خورشید

سحر که میزند سر

من بیدارم چون همیشه های روزگارم

و با دستهای خیالم خورشید را میکارم بجای ستاره ها

و شب ، همه شب

تا سحر شود باز

من

یک یک ستاره ها را

می نشانم بر سینه سیاه آسمان

و

خسته تر از دیروز

به انتهای گیتی بی عشق که میرسم

خورشید منتظر دستهای پینه بسته من است