متن نمایشنامه: غریب حیدر ...

نمایشنامه غریب حیدر.

«اقتباسی از رمان "غریبه در شهر" زنده یاد استاد غلامحسین ساعدی».

آدمها: غریب، بالاخان، قلی سیاه، ارفع الدوله، زلفی فضول، سید جعفر، چورکچی باشی، ائلچی و عروس.

                                                                 صحنه میدانی در تبریز زمان مشروطه، و، جاهای مختلف دیگر.

                                           صدای لالایی از زبان مادری آذربایجانی.

                                           غریب رو به تماشاگر.

غریب: بین زمین و آسمون بودم. اولش فکر کردم گهواره ست و منم نوزاد خسته و خواب رفته. بین خواب و بیداری. معلق. رها. در چرخش.

          وقتی اما با صورت خوردم زمین تازه یادم اومد گرفتارم. گرفتار دست بالاخان. درد که پیچید تو جونم، قبل از هر حس و حالی لعنت

          فرستادم به خودم.

          بی شعور. احمق. آخه تو کجای این بازی بودی که گفتی من حیدرم. آخه توی نفهم مگه تا چند روز پیش خبری از اتفاقات تبریز داشتی؟

          مشروطه کجا تو کجا؟ حیدر حالیته چه بلائی سر خودت آوردی؟ توی نفهم توی نادان. آخ که بگم چی بشی. راحت داشتی تو باغات

          اورمو برا خودت زندگی می کردی؟ نونت کم بود آبت کم بود، آخه این من حیدرخان عمواوغلو هستمت چی بود آخه؟! نفهم.

          تازه داغ شده بودم که این بدن داغونم باز بین زمین و آسمون جولون داد. بالاخان بود، با لگدی نیم متری از زمین بلندم کرده بود سگ پدر.

          ننه سگ. حرومزاده گه. زنازاده خر.

          فحش از من لگد از اون نره غول.

                                           بالاخان با لگدهای پی در پی غریب را می زند.

بالاخان: چه سگ جونی هم هست لعنتی.

قلی سیاه: بسشه دیگه.

بالاخان: دلرحم شدی سیاه سوخته...

قلی سیاه: فدات شم گفتم ساطور که اومد رو گردنش بیهوش نباشه یه وقت نفهمه دردش رو.

بالاخان: شک ندارم تو که بمیری مامور جهنمت کنن.

قلی سیاه: عبدیم بالاخان.

غریب: آدمهائی که از سر و کول هم بالا رفته بودن تا ببین گلوی محکوم به مرگ با چی بریده باید بشه، که تماشاش کنن. بالاخان با ساطور و قمه،

         با طناب اومد جلو. کیپ تا کیپ آدم. رو سکو بودم انگار. بالاتر از آدمائی که داشتن نگاه می کردن بالاخان با چی قراره سرم رو بکنه زیر

         آب. مثل چورکچی باشی یا یکی دیگه. نه. اومده بودن ببینن حیدرخان عمواوغلوی قصه هاشون قراره چه ریختی جون بده.

بالاخان: چه جمعیتی. کشته مرده دیدن شکنجه شدن آدمان. دار. قتل. اعدام. دوست دارن بشینن زیر درختا، رو دیوارا، کنار جوب آب و زل بزنن

           به میدونچه. نگاه کنن به زجر آدمای بخت برگشته. چه حریصن این جماعت برا دیدن فواره خون. برا دیدن زخم گلو. سر بریده حکم

           حلوا داره برا اینا.

قلی سیاه: راحت نشستن و نگاه کردن با این فکر تو کله که خوبه من نیستم وسط میدونچه عادتشون شده.

بالاخان: ننه تون به عزاتون بنشینه. چه خبرتونه. بکشین عقب تر. گوسفند که قربونی نمی کنیم جمع شدین. سر بریده یعنی اینقدر کیف داره

           دیدنش؟ بکشین عقب ننه قحبه های ولدزنا.

قلی سیاه: عقب. عقب بابا عقب.

غریب: چشم. گوش. دست. طناب. هیاهو. سیاهی. چشام رو باز نکرده بودن هنوز. بالاخان قلدر جمع جمیع نوکرای قونسول روس یه کوه گوشت

         و استخوان بود. سرش رو خم نمی کرد از چارچوب در تو نمی اومد اون هیکل گنده. اسمش بالاخان بود. بالاخان. هاع. منم گفتم حیدرم.

         دروغ. همینجوری یهو اومد رو زبونم. حیدر. از کجا باید می دونستم گرفتار شدم. گرفتار یه اسم. گرفتار حیدر. چه اسمی. قلی سیاه دستمال

         رو چشام رو باز کرد. یه قلپ آب ریخت تو گلوم. انگار بخوان گوسفند بکشن. آبم داد. دست و نگاهش مهربون بود. بالاخان ساطور و قمه

         بدست اومد طرفم. مثل همیشه چشمای خون گرفته ش داد زد مسته. مست پاتیل. یادمه دفعه اول زل زدم تو چشای خماری گرفته از     1

         مستی عرق سگی و گفتم. یعنی اون پرسید اولش.

بالاخان: ننه سگ کی راهت داد بیای تو؟

غریب: در باز بود عمو.

بالاخان: بالاخان. چی؟ بالاخان.

غریب: بالاخان.

بالاخان: خودت چی؟ اسمت.

غریب: من حیدرم. خان ماکو.

بلاخان: من خان مان نمی شناسم. استبدادچی هستی یا مشروطه چی؟

غریب: مشروطه کیلویی چند عمو، بالاخان. من خود خود استبدادم. گور بابای مردم و انجمن و مشورت و ...

بالاخان: بزن پس.

غریب: بسلامتی خان.

                                           بالاخان و غریب با صدای موسیقی اوج گرفته چرخی می زنند.

بالاخان: رقصتم بد نیست. چکار داری با من، بنال خب.

غریب: دنبال پسر خاله ام اومده بودم تبریز. نیست انگار. تاجریم. جفتمون. ژنرال رو ببینم بهش بگم باید هر چی بخواد رو دارم. تو چنگمه. نداشته

          باشم هم لب تر کنه از زیر سنگم شده جور می کنم. گفتم کاری کنی بتونم ژنرال رو ببینم.

بالاخان: چه گه خوردنا. آی زیرت. تو کجا ژنرال کجا اسقاطی.

غریب: چاکرم. نگفتین چی کم دارین تا جور کنم در یه چشم به هم زدن.

زلفی فضول: بگو خانم مانم کم داریم مرگ بالاخان...

بالاخان: نگوز بابا. ان. دفعه بعد بپری وسط حرف یه گلوله می زنم وسط پیشونیت خانم مانومت بمونه برا قلی سیاه.

قلی سیاه: نوکرتم خان. بنده نوازی کردین.

غریب: حالا ژنرال رو اگه ببینم انعام شمام...

بالاخان: شاشیدم تو انعامت بچه.

                                           بالاخان با مشت به سینه غریب می زند.

بالاخان: حالا چه ریختی؟ نسیه؟ مفت؟

غریب: نقد خب.

بالاخان: بگو مفت. چی؟ مفت. مفت نباشه ژنرال حتی نگاتم نمی کنه.

ائلچی: بالاخان از طرف ژنرال اخطاریه اومده. نوشته راپورت رسیده عموزاده یا عموی ستارخان، شاید هم حیدرخان عمواغلو، چند روزی هست

          سر و کله اش تو شهر پیدا شده. چند نفرم دیدنش. نوشته این گوشه اون گوشه خودش رو قایم کره این چند مدت، دنبال چورکچی باشی

          گم و گور شده که هستین دنبال اینم باشین. نوشته با خودش بمب داره. خطرناکه. خیلی. گیرش نیارین تک تکتون رو با دستهای خودم

          خفه می کنم. خصوصا بالاخان ننه سگ رو. نوشته چه عمو یا عموزاده ستارخان مرده باشه، چه این حیدر، هر کی حالا، نوشته پیداش کن.

بالاخان: زنده باد ژنرال.

صدای همگی: زنده باد ژنرال.

بالاخان: زنده باد تزار.

صدای همگی: زنده باد تزار.

بالاخان: ائلچی به ژنرال بگو تا فردا ننه آبجیش رو هم می آرم این حیدر میدره رو. به سلامتی مزدورای روس.

قلی سیاه: ستارخان مرد رفت اون دنیا اما انگار کس و کارش ول کن تبریز و مشروطه نیستن که نیستن.

زلفی فضول: اوقات بالاخان رو با گفتن اسم اونائی که دوست نداره بیشتر مکدر نکن قلی سیاه.                                                       2

قلی سیاه: قلی سیاه با زغال سیاه و مشغولیات زرد و خرمائی جنبش و تنگ قرمز شراب کنارش بلده اوقات مکدر بالاخان رو حالی به حالی کنه، تو

             فکر شوراگنیزت باش که قولش رو به بالاخان داده بودی زلفی فضول. مگه نه بالاخان؟

بالاخان: کوفتتون بشه هر چی شراب و زن و تریاکه. راه بیفتین همگی. شد دو تا. چورکچی باشی با اون عموی ستارخان، یا حیدرخان عمواغلوی

           ننه فلان فلان شده ی دربدر.

غریب: راه افتادن برن این حیدره رو بگیرن. شاید هم عمو یا عموزاده ستارخان. پارسال کل آذربایجان خبردار شد ستارخان رو تو تهران کشتن. تو

          پارک اتابک با هجوم یپرم خان ارمنی و چند هزار تفنگچی ستارخان زخمی شده بود. کلی زمینگیری و آخرش هم دفن تو شاه عبدالعظیم.

          حالا شایعه بود عموزاده اش، یا عموش اومده تبریز مشروطه رو ادامه بده. من اما بیشتر دوست داشتم اینی که خواب رو به چشمای ژنرال

          روس و سالداتهاش حروم کرده حیدرخان عمواوغلو باشه. چرا گفتم حیدر؟ من که اسمم حیدر نیست.

بالاخان: حیدر عمواوغلو باشه چه؟

سید جعفر: حیدرخان عمواوغلو جوون هست، مشروطه چی بمب ساز و بمب انداز هست، کجای اون پیرمرد شبیه اونه؟ همه آقا رو می شناسن.

               شماها چطور نمی شناسینش؟

بالاخان: هری بابا. مگه ده کوره ست اینجا که آدمای من همه رو بشناسن. تبریزه تبریز. هر کوی و برزنش پر از آدمه. کوچه ها تنگ، پر پیچ، تو در

           تو. کی می تونه این همه آدم رو بشناسه. حالا شما هی بگین پیش نماز مسجد هست، هی ور مفت بزنین مدرس طالبیه ست. حالا هر کی.

           اینا افراد منن و من هر کدومشون رو از جائی آوردم. همه که اهل تبریز نیستن آقای مسجدتون رو بشناسن. اصلا خود من. مگه من چند

           پیشنماز و نمی دونم چند مدرس مدرسه یا طلبه رو می شناسم؟ زیادش یکی دو تا. شمام تا اون روی سگ ژنرال بالا نیومده و به ما یا به

           سالداتها دستور شلیک نداده، یه زنده باد تزار بگین و گورتون رو گم کنین برین رد کارتون. هری.

سید جعفر: آقا هر کی نیست که نشه نشناختش. برا کل تبریز، از کوچک تا بزرگ آشناست. وجودش هم برای همه مسلمونا خیر و برکت داره. الان

               هم تا آقا رو ول نکنین ما همینجا اتراق کردیم و ...

بالاخان: د باز تو که حرف خودت رو زدی انگوزک خان. بخوای به اراجیفت ادامه بدی می دم ببرنت بندازنت قراولخونه کنار دست آقات ها.

سید جعفر: آقا مرد خداست. پیره و نایی نداره تحمل کنه اون سالداتهای خدا نشناس تو قراولخونه هر بلائی سرش بیارن. قلبش هم ناجور ناراحته

               همیشه ی خدا. اگه قراره ولش نکنین پس بهتر که همه ما رو هم بندازین کنارش. این مردم جائی برو نیستن.

                                           صدای صلوات مردم.

بالاخان: شلوغ نکنین بابا. برا من صدا بالا ببرین سگ بشم زنده تون نمی ذارم. گفته باشم. تا ژنرال نیاد و دستور نده پیش نمازتون اینجاست. حالا

           یه روز بی پیش نمازتون نماز بخونین آسمون زمین نمی آد که. ما فکر کردیم خود حیدرعمواوغلو یا عموی اون ستارخان هست که

           گرفتیمش. نباشه ژنرال راهیش خواهد کرد بیاد مسجدتون. حالا هری. بترسین از خشم من. هری.

سید جعفر: حالا که حرف ما برا شما ارزشی نداره تکلیفمون مشخصه. شما بترسین از خشم ما. آهای مردم بریم داخل قراولخونه و آقا رو دربیاریم.

                                           صدای صلوات و همهمه مردم.

                                           صدای شلیک گلوله.

                                           صدای زمین افتادن سید جعفر در سکوت مطلق.

غریب: باز هم اونجا اسمش رو شنفتم. قبل شلیک گلوله. حیدرخان عمواوغلو! چه اسمی. اون جوون افتاد زمین و خون سرخش جلو قراولخونه رو

         رنگی کرد و درگیری تموم شد اما من تو ذهنم درگیر بودم هنوز. مثل اون جوون که گفتن اسمش سید جعفر هست. مثل اون که با مرگ

         درگیر بود. منم با این اسم درگیر بودم. حیدرخان عمواوغلو. حالا مردم یه جنازه مونده بود رو دستشون و یه پیش نماز تو قراولخانه که

         سالدات های روس بجای حیدرخان گرفته بودنش، با منی که یه اسم مونده بود رو ذهنم. اسمی بزرگ. اسمی که بخاطرش ژنرال روسی

         دستور داده بود همه جا رو بگردن. حتی خونه ها رو. تک تک آدمها رو هم اگه مجبور باشن بگیرن بیارن قراولخونه. همه رو تفتیش کنن. 3

          همه رو. خیلی ها در رفته بودن از شهر. اما مگه در رفتن ممکن بود. همه جا جاسوس. همه جا سالدات.

چورکچی باشی: چکار کنم؟

قلی سیاه: گفتم چورکچی باشی. چاره ای نیست. اینا کوچه به کوچه، خونه به خونه افتادن دنبالت. امروز نه فردا. بالاخره هر جای تبریز قایم شی

             پیدات می کنن. حالام فرصت خوبیه.

چورکچی باشی: اون بنده خدا بخاطر اعتقادش شهید شد، حالا من برا بیرون رفتن از تبریز و در رفتن از دست سالداتهای روس تو تابوت اون

                      بخوابم؟ باقی عمرم هم بشینم لعنت کنم به خودم و ...

قلی سیاه: برا نجات جون خودت که نیس این در رفتن. بمونی باید آرد و نون قشون تزار رو بدی. بری شاید ...

چورکچی باشی: من نه یکی دیگه. این روس ها بی نون و لواش که سر نمی کنن.

قلی سیاه: تو نباشی تاجر دیگه ای نیست به اسم نسیه مفتی از چنگش دربیارن. تا بخوان جایگزینی برا تو پیدا کنن پیرشون دراومده. مبارزه که فقط

             تفنگ و فشنگ نیست. جای من باشی چی می گی؟ شب تا صبح و صبح تا شب باید وافور ببندم بدم بالاخان دود کنه.

چورکچی باشی: مطمئنی راه و چاره دیگه ای نیست؟

قلی سیاه: به آدمات بگو بگن جنازه رو می برن طرف امامزاده ابراهیم. بگو من خودم کشیک اونورام. نترسن. حیدر. حیدر.

                                           غریب وارد می شود.

غریب: جنازه کجاست؟

چورکچی باش: این کیه قلی؟

قلی سیاه: تو تابوت رو بیار جنازه حاضره.

غریب: این که زنده ست؟!

قلی سیاه: برو بیار.

                                           غریب خارج می شود.

چورکچی باش: نگفتی کیه این؟

قلی سیاه: یه دربدر. به بالاخان گفت اهل ماکوام. دروغ بود. اهل اورمو هست. بالاخان ردش کرد بره دنبال کارش. دیدم به درد بخوره. جنم داره.

             کردمش آدم خودم. نگران نباش.

                                           غریب با تابوتی وارد می شود.

غریب: تبریز. تبریز. تبریز. چه آدمها که بخود دیده ای. چه سرنوشتها که داشته ای. وقتی واردت شدم هرگز گمان نداشتم شهر افسانه ها هنوز هم

         گره خورده باشه با افسانه و قصه. کی باور داره برای بیرون رفتن از شهر و از دست متجاوزین و سالداتهای روس باید بری توی تابوت و

         جای مرده باشی؟ چورکچی باشی بخت برگشته درون تابوت جای طلبه شهید خوابید تا بره بیرون از تبریز. بالاخان اما هزار جاسوس داشت

         و هزاران چشم. افرادش سر رسیدن. قلی سیاه مات و مبهوت ماند. چورکچی باشی رو از تابوت بیرون کشیدند و بردند تا گلویش رو ببرن.

         مثل گلوی من. بالاخان ساطور بدست ایستاده اونجا برا مردم میدون دلبری کنه.

                                           بالاخان بالای سر چورکچی باشی که سرش را از درون تابوت بیرون آورده ایستاده است.

بالاخان: بچه که بودم شوهر ننه م، پدرم کی و کجا گور به گور شده بود رو کسی هیچوقت نگفت بهمون، یعنی به ماها که هفت هشت بچه بودیم

           تو اون خونه کوچولو. چی می گفتم؟ آها آره عارضم خدمت چورکچی باشی دیروز و کفن پوش امروز که بعله دیگه، شوهر ننه جون

           ترکه خیس شده به دست همیشه خدا ایستاده بود بالا سرمون و با ترکه می زد به سر و رو و دست و صورتمون و شروع می کرد به

           سخنرانی. دهنش کف می کرد اما اون بی پدر مگه ول کن ما بود. هی ور مفت و دری وری. یادمه هزار دفعه ای گفت ماها آدم بشو

           نیستیم. هر روز باید قبل از غروب یه چیزی با خودمون می آوردیم. نون. تنباکو. چای. قند. پول. آرد. کفش کهنه. هر چی. دست خالی 4

           اومدن همانا و ترکه تر همانا. می زد، با ترکه، با چوب، سنگ، هر چی گیرش می اومد، می زد و می گفت داد بزنین بگین من آدم نیستم.

           ظاهر و باطن. حالا آدم شدم یا نه بماند. تو چی؟ آدم شدی؟ با توام چورکچی باشی؟

چورکچی باشی: ...

بالاخان: بگو. بگو همه بشنفن. بگو من آدم نشدم. د بی پدر بگو. چی؟ نشنیدم...

چورکچی باشی: من آدم...

بالاخان: ن ش د م . بگو. داد بزن.

چورکچی باشی: نشدم.

بالاخان: خودتی. خر خودتی. از اول. بگو من آدم نشدم.

چورکچی باشی: من آدم نشدم.

بالاخان: نشنیدم. داد بزن. هوار بکش. ای مردم، ملت، جماعت من آدم نشدم. د شروع کن حرومزاده آشغال. هر چی من گفتم رو داد بزن عالم و

           آدم بشنفن. من...

چورکچی باشی: من آدم نشدم.

بالاخان: من همون بی بته باقی موندم. بگو.

چورکچی باشی: من همون بی بته باقی موندم.

بالاخان: من یه حمال نفهمم.

چورکچی باشی: من یه حمال نفهمم.

غریب: جلو چشم همه. ذات تو تا کجاها خراب هست بالاخان؟ تا کجاها ادامه داره این کثافت وجودی تو؟

بالاخان: من اسبم.

چورکچی باشی: من اسبم.

بالاخان: من یه حرومزاده عوضی ام.

چورکچی باشی: من یه حرومزاده عوضی ام.

بالاخان: من خرم. گاوم.

چورکچی باشی: من خرم. گاوم.

غریب: آدمی تا کجا باید تحمل داشته باشد؟ تا کجا باید له شود؟ برای چه؟ نان؟ هوا؟ زندگی؟ مگر این نفس چقدر ارزش دارد؟

بالاخان: من یه بزدل ترسوی ریقوی بی ریشه ام.

چورکچی باشی: من یه بزدل ترسوی ریقوی بی ریشه ام.

غریب: من یه ترسوی احمقم. من اینجا با همه پستی ایستاده ام تا فروپاشیدن انسان را ببینم. من انسانم؟

بالاخان: من یه قرمساق جاکشم.

چورکچی باشی: ...

بالاخان: من یه قرمساق جاکشم.

چورکچی باشی: من یه قرمساق جاکشم.

بالاخان: من یه لات مخنس احمقم.                                                                                                                               5

چورکچی باشی: ...

بالاخان: د داد بزن بگو. بگو. همه منتظرن بگی. داد بزن لامصب.

غریب: مثل همه اونجا بودم. گوشام کر. چشام کور. نه صدایی. نه حرکتی. نه حتی نفسی. یک لحظه به خودم اومدم. داشتم خفه می شدم. نفسم

          دیگه بالا نمی اومد.

          من دارم خفه می شم. من دارم خفه می شم. من دارم خفه می شم. خفه. اینجا هوا نداره؟ اینجا هوا نداره؟ من دارم خفه می شم. لامصبا من

          دارم خفه می شم. خفه. خفه.

          فریاد زدم. خودم رو انداختم وسط. بالاخان داشت نگام می کرد. مثل همه اونائی که اونجا بودن. دهنم کف کرده بود. لرزه بر جانم افتاد.

          زمین خوردم. حالا دیگه من انتر اون میدون بودم. چورکچی باشی و بالاخان هیچ شدن. من با تن لرزه هام، رعشه هام، زمین خوردنهام

          چشمها را به سوی خودم جلب کردم.

          هر کسی تو زندگیش حسرتهائی داره. حسرتهای مونده تو دلش. همیشه خدا دوست داشتم چشمها عاشقانه نگام کنن. یه بار یه عروس رو

           دیده بودم، نوجوان بودم، تازه بالغ. عروس یه نگاهی به تازه داماد داشت که حک شد تو وجودم. ماند. حسرتم بود. حالا مردم داشتن نگام

           می کردن. عین اون عروس. نه به گرمی نگاهش اما. خب عیبش چیه؟ شروع خوبی بود. تا بالاخان بخودش بیاد و بخواد توجه مردم رو

           بخودش جلب کنه، کارم رو کردم. یه رعشه طولانی و کلی کف دهان و تموم. افتادم.

           باورم شده بود هوش از سرم، روح از بدنم خارج شده. حتی خودم هم باورم شده بود.

           عروس اومد. خودش بود. دستش رو دراز کرد به طرفم.

                                           عروس می گذرد.

قلی سیاه: بالاخان چکارش کنیم این ننه مرده رو؟ غش کرده.

بالاخان: سگ پدر تعطیل کرد تیاتر ما رو. کریم شیره ای هم تو دربار ناصرالدین شاه همچین رلی بازی نکرده بود. حرومزاده گه. ببرینش. تازه

           داشت خوش می گذشت.

غریب: به هم ریخته بود. مثل خود تبریز. هر کی به هر کی. همه گدا، گداها هم جاسوس شده بودن. یا برا مشروطه چی ها یا روسها و دولتی ها.

          راپورت و خبر قیمتش از گندم بالاتر بود. گوشت که دیگه کسی در وسعش نبود بخره. بازار اما رونق داشت. نه بازار قدیمی. بازار فروش

          خبر. بنده خدا چورکچی باشی رو فروخته بودن. من که غش کردم، رگ گردن بیرون دادن بالاخان از سکه افتاد. بالاخان چورکچی باشی

          رو با اردنگی و  لگد و مشت از تابوت درش آورد. برد. قلی سیاه موند و من غریب.

قلی سیاه: چند؟

غریب: چی چند؟

قلی سیاه: حرومزاده عوضی. چند فروختیش؟

غریب: چی؟ من فروختمش؟ تو برا بالاخان کار...

قلی سیاه: مرتیکه من طرف مشروطه م. یا زبون باز کن و خودت بگو یا من زبونت رو از حلقومت...

غریب: من اگه لو بدم اول که باید تو رو لو بدم.

قلی سیاه: ...

غریب: چرا ساکت شدی پس؟ کار من نیست. من اینکاره نیستم یعنی. اگه بودم بالاخان الان تو رو هم با اون برده بود.

قلی سیاه: دعا کن حرفت راست باشه. دعا کن.

غریب: بیش تر از اینی که به دعاهای من فکر کنی ببین کی تونسته سر از کارات در آره.

قلی سیاه: به اونش هم...

غریب: من فکری دارم.                                                                                                                                             6

قلی سیاه: ...

غریب: زل نزن بهم. ببین تبریز تو تب و تاب پیدا کردن حیدرخانه، یا عموی ستارخان. مردم دنبالشن رهبرشون بشه، دولتی ها و روسها برا اینکه از

          شرش راحت شن. خلاصه همه دنبالشن. درسته؟

قلی سیاه: خب.

غریب: تو به دوروبری هات خبر بده جاش رو پیدا کردی، یعنی جاش نه. خودش رو.

قلی سیاه: بعد که گفتن کجاست ببرم عمه پیرم رو بجای حیدرخان عمواوغلو تحویل ژنرال بدم تا...

غریب: فکر خوبی نیست. باورش سخته. راه بهتری هست. من رو تحویل بده.

قلی سیاه: ...

غریب: به همه یه جا نگو. تک تک بگو. هر کی چورکچی باشی رو لو داده اگه آدم تو باشه خودش لو می ره با این کار.

قلی سیاه: بقول بالاخان تیاتر جدیدته؟

غریب: خوشم اومده بود. پرسیدم چیه؟ تیاتر؟ کسی ندیده بود. بالاخان هم اهل تهران بود و نوکر دربار. اونجا دیده بوده انگار. هر چی بود یا نبود

          خوشم اومده بود. حالا دیگه دنبالش بودم. شاید چیزی شبیه این پهلونای دوره گرد باشه. هر چی. از اون روز که نگاه مردم رو دیدم دنبال

          کردنش شد خوره فکر و ذکرم.

ارفع الدوله: فکر و ذکرم شده این مردک. با مرگ ستارخان و دربدر شدن امثال حیدرعمواوغلو همه مون گفتیم تبریز آرامشش رو بدست آورده. این

               همه سالدات و سرباز روس ریخته ن اینجا. حتی آدمائی مثل بالاخان، خودت، از تهران سرازیر شدین اومدین تبریز برای چی؟ برا این

               که دیگه کسی نخواد ادای قهرمان ها رو دربیاره. حالا این مردم امید بستن به عموی ستارخان یا این سایه که چو افتاده حیدرخانه و باز

               دوباره برگشته تبریز. دارن مشروطه مرده رو تو دل مردم زنده می کنن. مگه ماها مردیم. خواب دیدن خیر باشه. تو، به ژنرال بگو، از

               طرف من، ارفع الدوله، بگو تا ماها هستیم نه نهضت، نه انقلاب، نه مشروطه. مملکت شاه داره. تزار بزرگ هم زحمت کشیدن قشون

               فرستادن. این مردم دردشون چیه افتادن دنبال انقلاب و مشروطه و ...

قلی سیاه: آزادی.

ارفع الدوله: اینا حرف مفته. بجان عزیز ژنرال که برام مثل برادره اینا جنی شدن. والسلام. بالاخان نگفتی برا چی اینا رو برداشتی آوردی اینجا؟

بالاخان: عارضم خدمت جنابعالی این قلی سیاه ننه مرده که پرید وسط حرفتون، حالا خریت کرده بماند، ادب کردنش با من، اومده ور زده بهم این

           یارو، حیدره رو پیداش کرده. یعنی جاش رو.

ارفع الدوله: ...

بالاخان: بنده هم تعجب کردم از حرفش. نه که عجیب باشه ها، فقط جایی که بالاخان باشه این انگوزک کجای دولتیاس موندم. حالا. امر چیه؟

ارفع الدوله: قلی مطمئنی حیدر رو پیدا کردی؟

قلی سیاه: واللاه.

بالاخان: بنال خب. پیش من بلبل بودی که.

غریب: خود نامردشه.

بالاخان: یه روز تو رو باید خودم با همین دستام خفه کنم. چند بار گفتم قلی این رو نیار؟

ارفع الدوله: قلی دهان باز کن ببینم چه خبره اینجا؟ کجاست حالا؟ گرفتیش یا فقط جاش رو فهمیدی؟

قلی سیاه: بله. یعنی، چیزه، بله خب. مطمئن که، تا دستگیر نشده نباید گفت مطمئنم. اما خب، چیزی، بله جاش رو پیدا کردیم. یعنی این حیدر...

بالاخان: تازه از طرفای اورمو اومده تبریز. شده دست راست قلی سیاه. انگار دیشب اومده ور زده حیدر رو پیدا کرده.

ارفع الدوله: از کجا فهمیدی خود حیدره؟

غریب: از قبل می شناختمش. خونواده اش تو اورمو همسایه مون بودن. می دونستم اومده تبریز با ستارخان و باقرخان و مشروطه چیا قاطی شده.

         بعد مرگ ستارخان یه باری تو اورمو دیدمش. گفتم چه خبر؟ گفت فعلا اوضاع مشروطه خوب نیست. ستارخان مرده و مردم رهبر ندارن.7

         گفت شاید یه روز برگرده تبریز رهبری کنه مردم رو.

ارفع الدوله: خودش گفت اینا رو. همه ش رو؟

غریب: من تو اورمو به امانت داری شناسم. بهم اعتماد دارن مردم. بیست و چند سال با آبرو زندگی کردم اونجا. آره خودش گفت بهم.

ارفع الدوله: حالا کجاست؟

غریب: این رو در حضور ژنرال باید بگم.

قلی سیاه: به منم نگفته.

ارفع الدوله: مردک حرف حسابت چیه تو؟

غریب: جاش رو به شما و ژنرال در حضور هم باید بگم.

ارفع الدوله: بالاخان برو و از ژنرال برای ملاقات وقت بگیر. سلام برسون بگو کار واجبی پیش اومده. حرف مفت زیادی هم نزن. اشاره ای به

               اینائی که اینجا شنیدی هم نکن. فهمیدی چی شد؟ حالیته که.

بالاخان: حالیمه. اگه اجازه بدین خودم بمونم و به حرفش بیارم.

ارفع الدوله: تو برو. من کارم بهتر از امثال تو هست. ندیدی مگه؟

بالاخان: دستپرورده ایم. خشونت شما زبانزد خاص و عام که هست، منتهی گفتم اگه...

ارفع الدوله: برو بالاخان. برو. با این کار دارم حالا حالاها.

                                           بالاخان خارج می شود.

غریب: قلی سیاه گفت ارفع الدوله آدم زرنگیه ها. ارفع الدوله همیشه خدا با ژنرال بوده این روزا. این رو قلی سیاه بهم گفت. لرز افتاده بود به تنش.

         توپید بهم. گفت مرتیکه دو تا سیلی بزنن بهت الف تا یای قصه رو گفتی بهشون. گفتم باکت نباشه. حالا که قراره جای همشهریم حیدرخان

         عمواوغلوی رفته از نبریز رو بگیرم، خوب بلدم چکار کنم. گفتم هم ارفع الدوله و هم اون ژنرال روس رو با هم بدرک واصل می کنم.

         گفت شعر می گی بابا. گفتم بمب رو چه حیدرخان واقعی بسازه چه من حیدر اورمولوی دربدر یه جور منفجر می شه. ببین کی گفتم.

ارفع الدوله: خب بنال مردک.

غریب: عرض کردم فقط در حضور...

ارفع الدوله: ژنرال. گفتی. ببین، اسمت چی بود؟

غریب: حیدر.

ارفع الدوله: ...

قلی سیاه: اسمش حیدره.

ارفع الدوله: ببین حیدر، اون بالاخان رو دیدی و حتمنی فهمیدی چه مادر بخطائی هست و چطور دهان بسته آدمها رو بلده باز کنه. بهتره قبل از هر

               حرفی حالیت کنم اون حتی نصف من هم خشونت تو کارش نیست. بهتره مثل بچه آدم بگی. لب باز کنی و بگی چی به چیه.

غریب: فقط در حضور ژنرال.

ارفع الدوله: قلی تو بگو.

قلی سیاه: ...

ارفع الدوله: این مرتیکه دنبال چیه؟

قلی سیاه: ظاهر و باطن.

ارفع الدوله: قلی...

قلی سیاه: فدایتان شوم این...

ارفع الدوله: قلی چت شده تو؟ این منم ارفع الدوله. چته؟ بگو قصه چیه تمام.

قلی سیاه: منم اندازه شما...                                                                                                                                          8

ارفع الدوله: نه، اندازه من نیست دونسته های تو. تو خودت داخل قصه اینی. من خودم تو رو بزرگت کردم قلی. بگو این چی تو سرشه؟

قلی سیاه: ...

ارفع الدوله: پس اینطور. قلی، قلی، قلی. برش دار ببر. از خونه من ببرش بیرون. نه خودت و نه کس و کارت دیگه حق ندارین اینورا پیداتون بشه.

قلی سیاه: ...

ارفع الدوله: شنیدی چی گفتم؟

غریب: من از اینجا بیرون برم حتما راهی برای ملاقات با ژنرال پیدا خواهم کرد. قلی سیاه گفت شما حرفش رو زمین نمی اندازین اومدم اینجا.

          باشه. قلی سیاه رو نمی دونم، اما من باید برم. مطمئنتون کنم بی حضور شما حرفی به ژنرال نخواهم گفت. حتم دارم بعد از شنیدن این که

          من جای حیدرخان عمواوغلو را پیدا کردم و با حضور شما دو نفر جاش رو لو خواهم داد اون شما رو خواهد خواست. فقط برای اینکه

          در ملاقات بعدی دلخوری از بنده نداشته باشین اجازه بدین بنده دستتون رو ببوسم.

                                           غریب بطرف ارفع الدوله می رود تا دستش را ببوسد، در یک لحظه تپانچه ارفع الدوله رو از

                                     کمرش بیرون می کشد و بطرف او می گیرد.

قلی سیاه: حیدر...

غریب: تا بالاخان برسه حضور ژنرال و پشت بندش اون شما رو بخواد و شما هم برین و کل قصه رو حاشا کنین عجالتا شما همراه با ما راه

         خواهید افتاد تا بریم محضر ژنرال.

قلی سیاه: دیوونه شدی حیدر؟ قرارمون این نبود که...

ارفع الدله: احسنت به تو قلی. حالا بلد شدی قرار و مدار هم بذاری. اونم علیه ولی نعمتت؟ مرد من کم گذاشتم برات؟ نمک نشناس پرورش دادم

              من بدبخت و خودم خبر نداشتم؟

قلی سیاه: نگین فدایتون بشم. این قرارمون نبود. وقتی چورکچی باشی لو رفت این حیدر...

غریب: نگو قلی سیاه. نگو.

قلی سیاه: ...

ارفع الدوله: قلی زبان باز کن و بگو چی به چیه؟

قلی سیاه: ...

ارفع الدوله: به حرمت دوستی پدرت با من. به حرمت حقی که بر گردن تو و خونواده ت دارم. د بگو قلی. بگو.

قلی سیاه: من...

غریب: قلی...

قلی سیاه: خفه شو گوش کن. من بعد مرگ چورکچی باشی عذاب وجدان داشتم. گفتم آخه کار کیه؟ به همه شک کرده بودم، به همه. حتی...

ارفع الدوله: ساکت نمون. خجالت نکش. بگو. حتی به من.

قلی سیاه: هیچ کسی جای اون رو جز من و چند تای دیگه که برا مشروطه و مردم خدمت...

ارفع الدوله: اینا رو پیش این نگو.

غریب: من...

قلی سیاه: حیدر در جریان کارهای من هست.

ارفع الدوله: تو چکار کردی قلی؟ تو...

غریب: آهان پس شما خبر دارین قلی سیاه آدم بالاخان در خفا برا مشروطه کار می کنه؟ جالب شد.

ارفع الدوله: قلی. قلی. قلی. این تپانچه رو بذار زمین. حالا که کار کشیده به اینجا، حالا مثل بچه آدم بگو چی به چیه؟

غریب: گفتم که. فقط در حضور...

ارفع الدوله: تمومش کن بچه. ژنرال کدوم خریه. د بنال بگو چه مرگته؟ تو گفتی جای حیدرخان عمواوغلو رو پیدا کردی؟

غریب: من...

ارفع الدوله: تو گه خوردی همچین حرفی زدی. مردک حیدرخان کجا بود؟                                                                                 9

غریب: فقط در...

ارفع الدوله: ببند اون دهانت رو. آخه مرد ناحسابی نشستی با خودت چی فکر کردی؟ زدی به کاهدون. کاهدون. من خودم قصه حیدرخان رو

                ساختم چو انداختم. تو اومدی حالا برا من ور زدی پیداش کردی؟

غریب: ...

ارفع الدوله: این مردم نیاز داشتن یکی رهبرشون بشه، چاره ای نبود، فکر کردم این تنها راهشه. مردم به خاطر اسم ستارخان دنبال عموی ناپیدایش

                راه افتاده انقلاب رو ادامه می دادن. من گفتم عموی ستارخان. بعد شد عموزاده اش. بعد حیدرخان هم اضافه شد. فردا پس فردا این

                 قهرمان ناپیدا به باقرخان و علی موسیو و حسین خان باغبان و باقی مشروطه چی ها تسری پیدا خواهد کرد. فکر کردی اومدی گفتی

                 پیداش کردی کار تمومه؟

غریب: یعنی...

ارفع الدوله: یعنی حالا تو باید زبان باز کنی بگی دنبال چی هستی؟ تپانچه ام رو بده.

غریب: من کسی نیستم تسلیم بشم. حالا که قصه عموی ستارخان یا بازگشت حیدرخان عمواوغلو یه شایعه ست، پس، پس من خودم خودشم.

قلی سیاه: یعنی چی این؟

غریب: یعنی، یعنی که حیدرخان خود منم.

ارفع الدوله: چی تو سرته؟

غریب: من تصمیم داشتم مثل حیدرخان تو و ژنرال رو با هم، تو ملاقاتمون بفرستم هوا. با بمب. دوست داشتم عین حیدرخان عمواوغلو بشم. مثل

          اون قهرمان مردم بشم. مردم نگام کنن. بچه ها دنبالم بیفتن. زنها با چشمان قشنگشون زل بزنن به هیکلم و با نگاهاشون تحسینم کنن. حالا،

           حالا که قصه از ریشه دروغه، چه عیبی داره یه دروغ دیگه م پشت بندش بیاد. من از همین حالا حیدرخان عمواوغلوی مردمم.

ارفع الدوله: خوبه. فکر خوبیه. اما بعدش؟ که چی بشه؟

غریب: باقیش با شما. حالا که من فهمیدم شما مشروطه چی هستین و برا تشکیلات مخفی تبریز کار...

ارفع الدوله: من همچین حرفی نزدم. حرف نذار دهان من.

غریب: حالا هر چی. شما یه دروغی در مورد حیدرخان گفتین. حالا یه حیدرخان عمواوغلو دارین. ببینین باهاش چکار باید بکنین. این دیگه با

         شماست.

ارفع الدوله: بمب. گفتی قرار بود با بمب من رو با ژنرال بفرستی هوا. خب. همین کار رو بکن. منتهی قونسول روس رو با ژنرالشون بفرست هوا.

                                           غریب رو به تماشاگر.

غریب: رفتن رو هوا. کالسکه رو فرستادم با سرنشیناش به جهنم. درست مثل حیدرخان عمواوغلو که شجاع الدوله مرندی رو فرستاد هوا. حالا کی

         تو کالسکه بوده کی نبوده مهم نیست. قونسول یا ژنرال روس مرده یا نه مهم نیست. من شدم قهرمان مردم. من حیدرخان عمواوغلوی مردم

         شدم. من تونستم با کارم اونا رو به حرکت دربیارم. درسته الان دور تا دور میدون کیپ تو کیپ نشستن و چشم دوختن بهم، اما انقلاب داره

        از خونشون به همه وجودشون سرازیر می شه. اونا از درون در حرکتن. حتم دارم قبل از اینکه بالاخان بتونه گلوی من رو با ساطور یا قمه

        ببره میدون می ره رو هوا. من دارم انقلاب مردم رو می بینم. ارفع الدوله راه استفاده از نام حیدرخان عمواوغلو رو پیدا کرده. دارم حس

        می کنم خبرائیه. تبریز راه افتاده. یک. دو . سه.

                                           صدای انفجارهای پی در پی. بالاخان سراسیمه این طرف و آن طرف می دود. قلی سیاه با گلوله

                                     بالاخان را می زند و نقش بر زمین می کند.غریب پیروزمندانه جماعت را نگاه می کند. غریب

                                     که می خواهد بلند شود و راه بیفتد با اصابت گلوله ای نقش بر زمین می شود.                                                                                                                           

                                                                    1400.02.02                 پایان

متن نمایشنامه: نمایش در "بار" ...

آدمها: رئیس، زن، عیشی، مزدور و دختر .

                                                                     صحنه: یک بار بین راهی در ایالتی از آمریکای یک قرن پیش.

                                                                 و در اصل یک پلاتوی تمرین نمایش.

                                                                     زن در جلو صحنه و گوشه ای ایستاده است، حالتش نشانگر اینست

                                                                     که در خود نیست.

                                                                 پشت سر زن، از سمتی از صحنه مزدور رئیس را آرام آرام، روی

                                                                     زمین کشانیده و به وسط صحنه خواهد آورد. تا هر زمان که لازم

                                                                     باشد این حرکت ادامه خواهد یافت.قسمت انتهای صحنه برای این

                                                                     کار اختصاص دارد.

                                                                     دختر در قسمت وسط صحنه در حال بر زمین گذاشتن چمدانی

                                                                     است. سرعت حرکت دختر مثل سرعت حرکت مزدور و رئیس

                                                                     کاملا کند است. 

زن: یه رودخانه روان، با شناگرائی که توشن. رودخانه جاریه جاریه. آدمها داخل رودخانه ان. هر کسی به یه شکلی. یکی تند

       می ره، یکی کند. یکی شناکنان. یکی با قایق، یکی تو شکم نهنگ، یکی پشت لاک پشتی سوار شده در حال دست تکون

       دادنه. یکی برعکس شنا می کنه، یکی شنای قورباغه، یکی کرال سینه. یکی زیر آبی رفتن رو یاد گرفته در حال امتحان

       کردنشه. یکی شیرجه می زنهتو آب، یکی پشتک. یکی خوابیده به پشت دستاش رو گرفته طرف آسمون. یکی دستاش

       رو دراز کرده یه دوست یا رفیق یا همدم معشوق رو دستاش دراز کشیده و اونم میچرخوندش.

       راستی اصل خود رودخانه است یا اونایی که توشن؟ کی حالیشه اینا؟

       رودخانه؟ مثل خدا؟ که همه تاریخ آدمها رو راه برده ؟

       من معتقدم خدا آخر کاره. اول کار، بعد شش شبانه روز کار سخت و طاقت فرسا خسته شده گرفته خوابیده. حالا نوبت

       آفریده هاشه.

       حالا انسان هم مثل خداش همه کارهاش رو کرده و زل زده تو چشم پدر یا مادر یا خالقش. داره نگاش می کنه تا تایید

       و تحسینش رو دریافت کنه. در همین حد. اون خلق کرده و کارش تموم شده. مثل مادر و پدر که بچه رو دنیا آوردن و

       بزرگ کردن و حالا نوبت بچه است.

       چقدر کار نکرده دارم. هنوز وسط راه هم نرسیده کارام.

                                                                     عیشی وارد شده است.

عیشی: گرد و خاک. همه جا. انگار مه گرفته دنیا. یه چیزی می گم یه چیزی می شنوی. اول فکر کردم سواره نظام رد شده.

          چشم چشم رو ندید تو کل راه. چند بار خواستم برگردم. گفتم، با خودم، این از اونا نیست. نرسم یه فروشنده دیگه

          رو انتخاب کرده رفته پی کارش. اگه طرف حسابم تو نبودی صد سال سیاه هم نیومده بودم. چه جاده ای شده راه.

زن(به تماشاگران): قرار بود برام مشروب و خرت و پرتای دیگه بیاره. اما چرا الان؟ تا دختره نیومده یا(مکث)، باید ردش کنم

                        بره.

                                                                     عیشی وسط حرفهای زن خارج و دوباره وارد شده است.            1                                                                                                                                            

عیشی: اینم خرت و پرتهایی که خواسته بودی.

          من اینریختی می بینمش؛ رودخانه آدمها رو با خودش راه برده همه روزگار. منتهی کجای رودخانه باشی دیگه دست

          خودت نیست. یکی وسط یه جنگله با کوه های زیبایی که چشم انداز فوق العاده زیبایی داره، یکی اول یه آبشار

          خطرناک مثل نیاگارای خودمون. این وسط یکی گرداب نصیبش شده، یکی کنار یه کشتی سوخته گیر کرده. یکی یه

          کوسه افتاده دنبالش، یکی انگار رو امواج آرام جزایر قناری یا هاوایی است. یکی هم منم که هنوز مایو نخریدم بپرم تو

          آب ...

زن: گوش واییستاده بودی؟

عیشی: هزار بار خودت ازم سوال کردی.

زن: مشروب هم آوردی؟

عیشی: تو گاریه. بدهیت زیاد ...

زن: خبر دارم. لازم نیست بگی. زود بیارتشون تو. عصر نشده باید برگردی.

عیشی: نترس. از بس بداخلاقی بمونم هم کنار تو بخواب نیستم. حالا اخلاقت هیچ، جوونتر اگه بودی شاید ...

                                                                     دختر در ته صحنه چمدانش را روی زمین گذاشته است.

دختر: من اینجام.

                                                                     دختر از درب داخل را نگاه می کند.

                                                                     عیشی برگشته و بطرف دختر می رود.

                                                                     زن بطرف دختر می رود.

صدای رئیس: تا برسه وقت می بره. وقتش برسه تمومه. کم باشه شاید، وقتش. شایدم زیاد. منتهی برسه تمومه. وقتش رو

                  گفتم. وقتی هم همه گیر شد؛ سیاهی، جهنمه همه جا. باقیش هیچ. الان وقتش رسیده انسان روزگار جدیدش

                  رو تجربه کنه. یا پیروزی یا مرگ و نیستی. نابودی. اگه بتونه اینا رو خوب و بجا و شایسته پشت سر بذاره

                  آقای دنیاست. نشد که بمیره بهتره. من اینریختی ام. یا صد یا صفر. وسط حالیم نیست.

                                                                     همزمان با شنیده شدن صدای رئیس، مزدور رئیس را آرام آرام،

                                                                     کشان کشان به وسط صحنه رسانیده است.

مزدور: یکی ور زده؛ حرکت کنید، ریسک‌‌پذیر باشید و جاه‌طلب. سعی کنید قدم‌های بزرگ بردارید. از انجام کارهای بزرگ

          نترسید. بهتر است کاری را امتحان کنید و در آن موفق نشوید تا این‌ که همیشه در حسرت انجام دادن آن کار بمانید.

          تو نظرت چیه؟ هی نمردی که؟ ور زده نه؟ درستش این باید باشه؛ پول.

          یکی دیگه هم ور زده؛ پول! انسان چیزی شومتر از این نیافریده است. اوست که شهرها را تباه می کند، اوست که

          خانواده ها را می پراکند. دروغ و نفرت زادگان اویند و هم اوست که نفرت پنهان به خدایان را در دل ها جای

          می دهد.        

                                                                     زن بالای سر رئیس رسیده است.

زن: اذیتت نکرد؟ عادتاش رو نمی تونه عوض کنه. بهوشش بیار.                                                                   2

مزدور: نگفتی این خراب شده مستراحش کجاست؟ نکنه دوست داری همینجا برینم؟

زن: ببرش اونجا. برو اون پشت، پشت ساختمان.

مزدور: تا نیام صورتش رو باز نکن. دوست دارم ببینم نگاه عاشقانه چه ریختیه.

                                                                     مزدور دور می شود.

زن: هنوز بهش نگفتم. نه که نخوام بگم. هنوز زوده. باید صبر کنم. خودم شوکه شدم. یهویی شده یعنی. کی فکرش رو

       می کرد؟ تصمیمی نداشتم.

        باز چرت گفتی؟ وقتی شروع کردی یعنی که هر امکانی ممکنه. باید حالیت بوده باشه اینا. من حالیم بود، هست. از اون

       بی خبر بودم، هستم. از کجا بدونم عکس العملش چی باید باشه. حتم دارم خوشش می آد. باید بیاد. اون هزار بار گفته

       عاشقمه. هزار بار. گفته. گفته. عاشقمه؟

       حالا اینجاست. با من. کنار من. تا حالا کجا بود؟

                                                                   زن صورت رئیس را باز می کند.

صدای زن: کچا بودی؟

صدای رئیس: من عاشق سفرم. عشقمه رو اسبم بشینم بزنم تو جاده. از این شهر به اون شهر. از این ایالت به اون ایالت.

                  دوست دارم تموم قاره ها رو بگردم. زیر پا بذارم کل کره زمین رو.

صدای زن: منم عاشق سفرم ...

صدای رئیس: اونی که پشتم می شینه تو نیستی  ...

زن: حرفاش رو ادامه داد. دیگه شنیدن و نشنیدنشون چه فرقی داشت. اصلا انگار اونجا نبودم. اون  از رویاهاش گفت و گفت.

     اینکه دوست داره آقای کل قاره ها بشه. صاحب کل زمین. گفت. گفت. اونجا بودم اما دیگه حرفاش رو نشنیدم. شنیدم،

     حالیم نشد. مهم نبود دیگه. اون ور زدنش ادامه داشت. منم خراب. خرد شده.

                                                                   زن با سطلی بر روی صورت رئیس آب می پاشد.

                                                                زن روی صحنه تنهاست.

                                                                زن آب سطل را با چرخشی دور می ریزد. چندین بار. هر بار به

                                                                    سمتی دیگر.

                                                                آب سطل روی رئیس پاشیده شده است.  

                                                                رئیس با دستهایش شکمش را گرفته بر زمین می افتد.

                                                                زن اول فکر کرده رئیس به شوخی خود را بر زمین انداخته است.

                                                                    خنده زن بلند شده و با دیدن دست های خونی رئیس، صدای خنده  

                                                                    به فریاد تبدیل می شود.

                                                                   زن، کنار مرد، که روی تخت دراز کشیده است، نشسته است.

رئیس: تو از باخت چی حالیته؟ هان؟ باخت. یه کلمه است، درسته. باخت. تمام؟ همه ش همین؟ تو گفتی و خلاص. رفت پی

         کارش؟ چند تا باخت داشتی تا حالا؟ حرف از باخت زدی تو؟ به همین راحتی؟ چند بار زمین خوردی؟ زمین رو    3

          لیسیدی تا حالا؟ طعم خاک قاطی شده با پهن اسب و خون لب پاره شده رو چند بار تجربه کردی هان؟ تو کوچولو

          حرف از باخت می زنی؟ هان؟ باخت. تمام. همین؟ چند بار باختی آخه تو؟ زل زدی به چشای من و از باخت گفتی؟

          به همین راحتی؟ تو اصلا معنای کلمه باخت رو تا کجاهای وجودت فهمیدی؟ تا کجای روانت نفوذ کرده این کلمه؟

          هان؟ باخت. روح تو تا حالا شکست رو حس کرده؟ لمس کرده؟ تو چند بار از دست هر کی از راه رسیده سیلی

          خوردی هان؟ تو ، آره تو، دخترک کوچولوی ناناز. مشت و لگد رو عین نقل و نبات چند بار از این و نون نوش جون

          کردی؟ تا حالا شده خم شی کفشهای گه گرفته کسی رو ببوسی؟ زگیل های ترکیده دستش رو ببوسی؟ زخم چرک

          شده تنش رو ببوسی؟ باختی تو اصلا؟ چقدر؟ چه ریختی؟ شده چمباتمه بزنی اربابت بشینه رو شونه هات زارت و

          زورت بگوزه جلو دهنت نتونی بینیت رو بگیری؟ (مکث)

زن: هی چی شد؟

رئیس: هیچی.

زن: خوبی؟

رئیس: آره. به کار خودت برس. ادامه می دیم.

رئیس: دستت رو با لگد چند بار شکوندن؟ هان؟ چند دفعه بهت گفتن بلیس؟ چند بار رفتی زیر این و اون؟ چند زن

          سیفلیسی مجبورت کردن باهاشون بخوابی؟ چند بار از تو گهدونی، آشغالدونی شیرینی له شده، نون کپک زده برداشتی

          خوردی از گشنگی نمیری؟ بخاطر یه دونه نون شده از اول صبح تا آخر شب مثل سگ عوعو کنی؟ تو از باختن چی

          فهمیدی؟ هان؟ (مکث)

زن: حالت خوب نیس انگار؟

رئیس: خوبم. برو تو.

                                                                   عیشی و دختر ورق بازی می کنند.

دختر: بازیت خوبه.

عیشی: یه بار دیگه برنمی گرده ...

دختر: چی؟ ورقات؟

عیشی: عمر و جوونی. من همه عمرم باختم. نه. قمار نه. خود زندگی رو باختم. سوختم. تبدیل شدم به خاکستر. چند بار. کل

         زندگیم تجربه کردم. تجربه های عجیب. از پشت شیشه های صد تا عینک نگاه کردم زندگی رو. این همه سال اما یه

         چیزی رو خوب فهمیدم ...  

دختر: چی؟

عیشی: لبخند چقدر بهت می آد. مال من بشی دنیا مال من شده انگار.

دختر: بازی یادت رفته ها.

عیشی: کاش ورق بودم تو دستات.                                                                                                    4

دختر: از این حرفهام بلدی پس؟

عیشی: از چشمات خورشید زده بیرون.

دختر: چه رمانیک.

عیشی: کسی که برا رسیدن به نور یه قلب راه افتاده، وقت ظلمت کوه ها رو پشت سر می گذاره، خستگی رو نفهمه عادیه.  

دختر: باریکلا. دیگه.

عیشی: اگه همه راهها رو مه هم بگیره عاشق پرنده می شه. پرواز کنان سرگردان آسمانها می شه، به عشق رسیدن به معشوقه.

دختر: بازم بگو.

عیشی: تو اگه درخت بشی من لای بوته هات خونه می گیرم، بوته بشی لای برگهات ...

دختر: دیگه چی؟

عیشی: لای موهای قشنگت یه سرزمین هست، سرزمینی برای دستهای خسته. دستهای خسته من.

دختر: تا حالا با این حرفای قشنگت چند تا دختر تور زدی ناقلا؟

عیشی: یه برکه ست. چشم اندازش تو کل ایالت تکه. گاری و اسبام کنارشن. هر وقت اومدم اینجا به اسبای خوشگلم گفتم

         هی واییستین اینجا حالش رو ببرین. منم این مسیر خوشگل رو پای پیاده برم تا چشام از دیدن مناظر حال بیاد. ندیدی

         که بدونی حال اومدن چشم و گوش چیه. اینجوری نگاه نکن. گوش هم حال میاد خب. دور و بر برکه پر از

         پرنده ست. پرنده هایی که دوست دارن لالایی بخونن برات. صدای خوندنشون تا آسمان بلنده همیشه. چه آوازایی.

         هووووم. وه. چند تا درخت نخل هست اونجاست، نخلای طلائی آمریکائی. شاخه ها و برگاشون آویزون شده رو آب.

         کنار برکه چند سنگ هست برا نشستن و زل زدن تو آب. حالا وزغ ها هی ور بزنن هم مهم نیست. گوشت به آواز

         پرنده ها باشه کافیه. چشماتم دوست داری ببند برو تو رویاهات.

دختر: جای قشنگی باید باشه.

عیشی: ندیدیش. از اونور اومده بودی من دیده بودمت.

دختر: نه از اونور نیومدم.

عیشی: بریم اونجا؟ باقی حرفام رو اونجا بگم بهت ...

زن: گم شو برو پی کارت مردک هرزه. دختر جان برو یه سطل آب بیار.

عیشی: ...

زن: این فرق داره.

عیشی: نداشت اینا رو بهش نمی گفتم که.

زن: عادت کردی. ور مفت برا گوشای بیکار. این فرق داره گفتم  ...

عیشی: منم گفتم  ...

زن: این هفت تیر همیشه ی خدا پره  ...

عیشی: خوبه حالا خودم گلوله هاش رو برات آوردم  ...

زن: بابتش پول خوبی هم گرفتی. اگه خبر داشتی قراره خودتم با اونا بدرک واصل شی که  ...

عیشی: هی تو خیلی جدی گرفتی.

زن: خواستم بدونی شوخی ندارم باهات. ازش فاصله بگیر، اگه جونت رو دوست داری.                                       5

عیشی: تا حالا هزار نفر آوردی تحویلم دادی پولت رو هم گرفتی، دیگه چرا داری موش دوانی ...

زن: گفتم این فرق داره. از اونا نیست. گمشو برو پی کارت.

صدای رئیس: خوبه. حالا صحنه ی دیگه ای رو ...                                                                                 زن: آقا کیکی، آبی، آب میوه ای. من دلم ضعف رفت. ناهارم نخوردم. دیدی مثل خودت دیالوگا یادمون رفت ها.

صدای رئیس: از ور بیخودی خوشتون می آد نه؟ باید سرتون داد بزنم حتما ...

زن: ای بابا شوخی کردیم. بی خیال حالا.

صدای رئیس: وقتی بهتون گفتیم پول نیست، فقط برا لباس و دکور و اینا نیست. همه چیز رو شامله. افتاد؟

زن: بریم آقا. مهم نیست. تئاتر کی پول داشته آخه.

زن: یه هیولای واقعی. یه اژدها. اژدهای زندگی من. زندگی داغون شده ام. باید یکی باشه، اگه خدائی نیست، باید یکی باشه

      برسه به دادم. اون همه چیزام رو ازم گرفته. حالام می خواد باقی زندگیم رو به نابودی بکشونه. اون دست گذاشته رو

      (مکث)(دستش را روی شکمش می کشد)، اجازه نداره. نه که نداره. باید یکی باشه بتونه جلوش رو بگیره.

مزدور: سر اون اسب لعنتی رو بگیر اونور. این گاریت بدجوری رفته تو مخ من. سد راه کردی. واسه ما شدی ...

زن: مست نبودی گاریت تو این جاده به این بزرگی نمی اومد با گاری من شاخ به شاخ شه.

مزدور: مست که هستم، منتهی قاطرای خر جنابعالی راه رفتن حالیشون نیست پیچیدن جلو اسبای من.

زن: اولا که قاطر نیستن و اسبن. دوما تو بلد نیستی گاری برونی چرا زدی به جاده؟

مزدور: ببین من رو، بیام پایین جرت دادم ها لکاته عوضی.

زن: خیلی وقته عرضه همچین کارایی رو نداری. از اون وقتی که نتونستی پشت اسب بشینی گاریچی شدی.       

مزدور: نه خوب حریفی انگار.

زن: فکر نکن حالیم نیست یاغیگری ازت گذشته شدی این. ور و بلوف هم برام تحویل نده.

مزدور: پس شانسی نیست. همینجوری الابختکی سبز نشدی جلوم. بگو شناختی ما رو اومدی پیچیدی جلومون.

زن: دوست داری دوباره اسب خوب سوار شی؟

مزدور: تو که گفتی ازم گذشته یاغیگری اینا.

زن: حالا، جواب ندادی یاغی ...

مزدور: من کی یاغی بودم خودم خبر نداشتم ...

زن: جایزه بگیرا همه یاغین.

مزدورم: جایزه بگیرا پول خوبی ...

زن: کار رو انجام بده پولت رو بگیر.

مزدور: یعنی که مزد بگیرت بشم؟

زن: پول خوبی هم هست توش ...

مزدور: کارم چیه حالا؟                                                                                                                 6

زن: یه نفر رو باید بیاری برام.

مزدور: و؟

زن: بری دنبال کارت.

مزدور: چرا دنبالشی؟

صدای کارگردان: بچه ها من کار واجبی برام پیش اومده. خسته نباشین. تا فردا.

مزدور: بچه ها خسته نباشین.

زن: چای بیارم برات؟

مزدور: اگه هست. خسته نباشی. خوب بودی.

زن: ای بابا، کاره دیگه.

مزدور: رئیس بزرگه چی بهت پیشنهاد داد؟

زن: کی؟

مزدور: قبل تمرین.

زن: مثل همیشه چرت و پرت.

مزدور: خسته نباشین.

زن: اومدم چیزی بهت بگم.

مزدور: گفتم من از این شانسا ندارم همینجوری بیای طرفم و من رو ببوسی بگی دوستت دارم.

زن: لوس بازیتم مثل بازیت خوبه نه.

مزدور: ببین حالا اگه بوسم کرده بودی چی می گفتم  ...

زن: خیلی خب حالا. انگار اسکار دادم بهش. چه زود گرفت خودش رو.

مزدور: هر چه از دوست رسد نیکوست. بوس شما برا ما بیشتر از اسکار ارزش داره.

زن: بله بله.

مزدور: خب ...

زن: چی خب؟

مزدور: نگفتی اون فکر نحسی که آوردت این طرفا چی بود؟

زن: اونقدر مستعد لاس زدنی یادم رفت کلا. اصلا بی خیال  ...

مزدور: ول کن بابا. بگو خب.

زن: تا حالا از این حرفا بهت نزدم.

مزدور: نگفتم. گفتم که. دیدی حالا بحث بوس و ایناست.

زن: پر رو. ببین، چیزه، راستش  ...

مزدور: حالا اگه گفت.

زن: راستش، حالا، ببین، شاید فکر کنی خیلی پر رو باشم، اما، تا حالا باید من رو شناخته باشی. وضعم خراب نبود، مثل      7

       همیشه لب از لب بازنمی کردم. خب، بذار یهو بگم راحت شم. داری بهم قرض بدی.

مزدور: چقدر؟

زن: کرایه خونه م چند ماهه عقب افتاده. صاحب خونه داره  ...

مزدور: ببین، من کار دیگه ای جز تئاتر ندارم. خودت هم  .‌‌..

زن: می دونم. گفتم شاید داشته باشی و بخوای  ...

مزدور: چقدرش رو نگفتی  ...

زن: سه تومن. می دم بهت. زود.

مزدور: باورش نباید سخت باشه برات. من سقف توانایی هام خریدن یه بسته سیگاره. سیصد تومن نهایتش ...

زن: اوکی. ببخش ناراحتت کردم.

مزدور: تو ببخش. شرمنده ت شدم.                                                                                        

زن: بی خیال بابا.

مزدور: راستی به کس دیگه ای هم نگو تو گروه. من نگرانت شدم.

زن: نگرانم شد؟ چرا؟

عیشی: بخاطر پول. غذا. شکمم. من همه بچگیم گرسنه بودم  ...

دختر: خیلیا بچگیشون از گرسنگی خاطره دارن و  ...

عیشی: مطمئنم تو نداری ...

دختر: آره. من نه. کار تو بده نه؟

عیشی: کارم؟ خب، کار من برای همه مردا پر از تفریح هست. زنائی هم که برا من کار می کنند خودشون راضی ان. البته فقط

         این نیست. من اینجا و خیلی از جاهائی که بین راه باری متلی چیزی دارن وسایل می برم. مشروب، گوشت، تفنگ و

         از این خرت و پرتها. کاره دیگه. کار کردن بد نیست عشق من  ...

دختر: عشق من؟ زود صمیمی شدی، نه، خیلی زود.

عیشی: اوکی.

دختر: من با همه قسمتهای کار تو مشکل ندارم. اونجا، تو اون، اونجا با اون همه زن، تو  ...

عیشی: ببین، هر چی بودم، الان نیستم. باور کن. از همین امروز. ببین کی گفتم بهت. تو مال امروز نیستی. باور کن.

دختر: ای بابا. من تازه رسیدم اینجا که ...

عیشی: تو همیشه اومدی به خواب های من. قبلا. همیشه. با این که الان پیدات کردم اما انگار همیشه می شناختمت. من با

         زنهای دیگه  ...

دختر: تا حالا که بودی  ...

عیشی: چکار کنم باور کنی دیگه تمومه. از همین لحظه. نه. از همون لحظه که دیدمت. باور کن. من، من تا حالا، تا حالا اصلا

          حسش نکرده بودم. اون همه زن بوده تو زندگیم، اما هیچوقت این حس رو نداشتم. درسته، کارم با اونا خوب نبوده.

          قبول. اون همه زن اما حتی نتونسته بودن برا چند ثانیه جذبم کنن. دلم برا هیچ کدوم از اونا تپشی نداشته. اونا برای  8

          من چیزی بودن مثل همین شرابهایی که اینجا آوردم. چیزی بودن مثل هفت تیرهایی که آوردم اینجا آبشون کنن.

          بفروشن. چیزی بودن مثل چاقو، مثل بشکه، مثل گوشت خوک. همین. تو. تو همه اینا رو، همه داشته های من رو

          گرفتی ازم. تو با اون چشمای قشنگت نفس تازه ای دادی به من. زنده م کردی. روح دادی بهم. ببین. ببین اینی که

          جلو تو زانو زده، اینی که برای تو گریه سر داده، این آدمی که هزار تا زن جلوش زانو زدن، گریه کردن، این عیشی

          توئه. آره، عیشی تو، که، داره برات گریه می کنه. باورش کن. باور کن این آدم، آدم دیگه ای شده. این آدم عاشقت

          شده. کم نگیر اینا رو. من، من دارم التماست می کنم. باور کن. باورم کن عشق نداشته من. روح من.

زن: تو تا حالا باید از اینجاها دور شده باشی. چرا نرفتی؟ این دختره دنبال عشق نیست.

عیشی: همه زنها دنبال عشقن.

دختر: نه اونائی که ثروت مردا براشون مهمتره.

عیشی: منم ثروت دارم.

زن: نه به اندازه خواسته های یه زن.

دختر: اگه اینجوریاست، پس حق با مامانه ...

عیشی: مامان؟

زن: گفتم گورت رو گم کن برو ...

دختر: مامان اما مرد بدی نیست ها ...

زن: تا حالا اینجوری ندیده بودمش. زنهای زیادی رو تور زده برده ازشون کار کشیده، هیچوقت ندیده بودم اینریختی بپاشه از هم. وا داده.

دختر: فکر کنم عاشقم شده.

زن: شاید. تو، تو برای کس دیگه ای اینجائی ...

دختر: ...

زن: گفتم بیای، پدر بزرگت رو ول کنی و بیای، تا با کسی آشنات کنم.

دختر: اونی که دست و پاهاش بسته ست؟ سنش زیادتر از اینه که عاشق من بشه یا، یا من عاشقش شم.

زن: بودن تو اینجا برا این حرفها نیست. صبر کن تا اون زجر کافی بکشه. خسته که شد باهاش رو در روت ...

دختر: پولداره؟

زن: خونواده ما همیشه پولدار بوده؟ پدربزرگت ...

دختر: پولدارتر از پدربزرگ. راستی هیچوقت نگفتی پدر چطور عاشقت شده؟

زن: نجاتت دادم. تو مال خودمی.

رئیس: شدنی نیست.

زن: چرا؟

رئیس: اونا بازم پیداشون می شه. بازم می آن سراغم.

زن: کیا؟

رئیس: آدمای خطرناک.                                                                                                                 9

زن: آدمای خطرناک با تو چکار دارن آخه؟

رئیس: اونا رقبای منن. قبل از اینکه اونا بیان سراغ من، این منم که باید برم سراغ اونا.

زن: فراموششون کن.

رئیس: اونا فراموشم نمی کنن.

زن: من رو هم با خودت ببر.                                                                                                

رئیس: تو؟

زن: اوهوم.

رئیس: حرفشم نزن.

زن: چرا؟

رئیس: همون دقایق اول باید ببرم جسدت رو دفن کنم تو قبرستان.

زن: یعنی کارت اینقدر خطرناکه؟

رئیس: بیشتر.

زن: اگه نقشه داشته باشیم چی؟

رئیس: چی؟

زن: برنامه. نقشه ...

رئیس: مثلا؟

زن: من هنوز زمینه کاری تو رو نمی دونم. اگه بگی کمکت می کنم. هر کمکی که بتونم. من زمین دارم. پول دارم. همه این

      زمین ها از پدرم بهم رسیده.

رئیس: شاید چیزای زیادی ازت خواستم؟

زن: مثلا؟

رئیس: حالا ...

زن: قبوله.

رئیس: مطمئنی؟

زن: تو مال من باشی هر چی بگی قبوله.

رئیس: هر چی بگم ...

عیشی: چند نفر بودن. همه با کلاس. شیک. رژ زده. آرایش بیست. آخر خوشگلی. تیپ نگو همه ته خوشتیپ ها. مو مشکی.

         مو طلایی. بلوند. همه هم لوند و تو دل برو. خال و ابرو بجا. لبا سرخ سرخ، عین آلبالوی قرمز. گونه ها هلو. تک

         تکشون خوش اندام و کمر باریک. خوش رنگ. تو بگو پنجه آفتاب. سیمین. خوش پوست و خوش پوش. حالا اینا که

         گفتم یک از هزار اوناست. تا چشمم افتاد بهشون هوش و حواس از سرم پرید. انگار آتش رفته باشه تو جلدم. داغ

         شده بودم. داغ داغ. انگاری فهمیده باشن، همه شدند طناز. دلبر. خودشون رو گرفتن. منم که هیچوفت جلو زن

         جماعت کم نیاوردم. از رو نرفتم. با خودم گفتم بذار هر چی عشوه دارن بیان. فکر کردن. من و وا دادن؟ صد سال

         سیاه. رفتم جلو. عین یه جنتلمن خم شدم. یه تعظیم تک و بی نظیر. همین که توجه همه رو جلب کردم گفتم        10

         خانوما من عیشی هستم. خدمتگذاری شما باعث افتخار منه.

                                                                         زن وارد می شود.

زن: اینجا چکار داری تو؟ تمرین تکی؟

عیشی: اومدی؟ منتظرت بودم ...

زن: منتظر من؟ باریکلا.

عیشی: حالا. اشتباهیه شده ....

زن: باز دیر رسیدم. حتم دارم منتظره تا اراجیف همیشگی رو بارم کنه. خانم طرفای شما ساعت اختراع نشده هنوز؟ من که

      مطمئنم یه بچه دو ساله هم فرق ساعت پنج و پنج و نیم حالیشه. مام داشتیم شرفیاب می شدیم خدمتتون. خانم تئاتر

      یعنی نظم. یکی نیست بهش بگه گور بابای تو و نظمت. یکی نیست بگه مرتیکه من پول تاکسی ندارم. پای پیاده از

      کلاس رقص تا اینجا بکوب اومدم. پول کرایه خونه م ماههاست مونده. همین چندرغازی که از کلاس رقصم درمی آد

      نبود از گشنگی مرده بودم. مطمئنم عوضی باز منتظره گیر بده. مطمئنم. خدایا به امید خودت.    

عیشی: بی خیال بابا. این حرفا چیه. نترس بابا. امروز تمرین دیرتر شروع می شه.

زن: چرا؟

عیشی: بیا تو پلاتو حالا. خودت باید ببینی.

زن: چنین شد که در مواجهه با اژدها ترس همه وجودم رو تسخیر کرد. هاهاهاها. داری می ترسونیم ها.

عیشی: برو تو، بچه ها یک دو سه ...

زن: تا وارد شدم کشیدنم وسط. بچه ها. ساز و موسیقی براه و رقص بچه ها جور. اون وسط الکی برا خودم دستی تکون دادم.

       هنوز فکرم پیش اجاره خونه بود. خدایا چکار کنم اگه اون دختره، محصل کلاس رقصم پولش رو نده؟ خدائییش اما

       رقص و پایکوبی بچه ها حرف نداشت. خدایا. چه رقصی. اینام مثل منن؟ ظاهرشون خندان و دلشون آشوب؟ کی از دل

       کی خبر داره آخه؟ اومد. دیکتاتور اعظم اومد. اون اصلا حالیشه زیردستاش در چه حالن؟ تا اومدم بفهمم چی به چیه

       کیک اومد رو صورتم. خدایا. فریاد همه رفت رو هوا، تولدت مبارک. وای. اصلا یادم نبود. خدا. کیک از این کیکهای

       ساده و کوچک مغازه ها بود اما شیرین ترین کیک عمرم شد.

رئیس: خب. اینم از جشن تولد. آماده شین کلی کار داریم. ببین. چند لحظه بیا. پول خواستی از ...

زن: چی؟

رئیس: شنیدم داشتی به  ...

زن: گوش وایستاده بودی؟

رئیس: حالا شنیدم دیگه. ببین، اون روز یه چیزی بهت گفتم. یادته. خوبم یادته. اینجوری نگام نکن. تو پول لازم داری. منم

        پول بهت می دم. خودت می دونی می دم. برام هم مهم نیست برگردونیش. فقط، هار نشو. شب تو خونه باغی ...

زن: داری دعوتم ...

رئیس: خنگ نشو. دور و برت رو خوب نگاه کن بشمر چند نفر هستن که حاضرن بمیرن برام. برا من خیلی پیر شدی، منم

         جوون چند سال پیش نیستم بمیرم برا همه. البته دوره خوبی بود. حالا بی خیالش. یه اسپانسر تازه گیرم اومده. چرا

         چشات از حدقه در اومد؟ فکر کردی تئاتر وقتی از جائی حمایت نشه پولش از کجا تامین می شه؟ من نه خودم     

         پولدارم، نه کس و کارم. عاشق کارمم هستم. پس چی؟ اجبارا باید از جائی پیدا کنم پوشش بدم هزینه هاش رو.     11

         تاکسی بگیر بیا. اونم حسابه. همه چیزش با من. یعنی با اسپانسر پیر تازه مون. خونه باغی، یادت نره.

                                                                         زن مات و مبهوت در صحنه تنها مانده است.

زن: تو  ...

مزدور: من؟ من چی؟

زن: باید، یعنی بلدی. باید بتونی. منظورم روشن نیست؟                                                                   

مزدور: برای من فقط وقتی خورشید از پشت اون کوه سرخ سرک بکشه و بیرون رو دید بزنه روشنی معنا داره.

زن: من عاشقشم. بودم. اون روزا که حسش رو داشتم. قلبم تپش داشت. وقتی هر سحر چشات رو با درخشش خورشید باز

      کنی روشنی برات معنای دیگه ای پیدا ...

مزدور: قصه ها همیشه جذاب نیستن. نه برای من.

زن: گفتم بدونی.

مزدور: حرف اصلیت کش پیدا کرده انگار. نکشش. حال نداره واسم. ببرش.

زن: خودت گرفتی.

مزدور: دوست دارم گوشام بشنوه. هوش زیادی دردسر داره این روزا.

زن: تو امتحان پس داده ای. هوشت زبون زد خاص و عامه.

مزدور: با این همه بگی بهتره. وقتی طرف حسابم توئی دوست دارم رک بشنوم چی به چیه. بالاخره نگفتی چرا دنبالشی؟

زن: گفتم، بهش که گفتم وقتشه، جوابش شوکه م کرد. من براش هر کاری کرده بودم. جایزه بگیر گفت مثلا چکارا؟ گفتم ازم

      خواست سراغ خیلیا برم. خیلیایی که دنبالش بودن. رفتم. هر یک بدتر از قبلی. نه سلاحی داشتم نه کمکی. همه داشته هام

      زنانگیم بود. زنانگی. رقباش تو اون شرایط رقابتی وحشتناکی که کشتن آدمها اندازه کشتن شپش ها اهمیت نداره هر

      بلائی سرم آوردن. هر بلائی. بخاطر عشقش تحمل کردم. جایزه بگیر گفت فقط بخاطر عشقش؟ تنم لرزید. صدام لرزید.

      چیزی نگفتم. گفت بعد چی شد؟ گفتم وقتی خسته شدم، با تمامی وجودم که خسته شدم، وقتی اون لحظه به جان اومدن

      از زمین و زمان رسید، وقتی اون زمان غیر قابل تحمل رسید گفتم بهش وقتشه. گفت چکار کنم؟

زن: دیگه تحمل ندارم. وقتشه.

رئیس: چکار کنم؟

زن: باهام عروسی کن ...

رئیس: چی؟ عروست کنم؟

زن: فکر کردم خوشحالت کردم.

رئیس: زنیکه مگه قرار بود ازدواجی تو کار باشه؟ روز اول بهت نگفتم من قرار نیست زن بگیرم؟ نگفتم اگه بگیرم هم، روزی

         حالا، تو اونی نیستی که بتونی کنارم بشینی؟ نگفته بودم؟ تقصیر خودته.

زن: ازت بچه دارم.

رئیس: از من؟ بندازش. بندازش. خودت هم برو دنبال کاراش. ترتیبش رو بده. دوباره نیا سراغ من.                          12

زن: بچه تو هم هست؟

رئیس: فکر کردی خرم من؟ برو سراغ پدر واقعی حرومزاده ش. اگه بازم بیای سراغم دیگه با پاهای خودت دور نمی شی ازم.

         گفته باشم نگی نگفتی. حالا گم شو. حالیت شد که، چی گفتم؟ تکرارش کن. چی؟ نشنیدم. محکم تر.

زن: گفتم بگیر بیارش برام. نقشه دارم براش. فقط حق نداری بکشیش. به جایزه بگیره گفتم. گفتم حق نداری بکشیش.

مزدور: من جایزه بگیرم، قاتل نیستم. خیالت راحت. باور کردنش سخته. حالیمه. خودم نبودم منم باورش نداشتم. کی آخه

          باورش می شه یکی جایزه بگیر باشه، کل عمرش، اما، اما حتی یه گلوله ننداخته باشه. جایزه بگیر بدون شلیک. خب.

          بودم. هستم. راستش گاهی خودمم باورش نکردم. اما خب همینه. توی خواب می دزدمش می آرمش برات.

صدای کارگردان: بچه ها صحنه رئیس و دختر رو تمرین کنیم. قبلا هم گرفتیمش. ایشون باید برن دیدن کسی. تا دیرشون نشده سریع.

دختر: به من گفتن تو خیلی خطرناکی.

رئیس: کی گفته؟ اونی که براش کار می کنی؟ تو چی گفتی؟

دختر: فکر نکنم به من ریط داشته باشه چی بین شما هست.

رئیس: پس برا چی نشستی اونجا زل زدی بهم؟ طناب دستم چشات رو گرفته؟ بازش کن ببر. برا خودت.

دختر: اخلاقت خوب بود شاید بازش می کردم. فکر کردی من هالوام. لابد دلیلی داره دست و پاهات بسته ست. فقط ربطی

        به من نداره.

رئیس: اونی که گفته من رو بیارن، برا اون کار می کنی نه؟

دختر: داری حرف می کشی ازم؟ ول کن. شنیدم تو آدم گردن کلفتی هستی ...

رئیس: دیگه چی شنیدی؟

دختر: بی خیال. اوکی؟

رئیس: چی اوکی؟

دختر: من دست و پاهات رو باز می کنم. گوش کن. شاید از آخرش خوشت نیاد. پس زود ذوق زده نشو.

رئیس: بعد؟

دختر: تو اگه بتونی ثابت کنی همون پولدار معروف ایالتی، من، خب، من با تو ازدواج می کنم. خوبه؟ یه دختر سن دخترت ...

رئیس: این نقشه جدیدشه یا از اولشم همین فکر تخمی رو داشت؟

دختر: تو چرا همه ش فکرت پیش اونه؟

رئیس: دوست داره موقع فرار با تیر بزنه ...

دختر: من برا اون کار بکنم هم خودم خواستم بیام سراغت.

رئیس: برای؟

دختر: گپ بعدا. فعلا مثل بچه آدم خودت با پای خودت برو سوار اون اسبه شو. همون اسبی که رنگش مشکیه. اینوری مال

         خودمه. چیه؟ اینجوری نگام نکن. چشمات سگ داره. از همین حالا عاشقشونم.                                       13

رئیس: این دستا رو خوب سیر کن. نترس بیا جلوتر. ببین، دیدی که ...

دختر: خب ...

رئیس: ببین دختر کوچولو. با همین دستا که داری به لرزششون نیگاه می کنی، آره با همین دستا هزار تا نره غول بزن بهادر رو

         خواباندم رو زمین قبل اینکه جیکشون دربیاد. تا اومدن بخودشون بجنبن ولو بودن رو خاک و گل. تو الان با بهترین

          هفت تیرکش ایالت ...

دختر: فعلا هفت تیر دست منه.

رئیس: همین. تا دست منم هفت تیری ندی باهات همراه بشو نیستم.

دختر: این جمله رو از کجا آوردین؟ تو متن نیست که ...

رئیس: بچه ها بیاین تو. خب صحنه ماقبل آخر اینجوری تموم بشه بهتره. هرکسی یه هفت تیر دستش هست و گرفته طرف

          یکی دیگه. من طرف تو، تو طرف این، تو طرف اون، تو هم طرف من. داستان اینجور ادامه داده بشه بهتره، دختره با

          فکر رسیدن به یه مرد فوق میلیاردر گردن کلفت ثروتمند من رو آزاد کرده، جایزه بگیر و مادر دختره دیر متوجه

          شده ان، اما لحظه آخر رسیدن و هفت تیرهاشون رو گرفتن طرف ما. از اون طرف هم عیشی هنوز نرفته و کنار برکه

          است و متوجه جریان شده و اومده و نمی خواد دختره رو از دست بده. آخر کار هم بمونه برا تمرین بعدی. خب،

          فهمیدین؟ بریم. شروع.

رئیس: این سومین تمرینه.

دختر: خب بالاخره ...

رئیس: بالاخره چی؟ هان؟ ول کن بابا. نه ازش خبری هست نه چیز دیگه ای. یه زنگم نزده بگه من مردم زنده ام، کجا سرم

         مشغول شده.

دختر: شاید ...

رئیس: نرو رو اعصاب من. شاید چی آخه؟ آدم اینقدر بی شعور. آدم اینقدر بی نظم.

دختر: ای بابا. دفعه اولشه ها ...

رئیس: دفعه دومش بود که نقشش رو یکی دیگه بازی می کرد. هی ببین، نشین اونجا من رو بر و بر نگاه کن ...

دختر: وا پس چکار کنم؟

رئیس: تو نقش اون رو بازی کن، پارتنر مقابل من.

دختر: من؟ من نقش خودم رو به زور دارم بازی ...

رئیس: حرف بی حرف. خب، شروع.

دختر: صفحه ...

رئیس: بمیری. منشی صحنه ...

دختر: خودتون با بچه ها فرستادین بره. گفتین بره خونه ش ببینه خبری چیزی ...

رئیس: خیلی خب. انگار اومدن.

                                                                     عیشی و مزدور وارد می شوند.                                 14

دختر: قیافه ها رو ...

رئیس: چه خبر؟

عیشی: بگو. من که حال گفتن ...

رئیس: چی شده؟

مزدور: رفتیم پاسگاه. خب. مجبور بودیم. همسایه ها گفتن بهتره برین اونجا.

دختر: وای خدا ...

رئیس: گرفتنشون؟ گرفتنش؟

عیشی: کاش گرفته بودنش.

دختر: وای. این چرا داره گریه، وای نه ...

رئیس: یه لحظه خفه شو بینم چی شده آخه. بنال خب.

مزدور: جسدش رو با جسد یه پیرمرد تو یه باغ پیدا کردن.

دختر: وای خدا. نه. نه. اون اهل این کارا نبود. خدا. خدا. نه.

رئیس: جسدشون رو؟

عیشی: خودکشی شاید. البته امکان اینم هست یکی به قتلشون رسونده. یعنی ممکنه کلا ساختگی باشه صحنه. پرونده هنوز

          بازه.

مزدور: این دست خطش هست.

رئیس: بخون.

مزدور: من حالش رو ندارم.

عیشی: خوندیم ما. خودت بخون.

رئیس: بخونش.

دختر: نه. خدا. نه.

رئیس: اینقدر گریه نکن. زنده بشو که نیست. بخون ...

دختر: تو ...

رئیس: بخونش. بگیر بخونش گفتم ...

دختر: هیچ وقت فکر نمی کردم عشقم به تئاتر رو از دست بدم. هیچ وقت. اصلا تو مخیله م راهش نمی دادم این فکر احمقانه

        رو حتی اگه از هزار نقطه قصد داشت بیاد سراغم. راهش نمی دادم. از کجا باید حالیم شده باشه، اون همه سال که

        عاشق تئاتر بودم، از کجا باید حس می کردم، یه روز از عشقم به نمایش، صحنه کم می شه. این پسره. اوووف. کاش

        خفه ش کرده بودم. مرتیکه پفیوز آشغال. فکرکرده کیه. فکرکرده چه خبره. انگار از دماغ فیل افتاده. احمق بیشعور.

        مرتیکه. مرتیکه. مرتیکه. پفیوز. گه. حالا که کسی نیست بگه صدات رو بیار پایین. پس داد بزنم تا آسمون بشنوه. آشغال

        گه. لجن. لجن گه. مرتیکه جای تو اینجا نیست، جای تو، جای تو اینجا نیست مردک. تو باید خوک چران بشی. خودت

        خوکی تو اصلا. دوست داری ادای دیکتاتورا رو در آری؟ بگیر بابا. مادر قحبه ی حرومزاده. فکر کرده کیه. بین اون

        همه بازیگر تازه کار سر من داد می زنه الاغ نفهم. الاغ. پفیوز عوضی. خر گنده. حیف، حیف فحش های بهتری بلد

        نیستم. حیف. حرومزاده الدنگ. فکر کرده کیه. تو یه دیکتاتور گهی، حالا اگه دیکتاتور باشی. آقا بالا سرم باشی یه    15

        آقا بالا سر لجنی. مگه چی دادی بهمون که باید مطیعت باشیم؟ هان؟ چی دادی؟ پول تاکسی مونم خودمون باید بدیم.

        کجای این خراب شده محبوبیت دارن تئاتریا که هوش از سرمون ببره؟ شهرت داره؟ پول داره؟ چی؟ هان؟ چی؟

        مرتیکه کدوم خوشی رو تو این دولت سرای فرضیت بهمون دادی که به خودت حق دادی سرمون داد بزنی؟ هان؟

        پفیوز فکر کردی برده توایم؟ بنده تو؟ فکر کردی قدر قدرتی؟ صاحب مایی؟ چی هان؟ بدبخت تو حتی اندازه یه خر

        ارزش نداری. حیف. حیف که سیستم های غلط باعث پیدا شدن امثال تو شدن. حیف. این شاید آخرین نوشته من

        باشه. چیزی ندارم وصیت بنویسم. قرضم اگر چه دارم بر عهده همون خدائی که هنرمندای تئاتر رو بی پول آفریده. فقط

        از دوستای گلم خواهشی دارم. اگه روزی این نوشته دستتون رسید از اون مرتیکه سوال کنین اسپانسر پول داده بهت،

        تو چکارشون کردی پولا رو؟ با این که مرگ امثال من تاثیری نداره اما دیگه تحملش رو ندارم. تحمل زندگی رو ندارم

        دیگه. باید برم. باید برم. با این که بخاطر پول، خودم با پای خودم اومدم، اما، نه بهتره نگم تا حرمتم بمونه. دست کم.

        بخاطر تئاتری بودنم.

رئیس: بخاطر داد زدنای من؟ باور دارین این باعث خودکشی یا قتل بشه؟ چقدر احمقانه ست.

مزدور: به من و تو چه ربطی داره؟

دختر: وا ...

عیشی: هم گروه، هم کار، هم  ...

دختر: یه تئاتری ...

مزدور: مردم صاحب اختیار زن خودشون نیستن این روزا.

دختر: ربطش چیه حالا؟

عیشی: من خوش ندارم با اون کار کنم، حالیته؟

مزدور: کار نکن. کی گفته کار کنی؟

دختر: من گیج شدم ها ...

عیشی: پس برا چی ول کن نیستی؟

مزدور: ما به کار تعهد داریم. نه اون عوضی. این کار تموم شد دیگه باهاش کار نکن.

عیشی: من نیستم. نیستم. حالیت نیست نه؟

مزدور: تئاتر پول داشت من و تو تئاتری نشده بودیم. نمی ذاشتن بشیم. یارو تو فوتبال بدرد نخور این مملکت از اول لیگ تا

          آخرش ده تا شوت زده برا خودش جزیره شخصی داره. تئاتری جماعت برا پول تاکسی هفتشون گرو نهشونه. اینم

          آخر عاقبتشون.

عیشی: منظور؟

مزدور: یادمه یه بار جلوت ایستادم و گفتم با من کار کن. گفتی دوست دارم باهات کار کنم اما باید خرج زندگیم دربیاد. گفتم

           ربطش چیه؟ گفتی تا تو بتونی کار کنی و از تئاتر پول دربیاری من از گشنگی مردم.

دختر: شما بخاطر پولی که بقول خودتون چندرغازه ...

مزدور: گرفتی حالا؟

عیشی: این آخرین کارم با اون عوضیه.                                                                                              16

دختر: چی شد؟

مزدور: منم.

دختر: ای بابا. انگار چاره ای نیست نه؟

عیشی: قراره آخرین صحنه رو کار کنیم؟ نقش زنه رو ...

دختر: فعلا به من گفته برم. نمی خواستم برم. حالا که شما هستین منم هستم.

مزدور: نقش خودت چی؟

دختر: شاید نقش منم بده به منشی.

مزدور: بریم.

                                                                     تمام قسمت آخر را رئیس با بغض و چشمان تر بازی خواهد کرد،

                                                                     در خودش نیست.

رئیس: حالا، تو این اوضاع خوب، خوب برا من، تو اومدی سراغم واسه تر زدن به زندگیم؟ آینده م؟ به داشته هام؟ چی فکر

        کردی؟ نشستی با خودت فال قهوه گرفتی، شایدم ورق دید زدی، بعد هوایی شدی بیای سراغ من که چی شه؟ دردای

        بیست و چند سال پیشت رو درمان کنی؟ مثلا از من انتقام بگیری؟ تو؟ فکر کردی توی خواب دست و پام رو بستن

        آوردن تحویلت دادن کار تمومه؟ یه گلوله خالی تو مخ من و تمام؟ خواب بدی برا خودت دیدی. خواب خیلی خیلی

        بدی دیدی.

دختر/زن: بدتر.

رئیس: چی بدتر؟ از خواب بدتر که ...

دختر/زن: بدتر شدی. بد بودی. بدتر شدی. یعنی رسیدی تهش. ته گه شدن.

رئیس: خیالات برت داشته. داری در مورد من ور  ...

دختر/زن: اونی که من یه روزی از سر ناچاری رهاش کردم و  ...

رئیس: گفتم خیالاتی شدی. بگو زد پس کونم و گفت هری  ...

دختر/زن: حالا اینجا آخر خط شدی فیلسوف. این همه سال زنده موندی برا من شعر تحویل بدی؟ حاضر شو. قبل از کندن

             پوستت باید کلی اعتراف کنی ...

رئیس: اعتراف. نگفتی چی شد دوباره فیلت یاد هندوستان کرد؟

دختر/زن: خسته بودم. هی هزینه کردم از عمرم. همینطور هزینه کردم و هزینه کردم و رفتم جلو. تو این چند سال، هر سال

             فراموش کردم سال قبل چی هزینه کردم. هر سال. فراموش کردن بدتر از خود هزینه کردنه. حالت عجیبیه. هم درک

             می کنم هم درک نمی کنم . اون سالها انگار زندگیم بند یه تار بود. من این تار موی زندگیم رو که دو ثانیه ای قطع

             می شه جوری محکم و با اطمینان گرفته بودم می دیدی فکر می کردی شاید اون تار پولادیه. نبود اما، من مثل

             پولاد نگهش داشتم. حالا وقتش رسیده.

رئیس: خیال کردی.

دختر/زن: از خیال اومدم بیرون. این درست تره.

رئیس: خورشید برای من غروب نمی کنه. هیچوقت.                                                                               17

دختر/زن: چرا؟                                                                                                                

رئیس: برای اینکه من ...

دختر/زن: نگرفتی. خفه شو گوش کن. چرا همه دیکتاتورا فکر کردن دائمی هست بودنشون؟

رئیس: حالا نطق نکن. تمومش کن.

دختر/زن: درسته. باید تمومش کرد. اون دختر که هفت تیرش رو گرفته بود طرف من، ببین الان نشسته کناری و زل زده بهت.

             می دونی چرا؟

رئیس: داشت فراریم می داد. بمیر. بدبخت اونی که قرار بوده برای تو کار کنه داشت من رو ...

دختر/زن: نتونست.

رئیس: مهم اینه قصدش رو داشت. این یعنی تو همیشه توی انتخاب کردن آدمات تر زدی.

دختر/زن: مهم اینه الان اینجاست. مثل تو که اینجائی. مثل من که اینجام. هر سه مون. این فوق العاده ست.

رئیس: چرا؟

دختر/زن: برای اینکه تو باید براش اعتراف کنی.

رئیس: چی رو اعتراف کنم؟

دختر/زن: باید از کثافت کاریات براش بگی.

رئیس: خنده داره. چرا؟ که چی بشه آخه؟

دختر/زن: شروع کن. حرف بزن. از کارهائی که کردی بگو. برا دخترت. شروع کن.

                                                                     رئیس با هفت تیر خودکشی کرده است.

صدای رئیس: وقتی همه گیر شد؛ سیاهی، جهنمه همه جا. الان وقتش رسیده انسان روزگار جدیدش رو تجربه کنه. یا پیروزی

                  یا مرگ و نیستی. نابودی. من اینریختی ام. یا صد یا صفر. وسط حالیم نیست. هنرمندا از نظر من اینریختی ان.

                  مثل خدا.

                  یه رودخانه روان، با شناگرائی که توشن. رودخانه جاریه جاریه. آدمها داخل رودخانه ان. رودخانه؟ مثل خدا؟

                  که همه تاریخ آدمها رو راه برده؟ هنرمندا مثل رودخونه ن که همیشه جاریه.

                  شاید انسان هنرمند هم مثل خدا بعد از خلق اثرش کارش تموم باشه، شاید، اما، تا برسه وقتش، وقت خلقش،

                  خالق هزار بار حال به حال شده تو لحظات آفرینشش.

                  هیچ وقت نخواسته م عشقم به تئاتر رو از دست بدم. هیچ وقت. حس آفرینش حس خداگونه شدن بوده برام.

                  اصلا تو مخیله م راهش نداده ام این فکر احمقانه رو حتی در بدترین شکست هام. شکست؟ باخت؟ کی

                  می دونه باخت چیه؟

                 وقتی تصمیم گرفتم کارگردانی کنم به خودم گفتم همینه. باید دنیا رو فتح کنی. راه افتادم و زحمت کشیدم و

                 شدم کارگردان. با همه چیزش ساختم. بدترین قسمت کارگردانی درگیری با خودت و عواملت و بازیگرات و

                 متن و بازبین و داور و باقی آدمهای مشغول تو دنیای تئاتر نیست، بدترین قسمت کار قسمت مالیش بود. پول.

                 وقتی نتونستم از پس تهیه کنندگی برای به صحنه بردن کارام برآم، رفتم سراغ اسپانسر.

                 تو شهر کوچکی که نه کارخونه داره و نه تولیدی و نه آدم پولدار عاشق هنر. نمی تونستم قبول کنم.           18

                 نمی تونستم تئاتر کار نکنم. تنها راه زنده موندنم تئاتر بود. هم بخاطر شکمم و هم بخاطر عشقم باید ادامه

                 می دادم. هر جور بود باید سر پا می ایستادم.

                اسپانسر و تهیه کننده و سرمایه گذار نبود. از جایی هم کمکی نیومد. تئاتر رو همه فراموش کردن. همه. تنها و

                دست خالی بودم و بی پول. آخر کار یه راه برام باقی موند، فرستادن بازیگرام سراغ آدم پولدارایی که می تونستن

                پول تزریق تئاترم کنن. بسترگستر شدم. هنرمند بسترگستر. اون دختره رو مجبور کردم بره سراغ اسپانسر و باهاش

               خلوت کنه. اون نتونست تحمل کنه. خفت و خواری رو نتونست تحمل کنه. من چرا بتونم؟ وقتی راهی برای

               رسیدن به عشقت تئاتر نیست، وقتی نتونی شکمت رو سیر کنی، چون هنرمند تئاتری و کار دیگه ای از دستت

               برنمی آد، وقتی نتونی پول داشته باشی تا زندگی کنی، مرگ شاید تنها راهت باشه. مرگ.

                                                                                                                        پایان

                                                                                                      98.12.20

                                                                  آس اولدوز. آس اوربایجان. اورآنا.

                    19

متن نمایشنامه: جاها عوض ...

آدمها: راهب، جوان و تندیس.

                                                                             جوان روی صلیبی چوبی، همچون عیسی مسیح، به صلیب کشیده شده است.

جوان: ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد. ملکوت تو بیاید. اراده تو چنان‌که در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود. نان کفاف ما را امروز

          به ما بده. و گناهان ما را ببخش چنان‌که ما نیز، آنانکه بر ما گناه کردند را می‌بخشیم. و ما را در آزمایش میاور، بلکه از شریر رهایی ده. زیرا

          ملکوت، قدرت و جلال از آن توست تا ابدالاباد، آمین. مرا افتخار بالانشینی بده ای روح مطلق هستی. ای پاک. ای آخرین امید. ای اولین

          پناه. ای اول و آخر.

                                                                             راهب وارد می شود و خیره به جوان نگاه می کند.

                                                                             جوان متوجه حضور راهب شده و از صلیب پایین می آید.

جوان: اومدین؟

راهب: ...

جوان: تمیز کردن این صلیب چوبی از اون کاراست که من عاشقشم. اصلا فکر کردم، با خودم فکر کردم، یعنی هر روز فکرم اینه ها، اگه من خودم

         هم خالق خودم بودم، مثل خدا، اگه خودم هم خودم رو آفریده بودم، به دنیا آورده بودم، همین شکلی خلق کرده بودم. همین شکلی. اصلا

         کارم هم همین بود. خدمت به شما. تمیز کردن صلیب چوبی شما. چه آفرینش هنرمندانه ای بالاتر از این. نظر شما هم همینه نه؟ حتم دارم

         همین باید باشه. امروز همچین زیادی زود نیومدین؟

راهب: ثانیه به ثانیه شمارش نکنی وقتت جور دیگه ای ...

جوان: می گذره وقت البته. من ثانیه ها رو نشمردم منتهی ...

راهب: اون بالا نبودی فکر می کردم پشت در مستراح فال گوش ...

جوان: نگین اسمش رو حالم به هم خورد.

راهب: تو خودت آخر چندشی نجس. بکش اونورتر بینم.

جوان: بفرمایین.

راهب: باز رفتی این بالا چکار؟

جوان: خواستم یه دستی سر و گوش صلیب و سقف ...

راهب: کف اتاق رو تمیز کن سقف پیشکش. تو واسه چی دوست داری اینقدر حرفهای من رو تکرار کنی؟

جوان: کدوم حرفا؟

راهب: همینائی که بالای صلیب گفتی ...

جوان: آهان. تمرین بود ...

راهب: که چی بشه؟

جوان: که راه بیفتم ...

راهب: برای؟

جوان: تا راه شما رو برم.

راهب: اژدهای بزرگ آتشگون با هفت سر و ده شاخ. گفته بودم برا من همچین موجودی هستی؟

جوان: البته هرچقدر تمرین کنم به خوبی شما نمی شم که.

راهب: متلک ننداز بوزینه ...

جوان: البته که منم آدمم. متلک نیست راهب کبیر، تمرینه. شاید خدا خواست با تمرین بیشتر آدم تر شدم. شبیه، شبیه شما مثلا ...

راهب: بر منکرش لعنت که شکل آدمایی ...

جوان: نگین این حرفا رو از خودم بدم میاد.

راهب: حالا خودت نظرت چیه؟

جوان: راجع به؟

راهب: تونستی مثل من باشی؟                                                                                                                            1

جوان: تقلید از شما سخت ترین کار عالمه. حکما رویای یوحنا و مکاشفه اش در مورد شماست. اونجا که گفته؛ نگاه کردم و اسبی سفید دیدم ...

راهب: اسبی سفید!؟

جوان: مونده حرفم هنوز. سوار بر اسب کسی را دیدم که کمانی در دست و تاجی بر سر داشت.

راهب: خوبه این زبونا رو بلدی.

جوان: شاگرد شمائیم، لایق باشیم اگه.

راهب: خدمتکار ...

جوان: بله. بله. شرمنده. خدمتکار. بله. درسته. خدمتکار. بله. فقط همین.

راهب: همه جا مرتبه؟

جوان: همه جا و همه چیز.

راهب: خدات رو شکر کن این یه کار رو خوب بلدی وگرنه با اردنگی ...

جوان: این بار اسبی سرخ پدیدار شد. به سوار آن شمشیری داده شد تا قادر باشد صلح و سلامتی را از زمین بردارد و بجای آن، هرج و مرج ایجاد

         کند. در نتیجه جنگ و خونریزی در همه جا آغاز شد.

راهب: منظور؟

جوان: خواستم بگم حفظ کردن اینا رو هم بلدم.

راهب: آره، خوب حفظی همه رو.

جوان: خب راستش از بس شما خوندین این مکاشفه یوحنا رو همه رفته تو مغزم و ....

راهب: این بالا که بودی چیزی حس نکردی؟

جوان: ...

راهب: این بالا ...

جوان: چی مثلا؟

راهب: بگم که می گی آره خب خودم حس کرده بودم.

جوان: نه جون راهب.

راهب: تخته ی این صلیبه، صدا ...

جوان: صدای جیرجیر ...

راهب: میخاش شل شده انگار ...

جوان: از بس جاش رو عوض کردیم شل شده آره.

راهب: سالی یه بار تابستونا می ره کنار پنجره یه بارم زمستونا برمی گرده این گوشه کنار بخاری. شد از بس؟ حالا خوبه خودت ...

جوان: آنگاه، پس از گشوده شدن مهر سوم، اسب سیاهی را دیدم که سوارش ترازویی را در دست داشت ...

راهب: من عادل می مونم تو قضاوتم، خواستم بگم خوبه خودت همیشه کشیدیش اینور و اونور.

جوان: آره خب شما دیسک کمر دارین ...

راهب: الهی بگیری بیفتی کف اتاق کسی نباشه جمع و جورت کنه ...

جوان: چی بگیرم؟

راهب: خناق! دیسک کمر دیگه.

جوان: نگین اسم اون درد و ورم رو قلنج می گیرم از شنیدنش.

راهب: چطور بود حالا؟

جوان: دیسک کمر؟

راهب: این بالا.

جوان: خب صلیبه دیگه ...                                                                                                                                 2

راهب: صلیبه دیگه!؟ مگه من نمی دونستم صلیبه؟! شنیدی بگم برجه؟

جوان: برج که این ریختی نیست اصلا.

راهب: نگفتی.

جوان: من موندم شما بیست و چهار ساعت شبانه روز چطوری روی این لامصب خودتون رو سر پا نگاه می دارین؟ من موندم آدم بره روی یه

          صلیب و فقط برا دستشوئی بیاد پایین! عجب تحملی!!! این همه سال! اینقدر طولانی!؟

راهب: ده سال طولانیه؟!

جوان: نیست؟

راهب: نجات دهنده ما دو هزار ساله اون بالاست ...

جوان: اون که عروج کرده؟

راهب: کی گفته؟

جوان: همه راهبا نظرشون اینه خب.

راهب: حرف رایج همیشه درست نیست جوون. گاهی حتی اسقفای بزرگ هم اشتباه کردن.

جوان: شما یعنی معتقدین ...

راهب: چند بار گفتم بهت، نگفتم؟

جوان: چی رو گفتین؟

راهب: نظرم رو. نگفتم؟

جوان: خب راستش درست و حسابی یادم نیست ...

راهب: چطور باقی حرفام رو حفظی پس؟

جوان: یادم نمونده خب ...

راهب: اون هنوز اون بالاست. روی صلیب.

جوان: پس چرا نمیاد پایین؟ رو صلیب مونده چی بشه؟

راهب: او اسب را به جلو می راند تا در نبردهای بسیار پیروز شود و فاتح جنگ باشد.

جوان: رو صلیب؟

راهب: برای بر دوش کشیدن گناه مردمان فرقی ندارد کجا باشی، روی زمین یا در هوا. نجات دهنده ی ما سخت ترین مکان را برگزیده تا گناه

        انسان های بیشتری به خاطر سنگینی انتخابش بخشوده بشه. جهنم خالی باید بمونه. بهشت آخرین منزلگاه انسان هست.

جوان: من هر چی سعی کردم آخرش نتونستم بفهمم جهنم و بهشت چه شکلی هستن؟

راهب: جهنم شکل توئه. باید بسوزی و پوستت کنده بشه تا جهنم را بشناسی؟

جوان: نگین پوستم خارش گرفت ...

راهب: یک قرص نان گندم، یا یک کیلو آرد جو به قیمت مزد روزانه یک کارگر باشد. اما به روغن زیتون و شراب ضرر نرسان.

         انگار یادت رفته صبحونه م رو بیاری. حالا واییستا هی ور بزن.

جوان: شما به حرفم کشوندین وگرنه من ...

راهب: عجب روئی داری تو کفتار بدریخت ...

جوان: نگین اسم اون جونوره رو خب. اه.

راهب: بجنب بینم. یه تکونی بده به خودت. یاللاه.

جوان: آوردمش. منتهی شما نبودین گذاشتمش اینجا روی میز و ...

راهب: بیار اینجا، گشنمه.

                                                                             راهب شروع می کند به خوردن صبحانه، که، در گلویش گیر می کند و به

                                                                             سرفه اش می اندازد.                                                        3

جوان: ناگاه اسب رنگ پریده ای، زرد رنگ، ظاهر شد که سوارش مرگ نام داشت. به دنبال او اسب دیگری می آمد که نام سوارش دنیای مردگان

         بود. به آن دو اختیار قدرت داده شد، تا یک چهارم زمین را بوسیله جنگ، قحطی، بیماری و جانوران وحشی نابود کنند.

راهب: خوبه دیگه، اینقدر نزن پشت من. ور هم که می زنی دیگه بدتر.

جوان: خواستم کمک کنم با یاد خدا بلا رو دفع کرده باشین.

راهب: این بلا نبود، بلای جان و روح من توئی ...

جوان: بشکنه دستی که نمک نداره.

                                                                             صدای باد شدیدی بگوش می رسد، پشت سرش صدای شدید بهم خوردن

                                                                             درب ها را خواهیم شنید. همزمان مشعل ها خاموش می شوند.

راهب: خدا خودش کمکمون کنه.

جوان: سپس فرشته چهارم شیپور را نواخت. همان لحظه به یک سوم آفتاب و یک سوم ماه و یک سوم ستارگان صدمه رسید، بطوریکه یک سوم

        آنها تاریک شد، به این ترتیب یک سوم روز و یک سوم شب در تاریکی فرو رفت.

راهب: برو مشعل ها رو روشن کن.

جوان: باز خاموش شه چی؟

راهب: رو احتمالات زندگی نکن.

جوان: (مشغل ها را روشن می کند) ناگاه ستاره ای عظیم چون چراغی افروخته شده از آسمان فرود آمد.

                                                                             راهب بالای صلیب رفته است.

راهب: بیا طناب دست و پام رو ببند. با این توفان باید منتظر حوادث بد بود.

جوان: عقابی دیدم که در وسط آسمان پرواز می کند و به آواز بلند می گوید: وای! وای! وای به حال اهالی زمین.

                                                                             صدای مجدد دق الباب.

راهب: در رو شکستند. برو ببین کیه این وقت صبح.

                                                                             جوان بطرف درب می رود.

جوان: کیه؟

تندیس: من پشت در ایستاده در را می‌کوبم اگر کسی صدای مرا بشنود و در را باز کند وارد می‌شوم و با او شام خواهم خورد و او نیز با من ...

جوان: برام انجیل نخون. اسمت رو بگی کافیه.

تندیس: حق‌جوی عزیز، عیسی مسیح خداوند که بعد از مرگ بر روی صلیب و تدفین، دوباره زنده شد و اکنون زنده است، بر در قلب شما ایستاده

           در را می‌کوبد و مایل است وارد قلب و زندگی شما بشود.

جوان: نه بابا ...

تندیس: او می‌خواهد تمام گناهان شما را ببخشد و رابطه و مشارکت واقعی و بسیار نزدیک، بین شما و خدای قدوس برقرار سازد و به شما حیاتی

           جدید و ابدی در خدا ببخشد. اگر آنچه را که ذکر شد، قبول داشته باشید، کافی است که از گناه توبه کرده و به عیسی مسیح خداوند ایمان

           آورید.

جوان: دیگه چی بلدی؟

تندیس: کلام خدا در انجیل شریف می‌فرماید: زیرا اگر با لبان خود اعتراف  کنی که عیسی، خداوند است و در قلب خود ایمان آوری که خدا او را

          پس از مرگ زنده ساخت نجات خواهی یافت. زیرا انسان با قلب ایمان می‌آورد و نیک محسوب می‌گردد و با لبهای خود به ایمانش

          اعتراف می‌کند و نجات می‌یابد.

جوان: راهب کافی نبود یکی دیگه از راه رسید. اسمت چیه؟ چکاره ای نحس اکبر؟

تندیس: خداوندا ، اعتراف میکنم که شخصی گناهکارم. اعتراف میکنم که با قدرت خود و یا کارهای نیکم نمیتوانم نجات یابم و رستگار شوم.

جوان: انگار چاره ای ندارم با این همه حرف و حرف و حرف. بفرما.                                                                       4
تندیس: از اینکه دعای مرا شنیدی متشکرم، آمین. باشد تا فروغ جاودان بر تو بتابد، آمین.

جوان: خرم نکن، به اندازه کافی از راهب دعا شنیده ام. بی اثر. نگفتی کی هستی؟ این وقت سال که دیر رفت و آمدی نداره تو از کجا پیدات شده،

        چی می خوای؟

تندیس: دعای راهب برای پدری مریض و درمانده.

جوان: اهل کجایی؟

تندیس: همین اطراف.

جوان: کجا راه افتادی؟

تندیس: باید راهب را ببینم.

جوان: ما هم برگ چغندریم دیگر؟

تندیس: قبلها دیدن راهب این همه دنگ و فنگ نداشت.

جوان: اینها دیگر به تو ربطی ندارد.

تندیس: خوش اخلاقی عیب نیست ها.

جوان: به راهب بگم برای پدرت دعا ...

تندیس: خودم زبان دارم، واسطه لازم ندارم.

جوان: هر کاری اصول و قواعد خودش را داره. دلبخواهی نیست که ...

تندیس: داشته باشه هم من با راهب طرفم نه با تو.

جوان: بگم برای چی آمده ای؟

تندیس: بگو تندیس آمده است.

جوان: کفایت نمی کنه. بگم برای چه کاری؟

تندیس: نگم راهم نخواهی داد انگار، باشد. پیامی از اسقف اعظم دارم.

جوان: اولی یا دومی؟

تندیس: چی؟

جوان: دروغ. کدوم دروغ بود؟

تندیس: اولی. انگار نشنیدی گفتم پیام آوردم.

جوان: در مورد؟

تندیس: همین کافیست.

جوان: تشخیص کفایت این با تو نیست.

تندیس: پیام سر به مهره.

جوان: بده برسانمش.

تندیس: سفارش شده ام با دست خودم تحویل راهب بدم.

جوان: چرا از اول نگفتی. بشین تا از راهب اجازه بگیرم. راجع به چی هست حالا؟

تندیس: این همه فضولی از ...

جوان: نخواستم بگی. راهب خودش خواهد گفت، بخواد البته.

تندیس: خیلی معطل شدم.

جوان: گفتی اسمت؟ آهان، تندیس ...

تندیس: فقط سریع تر.

          کسانی که از این بلایا جان سالم بدر بردند، باز حاضر نشدند خدا را بپرستند. اینان نمی خواستند از آدم کشی، جادوگری، زنا و دزدی

          دست بکشند و بسوی خدا بازگردند. آمین.                                                                                                5

جوان: مثل همینی که خواندی، چند دعای دیگه بخوان تا برگردم.

                                                                             جوان تندیس را به حضور راهب می برد.

تندیس: ایمان دارم که تو بخاطر گناهان من روی صلیب کشته شدی، در قبر نهاده شدی و پس از سه روز از مردگان برخاستی. ایمان دارم که تو

           زنده هستی و این اقتدار را داری گناهان مرا ببخشی و مرا در پیشگاه خدا پارسا بشماری. من از همه گناهان خود توبه و بازگشت میکنم و

           تمام قلب و زندگی خود را تسلیم تو مینمایم. قول میدهم تا آخر عمر تو را پیروی کرده ، مطابق اراده ی تو زندگی کنم. تقاضا دارم مرا

           بپذیری و طبق وعده ات زندگی نوینی به من ببخشی.

راهب: اسقف در چه حال است قاصد؟

تندیس: تندیسم.

راهب: اسقف گفته نامه را جز خودم به کس دیگه ندی؟

تندیس: سلام و آرزوی سلامتی داشتند برای ...

راهب: نامه را بگیر.

تندیس: وظیفه دارم به دست مبارک بدم.

جوان: عرض کردم که، آدم نسازی را فرستاده اند.

راهب: باشه. این هم از دست های من. دوست داشتی از صلیب پایین بیام؟ بذار بینم دوست و یاورم اسقف اعظم چی برام فرستاده. صندلی.

جوان: این بره دیگه نه؟

راهب: با خودش است. خواست بماند چیزی بخورد و راه بیفتد.

تندیس: با اینکه عجله دارم، دیر و کلیساهای دیگه ای هم باید برم، اما تا جواب نگیرم ماندنی هستم.

جوان: بشین.

تندیس: ممنونم.

راهب: این خط خود اسقف بزرگوار هست. هوم. چی نوشته حالا ...

جوان: این سکوت را از خوبی نامه بدانم یا ...

تندیس: تو خدمتکاری یا مشاور؟

جوان: راهب چیزی نخواهید گفت؟

راهب: جهنم وجود ندارد. با هم مهربان باشید.

جوان: چی؟ توی نامه نوشته شده؟

تندیس: خوند خب.

جوان: جهنم را دزدیدن؟

تندیس: از اول وجود نداشته ...

جوان: نداشته؟

تندیس: لابد اسقف نوشته ...

جوان: پس این همه سال چرا کسی متوجه این مساله نشده؟

تندیس: جوابشان. لطفا.

جوان: راهب واقعا اسقف این رو نوشته؟

راهب: از من خواسته از این پس به مردم بگم جهنمی وجود نداره. خب، خواهم گفت.

تندیس: مرقومه تان را تقدیم حضورشان خواهم کرد. گفته اند مکتوب بشه.

جوان: خواهید نوشت؟

راهب: پس شاگردان گریستند برای این کلمات و گفتند: رحم کن ما را خدای، رأفت کن بر هیکل و بر شهر مقدس و گرفتار مکن     6

        او را به حقارت امت‌ها، تا حقیر نشمارند عهد تو را.

جوان: بالاخره چی؟

راهب: قلم و کاغذ. برام بیار. به اتاق خودم.

                                                                             راهب محو در خیالات بر روی زمین نشسته است.

جوان: قلم و کاغذ. اسمش را پرسیدم. گفت تندیسم. تندیس هم شد اسم؟ زیادی هم وراج است. سرم را برد. کم مانده بود به دیوار بکوبمش، نه،

        سرم را. از بس وراجی کرد. گفتم مرد اینقدر صحبت نکن. بس است. کو گوش شنوا. ور ور ور. حالا وقتی آوردمش پیش شما کلی سفارش

        کرده بودم حرف نزنه. مگه گوشش بدهکار این حرفهاست. برام از زمین و آسمان بافید. از هر دری سخنی. این خوبست سخنگوی جایی

        نیست. اصلا بی خیال تندیس. خیلی وقت بود به اتاقتان پا نذاشته بودید! ببینم از کی بود؟ یادم نیست. امان از دست این حافظه. ذهنم کند

        شده دیگه. دست خود آمدم که نیست. یادش بخیر چه روزگاری داشتیم. در همین اتاق چقدر برای من حقیر از خدا گفتید. از روح و از پسر

        خدا. از وقتی صلیب را ساختید اینجا نیامدید. آره یادم هست. وقتی همیشه روی صلیب باشی دیگه خواب و استراحت معنا نداره. شما روح

        بزرگی دارید. همیشه آرزو داشتم مثل شما بشم. نمی شه که. شدنی نیست. من کجا، شما کجا. من ضعیفم. خیلی. شما قوی هستین. خیلی.

        اصلا قیاس خوبی نکردم. من با شما؟ اصلا کار درستی نبود. بابتش خجلم. نادانی این حقیر را خواهید بخشید. شما همیشه بخشنده بودید.

        همیشه. یادتون هست چقدر من رو بخشیده اید؟ من هم یادم نیست. بگو هزار بار. بیشتر هم هست. خودم که می دانم. این تندیس هم قابل

        بخشودن هست. کاره ای نیست. حتم دارم شما به بزرگواری خودتان خواهید بخشید. مامور بوده و معذول. لابد گفته اند برو آمده. سر خود

        نبوده. من بی اجازه شما جائی رفته ام تا امروز؟ ابدا. امکان نداره برم. بگید برو راه خواهم افتاد. هر جا که دستور شما باشه. بی امر شما

        حتی از جایم هم تکان نخواهم خورد. کجا برم بی اذن و دستور مافوقم. مگه نمک نشناسم؟! نه. این کارها به این سادگی نیست. هر چه از

        بالا دستور باشه باید مطیع امر بود. من کی هستم که مطیع شما نباشم. من تابع دستور شما هستم. هر چه بگین همان خواهد شد. حالا هم

        هر چه شما بگین همان را انجام خواهم داد. هر چه. برم بیرونش کنم؟ لب باز کنید تا با اردنگی بیندازمش بیرون. حالا این هم تقصیری

        نداره ها. بالاخره نگفتین چه کنم؟ من بی دستور آواره هستم. تکلیفم را بلد نیستم. باید چیزی بگین. چیزی بخواین. وگرنه من چکار باید

        بکنم؟ بروم؟ بشینم؟ نروم؟ بیرونش کنم؟ بیرونش نکنم؟

راهب: جهنم وجود ندارد.

جوان: نداره. نه. فرموده نداره. لابد نداره. ما را چه که حرف بزرگتر از خودمان را زیر سوال ببریم؟ نداره. لابد از اول نداشته. این همه سال اما،

        هیشکی متوجه نشده چرا آخه؟ ای داد و بیداد. اصلا با عقل جور نیست. چرا؟ چرا هیشکی متوجه نشده آخه؟ چیزی این قدر واضح باشه

        اونوقت ...

راهب: جهنم وجود ندارد.

جوان: چقدر هم واضح بوده ها. جهنمی نیست. نبوده اصلا. چقدر ساده. موندم این همه راهب و اسقف و عابد و کشیش و باقی آدما چرا متوجه

        این وضوح ملکوتی نشدن؟

راهب: جهنم وجود ندارد.

جوان: به همین راحتی. نداره خب. اصلا گور بابای جهنم. چیز بدردبخوری هم نبود که ...

راهب: جهنم وجود ندارد.

جوان: بنویسید خلاص شه بره پی کارش. تمام. هم شما راحت شدین، هم من و هم دیگران. راحت. گور بابای جهنم.

راهب: تمامی این سالها به مردم گفتم جهنم هست، عذاب هست. آتش.

جوان: خاموش شده لابد.

راهب: به مردم چی باید بگم؟

جوان: ساده است. آتش جهنم خاموش شده. جهنم مرده. جهنمی در کار نیست. مردم ...

راهب: تو چیزی گفتی؟

جوان: کی؟ الان؟                                                                                                                                           7

راهب: تو کی اومدی تو؟

جوان: نیم ساعت بیشتر هست دارم دلداری تان ...

راهب: اینجا بودی؟

جوان: گفتم قلم بیارم بنویسید برای مردم ...

راهب: تو از مردم چی حالیته؟ ها؟ مردم رو دیدی؟ براشون حرف زدی؟ کمکشان کردی؟ مردم کی ان از نظر تو؟ ها؟ تو از مردم حرف زدی؟ تو؟

         تو اندازه این حرفهائی؟ تو؟ تو خودت از مردمی، گوسفند خدا. منم که چوپان این گله ام. تو از مردم چی حالیته گوسفند خدا؟ ها؟ منم که

         عمرم را به پای مردم گذاشتم. جانم را برای مردم گذاشتم. روح و روانم را. جوانی ام را. من هستم که لحظه به لحظه از عمرم را صدقه

         مردم کردم. فدای مردم کردم. منم که درک دارم مردم چه معنائی دارن. تو چی از مردم حالیت هست؟ ها؟ برای من آدم شده ای؟ برای من

         بلبل شده ای؟ برای من سخن گفتن یادگرفتی؟ تو؟ توی گوسفند؟ منم که باید از مردم حرف بزنم. منم که باید درد آنها را بفهمم. منم که

         باید از خدا برای آنها آمرزش و بخشش بخوام. منم که سود و زیان آنها را شناخته ام. راهشان برده ام. در خوبی ها شریکشان کرده ام. از

         بدیها دورشان کرده ام. درست و غلط را من به آنها یاددادم. تو برای من از مردم حرف می زنی؟ تو؟ ها؟ توئی که اندازه یه گوسفند حالیت

         نیست؟ تو؟

جوان: خب غلطی بود کردیم، دیگه هم ...

راهب: جهنم وجود ندارد؟

جوان: این را دیگه من نگفتم ...

راهب: پس این همه سال من مردم را از چی دور کرده ام؟ از چی؟

جوان: ظاهرا تازه است این مطلب ...

راهب: حالیت هست چی بلغور کردی؟ ها؟ تازه است؟ چه ربطی داره؟ ربطش چیه آخه؟ گفته جهنم وجود ندارد. حالیت هست معنی این تا

         کجاهای من رو بر باد داد؟ ها؟ حالیت هست تا کجاهای من را آتش زد؟ من الان خود جهنمم. جهنمم من. جهنم منم. من جهنمم. حالیته.

         من خودم جهنم هستم الان. اینجا.

جوان: اسقف ...

راهب: ببند دهان کثیفت را موش ملعون. ببند دهانت را. اسم اسقف را بر زبان کثیفت جاری نکن. حکما کار دشمنان من بوده. دشمنان من. اونائی

          که می دونستند من برای مردم از جهنم قصه ها گفتم. قصه ها. اونائی که حرفهای من رو تک به تک حفظ بودند. اونائی که دوست داشتند

          خار شدن من رو ببینند. خار شدن من را تو چشم مردم تماشا کنند. ببینند من دارم سقوط می کنم. از اوج پائین آمدن من را دوست داشتند

          ببینند. افتادنم را. اوف که آتش گرفتم. آتش شده ام. آتش.

جوان: آرام باشید. شما را به خدا. من نگرانتان هستم ...

راهب: تو؟ توی موش نگران من هستی؟ توی سوسک؟ تو از حال من چی حالیت هست؟ ها؟ تو؟ درد خودم کافی نیست که تو شدی دیو عذاب

        من بدبخت؟ خدایا چه بدبختم من. چه گناهی به درگاهت کرده ام که سزاوار این لحظه باشم؟ من بدبخت. بدبخت. بدبخت ...

جوان: نکنید. خودتان را نزنید. پیر من. راهب من.

راهب: خفه شو. با من حرف نزن ...

جوان: آخه ...

راهب: گمشو برو بیرون. بیرون گفتم. برو. برو. نه. بمان. بیا اینجا. بیا جلوتر. کارت دارم. بیا ...

جوان: گفتم که ناراحتی ...

راهب: خوب گوش کن. خوب ...

جوان: خدایا چی شد؟ وای ...

راهب: گوش کن ...

جوان: شما آرام شین، من گوش ...

راهب: فقط گوش کن. من را ببر و به صلیبم کش. زود ...                                                                                           8

جوان: شما باید استراحت ...

راهب: خفه. خفه ...

جوان: چشم . چشم ...

راهب: تا گلوت را نجویده ام ساکت شو. من را ببر، فهمیدی که، ها؟ بگو. بگو که ...

جوان: چی شد؟ وای ...

راهب: بگو، به آنکه آمده، بگو راهب هرگز به مردم نخواهد گفت ...

جوان: چی را؟

راهب: گوش کن. بگو با مردم نخواهد گفت جهنم وجود ندارد.

جوان: آتیشت می زنن ...

راهب: من بر صلیبم با مردم سخن خواهم گفت. شنیدی؟ با توام. شنیدی؟

جوان: اسقف آتیشت بزند یا خودم خفه ت کنم؟ خدایا؟

                                                                             جوان راهب را خفه می کند.

جوان: وای بر من. این چه حالی است گرفتارش شدید؟ وای بر من. غش کرده. غش کرده.

         ای آفریدگار، به همراه قدیسان خود به کمک آی، چرا که تو بخشاینده‌ای، آرامشی ابدی بدیشان ازرانی دار، ایزدا تو کمکم کن،

         باشد تا نور ابدی بر ایشان بتابد، به همراه قدیسان تو برای همیشه،، چرا که تو بخشاینده‌ای.

                                                                             جسد راهب بر صلیب است.

                                                                             جوان و تندیس در کنار راهب بصورت کاملا رسمی ایستاده اند.

                                                                             جوان بر صلیب است.

جوان: ای بره خدا که گناهان جهان را می‌زدایی، بدیشان آرامش بخش.
         او اینک در منزل ابدی خود بخواب رفته است. پس تو ای خدای ما، آرامشی ابدی بدیشان ارزانی دار، ایزدا و فروغ جاودان را بر

         او بتابان. حقانیت او در یاد و خاطره‌ای همیشگی جای خواهد گرفت، و او از بدگویی‌ها هراسی نخواهد داشت. ما ایمان داریم به

         خدای یکتا، پدر قادر مطلق، آفریدگار آسمان و زمین، و هر آنچه پیدا و ناپیداست، و به خداوند یکتا عیسای مسیح، پسر یگانه

         خدا، مولود ازلی پدر.

         او خداست از خدا، نور از نور، خدای راستین از خدای راستین، که زاده شده و آفریده نشده‌است، هم‌ذات با پدر.

         و از طریق او همه چیز هستی یافت. برای ما آدمیان و برای نجات ما از آسمان فرود آمد.

         برای ما مصلوب شد، رنج کشید. مرد و مدفون گشت.

تندیس: نوحه هات برای راهبه؟

جوان: خوشا به حال آنان که نوحه می‌نمایند بر این زندگانی، زیرا ایشان تسلی خواهند یافت.

تندیس: قرار هست همیشه اون بالا باشی؟

جوان: سخته اما، خوشا به حال بی‌نوایانی که روی می‌گردانند به حق از لذت‌های جهان، زیرا ایشان زود است که متنعّم شوند به لذایذ ملکوت

         خدای.

تندیس: لذایذ ملکوت خدا؟!

جوان: سنگین مسازید دل‌های خود را به خواهش‌های جهانی. راهب مرد. باید که سنگینی بار او بر دوش کسی گذاشته بشه. باید جایگزین داشته

        باشه.

تندیس: اسقف باید بگه کی ...

جوان: تو به اسقف خواهی گفت ...                                                                                                                     9

تندیس: چی به اسقف خواهم گفت؟

جوان: خواهی گفت، خب، تو به او خواهی گفت ...

تندیس: آخه چی را؟

جوان: خواهی گفت راهب قصد داشت به مردم بگه جهنمی در کار نیست. اما ...

تندیس: اما، اما چه؟

جوان: دیدی که. اجل مهلتش نداد.

تندیس: این چه ربطی به جایگزین او داره حالا؟

جوان: من هم دست پرورده راهبم.

تندیس: و باید جایگزینش شوی؟

جوان: چه کسی بهتر از من؟

تندیس: در کار اسقف دخالت کردی ها ...

جوان: من با تمامی افکار و اندیشه های راهب آشنا هستم. گوش کن. با مردم این منطقه هم آشنا هستم. اسقف بهتر از من کسی را نخواهد یافت.

تندیس: ...

جوان: به مردم خواهم گفت جهنمی در کار نیست.

تندیس: حالا اگر اسقف بپذیرد که ...

جوان: اگه حرف دیگه ای هم باشه به مردم خواهم گفت. اسقف هر حرفی داره به من برسان. فقط همین. من به مردم خواهم گفت. من شاگرد

         راهب هستم. اسقف به راهب ایمان داشت.

تندیس: حرف هات را به اسقف خواهم گفت.

جوان: همچنین واجب است بر شما که خوبی کنید با همه، زیرا در ناموس نوشته شده‌است: قدیس باشید، زیرا من، پروردگار شما قدوسم.

        پاک‌شدگان باشید، زیرا من پاکم. کامل باشید: زیرا من کاملم.

                                                                                   پایان

                                                                                98.11.28

                                                   آس اولدوز. آس اوربایجان. اورآنا.

                                                                                                                                                               10