مرگ ...

گاهی چه دلسنگ می شود ابرک سپید 

نم پس نمی دهد 

نسترن مرد 

بس که نبارید آسمان ...

متن نمایشنامه : 2013

آدمها : سلیمان و آراس و آسدی آک و آسلان و آسئنا و ائلی آس و آسیموغ و آسیمان و کوتولک ها  و مردم و دیو .

                              صحنه : بر اساس شیوه ی اجرائی کارگردان .

                              تصاویری بر پرده انتهایی از پیدایش هستی ، شکل گیری زمین ، هبوط

                                                                             انسان بر خاک و حوادث مختلف تاریخی : شادی آور و غم انگیز .

                              روی صحنه شمعهای بسیاری روشن است .

دیو : فرصتی داده بودم فرزندان آدم را ، هرگز جز اندکی نتوانستند ریسمانم را پس زنند ، اینک خسته از این بازی مکرر گرد مرگ می پاشم بر این

        جهان بی فردا .

                                                                    دیو شمعهای روشن را خاموش و مشعلهایی را روشن می کند .

                              سلیمان هویدا می شود .

سلیمان : باز می دارمت زین بیهوده کردار .

دیو : باز گرد ، به همان گور خانه ی ابدی دهشت افزایت .

سلیمان : باز ایست زین آتش افروزی نامردمی کردارت ابلیسک بدکار .

دیو : فرجام هر آنچه هست از آن من است .

سلیمان : هر کاری را فرجامین دم از آن خداست .

دیو : چنین بوده اندیشه سفیهانه ات که ایستاده ای برابرم به خیره سری !؟

سلیمان : اویی گفت بایست ایستادم ، از این دم به آنسو تو خواهی ماند شکسته تر از شکست خورده ای مفلوک بر جای .

دیو : بیهوده تصوریست این ، گریزی از گرد مرگم نخواهدت بود سلیمان .

سلیمان : گریزی نمی جویم ابلیس ، دیوک بدکردار ! تو را بازمی دارم از آنچه نباید انجامش دهی .

دیو : با این عرصه تنگ به انجام امری مجالی نخواهی داشت .

سلیمان : آخرین نصیحتم بشنو ، باز ایست و به راه راست آی .

دیو : دور شو .

سلیمان : از چه بر راه خطایت اینگونه پای می فشاری ؟

دیو : راهم به خطا نیست خطابین ، راهم به خطا نیست .

سلیمان : آنچه باید گفته می شد رفت بر زبان ، باقی هر چه باشد از پسش ناله ای نباید باشد .

دیو : زهی خیال بیهوده .

سلیمان : من سلیمانم ، ببین چگونه بازت می دارم زین هوای نفست ای بد نفس .

                              انفجار نور .

دیو : باشد که چنین باشد ، اینک ای قطبین زمین به عشق آفریننده ی خود بچرخید .

                               دیو گردونه ای را می چرخاند و خود محو می شود .

سلیمان : باور نمی کنم !

صدایی از بالا : نام او از نام صد هزار سلیمان برتر است ، ای سلیمان تا چرخه بگردد و دوباره فال به نام تو خورد به گوشه ای پناه گیر .

سلیمان : کجا پناه گیرم ؟! جز اویم پناهی نیست !

صدا : از ساحل آن رود غران دور شو به امر پروردگارت .

سلیمان : بی آب آراس تشنگی خواهدم کشت .

صدا : تقدیر چنین است .

سلیمان : کجا روم ؟

صدا : از ساحل دور شود ، امر این است .

سلیمان : آخر به کدامین سوی روم ؟

صدا : خواهی یافت .                                                            1

سلیمان : بی یاری او از من هیچ نمی ماند !

صدا : هرگز بی او نخواهی شد ، سلیمان اگر می خواهی دوباره او با تو مهربان باشد و تو همانی شوی که عالم و آدم سلیمان شاهت بخوانند اندر

         میان آدمیان رو ، روزی که برای گرفتن زمین و آسمانها با آنها یکی شوی خدا دستش را برای رهایی جهانیان عیان خواهد کرد  ، برو .

سلیمان : گم کرده راه پرنده ی بی بالم اینک ، با زخمهای بی شمار پر و بالم ، با پاهای ورم کرده و خونینم باید راه درازی بجویم ، کجا روم ؟ نه

            راه گشا ستاره ای روشن بر آسمان تاریکم هویداست ، نه فانوسی به دست که بازشناسم راه از بیراهه به این سیاهی جای ، کجا روم ؟

            بی تو ای روشنایی جان و هستیم چه تاریکست زندگانی ! کاش نبود فراموشی نامت به دمی که خود دیدم و تو نه ، به تار موی سیاه این

            شب ظلمت گرفته ات سوگند ای آفریننده هستی و نیستی هرگزم تکرار نخواهد شد آنچه رفت بر من و ندانستم آن ! می روم با دل

            زخم گرفته و می دانم جز جستن مردمان تو کاری نخواهم داشت ، راهم نمای ، راهم نمای ،،، وای از این عطش که در جان دارم ، وای ،

            کجا بجویم آبی ؟! کجا ؟؟؟ بروم ، بروم ...

دیو : رفت ؟! آه ، رفت ، نامت گاهی گره از کارم می گشاید ، درست ، اما ، همچنان بر خواسته ام وفادارم ، می دانی آنکه بر آن دیگری سجده

        می باید کند انسان است نه من ، این را تو بهتر از من می دانی ، اما چه کنم که تو لج کرده ای با من ،،، باید دست به کار شوم ، چه نفرتی         

        دارم از آنکه نامش انسان است ،،، بگذار ببینم چه می کنم ،،، اینک این هفت کوتولک کوتاه دست من ،،، آزاد شوید از بندی که سلیمان بر

        دست و پایتان بسته ، بروید و آنچه خواهمتان آموخت به سر آورید لشکریان بدسیرت من ، بروید ستارگان هفت گانه بد نهاد ، پیش از

        فرجامین انفجار آتشزا آخرین برگ بازی را بر زمین می زنم ، شاید برد بهتری به انتظارم باشد ، شاید من جای خدای بنشینم ... 

                              چاهی در بیابان .

                              آراس و کوتولک کنار چاه ایستاده اند .

کوتولک : این هم مزد امروزت .

آراس : پیشت باشد ، پس از کار می گیرم ...

کوتولک : بگیر .

آراس : مزد که پیشاپیش می دهی ملزمم می کنی به کندن بیش از طاقت .

کوتولک : نه ، نشد دوست من ، تو اندازه طاقتت بکن ، نه بیش و نه کم .

آراس : هر روز حرف ما اینست ، با این همه من بیشتر می کنم .

کوتولک : من کندن از تو می خواهم ، مداوم و پی در پی ، بیش از توانت نمی خواهم .

آراس : با این همه گاه دستم به کار نمی رود ، وقتی شور شادمانی و بزم ازدواج فردی از همولایتیهایم در دل دارم تو می گویی نرو ، بمان و بکن ،

          می مانم و می کنم ، اما با دلی پر از خون ،،، گاهی هم عزائیست در ده و من نباید آنجا باشم ،،، دوست دارم اگر بتوانم برای آنها کاری

          بکنم ،،، اما کارم شده کندن چاه ،،، کندن و کندن و کندن ...

کوتولک : مزد خوبی نمی دهم ؟!

آراس : ...

کوتولک : اگر به آب برسی بیشتر هم می دهم .

آراس : دیرگاهیست می کنم ، ناامید نیستم ، به آب خواهم رسید .

کوتولک : زر و زیوری خواهمت بخشید هموزن خودت ، نه ، بیشتر ، حتی به خواب هم نمی توانی رویایی چنین داشته باشی .

آراس : آری رویای زیبائیست ، رویائی زیبا ...

کوتولک : برایت پیش خواهد آمد ، تو سرور تمامی روستاهای این اطراف خواهی شد ، باور کن ، سالار صدایت خواهند کرد ، همه ، خانه ای

             خواهی داشت بلندتر از تمامی خانه ها ، حتی بلندتر از خانه کدخدا و خان ، تو توانی داری بس بزرگ و کارآمد ، نباید آن را برای

             دیگران هدر دهی ...                                                2

آراس : در غم و شادی دیگران سهیم شدن هدر دادن توان نیست ...

کوتولک : منظورم این نبود مرد ، اول تو جایگاهت را بهتر کن سپس بیشتر به آنها خدمت کن ، این بد است ؟  بکن ، نمان .

آراس : ...

کوتولک : زمینهای بسیار برای کشت ، گوسفندانی پر شیر ، هزار هزار ،،، مردمانی که برای تو کار خواهند کرد ،،، آه یادم رفت بگویم ، این آب

              تمامی زمینهای تشنه را سیراب خواهد کرد ، تو آبادانی را گسترش خواهی داد ،،، بکن .

آراس : باید کند .

کوتولک : آری ، باید کند .

آراس : می کنم .

کوتولک : می روم ، می دانم عصر امروز تو پایین تر از جایی خواهی بود که دیروز عصر بودی ، بدرود ،،، آه مزد امروزت .

                              کوتولک خارج می شود .

                              سلیمان وارد می شود .

سلیمان : به کاسه ای آب تشنگی از این رهگذر نخواهی گرفت ؟

آراس : اگر صبری با تو باشد زلال آبی از چاه بیرون خواهد زد ...

سلیمان : تشنگی من طاقت این صبر ندارد .

آراس : کوزه ام آنجاست .

سلیمان : ممنون برادر .

آراس : نوش جانت .

سلیمان : گمان می کنی ته این چاه به آب می رسد ؟

آراس : کاش اندازه آبی که خوردی دعایی می کردی برای رسیدن ...

سلیمان : دعای بیهوده ی بی اسباب مستجاب نمی شود .

آراس : بی اسباب ؟ نمی بینی آماده ام به چاه روم با تمامی آنچه نیاز کندن است و من با خود دارمشان .

سلیمان : می بینم ، اسباب تنها آنچه تو داری نیست ، آبی به این چاه نخواهد رسید .

آراس : ...

سلیمان : راهش را بسته اند ، آن بالا .

آراس : مطمئنی از گفته ات ؟

سلیمان : ...

آراس : چه کس ؟ کجا ؟ چرا ؟

سلیمان : با ماندن و حیرانی افزودن بر روان خود پاسخی نخواهی یافت ای ...

آراس : آراسم .

سلیمان : من نیز سلیمانم ، می خواهی برویم و بدانیم آنکه راه آب بسته کیست و چرا چنین کرده ؟

آراس : قدمی با شاه سلیمان برداشتن تاجیست بر سر راهرو هر راهی اما ...

سلیمان : از چه تردید داری ؟

آراس : اگر راست نباشد کلامت مرا از نان خوردن خواهی انداخت ؟

سلیمان : به زندگیم غلام تو خواهم بود تا نانت از دست نرود ...

آراس : آه نه !

سلیمان : برویم مرد .

کوتولک : کجایش می برد ؟ این از معدود آدمهاییست که دوست دارد برای این و آن خدمتی انجام دهد ، باید دنبالشان بگیرم و بروم تا با          3

             رفتارش برای دیگران هم اسوه نشده ، اگر گذاشتند به کارمان برسیم .

                               آسلان و آسئنا به خلوتی گفتگو می کنند .

آسئنا : نیستی ...

آسلان : می دانی هستم و لج می کنی به گفتن این که می آزارد روانم را ،، نیستی ، نیستی ،، آه از این کلام زخم افزون روح .

آسئنا : اگر بودی با من این سخن می گفتی ؟

آسلان : دروغ می گفتم و می بردمت آنجا ؟

آسئنا : اگر دروغی می گفتی بهتر از این بود ، تو ، ، تو ...

آسلان : گریه نکن آسئنای من .

آسئنا : آسئنای تو ؟ اگر تو بر این آسئنای بدبخت عاشق بودی ...

آسلان : هستم ، هستم ، هستم به خدا آسئنا جان ،،، من عاشق توام ، با جان ، با تمامی هستی ام .

آسئنا : نیستی آسلان ، نیستی .

آسلان : اگر می دانستم اژدهای چشمه به جای تو خون مرا می پذیرد خودم را قربانی می کردم .

آسئنا : حرف است .

آسلان : نیست ، نیست ...

آسئنا : من ..........................................

آسلان : می دانم از مرگ می هراسی اما ...

آسئنا : آسئنا از مرگ نمی هراسد ، من از جدایی تو می هراسم ، می فهمی ؟!

آسلان : من هم روزی به تو خواهم پیوست .

آسئنا : اگر راست می گویی دو تایی با هم قربانی می شویم .

آسلان : نمی شود .

آسئنا : چرا نمی شود ؟

آسلان : اژدها اینگونه نمی خواهد .

آسئنا : بی خود می کند ، مگر او ...

آسلان : سوس ، آب دست اوست ...

آسئنا : او خونی می خواهد ، خون دخترکی در قبال آبی برای اهالی دهمان ، باید خوشحالم باشد خون دو نفر با هم ریخته می شود ! مگر نه ؟

آسلان : هرگز .

آسئنا : قبول کن تو خود از مرگ می هراسی .

آسلان : آسئنا ..............................

آسئنا : دروغ می گویم ؟

آسلان : کاش این همه دوستت نداشتم ...

آسئنا : بزن ، بزن دهنم رو خونین کن ، چه تفاوتی هست بین تو و آن اژدهای عاشق کش خونخوار ؟!

آسلان : اگر می توانستم می زدم ، نمی توانم ، تو خوب می دانی دست من جز برای نوازش به سوی تو دراز نمی شود .

آسئنا : با من بیا آسلان ، مگر قبول نداریم پس مرگ زندگانی جاویدی هست ؟ با من بیا ، نمی توانم فکر کنم بعد از مرگ من زنده خواهی ماند ،

         زنده خواهی ماند و دستانت را دور کمر ...

آسلان : آسئنا تمامش کن ، من جز تو کسی را دوست نخواهم داشت تا دستانم را دور کمرش ...

آسئنا : نگو ،،، دور کمر !!! تمامش کن ...

آسلان : خواستم تو بدانی جز تو دلم به مهر دیگری ...                             4

آسئنا : پس از چه با من همراه نمی شوی ؟ با هم قربانی می شویم ، هان ؟

آسلان : نمی خواهم شروع کننده مرگ دو آدم با هم باشم ، خون یک نفر آب به ده می آورد ،،، کافیست ما چنین کنیم ، از فردا همه دختران به دم

           قربانی شدن مردشان را هم با خود راهی خواهند کرد .

آسئنا : بگذار چنین شود .

آسلان : آسئنا ، آسئنا خوب فکر کن ! آخر آنوقت کسی باقی نمی ماند که بخواهد روزی انتقام مردگانمان را از اژدهای بد نهاد بگیرد ، می ماند ؟

           تو به بهشت خواهی رفت آسئنا ، من نیز روزی به تو خواهم پیوست ...

آسئنا : بی تو نمی توانم راهی شوم ، حتی اگر بهشت آخر راهم باشد .

آسلان : برویم دیر است ، آسئنای من ، برویم ................................................................

آسئنا : چه بود در پشت خود پنهان کردی ؟

آسلان : هیچ ...

آسئنا : دیدم ، نشانم ندهی نخواهم آمد ، می دانی که .

آسلان : وای از دست تو ، ببین ...

آسئنا : خنجر اجدادی ؟

آسلان : برویم ...

آسئنا : می خواهی چه کنی ؟

آسلان : برویم ، هیچ ...

آسئنا : تا نگویی از جایم تکان نخواهم خورد ........................................................

آسلان : وای ، وای که تو چقدر می توانی آدم را به جنون بکشانی ،،، می خواهم خون اژدها را ...

آسئنا : نه ...

آسلان : چرا نه ؟ مگر نه اینکه او با ما چنین می کند ؟ باید خونش را بریزم ، شاید راه آب برای همیشه باز شود .

آسئنا : نه ، نه ، نمی توانم تصور کنم تو به دست اژدها کشته شوی ، نه ...

آسلان : گریه نکن جان آسلان ، از کجا که او به دست من ...

آسئنا : صد مرد حریف او نشد ، او به دست تو نخواهد مرد ، اما ، اما خون تو ، وای خدا ...

آسلان : مگر نمی خواستی بمیرم ؟

آسئنا : ...

آسلان : قوی بودم ، اما تو با گریه هایت لرزشی بر دستانم انداختی ، حال چگونه قربانیت کنم ؟ مردمان بی آبند ، تشنه اند ،،، وای بر من ، وای ...

آسئنا : گریه نکن آسلان من ، گریه نکن ، ما هم خدایی داریم ، گریه نکن .

                               سلیمان و آراس می گذرند .

                               آسلان چاقویی بر گردن آسئنا نهاده و می خواهد سرش را ببرد .

                               آستی آک نظاره گر است .

                                                                      سلیمان و آراس وارد می شوند .

سلیمان : به نام آن که جان بخشیده و جز به امر او نباید جانی گرفته شود باز ایست زین بیهوده قربانی نمودن خشونت افزا .............

آستی آک : صدای که بود این !!!

آسلان : آسئنا باور می کنی ؟

آسئنا : اینان کیستند ؟

سلیمان : تمامش کنید .                                                         5

آستی آک : دگرگونه خواستن گاه قربانی ؟ مگر فرجامین دم هستی رسیده مردک که اینگونه ...

آراس : با سلیمان نبی چنین رخصتی به یاوه سرایی نخواهی داشت ، گفتم تا آگاه باشی .

آستی آک : تو رخصت از آژداهاک می خواهی گرفت ؟

سلیمان : تو نهاد پاکی داری آستی آک ، اگر آژداهاک بودن خود فراموش کنی .

آستی آک : این چه نامیست مرا به آن خطاب کردی مرد ؟

سلیمان : روح تو همچون نور سفید است ، چرا که از تبار آس مردمانی ...

آستی آک : سخنی نو می شنوم ؟ به فریب آمده اید ؟

سلیمان : سخن تازه ای در میان نیست ، مادرت نامت آستی آک نهاده ، آس نورانی سفید ، آس هم نام خداست هم نام مردمان پاک خدا .

آستی آک : چرا این را خود نمی دانم ؟

سلیمان : بازی زندگانی ! کوتولکی دست ساز دیو سیاهیها آنچه خود می خواسته بر ذهن و روح تو باقی گذاشته و باقی زدوده از روانت .

آستی آک : هرگز با این گفته ها نخواهید توانست مرا از نگاهبانی آب غافل کنید .

سلیمان : کسی خواهان غفلت تو نیست آستی آک ، اگر خواسته ای هست بیدار کردن و آگاهانیدن روح خواب رفته توست . 

آستی آک : من مرد جنگم ، هزاران مرد و زن دلاور از مردمان کشته ام ، نگاهبانی آب به آسانی به چنگ نیاورده ام به یاوه ای از دست دهم .

آراس : اگر خواهان جنگی اینک این من .

آسلان : اینک این من .

آسئنا : اینک این ما .

آستی آک : زیبا رویی خوش سخن نگاهبانی آب از من خواسته ، مزدش وصال او به فرداهاست ، فردایی در آن زندگی دوباره ، خونتان هدر رفت ،

              با شما پیکاری آسان خواهم داشت ، اینک این من .

سلیمان : پیش از آنکه هزارمین بار دست به شمشیر بری یک بار آنچه کوتولک بد ذات از تو خواسته دگرگونه کن .

آستی آک : که چه شود ؟

سلیمان : او ذات بد خود نشانت خواهد داد .

آستی آک : منظورت از کوتولک ، زیبا روی خوش کلام من است ؟!

سلیمان : او زیبا نیست ، خوش سخن نیز ، زشترویی بد زبان به فریبی رخساره خوش نشانت داده و تو نفهمیده ای ...

آستی آک : باوری بر گفته هایت نمی توان داشت ، ترس بگذار و به میان آی .

سلیمان : ترسی در دل سلیمان نیست به امنیتی که خدا بر دل او نهاده ، سخنم گوش کن ، اگر آنچه گفتم راست باشد تو هر دو جهان را از دست

             داده ای .............................................

آستی آک : سخن به درازا می کشی کسانی به شما بپیوندند ؟ من هزار کس را حریفم .

سلیمان : شرطی بگذاریم ؟

آستی آک : شرطی ؟!

آراس : من چاه کنی بودم ساده ، چاهی را می کندم که راه آبش را تو بسته ای ، هرگز چنین گمانی با من نبود ، سلیمان آمد و این با من گفت ،

          باورم نشد ، من برای آزمودنی با سلیمان همراه شدم ، شرطمان این بود ، اگر راه آب بسته نمی دیدم او را به غلامی می گرفتم .

آسلان : شرط پر منفعتی بوده بی شک ، تو نیز می توانی چنین شرطی بگذاری ، با همه ی ما .

آستی آک : چرا باید بپذیرم چنین شرطی ؟ حال آنکه می توانم شما را به دیار نیستی بفرستم .

سلیمان : اگر عمرت برود و به روز پیری بر فریبی که خورده ای آگاه شوی دیر خواهد بود به دست آوردن دوباره عمر از دست رفته ................

آسلان : حکیمانه نبود این سخن ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

آستی آک : می توانم بیازمایمش .

کوتولک : چه شد آنجا ؟ راه آب باز شد بی آنکه خون دخترکی زمین سرخرنگ کند !؟ زمینتان سرخ می کنم به سرخترین سرخی سرخ رنگ ،    6

             هر کدامتان را به کاری مشغول داشته بودم ، اینک گستاخانه از کار من سر باز می زنید !؟! چنان به کار خود مشغولتان کنم که نفس     

              کشیدن از یادتان برود ، سرخ شو ای رود ، سرخ شو ،،، حال که آستی آک از دست رفت باید اینها را به دست مردم ده به مسلخ برم .

آستی آک : از چه رخ نشان نداد ؟

سلیمان : داد ...

آستی آک : من هیچ ندیدم !

سلیمان : آنکه رو به آن سوی کرد بر بالای آن صخره و فرار نمود او بود .

آستی آک : همان زشت صورت چرکین رخسار ؟

سلیمان : شک خود کنار بگذار ، اگر زیبا رویی وجود داشت نمی آمد اینک ؟

آستی آک : آری ، اگر به دم باز شدن راه آب زیبارویم خودی نشان نداد یا هرگز نخواهد آمد یا دروغی بیش نبوده ...

آراس : چه هیبتی دارد این رود جاری .

آسلان : بی آن که خونی جاری شود بر زمین ، جاری شد .

آسئنا : جشن خواهیم گرفت ، مگر نه آسلان جان ؟

سلیمان : کجا راهی شده اید ؟

آسلان : ائلی آس کدخدا از دیدن دخترش اشک شوق خواهد ریخت به خدا ...

آسئنا : نباید بیش از این با خیال مرگم گریه کند .

آستی آک : مرا نیز در جشن خود شریک سازید .

سلیمان : نروید ، بمانید ، رود را بنگرید پیش از رفتن آخر .

آسلان : چه می بینم ؟!!!

آسئنا : دل کوه چون قلب دخترکی عاشق از هم شکافته و رگش پر خون پس می دهد نفس !!!

سلیمان : گمان می کردی زیباروی با آب مردمان چنین کند !!! پیش از آن که دیر شود کاری باید کرد .

آستی آک : چه ؟

آسئنا : چه ؟

آسلان : بگو سلیمان ، چه ؟

سلیمان : سدی باید ساخت .

آستی آک : چگونه ؟

آسئنا : دیر است .

آسلان : سلیمان سخن بگوی ...

سلیمان : اگر ائلی آس و مردمان ده کمکمان کنند دیر نیست .

آسلان : برویم .

سلیمان : باید پیش از آن که آب ویرانه ای کند ده مردمان به آنجا رسیم .

                              ائلی آس به گوشه ای نشسته و عزا گرفته است .

ائلی آس : به روز شادی مردم غم گرفته و نالان نشسته ام بر سوگ دخترکم ، آسلان تمامش کن دیگر ، خنجرت را بر گلویش نهاده ای و او پلک

              بسته تا جانش پرواز کند ، آب ! مردم برای جشن و پایکوبی مهیا می شوند و من غم دخترکم در دل دارم ، چه می شود کرد ، دیروز

              دخترکان دیگری رفتند تا آب سفره ما کم نشود ، امروز نوبت آسئنای من بود ، چه رسم بدی با ما نهاده ای اژدها ، چه رسم پستی !

                              مردمان جشن گرفته اند .                        7

                              کوتولک وارد می شود .

کوتولک : باز ایستید از این بزم بدفرجام .

مردم : تو کیستی و چه می گویی ؟ مگر نمی دانی این بزم آب است و خوش فرجام ؟

کوتولک : آری ، اگر آب زلالی در پس بزمتان می بود می گفتم خوش فرجام .

مردم : آب زلالمان تا عصر خواهد رسید غریبه .

کوتولک : اما نه زلال و خوش طعم ، سرخترین سرخی با آبیست که اینک به سوی شما جاریست از آن سرچشمه بالائی .

مردم : تو چه می گویی ؟ دروغ گویی که می خواهد بزممان به هم زند ؟ بکشیدش ، بکشیدش .

کوتولک : آخر از چه بر حرفم باوری نیست با شما ؟

مردم : هرگز از پس قربانی شدن دختری بر پای چشمه آبی نبوده که زلال نباشد .

کوتولک : اگر دخترک قربانی می شد آری چنین بود اما ......................

مردم : اما چه ؟ ساکت نمان مرد ، بگوی تا خونت نریخته ایم .

کوتولک : ائلی آس کدخدا کجاست ؟ پدر دخترک را صدا زنید تا رازی بدشگون با شما بگویم ، زود ، زود ، زود .

مردم : ائلی آس ، ائلی آس .

ائلی آس : چه شده با شما ؟ عزایم را چگونه بشکنم در بزمتان ؟ بگذرید از من .

مردم : آوردن نامت برای شکستن عزایت نیست ، این مرد حکایت غریبی دارد ، رازی بدشگون ،،، بیا .

                             ائلی آس وارد می شود .

ائلی آس : تو کیستی ؟ به این روز که با دل مردمان بزم است و با دل من عزا چه تحفه آورده ای ؟

کوتولک : ائلی آس به سلامت ، دخترت رسم دیرینه به جای نیاورد به قربانگاه ، آری مردمان درست شنیده اید ، آسئنا با آسلان خنجر به دست

             گریخت ، اکنون به جای زلال آبی فرح افزا رود خون جاریست به این سوی ........................

ائلی آس : چگونه باور کنم بر این یاوه ؟ دختر من بگریزد ؟ بگیریدش تا نگریخته این مردک بد خبر ، به زنجیرش کشید .

کوتولک : دختر تو رسم دیرین شکسته تو مرا می گیری تا به زنجیرم کشی ؟

ائلی آس : ساکت بمان مردک بدیمن ، ساکت بمان .

کوتولک : آهای مردمان ، من آنچه لازم بود با شما گفتم ، پیش از آنکه دیر شود چاره ای بیندیشید .

مردم : از کجا باور کنیم دروغی با تو نیست ؟

کوتولک : چه نفعی می برم من از دروغی چنین ؟

مردم : آسئنا کسی نبود بگریزد از رسم .

کوتولک : ارزش جان شیرین تر از رسم است ، نیست ؟

ائلی آس : برهانی محکم نشانمان بده اگر بر گفتارت راستی هست .

کوتولک : این کوزه پر خون ، از چشمه پر کردم ، زود است که سیلی شود و برسد اینجا .

                             مردم دو دسته می شوند .

ائلی آس : سخنش گوش ندهید ، به سوی من باز گردید ، من ائلی آسم ، هرگز بر شما بدی نخواسته ام ، اینگونه نبوده تا به امروز ؟

مردم : چه کنیم ؟

کوتولک : آنجا .....................................

                             سلیمان ، آراس ، آسلان ، آسئنا ، آستی آک وارد می شوند .

                             کوتولک می گریزد .

ائلی آس : خدایا دخترم ، آسئنایم .

مردم : با دیدن آسئنا ائلی آس رسم کهن ایل به فراموشی سپرد و دخترش را در آغوش گرفت !؟ وای بر او ...

ائلی آس : رسم کهن ایل به فراموشی نسپرده ام ، دل پدرانه ام تپید ، اما پیش از در آغوش کشیدن مادرش باید سخنی بگوید در خور جایگاهش  8

              وگرنه ...

مردم : وگرنه چه ائلی آس ؟ آن را که عیان است چه حاجت به بیان است ، دخترت قربانگاه رها کرده و بازگشته به میان ایل ، این را همه دارند

            می بینند ، می خواهی حاشا کنی ؟

ائلی آس : آسئنا سخن بگوی ، اینجا چه می کنی ؟ مگر نباید آسلان قربانیت می کرد به پای چشمه ؟

آسئنا : این مرد سلیمان نبی است .

ائلی آس : وای بر من ، از چه نشناختم !؟ خوش آمده ای سلیمان .

سلیمان : سلام بر ائلی آس ریش سفید آس های کوهپایه نشین ،، ائلی آس برای سخن گفتن دیر است و اگر بلا بگذرد وقت بسیار ، پیش از آن که

            رود خون خرابه ای کند ده را باید سدی ساخت ، بشتابید .

آستی آک : کوتولک گریخت و نتوانستم بگیرمش .

سلیمان : هر کاری به وقت خود نکوست ، برویم سد را بسازیم .

آسلان : دیگر دیر شده ، رود خون دارد می رسد .

مردم : وای که بدبخت شدیم .

سلیمان : اگر همت کنید سد را خواهیم ساخت .

مردم : چه صدای مهیبی دارد ، باید بگریزیم .

سلیمان : نخواهید توانست ...

مردم : بگریزید ، بگریزید ، جانتان را نجات دهید .

آستی آک : بمانید .

ائلی آس : بمانید .

مردم : بمانیم کشته شویم ؟

آسئنا : بمانید .

                               مردم می گریزند .

ائلی آس : گریختند ، با این تعداد اندک سدی ساخته نخواهد شد .

آستی آک : چه باید کرد ؟

آراس : سلیمان چه کنیم ؟

آسئنا : تنها مانده ایم .

آسلان : سلیمان با ما چیزی بگوی آخر .

سلیمان : اینک روی خود به سوی پناه دهنده اولین و آخرین کنید ،،، بارپروردگارا جز تو دست گیری نداریم ، به این لحظه های وحشت انگیز

            دلهای ما آرام گردان ، ای آفریننده هستی وجود ما از توست ، اینک که گریزجایی نداریم آفریده های خود را از مهلکه خطر به آرامش

             راه نما ، کجا رود آنکه جز درگاه تو پناهگاهی ندارد ؟

                             آسیموغ ، پرنده ی تیزبال آسمانها ، ظاهر می شود .

آسیموغ : سلیمان بشتابید ، درهای خانه آسیمان در آن سوی ابرهای نرم سفید چشم به راه آمدن تو و دوستان توست ، دل آسیمان مهربان اینک

            لبریز از شادی است ، میهمان عزیز او خواهید بود .

سلیمان : کاش مردم از ما نمی گریختند ،،، برویم ، دلم اما با آنها بر زمین خواهد ماند .

دیو : باز کم آوردند کوتولک های من ، وای بر آنها ، سلیمان به همراه آدمیانش گریخت ، از دست دادمش ! وای بر من ،،، چه کنم این دم ؟! چه

       کنم ؟ باید بازش گردانم ، پیش از آخرین جنگم با خدا به جاییکه او خواهان است سلیمان را به جنگ می کشانم تا اسیرش کنم برای نشان

       دادن راهی که به خانه خدا می رسد ، آنجا با او خواهم جنگید و تاج سروری جهان بر سر خواهم نهاد ،،، چه کنم اینک ؟ آه ! مردمان !!!

       سلیمان دلش با آنهاست ، پیش از غرق شدن تمامی آنها در دریای خون اندکی را موقتا نجات می دهم ، او برای نجات دائمی آدمیان به      9

        کمکشان خواهد آمد ، در این شکی نیست .

                               سلیمان و همراهانش وارد خانه آسیمان می شوند .

آسیمان : اینجا استراحتگاه آنهاییست که خدا آنها را به بهشتهای خود وعده کرده ، در خانه آسیمان بر روی ابرها از حیات خود لذت ببرید ، اینجا  

            را منزل خود بدانید و مرا نیز یکی همچون خود .

سلیمان : زنده باشی آسیمان مهربان ،،، راستی پیش از آنکه سرخی زمین رنگهای زیبای خدا را از یادها ببرد ابرهایت را بفرست تا چهره خون گرفته

            زمین بشویند .

آسیمان : چنین باد .

سلیمان : شسته می شود زمین ، زیبایی باز خواهد گشت به جان زمین به سرخی گراییده ،،، آه آنجا را !!!

آسیمان : آدمیانند .

ائلی آس : از مردمان همه نمرده اند .

سلیمان : این حکمتی دارد .

آراس : چه می کنند ؟

آسلان : به این سوی و آن سوی می گریزند .

آسئنا : چه زخمهایی بر جانشان است .

آستی آک : کاش با ما می آمدند .

سلیمان : شما اینجا بمانید ، می روم و آنها را نیز بدین سوی می کشانم .

همگی : با کوتولک ها چه خواهی کرد .

سلیمان : من سلیمانم و ،،، آه ، وای از این کلام ، یک بار چنین گفتم و شد آنچه نباید می شد ،،، توبه خدایا ،،، ببخشای بر من این گناه ،،، خدای

            بزرگ سلیمان با اوست ، از هیچ مهراسید ، باید بروم ، دست خدا مرا تنها نخواهد گذاشت .

آسیموغ : من نیز با سلیمان همراه خواهم شد .

همگی : سلیمان ما نیز با تو خواهیم آمد .

آسیمان : من نیز .

سلیمان : شاید کارزاری روی دهد ...

همگی : برای آن نیز آماده ایم .

سلیمان : شاید مرگ میهمانمان کند ...

همگی : هر چه تقدیر باشد بر آن تسلیم خواهیم شد .

                               لشکری در برابر لشکری .

سلیمان : با نام آنکه جهان از او نفس گرفت باز می داریمش از کرده بد دیو بدکردار را .

                               دیو به خود می پیچد .

                               دست خدا از آسمان پایین می آید .

                                                        پایان .

سئوینمه ک ...

سئویننده  اوره ک   

یاشام  دونور  گوزه ل له شیر  

ال  گوزو  سیلیر 

دوداق  گولور !

که ده ر  دوشه نده 

غه م  قوناق  اولاندا   جانا 

هه ر نه  پیسه لیر

پیس  گورسه نیر  یاشامدا ...