متن نمایشنامه: نمایش در "بار" ...

آدمها: رئیس، زن، عیشی، مزدور و دختر .

                                                                     صحنه: یک بار بین راهی در ایالتی از آمریکای یک قرن پیش.

                                                                 و در اصل یک پلاتوی تمرین نمایش.

                                                                     زن در جلو صحنه و گوشه ای ایستاده است، حالتش نشانگر اینست

                                                                     که در خود نیست.

                                                                 پشت سر زن، از سمتی از صحنه مزدور رئیس را آرام آرام، روی

                                                                     زمین کشانیده و به وسط صحنه خواهد آورد. تا هر زمان که لازم

                                                                     باشد این حرکت ادامه خواهد یافت.قسمت انتهای صحنه برای این

                                                                     کار اختصاص دارد.

                                                                     دختر در قسمت وسط صحنه در حال بر زمین گذاشتن چمدانی

                                                                     است. سرعت حرکت دختر مثل سرعت حرکت مزدور و رئیس

                                                                     کاملا کند است. 

زن: یه رودخانه روان، با شناگرائی که توشن. رودخانه جاریه جاریه. آدمها داخل رودخانه ان. هر کسی به یه شکلی. یکی تند

       می ره، یکی کند. یکی شناکنان. یکی با قایق، یکی تو شکم نهنگ، یکی پشت لاک پشتی سوار شده در حال دست تکون

       دادنه. یکی برعکس شنا می کنه، یکی شنای قورباغه، یکی کرال سینه. یکی زیر آبی رفتن رو یاد گرفته در حال امتحان

       کردنشه. یکی شیرجه می زنهتو آب، یکی پشتک. یکی خوابیده به پشت دستاش رو گرفته طرف آسمون. یکی دستاش

       رو دراز کرده یه دوست یا رفیق یا همدم معشوق رو دستاش دراز کشیده و اونم میچرخوندش.

       راستی اصل خود رودخانه است یا اونایی که توشن؟ کی حالیشه اینا؟

       رودخانه؟ مثل خدا؟ که همه تاریخ آدمها رو راه برده ؟

       من معتقدم خدا آخر کاره. اول کار، بعد شش شبانه روز کار سخت و طاقت فرسا خسته شده گرفته خوابیده. حالا نوبت

       آفریده هاشه.

       حالا انسان هم مثل خداش همه کارهاش رو کرده و زل زده تو چشم پدر یا مادر یا خالقش. داره نگاش می کنه تا تایید

       و تحسینش رو دریافت کنه. در همین حد. اون خلق کرده و کارش تموم شده. مثل مادر و پدر که بچه رو دنیا آوردن و

       بزرگ کردن و حالا نوبت بچه است.

       چقدر کار نکرده دارم. هنوز وسط راه هم نرسیده کارام.

                                                                     عیشی وارد شده است.

عیشی: گرد و خاک. همه جا. انگار مه گرفته دنیا. یه چیزی می گم یه چیزی می شنوی. اول فکر کردم سواره نظام رد شده.

          چشم چشم رو ندید تو کل راه. چند بار خواستم برگردم. گفتم، با خودم، این از اونا نیست. نرسم یه فروشنده دیگه

          رو انتخاب کرده رفته پی کارش. اگه طرف حسابم تو نبودی صد سال سیاه هم نیومده بودم. چه جاده ای شده راه.

زن(به تماشاگران): قرار بود برام مشروب و خرت و پرتای دیگه بیاره. اما چرا الان؟ تا دختره نیومده یا(مکث)، باید ردش کنم

                        بره.

                                                                     عیشی وسط حرفهای زن خارج و دوباره وارد شده است.            1                                                                                                                                            

عیشی: اینم خرت و پرتهایی که خواسته بودی.

          من اینریختی می بینمش؛ رودخانه آدمها رو با خودش راه برده همه روزگار. منتهی کجای رودخانه باشی دیگه دست

          خودت نیست. یکی وسط یه جنگله با کوه های زیبایی که چشم انداز فوق العاده زیبایی داره، یکی اول یه آبشار

          خطرناک مثل نیاگارای خودمون. این وسط یکی گرداب نصیبش شده، یکی کنار یه کشتی سوخته گیر کرده. یکی یه

          کوسه افتاده دنبالش، یکی انگار رو امواج آرام جزایر قناری یا هاوایی است. یکی هم منم که هنوز مایو نخریدم بپرم تو

          آب ...

زن: گوش واییستاده بودی؟

عیشی: هزار بار خودت ازم سوال کردی.

زن: مشروب هم آوردی؟

عیشی: تو گاریه. بدهیت زیاد ...

زن: خبر دارم. لازم نیست بگی. زود بیارتشون تو. عصر نشده باید برگردی.

عیشی: نترس. از بس بداخلاقی بمونم هم کنار تو بخواب نیستم. حالا اخلاقت هیچ، جوونتر اگه بودی شاید ...

                                                                     دختر در ته صحنه چمدانش را روی زمین گذاشته است.

دختر: من اینجام.

                                                                     دختر از درب داخل را نگاه می کند.

                                                                     عیشی برگشته و بطرف دختر می رود.

                                                                     زن بطرف دختر می رود.

صدای رئیس: تا برسه وقت می بره. وقتش برسه تمومه. کم باشه شاید، وقتش. شایدم زیاد. منتهی برسه تمومه. وقتش رو

                  گفتم. وقتی هم همه گیر شد؛ سیاهی، جهنمه همه جا. باقیش هیچ. الان وقتش رسیده انسان روزگار جدیدش

                  رو تجربه کنه. یا پیروزی یا مرگ و نیستی. نابودی. اگه بتونه اینا رو خوب و بجا و شایسته پشت سر بذاره

                  آقای دنیاست. نشد که بمیره بهتره. من اینریختی ام. یا صد یا صفر. وسط حالیم نیست.

                                                                     همزمان با شنیده شدن صدای رئیس، مزدور رئیس را آرام آرام،

                                                                     کشان کشان به وسط صحنه رسانیده است.

مزدور: یکی ور زده؛ حرکت کنید، ریسک‌‌پذیر باشید و جاه‌طلب. سعی کنید قدم‌های بزرگ بردارید. از انجام کارهای بزرگ

          نترسید. بهتر است کاری را امتحان کنید و در آن موفق نشوید تا این‌ که همیشه در حسرت انجام دادن آن کار بمانید.

          تو نظرت چیه؟ هی نمردی که؟ ور زده نه؟ درستش این باید باشه؛ پول.

          یکی دیگه هم ور زده؛ پول! انسان چیزی شومتر از این نیافریده است. اوست که شهرها را تباه می کند، اوست که

          خانواده ها را می پراکند. دروغ و نفرت زادگان اویند و هم اوست که نفرت پنهان به خدایان را در دل ها جای

          می دهد.        

                                                                     زن بالای سر رئیس رسیده است.

زن: اذیتت نکرد؟ عادتاش رو نمی تونه عوض کنه. بهوشش بیار.                                                                   2

مزدور: نگفتی این خراب شده مستراحش کجاست؟ نکنه دوست داری همینجا برینم؟

زن: ببرش اونجا. برو اون پشت، پشت ساختمان.

مزدور: تا نیام صورتش رو باز نکن. دوست دارم ببینم نگاه عاشقانه چه ریختیه.

                                                                     مزدور دور می شود.

زن: هنوز بهش نگفتم. نه که نخوام بگم. هنوز زوده. باید صبر کنم. خودم شوکه شدم. یهویی شده یعنی. کی فکرش رو

       می کرد؟ تصمیمی نداشتم.

        باز چرت گفتی؟ وقتی شروع کردی یعنی که هر امکانی ممکنه. باید حالیت بوده باشه اینا. من حالیم بود، هست. از اون

       بی خبر بودم، هستم. از کجا بدونم عکس العملش چی باید باشه. حتم دارم خوشش می آد. باید بیاد. اون هزار بار گفته

       عاشقمه. هزار بار. گفته. گفته. عاشقمه؟

       حالا اینجاست. با من. کنار من. تا حالا کجا بود؟

                                                                   زن صورت رئیس را باز می کند.

صدای زن: کچا بودی؟

صدای رئیس: من عاشق سفرم. عشقمه رو اسبم بشینم بزنم تو جاده. از این شهر به اون شهر. از این ایالت به اون ایالت.

                  دوست دارم تموم قاره ها رو بگردم. زیر پا بذارم کل کره زمین رو.

صدای زن: منم عاشق سفرم ...

صدای رئیس: اونی که پشتم می شینه تو نیستی  ...

زن: حرفاش رو ادامه داد. دیگه شنیدن و نشنیدنشون چه فرقی داشت. اصلا انگار اونجا نبودم. اون  از رویاهاش گفت و گفت.

     اینکه دوست داره آقای کل قاره ها بشه. صاحب کل زمین. گفت. گفت. اونجا بودم اما دیگه حرفاش رو نشنیدم. شنیدم،

     حالیم نشد. مهم نبود دیگه. اون ور زدنش ادامه داشت. منم خراب. خرد شده.

                                                                   زن با سطلی بر روی صورت رئیس آب می پاشد.

                                                                زن روی صحنه تنهاست.

                                                                زن آب سطل را با چرخشی دور می ریزد. چندین بار. هر بار به

                                                                    سمتی دیگر.

                                                                آب سطل روی رئیس پاشیده شده است.  

                                                                رئیس با دستهایش شکمش را گرفته بر زمین می افتد.

                                                                زن اول فکر کرده رئیس به شوخی خود را بر زمین انداخته است.

                                                                    خنده زن بلند شده و با دیدن دست های خونی رئیس، صدای خنده  

                                                                    به فریاد تبدیل می شود.

                                                                   زن، کنار مرد، که روی تخت دراز کشیده است، نشسته است.

رئیس: تو از باخت چی حالیته؟ هان؟ باخت. یه کلمه است، درسته. باخت. تمام؟ همه ش همین؟ تو گفتی و خلاص. رفت پی

         کارش؟ چند تا باخت داشتی تا حالا؟ حرف از باخت زدی تو؟ به همین راحتی؟ چند بار زمین خوردی؟ زمین رو    3

          لیسیدی تا حالا؟ طعم خاک قاطی شده با پهن اسب و خون لب پاره شده رو چند بار تجربه کردی هان؟ تو کوچولو

          حرف از باخت می زنی؟ هان؟ باخت. تمام. همین؟ چند بار باختی آخه تو؟ زل زدی به چشای من و از باخت گفتی؟

          به همین راحتی؟ تو اصلا معنای کلمه باخت رو تا کجاهای وجودت فهمیدی؟ تا کجای روانت نفوذ کرده این کلمه؟

          هان؟ باخت. روح تو تا حالا شکست رو حس کرده؟ لمس کرده؟ تو چند بار از دست هر کی از راه رسیده سیلی

          خوردی هان؟ تو ، آره تو، دخترک کوچولوی ناناز. مشت و لگد رو عین نقل و نبات چند بار از این و نون نوش جون

          کردی؟ تا حالا شده خم شی کفشهای گه گرفته کسی رو ببوسی؟ زگیل های ترکیده دستش رو ببوسی؟ زخم چرک

          شده تنش رو ببوسی؟ باختی تو اصلا؟ چقدر؟ چه ریختی؟ شده چمباتمه بزنی اربابت بشینه رو شونه هات زارت و

          زورت بگوزه جلو دهنت نتونی بینیت رو بگیری؟ (مکث)

زن: هی چی شد؟

رئیس: هیچی.

زن: خوبی؟

رئیس: آره. به کار خودت برس. ادامه می دیم.

رئیس: دستت رو با لگد چند بار شکوندن؟ هان؟ چند دفعه بهت گفتن بلیس؟ چند بار رفتی زیر این و اون؟ چند زن

          سیفلیسی مجبورت کردن باهاشون بخوابی؟ چند بار از تو گهدونی، آشغالدونی شیرینی له شده، نون کپک زده برداشتی

          خوردی از گشنگی نمیری؟ بخاطر یه دونه نون شده از اول صبح تا آخر شب مثل سگ عوعو کنی؟ تو از باختن چی

          فهمیدی؟ هان؟ (مکث)

زن: حالت خوب نیس انگار؟

رئیس: خوبم. برو تو.

                                                                   عیشی و دختر ورق بازی می کنند.

دختر: بازیت خوبه.

عیشی: یه بار دیگه برنمی گرده ...

دختر: چی؟ ورقات؟

عیشی: عمر و جوونی. من همه عمرم باختم. نه. قمار نه. خود زندگی رو باختم. سوختم. تبدیل شدم به خاکستر. چند بار. کل

         زندگیم تجربه کردم. تجربه های عجیب. از پشت شیشه های صد تا عینک نگاه کردم زندگی رو. این همه سال اما یه

         چیزی رو خوب فهمیدم ...  

دختر: چی؟

عیشی: لبخند چقدر بهت می آد. مال من بشی دنیا مال من شده انگار.

دختر: بازی یادت رفته ها.

عیشی: کاش ورق بودم تو دستات.                                                                                                    4

دختر: از این حرفهام بلدی پس؟

عیشی: از چشمات خورشید زده بیرون.

دختر: چه رمانیک.

عیشی: کسی که برا رسیدن به نور یه قلب راه افتاده، وقت ظلمت کوه ها رو پشت سر می گذاره، خستگی رو نفهمه عادیه.  

دختر: باریکلا. دیگه.

عیشی: اگه همه راهها رو مه هم بگیره عاشق پرنده می شه. پرواز کنان سرگردان آسمانها می شه، به عشق رسیدن به معشوقه.

دختر: بازم بگو.

عیشی: تو اگه درخت بشی من لای بوته هات خونه می گیرم، بوته بشی لای برگهات ...

دختر: دیگه چی؟

عیشی: لای موهای قشنگت یه سرزمین هست، سرزمینی برای دستهای خسته. دستهای خسته من.

دختر: تا حالا با این حرفای قشنگت چند تا دختر تور زدی ناقلا؟

عیشی: یه برکه ست. چشم اندازش تو کل ایالت تکه. گاری و اسبام کنارشن. هر وقت اومدم اینجا به اسبای خوشگلم گفتم

         هی واییستین اینجا حالش رو ببرین. منم این مسیر خوشگل رو پای پیاده برم تا چشام از دیدن مناظر حال بیاد. ندیدی

         که بدونی حال اومدن چشم و گوش چیه. اینجوری نگاه نکن. گوش هم حال میاد خب. دور و بر برکه پر از

         پرنده ست. پرنده هایی که دوست دارن لالایی بخونن برات. صدای خوندنشون تا آسمان بلنده همیشه. چه آوازایی.

         هووووم. وه. چند تا درخت نخل هست اونجاست، نخلای طلائی آمریکائی. شاخه ها و برگاشون آویزون شده رو آب.

         کنار برکه چند سنگ هست برا نشستن و زل زدن تو آب. حالا وزغ ها هی ور بزنن هم مهم نیست. گوشت به آواز

         پرنده ها باشه کافیه. چشماتم دوست داری ببند برو تو رویاهات.

دختر: جای قشنگی باید باشه.

عیشی: ندیدیش. از اونور اومده بودی من دیده بودمت.

دختر: نه از اونور نیومدم.

عیشی: بریم اونجا؟ باقی حرفام رو اونجا بگم بهت ...

زن: گم شو برو پی کارت مردک هرزه. دختر جان برو یه سطل آب بیار.

عیشی: ...

زن: این فرق داره.

عیشی: نداشت اینا رو بهش نمی گفتم که.

زن: عادت کردی. ور مفت برا گوشای بیکار. این فرق داره گفتم  ...

عیشی: منم گفتم  ...

زن: این هفت تیر همیشه ی خدا پره  ...

عیشی: خوبه حالا خودم گلوله هاش رو برات آوردم  ...

زن: بابتش پول خوبی هم گرفتی. اگه خبر داشتی قراره خودتم با اونا بدرک واصل شی که  ...

عیشی: هی تو خیلی جدی گرفتی.

زن: خواستم بدونی شوخی ندارم باهات. ازش فاصله بگیر، اگه جونت رو دوست داری.                                       5

عیشی: تا حالا هزار نفر آوردی تحویلم دادی پولت رو هم گرفتی، دیگه چرا داری موش دوانی ...

زن: گفتم این فرق داره. از اونا نیست. گمشو برو پی کارت.

صدای رئیس: خوبه. حالا صحنه ی دیگه ای رو ...                                                                                 زن: آقا کیکی، آبی، آب میوه ای. من دلم ضعف رفت. ناهارم نخوردم. دیدی مثل خودت دیالوگا یادمون رفت ها.

صدای رئیس: از ور بیخودی خوشتون می آد نه؟ باید سرتون داد بزنم حتما ...

زن: ای بابا شوخی کردیم. بی خیال حالا.

صدای رئیس: وقتی بهتون گفتیم پول نیست، فقط برا لباس و دکور و اینا نیست. همه چیز رو شامله. افتاد؟

زن: بریم آقا. مهم نیست. تئاتر کی پول داشته آخه.

زن: یه هیولای واقعی. یه اژدها. اژدهای زندگی من. زندگی داغون شده ام. باید یکی باشه، اگه خدائی نیست، باید یکی باشه

      برسه به دادم. اون همه چیزام رو ازم گرفته. حالام می خواد باقی زندگیم رو به نابودی بکشونه. اون دست گذاشته رو

      (مکث)(دستش را روی شکمش می کشد)، اجازه نداره. نه که نداره. باید یکی باشه بتونه جلوش رو بگیره.

مزدور: سر اون اسب لعنتی رو بگیر اونور. این گاریت بدجوری رفته تو مخ من. سد راه کردی. واسه ما شدی ...

زن: مست نبودی گاریت تو این جاده به این بزرگی نمی اومد با گاری من شاخ به شاخ شه.

مزدور: مست که هستم، منتهی قاطرای خر جنابعالی راه رفتن حالیشون نیست پیچیدن جلو اسبای من.

زن: اولا که قاطر نیستن و اسبن. دوما تو بلد نیستی گاری برونی چرا زدی به جاده؟

مزدور: ببین من رو، بیام پایین جرت دادم ها لکاته عوضی.

زن: خیلی وقته عرضه همچین کارایی رو نداری. از اون وقتی که نتونستی پشت اسب بشینی گاریچی شدی.       

مزدور: نه خوب حریفی انگار.

زن: فکر نکن حالیم نیست یاغیگری ازت گذشته شدی این. ور و بلوف هم برام تحویل نده.

مزدور: پس شانسی نیست. همینجوری الابختکی سبز نشدی جلوم. بگو شناختی ما رو اومدی پیچیدی جلومون.

زن: دوست داری دوباره اسب خوب سوار شی؟

مزدور: تو که گفتی ازم گذشته یاغیگری اینا.

زن: حالا، جواب ندادی یاغی ...

مزدور: من کی یاغی بودم خودم خبر نداشتم ...

زن: جایزه بگیرا همه یاغین.

مزدورم: جایزه بگیرا پول خوبی ...

زن: کار رو انجام بده پولت رو بگیر.

مزدور: یعنی که مزد بگیرت بشم؟

زن: پول خوبی هم هست توش ...

مزدور: کارم چیه حالا؟                                                                                                                 6

زن: یه نفر رو باید بیاری برام.

مزدور: و؟

زن: بری دنبال کارت.

مزدور: چرا دنبالشی؟

صدای کارگردان: بچه ها من کار واجبی برام پیش اومده. خسته نباشین. تا فردا.

مزدور: بچه ها خسته نباشین.

زن: چای بیارم برات؟

مزدور: اگه هست. خسته نباشی. خوب بودی.

زن: ای بابا، کاره دیگه.

مزدور: رئیس بزرگه چی بهت پیشنهاد داد؟

زن: کی؟

مزدور: قبل تمرین.

زن: مثل همیشه چرت و پرت.

مزدور: خسته نباشین.

زن: اومدم چیزی بهت بگم.

مزدور: گفتم من از این شانسا ندارم همینجوری بیای طرفم و من رو ببوسی بگی دوستت دارم.

زن: لوس بازیتم مثل بازیت خوبه نه.

مزدور: ببین حالا اگه بوسم کرده بودی چی می گفتم  ...

زن: خیلی خب حالا. انگار اسکار دادم بهش. چه زود گرفت خودش رو.

مزدور: هر چه از دوست رسد نیکوست. بوس شما برا ما بیشتر از اسکار ارزش داره.

زن: بله بله.

مزدور: خب ...

زن: چی خب؟

مزدور: نگفتی اون فکر نحسی که آوردت این طرفا چی بود؟

زن: اونقدر مستعد لاس زدنی یادم رفت کلا. اصلا بی خیال  ...

مزدور: ول کن بابا. بگو خب.

زن: تا حالا از این حرفا بهت نزدم.

مزدور: نگفتم. گفتم که. دیدی حالا بحث بوس و ایناست.

زن: پر رو. ببین، چیزه، راستش  ...

مزدور: حالا اگه گفت.

زن: راستش، حالا، ببین، شاید فکر کنی خیلی پر رو باشم، اما، تا حالا باید من رو شناخته باشی. وضعم خراب نبود، مثل      7

       همیشه لب از لب بازنمی کردم. خب، بذار یهو بگم راحت شم. داری بهم قرض بدی.

مزدور: چقدر؟

زن: کرایه خونه م چند ماهه عقب افتاده. صاحب خونه داره  ...

مزدور: ببین، من کار دیگه ای جز تئاتر ندارم. خودت هم  .‌‌..

زن: می دونم. گفتم شاید داشته باشی و بخوای  ...

مزدور: چقدرش رو نگفتی  ...

زن: سه تومن. می دم بهت. زود.

مزدور: باورش نباید سخت باشه برات. من سقف توانایی هام خریدن یه بسته سیگاره. سیصد تومن نهایتش ...

زن: اوکی. ببخش ناراحتت کردم.

مزدور: تو ببخش. شرمنده ت شدم.                                                                                        

زن: بی خیال بابا.

مزدور: راستی به کس دیگه ای هم نگو تو گروه. من نگرانت شدم.

زن: نگرانم شد؟ چرا؟

عیشی: بخاطر پول. غذا. شکمم. من همه بچگیم گرسنه بودم  ...

دختر: خیلیا بچگیشون از گرسنگی خاطره دارن و  ...

عیشی: مطمئنم تو نداری ...

دختر: آره. من نه. کار تو بده نه؟

عیشی: کارم؟ خب، کار من برای همه مردا پر از تفریح هست. زنائی هم که برا من کار می کنند خودشون راضی ان. البته فقط

         این نیست. من اینجا و خیلی از جاهائی که بین راه باری متلی چیزی دارن وسایل می برم. مشروب، گوشت، تفنگ و

         از این خرت و پرتها. کاره دیگه. کار کردن بد نیست عشق من  ...

دختر: عشق من؟ زود صمیمی شدی، نه، خیلی زود.

عیشی: اوکی.

دختر: من با همه قسمتهای کار تو مشکل ندارم. اونجا، تو اون، اونجا با اون همه زن، تو  ...

عیشی: ببین، هر چی بودم، الان نیستم. باور کن. از همین امروز. ببین کی گفتم بهت. تو مال امروز نیستی. باور کن.

دختر: ای بابا. من تازه رسیدم اینجا که ...

عیشی: تو همیشه اومدی به خواب های من. قبلا. همیشه. با این که الان پیدات کردم اما انگار همیشه می شناختمت. من با

         زنهای دیگه  ...

دختر: تا حالا که بودی  ...

عیشی: چکار کنم باور کنی دیگه تمومه. از همین لحظه. نه. از همون لحظه که دیدمت. باور کن. من، من تا حالا، تا حالا اصلا

          حسش نکرده بودم. اون همه زن بوده تو زندگیم، اما هیچوقت این حس رو نداشتم. درسته، کارم با اونا خوب نبوده.

          قبول. اون همه زن اما حتی نتونسته بودن برا چند ثانیه جذبم کنن. دلم برا هیچ کدوم از اونا تپشی نداشته. اونا برای  8

          من چیزی بودن مثل همین شرابهایی که اینجا آوردم. چیزی بودن مثل هفت تیرهایی که آوردم اینجا آبشون کنن.

          بفروشن. چیزی بودن مثل چاقو، مثل بشکه، مثل گوشت خوک. همین. تو. تو همه اینا رو، همه داشته های من رو

          گرفتی ازم. تو با اون چشمای قشنگت نفس تازه ای دادی به من. زنده م کردی. روح دادی بهم. ببین. ببین اینی که

          جلو تو زانو زده، اینی که برای تو گریه سر داده، این آدمی که هزار تا زن جلوش زانو زدن، گریه کردن، این عیشی

          توئه. آره، عیشی تو، که، داره برات گریه می کنه. باورش کن. باور کن این آدم، آدم دیگه ای شده. این آدم عاشقت

          شده. کم نگیر اینا رو. من، من دارم التماست می کنم. باور کن. باورم کن عشق نداشته من. روح من.

زن: تو تا حالا باید از اینجاها دور شده باشی. چرا نرفتی؟ این دختره دنبال عشق نیست.

عیشی: همه زنها دنبال عشقن.

دختر: نه اونائی که ثروت مردا براشون مهمتره.

عیشی: منم ثروت دارم.

زن: نه به اندازه خواسته های یه زن.

دختر: اگه اینجوریاست، پس حق با مامانه ...

عیشی: مامان؟

زن: گفتم گورت رو گم کن برو ...

دختر: مامان اما مرد بدی نیست ها ...

زن: تا حالا اینجوری ندیده بودمش. زنهای زیادی رو تور زده برده ازشون کار کشیده، هیچوقت ندیده بودم اینریختی بپاشه از هم. وا داده.

دختر: فکر کنم عاشقم شده.

زن: شاید. تو، تو برای کس دیگه ای اینجائی ...

دختر: ...

زن: گفتم بیای، پدر بزرگت رو ول کنی و بیای، تا با کسی آشنات کنم.

دختر: اونی که دست و پاهاش بسته ست؟ سنش زیادتر از اینه که عاشق من بشه یا، یا من عاشقش شم.

زن: بودن تو اینجا برا این حرفها نیست. صبر کن تا اون زجر کافی بکشه. خسته که شد باهاش رو در روت ...

دختر: پولداره؟

زن: خونواده ما همیشه پولدار بوده؟ پدربزرگت ...

دختر: پولدارتر از پدربزرگ. راستی هیچوقت نگفتی پدر چطور عاشقت شده؟

زن: نجاتت دادم. تو مال خودمی.

رئیس: شدنی نیست.

زن: چرا؟

رئیس: اونا بازم پیداشون می شه. بازم می آن سراغم.

زن: کیا؟

رئیس: آدمای خطرناک.                                                                                                                 9

زن: آدمای خطرناک با تو چکار دارن آخه؟

رئیس: اونا رقبای منن. قبل از اینکه اونا بیان سراغ من، این منم که باید برم سراغ اونا.

زن: فراموششون کن.

رئیس: اونا فراموشم نمی کنن.

زن: من رو هم با خودت ببر.                                                                                                

رئیس: تو؟

زن: اوهوم.

رئیس: حرفشم نزن.

زن: چرا؟

رئیس: همون دقایق اول باید ببرم جسدت رو دفن کنم تو قبرستان.

زن: یعنی کارت اینقدر خطرناکه؟

رئیس: بیشتر.

زن: اگه نقشه داشته باشیم چی؟

رئیس: چی؟

زن: برنامه. نقشه ...

رئیس: مثلا؟

زن: من هنوز زمینه کاری تو رو نمی دونم. اگه بگی کمکت می کنم. هر کمکی که بتونم. من زمین دارم. پول دارم. همه این

      زمین ها از پدرم بهم رسیده.

رئیس: شاید چیزای زیادی ازت خواستم؟

زن: مثلا؟

رئیس: حالا ...

زن: قبوله.

رئیس: مطمئنی؟

زن: تو مال من باشی هر چی بگی قبوله.

رئیس: هر چی بگم ...

عیشی: چند نفر بودن. همه با کلاس. شیک. رژ زده. آرایش بیست. آخر خوشگلی. تیپ نگو همه ته خوشتیپ ها. مو مشکی.

         مو طلایی. بلوند. همه هم لوند و تو دل برو. خال و ابرو بجا. لبا سرخ سرخ، عین آلبالوی قرمز. گونه ها هلو. تک

         تکشون خوش اندام و کمر باریک. خوش رنگ. تو بگو پنجه آفتاب. سیمین. خوش پوست و خوش پوش. حالا اینا که

         گفتم یک از هزار اوناست. تا چشمم افتاد بهشون هوش و حواس از سرم پرید. انگار آتش رفته باشه تو جلدم. داغ

         شده بودم. داغ داغ. انگاری فهمیده باشن، همه شدند طناز. دلبر. خودشون رو گرفتن. منم که هیچوفت جلو زن

         جماعت کم نیاوردم. از رو نرفتم. با خودم گفتم بذار هر چی عشوه دارن بیان. فکر کردن. من و وا دادن؟ صد سال

         سیاه. رفتم جلو. عین یه جنتلمن خم شدم. یه تعظیم تک و بی نظیر. همین که توجه همه رو جلب کردم گفتم        10

         خانوما من عیشی هستم. خدمتگذاری شما باعث افتخار منه.

                                                                         زن وارد می شود.

زن: اینجا چکار داری تو؟ تمرین تکی؟

عیشی: اومدی؟ منتظرت بودم ...

زن: منتظر من؟ باریکلا.

عیشی: حالا. اشتباهیه شده ....

زن: باز دیر رسیدم. حتم دارم منتظره تا اراجیف همیشگی رو بارم کنه. خانم طرفای شما ساعت اختراع نشده هنوز؟ من که

      مطمئنم یه بچه دو ساله هم فرق ساعت پنج و پنج و نیم حالیشه. مام داشتیم شرفیاب می شدیم خدمتتون. خانم تئاتر

      یعنی نظم. یکی نیست بهش بگه گور بابای تو و نظمت. یکی نیست بگه مرتیکه من پول تاکسی ندارم. پای پیاده از

      کلاس رقص تا اینجا بکوب اومدم. پول کرایه خونه م ماههاست مونده. همین چندرغازی که از کلاس رقصم درمی آد

      نبود از گشنگی مرده بودم. مطمئنم عوضی باز منتظره گیر بده. مطمئنم. خدایا به امید خودت.    

عیشی: بی خیال بابا. این حرفا چیه. نترس بابا. امروز تمرین دیرتر شروع می شه.

زن: چرا؟

عیشی: بیا تو پلاتو حالا. خودت باید ببینی.

زن: چنین شد که در مواجهه با اژدها ترس همه وجودم رو تسخیر کرد. هاهاهاها. داری می ترسونیم ها.

عیشی: برو تو، بچه ها یک دو سه ...

زن: تا وارد شدم کشیدنم وسط. بچه ها. ساز و موسیقی براه و رقص بچه ها جور. اون وسط الکی برا خودم دستی تکون دادم.

       هنوز فکرم پیش اجاره خونه بود. خدایا چکار کنم اگه اون دختره، محصل کلاس رقصم پولش رو نده؟ خدائییش اما

       رقص و پایکوبی بچه ها حرف نداشت. خدایا. چه رقصی. اینام مثل منن؟ ظاهرشون خندان و دلشون آشوب؟ کی از دل

       کی خبر داره آخه؟ اومد. دیکتاتور اعظم اومد. اون اصلا حالیشه زیردستاش در چه حالن؟ تا اومدم بفهمم چی به چیه

       کیک اومد رو صورتم. خدایا. فریاد همه رفت رو هوا، تولدت مبارک. وای. اصلا یادم نبود. خدا. کیک از این کیکهای

       ساده و کوچک مغازه ها بود اما شیرین ترین کیک عمرم شد.

رئیس: خب. اینم از جشن تولد. آماده شین کلی کار داریم. ببین. چند لحظه بیا. پول خواستی از ...

زن: چی؟

رئیس: شنیدم داشتی به  ...

زن: گوش وایستاده بودی؟

رئیس: حالا شنیدم دیگه. ببین، اون روز یه چیزی بهت گفتم. یادته. خوبم یادته. اینجوری نگام نکن. تو پول لازم داری. منم

        پول بهت می دم. خودت می دونی می دم. برام هم مهم نیست برگردونیش. فقط، هار نشو. شب تو خونه باغی ...

زن: داری دعوتم ...

رئیس: خنگ نشو. دور و برت رو خوب نگاه کن بشمر چند نفر هستن که حاضرن بمیرن برام. برا من خیلی پیر شدی، منم

         جوون چند سال پیش نیستم بمیرم برا همه. البته دوره خوبی بود. حالا بی خیالش. یه اسپانسر تازه گیرم اومده. چرا

         چشات از حدقه در اومد؟ فکر کردی تئاتر وقتی از جائی حمایت نشه پولش از کجا تامین می شه؟ من نه خودم     

         پولدارم، نه کس و کارم. عاشق کارمم هستم. پس چی؟ اجبارا باید از جائی پیدا کنم پوشش بدم هزینه هاش رو.     11

         تاکسی بگیر بیا. اونم حسابه. همه چیزش با من. یعنی با اسپانسر پیر تازه مون. خونه باغی، یادت نره.

                                                                         زن مات و مبهوت در صحنه تنها مانده است.

زن: تو  ...

مزدور: من؟ من چی؟

زن: باید، یعنی بلدی. باید بتونی. منظورم روشن نیست؟                                                                   

مزدور: برای من فقط وقتی خورشید از پشت اون کوه سرخ سرک بکشه و بیرون رو دید بزنه روشنی معنا داره.

زن: من عاشقشم. بودم. اون روزا که حسش رو داشتم. قلبم تپش داشت. وقتی هر سحر چشات رو با درخشش خورشید باز

      کنی روشنی برات معنای دیگه ای پیدا ...

مزدور: قصه ها همیشه جذاب نیستن. نه برای من.

زن: گفتم بدونی.

مزدور: حرف اصلیت کش پیدا کرده انگار. نکشش. حال نداره واسم. ببرش.

زن: خودت گرفتی.

مزدور: دوست دارم گوشام بشنوه. هوش زیادی دردسر داره این روزا.

زن: تو امتحان پس داده ای. هوشت زبون زد خاص و عامه.

مزدور: با این همه بگی بهتره. وقتی طرف حسابم توئی دوست دارم رک بشنوم چی به چیه. بالاخره نگفتی چرا دنبالشی؟

زن: گفتم، بهش که گفتم وقتشه، جوابش شوکه م کرد. من براش هر کاری کرده بودم. جایزه بگیر گفت مثلا چکارا؟ گفتم ازم

      خواست سراغ خیلیا برم. خیلیایی که دنبالش بودن. رفتم. هر یک بدتر از قبلی. نه سلاحی داشتم نه کمکی. همه داشته هام

      زنانگیم بود. زنانگی. رقباش تو اون شرایط رقابتی وحشتناکی که کشتن آدمها اندازه کشتن شپش ها اهمیت نداره هر

      بلائی سرم آوردن. هر بلائی. بخاطر عشقش تحمل کردم. جایزه بگیر گفت فقط بخاطر عشقش؟ تنم لرزید. صدام لرزید.

      چیزی نگفتم. گفت بعد چی شد؟ گفتم وقتی خسته شدم، با تمامی وجودم که خسته شدم، وقتی اون لحظه به جان اومدن

      از زمین و زمان رسید، وقتی اون زمان غیر قابل تحمل رسید گفتم بهش وقتشه. گفت چکار کنم؟

زن: دیگه تحمل ندارم. وقتشه.

رئیس: چکار کنم؟

زن: باهام عروسی کن ...

رئیس: چی؟ عروست کنم؟

زن: فکر کردم خوشحالت کردم.

رئیس: زنیکه مگه قرار بود ازدواجی تو کار باشه؟ روز اول بهت نگفتم من قرار نیست زن بگیرم؟ نگفتم اگه بگیرم هم، روزی

         حالا، تو اونی نیستی که بتونی کنارم بشینی؟ نگفته بودم؟ تقصیر خودته.

زن: ازت بچه دارم.

رئیس: از من؟ بندازش. بندازش. خودت هم برو دنبال کاراش. ترتیبش رو بده. دوباره نیا سراغ من.                          12

زن: بچه تو هم هست؟

رئیس: فکر کردی خرم من؟ برو سراغ پدر واقعی حرومزاده ش. اگه بازم بیای سراغم دیگه با پاهای خودت دور نمی شی ازم.

         گفته باشم نگی نگفتی. حالا گم شو. حالیت شد که، چی گفتم؟ تکرارش کن. چی؟ نشنیدم. محکم تر.

زن: گفتم بگیر بیارش برام. نقشه دارم براش. فقط حق نداری بکشیش. به جایزه بگیره گفتم. گفتم حق نداری بکشیش.

مزدور: من جایزه بگیرم، قاتل نیستم. خیالت راحت. باور کردنش سخته. حالیمه. خودم نبودم منم باورش نداشتم. کی آخه

          باورش می شه یکی جایزه بگیر باشه، کل عمرش، اما، اما حتی یه گلوله ننداخته باشه. جایزه بگیر بدون شلیک. خب.

          بودم. هستم. راستش گاهی خودمم باورش نکردم. اما خب همینه. توی خواب می دزدمش می آرمش برات.

صدای کارگردان: بچه ها صحنه رئیس و دختر رو تمرین کنیم. قبلا هم گرفتیمش. ایشون باید برن دیدن کسی. تا دیرشون نشده سریع.

دختر: به من گفتن تو خیلی خطرناکی.

رئیس: کی گفته؟ اونی که براش کار می کنی؟ تو چی گفتی؟

دختر: فکر نکنم به من ریط داشته باشه چی بین شما هست.

رئیس: پس برا چی نشستی اونجا زل زدی بهم؟ طناب دستم چشات رو گرفته؟ بازش کن ببر. برا خودت.

دختر: اخلاقت خوب بود شاید بازش می کردم. فکر کردی من هالوام. لابد دلیلی داره دست و پاهات بسته ست. فقط ربطی

        به من نداره.

رئیس: اونی که گفته من رو بیارن، برا اون کار می کنی نه؟

دختر: داری حرف می کشی ازم؟ ول کن. شنیدم تو آدم گردن کلفتی هستی ...

رئیس: دیگه چی شنیدی؟

دختر: بی خیال. اوکی؟

رئیس: چی اوکی؟

دختر: من دست و پاهات رو باز می کنم. گوش کن. شاید از آخرش خوشت نیاد. پس زود ذوق زده نشو.

رئیس: بعد؟

دختر: تو اگه بتونی ثابت کنی همون پولدار معروف ایالتی، من، خب، من با تو ازدواج می کنم. خوبه؟ یه دختر سن دخترت ...

رئیس: این نقشه جدیدشه یا از اولشم همین فکر تخمی رو داشت؟

دختر: تو چرا همه ش فکرت پیش اونه؟

رئیس: دوست داره موقع فرار با تیر بزنه ...

دختر: من برا اون کار بکنم هم خودم خواستم بیام سراغت.

رئیس: برای؟

دختر: گپ بعدا. فعلا مثل بچه آدم خودت با پای خودت برو سوار اون اسبه شو. همون اسبی که رنگش مشکیه. اینوری مال

         خودمه. چیه؟ اینجوری نگام نکن. چشمات سگ داره. از همین حالا عاشقشونم.                                       13

رئیس: این دستا رو خوب سیر کن. نترس بیا جلوتر. ببین، دیدی که ...

دختر: خب ...

رئیس: ببین دختر کوچولو. با همین دستا که داری به لرزششون نیگاه می کنی، آره با همین دستا هزار تا نره غول بزن بهادر رو

         خواباندم رو زمین قبل اینکه جیکشون دربیاد. تا اومدن بخودشون بجنبن ولو بودن رو خاک و گل. تو الان با بهترین

          هفت تیرکش ایالت ...

دختر: فعلا هفت تیر دست منه.

رئیس: همین. تا دست منم هفت تیری ندی باهات همراه بشو نیستم.

دختر: این جمله رو از کجا آوردین؟ تو متن نیست که ...

رئیس: بچه ها بیاین تو. خب صحنه ماقبل آخر اینجوری تموم بشه بهتره. هرکسی یه هفت تیر دستش هست و گرفته طرف

          یکی دیگه. من طرف تو، تو طرف این، تو طرف اون، تو هم طرف من. داستان اینجور ادامه داده بشه بهتره، دختره با

          فکر رسیدن به یه مرد فوق میلیاردر گردن کلفت ثروتمند من رو آزاد کرده، جایزه بگیر و مادر دختره دیر متوجه

          شده ان، اما لحظه آخر رسیدن و هفت تیرهاشون رو گرفتن طرف ما. از اون طرف هم عیشی هنوز نرفته و کنار برکه

          است و متوجه جریان شده و اومده و نمی خواد دختره رو از دست بده. آخر کار هم بمونه برا تمرین بعدی. خب،

          فهمیدین؟ بریم. شروع.

رئیس: این سومین تمرینه.

دختر: خب بالاخره ...

رئیس: بالاخره چی؟ هان؟ ول کن بابا. نه ازش خبری هست نه چیز دیگه ای. یه زنگم نزده بگه من مردم زنده ام، کجا سرم

         مشغول شده.

دختر: شاید ...

رئیس: نرو رو اعصاب من. شاید چی آخه؟ آدم اینقدر بی شعور. آدم اینقدر بی نظم.

دختر: ای بابا. دفعه اولشه ها ...

رئیس: دفعه دومش بود که نقشش رو یکی دیگه بازی می کرد. هی ببین، نشین اونجا من رو بر و بر نگاه کن ...

دختر: وا پس چکار کنم؟

رئیس: تو نقش اون رو بازی کن، پارتنر مقابل من.

دختر: من؟ من نقش خودم رو به زور دارم بازی ...

رئیس: حرف بی حرف. خب، شروع.

دختر: صفحه ...

رئیس: بمیری. منشی صحنه ...

دختر: خودتون با بچه ها فرستادین بره. گفتین بره خونه ش ببینه خبری چیزی ...

رئیس: خیلی خب. انگار اومدن.

                                                                     عیشی و مزدور وارد می شوند.                                 14

دختر: قیافه ها رو ...

رئیس: چه خبر؟

عیشی: بگو. من که حال گفتن ...

رئیس: چی شده؟

مزدور: رفتیم پاسگاه. خب. مجبور بودیم. همسایه ها گفتن بهتره برین اونجا.

دختر: وای خدا ...

رئیس: گرفتنشون؟ گرفتنش؟

عیشی: کاش گرفته بودنش.

دختر: وای. این چرا داره گریه، وای نه ...

رئیس: یه لحظه خفه شو بینم چی شده آخه. بنال خب.

مزدور: جسدش رو با جسد یه پیرمرد تو یه باغ پیدا کردن.

دختر: وای خدا. نه. نه. اون اهل این کارا نبود. خدا. خدا. نه.

رئیس: جسدشون رو؟

عیشی: خودکشی شاید. البته امکان اینم هست یکی به قتلشون رسونده. یعنی ممکنه کلا ساختگی باشه صحنه. پرونده هنوز

          بازه.

مزدور: این دست خطش هست.

رئیس: بخون.

مزدور: من حالش رو ندارم.

عیشی: خوندیم ما. خودت بخون.

رئیس: بخونش.

دختر: نه. خدا. نه.

رئیس: اینقدر گریه نکن. زنده بشو که نیست. بخون ...

دختر: تو ...

رئیس: بخونش. بگیر بخونش گفتم ...

دختر: هیچ وقت فکر نمی کردم عشقم به تئاتر رو از دست بدم. هیچ وقت. اصلا تو مخیله م راهش نمی دادم این فکر احمقانه

        رو حتی اگه از هزار نقطه قصد داشت بیاد سراغم. راهش نمی دادم. از کجا باید حالیم شده باشه، اون همه سال که

        عاشق تئاتر بودم، از کجا باید حس می کردم، یه روز از عشقم به نمایش، صحنه کم می شه. این پسره. اوووف. کاش

        خفه ش کرده بودم. مرتیکه پفیوز آشغال. فکرکرده کیه. فکرکرده چه خبره. انگار از دماغ فیل افتاده. احمق بیشعور.

        مرتیکه. مرتیکه. مرتیکه. پفیوز. گه. حالا که کسی نیست بگه صدات رو بیار پایین. پس داد بزنم تا آسمون بشنوه. آشغال

        گه. لجن. لجن گه. مرتیکه جای تو اینجا نیست، جای تو، جای تو اینجا نیست مردک. تو باید خوک چران بشی. خودت

        خوکی تو اصلا. دوست داری ادای دیکتاتورا رو در آری؟ بگیر بابا. مادر قحبه ی حرومزاده. فکر کرده کیه. بین اون

        همه بازیگر تازه کار سر من داد می زنه الاغ نفهم. الاغ. پفیوز عوضی. خر گنده. حیف، حیف فحش های بهتری بلد

        نیستم. حیف. حرومزاده الدنگ. فکر کرده کیه. تو یه دیکتاتور گهی، حالا اگه دیکتاتور باشی. آقا بالا سرم باشی یه    15

        آقا بالا سر لجنی. مگه چی دادی بهمون که باید مطیعت باشیم؟ هان؟ چی دادی؟ پول تاکسی مونم خودمون باید بدیم.

        کجای این خراب شده محبوبیت دارن تئاتریا که هوش از سرمون ببره؟ شهرت داره؟ پول داره؟ چی؟ هان؟ چی؟

        مرتیکه کدوم خوشی رو تو این دولت سرای فرضیت بهمون دادی که به خودت حق دادی سرمون داد بزنی؟ هان؟

        پفیوز فکر کردی برده توایم؟ بنده تو؟ فکر کردی قدر قدرتی؟ صاحب مایی؟ چی هان؟ بدبخت تو حتی اندازه یه خر

        ارزش نداری. حیف. حیف که سیستم های غلط باعث پیدا شدن امثال تو شدن. حیف. این شاید آخرین نوشته من

        باشه. چیزی ندارم وصیت بنویسم. قرضم اگر چه دارم بر عهده همون خدائی که هنرمندای تئاتر رو بی پول آفریده. فقط

        از دوستای گلم خواهشی دارم. اگه روزی این نوشته دستتون رسید از اون مرتیکه سوال کنین اسپانسر پول داده بهت،

        تو چکارشون کردی پولا رو؟ با این که مرگ امثال من تاثیری نداره اما دیگه تحملش رو ندارم. تحمل زندگی رو ندارم

        دیگه. باید برم. باید برم. با این که بخاطر پول، خودم با پای خودم اومدم، اما، نه بهتره نگم تا حرمتم بمونه. دست کم.

        بخاطر تئاتری بودنم.

رئیس: بخاطر داد زدنای من؟ باور دارین این باعث خودکشی یا قتل بشه؟ چقدر احمقانه ست.

مزدور: به من و تو چه ربطی داره؟

دختر: وا ...

عیشی: هم گروه، هم کار، هم  ...

دختر: یه تئاتری ...

مزدور: مردم صاحب اختیار زن خودشون نیستن این روزا.

دختر: ربطش چیه حالا؟

عیشی: من خوش ندارم با اون کار کنم، حالیته؟

مزدور: کار نکن. کی گفته کار کنی؟

دختر: من گیج شدم ها ...

عیشی: پس برا چی ول کن نیستی؟

مزدور: ما به کار تعهد داریم. نه اون عوضی. این کار تموم شد دیگه باهاش کار نکن.

عیشی: من نیستم. نیستم. حالیت نیست نه؟

مزدور: تئاتر پول داشت من و تو تئاتری نشده بودیم. نمی ذاشتن بشیم. یارو تو فوتبال بدرد نخور این مملکت از اول لیگ تا

          آخرش ده تا شوت زده برا خودش جزیره شخصی داره. تئاتری جماعت برا پول تاکسی هفتشون گرو نهشونه. اینم

          آخر عاقبتشون.

عیشی: منظور؟

مزدور: یادمه یه بار جلوت ایستادم و گفتم با من کار کن. گفتی دوست دارم باهات کار کنم اما باید خرج زندگیم دربیاد. گفتم

           ربطش چیه؟ گفتی تا تو بتونی کار کنی و از تئاتر پول دربیاری من از گشنگی مردم.

دختر: شما بخاطر پولی که بقول خودتون چندرغازه ...

مزدور: گرفتی حالا؟

عیشی: این آخرین کارم با اون عوضیه.                                                                                              16

دختر: چی شد؟

مزدور: منم.

دختر: ای بابا. انگار چاره ای نیست نه؟

عیشی: قراره آخرین صحنه رو کار کنیم؟ نقش زنه رو ...

دختر: فعلا به من گفته برم. نمی خواستم برم. حالا که شما هستین منم هستم.

مزدور: نقش خودت چی؟

دختر: شاید نقش منم بده به منشی.

مزدور: بریم.

                                                                     تمام قسمت آخر را رئیس با بغض و چشمان تر بازی خواهد کرد،

                                                                     در خودش نیست.

رئیس: حالا، تو این اوضاع خوب، خوب برا من، تو اومدی سراغم واسه تر زدن به زندگیم؟ آینده م؟ به داشته هام؟ چی فکر

        کردی؟ نشستی با خودت فال قهوه گرفتی، شایدم ورق دید زدی، بعد هوایی شدی بیای سراغ من که چی شه؟ دردای

        بیست و چند سال پیشت رو درمان کنی؟ مثلا از من انتقام بگیری؟ تو؟ فکر کردی توی خواب دست و پام رو بستن

        آوردن تحویلت دادن کار تمومه؟ یه گلوله خالی تو مخ من و تمام؟ خواب بدی برا خودت دیدی. خواب خیلی خیلی

        بدی دیدی.

دختر/زن: بدتر.

رئیس: چی بدتر؟ از خواب بدتر که ...

دختر/زن: بدتر شدی. بد بودی. بدتر شدی. یعنی رسیدی تهش. ته گه شدن.

رئیس: خیالات برت داشته. داری در مورد من ور  ...

دختر/زن: اونی که من یه روزی از سر ناچاری رهاش کردم و  ...

رئیس: گفتم خیالاتی شدی. بگو زد پس کونم و گفت هری  ...

دختر/زن: حالا اینجا آخر خط شدی فیلسوف. این همه سال زنده موندی برا من شعر تحویل بدی؟ حاضر شو. قبل از کندن

             پوستت باید کلی اعتراف کنی ...

رئیس: اعتراف. نگفتی چی شد دوباره فیلت یاد هندوستان کرد؟

دختر/زن: خسته بودم. هی هزینه کردم از عمرم. همینطور هزینه کردم و هزینه کردم و رفتم جلو. تو این چند سال، هر سال

             فراموش کردم سال قبل چی هزینه کردم. هر سال. فراموش کردن بدتر از خود هزینه کردنه. حالت عجیبیه. هم درک

             می کنم هم درک نمی کنم . اون سالها انگار زندگیم بند یه تار بود. من این تار موی زندگیم رو که دو ثانیه ای قطع

             می شه جوری محکم و با اطمینان گرفته بودم می دیدی فکر می کردی شاید اون تار پولادیه. نبود اما، من مثل

             پولاد نگهش داشتم. حالا وقتش رسیده.

رئیس: خیال کردی.

دختر/زن: از خیال اومدم بیرون. این درست تره.

رئیس: خورشید برای من غروب نمی کنه. هیچوقت.                                                                               17

دختر/زن: چرا؟                                                                                                                

رئیس: برای اینکه من ...

دختر/زن: نگرفتی. خفه شو گوش کن. چرا همه دیکتاتورا فکر کردن دائمی هست بودنشون؟

رئیس: حالا نطق نکن. تمومش کن.

دختر/زن: درسته. باید تمومش کرد. اون دختر که هفت تیرش رو گرفته بود طرف من، ببین الان نشسته کناری و زل زده بهت.

             می دونی چرا؟

رئیس: داشت فراریم می داد. بمیر. بدبخت اونی که قرار بوده برای تو کار کنه داشت من رو ...

دختر/زن: نتونست.

رئیس: مهم اینه قصدش رو داشت. این یعنی تو همیشه توی انتخاب کردن آدمات تر زدی.

دختر/زن: مهم اینه الان اینجاست. مثل تو که اینجائی. مثل من که اینجام. هر سه مون. این فوق العاده ست.

رئیس: چرا؟

دختر/زن: برای اینکه تو باید براش اعتراف کنی.

رئیس: چی رو اعتراف کنم؟

دختر/زن: باید از کثافت کاریات براش بگی.

رئیس: خنده داره. چرا؟ که چی بشه آخه؟

دختر/زن: شروع کن. حرف بزن. از کارهائی که کردی بگو. برا دخترت. شروع کن.

                                                                     رئیس با هفت تیر خودکشی کرده است.

صدای رئیس: وقتی همه گیر شد؛ سیاهی، جهنمه همه جا. الان وقتش رسیده انسان روزگار جدیدش رو تجربه کنه. یا پیروزی

                  یا مرگ و نیستی. نابودی. من اینریختی ام. یا صد یا صفر. وسط حالیم نیست. هنرمندا از نظر من اینریختی ان.

                  مثل خدا.

                  یه رودخانه روان، با شناگرائی که توشن. رودخانه جاریه جاریه. آدمها داخل رودخانه ان. رودخانه؟ مثل خدا؟

                  که همه تاریخ آدمها رو راه برده؟ هنرمندا مثل رودخونه ن که همیشه جاریه.

                  شاید انسان هنرمند هم مثل خدا بعد از خلق اثرش کارش تموم باشه، شاید، اما، تا برسه وقتش، وقت خلقش،

                  خالق هزار بار حال به حال شده تو لحظات آفرینشش.

                  هیچ وقت نخواسته م عشقم به تئاتر رو از دست بدم. هیچ وقت. حس آفرینش حس خداگونه شدن بوده برام.

                  اصلا تو مخیله م راهش نداده ام این فکر احمقانه رو حتی در بدترین شکست هام. شکست؟ باخت؟ کی

                  می دونه باخت چیه؟

                 وقتی تصمیم گرفتم کارگردانی کنم به خودم گفتم همینه. باید دنیا رو فتح کنی. راه افتادم و زحمت کشیدم و

                 شدم کارگردان. با همه چیزش ساختم. بدترین قسمت کارگردانی درگیری با خودت و عواملت و بازیگرات و

                 متن و بازبین و داور و باقی آدمهای مشغول تو دنیای تئاتر نیست، بدترین قسمت کار قسمت مالیش بود. پول.

                 وقتی نتونستم از پس تهیه کنندگی برای به صحنه بردن کارام برآم، رفتم سراغ اسپانسر.

                 تو شهر کوچکی که نه کارخونه داره و نه تولیدی و نه آدم پولدار عاشق هنر. نمی تونستم قبول کنم.           18

                 نمی تونستم تئاتر کار نکنم. تنها راه زنده موندنم تئاتر بود. هم بخاطر شکمم و هم بخاطر عشقم باید ادامه

                 می دادم. هر جور بود باید سر پا می ایستادم.

                اسپانسر و تهیه کننده و سرمایه گذار نبود. از جایی هم کمکی نیومد. تئاتر رو همه فراموش کردن. همه. تنها و

                دست خالی بودم و بی پول. آخر کار یه راه برام باقی موند، فرستادن بازیگرام سراغ آدم پولدارایی که می تونستن

                پول تزریق تئاترم کنن. بسترگستر شدم. هنرمند بسترگستر. اون دختره رو مجبور کردم بره سراغ اسپانسر و باهاش

               خلوت کنه. اون نتونست تحمل کنه. خفت و خواری رو نتونست تحمل کنه. من چرا بتونم؟ وقتی راهی برای

               رسیدن به عشقت تئاتر نیست، وقتی نتونی شکمت رو سیر کنی، چون هنرمند تئاتری و کار دیگه ای از دستت

               برنمی آد، وقتی نتونی پول داشته باشی تا زندگی کنی، مرگ شاید تنها راهت باشه. مرگ.

                                                                                                                        پایان

                                                                                                      98.12.20

                                                                  آس اولدوز. آس اوربایجان. اورآنا.

                    19

د وغوم گونو ...

دوغولور  اینسان  

بونو   بیلیر   سونرالار

کیمسه  اوزو بیلیر  نه زامانلار؟ 

کیمسه   بیلیر   گه لیب  هارالاردان؟ 

آتان 

آنان 

ائوله ری  آباد 

عومورولرین  قویوبلار 

جانلاریندا 

روحلاریندا 

اینسان  آمما  نه بیلیر  هارادان  گه لیب 

هارا گئدیر 

کیمسه   بیلیر؟