متن نمایشنامه: میرزا آخوندوف ...

میرزا آخوندوف.

آدمها: میرزا، پری، مستعلیشاه جادوگر

صحنه: پشت بام منزل میرزا.

                                                                             میرزا نشسته است، آسمان پر ستاره را نگاه می کند و ترانه ای را زمزمه می کند.

میرزا: ایستیره م سئودانی قانیما قاتام / ایستیره م واریمی یوخوما ساتام / دار پالتاردیر اینیم جانیمی سیخیر / ایستیره م ایچیمی چیخاردام آتام / ای

          سئوگی یاییندان یاییلان اوخلار / آییخلیق سئویره م قویمایین یاتام / سیغماییر باغریما باغیرتیلاریم / هاچاناجان گره ک باغیرتی اودام /

          ساحیلی ساخلایین عاغیللیلارا / من گئددیم ده نیزدن ده نیزه باتام.   

                                                                             پری، ناگهان، از گوشه ای ظاهر شده و گوش می دهد.  

پری: تق تق.

میرزا: این صدای جرس و تق تق درب ناپیدا عجب آشنا هست به گوش این دلگرفته.

پری: در ره عشقت نفسی می زنم                                                            

         بر سر کویت جرسی می زنم.

میرزا: چه خوش نفسی، چه خوش جرسی.

پری: داروی درد من مهر توست                                                                  

         نور جانم آفتاب چهر توست.

میرزا: بی نشان دادن رخساره خود چهره ام دیدی و آفتاب جانم؟ کجایی؟

پری: تو جان جان جهانی و نام تو عشق است                        

         هر آنکه از تو پری یافت بر علو گردد.

میرزا: من فقیر بی کس کجا و پر و علو آسمان کجا!؟

پری: مرد کار افتاده باید عشق را                                          

         مردم آزاده باید عشق را.

میرزا: من پیر خراباتی چه هنری دارم لایق عشق تو پری روی زیبا باشم؟

پری: بنده پیرمغانم که ز جهلم برهاند                                                 

        پیر ما هر چه کند عین عنایت باشد.

میرزا: پیر مغان و من و عشق و عنایت! بگذر بانوی خوش چهره، من فقط دنبال حقیقتم بانو،

          قد انار العشق للعشاق منهاج الهدا                                             

          سالک راه حقیقت عشقه ائیلر اقتدا.

          تو چه؟ دنبال چه هستی تو؟ تو هم دنبال حقیقت هستی؟

پری: ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید                                    

         هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند.

میرزا: چه سخن های شیرینی داری! ما که بنده دست پرورده ایم، اما، گفتم که بگذر پری جان.

پری: از چه بگذرم؟

میرزا: از سر به سر این حقیر دست پروده گذاشتن بگذر پری روی، نگفتی کجا قایم شدی؟

پری: وجود ما معمائیست حافظ                                                           

         که تحقیقش فسونست و فسانه.

میرزا: ای فسانه فسانه فسانه ...

پری: ای فسانه فسانه فسانه / ای خدنگ تو را من نشانه / ای علاج دل ای داروی درد / همره گریه های شبانه / با من سوخته در چه کاره / ای

         فسانه خسانند آنان / که فرو بسته راه را به گلزار / خس به صد سال طوفان ننالد / گل ز یک تار باد است بیمار / تو مپوشان سخن ها که

         داری.

میرزا: چه دلکش صدایی. روحم را نوازش دادی زیبا رخساره خوش لحن و صدا.                                                                           1

پری: افسانه و نوازش؟

میرزا: افسانه هم باشی از هزار راست راست تری. رخ بنمای که باغ و گلستانم آرزوست. وای که هر روز بهتر از دیروز. چه زیبا شده ای. این چه

         غمی است بر چهره ات؟

پری: وقتی رسیدم ترانه ی غم بر لبت بود، منم دلم گرفت.  

میرزا: ...      

پری: دوباره یادت آوردم؟ وای بر من، نبینم غمی به دل داشته باشی.

میرزا: ...

پری: چیزی بگوی جانکم.

میرزا: ...                                                   

پری: نگفتی چرا چنین دلگرفته میرزای جانم؟ نکند از من ...

میرزا: پری جان، ناز در رخ من، دلبر یکدانه تو هر لحظه و هر دم در جان و روح منی، نباشی میرزا را هم مرده فرض کن، چند روزیست نیستی تا

        ببینی حال و روز بدم را، هوای دیگری دارم.

پری: چند روزی نبودم! گلایه هان؟ فرانسه بودم. نگو که نگفته بودم. خب، به جان می شنوم.

میرزا: نبودنت سخت بود اما گلایه ام از آن نیست. راستی کمکم خواهی کرد؟

پری: شمس دین و شمس دین! آن جان ما اینک بدان                        

         جز بسوی راه تبریز اسب ما راهوار نیست.

         پای در رکابم جانان جان.

میرزا: فکر انجام کار بزرگی به سرم زده، منتهی راه تحقیقش را پیدا کردن مشکل شده انگار.

پری: خداوندا در توفیق بگشای

         نظامی را ره تحقیق بنمای.

         هیچ مشکلی نیست که برای تو آسان نباشد. دردت چیست جان دل؟  

میرزا: دردم؟ من چاره دردهایم را در بر دارم. درد بی درمانم ایل و طایفه و مملکتم هست. هر روز شاهد کم فروغ شدن داشته های کهن آس

        اوربایجان و اورآنای باستانی ام، هر روز شاهد تحریف تاریخ این مملکتم. ائل داردادی ، داردا.

پری: باز زبان دردت باز شد، ممالک محروسه ایران بگو بجای اورآنا، آذربایجان بگو بجای آس اربایجان. راحتت تر است ...   

میرزا: دردهای عمیق تری هم هست ...

پری: چه مثلا؟                                        

میرزا: مردم سرزمینم در درد و رنجند، مالیات پدرشان را درآورده، نه نانی برای خوردن دارند و نه جایی برای خوابیدن و ماندن، خرابه ایست

       مملکت، این مردم همیشه تاریخ آزادگی داشتند اما امروز اسیر و برده روس و انگلیس و یک عده آقازاده و شاه بی خاصیت مفتخورند، آزادی

       ندارند، قانون ندارند، هر کی به هر کیست کل مملکت. شاه و شهریار از مردم خبری ندارد، شهریاران ما نمی‌دانند در سراسر سرزمینمان

       ذره‌ای عدالت نیست، این هم به خاطر نبود قانون است. یک کتاب قانون در دست نیست، هر کس هر چیزی به عقلش می‌رسد انجام می‌دهد

       و هر چه می‌خواهد می‌کند، مردم نه آزادی جسمانی دارند نه آزادی روحانی، درد مردم دارم، مردم بی صاحب، مردم بی فردا، مردم خاموش،

       با خود گفتم: 

       تاریخ بویو اولساندا آزادلیق سوراغیندا

       یوخ ایندی آدین ائللرین عصیان واراغیندا؟

       تمام دنیا را تب شورش برداشته، ما کجای تاریخیم؟ هیچ اسمی از ما هیچ جایی نیست. هیچ. چرا ما نباید چون دیگران باشیم؟ تاریخ نداریم؟

       هفت هزار سال اور و مدنیت داشته این مردم. مردان و زنان بزرگ نداشته؟ آناتومروس و بابک داشته این مردم. الان اما، وای بر ما. وای بر ما.

پری: به فکر انقلابی؟

میرزا: چرا که نه؟ وقتی مردمی در سکوت و خاموشی و خوابند باید آتشی باشد بیدارشان کند. باید راهی باشد بروند. باید آتشی راهشان را نشان 2

        دهد.

        قاف داغلارینا میخلانان او قانلی پرومتی دن اودو آلمالیدیر بیری، گتیرملیدیر ائللره.

        آتش خلق ما در دل پرومته و او خود در کوههای قفقاز به زنجیرست، اما کدام زنجیر ابدیست آخر؟ پرومته شدن لازمست. سرزمین هایمان

        از دست رفت ساکت ماندیم، نانمان رفت ساکت ماندیم، حالا انسانیتمان از دست می رود ...

پری: می دانی که سختست و ناشدنی ...

میرزا: برای دیگران هم سخت بوده اما شده ...

پری: نگفتم شدنی نیست ...

میرزا: خب ؟

پری: عقاب و جگر و خون دارد پرومته شدن.

میرزا: من جان نثار و دوستدار ملتم. منظور من رفع جهالت است و ارتقاء اعلام ترقی در علوم و فنون و سایر جهات از قبیل عدالت و رفاه و مال و

        ثروت و آزادی برای ملت و آبادانی وطن. لازم باشد تا پای جان خواهم رفت. سر هم بدهم مهم نیست.

        من یانماسام گر / سن یانماسان / بیز یانماساخ / هانسی آلوولار ایشیق سالار یوللارا؟

        اگر من و تو و ما روشنگر راه نباشیم کدامین مشعل بی فروغ راه خلقمان را روشن خواهد کرد؟

پری: می بینم که؛

         خرد مست و ملایک مست و جان مست                           

         هوا مست و زمین مست و زمان مست.   

میرزا: شانزده سالم بود، گفتند ممالک محروسه ایران از روس شکست خورد و شد خاک اجنبی. مگر خاک می زاید آخر؟ خاکشان زایید و خاک

        من کم شد. به زور و ترفند و حیله و هزار کوفت و زهرمار دیگر. وقتی جنگ تمام شد، زادگاهم نوخه قسمتی از خاک روس شده بود و من

        مات مانده بودم مگر شدنی است؟ پدرم میرزا تقی دق کرد. مادرم نعناخانم رفت زیر خاک. من ماندم و رویای بازگرداندن خاک جداشده از

        سرزمینم. خواندم و خواندم و خواندم. خواندم تا راهی پیدا کنم. راهی برای برخاستن. حال دوران من است، دوران آگاهانیدن مردمم. حالا

        وقت آنست که؛ اود آپارام خلقیمه درمان. آتشی باید هدیه کنیم به مردممان.

پری: خیال حوصله بحر می پزد هیهات                      

         چهاست در سر این قطره محال اندیش.

میرزا: محال هم باشد پای در راهم. تا توان دارم و جان باید سعی کنم و تلاش. جدا از این،

        قطره جانم دریای تو را دارد.

پری: من قطره ای از این دریایم ...

میرزا: تو دریایی برای من ...

پری: من در کنار توام، همیشه. حال، راه حل تو چیست؟

میرزا: کسی نباید بی محاکمه کشته شود. نباید گوش و بینی مردم بریده شود. نباید مردم گوسفندوار در خیابان شقه شوند. مالیات های اجباری باید    

        ملغی گردد. قانون. نظم. عدالت. نان. آزادی. باید سرزمین های جدا شده بازگردند. اور و مدنیت باستانی باید احیا شود.

پری: اینها که دست من نیست، از من چه انتظار داری؟

میرزا: قضا خواهی که از بالا بگردد                                           

          شراب پاک بالا را بگردان.

          تو بهترین راهنمای منی. راهی نشان نخواهی داد ساغر خوش شراب؟ شرابی مملو از مستی تا راهی بجویم؟                                                        

پری: مستی و شراب با من، هان؟ باشد، ولی افتاد مشکل ها...

میرزا: چی؟

پری: که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها.                                                                                                                  3

میرزا: من مرد روزهای سختم. نبوده ام؟

پری: طریق عشق طریقی عجب خطرناک است                                 

         نعوذ باالله اگر ره بمقصدی نبری.

         مشکل این قصه تو نیستی میرزا جان. مشکل از جای دیگرست عشق من.

میرزا: روشنم کن.

پری: برای حل مشکلات مردم خود باید بخواهند و بروند دنبال خواسته هایشان. این مردم را چه پنداشته ای؟ خفته و انقلاب؟!

میرزا: این هم قصه ی تازه ای نیست. جد این مردم بابک دید همه در خوابند؛

         گوردو کی، سایسیز یاتان اینسانلاری / بیر بیر آییتماق اونا مومکون دئیل / چیخدی اوجا بیر قایانین اوستونه / وار گوجیله قیشقیریب /

         سویله دی: هئی / بسدی یاتیبسیز بوقدر / دونیا دوروب سر به سر / ائللر آییلمیش تامام / حقلرینی آلماغا ائتمیش قیام / کوهنه مداریندا

         دولانمیر جهان / پارچالانیب زنجیرینی زنجبیرلر / یاتمیش گورمز زامان / دایم آیاخلیب ازر / قالخین، ای!!!

پری: فقط بابکش را فهمیدم.

میرزا: وقتی دید مردم در خوابند رفت روی صخره ای ایستاد و فریاد زد حالا وقت بلند شدن هست. همین.

پری: کس درین وادی بجز آتش مباد                                                 

        وانکه آتش نیست عیشش خوش مباد

        عاشق آن باشد که چون آتش بود                                                          

        گرم رو سوزنده و سرکش بود.   

        بابک. سرزمین آتش. انقلاب. قبول دارم این خاک عصیان پرورست.

میرزا: ما بی آتش نبوده ایم. کمکم کن. نازنین دلدار.

پری: باید ببینم چه می توان کرد، اما این را فکر نکرده هم می دانم کار سختی است و به تنهائی نمی شود انجامش داد. این مردم بدجور خفته اند.

          پیر باید راه را تنها مرو                                                              

          از سر عمیا درین دریا مرو.  

میرزا: برای همین از تو کمک خواسته ام. این مردم باید ریشه های گذشته ی مدنیت خود را بیابند. مدنیت نیاکان خود را. آتش اجدادیشان را باید

        پیدا کنند.

        اورلارین تاپا گرک خالق. اولاریندا. یوللاریندا.

        راهنمایم باش.        

پری: با اینکه کار را سخت می دانم اما راهی به نظرم آمد.

میرزا: چه؟                                                       

پری: تنها باشی راه به جایی نخواهی برد دلدارکم. باید همراهی داشته باشی.

       قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن                                

         ظلماتست بترس از خطر گمراهی.                                                       

میرزا: چاره چیست حالا؟

پری: بگذار با بالاتر از خودم مشورت کنم، آنها راهنمایم خواهند بود.

میرزا: مشورت؟

پری: در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود                                        

        از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت.

        تو خود همیشه این را بر لب داشتی، نداشتی؟

میرزا: مگر تو هم خلوت نشینی داری؟

پری: در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم.                                                                                                                        4

       آری. او هم اوی منست. چون من که اوی توام.                                

میرزا: عجب. مرد است؟

پری: گمان نکنم. ندیدمش. فقط صدایش را می شنوم. حسود هم بودی و نمی دانستم؟ عجب.

میرزا: برای تو آری ...

پری: جان جانان من. طفلک من. باشد حالا برای بعد، حال ساکت باش میرزا جان.

                                                                             پری سر در گریبان برده و به خلسه می رود.

میرزا: چه شد؟

پری: گفت پذیرای کسی خواهید شد.

میرزا: که؟

پری: مهمان داریم.

                                                                             صدای درب خانه بلند شده است.

                                                                             میرزا خارج می شود.

                                                                             مستعلیشاه، ناگهان، ظاهر می شود.

مستعلیشاه: درود پری بانو.

پری: درویش مستعلیشاه جادوگر؟

مستعلیشاه: تعجب هم داشته باشد این همه نباید باشد.

پری: آخرین بار که دیدمت داشتی اردوی ایران را در جنگ با روس پریشان می کردی.

مستعلیشاه: آه ، آرام تر. البته گاهی پریشانی هم لازمست. گفتند تکلیف جدیدی دارم. تنهائید؟

پری: صاحب خانه رفت درب را باز کند.

مستعلیشاه: درب را باز کرد و کسی را ندید و دارد برمی گردد، صاحب خانه ما و میرزا فتحعلی آخوندوف شما.

پری: همسایه هستید انگار نه؟

مستعلیشاه: هوم. همین اطراف منزل دارم.

پری: فکر کردم بهتر از تو را به کمک بفرستند.

مستعلیشاه: نیست. بهتر از من. دارد می آید.

پری: ساکت شوید پس.

                                                                             میرزا وارد می شود.

مستعلیشاه: تعجب ندارد میرزای عزیز. جادوگری اینها را هم دارد دیگر. پشت بام خانه ی همسایه همیشه نباید از راه پله آمد که.

پری: مستعلیشاه هیچوقت عادت جادوگریشان را ترک نمی کنند.

میرزا: همسایه ما را می شناسی پری جان؟ تو هم پری من را؟

پری: بد دل مباش. مستعلیشاه جادوگر را قبلا هم ملاقات کرده بودم. از جنس خودم هست.

میرزا: جالب است، حال او پری ایران است یا تو جادوگر فرانسه ای؟

پری: جادوگری مال نسل گذشته است، در فرانسه. اینجا، مملکت شما، هنوز مدرن نشده اما.

میرزا: همه ی عمرم مخالف خرافه و جادو بودم و ...

مستعلیشاه: میرزا، میرزا خرافه را با جادوگری یکی نگیر همسایه خوب من.

میرزا: یکی بدتر از دیگری.

مستعلیشاه: بی انصافی نکن.

میرزا: هر طرف غولی همی خواند تورا                                          

          گامی بردار راه خواهی هین بیا                                                                                                                              5

          ره نمایم همرهت باشم رفیق                                            

          من قلاوزم درین راه دقیق

          نی قلاوزست و نی ره داند او                                            

          یوسفا کم رو سوی آن گرگ خو.                                       

          پری جان بیا کارت دارم. بیا پری جان.

          تو جان منی اما من به جادو و جادوگر جماعت هیچ اعتمادی و باوری ندارم.

پری: میرزای جان، به من چه؟ اعتماد داری؟

میرزا: آخر...

پری: داری؟

میرزا: با تمامی جانم.

پری: از او کمک خواهیم گرفت. هرجا با ما همراه نشد، یا او را مخالف راه خود دیدیم، من از صنم خلوت نشینم خواهم خواست عوضش کند.

میرزا: نکند؟

پری: من تا امروز خواسته ای از تو را بی اجابت گذاشته ام؟ او هم اجابتم می کند، همیشه.

میرزا: من جز تو با هیچکس پیمانی ندارم.

پری: همین کافیست دلبرکم.

میرزا: تو خودت با او طرف باش.

پری: برویم ببینیم چه باید بکنیم.

       مستعلیشاه، فرستاده ی صنم یاور من، بفرما کنار ما بنشین.

مستعلیشاه: خب، حالا قصه چیست؟ عزیزی با من گفت مهمان شما باشم تا راهی را با همرهانی طی کنم.

پری: غم این خفته چند

       خواب در چشم ترم می شکند

       نگران با من استاده سحر

       صبح می خواهد از من

       کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.

مستعلیشاه: عارف را اشارتی کافیست. ما به دنبال بیدار کردن مردمانی چند خواهیم بود. خوبست. شیپوری به من بدهید جادویش کنم همه را بیدار

                کند تا بدانند خبری در راه است. گفتید کدام مملکت؟

پری: همینجا.

مستعلیشاه: شوخی نکنید لطفا.

پری: من کاملا جدی ام.

مستعلیشاه: مملکت ما و ییداری؟!

پری: حتی مستعلیشاه هم خبر دارد از اوضاع مملکتت میرزا جان ...

مستعلیشاه: جادوگرم خر که نیستم بانو. خفته اند دیگر، همیشه چرت می زنند.

میرزا: خفته بودن مردم استعاره از ناآگاهی است مستعلیشاه.

مستعلیشاه: شیپور من هم استعاری است.

پری: خب. چه در سر دارید؟

مستعلیشاه: اگر مملکت خودمان باشد که، شعری برای بیداری در جان شاعری خواهم دمید.

پری: شعر دیگر معجزه ای دربرندارد. نظر تو چیست میرزای جان و دل؟

میرزا: این مردم باید گذشته اجداد خود را بشناسند، مردمی که آزاد بودند و آزادانه زندگی کرده اند. برای شناساندن آن گذشته شعر کفایت         6

         نخواهد کرد. اگر قرار هست با نوشته کاری کنیم، من تیاتر شناسم، پیس نویسم. پیشنهاد من تیاتر است.

پری: هوم، تیاتر.

مستعلیشاه: روس و انگلیس و باقی ممالک فرنگ تیاترخانه دارند و مردمشان برای تماشا آنجاها می روند، ما برای عملی کردن پیشنهاد تو جایی در

               دست نداریم. در ثانی باید دید قصد شما از نوشتن پیس چیست؟

میرزا: قصد من از نوشتن این گونه آثار آن است که ملت خود را با هنر درام و تیاتر اروپایی آشنا کنم تا شرایط این هنر که فواید لانهایه دارد معلوم

        شود و دیگران هم به نوشتن این آثار بپردازند. شرایط باید درست شود، نمی شود به بهانه نبود تیاترخانه ننوشت. بهترین راه آگاهانیدن مردم

        در فرنگ تیاتر است.

پری: حق با میرزای منست. شیپور ما تیاتر خواهد بود دلبرکم. پیسی آماده خواهیم کرد.

میرزا: موضوع و مضمون و قصه اش؟

مستعلیشاه: تو نویسنده ای از ما سوال می کنی؟

میرزا: به من باشد، داستانی خواهم داشت در مورد هجوم روس و به بندگی کشانیدن ممالک محروسه از طرف آنها با کمک مملکت اجنبی دیگر،

        دولت فخیمه انگلیس. داغ سرزمین های جداشده بر هر دلی سوز و شور خواهد آورد.

مستعلیشاه: کار ما را خراب نکن میرزا.

میرزا: چه؟

مستعلیشاه: هیچ. مزاح بود. مخالفم.

پری: جنگ ایران و روس خوبست، اما در حال حاضر جریانات بیداری فرانسه مردم سرزمینت را بیشتر تهییج خواهد کرد میرزا جان تا به آنچه تو

        در سر داری برسند. بهتر است قصه ای باشد در باب فرانسه و بیداری اش.

میرزا: بیداری فرانسه خوبست اما مردم ما دردشان در حال حاضر درد خاک است و درد روس و بندگی و بردگی آنها تا درد آزادی یا هر چیز

         دیگری که مردم فرانسه دنبال آنند. گفتم که ریشه های درد را باید نشانشان دهیم.

پری: آزادی فکر و اندیشه و جان منجر به آزادی خاک خواهد شد اما آزادی خاک بدون اندیشیدن و تفکر به هیچ دردی نخواهد خورد جز وسعت

        سرزمین. آزادی خواهی مردم فرانسه را یاد بگیرند بقیه را هم خواهند آموخت.

میرزا: بی خاک اما هویتی نخواهیم داشت تا با آن اندیشه ای همراه کنیم.

پری: اندیشه درست در سایه آزادی، هویت را هم شکل خواهد داد.

میرزا: آخر ...

                                                                             پری میرزا را به گوشه ای می کشاند.

پری: میرزای عشق با من بحث می کنی و من باز می مانم از در خدمت تو بودن.

میرزا: وای از این عشوه های مستانه تو. حیف این اینجاست و دست و بال من بسته است ...

پری: من که می شناسمت جانان جان.

میرزا: دست پرورده ام ...

پری: دوست تر دارم همچون گربه لای دست و پایت وول خورم تا اینکه با تو کلام در کلامی شوم بی تاثیری بر خوشی دو نفره مان.

        قصه ی من و تو قصه ی عشق است و جان. به تاخیرش ننداز.

مستعلیشاه: من کجای قصه ام آنوقت؟

پری: آه، اصلا فراموشت کرده بودم.

میرزا: به من باشد هیچ جای قصه.

پری: یادت باشد دلدار عزیز من، مستعلیشاه برای کمک به ما آمده است، مستعلیشاه خودت چه نظری داری؟

مستعلیشاه: من پیشنهادی دارم؛ تاثیر جادوی ایرانی را بر مردم فرانسه در نوشته ی میرزا خواهیم گنجاند تا مردم را تحریک کنیم. آنها باید بیداری

              را با داشته های خودشان فهم و درک کنند. جادو هم یکی از ریشه های مردم ماست. این مورد، هم به خواسته پری جان و هم به

              خواسته میرزا نزدیک است.                                                                                                                               7

میرزا: داشته های ما؟ منظور من جادو و خرافه نیست. هاع، تاثیر جادوی ایرانی بر بیداری مردم فراااااااااانسه؟!!! کدام احمق باورش خواهد شد؟

پری: این قسمت را به من بسپارید. من هم تاثیرات خودم را دارم.

میرزا: آخر ...

پری: هر ادعایی را باید امتحان کرد ...

میرزا: من خودم را مضحکه عام و خاص نخواهم کرد.

پری: میرزای من، حال که مستعلیشاه پیشنهادش را داده و من به آنکه او را فرستاده اعتمادی کامل دارم بهتر است تو ایشان را وارد داستان پیس کنی

       تا قصه را خود جلو برد. این هم پیشنهاد من.

مستعلیشاه: عالیست. موافقم.

میرزا: قهرمان قصه ی من مستعلیشاه باشد؟

پری: آه، خوبست گفتی. قهرمان پیس یک فرانسوی خواهد بود بنام موسیو ژوردان.

مستعلیشاه: و البته من خودم راهم را در قصه پیدا خواهم کرد.

پری: حتم دارم چنین خواهد شد. شروع کنیم؟

میرزا: ...

پری: متحیر شدن ندارد دلکم. آماده ای؟ به من اعتماد کن. فقط به من.

مستعلیشاه: یادت باشد در نوشته ات من خودم هستم. مستعلیشاه جادوگر.

پری: من هم موسیو ژوردان خواهم بود.

میرزا: انگار راه دیگری ندارم نه؟ باشد. من هم بشوم حاتم خان آغا تا ببینیم چه خواهد شد.

پری: تو یکدانه ی منی عشق دل. شروع کنیم.

                                                                             میرزا، پری و مستعلیشاه نقش بازی می کنند.

میرزا: حکیم صاحب! شنیده ام شهباز ما را به فرنگ می برید؟ چه کیفیتی است؟

پری: بلی حاتم خان آقا. خودم می خواستم این را به شما بگویم. حیف است مثل شهبازبیک جوان زیرک و صاحب سواد زبان فرنگ نداند. من

       تعهد می کنم او را پاریس برده زبان فرنگی یاد داده راهش بیندازم. چونکه به آن زبان شوق دارد، زود یاد می گیرد. حال از مجالست و

       همنشینی من پاره ای کلمات را حفظ کرده است.

مستعلیشاه: من مانده ام مردمی که زبان خود را درست و حسابی بلد نیستند چرا باید زبان اجنبی بیاموزند؟

میرزا: شما چرا؟ شما که اوراد جادویتان را عربی می نویسید.

مستعلیشاه: زبان عربی فرق دارد ...

میرزا: چه فرقی دارد؟ البته بنده دوست تر دارم مردم ما به زبان مادری خود بنویسند.

پری: زبان فرانسه دنیا را تسخیر کرده است مستعلیشاه، برای همگام شدن مردم دنیا لازم است زبانی باشد که همه آن را درک کنند.

مستعلیشاه: منطق بدی نیست.

میرزا: چرا این زبان همگانی، زبان مادری من نباشد؟

پری: خودت می دانی میرزای جان و دل، زبان مادری شما هم سختست هم زبان ممالک اروپا نیست.

میرزا: اوراوبای شما افتخارش این است نامش به زبان مادری من است، در ثانی عثمانی هم جز اروپاست.

پری: زبان تورکی عثمانی یا شما در دنیا جایگاه زبان فرانسه را ندارد که، دارد؟

میرزا: از چین تا چچن و آخر مرزهای بلغارستان و آنور استانبول و توره آک اوبا به زبان تورکی است ...

پری: فرانسه اما دنیا را می چرخاند، نه؟

مستعلیشاه: البته همراه با انگلیس و روسیه.

میرزا: کاش روزی بتوانم برای جهانی شدن زبان مادری خود شوق و شور ایجاد کنم.                                                                       8

پری: قصه را پی بگیریم هان؟

مستعلیشاه: حالا قصه از کجا شروع می شود؟

پری: میرزای جان، تعریف کن دلبرم.

میرزا: شهباز نامزد شرف نسا تحت تاثیر موسیو ژوردان فرانسوی می خواهد سفری به پاریس داشته باشد. شرف نسا و پدرش حاتم خان که عموی

        شهباز است با زنش شهربانو می خواهند ازرفتن او ممانعت کنند. شهباز برای رفتن اصرار دارد، دیگران هم برای نرفتن او.

پری: حالا من خان پری، کنیز خانه.

میرزا: من شهربانو مادر شرف نسا.

پری: سلام علیک.

میرزا: علیک السلام. خان پری فهمیدی چه شد؟ همچو شد که شهباز می رود پاریس. حال ترا برای آن خواستم تا اگر چاره داری بکنی. خودت

        می دانی حاتم خان آقا مرد دهن بینی است. اول خوب حرف زد اما آخر سست شد. از بعضی سخنان بی پایه موسیو ژوردان و شهباز فریب

        خورد. اما من یا باید بمیرم یا نگذارم شهباز پاریس برود. اشک چشم شرف نسا را نمی توانم ببینم. خدا راضی می شود شهباز برود پاریس

        خوشگذرانی ؟ بچه ی پانزده ساله ی گل رخساره ام آه بکشد، از دیده خون بریزد، همچو ابریشم زرد شود، و مثل نخ باریک بریسد؟

پری: خانم چاره آنست که آنوقت گفتم. چه لازم است از حاتم خان آقا یا دیگری منت بکشی؟ بفرست در همسایگی از ده آغچه بدیع درویش

       مستعلیشاه را که از قزلباش آمده است بیاورند. هر طوری که دلخواه خود تست این کار را صورت بدهد. من در جادوی او یک قدرتی

       دیده ام که اگر بخواهد در یک ساعت مرا از پیر شوهرم جدا سازد.

میرزا: این کنیزک چه خرافه پرست است. امان از دست خرافات. این مردم چگونه جادو و خرافه را با جان و دل قبول دارند آخر؟

پری: من نقش را زنده کردم.

مستعلیشاه: باز جادو را با خرافه یکی گرفتی میرزا ...

پری: دوباره شروع نکنید. ادامه بده میرزا جان، دلبرکم. باقی قصه چه خواهد شد؟

میرزا: شرف نسا با شهباز صحبت می کند مانع رفتنش شود اما فایده ای ندارد، بالاخره مستعلیشاه وارد قصه می شود.

مستعلیشاه: خانم نسبت به من چه خدمتی داشتید بفرمائید تا بجان و دل به انجامش بکوشم.

پری: بابا درویش برای یک کار جزئی تو را زحمت داده ام، مطلب این است که شهباز ما گمراه شده، یک مهمان فرنگی داریم قصد دارد به اتفاق او

       به پاریس برود، این بچه ی گل رخساره ی مرا که نشسته نامزد اوست، و پس از بیست روز که بنای عروسی داشتیم، گریان و نالان بگذارد.

       من و حاتم خان آقا هر چه گفتیم و التماس نمودیم گوش نداد. بایستی کاری بکنی شهباز نتواند پاریس برود، و موسیو ژوردان از او دست

       کشیده نبرد.

مستعلیشاه: خانم این کار جزئی و آسان نیست، بلکه بسیار بزرگ و مشکل است. می بایست در این کار، اثر جادوی من سر موسیو ژوردان یا شهر

              پاریس بترکد.

پری: بابا درویش نفهمیدم چطور در اثر جادو سر موسیو ژوردان یا پاریس باید بترکد؟

مستعلیشاه: خانم مثلا اگر به شهبازبیک دست بزنم لازم است جنی به بدن او مسلط کنم، خیال این سفر را از سر او درآورم. اما ممکن است از این

               کار بترسد، رخنه ای به عقلش برسد، مریض یا معیوب بشود. چونکه بسیار بچه و جوان است.

میرزا: جن مگر چنین قدرتی دارد آخر؟ اصلا جن کجا بوده؟

مستعلیشاه: باز شروع شد.

پری: من پری تو نیستم؟ هان؟ خب دیگر، هستم. جن هم موجودیست. ادامه بده روحکم.

میرزا: شهربانو خانم قبول نمی کند صدمه ای به شهباز برسد، اما هنوز باور ندارد مستعلیشاه بتواند علیه موسیو ژوردان یا پاریس کاری ترتیب      9

          دهد.

مستعلیشاه: چرا قبول نکند آخر؟ این همه مخالفت چرا؟

میرزا: از اصول پیس نویسی می آید این موارد.

پری: مستعلیشاه ادامه لطفا.

مستعلیشاه: در این صورت باید به دیوها و عفریت ها حکم کنم پاریس را خراب و زیر و رو کنم. تا شهبازبیک از نیت رفتن آنجا بیفتد. یا به ستاره

              مریخ امر کنم گردن موسیو ژوردان را بزند دیگر کسی شهبازبیک را نبرد. این امر غیر از این چاره ندارد.

پری: این چطور ممکن است بابا درویش، همچو کاری را هم می توان کرد؟

مستعلیشاه: په، این کار منست. جای شبهه نیست.

میرزا: چقدر هم نقش بهت می آید.

مستعلیشاه: نقش خودم هست، نباید بیاید؟

پری: بعد چه می شود دلدار جانم؟

میرزا: مستعلیشاه شروع می کند به تعریف از خود که فلان جا فلان کار را کردم و با همدستی فلان دیو و اجنه و شیطان فلان زلزله را آوردم و

        فلان روستا را به درد و مرض مبتلا کردم و سر فلان کس را بدست فلان جن شکاندم و فلان و بهمان. خلاصه کلی لاف و ...

مستعلیشاه: لاف چرا؟ مگر نمی توانم؟ مگر نکرده ام؟ مگر برای من چنین کارهایی سخت است؟

پری: من قبولتان دارم. میرزا هم به شما ایمان دارد، ایمان خواهد آورد البته. میرزای عشق بعد چه خواهد شد؟

مستعلیشاه: من بگویم؟

پری: نوشته ی میرزا را تو بگویی؟ چه حرفها. بگو میرزای جانم.

میرزا: هیچ دیگر. در نهایت موسیو ژوردان بی اعتباری جادوی مستعلیشاه را معلوم خواهد کرد و خود با شهبازبیک راهی پاریس خواهد شد.

مستعلیشاه: هزار سال سیاه.

پری: آرام باش مستعلیشاه.

مستعلیشاه: چه آرام بودنی، این مردک ما را مسخره کرده است.

میرزا: حرف دهانت را بفهم مستعلیشاه، مردک خودت هستی و ...

پری: بس کنید. خجالت بکشید.

مستعلیشاه: اگر مطابق میل من نباشد من نیستم.

میرزا: مطابق میل شما؟ هاع ...

پری: آرام باشید.

مستعلیشاه: من حرفم را زدم.

پری: میرزای من، دلبرم کمی مدارا کن، مروت کن.

میرزا: من اولین پیس نویس قاره کهن نشده ام که خرافه و جادو را بپرورم. کار من آگاه کردن مردم است.

پری: باشد. درست. یکدفعه که نمی شود. آرام آرام. در پیس های بعدی.

مستعلیشاه: من بروم خودتان باید جواب آنکه مرا فرستاده بدهید.

پری: چه جای تعجیل است مستعلیشاه؟ درستش می کنم. میرزا ...

میرزا: نمی شود پری جان.

پری: بخاطر من.

میرزا: اصرار نکن پری مهربان خلوت من. بقولی ...

پری: خشت اول گر نهد معمار کج ...                                                                                                                               10

میرزا: آری. تا ثریا می رود دیوار کج.

پری: حرف آخر تو همینست؟

میرزا: شک نکن. راه پله را نشان دهم یا خودت غیب خواهی شد مستعلیشاه درویش جادوگر؟

                                                                             مستعلیشاه بطرف پری می رود و چاقویی را بطرفش می گیرد.

مستعلیشاه: حالا چه؟ نخواهید باید کشته شدنش را با چشمهای خودتان نظاره کنید.

میرزا: ولش کن دیوانه ابله ...

مستعلیشاه: بستگی به خودتان دارد.

پری: وای این خون منست؟!

مستعلیشاه: حالا اول ماجراست.

میرزا: باشد، مقرر خواهد شد مستعلیشاه پاریس را خراب کند، انقلابی خواهیم داشت همزمان با انجام نیت مستعلیشاه. بگذاریم هر کسی خود قصه

         را تاویل کند.

مستعلیشاه: قول بدهید.

میرزا: حرف من با عملم یکیست.

مستعلیشاه: باشد اما قول بدهید.

پری: وای دارم از حال می روم.

میرزا: قول می دهم.

پری: شدنی است پس؟

میرزا: پری من تو خوبی؟

مستعلیشاه: بنویسید میرزا.

پری: من خوبم. چیزی را که خواسته بنویس.

میرزا: وقت می برد.

پری: این با من. زمان را اینور و آنور خواهم برد. خب، آماده ای. خوبست. بنویس پس. همین است. عالیست. این هم از این.

میرزا: نوشته این خواهد بود. بگیر مستعلیشاه چاقوکش.

مستعلیشاه: خوبست. بدهیدش به من.

                                                                             مستعلیشاه پری را رها می کند.

پری: به خواسته ات رسیدی؟

مستعلیشاه: به راحتی.

پری: بخوان ببینم چی نوشته؟

مستعلیشاه: من که تورکی بلد نیستم، زبان نوشته تورکیست.

پری: مگر از قزلباش نبودی؟ وای بر تو. چی نوشتی دلکم؟

میرزا: در دم آخر خبر می رسد انقلابی در فرانسه رخ داده و بصورت شانسی پاریس خراب شده است. موسیو ژوردان نالان به وطنش فرانسه

        بازمی گردد.

مستعلیشاه: شانسی چرا؟ ببینید جناب میرزا، یک انقلابی در فرانسه روی خواهد داد. در متن شما . و، و شما باید بنده را بعنوان رهبر انقلاب فرانسه

               معرفی کنید که ، که با جادو توانسته ام مردم را به انقلاب وادارم و پیروزشان کنم.

میرزا: شما بیش از تصور من دیوانه اید.

مستعلیشاه: باشد. بقولی تو مست و من دیوانه ...

پری: من مست و تو دیوانه مستعلیشاه.

میرزا: آن فرق دارد. تو جنون زده و دیوانه ای ...                                                                                                                  11

مستعلیشاه: چنین باشد. چه عیبی دارد. حلول جن در من. خب، بنویسید تمام شود برود پی کارش این پیس تیاتر.

میرزا: کسی باور خواهد کرد؟

مستعلیشاه: جوری بنویسید تا باور کنند.

میرزا: شوخیتان گرفته؟

مستعلیشاه: من کاملا جدی ام. مگر نویسنده نیستید؟!

میرزا: عجب!!!

پری : مشکل کجاست؟

میرزا: همه اش مشکل است پری جان.

مستعلیشاه: راحت ترین کار دنیا همینست، باید انجام هم بشود.

میرزا: شدنی نیست. زور بی خود نزنید.

مستعلیشاه: زور بزنم اوضاع طور دیگر خواهد شد. یک نمونه اش را دیدید که.

میرزا: شما اگر زوری دارید نگه دارید برای جادوهایتان.

مستعلیشاه: و حرف آخرتان؟

میرزا: نه.

مستعلیشاه: مطمئن هستید؟

میرزا: بیشتر از هر چیزی.

پری: چرا نه میرزا جان؟

میرزا: من نویسنده ام، دلقک نیستم، قصه باید با عقل جور دربیاید یا نه؟

پری: راهی ندارد؟

میرزا: نه. بیا کنار من پری جان.

مستعلیشاه: فکر کرده اید این بار هم می خواهم پری را با چاقو بزنم؟

میرزا: اتفاقا دوست دارم با خودم طرف باشی مستعلیشاه.

مستعلیشاه: باشد. گفتید اگر زوری دارم نگهش دارم برای جادوهایم. خب، ببینید از دست این جادو رها خواهید شد؟

                                                                             مستعلیشاه میرزا را با جادو به صلابه می کشد.

میرزا: شاید با جادو دست و پایم را ببندی و اسیر خود کنی اما هرگز نوشته ام باب میل تو نخواهد بود مستعلیشاه.

مستعلیشاه: خواهیم دید میرزای نویسنده، خواهیم دید.

پری: قبول کن میرزای من. دلبندم. من طاقت دیدن این حال و روز تو را ندارم. به من رحم کن. دارد جانم از بدنم خارج می شود. میرزا، جانکم.

       روح من. عشق سودائی من. قبول کن عزیز جان و روحم.  

میرزا: من هم طاقت اشک های تو را ندارم دلبرکم. بلند شو. دوست ندارم تو را چنین زار ببینم.

پری: مستعلیشاه تو چه می خواهی، دقیق و سر راست. بگو.

مستعلیشاه: خود این صحنه یک پیس زیباست. چقدر باشکوه و زیبا. بگذریم. خب، میرزا جان ...

میرزا: مرا جان خطاب نکن مستعلیشاه جادوگر. فقط بخاطر پری جانم قبول کرده ام کنار تو باشم. من دوست ندارم حتی در یک نمای دور هم با تو

        یکجا باشم.

پری: تو جانی و من کنیز این عشق.

مستعلیشاه: خوبست. اما ...

میرزا: دیگر چه؟

مستعلیشاه: اما آخرین خواسته ی من، تو باید پیس را طوری بنویسی که در آن من هم جادوگر ارشد مردم ایران باشم و هم باعث و بانی پیروزی

              انقلاب فرانسه.                                                                                                                                            12

میرزا: خدای بزرگ.

مستعلیشاه: مشکلی هست؟

پری: قبول کن جان جانان. مرده ی من چه کاری برای تو خواهد کرد؟ دارد جانم می رود.

       در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن ...     

میرزا: من به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود.

        وای وای وای. حال که تا اینجا آمده ایم این آخری هم باشد. بخاطر تو.

پری: حالا دست و پایش را باز کن.

مستعلیشاه: این هم اضافه کنید که با کمک جادوهایم به این مهم دست یافته ام.

میرزا: گور بابای تو و جادوهایت.

مستعلیشاه: این مهم نیست. حرفم را قبول کردی؟

پری: آری. حالا باز کن.

مستعلیشاه: میرزا چیزی بگو.

میرزا: قبول.

پری: باز کن.

مستعلیشاه: حرفی نیست. آهان، فقط یک چیز یادم رفته بود.

میرزا: حرامزاده ...

پری: چه چیزی یادت رفته مستعلیشاه جادوگر؟

مستعلیشاه: این که بعد از انقلاب فرانسه، یعنی پس از اینکه انقلاب فرانسه با جادوهای من پیروز شد، خب باید نوبت مملکت خودمان هم بشود.

میرزا: منظور؟

پری: قبول.

میرزا: پری جان کمی آرام باش. بگو منظورت چی هست مستعلیشاه.

مستعلیشاه: نوشته ی تو برای خواننده ی مملکت خودمان باید جذاب باشد و به او چیزی هم یاد دهد. باید بنویسی من، یعنی مستعلیشاه جادوگر

               بعد از خراب کردن پاریس و به پیروزی رساندن انقلاب فرانسه به مملکت خودم بازگشته و انقلابی را تدارک دیده ام و قرار است که

               تو، یعنی میرزا فتحعلی آخوندوف، اولین پیس نویس ایرانی، این انقلاب را در متن بعدی ات بنگارش درآوری. انقلاب مردم ایران با

               هدایت من.

پری: باشد.

میرزا: گردنم را هم بزنی این شدنی نیست.

پری: چرا؟

میرزا: انقلاب مردم ایران؟

مستعلیشاه: مگر تو دنبال این نیستی؟

میرزا: من دنبال برافروختن چراغی برای زدودن سیاهی هستم.

مستعلیشاه: نامش را کاری ندارم. همانست دیگر. مردم انقلابی یعنی آنهائی که از سیاهی خارج شده اند. تو چیزی بگو پری خانم ...

پری: این مگر ایده آل تو نیست؟

میرزا: خودت گفتی مردم ما خفته اند، نگفتی؟

پری: گفتم.

میرزا: مردم اول باید بدانند چه به چه هست و راه کدام است و ناراه کدام. اگر ندانسته عمل کنند راهشان منحرف خواهد شد و این مصیبت بزرگی

        خواهد بود. بدون چاره و درمان. من دنبال نوشتن پیسی هستم بر اساس واقعیت جامعه امروز ایران. آنچه مستعلیشاه خواسته نه تراژدی

        است و نه درام و نه ملودرام، حتی کمدی هم نیست. انقلاب مردم ما با همراهی جادوگر جماعت فارس مطلق خواهد شد.               13

مستعلیشاه: فارس؟

پری: از گونه های تیاتر است. مثل کمدی و تراژدی. لوده بازی است.

مستعلیشاه: یعنی مردم ایران اینگونه اند؟

میرزا: این مردم بقول پری خواب رفته اند و هرگز انقلابی نخواهد داشت. آنچه مستعلیشاه می خواهد من از این مردم ترسیم کنم فقط در قالب و

         شکل فارس ممکن هست. لوده بازی مطلق. من فارس نویس نیستم.

مستعلیشاه: در هر گونه ای که باشد برای من مهم نیست. تراژدی نشد کمدی. کمدی نشد فارس. مهم نیست. فقط بنویس. آهان، راستی به زبان

               فارسی هم بنویس.

میرزا: گفتم که، گردنم را هم بزنی شدنی نیست. من خودم و نوشته ی خودم را مسخره عام و خاص نخواهم کرد.

پری: میرزای دلکم ...

میرزا: نه پری جان، به حد کافی خودم را پایین آوردم. این خواسته یعنی لجن مالیدن به خودم و نوشته ام.

پری: چه عیبی دارد اینگونه بنویسی؟ خیلی از بزرگان فارس هم نوشته اند.

میرزا: هیچ خواننده عاقلی انقلابی را توسط مردم ما باور نخواهد کرد. مسخره است. در شرایط فعلی مملکت ما شدنی نیست. مردم ما هنوز خواب

         هستند و بیدار نشده اند. انقلاب کردن آنها مسخره است. این خلق اول باید ریشه های خودش را بشناسد، دوم باید چرائی به این روز

        افتادنش را، بعد از فهمیدن و آگاه شدن است که راه خواهد افتاد، انقلاب هم شاید بکند. من نویسنده پیسم، نه قهرمان فارس و لوده بازی.

        اگر با خواسته ی این بنویسم خودم را مسخره کرده ام.

پری: بخاطر من یار دلنواز ...

میرزا: دوست ندارم تو را همنشین یک دلقک معرفی کنم.

پری: التماست می کنم.

میرزا: کار را خرابتر از این نکن.

پری: خراب شدن من به خاطر تو هست ...

میرزا: جدا از تو و من بحث اصلی فردای این مردم است. آنهایی که با نوشته من راه من را پی بگیرند به جائی خواهند رسید که من اینک آنجایم.

         من از جایگاه اینکم راضی نیستم. لوده ای برای انتخاب راه لوده بازان ...

پری: فردای مردم را رها کن. حالای تو و من چه پس؟

میرزا: این کار باعث نابودی حرمت وجودی هر دوی ما خواهد بود، با نابودی فردای مردم. من نیستم.

پری: حتی بخاطر من؟

میرزا: تکرار نکن.

پری: مرا از دست خواهی داد.

میرزا: خودم را هم، می دانم.

پری: برای همیشه.

میرزا: می دانم.

پری: پس به باورهای خودت بیش از من بها دادی.

میرزا: به انسانیتم. به مردمم.

پری: و کلام آخر؟

میرزا: تو جان منی اما شدنی نیست تن دادنم به خواسته این جادوگر.

پری: مستعلیشاه، شکنجه اش کن. راه نیامد. ما به این نوشته نیاز داریم.

میرزا: ...

پری: تعجب نکن. من هم خواسته های خودم را دارم.

میرزا: پس تو هم با این هستی.                                                                                                                                       14

پری: این با من است. گفتم که من هم برای خودم بالادستی دارم. خلوت نشینی. مثل خود تو.

میرزا: وای بر من. چه اشتباهی. مونس جان و دلم را یافتم اما شد بلای جانم.

پری: یادت باشد من سراغت آمدم.

میرزا: فرقی ندارد. همنشینی تواشتباه بود.

پری: اشتباه را الان کردی میرزا. با پس زدن خواهش من. حالا دیگر تو مرده ای بیش نیستی.

میرزا: همین که خود را با لجن پیشنهادی مستعلیشاه مسخره عام و خاص نکردم برای من کفایت خواهد کرد، و اینکه فردای مردم را ...

پری: به گه نکشانیدی هان؟ خوبه. تو به اینها دلخوش باش.

میرزا: یکی هم هست.

پری: چه؟

میرزا: شما به نوشته ای که دوست داشتین نرسیدین.

پری: درست است تو اولین پیس نویس این خطه و قاره کهن هستی اما فرداها شاهد ظهور نویسنده های بسیاری خواهد بود. نویسنده هایی با

        رسم الخط دلخواه ما. بقول شاعر،

        در پس آینه طوطی صفتم داشته اند                                  

        آنچه استاد ازل گفت بگو می گویم.

        فرداها شاهد این نویسنده ها خواهد بود. دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد. حال تو برو و آسوده بخواب میرزا فتحعلی آخوندوف. به

        چه می خندی؟

میرزا: به تاریخ. شعری از خاطرم گذشت، از شاعری.

پری: این دم آخر بخوان تا ما هم بشنویم.

میرزا: تاریخ ازلدن

          حق پرده سی آلتیندا گئده ن

          فاجعه دیوانی دیئیل می؟

          تاریخ! دروغ های این پیر هرجائی را باید رسوا کرد.

پری: نه دیگر، تو مهلتی نداری. در قبر هم خواهی خندید؟

میرزا: به این که مجبورید پیس را به همان شکلی که من نوشته ام چاپ کنید آره. کاش مردم بفهمند. کاش.

          اهریمنین شاللاغین / مین جوره حیله و کلک قورماغین / قیرماق اوچون باش گرک / تک الین اولماز سسی / ائل کیمی یولداش گرک /

          هر بیر ایشه جان کیمی سیرداش گرک.

پری: مستعلیشاه، تمامش کن. من که می گویم ادعاهایش زیر شکنجه رنگ خواهد باخت.

مستعلیشاه: من هم با شما همعقیده ام. آه میرزا، بدرود.

میرزا: من راهی گشوده ام. تاریخ گواهی خواهد داد. روشنی راه من با سیاهی امثال شما نابود نخواهد شد.    

                                                                                   پایان

                                                                            20/08/1397

                                                               آس اولدوز . آس اوربایجان . اورآنا .   

                                                                                                                                                   15                         

متن نمایشنامه: زائر ...

آدمها: زورعلی، دلخون، جن، پری و سیاهی .

                                                                                  تابلو اول.

                                                                                  صحنه هلال ماه.

                                                                                  سیاهی روی هلال ماه نشسته است.

سیاهی: تو، اوهوم با توام. انسان. اجازه بده دهنت رو از غبار ستاره‌ها و پلک هات رو از خماری ماه پاک کنم، آن دمی که چشم تو به من هست 

          رقص شیطانی پرچم قدرتم رو در اهتزاز ابدی می بینم. باور کن. کافیست دشمنت را بجویی و جنگت را برپا کنی! همین. جنگی در راه

          اندیشه هایت. من با تو خواهم بود. مهم نیست چه کسی پیروز شود، مهم اینه که چگونه بجنگی. یه تعداد حواری برا خودت انتخاب کن.

          انسان‌ها رو با تبدیل اونا به برده حواری خود کن. باید پیروز بشی. کی گفته باور کنی قدرت دروغه؟! اراده خودت رو به اراده جهان

          هستی تحمیل کن. خواست قدرت برای بازگشت به جاودانگی است. این حق شماست. تک تکتان. جاودانگی در سایه قدرت بدست

          اومدنیه. قدرت در سایه داشتن حواری بسیار. پیش بسوی جاودانگی.

                                                                                  تابلو دوم.

                                                                                  صحنه: کویر.

                                                                                  چاه خشکی در چپ صحنه و درختچه ی خشکیده ای در راست صحنه.                                                                                 

                                                                                  اندازه چاه و درختچه هر لحظه بیش تر و بیش تر می شود و تا انتهای نمایش

                                                                                  کل صحنه را پر می کند.

                                                                                  جن و پری در این زیاد شدن ها نقشی اساسی دارد.

                                                                                  زورعلی و دلخون متوجه حضور آنها و صحبت هایشان نیستند .

دلخون: چه بد بادیه این بی پیر.

زورعلی: چشام. سوزشش هیچ حالا. کورم انگار.

دلخون: زورعلی توئی؟

زورعلی: دلخون! هیچ وقت از دیدنت اینقدر خوشحال نبودم. بگیر دستم رو گمت نکنم حالا.

دلخون: یا دستگیر ضعفا خودت کمک کن.

جن: هنوز خدا رو دوست دارن؟!

پری: گورت رو گم کن تا بهشون نگفتم چقدر بدی تو.

جن: تو هم اینجائی موی دماغ.

زورعلی: یا ضامن آهو، مددی.

پری: کی؟

جن: بیشتر از تو از اینا دلگیر شدن حقمه.

دلخون: چه گرد و خاکیه اینجا ...

زورعلی: انگار پرتمون کرده باشن وسط بیابون.

جن: اشرف مخلوقات باشی و ندونی کجایی و چکاره ای؟!

دلخون: خوابید انگار باد لامصب.

زورعلی: برهوت. برهوت عظما. تا چشم ببینه خاک سرخ گرفته زیر پای آدم رو.

جن: گور بابای جنس خاکتون.

پری: بهتر از آتشن که.

دلخون: چیه این!

زورعلی: آتش. خاک کویر.

دلخون: وای خدا، وای. مرتع سبز دده ممدلی با بستن چشامم نیومد تو جلو چشام.                                                                          1

جن: باز خدا !!!

پری: تو کافری اونا چکار کنن.

زورعلی: کی باور کنه آخه وقتی برم و تعریف کنم براشون.

دلخون: ده متر بری اونورتر شدی همرنگ خاک. کسی پیدات نکنه هم عذری براش نیست ...

زورعلی: کجا قرار بود باشیم کجاییم حالا.

جن: لابد بهشت!؟

پری: نگی گم شدن ها.

دلخون: گم شدیم نه؟

جن: نه خونه خاله تونه.

پری: اوهوی نشنیدی چی گفتم بهت؟

زورعلی: این که گم شدیم حرفی توش نیست منتهی ...

دلخون: بقیه کجان؟

جن: خونه عموتون.

پری: ول کن اونا نیستی تو ...

زورعلی: صدای نفس نفس هاشم پشت گوشم بود. نیستن انگار.

دلخون: هاشم، مموش، حسین، مرتضی ...

زورعلی: کاظم، حسن، سید، مهدی ...

دلخون: کسی نمیشنفه صدای ما رو؟

زورعلی: کسی نیست اینورا؟

جن: مام که آدم نیستیم.

پری: نفهمیدی تا حالا؟

دلخون: تنهائیم.

زورعلی: ما دو تا.

دلخون: دو آدم بی کس و تنها.

جن: من هیچ تو کجای معادلات اینائی عمو؟

پری: گم شو بابا، اکبیری.

زورعلی: حتی جنم نیست تو این برهوت.

پری: تو رو گفت ها.

جن: نوبت تو هم می رسه پری خانم.

پری: خانم خودتی آقا جنه.

دلخون: ما گم شدیم یا اونا؟

زورعلی: راه مشخص شه شاید بتونم بگم.

دلخون: راه و ناراه این کجراهه مشخص نیست اصلا ...

زورعلی: خاک و خاک و خاک.

دلخون: هیچ راهی نیست؟

جن: آدم نبودین نشونتون داده بودم.

پری: راهتشون بذار، خودشون یه راهی پیدا ...

جن: عمرا بتونن پیدا کنن.                                                                                                                                              2

پری: بازم ربطی به تو نداره.

جن: همچنین به تو عمو، اما اینجائی.

زورعلی: اون چاهه؟

دلخون: کاش باشه.

زورعلی: هست.

دلخون: یا تشنه کربلا.

زورعلی: بکش بینم. باز زد جلو.

دلخون: نه شما بفرمایین!

زورعلی: گم شو بینم.

جن: گور بگورتونم بکنن ذاتتون اینه.

پری: خوبه خشکه حالا.

                                                                                  زورعلی و دلخون با هم درگیر شده اند.

                                                                                  تابلو سوم.

                                                                                  صحنه: رسپشن هتل.

دلخون: خب!

زورعلی: خب به جمالتون.

دلخون: آخرش چی؟

زورعلی: سلامتی. پاشین دیگه.

دلخون: نشستم. جامم خوبه.

زورعلی: دیگه نیست. جاتون.

دلخون: چقدر پر روئین شما؟ کی همچین وری زده؟

جن: رفت شروع بشه. بشینم تماشا.

پری: بکش اونور، اونجا جای منه.

جن: باز پیداش شد.

زورعلی: نگفتن بهتون؟

دلخون: چی رو؟

زورعلی: جاتون نیست دیگه.

دلخون: اینجاها قرار باشه کسی چیزی به کس دیگه ای بگه اون منم.

زورعلی: مگه اسمتون ...

دلخون: دلخونم ...

زورعلی: بله آقای دلخون. ببینین به من گفتن بیام اینجا و کارم رو شروع کنم. از همین امروز.

پری: من که نگفتم.

جن: منم نگفتم.

پری: نخند حالا.

دلخون: احیانا بهتون نگفتن اینجا مسئول داره و اسمش دلخون هست؟

زورعلی: چرا اتفاقا.

دلخون: خب!                                                                                                                                                               3

زورعلی: اینم اضافه کردن بهتون بگم شما دیگه کاری اینجا ندارین.

جن: یعنی هری.

پری: ساکت.

دلخون: عجب!

زورعلی: مشکلی هست؟

جن: منم که راحتم کلا.

پری: گفتم ساکت.

جن: گم شو تو هم اه.

دلخون: به همین راحتی؟

زورعلی: من نپرسیدم اینا رو. بهم ربطی نداشت.

دلخون: و اومدین بجای من مشغول بشین؟

زورعلی: بله.

دلخون: نگفتین که، به همین راحتی؟

جن: خب گفتن بهش.

زورعلی: ببینین من کاری با شما ندارم. اومدم کارم رو تحویل بگیرم.

دلخون: نه انگار باید طور دیگه ای با شما حرف زد.

زورعلی: هر جور راحتین.

جن: گفتم تماشا داره.

پری: بمیری تو.

دلخون: به گردن کلفتتون می نازین؟

زورعلی: اتفاقا نه. به کسی که گفته بیام اینجا.

دلخون: من منتظرم بگین کی شما رو فرستاده ...

زورعلی: همونائی که شما رو گذاشتن سر این کار.

دلخون: من با دستور بویوک آقا اینجام. شما چی؟

زورعلی: تصمیم هیات امنا.

دلخون: هیات امنا کدوم خریه؟ لازم شد سری بهشون بزنم. به بویوک آقا.

جن: دیر شده ها.

پری: یعنی خبر نداره؟

زورعلی: جای شما باشم این کار رو نمی کنم.

دلخون: راستی؟

زورعلی: بویوک آقا مردن.

دلخون: ...

جن: مگه نباید می گفت فاتحه؟!

پری: اینم فاتحه، فاتحه.

زورعلی: هیات امنا اصلا حال و حوصله درست و حسابی ندارن.

دلخون: باورش سخته.

زورعلی: منم باور نکردم. رفتم دیدم مرده بنده خدا.

جن: از قدیم گفتن مرگ حقه. برا آدما ها.                                                                                                                           4

پری: کاش برا تو هم بود.                                                         

دلخون: هنوزم من حق آب و گل دارم اینجاها.

جن: این ول کن نیست بابا.

پری: شاید حق داره آخه.

زورعلی: ما گفتیم. باقی با خودتون. لطفا بکشین کنار.

                                                                                  تابلو چهارم.

                                                                                  صحنه: کویر.

دلخون: خشکیده!؟

زورعلی: خشکیده؟ بکش بینم.

دلخون: بخشکی شانس.

زورعلی: خشکه!

دلخون: چقدر داری؟

زورعلی: ...

دلخون: آب ...

زورعلی: هیچی. تو؟

دلخون: قمقمه ی منم خالیه.

جن: منم شرمنده دیگه.

پری: همیشه بودی.

جن: پیدات شد که بازم.

پری: گم شو اونورتر.

زورعلی: راه بیفتیم بریم بهتره.

دلخون: تا کجا؟

زورعلی: ممکنه جلوتر آبادی چیزی باشه.

جن: آره ارواح عمه تون اینا.

پری: رفتن بهتر از نشستنه.

دلخون: نباشه؟

زورعلی: بهتر از مردن کنار این چاه خشکیده است.

دلخون: تو نای رفتن داری؟

زورعلی: چاره ی دیگه ای هست؟

دلخون: کاش مونده بودیم هتل.

زورعلی: حالا وقت این حرفا نیست.

دلخون: همه ش تقصیر توئه.

جن: باز شروع شد.

زورعلی: شروع نکن.

دلخون: نباید جام رو می دادم بهت.

زورعلی: دست تو بود نمی دادی. پا شو راه بیفت، نق نزن بی خودی.

دلخون: اون هتل ...                                                                                                                                                       5

زورعلی: اون هتل قصه ش موند برا بعد، ببین اینجا بیابونه، با یه چاه خشکیده و کلی راه که باید بریم تا برسیم یه خراب شده ای تا نمردیم.

جن: دور از جون.

پری: این بمیره جای شما دو تا.

جن: زورعلی رو بی خیال شو.

دلخون: تو زندگی من رو نابود کردی، حالام برام مهم نیست اینجا بمیرم یا ...

زورعلی: پا شو راه بیفت احمق دیوونه.

دلخون: نا ندارم.

پری: خب حق داره، خسته ست طفلکی.

زورعلی: قرارمون چی بود؟ با توام.

دلخون: آب. تشنه مه.

جن: پری بمیره برات.

زورعلی: مگه قرار نشد بریم پا بوس آقام اما رضا و استخاره کنیم یه راهی بذاره جلو پامون؟

دلخون: نرسیم؟

زورعلی: من دارم راه می افتم. تو هم خواستی بیا.

دلخون: بذار دوباره امتحانش کنیم، بدون آب هزار مترم نمی شه رفت.

جن: چاهه رو؟

پری: نه، قمقمه تو رو. بیشعور.

جن: با منی یا با اینا؟

پری: ویش.

جن: تحمل تو چقدر سخته عمو.

پری: خب برو اونورتر.

زورعلی: آب نداره.

                                                                                  دلخون می رود و روی لبه چاه می نشیند.

دلخون: مثل گلوی علی اصغر.

جن: باز زد جاده خاکی.

پری: آخی، حیوونی.

زورعلی: چرا معطلی پس؟! تو منتظر چی هستی لامصب.

دلخون: شاید کسی باشه بیاد کمک من، کمکمون.

جن: لابد یه پری؟!

پری: ربطی به تو داره؟

دلخون: حتما یکی هست کمکمون کنه.

زورعلی: زده به سرت. راه بیفت.

                                                                                  تابلو پنجم.

                                                                                  صحنه: رسپشن هتل.

دلخون: اسمت چی بود گفتی؟

پری: پری.

                                                                                  جن مخفیانه وارد شده است.                                                          6

دلخون: دخترونه نیست؟

پری: مهم نیست. اسممه.

دلخون: چکار داشتی حالا؟

پری: خب گفتنش سخته.

دلخون: چرا؟

پری: اعتماد.

دلخون: اعتماد؟! خودت اومدی سراغ من و ...

پری: موضوع این نیست. خودم اومدم درسته. منتهی باور می کنین؟

دلخون: چی رو؟

پری: باور کردن حرفای من سخته. مطمئن نیستم ...

دلخون: پس بگو باور. اعتماد به ...

پری: اعتماد یا باور، مهم نیستن حالا، من حرفم چیز دیگه ای هست.

دلخون: گیج شدم.

پری: حق دارین. ببینین، من یه جائی باید برم، تنهائی نه اما، با کسی که بتونه کمکم کنه، منم بتونم بهش اعتماد کنم و مطمئن باشم کمکم خواهد

        کرد.

دلخون: چرا من؟

پری: من یه پری ام و وقتی ظاهر شدم شما اولین آدمی بودین که دیدمش.

دلخون: برا همینم باید کمکت کنم؟

پری: این همون چیزیه که باید مطمئن بشم و اعتماد ...

دلخون: پری خانم، آقا پری، حالا بقول خودت مهم نیست چی و کی، ببین من کارم رو از دست دادم، دنبال گرفتن پست و مقام قبلیمم، فکر نکنم

           بتونم کمکت کنم. برو سراغ یکی دیگه.

پری: برا پس گرفتن پستتون احتیاج دارین یکی کمکتون کنه، دست تنها شدنی نیست. منم نیاز دارم یکی کمکم کنه.

دلخون: راجع به من چی شنیدی؟ از کی؟

پری: حالا ایناش مهم نیست.

دلخون: آدم اون باشی؟

پری: پری اون. نیستم. باشم هم یه شروعی هست برای شما. شما که موندین از کجا شروع کنین.

دلخون: از کجا مطمئنی موندم؟

پری: مرد عمل نبودین ممکن بود فکر دیگه ای بکنم. پیشنهاد من به نفع جفتمونه.

دلخون: پس معامله است.

پری : عیبی داره؟

دلخون: حالا بگو حرف حسابت چیه. هم اعتماد کن و هم مطمئن باش و باور کن هستم. تا آخرش هم هستم.

پری: شما می گین از کجا شروع کنیم یا من بگم؟

دلخون: فعلا من رو تو خطاب کن تا ببینیم چی قراره بشه.

                                                                                  خارج شده اند.

جن: یه لحظه دیر اومدیم رو هوا زدنش.

                                                                                  تابلو ششم.

                                                                                  صحنه: کویر.                                                                             7

                                                                                  زورعلی زیر درختچه نشسته است.

زورعلی: گفتم برم پابوس آقام. بگردم دور حرمش. رو ضریحش دست بکشم، غبار ضریحش بشه سرمه ی چشام. چرا اینجا آقا جان؟ چرا اینجا؟

دلخون: حکما دلیلی داره.

زورعلی: یا غریب الغربا تو که غریبی و دربدری کشیدی، حالمون رو ببین.

دلخون: بی کس و تنها شدی یادش افتادی؟

زورعلی: بی یار و یاور.

دلخون: گرفتار بدبخت، وقتشه حالا، تقاص پس بده.

زورعلی: درمونده و ضعیف.

دلخون: حالا مونده اصل کاری.

زورعلی: اسیر باد و خاک و راه.

دلخون: اسیر من ...

زورعلی: چکار داری می کنی؟

دلخون: خوبه. به خودت اومدی آخر سر ...

زورعلی: دستای من رو چرا بستی تو؟

دلخون: حال الانم لذتی داره که تا امروز حسش نکرده بودم.

زورعلی: این چرت و پرتا چیه دلخون!

دلخون: بالاخره لحضه ی موعود رسید ...

زورعلی : یعنی همه ش زیر سر تو ...

دلخون: نه ، من نامرد نیستم زورعلی. منم مثل تو راهی زیارت بودم.

زورعلی: خب پس قصه چیه الان؟

دلخون: آقا دوست نداره پای آدمایی مثل تو برسه حرمش. اگه قراره منم به پای نحسی تو آتیش بگیرم بهتره انتقامم رو بگیرم بمیرم.

زورعلی: انتقام چی آخه؟

دلخون: انتقام بیرون شدنم از هتل.

زورعلی: قرار شده آقام غریب الغربا بینمون حکم کنه.

دلخون: اول ببین می رسی تا اونجا بعد.

زورعلی: بد کردی. هم به خودت هم به من.

دلخون: ور نزن، آب بدنت کم شه مردی. دوست دارم خودم بکشمت.

زورعلی: تو این کاره نیستی بدبخت.

دلخون: دستات بسته ست، اسیرم شدی. این کاره هستم یا نه؟

زورعلی: نیستی.

                                                                                  تابلو هفتم.

                                                                                  صحنه: زمین خالی هتل سوخته.

                                                                                  زورعلی با جن خلوت کرده است.

زورعلی: من از هیات مدیره نامه دارم.

جن: کشکه عمو.

زورعلی: این چه طرز صحبت کردن با مدیر یه هتل معتبره آقا؟

جن: ما جنها جنسمون مرد و زن نداره که ...                                                                                                                        8

زورعلی: مهم برای من نوع برخوردت هست نه جنست.

جن: آهان، تاکیدت رو خودت بود.

زورعلی: دقیقا.

جن: چشم آقا چشم. فهمیدم چی به چیه.

زورعلی: خب.

جن: خب به جمالت. فهمیدم دیگه.

زورعلی: حالا امر.

جن: می خوان بکشنت.

زورعلی: خب ...

جن: خب؟! فقط همین؟

زورعلی: اینجا سینما نیست آقا. دیگه چی؟

جن: خیلی خب. می خوان بکشنت و، و، و  کارت رو ازت بگیرن.

زورعلی: غلط کردن.

جن: بالاخره افتاد.

زورعلی: کیا؟

جن: همونائی که دوست دارن بکشنت.

زورعلی: معما نباف. گفتم کیا؟

جن: اونائی که دوست دارن تو اینجا نباشی.

زورعلی: دلخون؟ غلط کرده. اندازه این حرفا نیست.

جن: اندازه چیه؟

زورعلی: ول کن . باقیش رو بنال.

جن: آهان، بنالم. بنالم خدمتتون تنها نیست عمو. ببخش، گفتم ببخش دیگه.

زورعلی: گفتم که من از هیات مدیره ...

جن: منم گفتم بی خیال اونا.

زورعلی: ببین جن عزیز، اولا که هتل سوخته و دود شده رفته هوا، دوما تا دوباره ساخته بشه و ...

جن: مگه قرار نیست تو و دلخون برین سفر تا امام هشتم شما ها برا مشخص کردن این که زمین حق کیه به استخاره تون جواب بده؟

زورعلی: تو اینا رو از کجا فهمیدی؟

جن: تو چرا اینقدر به مسائل غیر مهم حساسی؟ ببین دلخون تو سفرش تنها نیست.

زورعلی: کی باهاشه؟

جن: مهم نیست.

زورعلی: ای بابا پس چی مهمه آخه؟

جن: اینکه منم باهاتون همسفرم. کمک حال تو.

زورعلی: چرا اونوقت؟

جن: مهم نیست اینا.

                                                                                  تابلو هشتم.

                                                                                  صحنه: کویر.

زورعلی: دستام رو باز کن.                                                                                                                                               9

دلخون: نه.

زورعلی: تو تنهائی حریفم نمی شی.

دلخون: تنها نباشم چی؟

زورعلی: آره خب، تنها نیستی که حس کردی مرد شدی برا خودت.

دلخون: خب. حالا تو اسیر منی.

زورعلی: حالا چی؟

                                                                                  جن از پشت درختچه بیرون آمده، دستهای زورعلی را باز می کند و می رود

                                                                                  گوشه ای می نشیند.

دلخون: چی شد؟

زورعلی: (آرام) این تو رو نمی بینه؟

جن: نه.

زورعلی: جادو شد خب. معجزه. اول با طناب خودت دستات رو ببندم تا بعد ببینیم چی به چیه.

دلخون: منم معجزه و جادو دارم.

                                                                                  پری از چاه خارج شده و دستهای دلخون را باز می کند.

زورعلی: عجب.

دلخون: (آرام) این تو رو نمی بینه نه؟

پری: نه.

دلخون: خب. یکبار تو اسیر من شدی، یکبارم من اسیر تو. برابر.

زورعلی: خب انگار چاره ای جز ایستادن مقابل هم نداریم.

دلخون: منم تو همین فکر بودم. مدارا بسه با تو.

زورعلی: من مدارا کردم تو داری پزش رو ...

دلخون: همیشه ی خدا ادعا داری.

زورعلی: آخر قصه باید مشخص شه کی فقط ادعا داره.

دلخون: آماده ای؟

زورعلی: تو چی؟

دلخون: همیشه بودم.

زورعلی: با مرگ تو مثل قهرمان راهی زیارت می شم.

دلخون: حس و حال بیابون روت تاثیر گذاشته، شتر شدی انگار. شتر در خواب بیند ...

زورعلی: پنبه دانه هان؟ بسه دیگه. آماده شو بری اون دنیا.

دلخون: وقتی برا رفتن تو بهشت از کناره جهنم رد شدم حالت رو خواهم پرسید زورعلی.

                                                                                  زورعلی و دلخون هر دو منتظرند تا پری و جن برای کمک پیدایشان شود.

جن: پری ، اوهوی پری، آره بابا با توام، بیا اینجا کارت دارم.

پری: با منی؟

جن: آره خب.

پری: من بیام؟ عمرا.

جن: به نفعته ها.                                                                                                                                                         10

پری: نفع؟! اونم از تو؟

جن: باور کن به نفعته.

پری: آره جون خودت.

جن: بگم از طرف معمار برات پیغام دارم چی؟

پری: کی؟

جن: می شناسیش. خودت رو نزن به اون راه. استادت.

پری: تو از کجا ...

جن: از اونجائی که استاد منم هست.

پری: هزار سال دیگه م باور ...

جن: باور کن. چاره ای نداری.

پری: چرا چاره ای ندارم؟

جن: طولش نده. بیا ببین.

پری: چی رو؟

جن: نترس. چیز بدی نشونت نمی دم. نشونه ی استاده.

پری: جدی؟!

جن: بیای نزدیکتر می بینی.

پری: باشه، با اینکه نباید بهت اعتماد کنم اما بد نیست ببینم چی داری برای من.

جن: خوب تماشا کن. خب، دیدیش که. حالا به حرفام خوب گوش کن.

پری: بنال بینم چی تو کله ت هست.

                                                                                  تابلو نهم.

                                                                                  صحنه: زمین خالی هتل.

                                                                                  زورعلی و دلخون در حالیکه سرشان را باندپیچی کرده اند در حال ساخت و

                                                                                  ساز ساختمان هتل هستند.

جن: گفتی چند طبقه؟

پری: هرچقدر بلندتر بهتر.

جن: خسته ت نکنه بالا پایین رفتن؟

پری: شوخیت گرفته ها. آسانسور، پله برقی، این همه چیز میز مدرن درست شده. مگه عهد بوقه پای پیاده برم بالا.

جن: دیدی حواست رو پرت کردم، متوجه نشدی. آدمات باید پایین بالا برن نه خودت.

پری: ببینم هر ماه سهمت بحسابت واریز شه کافیه دیگه، خودت که نمی خوای بیای هتل و بری رو مخ من ...

جن: خودم چرا بیام، نترس من قلق کار دستمه. بریز تو حسابم. خودت اداره ش کن.

پری: حرف دیگه ای نیست؟

جن: سهم معمار یادت نره.

پری: دیگه ؟

جن: سلامتی. هتل نو مبارک پری جون.

پری: اینا چی؟

جن: عالی ان.

پری: پس کارشون خوبه؟                                                                                                                                              11

جن: وقتی من بالا سر کسی باشم باید موجود خوبی ازش ساخته بشه.

پری: با این حساب خیالم راحته. تو خودتم عالی هستی.

جن: عین خودت.

پری: شام برنامه ت چیه؟

جن: بی کارم. افتخارم اینه کنارت باشم.

پری: رستوران همیشگی؟

جن: سر ساعت؟

پری: هستم.

جن: منم هستم.

                                                                                  تابلو دهم.

                                                                                  صحنه هلال ماه.

                                                                                  سیاهی روی هلال ماه نشسته است.

سیاهی: من ابرانسان رو ‌آموزاندم. بوزینه در برابرانسان چیه؟ چیزی خنده‌آور یا چیزی مایه شرم دردناک. انسان در برابر ابرانسان هم همینه؛ چیزی

          خنده‌آور یا چیزی مایه شرم دردناک. باور کنید که ابرانسان معنای زمین هست. دست کم برای من. برای شما هم باید همین باشه. برای تک

          تکتون. حالا درسته که ابرانسان عشق منه، عشق شماست، اما خب ابرانسان در تقابل با واپسین انسان قرار می‌گیره. واپسین انسان،

          خوارشمردنی‌ترین موجوده، حقیرترین موجود. ما خوشبختی را اختراع کرده‌ایم؛ واپسین انسان‌ها این رو می‌گن و چشمک می‌زنن. آخه اونا

          زرنگن، زیرک به تمام معنی. اونا از هرچه تاکنون اتفاق افتاده باخبرن. برا همین به همه چیز خنده می‌زنن. دوست داشتم شما رو در لباس

          واپسین انسان ببینم. باور کنین این خواست قلبی منه. بزنم به اسمتون؟

                                                                                                        پایان

                                                                                                   97.07.04

                                                                                     آس اولدوز. آس اربایجان. ایری آنا.

                                    12

متن نمایشنامه : شب و دیر و سر از تن جداشده و دشنه ی خون رنگ ...

شب و دیر و سر از تن جداشده و دشنه ی خون رنگ

" براساس ایده ای از حسن رجبی "

آدمها : پطروس ، راهب ، محفر و زحر

                                                                                     صحنه : دیری است قدیمی بر سر راه نینوا به شام .

                                                                                     1.

راهب : بار و بندیل بسته ای پطروس جان ؟

پطروس : خوابی دیده ام .

راهب : چنین راهگشای ؟

پطروس : حالم خوش نیست .

راهب : دوست داشتم چون قبل به خلوتی با من پیش از دیگران از حال و خیالت سخن بگویی ...

پطروس : حال و خیالم ؟ خیال نبود .

راهب : هر چه . تا بوده محرم راز تو من بوده ام ، چه دیده ای اینگونه گریزانت کرده از رازدار همیشگی ات ؟

پطروس : مسیح بر صلیب شد اما بی سرخی خون ...

راهب : سرورمان را در خواب دیده ای ؟

پطروس : آری و نه .

راهب : اینگونه ندیده بودمت .

پطروس : همه جا سرخ بود ...

راهب : و خون ؟

پطروس : بیابان سرخ بود . آسمان هم . شمشیرهای آخته ی خون چکان از دسته و نیام و قبضه و تیغه همگی سرخ رنگ بودند و ...

راهب : و سرورم مسیح کجای این قصه بود ؟

پطروس : اترجوا امه " قتلت حسینا " شفاعت جده یوم الحساب .

راهب : سالیان بسیاری است می خوانمش و با آنکه در همان سنین طفولیت حفظ کردمش باز اما هزاران بار نگاهش کرده ام بر دیوار به هر روز و

          شبم . هر روز دوباره همچون روز پیش و روزهای پیش تر .

پطروس : من نیز شاگرد رازشناسی بوده ام این همه سال ، نبوده ام ؟

راهب : راز سر به مهری که استاد از رمز و سر درونش هیچ ندانسته باشد چگونه با شاگرد دم زند از آن ؟

پطروس : هرگز گستاخ نبوده ام بدانم آنچه مرادم ندانسته یا نخواسته با من بازگوید ...

راهب : ندانسته ام پطروس جان ، ندانسته ام این راز چیست .

پطروس : دیشب شب عجیبی بود .

راهب : و تو مهر بر لب نهاده ای ؟!

 پطروس : شما راهب دانای دیر هزار ساله کهن سنگ راز نوشته شده بر دیوار همیشه حاضر در برابر دیدگانتان را سالهای سال جسته اید و

              جسته اید و هزار بار جسته اید و نیافته اید ، من چگونه راز خواب آشفته یک شب تب گرفته را بدانم و بازگویم ؟

راهب : راز را نگو ، حادثه را بگو .

پطروس : سر از تن جدا شد ، هفتاد و دو بار . خون و خون و خون بود زمین و آسمان . آسمان و زمین خون بود . بیابانی از خون سرخ . آه از

             ناله ها . هزار صدای گرفته به ناله ی حزین نوشته ی آویزان بر دیوار دیر می خواند . همه جانم را غم گرفته بود و غم نبود ، آخر کلمه

             غم برای توصیفش بی نهایت کم است راهب دیر .

راهب : مکان ؟

پطروس : گویی همه جا ...

راهب : زمان ؟

پطروس : گویی همه وقت . ازلیت و ابدیتی حیران شده از اوصاف یک نفر ...

راهب : سرورم آسای آس اوری ؟

پطروس : اولین بار است می شنوم ، همیشه سرورمان را عیسی ناصری گفته بودید !                                                                         1

راهب : مگر چه گفتم ؟

پطروس : آسای آس اوری .

راهب : نفهمیدم چه گفته ام . اینجا چه می شود ؟

پطروس : گفتم که تب گرفته دیر .

راهب : از باقی خوابت بگوی .

پطروس : همین بود ، به تکرار هزار باره .

راهب : عجیب است .

پطروس : باید راهی شوم .

راهب : به کجا ؟

پطروس : در میان صداهای نالان خوابم یکی با درد نام سرزمینی را تکرار کرد ، نینوا .

راهب : نینوا !!! به یاد دارم راهب پیش از من ، آنکه هر چه دارم از او آموختم ، گفت به کتابمان ، حتی به کتاب عهد عتیق موسی نیز نام نینوا و

            شبر و شبیر باز آمده است .

پطروس : که بوده اند ؟

راهب : فرزندزادگان پیام آور آخرین .

پطروس : حسن و حسین ؟ باید به نینوا روم و ببینم راز خوابم چیست .

راهب : شاید خوابت از غذای دیشبی باشد ؟

پطروس : صدا با من گفت دو قوم از اول حضور آدمی بر زمین در برابر هم قرار گرفته اند و تا آخر وجود انسانها نیز چنین خواهد بود ، آنانکه

             جویای حقیقتند و نور و آنهایی که در پی نابودی روشنائی اند و بر باطل ، گفت ای توئی که صدایم را می شنوی بجوی و ببین از

             کدامین دسته ای ؟

راهب : از که خواهی پرسید ؟ از اعراب جاهلی ؟

پطروس : آنها پیروان دین آن کسی هستند که با همه گفته آخرین پیام آور خداست .

راهب : درس با من پس مده .

پطروس : آری از شما آموخته ام .

راهب : اعراب هرگز او را آنگونه که بود نفهمیدند .

پطروس : زمانی نیز یهودیانی چند عیسی را به صلیب کشیدند !

راهب : راست گفتی .

پطروس : اما چون شمایی به میان پیروان مسیح پیدا شد .

راهب : گمان داری در میان مسلمین نیز چون مایی باشد ، جویای حقیقت ؟

پطروس : دست کم یکی . باید کسی باشد راز خوابم از او بپرسم . شاید نیز بازگوینده حقیقتی یافتم در میان آن قوم .

راهب : نباشد ؟

پطروس : تمامی نوشته های دینمان را از حفظ می دانم اما اگر پاسخی نیافتم بازخواهم آمد و دوباره خواهمشان خواند ...

راهب : تو دیگر نیازی به من نداری ...

پطروس : قصدم توهین نبود استاد .

راهب : می دانم .

پطروس : اگر راضی به رفتنم نیستید بگویید چه کنم ؟

راهب : باید راهی شوی .

پطروس : مجبور شدید ؟

راهب : به اختیار تمام گفتم .                                                                                                                                            2

پطروس : با پاسخ بازخواهم آمد .

راهب : عطش من کم از تو نیست . خدا به همراهت فرزندم .

پطروس : به امید دیداری دوباره .

                                                                                     2.

راهب : آمدم ، آمدم . در را از جا کندید . چه خبرتان است ، سر که نیاورده اید . آمدم .

                                                                                     محفر ، زحر وارد می شوند ، صندوقی به همراه دارند .   

محفر : سلام بر نصرانی بزرگوار .

زحر : چه دیر در را باز کردی ، گمان کردیم دیر خالی است .

راهب : کیستید ؟

محفر : به سوی شام رهسپاریم .

زحر : این محفر پسر ثعلبه است و من زحر پسر قیس .

راهب : خوش آمده اید . از کجا می آیید ؟

محفر : کوفه .

زحر : عبید ابن زیاد ما را راهی کاخ یزید ابن معاویه کرده است .

راهب : تنهایید ؟

محفر : آری .

زحر : البته گمان کنم تا فردا یا پس فردا میهمانان دیگری هم خواهی داشت .

راهب : کوفیان را از سرزمینشان بیرون کرده اند ؟

محفر : شوخی جالبی بود . نه . فقط یک کاروان راهی دمشق است .

زحر : گمان نکنم آنها اندازه ما بتوانند با تو خوش و بش کنند ، از کودکانشان آنقدر ناله و افغان خواهی شنید ...

محفر : شرابی اگر میهمانمان کنی ...

زحر : و قدری از آن نانهای گندم ...

محفر : فردا آفتاب نزده راهی خواهیم شد .

راهب : گمان دارم حامل خبر یا محموله مهمی باشید که قبل از کاروان راهی شده اید .

زحر : آری ، ما ...

محفر : خسته ایم راهب گرانقدر . شرابی نخواهی آورد ؟

زحر : آری اول شراب را بیاور که سخت تشنه بیابانم .

                                                                                     راهب خارج می شود .

محفر : زبانت را خواهی بست یا خودم ببندمش زحر ؟

زحر : اینها نصرانی اند و خوشحالی شان از مرگ حسین کمتر از ما نباید باشد .

محفر : کاری با شادی و غم آنها ندارم . این سر باید به دست یزید برسد .

زحر : پیرمردی زوار در رفته ترس بر جانت زده ؟

محفر : بزرگی محموله ام .

زحر : سر حسین اگر بزرگی داشت بر بدنش باقی مانده بود ...

محفر : هر دو نیک باور داریم حسین بزرگ بود ، نبود ؟

زحر : اما نتوانست سرش را نگاه دارد ...

محفر : شاید نیز نخواست .

زحر : هر چه باشد سر او در دست من است ، بی هیچ توانی برای گفتن حرفی یا انجام کاری .                                                           3

محفر : حتی اگر حرف تو را قبول کنم نمی توانم ماموریتم را فراموش کنم .

زحر : حق داری ، خصوصا آنکه سکه های زر یزید چشم براه نوازش این دستها هستند و باید زود به خواسته ی دلشان برسند .

محفر : آری . پس ساکت خواهی ماند .

زحر : مترس . کسی توان گرفتن سر را از ما ندارد .

محفر : به بازویت ایمان داری یا ...

زحر : اگر قرار بود سر جای دیگری باشد تن حسین صاحب آن بود . این سر باید برود کاخ یزید و دارد می رود . هیچ کس توان مانع شدن از این

          کار را نخواهد داشت .

محفر : دارد می آید ، دوست ندارم او از محموله مان خبردار شود .

زحر : برعکس تو ، فخر دارد گفتن این . بقول خودت حسین کم کسی نبود . حمل سرش نیز افتخاری دارد .

محفر : گفتم سکوت کن و تو ساکت خواهی ماند .

                                                                                     راهب وارد می شود .

زحر : حتم دارم با بهترین طعام میهمانمان کرده ای .

راهب : نوش جانتان باد .

محفر : باز چون همیشه شیشه شراب را قاپید . زحر عاشق مستی است .

زحر : می و معشوق . حیف دومی را کم داریم .

محفر : بنوش زحر . سر بکش و شیشه را به من ده .

زحر : این خط عربی است بر دیوار ؟

راهب : شنیده ام پس از محمد همه ی مسلمانان خواندن و نوشتن بلد شده اند .

محفر : اترجوا امه " قتلت حسینا " شفاعت جده یوم الحساب !!!

زحر : کی این را نوشته ؟

راهب : نمی دانم .

زحر : اینجا چه می کند ؟

محفر : راهب نصرانی سوال را شنیدی ؟

راهب : شنیدم .

محفر : اما ساکت ماندی ؟!

راهب : چرا نظرتان را جلب کرد ؟

محفر : سوال را جواب بده ، شاید ما نیز سوالت را بی پاسخ نگذاشتیم .

راهب : اول شما ...

زحر : لب از لب بگشا تا ...

محفر : زحر . با او مهربان باش . خواهدمان گفت .

راهب : نگویم میزبان را به ضربت شمشیر خواهید نواخت ؟

زحر : نگویی زبان از حلقومت ...

محفر : ( به زحر ) گفتم مهربان باش مرد . ( به راهب ) تو میزبانی و الحق خوب هم پذیرایمان شدی اما ...

راهب : در این نوشته چه دیدید اینگونه آشفته تان کرد ؟

زحر : تو این را اینجا نوشته ای مردک ؟

راهب : مرد عرب آرام باش ...

زحر : نباشم ؟

محفر : زحر این مرد با ما مهربان بوده ، و ، باز هم خواهد بود . آرام باش .                                                                                  4

راهب : آشفتگی شما دلیلی دارد . حتم دارم ...

زحر : ما آشفته نشده ایم مردک نصرانی ، زبان نگشایی خودم با همین شمشیر ...

                                                                                     زحر با شمشیر به سوی راهب یورش می برد اما محفر بازش می دارد .

محفر : بگو این را که نوشته است و اینجا چه می کند ؟ او عصبانی شود کار دستت خواهد داد ...

راهب : او که عصبانی شده است ...

محفر : نه کامل . دعا کن عصبانیت کاملش را نبینی .

راهب : از عصبانیت او نترسیده ام ، ترسم از این است حقیقت را بشنود و از عصبانیت خود را هلاک نماید .

محفر : کدام حقیقت را ؟

زحر : با او دهان به دهان نشو محفر ، بگذار خونش را بریزم مرد .

راهب : چه حریصی تو به ریختن خون .

زحر : خفه شو تا ...

محفر : از حقیقت گفتی .

راهب : این نوشته بیش از پانصد سال است بر دیوار دیر جا خوش کرده است ، و بیش از آن در دل و جان من .

زحر : دروغ می بافی ؟ خیال کرده ای ما خر خواهیم شد ؟

راهب : راست تر از این نگفته ام .

محفر : ممکن نیست .

زحر : باید به زور وادارش کنیم راستش را بگوید ...

محفر : آرام باش .

زحر : او دروغ گفت ، آرام باشم ؟

محفر : کسی جز تو اینجا زندگی نمی کند ؟

راهب : شاگردی داشتم ...

زحر : کجاست ؟

راهب : نیست . راهی سفر شد .

محفر : کی ؟

راهب : چند وقت پیش ...

زحر : به مقصد ؟

راهب : نینوا .

محفر : نینوا ؟!!! چرا ؟

راهب : خوابی دید . راهی شد حقیقت خواب دریابد .

محفر : چه خوابی ؟

راهب : خواب مرگ . سرهای بریده شده ای در بیابان نینوا .

محفر : اینجا چه می گذرد ؟!

زحر : دروغ می گوید . قبل از ما حادثه را برای او گفته اند و او دارد بازش ...

محفر : ساکت باش زحر . خب ...

راهب : همین . شما چیزی از خواب فهمیده اید ؟ آشفته تر شدید .

زحر : پیرمرد نصرانی برو آن گوشه .

محفر : چکارش داری ؟

زحر : فعلا با او هیچ ، با تو حرفی دارم .                                                                                                                             5

محفر : چه شده است ؟

زحر : گمان دارم کسی از کربلا گریخته ، از یاران حسین ...

محفر : و اینجا آمده است ؟

زحر : گمان دیگری داری ؟ این نصرانی اینجا به او پناه داده ، نداده ؟

محفر : تو در شک همیشه از من پیش بوده ای .

زحر : باید بگوید کجاست ...

محفر : شمشیرت را غلاف کن ، بگذار ببینم چه در آستین دارد .

زحر : تو با او زیادی مهربان هستی ...

محفر : آرام باش .

زحر : دارد نگاهمان می کند . برویم سراغش .

محفر : راهب نصرانی اینجا را بگردیم و جز ما عرب دیگری باشد چه خواهی داشت با ما بگویی ؟

راهب : این دیر من و این شما . بگردید اما جز خستگی حاصلی برای شما نخواهد داشت .

زحر : خواهیم دید .

محفر : پیرمرد تو چاره ای جز روراستی نداری ، این نوشته و آنچه از سرهای بریده گفتی ، اینها را کسی پیش از ما با تو بازگفته است ؟

راهب : پیش از شما کس دیگری را پذیرا نشده ام تا سخنی با من گفته باشد .

زحر : تو از جانت سیر شده ای مردک .

محفر : زحر جان راست نگوید دست تو برای کشتنش باز است .

راهب : من سخن ناراستی نگفته ام .

محفر : ما را احمق تصور کرده ای ؟

راهب : هرگز چنین گمانی با میهمان نداشته ام . چرا سخنم را باور ندارید ؟

زحر : باید دیر را بگردم .

راهب : بر آنچه شک داری دست نیابی شرمندگی و خستگی ...

                                                                                     زحر خارج می شود .

محفر : او جز آنچه خود باور دارد به حرف احدی تن نخواهد داد .

راهب : شما دو تن آشفته ترین میهمانان من بوده اید ، از چه اینگونه اید ؟ هیچ نمی فهمم .

محفر : حرفت در مورد نوشته و خواب شاگردت راست باشد رازی با تو خواهم گفت .

راهب : پس عظمت راز پریشانتان کرده ؟

محفر : شاید این دیر دیگر میهمانی چون ما نداشته باشد .

راهب : شاید . چه دارید که خود را برترین میهمان دیر فرض کرده اید ؟

محفر : تعجیل مکن . بگذار زحر بازگردد .

راهب : این دیر جز شما پذیرای میهمان دیگری نیست .

محفر : باید مطمئن شویم .

راهب : دوستت که بازگردد بر راستی حرفم مطمئن خواهید شد .

محفر : تنهایی حوصله ات سر نمی رود ؟

راهب : تنها که نیستم حوصله ام سر می رود .

محفر : از میهمان خوشت نمی آید ؟

راهب : چرا . همیشه دوست داشتم میهمان داشته باشم .

محفر : تو آدم عجیبی هستی مرد . هم خواهان میهمانی هم دوست داری تنها باشی . عجیب نیست ؟                                                     6

راهب : در تنهایی با خدایم خلوت می کنم و در پذیرایی از میهمان خادم بندگان خدایم هستم .

محفر : جالب است . همه ی کارهایت را با خدا قسمت کرده ای ...

راهب : برای خدا .

محفر : کاش قبول کند .

راهب : من درست انجامش دهم کافیست .

محفر : یعنی خواهان رفتن به بهشت خدایت نیستی ؟

راهب : بهشت را خودمان باید بسازیم . در این دنیا . برای خودمان و دیگر بندگان خدا .

محفر : ما بیشتر خواهان بهشت دنیای جاودانه ایم .

راهب : دنیای جاودانه فردا انعکاس زندگی امروز ما انسانهاست .

محفر : زحر بازگشت .

                                                                                     زحر وارد می شود .

زحر : این دیر خالیست .

راهب : گفته بودم .

زحر : تو ساکت بمان .

محفر : مطمئن شدی کسی جز ما اینجا نیست ؟

زحر : آری . هیچکس .

محفر : به اجبار باید بر حرفهای این راهب خلوت نشین نصرانی باور کنیم .

راهب : رازی قرار بود با من بگویی .

زحر : راز ؟!!!

محفر : ( به زحر ) تو خوشت خواهد آمد . ( به راهب ) من ، و ، زحر حامل همانی هستیم که تو از آنها سخن گفتی ، جا گرفته در جان و دلت ...

راهب : آشکار سخن بگوی .

محفر : سر بریده شده ای با ماست .

راهب : سر بریده شده ؟؟؟

محفر : که ما را ارزشمندترین میهمانت می کند . گفتم که .

راهب : به تمام بگویید درون صندوق چه دارید ؟

زحر : سر حسین درون صندوق ماست .

راهب : سر حسین ابن علی ؟! نواده پیغمبرتان ؟

محفر : او و خاندانش از دین خارج شده بودند .

راهب : از دین نیایش ؟

زحر : در دین ما تقوا بر جایگاه آدمها ارجحیت دارد .

راهب : و حسین بی تقواتر از شما بوده ؟

محفر : او بر خلیفه ی خدا امیرالمومنین یزید شوریده بود .

راهب : قصه را به کمال خواهید گفت ؟

زحر : اجباری به گفتن نداریم .

راهب : من به بهترین شرابم میهمانتان خواهم کرد .

زحر : ابن زیاد حاکم کوفه راه را بر حسین بست و او را کشت و ...

راهب : به کمال بگو مرد .

محفر : بعد از خلافت خلیفه چهارم مسلمین علی ابن ابی طالب پسر او حسن و معاویه پسر ابوسفیان خواستند خلیفه شوند ، هر دو ، با هم       7

           جنگیدند ، در نهایت بعد از صلح حسن ابن علی با معایه پسر ابوسفیان خلیفه شد . با مرگ خلیفه ، معاویه را می گویم ، یزید بر تخت او

           نشست و گفت من خلیفه ی مسلمانان خواهم بود ، اما حسین برادر حسن نپذیرفت و بر او خروج کرد ...

راهب : چرا ؟

زحر : زیاده می پرسی راهب ، زیاده می پرسی . پیاله را پر شراب کن .

راهب : این شراب . بگوی .

محفر : حسین نخواست با یزید بیعت کند ، مراسم حجش را نیمه تمام گذاشت تا خود را به کوفه برساند ...

راهب : چرا کوفه ؟

محفر : مردم کوفه از او خواسته بودند بیاید و همچون پدرش علی کوفه را مرکز حکومت اسلام کند ، برایش هجده هزار نامه نوشتند .

راهب : بعد چه شد ؟

محفر : ابن زیاد قدرتمند بود ، همه آنهایی را که به حسین نامه نوشته بودند با سکه های زرش بسوی خود بازگرداند .

راهب : کوفیان از دعوتشان روی برگرداندند ؟!

زحر : سکه های بسیاری خرج شد . من که راضی ام .

محفر : کوفیان با گرفتن سکه های زری که حسین هرگز نمی توانست تقدیمشان کند شدند آدم ابن زیاد ، حسین که داشت به کوفه می آمد راه بر

          او بستند ...

راهب : در نینوا ؟

محفر : در کربلا ...

راهب : کربلا که بعد از کوفه است ؟! حسین اگر کوفه می رفت نمی توانست از کربلا عبور کند ، او داشته از کوفه دور می شده ...

زحر : نمی فهمم این نصرانی چه می گوید !

محفر : این قسمت را حق با اوست زحر جان . حسین چه به کوفه می آمد و چه از آن دور می شد راه بر او بسته شد .

راهب : تنها بود ؟

زحر : هفتاد و دو نفر را سر بریدیم ...

محفر : و الان کاروان خاندانش در راه شام هستند . خواهی شان دید .

راهب : زن و بچه هایشان را اسیر گرفته اید ؟

محفر : وقتی خود حسین به فکرشان نبود و نخواست در آرامش باشند و علیه خلیفه شورید از ما انتظار داری اسیرشان نمی گرفتیم ؟

راهب : کی به اینجا می رسند ؟

زحر : بزودی . ما جلوتر حرکت کردیم .

محفر : یزید نباید چشم انتظار می ماند . صندوق باید هر چه سریعتر به کاخش برسد .

راهب : این صندوق را تا فردا که راهی شام خواهید شد در اختیار من بگذارید .

محفر : چه ؟

زحر : او چه می گوید ؟

راهب : هر چه دارم تقدیمتان خواهم کرد ...

زحر : چه داری مگر ؟

محفر : سکه زر ؟!

زحر : مهراس مرد . ما دزد نیستیم .

محفر : دست دزد را در دین ما قطع ...

راهب : هزار سکه زر دارم همه از آن شما .

زحر : بیشتر نداری ؟

راهب : تو به زر همان اندازه حریصی که بر خون .                                                                                                                8

محفر : هزار سکه برای نگاه داشتن صندوق سر حسین به مدت یک شب ! اوهوم ، زحر معامله خوبی است . قبول ؟

زحر : کاش سکه های بیشتری داشت . من راضی ام .

محفر : بیاور . این سر و صندوق هم تا برآمدن خورشید فردا در کنار تو باشند . من دوست تر دارم با صدای زر به خواب روم .

زحر : چه حوریانی در خواب ببینم امشب .

راهب : چه در انتظار من خواهد بود به این شب سیاهی گرفته ی مغموم ؟!

                                                                                     3.

راهب : خسته ی راهی پطروس یا ...

پطروس : خسته ؟ نمی دانم .

راهب : وحشتزده ای انگار ؟!

پطروس : هان ؟!

راهب : تو را چه می شود ؟

پطروس : کاش بودی و آنچه را من دیدم تو نیز می دیدی .

راهب : تعریف خواهی کرد ؟

پطروس : گفت فقط زیبایی دیدم .

راهب : کی گفت ؟

پطروس : شیرزنی دیدم با اسیرانی راهی شام .

راهب : گریان و نالان ؟!

پطروس : کودکان آری . تمام هستی او نگاهی بود دوگانه . مهربان و مادرانه با اسیران همراهش و خشمناک و درنده با لشکریان نیزه بدست .

راهب : دیگر چه گفت ؟

پطروس : ساکت بود . حیف ...

راهب : از چه ؟

پطروس : دیر رسیده بودم . حسین را ندیدم .

راهب : من دیدم .

پطروس : تو ؟!!!

راهب : آری .

پطروس : کجا ؟ چه وقت ؟

راهب : پس از رفتن تو دو میهمان ناخانده داشتم با صندوقی .

پطروس : که بودند ؟

راهب : حاملان سر حسین .

پطروس : شنیدم در کربلا همه را سر بریده اند .

راهب : دو عرب سر حسین را به دربار یزید می بردند .

پطروس : اینجا اقامت کردند ؟

راهب : شبی دردآلود .

پطروس : بعد چه شد ؟

راهب : حسین میهمان من بود . تمامی شب . زر دادم سر را برای یک شب امانت گرفتم .

پطروس : شب را با سر حسین سر کردی ؟

راهب : حیرانی اینک تو همانی است که من با خود داشتم . حسین تا سرزدن آفتاب با من سخن گفت .

پطروس : سر جداشده از بدن سخن گفت ؟                                                                                                                         9

راهب : خود حسین سخن گفت . آمد . نشست کنار سر . من حیرت زده او را دیدم . گفتم تو مسیحی ؟ گفت حسینم .

پطروس : شبیه سرورمان بود ؟

راهب : گفتم تو مسیحی ؟ گفت روزی باز خواهد آمد .

پطروس : آنچه خود وعده کرده !

راهب : گفت چه روزگار خوبی خواهد بود آن روزگاری که مسیح با فرزندم برای نجات زمین بازگردند .

پطروس : فرزند حسین و مسیح ما ؟!

راهب : برای من نیز باورش سخت بود اگر آن شب با چشمان خود حسین را نمی دیدم ؟

پطروس : باور دارم . سخت بود اگر آن زن را ندیده بودم .

راهب : باید بروم .

پطروس : برای همین بار و بندیل بسته ای ؟

راهب : آری .

پطروس : کجا ؟

راهب : هر آنجا که بتوان از حسین گفت و از مسیح و از آنکه فردا برای نجات انسان خواهد آمد .

پطروس : این پارچه ...

راهب : سر حسین و این پارچه سبز درون صندوق کنار هم بودند . با سکه های زر باقی مانده ام راضی شان کردم به من بدهندش .

پطروس : به خدای مسیح قسم تمامی دشت نینوا با این رایحه خوشبو شده بود .

راهب : بوی خوش حسین است .

پطروس : من نیز با تو و بوی خوش حسین همراه خواهم بود . برویم ؟

راهب : برویم .

                                                                                    پایان .

                                                                                97.01.28                                                                    

                                                       آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا .

                            10