. حالا دیگر تو مرده ای بیش نیستی.

میرزا: همین که خود را با لجن پیشنهادی مستعلیشاه مسخره عام و خاص نکردم برای من کفایت خواهد کرد، و اینکه فردای مردم را ...

پری: به گه نکشانیدی هان؟ خوبه. تو به اینها دلخوش باش.

میرزا: یکی هم هست.

پری: چه؟

میرزا: شما به نوشته ای که دوست داشتین نرسیدین.

پری: درست است تو اولین پیس نویس این خطه و قاره کهن هستی اما فرداها شاهد ظهور نویسنده های بسیاری خواهد بود. نویسنده هایی با

        رسم الخط دلخواه ما. بقول شاعر،

        در پس آینه طوطی صفتم داشته اند                                  

        آنچه استاد ازل گفت بگو می گویم.

        فرداها شاهد این نویسنده ها خواهد بود. دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد. حال تو برو و آسوده بخواب میرزا فتحعلی آخوندوف. به

        چه می خندی؟

میرزا: به تاریخ. شعری از خاطرم گذشت، از شاعری.

پری: این دم آخر بخوان تا ما هم بشنویم.

میرزا: تاریخ ازلدن

          حق پرده سی آلتیندا گئده ن

          فاجعه دیوانی دیئیل می؟

          تاریخ! دروغ های این پیر هرجائی را باید رسوا کرد.

پری: نه دیگر، تو مهلتی نداری. در قبر هم خواهی خندید؟

میرزا: به این که مجبورید پیس را به همان شکلی که من نوشته ام چاپ کنید آره. کاش مردم بفهمند. کاش.

          اهریمنین شاللاغین / مین جوره حیله و کلک قورماغین / قیرماق اوچون باش گرک / تک الین اولماز سسی / ائل کیمی یولداش گرک /

          هر بیر ایشه جان کیمی سیرداش گرک.

پری: مستعلیشاه، تمامش کن. من که می گویم ادعاهایش زیر شکنجه رنگ خواهد باخت.

مستعلیشاه: من هم با شما همعقیده ام. آه میرزا، بدرود.

میرزا: من راهی گشوده ام. تاریخ گواهی خواهد داد. روشنی راه من با سیاهی امثال شما نابود نخواهد شد.    

                                                                                   پایان

                                                                            20/08/1397

                                                               آس اولدوز . آس اوربایجان . اورآنا .   

                                                                                                                                                   15                         

جومالار...

جومالار 

باغلانیر یئرلره جانیم

گویدن بیر اوزون تئللی ماوی گوزلو یار 

ساللاماز گورن ساری ساچلارین

اوچماق هاواسی وار منده بو پاییزلار

اولدوزدان اولدوزا...