درباره من
نویسنده و کارگردان تئاتر: همراه 09144430089
ادامه...
متن نمایشنامه کوتاه : قربانگاه ...
صحنه : میدانی در یک روستا .
تابلو اول .
پرستار یک و دو در لباس پرستاریشان گرد میدان روستا گردش کنان عبور می کنند .
آهنگر نگاه در نگاه پرستار یک هاج و واج و حیران عاشقانه نگاهش می کند . پرستار دو حسادت کرده و دست پرستار یک را می گیرد تا دورش کند ، پرستار یک خود را از دست پرستار دو رها کرده و با آهنگر سر صحبت را باز می کند .
آهنگر ترانه خوان اهل بازار را با خود همراه می کند تا ترانه عاشقانه را به همراه او بخوانند . کسی پرستار دو را تحویل نمی گیرد . حسادت پرستار دو به اوج رسیده است .
بچه ها ترانه خوان در حال بازی هستند . یکی از بچه ها زمین می خورد . پرستار یک به کمکش می آید و پایش را به کمک آهنگر بسته و او را سوار گاری کرده و راهی خانه شان می کند . اهل بازار به افتخار پرستار یک ترانه ای دیگر سر می دهند .
پرستار دو با عصبانیت محل را ترک می کند .
تابلو دوم .
پرستار یک و آهنگر در حال گردش در اطراف میدان روستا با هم گپ می زنند .
پرستار دو آنها را به برادران پرستار یک نشان می دهد و خود پشت درختان مخفی شده و نظاره می کند .
برادران پرستار یک بطرف خواهرشان و آهنگر رفته و می خواهند آهنگر را بزنند .
صدای شیپور جنگ شنیده می شود .
برادران پرستار یک شمشیرهایشان را از نیام کشیده و دور می شوند .
آهنگر بطرف مغازه اش رفته و شمشیر مردمی را که به طرف مغازه هجوم آورده اند تیز می کند .
تابلو سوم .
مردم مشق نظام می گیرند . برادران پرستار یک شمشیرهایشان را تیز می کنند . آهنگر سرودی حماسی را زمزمه می کند .
تابلو چهارم .
جنگ شده است . همه درگیر جنگند .
تابلو پنجم .
پرستار یک به همراه پرستاران دیگر به مجروحان جنگ کمک می کنند . 1
تابلو ششم .
اهالی روستا در جنگ پیروز شده اند . آنها گاوی را در قربانگاه سربریده و جشن می گیرند .
آهنگر و پرستار یک گردش کنان در جشن اهالی شرکت کرده اند . پرستار دو با حسادت آنها را زیر نظر گرفته است .
آهنگر متوجه زنده بودن دو سرباز دشمن شده که می خواهند مخفیانه بگریزند . آهنگر قصد کشتن دشمنان را دارد اما پرستار یک بدلیل زخمی بودنشان اجازه این کار را به او نمی دهد . پرستار یک زخم دشمنان را می بندد .
پرستار دو نظاره گر آنهاست . او صحنه را ترک کرده و به همراه برادران پرستار یک بازمی گردد .
برادران پرستار یک هر دو سرباز دشمن را می کشند و می خواهند آهنگر و پرستار یک را هم بکشند اما آنها فرار می کنند .
تابلو هفتم .
پرستار یک و آهنگر که زخمی شده است بیرون روستا نفس زنان از کوه بالا می روند ، آهنگر که دیگر رمقی برایش نمانده بر زمین می افتد . پرستار یک زخم آهنگر را پانسمان می کند . آهنگر ترانه ای عاشقانه برای او می خواند .
آهنگر متوجه آمدن برادران پرستار یک می شود و او را تهدید می کند اگر فرار نکند خود را از صخره پایین خواهد انداخت .
پرستار یک مجبور می شود محل را ترک کند چون باید جان فرزند درون شکمش را نجات دهد ، او نجات جان آهنگر را در فرار خود می داند . آنها عاشقانه از هم جدا می شوند .
پرستار یک فرار می کند .
برادران پرستار یک سر رسیده و آهنگر را به حرف می کشند . آهنگر خاموش است . برادران پرستار یک او را می کشند .
تابلو هشتم .
پرستار یک در کوه گریزان است .
برادران پرستار یک تعقیب کنان در پی خواهرشان هستند .
پرستار یک که فرار را بی فایده می یابد دست بسوی آسمان می کند و نجات خود را از آسمان طلب می کند . زمین دهان باز کرده و پرستار یک را در دل خود جای می دهد . موهای پرستار یک بیرون مانده است .
برادران پرستار یک سر رسیده اند اما نمی توانند او را از زمین بیرون بکشند . آنها سنگی را به عنوان علامت و نشان کنار موهای خواهرشان گذاشته و می روند تا فردا با بیل و کلنگ بازگردند و او را از خاک بیرون کشند .
تابلو نهم .
روح آهنگر و پرستار یک دست در دست سنگ های بسیاری را کنار سنگ علامت قرار داده و رقص کنان همچون بادی توفان زا کوه و کمر را 2
درمی نوردند .
تابلو دهم .
پرستار یک و آهنگر در شکل باد همه روستا را به هم ریخته اند .
اهالی روستا به جان آمده اند اما کاری از دستشان برنمی آید .
تابلو یازدهم .
پرستار دو در خواب است .
پرستار یک و آهنگر در خواب به او می گویند مردم باید بالای کوه بروند و گاوی را کنار سنگهای علامت قربانی کنند .
پرستار دو از خواب پریده و خوابش را برای برادران پرستار یک تعریف می کند .
برادران پرستار یک به همراه پرستار دو ، اهالی روستا و یک گاو بطرف محل خاک شدن پرستار یک حرکت می کنند .
تابلو دوازدهم .
مردم گاو را کنار سنگ های علامت قربانی می کنند .
روح پرستار یک و آهنگر خود را به پرستار دو که کنار صخره مراسم را نگاه می کند نشان می دهند .
همزمان با رسیدن خون گاو به موهای پرستار یک باد فروکش کرده و پرستار دو که از دیدن روح پرستار یک و آهنگر ترسیده از صخره به پایین پرتاب می شود .
پایان
96.10.03
آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا
3
متن نمایشنامه : سردار ...
آدمها : آشیق _ راوی ، کنسول انگلیس ، کنسول روس ، داماد ، عروس ، آتا ، اسماعیل ، ستار نوجوان ، محمدعلی شاه ،آنا ،اوغول ، قیز ، مشروطه چی ، سردار اسعد ، باقرخان و ستارخان
صحنه :
یک سکوی ثابت در قسمت انتهایی صحنه .
دو سکوی هم اندازه چرخان که از هم دور و به هم نزدیک می شوند .
پرده سفیدی در پس زمینه برای انداختن فیلم و تصویر .
آشیق می خواند . عروسیست . عروس و داماد به دست هم حنا می مالند .
کنسول انگلیس و کنسول روس روی سکو ایستاده اند و با دوربین دوردستها را نگاه
می کنند .
صدای شلیک توپ و تفنگ با اشاره کنسول روس .
عروس و داماد می خواهند فرار کنند اما از هم جدا می شوند .
آشیق : یادیما دوشنده سنین گوزله رین / گویده اولدوزلاردان آللام خبرین / آیریلیق آیریلیق آمان آیریلیق / هر بیر درددن اولار یامان آیریلیق .
عروس و داماد در حال فرار گرفتار سربازهای روسی شده کشته می شوند .
روح سفیدپوش عروس و داماد تا انتهای نمایش در قسمتهای مختلفی حضور خواهند
داشت .
راوی : با شکست قاجار از تزار عهدنامه گلستان و ترکمنچای آغشته به ننگ و فریب و خیانت بسته شد . بخشهایی از کشور ناجوانمردانه جدا و به
روسیه تزاری متجاوز الحاق شد . آنچه برای مردم ماند فریاد و حسرت و اشک بود . آراز همیشه جاری آذربایجان را دو نیم کرد .
آشیق : آراز آراز خان آراز سولطان آراز خان آراز / سنی گوروم آخاسان بیر دردیمی قان آراز / آراز سندن کیم کئچدی کیم غرق اولدو کیم کئچدی /
سنی گوروم آخاسان بیر دردیمی قان آراز / آرازین داشقینا باخ سربازین مشقینه باخ / اوخورام درد الیندن دئییرلر عشقینه باخ .
راوی : زندگی اما بد یا خوب در این نیمه جان آذربایجان ادامه یافت . از کرانه های خزر تا تبریز و اورمو و سالماس و مراغه و ورزقان زندگی جاری
بود .
ستارخان در بیست و هشتم مهر ماه سال یک هزار و دویست و چهل و پنج شمسی در روستایی از توابع ورزقان آذربایجان به دنیا آمد . او
سومین پسر حاج حسن بزّاز قره‌داغی بود که به شغل پارچه‌فروشی اشتغال داشت . ستارخان در نوجوانی و جوانی با پدر در روستاهای اطراف
ارسباران و کرانه های آنسو و اینسوی آراز به شغل چرچی گری مشغول بود .
آتا ترانه خوان همراه با سه پسرش وارد می شوند .
آتا : منیم نایلون داراغیم وار آلماغا گلین گوزل آلماغا گلین / گوزل لره من ساتارام آلماغا گلین گوزل آلماغا گلین .
بدو بیا که از ورزقان ، اونطرف آراز ، برای شما پارچه آوردم . بدو دخترم ، بدو .
دختران روستا با لباسهای رنگارنگ آتا را در میان می گیرند و پارچه ها را برای خرید
زیر و رو می کنند .
اسماعیل : دده کوه و دشت آذربایجان جان می ده برای اسب سواری و تاختن ، تا شما خستگی در کنین و زیر این تبریزی چرتی بزنین من با
برادرم ستار و دوست تازه ی اینسوی آرازم بریم اسب سواری تا زیر سم اسبامون بلرزونیم دل هر کی بد این خاک رو بخواد .
راوی : بعدها اسماعیل برادر ستارخان به دوست قفقازی خود که از دست نیروهای دولت تزار فراری بود پناه داد اما با یورش مأموران حکومت به
منزل وی هر دو آنها به قتل رسیدند . 1
صدای گلوله ها . مرگ اسماعیل .
آتا بالای جسد اسماعیل می آید و سر پسرش را روی زانوانش می گذارد و می گرید .
ستار نوجوان اسلحه ی بر زمین افتاده ی برادرش را برمی دارد .
کنسول روس و کنسول انگلیس از رودخانه آراز ماهی می گیرند .
کنسول روس : وقتی دولت فخیمه تزاری را برای تصاحب نصف آذربایجان تحریک کردید با شما همراه شدیم . آنطرف ارس شد خاک ما اینطرفش
ماند برای تورکان آذربایجان . امروز دارالشورای ایران تحت تاثیر آذربایجانی هاست ، شنیده ایم انقلابیون باکو و بزرگان تبریز سودای
بر هم زدن توافقات عهدنامه های گلستان و تورکمنچای را در سر دارند . هر روز گزارشاتی از سرحدات بدستم می رسد که
نشاندهنده ی اوضاع بد آنطرفهاست .
کنسول انگلیس : قونسول بزرگوار دولت فخیمه امپراطوری روس کبیر خودتان را آزار ندهید . تا توافقات ما درخصوص ممالک دنیا پابرجاست اذن
نمی دهیم هیچ گوشه ای از کره مدور زمین خلاف خواسته مان حرکتی روی دهد .
کنسول روس : این مردم را جدا از دیگران قیاس گیرید . مرگ را راحت پذیرا هستند تا هر چیز دیگری . به سیاست هم بازیچه نمی شوند .
کنسول انگلیس : تا امروز از گوش دادن به سخن ما ضرری به شما رسیده اینگونه نگران اعتمادتان به ما هستید ؟
کنسول روس : امپراطوری روس به شما باور دارد و همیشه این باور ما قرین منفعت بوده برای دولت فخیمه ی ما .
کنسول انگلیس : باز هم اعتمادتان قرین نفع خواهد بود . نه تنها مردم تبریز و باکو که هیچ مخالفی کاری از پیش نخواهد برد .
کنسول روس : محمدعلی شاه متولد تبریزست ، والی آنجا بوده ، رابطه خوبی با شوراخانه دارد ...
کنسول انگلیس : اگر بگوییم بزودی دارالشورا و طرفداران مشروطه در تهران به توپ بسته خواهند شد خیال مبارک آسوده خواهد شد ؟
کنسول روس : این از آن طرف ، تبریز را چه خواهید کرد ؟
کنسول انگلیس : آنها پشت سر تهران هر جا که خواست ما هست خواهند آمد . قنسول بزرگوار بنوشید به سلامتی فرداها . به قنسولگریتان بروید و
به سرگی مارکویچ شابشال بگویید به دیدار ما بیاید . این مار خوش خط و خال آموزگار خوبی برای شاه جدید قاجار خواهد بود .
راوی : حکومت قاجار با امضای مظفرالدین شاه به مشروطه بله گفته بود . محمدعلی‌شاه ششمین پادشاه از دودمان قاجار بود . او در سال یک هزار و
دویست و هشتاد و پنج خورشیدی به سلطنت رسید . روسها اصلی ترین حامیان او بودند . طرح قتل محمدعلی شاه هنگامی صورت گرفت
که همکاری محمدعلی شاه با مشروطیت در اوج خود بود . نه تنها رهبران مشروطه بدین واقعیت اذعان دارند ، بلکه سفیر انگلیس می‌نویسد
با توجه به اینکه در مدت اخیر رفتار خلاف مشروطه از شاه دیده نشد این سؤقصد خلاف انتظار بود . تاریخ گواهی خواهد داد او می دانست
در پایتخت چه می گذرد . محمدعلی شاه در روز تاجگذاری‌اش نمایندگان شورای ملی را دعوت نکرد .
مراسم تاجگذاری محمدعلی شاه قاجار .
حکم سلطنت مشروطه را نزد شاه می آورند ، از امضای آن خودداری می کند .
محمدعلی شاه : شابشال به ولادیمیر لیاخوف دستور بدهید مجلس شورای ملی را به توپ ببندد و تمامی مخالفانمان را از هستی ساقط نماید .
راوی : شاه بسیاری از مشروطه‌خواهان را کشت یا تبعید کرد . در چنین وضعی علمای ایرانی مقیم نجف از جمله ملامحمدکاظم خراسانی معروف به
آخوند خراسانی به حمایت و هواخواهی مشروطه خواهان بویژه سیدمحمد طباطبایی و سیدعبدالله بهبهانی پرداختند و توانستند جنبش
مشروطه و آزادی‌خواهی را با فعالیت خستگی‌ناپذیری ادامه دهند . آخوند خراسانی در نامه‌ای به رهبران مذهبی تبریز دستور داد بر ضد کفار
به پا خیزند و با تحریم اجناس روسی و با آموزشی فنون جنگی وظیفه مذهبی خویش را انجام دهند .
مشق نظام تبریزی ها .
راوی : در اوج این رخدادها ستارخان به تبریز رفت و در محله امیرخیز سکنی گزید . او براساس اعتقادی قلبی یکی از معتقدترین افراد به علمای
نجف بود . روزی از روزها ستارخان به دفاع از مظلومی با مأمورین محمدعلی شاه درافتاد و به ناچار از شهر گریخت و مدتی به عیاری مشغول
شد ، ستارخان از ثروتمندان گرفت و به فقرا داد ، با میانجیگری پاره‌ای از بزرگان به شهر بازگشت و به کار خرید و فروش اسب پرداخت . او
به درستی و امانتداری در تبریز شهرت داشت به همین دلیل مالکان حفاظت از اموال خود را به او سپردند . ستارخان مدتی جزء سواران
حاکم خراسان بود ، از آنجا به عتبات عالیات سفر کرد و این سفر بود که بعدها اثراتش را نشان داد تا او در شدیدترین شرایط چون 2
کوه های سربلند آذربایجان استوار باشد . ستارخان در مواجهه با هر خطری چشمانش را بسوی نجف می چرخانید تا تلگرافی از راه برسد و
سیاهی راه را برای او به روشنایی مبدل کند .
ستارخان زیارت می کند .
راوی : با شروع سختگیریهای محمدعلی شاه علیه مشروطه خواهان در تمامی کشور مجاهدین و آزادیخواهان آذربایجانی و قفقازی به فرماندهی
ستارخان و باقرخان به حمایت از مشروطیت قیام نمودند . تبریز شد سنگر و خون و اسلحه و دود باروت و مرگ و عشق و امید .
آنا : والله خودم رو آتش می زنم .
اوغول : قشون عین الدوله اینکار رو بهتر از تو بلدن .
آنا : تبریز مرد زیاد داره ...
اوغول : منم یکی از اونام ...
آنا : بذار ریشت دربیاد .
اوغول : عین الدوله اجازه بده من حرفی ندارم .
آنا : منم باهات میام .
اوغول : مادر من اونجا سنگره سر اجاق نیست که تو ...
آنا : همین که گفتم ، یا با هم یا هیچکدوم .
اوغول : آخه چرا دوست داری همه به من ، به پسرت بخندن ها ؟
آنا : پسرم بچه ست ، همه حالیشونه . پدرم دراومد تا اینجا رسوندمت . اینقدی بودی بابات رفت باکو و برنگشت ، مردم تا زنده بمونی بزرگ شی .
راه افتادی بری مفتی مفتی بمیری چی بشه ؟
اوغول : من برای مردن نمی رم مادر من .
آنا : گلوله به حرفای تو چکار داره . سرخت کنه خوبه ؟
اوغول : بمیرم هم مفتی نیست ...
آنا : بچه جان ، پسر من بیا بریم خونه ، من رو سر پیری آواره این کوی و اون کوچه نکن گناه دارم .
اوغول : سلام .
ستارخان : سلام . چی شده مادر من ؟
آنا : ریشش درنیومده راه افتاده بره جنگ قشون دولت ، بمیره بدبخت شدم من .
ستارخان : دشمنش بمیره . پسر جان گوش کردن به حرف والدین واجبه ...
آنا : شنیدی که ...
اوغول : من دوست دارم با دشمنای خاک و ملتم بجنگم .
ستارخان : نگران نباش ، این خاک و ملت تا آخر تاریخ دشمن داره ، عجله نکن تا نوبت تو هم برسه .
آنا : منم حرفم همینه . بزرگ شو خودم از زیر قرآن ردت کنم بری بجنگی .
اوغول : ( به ستارخان ) امروز شما هستین و من تکلیفم روشنه تفنگم رو کدوم طرفی نشونه بگیرم اما فردا ...
ستارخان : من نباشم جای من رو باید یکی بگیره ، کی بهتر از تو ؟
اوغول : طرف کی نشونه بگیرم ؟
ستارخان : دشمنای خاک و شرف و ایل و تبار و دینت ، طرف روس و انگلیس و نوکراش ، طرف هر کی نخواد بیرق مولام امیرالمونین بالا سر این
مردم باشه . تو که دوست نداری بعد از ما سنگرا خالی بمونن ؟ برو خونه و بذار ما از روزیمون لذت ببریم . فردا روز توئه .
اوغول : ننه م باید قول بده بزرگ شدم مخالف رفتنم به جنگ نباشه .
آنا : پسرم ما پشت سر مجاهدامون واییستادیم ، این مدت خاک خوردیم تا خاک ندیم دست دشمن . تو بزرگ بشی خودم اسبت رو زین می کنم
بری جنگ ظالم و بی دین .
راوی : مردم تبریز یازده ماه به رهبری ستارخان و باقرخان در مقابل قوای چهل هزار نفری اعزامی از مرکز و خوانین محلی به فرماندهی عبدالمجید
میرزا عین‌الدوله که برای سرکوبی قیام تبریز اعزام شده بود به شدت مقاومت کردند و از تسلط آنها به شهر ممانعت نمودند . مردم تبریز 3
علف خوردند و گرسنگی کشیدند اما تسلیم نشدند .
قیز : گفتم نه ...
مشروطه چی : تا ازت خون بره بمیری !؟
قیز : گفتم این لباسا تن من می مونن .
مشروطه چی : زخمت عمیقه ، ببین چقدر خون ازت رفته ؟
قیز : برای خاکمه ، برای شرفمه ، برای مردممه ، بزار رنگش حنای عروسیم بشه .
مشروطه چی : ارواح عمه ت عزرائیل اومده جلو چشات شاعر شدی ، دستت رو بکش تا نمردی .
قیز : شاعر نشدم ، آره مرگ اومده سراغم . مهمه مگه ؟
مشروطه چی : این همه مردن یکی هم تو ، برا من مهم نیست اما ...
ستارخان : برای تو نباشه برای من هست ، دوست ندارم آدمام بیخود بمیرن ، لازمشون دارم .
مشروطه چی : خان اجازه نداد لباسش رو درآرم و زخمش رو ببندم .
ستارخان : بذار کمکت کنم .
قیز : نه . به من دست نزن .
ستارخان : شهادت خوبه اما نه اینجا ، اگه بتونی زنده بمونی و به جنگت ادامه بدی بهتره ، هم برای اون دنیات هم برای این دنیای خودت و مردمی
که بخاطرشون اسلحه گرفتی دستت .
قیز : آخه ...
مشروطه چی : آخه چی ؟ وقت همه رو گرفتی ...
ستارخان : بذار بگه حرفش رو ، بگو پسرم .
قیز : دوست دارم تنها باشیم .
ستارخان : اینجا همه محرم هستن .
قیز : نه برای حرف من .
ستارخان : ( به مشروطه چی ) به زخمی های دیگه برس . ( به قیز ) بگو .
قیز : من گردن‌بند داشتم خان ، دست‌بند دستم بود ، اونا رو با گوشواره‌های یادگاری مادرم دادم کمک حال مشروطه چی های تو ، دوست داشتم
مثل مردای تبریز بمیرم . این خاک وطن همه ی ماست . خون همه مون هم یه رنگه ، منم عین مردا تفنگ گرفتم دستم .
ستارخان : دخترم با زنده بودن امثال من تو چرا اومدی جنگ ؟ اوف روزگار .
قیز : تبریز و مشروطه فقط مال مردا نیست .
ستارخان : تا وقتی شماها هستین ستار زنده ست .
قیز : کاش همه مثل شما بودن . خیلی ها از خودمونن و لوله تفنگشون سینه ی ما رو نشونه رفته .
راوی : تبریز با جان و دل با دولت جنگ کرد اما یک روز خبر رسید میرهاشم و منطقه دوه چی دست به دست هم داده اند تا جلو مشروطه چی ها
را بگیرند . اسلامیه برخلاف ستارخان از نجف خط نگرفت . وقتی اسلامیه زورش چربید و توانست پرچمهای سفید را سر در همه ی
خانه های تبریز بزند همه تسلیم شدند . کسی نخواست جلو اسلامیه و رهبرش میرهاشم بایستد ، گفتند سید هست و اولاد پیامبر . گفته اند
از ایران فقط تبریز مانده بود و از تبریز محله امیرخیز و از امیرخیز هم یک خانه ، از آن خانه هم فقط یک مرد ، ستارخان . ستارخان گفت
راه من از اسلامیه جداست ، نجف بگوید اسلحه زمین بگذار مرد نیستم این تفنگ بی پیر بماند دست ستار . گفت باید تلگراف از نجف بیاید .
ستارخان : خوش اومدین جناب قنسول .
کنسول روس : شنیده بودم ممکن نیست ستارخان با دیدن قنسول روس بهش سلام بده ...
ستارخان : مهمون برای ما تورکها حکم عزیزی رو داره که سالها ندیده باشیمش . خوش اومدین .
کنسول روس : اومدم آخرین حرف تبریز پیر تنها مونده رو بشنوم .
ستارخان : تبریز پیر سنش هرقدری بالا بره حرفش حرف روز اولشه ، تنها یا با همه .
کنسول روس : دارالشورا به توپ بسته شده . مشروطه تعطیله . تهران تسلیم شاه . کل ایران تسلیم شدن .
ستارخان : اگه تهران شکست خورده دلیلی نداره تبریز هم شکست بخوره . ما همچنان خواهیم جنگید تا دوباره آزادی و مشروطیت زنده بشن . 4
کنسول روس : تبریز هم جز محله امیرخیز کلش رفته زیر بیرق اسلامیه . من آسایش و رفاه مردم تبریز رو می‌خوام ، شما و مجاهدین برای جان
خودتون اسلحه گرفتین دستتون ، درسته ؟ باید کمکتون کرد زنده بمونین .
ستارخان : ما برای آزادی و مشروطه می‌جنگیم جناب قنسول .
کنسول روس : برای ما این خوبه همه شهر یه شکل باشه .
ستارخان : اما نه از ترس .
کنسول روس : ندیدم سر در خونه ت بیرق سفید زده باشی ؟
ستارخان : سر در خونه من مزین به اسم مولام علی هست ، خوب نگاه نکردین انگار .
کنسول روس : بیرق سفید اسلامیه یعنی ادامه زندگی ، اینی که گفتی به دردتون هم می خوره ؟
ستارخان : اعتقادای ما یه چیز دیگه ای ازمون خواسته ، زنده یا مرده ، مولا علی همیشه زنده ست و دستش رو سر مردمش .
کنسول روس : این خوبه آدم از اعتقاداتش دفاع کنه ستارخان . اومدم بهت پیشنهادی بدم .
ستارخان : میهمانی و عزیز .
کنسول روس : فردا که میرهاشم و اسلامیه به کمک دوه چی ها امیرخیز رو تصاحب کردن دیگه دیره باورشون بشه ستارخان هم بیرق سفیدشون
رو پسندیده . بگیر بزن سر در خونه ت . پرچم امپراطوری کبیر روسه .
ستارخان : وقتی شما از اسلامیه دفاع کنین به اسلامی نبودنش یقین باید کرد . جناب قنسول ! من می‌خوام هفت دولت زیر سایه بیرق
امیرالمومنین باشه شما می‌خواین من زیر بیرق روس برم ؟
راوی : تنها ماند اما تسلیم نشد ، آرام آرام آدمهای ستارخان باز دورش جمع شدند . باقرخان ، علی موسیو ، حسین خان باغبان و باقی مجاهدین .
نفس گرم ستارخان تبریز را دوباره جان بخشید .
ستارخان : حالا وقت حمله ست ، ترحم گرگ بیابان را خونخوارتر میکنه ، اگر با تفنگ‌هامون سینه اونا رو سوراخ نکنیم ما را پاره پاره می کنن .
ما مونده ایم از آتش دلامون برای دشمن جهنمی سوزان بسازیم . اگه برابر زورگو سر خم کنی زورمندتر می‌شه . تبریز باید بشوره ، باید
سرش را بالا نگه داره . سوار اسبهاتون بشین و حمله کنین .
راوی : به رهبری ستارخان مجاهدان بر اسب‌های بیقرار خود نشستند و سه ساعت از نیمروز گذشته وقتی شهر مثل یک گورستان خلوت بود ، به
سوی محله‌های تسلیم شده تبریز تاخت آوردند و ستارخان با شلیک اولین گلوله نخستین پرچم سفید را هدف قرار داد ، او با تمام وجود
فریاد زد به امید پیروزی مشروطه و آزادی .
پرچمهای سفید یکی پس از دیگری پایین آورده می شوند .
آشیق ترانه ای حماسی می خواند .
مردم تبریز جشن گرفته اند .
کنسول روس و کنسول انگلیس شطرنج بازی می کنند .
کنسول روس : من با طناب شما رفتم داخل این چاه ، طناب پوسیده ی شما .
کنسول انگلیس : طناب پوسیده ؟!
کنسول روس : دود باروت تبریز خفه مان کرده .
کنسول انگلیس : گاهی رفتن ته چاه بد نیست جناب قنسول ، با این همه خودم می کشمتان بالا ، از چاه .
کنسول روس : با طناب پوسیده تان ؟
کنسول انگلیس : چرا ترسیده اید ؟ یک نفر تو تبریز چهار تا گلوله در کرده شما جا زده اید قنسول کبیر امپراطوری روس ؟
کنسول روس : بحث چهار تا گلوله نیست . اینها تبریز را نگه دارند کل ایران رو گرفتند ، آنوقت اگر راه بیفتند بروند با باکو یکی بشوند چه کسی
جلودارشون خواهد شد ؟
کنسول انگلیس : پس ترستان از این هست !
کنسول روس : چیزی که من از اینها دیدم راه بیفتند بروند طرف مسکو هم عجیب نیست .
کنسول انگلیس : نترسید . کار به آنجاها نمی کشد ...
کنسول روس : ترس دارد جناب قنسول بریتانیا ، ترس دارد . 5
کنسول انگلیس : نه برای بریتانیا جناب قنسول روس ، نه برای بریتانیا .
کنسول روس : می خواهید باهاشون بجنگید ؟
کنسول انگلیس : بازی کنید . بازی کردن ذهنتان را باز خواهد کرد . ما هم بازی می کنیم .
راوی : ستارخان و باقرخان دست در دست دیگر اهالی آذربایجان و تبریز با مقاومتشان مشروطه را از مرگ نجات دادند اما سرنوشت برای آنها
بازیهای بسیاری داشت . روس به تدبیر انگلستان پیر مهره اصلی بازی ها بود . ستارخان و باقرخان و مجاهدان تبریز ترجیح دادند با توجه به
تهدیدهایی که از سوی همسایه شمالی می شد همچنان در لباس نظامی باقی بمانند و در همان تبریز روزگار بگذرانند اما بواسطه ظلم و
دسیسه‌های دولت روس و بعد از فتح تهران بنابر دعوت آیت‌الله محمدکاظم خراسانی ستارخان تصمیم به حرکت به تهران می‌نماید . شب
عید نوروز جمعیت زیادی از مردم و رجال شهر از جمله یپرم خان ارمنی برای وداع با ستارخان و باقرخان جمع شدند و آنان در میان هلهله
جمعیت از منزل خود بیرون آمدند و به سوی تهران حرکت کردند .
ستارخان به همراه باقرخان بطرف تهران راه افتاده است . مردم بدرقه اش می کنند .
آشیق ترانه گئدمه کیمسه سیزم را می خواند .
راوی : بین راه هم در شهرهای میانه ، زنجان ، قزوین و کرج استقبال باشکوهی از این دو مجاهد آزادی به عمل آمد و هنگام ورود به تهران نیمی
از شهر برای استقبال به مهرآباد شتافتند .
استقبال با شکوه مردم تهران از ستارخان و باقر خان .
راوی : ارک اتابک یا پارک اتابک باغ و بنایی بود در محله اعیان‌نشین تهران قدیم که به خواست میرزاعلی اصغرخان اتابک مشهور به اتابک اعظم
صدراعظم نامور قاجاریه برای اقامت شخصی برپاشده بود . ستارخان با نیروهای مسلحش در پارک اتابک و باقرخان در عشرت آباد اتراق
نمودند . چه کسی می دانست پارک اتابک در انتظار چه رخدادی است ؟
ترور چند نفر توسط افراد ناشناس در تاریکی شب .
سردار اسعد : به سوگندی که تو دارالشورا برای خلع سلاح یاد کرده این وفادار باشین .
ستارخان : ما به خود و مردم و خواست دارالشورای مردم وفاداریم .
سردار اسعد : پس دستور خلع سلاح رو قبول دارین .
ستارخان : باقرخان از این دستور خلع سلاح تو چه گمانی داری ؟
باقرخان : ترور آقاسیدعبداله بهبهانی و آن چند نفر دیگه بهانه است ، وگرنه چه ربطی داره ما را خلع سلاح کنن .
ستارخان : منم چنین گمانی دارم .
سردار اسعد : از عواقب وخیم عدم خلع سلاح بپرهیزین وگرنه ساعتی دیگه نه ستار می مونه و نه باقر و نه باغ اتابک .
باقرخان : نباید از تبریز راهی شده بودیم ...
ستارخان : مردم ایران هزاران تن از جوانان رشید و وطن دوست خود را فدا کردن تا بتونیم خانه‌ای به اسم دارالشورا به پا کنیم ، این خانه کعبه ی
آمال مردم وطن دوست ماست . هر ایرانی باید زیارتش کنه . سالار تو و من دیروز به زیارت این مکان مقدس اومدیم . برای حال چاره
امروزمان مهم است .
سردار اسعد : چاره در قبول فرمانه ستارخان .
باقرخان : ما دستمان دست سردار ملی بود و هست .
ستارخان : سردار و سالار ملی مان کردند حب نام و لقب زبانمون رو کوتاه کنه همچین مواقعی صدامون درنیاد .
سردار اسعد : چه عیبی داره مثل من ، مثل یپرم خان ارمنی صدایتان درنیاد ؟ لقبتان را بگیرند خوبه ؟
باقرخان : نام و لقب چه رسمی چه غیررسمی برازنده مجاهدان تبریزه سردار اسعد بختیاری ، می مونه سکوت ما ، اون روز که من و نیروهای تحت
امرم رو شکست دادی گفتم نکشی تا آخر عمر گوش به فرمانت خواهم بود . سردار حرف و حکم ما همونه ، به اضافه ارادت دلمون .
ستارخان : وفاداری تو و مجاهدامون با تفکرم در مورد فردای این مرزو بوم اجازه نمی ده سلاح زمین بذارم . 6
سردار اسعد : اینجا تهرانه ستارخان ، نه تبریز شما . خوب فکر کن به عواقب کار .
باقرخان : مشروطه بازهای تهرانی انگار دیگه نیازی به سلاح ما ندارن .
ستارخان : دست روس تو کاره .
سردار اسعد : من منتظر اعلام تصمیمتان هستم . نزدیک به سه هزار نفر مسلح بیرون پارک منتظر بازگشت منن .
باقرخان : تسلیم می شی ؟
ستارخان : می بینی سالار ، سردار اسعد و یپرم خان ارمنی یاران دیروز رقیب شدن و پیمان شکستن .
سردار اسعد : ما صلاح تو رو خواستاریم مرد .
ستارخان : صلاح ما در بی سلاحیه سردار اسعد بختیاری ؟
سردار اسعد : همه جز شما پذیرفتن .
باقرخان : باز تنها شدیم .
ستارخان : سالار وقتی اهل هیچ معامله ای نباشی سهمت تنهائیه .
سردار اسعد : راستی امیر بهادر جنگ گفتند به ستارخان بگین به گمان از طرف قره داغ ورزقان قوم و خویش ما باشند ، اگه بخواد حکمدار
زمینامون خواهیمش کرد . فقط سلاح زمین بذاره .
ستارخان : به امیر بهادر جنگ بگید ستار گفت بسیار سعادتمند و سپاسگزارم که شخص بی نام و نشان و سرباز ساده ای چون من افتخار
خویشاوندی با شما را داره و اینکه من در آینده مشمول مراحم حکمدار ایران خواهم بود . حرف بر سر اینه ما و شما هر کدوم رو یه
تخته جدا ایستادیم و همدیگر رو نمی فهمیم ، یا نمی خوایم بفهمیم . من درواقع همچون فرزند آذربایجان به منظور رفع شر چپاول و
قلدری از سر مردمی که می خوان تو آرامش زندگی کنن به پا خواستم و اگهنبود اینکه قشون اعلیحضرت به نام تامین آسایش مردم
آذربایجان نقش چپاول و قلدری را ایفا کنه ما خواست و امید خلق را برآورده بودیم . حوادث ششماهه اخیر روشن ساخته عجالتا موقع
برای زمین گذاشتن سلاح مناسب نیست . به عالیجناب بگید ما را به الطاف و مراحم شاهانه و اداره املاک او نیازی نیست . ما به
مشروطیت نیازمندیم .
سردار اسعد : جواب آخرتان هست ؟
باقرخان : بازگردیم به تبریز از نو شروع کنیم ؟
ستارخان : به آنها بگید تبریزی ها به شهرشان برخواهند گشت اما با سلاح .
سردار اسعد : تاریخ حسرتهای زیادی رو به خاطر داره سردار . ترسم از اینه این هم حسرتی بشه برا فردای تاریخ . سلاحت رو تحویل بده مرد . منم
مثل تو مجاهدم . یپرم خان هم مجاهده . همه سلاحشون رو تحویل دادن ...
ستارخان : سالار اینا سلاحشون رو تحویل دادن ؟
باقرخان : نه یپرم خان ارمنی نه شما هیچکدام سلاحتان رو تحویل ندادین . خان بختیاری دروغ برازنده مرد نیست .
ستارخان : ما سلاحمان را تحویل نخواهیم داد .
کشتار مجاهدان در پارک اتابک .
آشیق حیران می گردد و می خواند .
راوی : گفته اند انقلاب فرزندان خود را می بلعد . ستارخان اولین کسی بود که مشروطیت او را بلعید . خاطره تلخ ماه عسل ناکام سردار ملی و
مجاهدان مشروطه در ضیافتگاه خود در تهران شد زخم تاریخ این سرزمین . یپرم خان ارمنی دستور داد درب پارک را آتش زدند ، نیروهای
بختیاری و ارمنی وارد عمل شدند و جنگ شعله ور گردید . تعداد زیادی از مجاهدین و آزادیخواهان کشته و زخمی شدند . شمار کشته
شدگان را تا هزار نفر اعلام کرده اند .
ستارخان گلوله می خورد .
باقر خان که حواسش به ستارخان است مورد ضرب و شتم قرار می گیرد .
راوی : عموم مردم از وضع پیش آمده بسیار ناراحت و ناراضی بودند . علماء در منزل بست نشستند ، بازار تعطیل گردید . به دنبال این واقعه کابینه
بسیار متزلزل شد . بسیاری از مقامات مجبور به استعفاء شدند . افرادی نظیر تقی زاده مخفیانه از کشور خارج گردیدند . شریعت طلبان ،
مجاهدین و آزادیخواهان واقعی و مردمی سرخورده و منزوی شدند . زمام امور در دست و اختیار عوامل بیگانه قرار گرفت . ضرغام السلطنه 7
که به آستان حضرت عبدالعظیم پناه برده بود ، در نهایت بی مهری و انزوا مجبور شد اثاثیه ی نقره خود را برای تامین مخارج بازگشت به
بختیاری گرو گذارد و به اتفاق نیروهایش و جمعی از کلانتران و معتمدان بختیاری و گروهی از مجاهدان چهارمحال و اصفهان روانه مناطق
خود شوند . دولت درصدد تبعید سردار محیی برآمد ، وی به محض اطلاع از تصمیم دولت به سفارت عثمانی پناهنده شد . تمام این وقایع با
اطلاع علیقلی خان سردار اسعد و با هماهنگی سفارت انگلیس انجام گرفت . در نهایت باغ اتابک که شاهد این حادثه تاریخی بود به زودی
نصیب روسیه همسایه شمالی ایران شد تا کنسولگری اش را آنجا بنانهد . گویی سردار ملی به تنهایی مقابل این همه ایستاده بود .
سردار اسعد : سردار کاش این تیر به چشم پسرم جعفرقلی خورده بود .
ستارخان : خود می کشی و خود تعزیه میداری مرد ؟!
سردار اسعد : ندوستم مرد ، ندونستم حاصل کار این می شه .
ستارخان : نذاشتم پام را قطع کنن . گفتم ایران بدون سر و بدون پا زمینگیر خواهد شد .
سردار اسعد : تهران در حق تو بدی کرد ، من نه .
ستارخان : سر فرود آوردن برابر استبداد بدتر از مرگ بود برای من . ما را خانه نشین کردن تا دیگران نبینن سرفرازی در آزادگی ست .
سردار اسعد : چرا بعد از زخمی شدنت نخواستی به آذربایجان برگردی و اونجا را از ایران جدا کنی ؟
ستارخان : انگار از صاحب بنایی بخوان اتاقی از ساختمان خودش رو برداره و راضی بشه باقی بنا را به نام کسی دیگه ای درآرن . من رفتنی ام اما
می دونم تا امثال باقرخان هستند این سرزمین پابرجاست . کاش برم تبریز بمیرم .
سردار اسعد : خودت رو رفتنی کردی ؟!
ستارخان : رفتنی که هستم . وصیتم اینه حتما رو کفنم فتوای علمای نجف را بنویسن تا سند من برای قیامتم تو اون دنیا بشه ، دوست دارم عالم و
آدم ببینن به امر مراجع وارد میدان کارزار شده ام . راستی امثال تو با فرمان کی وارد کارزار شدین سردار اسعد ؟
ستارخان جان به جان آفرین تسلیم می کند .
راوی : مرگ سردار ملی را عصر روز سه شنبه بیست و پنجم آبانماه یک هزار و دویست و نود و سه نوشته اند . سردار هنگام پیوستن به جاودانگی
چهل و هشت سال داشت . جسم بی روح وی را در مقبره طوطی در جوار بقعه حضرت عبدالعظیم در شهر ری به خاک سپردند .
ستارخان جان به جان آفرین تسلیم می کند .
باقرخان : باقر می دونه چی شده . باقر می دونه کی مرده .
راوی : مرگ حق است و انقلاب مشروطه پر از مرگهای حق است .
آقاسیدعبداله بهبهانی ترور می شود .
ستارخان جان به جان آفرین تسلیم می کند .
علی موسیو کشته می شود .
باقرخان به دست ناشناسی کرد در کرمانشاه به قتل می رسد .
ثقه الاسلام به دار آویخته می شود .
حیدرعمواوغلو به قتل می رسد .
خیابانی به قتل می رسد .
راوی : ستارخان اما با مرگش نیز ترانه آزادی سرود به زمانه ای که استبداد مردمان را به ساز خود می رقصانید .
صدای گلوله هایی شنیده می شود .
ستارخان گلوله خورده است .
آتا و اسماعیل بالای جسد ستارخان می آیند و آتا سر پسرش را روی زانوانش 8
می گذارد و می گرید .
ستار نوجوان اسلحه ستارخان را برمی دارد .
ستارخان : سلام . چی شده مادر من ؟
آنا : ریشش درنیومده راه افتاده بره جنگ قشون دولت ، بمیره بدبخت شدم من .
ستارخان : دشمنش بمیره . پسر جان گوش کردن به حرف والدین واجبه ...
آنا : شنیدی که ...
اوغول : من دوست دارم با دشمنای خاک و ملتم بجنگم .
ستارخان : نگران نباش ، این خاک و ملت تا آخر تاریخ دشمن داره .
راوی : محمدعلی‌شاه قاجار ششمین پادشاه از دودمان قاجار بود . او در یکهزار و دویست و هشتاد و پنج خورشیدی به سلطنت رسید و به مخالفت با
مشروطه پرداخت . مجلس شورای ملی را به توپ بست و آزادیخواهان را به قتل رساند . این رویدادها به استبداد صغیر معروف است . او پس
از فتح تهران توسط مشروطه‌خواهان به سفارت روسیه در تهران پناهنده شد و با فشارهای داخلی و خارجی و با تحقیر مجبور به ترک ایران
شد . مشروطه‌خواهان پس از وی پسر خردسالش احمدشاه را به سلطنت انتخاب کردند .
یپرم خان ارمنی در سال یک هزار و دویست و چهل و هفت خورشیدی در روستای بارسوم در نزدیکی شهر گنجه زاده شد . نخست و در آغاز
جوانی به رزمندگان ارمنی پیوست و برای مقابله با عثمانی به ارمنستان غربی اعزام شد .
عـلیقـلی خان سردار اسعـد چـهارمین فـرزند حـسیـنـقـلی خان ایلخانی است . در سال یکهزار و سیصد و هجده هـجری قـمری به
هـندوستان و مصر سفر کرد و به زیارت مکه نائـل گـردید و سپس عازم پاریس شد . دو سال تمام در پایتخت ها و شهـرهای مهـم اروپا
زندگـی کرد و به عـضویت فرماسونری درآمد .
کنسول انگلیس : جناب قنسول از محل تازه قنسولگری رضایت دارید ؟
کنسول روس : محل تازه قنسولگری ؟
کنسول انگلیس : بالاخره دستان توانمند و حیله های بکر شما بود آن شاهباز آذربایجان را در پارک اتابک زمینگیر کرد وگرنه تا بود باید آسمانها را
دید می زدیم برای دیدنش .
کنسول روس : البته از حق نگذریم اگر شما و آموزه هایتان ...
کنسول انگلیس : دوست داریم این فتح بنام شما جا بیفتد ، این عظمت قنسول بزرگوار روسیه کبیر را بیشتر خواهد کرد .
کنسول روس : من هرگز بزرگی شما را فراموش نخواهم کرد .
کنسول انگلیس : پارک اتابک هم هدیه بنده به شما . مطمئنم قنسولگری زیبایی خواهید ساخت .
کنسول روس : تاریخ شاهد این خواهد بود هر که بخواهد جلو ما بایستد خونش بر خاکی ریخته خواهد شد که پرچممان بالای آن به اهتزاز
درآمده است .
کنسول انگلیس و کنسول روس دیوانه وار می رقصند .
ستارخان جان به جان آفرین تسلیم می کند .
ستارخان : سلام . چی شده مادر من ؟
آنا : ریشش درنیومده راه افتاده بره جنگ قشون دولت ، بمیره بدبخت شدم من .
ستارخان : دشمنش بمیره . پسر جان گوش کردن به حرف والدین واجبه ...
آنا : شنیدی که ...
اوغول : من دوست دارم با دشمنای خاک و ملتم بجنگم .
ستارخان : نگران نباش ، این خاک و ملت تا آخر تاریخ دشمن داره ، عجله نکن تا نوبت تو هم برسه .
اوغول سربندی بر پیشانی می بندد و با بی سیم صحبت می کند .
اوغول : مهدی مهدی حمید . 9
صدای مهدی : به گوشم حمید جان به گوشم .
اوغول : مهدی جان دعام کن ، نفراتم یکی یکی شهید شدند و پر کشیدند ، تانکها رو می بینم که دارن از پل عبور می کنند .
صدای مهدی : مقاومت کن حمید جان ، برادر من ، مقاومت کن .
اوغول : نه نارنجک مونده نه آرپیچی نه حتی گلوله .
صدای مهدی : با سنگ مقاومت کن ، فقط برنگرد حمید من ، برنگرد برادر من . فقط بمان حمید جان . فقط بمان .
اوغول : مهدی جان دیدار به قیامت . یا علی مولا مددی .
آشیق بر مزار ستارخان ترانه سرایی می کند .
پایان
96.01.31
آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا .
متن نمایشنامه : عروسک ...
نمایشنامه : عروسک .
آدمها : بویوک ، هاشم سبیل ، مموش قمه ، میرالدین و دخترک
تابلوی اول : عروسک .
صحنه : ناکجاآبادی به رنگ مطلق سفید .
دخترک با ظاهری عروسکی خود را آماده رفتن به میهمانی می کند .
دخترک : انگار تابحال عروسی نرفته باشم ! دلم همچین تاپ تاپی راه انداخته بیا و ببین ! چته خب ؟! خیلی مونده تا عصر . کلی کار نکرده دارم ها .
این رژ لبم کو ؟ گور به گور ! وای ! خط چشمم هم مونده هنوز . این تلفن بی صاحبم از صبح یه ریز زنگش به راهه . یکی نیست بگه عجله
کنم نکنم توفیر داره ؟ فقط استرس . چرا نیاورد لباسا رو ؟ ارث بمونه ! وای خدا یادم نبود اصلا ! فر موهام !!! اوف ! هی چته تو ؟ بی خیال
کلا ، لذت ببر بابا . حالا فرضا همه چی درست باشه ، ایده آل ایده آل ! چی می شه اونوقت ؟ وللش دلکم . فقط بابایی ، فقط بابایی ببینه
ذوق کنه . از این بالام می تونم قشنگی چشماش رو ببینم . وای که چقدر دوست دارم چشمای داماد رو با همین دستای خودم از حدقه
درآرم . داماد کی بود گفتن ؟ به من چه آخه ؟ گور باباش . هم اون هم عروس . داشتم چکار می کردم من ؟!
تابلوی دوم : مراد .
صحنه : قبر روپوشیده ای با سنگ مرمر در انتهای صحنه .
اطراف قبر روپوشیده قبرهای روباز زیادی وجود دارد که اطرافشان پتو ، متکا
و ملافه ی کهنه پخش و پلا شده است .
میرالدین روی قبر سرپوشیده دراز کشیده است .
میرالدین : روبروی دیدگان جویایم چون ماورای پشت سر برجهای سر به آسمان بازم داشته اند از دیدارها . سخنها دارم در گلو . با خویشتن گاه از
روی عادتی حدیثی اگر بگویم یادآوری دردهای گذشته است و دیگر هیچ . سکوتم اینک من ، سکوتم . هیچ کس نگفت جرم ناکرده ام
آیا با سزایی چنین سخت مساویست ؟ عدالت را کدامین ترازوی نابرابر هستی معنا خواهد کرد ؟ چگونه راهی کنم روح سرکشم را به
دهلیزهای خاموش و تاریک ؟ روح گریزان از راههای نارفته ی خسته ام را از آن دهلیزهای تاریک بازگردانیده ام شاید به جاری شدن
عدالتی آرامش ابدی وعده داده شده را بیابد و آرام گیرد . ترس دارم از حسرت این که عمریست حسرت وفادارترین یار دلم بوده .
پیش از رهسپاری باید کاری کرد کارستان .
تابلوی سوم : گورخوابها .
صحنه : قبرستانی تازه با قبرهایی آماده و خالی .
نور چراغ خودروها محوطه را روشن می کند ، با بلند شدن سروصدای ماشینها
بویوک بطرف آپارتمان انتهایی صحنه که چراغانی شده می رود .
بویوک : شنیدی ؟
هاشم : باز زد به سرت ؟!
بویوک : پاشو گوش بده .
هاشم : تو خواب نداری ؟
بویوک : هنوز سر شبه . گوش بده .
هاشم : وقته خوابه .
بویوک : دامبالا دیمبو راه انداختن ، خواب کدومه .
هاشم : گم شو برو اونورتر بپا .
بویوک : برو بابا .
هاشم : استغفرالله …
بویوک : هاشم سبیل ببین چه رقصی راه انداختن پدر سگا .
هاشم : برو قاطی اونا ، دست از سر من بردار . بذار استراحت کنم .
بویوک : با این سروصدا خواب و استراحت ور مفته .
هاشم : یکی داره می آد اینور .
بویوک : برو داخل لونه ت هیکل نحست رو نبینه .
هاشم : خم شده . 1
بویوک : اگه لو بریم خودم می کشمت .
هاشم : عینک من کو ؟
بویوک : کو ؟ گور بابات هاشم ، مردک این که سگه . مرغه رو نگاه ...
هاشم : کو ؟ مال خودمه ...
بویوک : یه تیکه ش رو هم بهت نمی دم ، بذار از سگه بگیرمش .
بویوک و پشت سرش هاشم از صحنه خارج می شوند .
سروصدا و هیاهوی درگیر شدن در بیرون از صحنه بگوش می رسد .
مموش مرغ و قمه ای در دست وارد می شود ، بدنبال او بویوک و هاشم نیز .
مموش : مرغه نبود نصفتون کرده بودم . شنفتین ؟ بویوک این حالیش نیست تو چرا از ور ور ور ور کردن خوشت ...
هاشم : من داشتم استراحتم رو می کردم این بود ور ...
مموش : بز گوزید ؟ مرتیکه بذار تموم شه حرفم . پشکل .
هاشم : بویوک یه چیزی بهش بگو تا ...
مموش : تا چی ؟ گفتم تا چی حرومزاده ی گه ...
بویوک : ولش کن . ولش کن . کشتیش ...
هاشم : حرومزاده کس و کارته الدنگ لات ...
مموش : بذار نصفش کنم ...
هاشم : قمه دستته فکر کردی مردی بدبخت بوگندو ...
مموش : بوی این عطر فرانسه ت کشته من رو ...
بویوک : صدات رو بیار پایین . برین تو قبر . برین دیگه پفیوزای بی پدر .
صحنه با چرخش نور خودرویی روشن و خاموش می شود .
هاشم : عینک من کو ؟ چی شد ؟ ماشینه گورش رو گم کرد یا نه ؟
بویوک : ( از داخل گور ) اون روز که این یه متر قبر رو ازمون گرفتن بهتون می گم ، صبر کنین حالا .
مموش : ( به بویوک ) بیا بیرون خنگول ، ( به هاشم ) بگیر کوفت کن ، سگ خور . ( به بویوک ) بیا بشین بخور تو هم ، چته ؟
بویوک : یا زنگی زنگی یا رومی روم ...
مموش : زیر دیپلم بنال بینم .
بویوک : ده متر اون ورتر قبر گرفتی با این یه جا نباشی حالا بهش مرغ ...
مموش : کار دله ...
هاشم : بال دهن سگی شده مرغ به رخ کشیدن داره ؟!
مموش : بخشش که داره . دل آدم بزرگ باشه بخشش کار سختی نیست .
هاشم : بگو استثمار .
مموش : بشکنه این دست . بشکنه که نمک نداره . ( به بویوک ) بیا بخور چراغا تا فردام روشنن .
بویوک : بالاخره نفهمیدم عروسیه ، پارتیه ، جشنه یا چی ؟
مموش : هر چی باشه ، اونجام بودیم بیشتر از این نصیبمون نبود . بشین بخور فضول محل .
هاشم : گمونم پیمانکار برا پسرش زن گرفته ...
بویوک : تو جز عروسی و ( مکث ) ، الله اکبر ، غیر اینا چیز دیگه ای حالیت نیست تو ؟
مموش : بدجوری چسبید بی پدر . انگار خروس بود .
هاشم : تخماش خوشمزه بود نه ؟
مموش : تو خوردیش از من سوال ...
هاشم : سهم ما فقرا بالش شد . قلدر جماعت اما تا تهش رو ...
مموش : هر قدر دوست داری واق واق کن . ببین برم بخوابم صدات دربیاد جفت تخمت رو خودم ...
هاشم : بخورشون ، هان ؟
مموش : خدات رو شکر کن شکمم پره سر کیفم دوست ندارم ...
هاشم : اون روی سگت رو نشونم بدی ... 2
مموش : تو حالا هی واق واق کن هاشم سبیل ، هی واق واق کن . بویوک بیا برو تو قبرت کپه مرگت رو بذار بخواب .
بویوک : تو برو بخواب . باید بدونم اونجا چه خبره .
مموش : فقط صدا نباشه .
هاشم : مموش قمه بیام بخوابونمت ؟
مموش : واق واق واق .
مموش از سمتی که آمده خارج می شود .
بویوک : ( به هاشم ) تنت نخاره . بزار بره بخوابه .
هاشم : عددی نیست ازش بترسم . قمه نداشت که ...
بویوک : اسمش روشه ، مموش قمه .
هاشم : فرصت کنم خفه ش ...
بویوک : از وقت خوابت گذشته ها .
هاشم : زدی به هم . داشتم کپه مرگم را می ذاشتم که .
بویوک : حالام سرت رو بذاری رو خاک خوابیدی ...
هاشم : عینک من کو ؟
بویوک : چند ماشین دیگه م اومدن .
هاشم : ول کن نیستی ها .
بویوک : پیمانکار قبرستونه چرا حالیت نیست تو .
هاشم : باشه . چه دخلی داره به من و تو .
بویوک : حالیت نیست بخدا .
هاشم : اگه این عینک پیدا شد حالا . بگو حالیم شه .
بویوک : حتی نفس کشیدن اونم به ما ربط داره .
هاشم : خب . باقی ...
بویوک : بایدم حالیت نباشه . اون نخواد باید جل و پلاست رو جمع کنی بزنی به چاک .
هاشم : از کاخ رویاها دیگه نه ؟
بویوک : تو حقته برا پیدا کردن کارتن دو سه ساعتی سگ دو بزنی هر روز خدا .
هاشم : بالاخره یه سوراخی پیدا می شه تو این شهر بزرگ برا خواب . اینقدر حرص نخور .
بویوک : بگم اینجا رو دوست دارم چی ؟
هاشم : بهشتته لابد .
بویوک : آره .
هاشم : شوخیت گرفته ها .
بویوک : قصه داره هاشم ، قصه داره .
هاشم : حالا که خوابه رو پروندی ، بیا بشین تعریف کن . اینورم بشین اونجا رو خوب بپایی . عجب حوصله ای داری ها .
بویوک : بهت بگم اینجاها زمین ما بود باورت ...
هاشم : زکی ...
بویوک : باور کن . باورش نباید سخت باشه ...
هاشم : سخت نیست . تو اینکاره نیستی .
بویوک : حالا فرض کن یه روزی همای سعادت نشسته رو شونه ی ما .
هاشم : چه جوریا حالا ؟
بویوک : چند طایفه با هم درگیر شدن . از اینجا تا آخر اتوبان سهم پدری یه خونواده پر اولاد شده بود . پدر خونواده ، پدر بزرگ پدرم ، اهل اینجاها
بودن اجدادمون . رفته ن اومدن ، خلاصه کلی اینور و اونور آخر سر دوباره دست تقدیر کشونده بوده اینورا . قلدر بود و مرد عمل . با خیلیا
جنگید ، حالا جنگ زرگری شاید ، با خیلیا دست داد و یا علی گفت حالا شاید تو ظاهر ، با خیلیا ساخت و پاخت کرد و تونست سری بین
سرها درآره . شنیدم دست بزن خوبی هم داشت و خیلیا رو هم از پیش رو برداشته بود . مخلص کلام رو پاهاش واییستاد و عقب ننشست .
حالا بگو از جایی حافظی عقبه ای داشته . خدا عالمه . وقتی مرد این زمینا به اسمش بود . همه ی چیزایی که گفتم رو داشت به 3
اضافه ی ده پونزده زن عقدی و صیغه ای . اینام همه شون راه براه براش بچه پس انداخته بودن . از بس دست به دست چرخید قدرت
وقتی بچه هاش بخودشون اومدن دیدن ای دل غافل جا خیسه و بچه نیست . زمینا پریده بودن . البته بعضیا یه چیزایی دستشون موند و
تونستن گلیمشون رو از آب بکشن بیرون .
هاشم : این عینک من کو ؟ تو چرا نتونستی گلیمت رو بیرون بکشی ؟
بویوک : پدرم همه ش رو از دست داده بود .
هاشم : یعنی که علی موند و حوضش ...
بویوک : آخرش سند اینجاها به اسم خودمه .
هاشم : خواب خوبیه .
بویوک : چرا خواب ...
هاشم : حالا دیگه سند کل این زمینا به اسم شهرداریه .
بویوک : نه همه ش . اونجا رو ببین ، همون پیمانکاره که کندن قبرا رو انجام می ده ، از همونجایی که خونه و شرکت زده تا آخر اتوبان رو از چنگ
ماها در آورده .
هاشم : زورت بهش برسه پس بگیر ...
بویوک : تاج پادشاهی دست به دست شده اما هنوزم جاش سر ماست .
هاشم : قرض بده سر ما هم بی نصیب نباشه از تاج .
بویوک : تو هنوزم یادت نیست کی بودی و چرا اینجایی ؟
هاشم : عینک من کو ؟ چه توفیری داره .
بویوک : هیچوقت چیزی یادت نیست اما اون عروسکه رو با همه ی دنیا عوض نمی کنی . مطمئنی چیزی یادت نیست از گذشته ؟
هاشم : بدون عروسکم دنیا همه ش قبرستونه .
بویوک : نه واسه امثال پیمانکار ، تو دوست نداری جای اون باشی دنیا به کامت باشه ؟
هاشم : عروسک کوکی م واسم کافیه .
بویوک : باید جاهامون عوض شه .
هاشم : عروسکه رو بخوای بگیری ازم کشتمت ...
بویوک : با اون .
هاشم : ها ، پس برا اینه همیشه زاغ سیاهش رو چوب می زنی .
بویوک : نه عاشق چشم سیاه و ابروی کمونشم .
هاشم : عاشقی کار هر کسی نیست ( می خواهد شیشه بکشد )
بویوک : گفتم عشق باز زد به سرت .
هاشم : دست خودم نیست که ...
بویوک : بخوای ترکش راحته .
هاشم : شیشه با تریاک فرق داره ، البته تریاکش اصل باشه ترک اونم مشکله .
بویوک : چند وقته ؟؟؟
هاشم : گفتم تجربه ش کنم . شاید راحتم کرد .
بویوک : حرف گوش نده ، حرف گوش نده ، اوف ، اونقدر بکش جونت بالا بیاد ، ( با خودش ) باز چه خبره اونجا ( به طرف آپارتمان می رود ) .
هاشم : جمالت رو عشقه ( می کشد ) .
هاشم عینکش را پیدا کرده است .
میرالدین وارد صحنه می شود .
میرالدین : خاطرات وهم آلوده لحظات ناشکیبایی .
هاشم : بازم مثل روزهای قبل ...
میرالدین : میهمان ناخوانده ی بی سروصدای بی ملاحظه ...
هاشم : کجا قایم شدی ؟
میرالدین : سالهاست خماری و خوابی نداری و آهی نداری و نامی نداری و نازی نداری و نازکشی نداری و نازداری نداری .
هاشم : حالم خوش نیست ... 4
میرالدین : هجوم فاجعه آمیز کابوس منزجرت کرده از لحظه های ترسناک تنهائی وجودت و از اینک بی همه چیزت . ایام از دست رفته .
هاشم : این چیه ؟
میرالدین : پرده ای آویزان از افق ناهویدای گم در مه خیال . لغزش نا آرام روح در گذر این پرده رنگارنگ پر نقش چه وهمی دارد . به سرزمین
مجسمه های ایستاده ی بی واکنش اخم در رخسار آدمهای پرطراوت گذشته خوش آمدی .
هاشم : چرا اینریختی ان اینا ؟
میرالدین : این آدمیان اخم کرده تبلور کابوس ذهنیت محض از مریضی گریخته ی احساس تو هستند .
هاشم : اینجا کجاست ؟
میرالدین : راهروهای غبارگرفته ی تاریخ خشک ساکت مرموز به سختی گذشته . گیج و مات قدم از قدم بردار ، تا انتهای این دالان سربرآسمان
رسانیده برو . دوباره و هزارباره . خسته از این رفتنهای بی سرانجام در هزارتوی هزار رنگ آن خود را گمشده ببین .
هاشم : ترس مثل تیر آتش گرفته ی از کمون جسته وارد جونم شده ، وجودم بی توجه به درد و جراحت حاصل از روزهای گذشته شکاف برداشته
انگار . درد داره میرالدین جان . درد داره .
میرالدین : ترس را رها کن ، ترس تکرار آن از سر گذشته ها و آن سرنوشتها را .
هاشم : ترس دارم ، ترس تکرار همان شدنهای زجرآور ...
میرالدین : بگذر از این .
هاشم : وحشت زمینگیرم کرده ...
میرالدین : عادت نکن . براحتی خود را تسلیم هرآنچه می شود نگردان . تجربه سالیان سال شکست و شکست و له شدن و له شدن و شکست و له
شدن و له شدن از تو آدمی سخت و محکم ساخته نه علیل رنجور دردهای کوچک ...
هاشم : نساخته میرالدین جان ، نساخته . از پشت این ظاهر آرامم ترکهای جانم را ببین . ببین روحم چقدر بالا و پایین می ره .
میرالدین : محکم باش . عمیق نفس بکش . بلند شو . راه بیفت . یک دو ، یک دو ...
هاشم : دستم رو بگیر .
میرالدین : از هزار لای این پیچ و خمهای بی راهنما و بی علامت و این همه سنگلاخ پای زخم کن رد شدن سخت است ، سخت . اما بگذر . در هر
قدم نارفته هزار خار هست و هزار سنگ تیز ، اما نمان . بگذر .
هاشم : کمکم کن .
میرالدین : از هزار لایه روحت عبور کن . این مسیر چندین صدحصار و حصار در حصار را رد کن و نمان . بگذر .
هاشم : سخته ...
میرالدین : هولناک تر از این لرزش روح توست . نگذار روحت بلرزد . آن هنگامه هایی که خود را و مجسمه روح خود را نالان و از هم پاشیده و خرد
و از هم پاشیده و خرد و له شده و داغان و خرد و داغان و له شده در زیر گذر آمد و شد آنهمه آیندگان و شدگان و شدگان و روندگان و
رقصندگان و دوندگان و چرندگان آدمی شکل دیده بودی و خود را و روح خود را از خود نشناخته بودی بیاد بیاور . به یادت بیاور چه ها
کشیده ای از درد آن همه زخم و آنهمه نامردمی و خیانت و از دیدن چگونگی پاره شدن روحت و از حس کردن از هم پاشیدن و از هم
جداشدن روان خسته ات . خود را ببین و مجسمه خود را و مجسمه روح خود را از پس آن پرده و پرده ها و بی نهایت پرده های دیگر که
چگونه باد طوفانی خاطراتت به رقصشان آورده . ببین چگونه تن و جان و روح عریانت در آنسوی پرده ها به آوای این باد ناهمگون گوش
سپرده .
هاشم : خودم رو دیدم این همه گرفتار .
میرالدین : پس نمان . راه را بگیر و برو . چون باد برقص آی و برو . چون طوفان گذر کن و نمان .
هاشم : طوفان منم و باد منم و لرزش هر لرز منم و رقص منم ...
میرالدین : آری اینک رقص تویی . رقص تویی . رقص تویی .
هاشم : مست منم ...
میرالدین : مست و سرمست و طرب تویی .
هاشم : داغ شده ام میرالدین جان . داغ داغ ...
میرالدین : حال به منزل اول رسیده ای . اینک شمع شده ای . آتشفشان آتشزا شده ای .
هاشم : آتش شده ام . آتش شده ام .
میرالدین : برقص آتش . برقص . تو آتش شده ای . این آتش جان و روحت هر آنچه بر سر راهت قرار گیرد به شعله و شرارت خواهد سوزانید . تو
آتش خواهی زد و آتش خواهی زد و آتش خواهی زد . 5
هاشم : من آتشم ، آتش . آتش خواهم زد ، آتش .
میرالدین : برقص آتش . برقص آتش . برقص . برقص آی تا سم وحشت از تو دور شود . برقص .
تا کجاها رفته شعله هایت اینک . تا آسمانها .
اینک شعله های سر کشیده بر آسمان را آرام گردان . آرام گیر .
ببین ، اینک تن و دست و پا و تمامی اندامت از وزش آن باد مسموم که شراره های روحت را شعله ورتر نموده بود دیگر لرزشی به خود
نخواهند دید .
آرام برقص آی . رقص آرام جان و تنت اینک از دلسپاری روحت به آوای محزون و آشنایی حکایت دارد ، تمنای رویایی خیالت .
اینک حتی زمان را نیز در ضمیر خود گم کرده ای .
از پس این پرده های رقصان خیره شو بر تمامی تصورها و تصویرهای هوسناک صاحبان آن دیدگان خندان از نامردمی ها و بر نافهمی
فهمهای خالی از تفکرشان بنگر و ببین در سرزمین خیال آن مریضکان چگونه نگاه خیره تو شعف و شیرینی شورانگیز هوس آلوده از گناه
و ظلم چشمان پستشان را به دیدار افسانه ای تو منکوب خواهد کرد و بازشان خواهد داشت از خنده های کریه و زشت .
اینک تو همچون عقاب تیزچنگی بر آسمان بالای وجودشان به پرواز درآمده ای . پرگشوده ای .
ببین چگونه ترانه های پیروزی و نشاط بر لبشان خواهد خشکید ، که ، نه خود را و دیگری را ، که ، تو را پیروز خواهند دید .
هاشم : هی میرالدین ، من ، من پرواز کردم ، پرواز ...
میرالدین : تو پروازکنان از ابری به ابری قدم گذاشته ای اینک و خیره ای از آن بالا بر چشمان زشت هم روزگارانت .
هاشم : تف به روی همه ی اونایی که بدی ام رو خواستن ...
میرالدین : از ته دره های بینامی و بیکسی تا اوج قله های غرورآمیز پیروزی و نام آوری جولانگاه توست . باکی از هیچ نباشدت . چه نزدیک است
لبان خشک از عطش دیرین به شراب شیرینی سیراب شوند و خنده آغاز کنند . فاتح کارزار فردا تویی روح خسته .
هاشم : خسته شدم ...
میرالدین : اینک آرام گیر روح عاصی . آرام . آرام چون چشمه ای جاری از مهر مهرویان ناز در رخ و ناز نازرویان شیداشده و با تمامی تنگدلی ات
هرگز به ذات مهربانی و اصالت عشق شک مکن . روح و تن و روان خسته ات را آرام کن . هیچ نشانه ای از ناامیدی و ترس در تو نمانده و
تو آماده ی کارزار سرنوشتی . حسرت از خود دور کن و بدان اگر به کارزار پیش روی مردانه گام ننهی حسرت ابدی با تو خواهد بود . بر
دلت چنگ انداز و قلبت را با خود همراه کن و با او بگو ای دل همیشه مهربانم با تنپوش گرانبهایی از غرور و بی توجهی محض بر عالم و
آدم و بر دنیا و بر هر آنچه در آن دیده ای منتظر عشق باش . اینک سریر فرمانروایی سرزمین دل زیر پای توست . سرزمینهای فرو رفته
در غبار فراموشی را از یاد ببر و چشم بروی سرزمینی بگشا که اگر پیروز کارزار گردی افق تا افق خوشی را به تو هدیه خواهد کرد .
هاشم : حتی دخترک زیبای من رو ؟
میرالدین : حتی عروسک زیبایت را .
هاشم : چکار باید بکنم ؟
میرالدین : خصم پیشت خواهد آمد . باید تمام کنی ...
هاشم : چی رو ؟
میرالدین : خصم با هر نفسش تو را از آسمان پایین تر خواهد کشانید ، دوست داری پر پروازت بشکند باز ؟
هاشم : خصم کیه ؟
میرادین : خصمی باقی نخواهد ماند اگر تو بخواهی ...
هاشم : آخه چطوری ؟
میرالدین : راهش را خواهی یافت .
هاشم : از خصم بگو ...
میرالدین : خواهی شناخت . اینک آرام آرام باز گرد . من با تو خواهم بود . کنارت . تا انتهای کارزار .
بویوک از دید زدن ساختمانهای روبروی قبرستان فارغ شده است .
بویوک : حتم دارم دارن کارایی می کنن .
میرالدین : چرا کمکشون نکردی ؟
بویوک : این کیه هاشم ؟
میرالدین : نترس .
بویوک : نگفته بودم غریبه جماعت حق نداره بیاد اینجاها . 6
میرالدین : قبرستونم صاحب شدی ؟
بویوک : با توام هاشم ، پرسیدم این یارو کیه ؟
هاشم : هان !؟ آهان ، غریبه نیست .
میرالدین : با او بگو آن سوی آرامگاه درون قبری زندگی می کند .
هاشم : خودت بگو خب .
بویوک : چی رو خودم بگم ؟
هاشم : با تو نیستم ...
میرالدین : بگو تا دست از سرت بردارد .
هاشم : باز مرموز شدی ها ...
بویوک : کی ؟ من ؟ چرا داری با خودت حرف می زنی ؟
میرالدین : آنچه گفتم با او بگو . مگذار تردید کند .
هاشم : چیزه ، اونور قبرستون برا خودش قبر داره . چیزه ، قبلا کارتن خواب بود .
میرالدین : دیگه چی دوست داری بشنوی بویوک خان ؟
بویوک : اسم من رو از کجا می دونه ؟
میرالدین : بگو من گفته ام .
هاشم : من گفتم . چیزه این صدای تو رو نمی شنفه ؟
بویوک : با منی ؟ کجایی تو هاشم ؟
میرالدین : هاشم دوست داره براش از پیمانکاره بگی .
بویوک : کدوم پیمانکار ؟
هاشم : کدوم ...
میرالدین : هاشم سکوت کن . ( به بویوک ) دوست داره بدونه چطوری یه متر زمین قیمتش ده بیست میلیون شده ؟ دوست داره بهش بگی قبر
بیست سی میلیونی چطور تو بازار آزاد نرخش بالای پونصد میلیونه ؟
هاشم : گفتی چقدر ؟
بویوک : من از کجا باید بدونم ؟ تو کی هستی ؟
میرالدین : عجله نکن . هاشم شمردی این قبرستون چند تا قبر داره ؟
هاشم : چه دخلی به من داره بشمرم ؟!! یکی برا شب خوابی هام کافیه .
میرالدین : هاشم سوالاتم را به خوبی پاسخ بده .
هاشم : دو جور صحبت می کنی چرا ؟
میرالدین : سکوت کن .
هاشم : هان !؟ باشه .
بویوک : چی باشه هاشم ؟ چته تو ؟
بویوک : هاشم دیدی انتهای قبرستون درختای تبریزی صف کشیدن ؟
هاشم : منظورت اون درختای بلندن ؟
میرالدین : بویوک خان بهت گفته قبرستون قراره از اونجا به اونور هم گسترش پیدا کنه ؟
بویوک : هاشم برو مموش رو صداش کن بیاد .
میرالدین : کجا راه افتاده ای ؟ بمان سر جایت .
بویوک : چرا موندی پس ؟ برو .
هاشم : میرالدین برم ؟
بویوک : از کی اجازه تو دست غریبه هاست ؟ بهت گفتم برو صداش ، گفتی اسمش چیه ؟
هاشم : اون غریبه نیست اون ...
میرالدین : ( به هاشم ) آرام باش . بویوک خان هاشم دوست داره بشینه به باقی حرفای من گوش بده . بشین هاشم .
بویوک : مموش . مموش .
هاشم : مموش قمه داره ها ... 7
میرالدین : فکر نکنم صدات بتونه از این فاصله بیدارش کنه . خوابش سنگینه . بخصوص امشبم خوب خورده و شکمش پره .
بویوک : الانه که بیاد حالت رو بگیره ...
میرالدین : بشین بویوک خان . به نفعته بشینی . درگیر بشی ضرر کردی . بشین . گفتم بشین مردک ...
بویوک : فکر کردی ترسیدم ازت ؟ گمشو از ...
میرالدین : خودت خواستی .
با اشاره میرالدین هاشم بویوک را زمین می زند .
بویوک : حرومزاده دستت رو بکش . ولم کن . مموش . مموش ...
میرالدین : ولش کن . نکشش .
هاشم : هان ؟! باشه .
بویوک : هاشم تف به روت . نمک نشناس گه ...
میرالدین : پس حالیته نمک چیه بویوک !؟!
بویوک : چی می خوای ؟ از یه گورخواب فلکزده ...
میرالدین : هاشم جان برو بشین کنارش .
بویوک : هاشم این کیه آخه سوارت شده ؟
هاشم : این ...
میرالدین : آرام باش . ( به بویوک ) خب . هاشم دوست داره قصه ت رو ادامه بدی . منتهی قسمتهای ناگفته رو هم اضافه کن بهش .
بویوک : من حرفی برای گفتن ندارم .
هاشم : بالاخره این عینک صاحب مرده رو پیدا کردم .
میرالدین : هاشم بویوک تو اون قصه از عموزاده هاش گفت نه ؟
بویوک : قصه ای تو کار نیست .
هاشم : تو قصه زمین پدربزرگت رو برام تعریف کردی ...
بویوک : بذار این بره حرف دارم باهات ...
میرالدین : دورهمی بهتر نیست ؟ قصه رو دوباره تعریف کن .
بویوک : جای ما دو تا عوض بشه ضرر ...
میرالدین : اسیر پرچونه تعریف کن .
بویوک : ( داد می زند ) مموش ...
میرالدین : هاشم ...
بویوک : شاشوی بوگندو ولم کن . مرتیکه پفیوز ...
هاشم : فحش بدی بیشتر می زنمت ها .
میرالدین : راحتش بذار بره سر حرف اصلی . خب .
بویوک : تو دنبال چی هستی ؟
میرالدین : حرفهای نگفته ی تو .
بویوک : چی دوست داری بشنوی ؟
میرالدین : حقیقت .
بویوک : به چه دردت ...
میرالدین : تو بگو شاید به دردی خورد حالا .
بویوک : بگو کی هستی تا منم بگم ...
میرالدین : شرایطت جوری نیست شرط بذاری . بگم گردنت رو بشکنه ؟ بگم ؟
بویوک : از کجا شروع کنم ؟
میرالدین : اطلاعات من رو نسنج . از زمینها بگو .
بویوک : از چی زمینها ؟
میرالدین : هاشم ...
بویوک : بشین بگم خب . زمینها به اسم پدر بزرگ پدرم بود ... 8
میرالدین : تا درگیری عموزاده هات گفتی . از مرگ آخرین عموزاده ت بگو ، البته نه آخری ، یکی مانده به آخری . تعجب کردی نه ؟ بگو ...
بویوک : من بی تقصیرم .
میرالدین : حرف نزنی هاشم گردنت رو بشکنه من بی تقصیرم ، مثل تو . از سه عموزاده زنده مونده بگو .
بویوک : سه عمو زاده بودیم . یعنی سه تا باقی مونده بود ...
میرالدین : همه رو کشته بودی ...
بویوک : ...
میرالدین : جواب بده .
بویوک : قبل از من کارشون رو ساخته بودن ...
هاشم : کی ؟ پرسیدم کی کارشون رو ساخته بود ؟
بویوک : در جریان نیستم ...
میرالدین : گناه پدرش رو به حساب این ننویس .
هاشم : چه خبره اینجا ؟
میرالدین : گوش بده ، خوبه برات . بگو بویوک .
بویوک : سه نفر مونده بودیم . من ، هاشم ...
هاشم : هاشم ؟! کدوم هاشم ؟
میرالدین : می شناسیش .
هاشم : گیجم نکن فقط ...
میرالدین : بگو . بعدی ...
بویوک : من ، هاشم ،،، لعنتی تو کی هستی ؟
میرالدین : ادامه بده . گفتم ادامه بده .
بویوک : عوضی گه . سومی ، سومی میرالدین بود ...
هاشم : میرالدین ؟!
میرالدین : جالبه نه ؟
بویوک : گوشه نشین شده بود . فکر کردیم معتاد شده . رفتم سراغش .
میرالدین : ادامه بده . عذاب وجدان گرفتی ؟
بویوک : لعنتی . لعنتی . لعنتی .
میرالدین : هاشم دستهای قدرتمندی داره بویوک . ادامه بده .
بویوک : رفتم سراغش . گفتم چته ؟ گفتم از خودت بیا بیرون . بیا زندگی کن . بیا قاطی آدمها . گفتم بیا که زمینها قیمتشون نجومی شده . گفتم
زندگی بهمون خندیده . زندگی داره قشنگ ...
میرالدین : اینا رو تو گفتی ؟
بویوک : چه فرقی داره برای تو کثافت ؟
میرالدین : چون داری دروغ تحویل می دی آشغال . عصبانیم نکن . فهمیدی ؟ خوبه . اینا رو هاشم گفت .
هاشم : هاشم گفت ؟
بویوک : منم باهاش بودم ...
میرالدین : برای اینکه مطمئن شی باهاتون میاد یا نه . درسته ؟ برای اینکه با اومدن یا نیومدنش نقشه های بعدیت رو طرحریزی کنی . نه ؟
بویوک : آره ، آره . اون زمینها حق پدر من بود ...
میرالدین : چرا ؟ چون بخاطرشون خیلیا رو کشته بود ؟ جواب بده بی پدر ...
بویوک : پدر من بود که زمینها رو فروخت به شهرداری . اون بود که اولین بار فکر توسعه قبرستون رو مطرح کرد ...
میرالدین : این یعنی ارزش دادن به زمینها .
هاشم : برای سود بیشتر ...
بویوک : پس قبول دارین این زمینها به خاطر فکرهای پدر من با ارزش شدن ...
میرالدین : زمینها با ارزش شدن تا خون مردم رو به شیشه کنین ؟
بویوک : روزگار اینه . این زمین نه یه زمین دیگه . این شهر به قبرستون نیاز داره یا نه ؟ 9
میرالدین : بقیه ش رو بگو .
هاشم : ادامه بده لامصب .
بویوک : میرالدین اینجوری دوست نداشت . اصلا تو این خط و خطوط ها نبود . دوست نداشت زمین ها گرون بشه ...
میرالدین : باز که داری دروغ بارمون می کنی .
بویوک : چه دوست داشت چه نه مزاحم بود .
میرالدین : و این مزاحم باید از سر راه برداشته ...
بویوک : آره . که چی ؟
میرالدین : و تو کشتیش ...
بویوک : آره کشتمش . کشتمش . کشتمش . لعنت به تو . لعنت به تو . کشتمش .
میرالدین : گریه هم داره . توی لعنتی یه گلوله خالی کردی اینجاش .
هاشم : قرمزه !!!
بویوک : ( به هاشم ) چی قرمزه ؟ ( به بویوک ) تو کی هستی این همه راجع به من ...
میرالدین : حالا نوبت کیه ؟
بویوک : من دیگه ادامه ...
میرالدین : بندازتش داخل قبر .
هاشم : برو تو قبر .
بویوک : به آتیش این خودت رو نسوزون هاشم جان .
میرالدین : محبت این بدتر از هزار ستمه ، فریبش رو نخوری .
بویوک : تا حالا بدی دیدی از من ؟
هاشم : هان !؟
میرالدین : بدی تو قسمت همه شده ...
بویوک : مثلا کی ؟
میرالدین : دخترای بی پدر .
بویوک : دروغه . دروغه . دروغه . گوش نده هاشم . گوش نده .
هاشم : بذار بگه .
بویوک : هر کاری بگی برات انجام ...
هاشم : بگو .
میرالدین : پدرایی که نتونستن برا شب نون ببرن تو خونه شون .
بویوک : یه خونه برات اجاره کنم خوبه ؟
هاشم : خفه شو .
بویوک : من دوست توام هاشم جان .
هاشم : بازم هست بگی ؟
میرالدین : جوونای بیکار .
بویوک : برات یه کار آب و نون دار ردیف می کنم ...
میرالدین : زنای خیابانی تو شبای بی کسی .
بویوک : مگه من مقصرم لجن حمال ...
میرالدین : تو اگه خون آدمای اطرافت رو تو شیشه نکنی اوضاع همه درست ...
بویوک : من ضعیف ترین پولدار این شهرم ، برو سراغ اونای دیگه .
میرالدین : هر کسی سهمی داره ، سهم هاشم تویی .
هاشم : من ؟!
بویوک : برجهای آتش گرفته ...
هاشم : تو سهم منی .
بویوک : ولم کن مرتیکه ی ... 10
هاشم : دوست داری زبونت رو از حلقومت بکشم بیرون ؟ فحش نده پس ...
بویوک : این بره باهات کار دارم .
هاشم : حرف نباشه .
بویوک از داخل قبر هاشم عروسک کوکی را برمی دارد .
بویوک : بیای جلوتر پاره ش می کنم دیگه برات نرقصه ...
هاشم : بده ش به من .
بویوک : تکون بخوری جرش دادم ...
میرالدین : نترس برو جلو .
هاشم : پاره ش نکن .
میرالدین : با توام برو ...
هاشم : گفت جرش می ده .
میرالدین : بلوف زد .
هاشم : بویوک بده ش به من .
بویوک : ببین از اینجا جرش بدم تمومه کارش ، پس تکون نخور . حالا برو سراغ اون یارو ، مموش رو هم صداش کن بیاد کمکت .
میرالدین : برقص آتش . برقص آتش . برقص . سم وحشت از خود دور کن . برقص .
هاشم : پاهام قفل شدن .
میرالدین : برقص . کارزار صدایت می کند .
بویوک : چت شده هاشم !؟ مموش . مموش ...
میرالدین : مگذار فرار کند .
بویوک : مموش . مموش .
میرالدین : کارزار تو آغاز شد . تو آتشی و آتش خواهی زد . نمان برو .
هاشم : من آتشم و آتش خواهم زد .
بویوک : مموش .
مموش با قمه ای در دست از سمتی که خارج شده وارد می شود .
مموش : چه خبره اینجا ؟ این کیه ؟
هاشم : این باید بسوزه .
بویوک : مموش دستم رو بگیر .
میرالدین : هاشم با سنگ بر سرش بکوب .
بویوک : چرا ماتت برده ؟
مموش : این چرا اینجوری شده ؟
بویوک : شیشه زده ...
میرالدین : از کارزار نمان . بکوب سنگ را .
هاشم : تو باید بمیری .
هاشم با سنگ بر سر بویوک می زند .
مموش برای کمک به بویوک وارد قبر شده با هاشم درگیر می شود .
هاشم مموش را با قمه ی خودش زخمی می کند .
مموش و بویوک بیهوش داخل قبر بر زمین افتاده اند .
هاشم عروسک را پس گرفته است .
هاشم : هیشکی نباید تو رو از من جدا کنه . تو عزیز منی . تو دختر ناز بابایی . کی جرات داره بد تو رو بخواد ؟ برا بابا برقص ناز کوچولوی من . منم
برای دختر گلم می رقصم . ببین خوشت می آد ؟ بابایی داره برات می رقصه . عروسیته آخه . تو عروسی عروس .
هاشم عروسک را روی قلب خود می گذارد و می افتد .
مموش و بویوک به همدیگر کمک می کنند تا از قبر بیرون بیایند و سر پا 11
بایستند ، دست در گردن هم ، گویی رقصی دسته جمعی آغاز کرده اند .
نور چراغ ماشین ها محوطه را روشن می کند ، انگار عروسیست .
تابلوی چهارم : مراد .
میرالدین روی قبر سرپوشیده دراز کشیده است .
میرالدین : به یاد بیاور . سقف برج بلندت آتش گرفت . همسرت دست در دست مردی فرارکرد . دخترت فریاد زد ، بابایی عروسکم کو ؟ آتش اما
شعله ورتر و شعله ورتر شد . در خود سوختی وقتی نگذاشتند داخل آتش شوی . آنکه برجت را آتش زد مزدبگیر بود . مزدبگیر عموزاده
بزرگ خانواده . آمده بود کار عموزاده فراموشی گرفته را یکسره کند . پیمانکار زمینهای آرامگاه خود او بود . اینک تو او را کشته ای .
هاشم : مرا هم با خود رهسپار گردان .
میرالدین : بازگرد . تو باید بمانی تا کارزارمان پیروز داشته باشد .
هاشم : از آن معجون در جانم بریزم تا رهایم نکنی ؟
میرالدین : اگر بخاطر آن بود بویوک هرگز مرا مشاهده نمی کرد . ببین چگونه بی جان آنجا افتاده است . آه ، چه منظره بدی برابر دیدگانم . وای بر
خیال به منزل نرسیده من و کارزای نیمه تمامم . او پای برجاست و تو رهسپاری هم پای من .
چقدر سنگین شده چشمهای خیسم .
تابلوی پنجم : عروسک .
دخترک : از لج تو هم شده با همین لباسای کهنه می رم . چیه مگه . بی خیال همه . فکر کردی کیا اومدن عروسی ؟ هیشکی اندازه من شیک
نیست ، حتی با همین لباسای کهنه . پس چی . هنوزم قشنگ تر از همه شونم . عزا نگیر حالا . عزا گرفته واسه من . عروسیه ها مثلا .
گفتی عزا دلم گرفت تو این هیری ویری یهویی . دختر بد . گفتم از این حرف ها نزن شگون نداره . پاشو حالا . پاشو دیر شد . تو چی
گفتی ؟ گفتی عزا !؟ عروسی چی شد پس ؟ آخه من ، آخه من عروسک عروسی ام . عزا کدومه !؟ چقدر دلم هوای گریه کرده . بهم
گفتن تو چشمای داماد رو ، نه عروس رو گفتن انگار ، شایدم جفتشون ، یادم نیست ، گفتن درشون آوردی از حدقه ! کی ؟ من ! برو بابا .
دلت خوشه ها . مگه من از این کارا بلدم آخه ؟! اصلا بهم می آد این کارا ؟ حرفای صد من یه غاز . عروسک من کو پس ؟ بابایی این
عروسک من باز تو برج جا مونده . برم بیارمش . بابایی . بابایی .
آرام آرام دودی سفید صحنه را پر می کند .
پایان
95.10.20
آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا
12