متن نمایشنامه : آرتاوئرآس ...

نمایشنامه  :  آرتاوئرآس    .

                                                                                          پرسوناژها : آرتاوئرآس  ، دیو ، سحر ، زرتشت ، مردمان ، سفیدپوشها         

        و  سیاهپوشها .

                                                                                          صحنه بر اساس شیوه اجرائی کارگردان .

نور   .

                       آرتاوئرآس بر سکویی ایستاده است .

آرتاوئرآس :      با شمایانم ای مردمان سرزمین های خدای جهانهای بسیار ، با شمایانم ، اینک این که با من است گاتهای سرورم آس زرتشت پیام آور

                         خدای یگانه است ، هدیه شده از خدای زرتشت برای شما ، راههای نرفته را از آن بجوئید ، کج راهه های کج رفته را با آن به راستی

                         کشانید ، راستی را و نیکی را ترازو این است ، سویم آئید و گاتهای زرتشت با خود برید ، امروز تاریکتان را با سحرگاهان روشن فردا

                         همچون خورشید رخشانی فروزان خواهد نمود این آتش خاموشی ناپذیر ، از آن شماست این که گاتهای زرتشت پیامبر نامش نهاده اند ،

                         سخنهای زرتشت با آب طلا بر دوازده هزار پوست آهو نگاشته گشته و من آنها را به شما هدیه میدهم ، که این خواسته او است و خدای

                         یگانه او ،

                                    آرتاوئرآس گاتها را به مردمان می بخشاید .

       با شما داستانی دارم ، بنشینید و گوش فرادهید قصه این قصه گوی دردمند را ، شاید که سخنانم چراغی باشد برای فرداهای نیامده تان .

سیاهی   .

                                    زرتشت زیر درختی نشسته و دعا میخواند .

زرتشت :       سیاهی را بگیر از ما و نورت را ارزانیمان کن ای بزرگ پروردگار هستی  ،

                      چند سفیدپوش با رقص آتش می آورند .

                                                                                          دیو با رقص میخواهد جلو آوردن آتش را بگیرد ، نمیتواند .

نور   .

                     بارپروردگارا ، خدایا زبان جز به ستایش تو به چه کار آید ؟ تو به بزرگی خویشت نور را به فرزندان زمینیت ارزانی کردی ، جز تو نیز

                     کسی دیگر را یارای آن نبود ، پس بر ماست سپاس چون تو خدائی حکیم و والا ، سپاس و هزار سپاست باد ،

      اینک چه باید کنم با نور که تو را آن کرده خوش آید و تو خود خواهان آنی ؟

      از آن مردمان است !

      به آنها خواهمش داد ، و سپس ؟

      آه ، آری پوست نوشته هائی را میبینم که از سوی سپهر تو می آورند و لایه لایه بر روی هم مینهند ،

                                                                             سفیدپوشها پوست نوشته هائی را می آورند و روی هم می گذارند .

      آنها نیز از آن مردمان خواهد بود ، به یقین این نیز خواهد شد ،  

      چنین باشد ای بزرگ خدای هستی ، که ، تو آنرا  خواهانی ،

                            زرتشت از جایش بلند میشود و پوست نوشته ای را برمیدارد ومیخواند .

      گاتهایت را به مردمان خواهم داد همچنانکه نور و آتشت را .              1

                      آرتاوئرآس ، آرتاوئرآس .  

                              آرتاوئرآس وارد می شود .

      آرتاوئرآس زندگان به آتش و نور خدائی نیاز داشتند و من که زرتشت پیام آور خدای یگانه ام آنرا به مردمان سرزمینم آس اربایجان

        هدیه خواهم داد تا از آن زندگانی خویش سامان دهند ،

        اینک تو آنرا برگیر و به میان مردمان بر .

آرتاوئرآس :     اگر نپذیرند ؟

زرتشت :           نپذیرند ؟!!!

آرتاوئرآس :      هر آنچه نو باشد قبولیش به آغاز کار سخت خواهد بود .

زرتشت :           خواهیشان گفت از طرف پیام آور خدایتان آسلی زرتشت است .

آرتاوئرآس :      چه هیبتی دارد این که هیچ از آن نمیدانم ، وای ...

                                  آرتاوئرآس به آتش دست میزند و پس میکشد .

زرتشت :            بی راهنمای  راهی راه شدن ره به کجراهه ها میبرد ، آتش است و سوزاننده ، نور خواهدمان داد و گرما .

آرتاوئرآس :     چه شکوهی دارد ، میتوان با آن دنیائی را از آن خود کرد .

زرتشت :           همچون فلزی هستی که هنوز آتش آنرا نرم نکرده ، باید که آتش و آب بینی و پخته شود ،،، آرتاوئرآس بدان آتش از آن مردمان

                         خدای یگانه است ،،، پندی میدهمت ، گوش دار ، به هر جای که باشی و به هر حال و حالتی که باشی پس از خدای جاودانه مردمان را

                         بالاتر از خویش بدان .

آرتاوئرآس :      برای بهبود حال مردمان بگفتم .

زرتشت :           کار ما رسانیدن آن به مردمان و راهنمائیشان به راه نیک است ، چنان که گفتار نیک و پندار نیک و کردار نیکشان آموزاندیم .

آرتاوئرآس :      و اگر مردمان ارزشش ندانند و غیر نیکی از آن بخواهند ؟

زرتشت :            این با خدایست که با آنکه ارزشش میداند یا نمیداند چه کند .

آرتاوئرآس :       هر آنچه سرورم گوید با جان و دل خواهم پذیرفت .

زرتشت :            این پوست نوشته ها را نیز به جای امنی خواهیم برد و با مردمان از آنها سخن خواهیم گفت ، اینک آتش را به نزد مردمان بر .

آرتاوئرآس :      سپاس از یقینتان بر آرتاوئرآس خادم ، به دیده مینهم این دستور را و با باوری خلل ناپذیر  آتش را از سوی شما به مردمان هدیه میدهم .

زرتشت :            از سوی خدای نه از سوی من .

آرتاوئرآس :       از سوی خدای .

                                آرتاوئرآس رقص کنان با آتش خارج میشود .

زرتشت :            امید که هدیه آسمانی خوش یمن باشد برای مردمان سرزمینم ،

              آه این ندای درونی ام از جانب پروردگارم است که مرا بسوی خویش میخواند ،

                         به بندگی زانو بر زمین مینهم و گوش میدارم آنچه را تو دستور خواهی داد ای بارپروردگار جهانیان ،

                         من ؟ چه گناهی کرده ام خدایا ؟ ! آه ، آری آتش را فقط برای مردمان سرزمین خویش خواستم ،،،

                          خطا کردم !؟ آه ،،، گناهم ببخشای و بر نادانیم خرده مگیر ،

              بی هیچ تردیدی راهی سرزمینهای دیگر خواهم شد تا به دستور تو خدای یگانه و جاودان مردمان تمامی زمین را نیکی آموزانم ،

                          من برای جنگیدن با سیاهی به روی آن شمشیر نخواهم کشید آتشی فروزان خواهم کرد تا مردمان زمین را از سیاهی و سیاهروزی نجات

                          بخشم .

                          چو فرمان تو رفتنم  باشد چه جای دریغ و ماندن ؟

                             زرتشت راهی میشود و میرود و کوهی را بالا می رود و بر بالای کوه

                                                                                        شیپوری را به صدادرمی آورد ، مردمان گرد او جمع آمده اند .         2

                              دیو با مشاهده مردمان در خود میپیچد .

                                   در بازگشت کنار چشمه ای مینشیند و آب مینوشد که دیو از راه میرسد

                                                                                        و زرتشت را در حین نوشیدن آب غافلگیر می کند .

دیو :                  بی آنکه کلامی بیش بر زبانت آید آنچه از تو خواهم خواست را بازگوی ...

زرتشت :           کیستی ؟

دیو :                  دوستم و ...

زرتشت :            دوستی چنین بدکردار نوبرانه نیست ؟

دیو :                   شاید میخواستم بیازمایمت ،  خواستم بدانم میتوانی دوست از دشمن بازشناسی و ...

زرتشت :            دوست از پس حمله نمیکند .

دیو :                   گفتم که میخواستم ...

زرتشت :             گفتی آری ، به کلامت راستی نمیبینم ، بازم گوی که هستی و چه از من پیر میخواهی ؟ لازمست بگویم میشناسمت ؟

دیو :                    میدانم میدانی ، آری دیوم .

زرتشت :              جامه ای دیگر برکرده ای ؟!

دیو :                    سخن مگوی و گوش فرادار ، سخن به درازا نکشانیم ، آتش و پوست نوشته ها را خواهانم ، کجایند ؟

زرتشت :              رهایم نکنی چگونه با تو خوش سخن بگویم ؟

دیو :                    رهایت کنم خود به بندت گرفتار خواهم شد ، بازم گوی کجایند ؟

زرتشت :              بی تردید  آتش و پوست نوشته ها هم اکنون در دست مردمانند .

دیو :                    دروغیست این .

زرتشت :             اگر راست از دروغ بازمیشناسی از چه مرا به سخن وامیداری ؟

دیو :                   دروغ بودن سخنت را میدانم ، راستش را نمیدانم که خواهان آنم .

زرتشت :             اگر نگویم ؟

                                  دیو سر زرتشت را در آب فرو میکند و درمی آورد .

دیو :                   کجایند ؟

زرتشت :             دل از کینه کهن به آب زلال چشمه بشوی ...

دیو :                   تا جانت نستانده ام بازم گوی مردک .

زرتشت :             دروازه های بهشت زیبای خدای برویت بازند مخواه که بسته شوند و تو ...

دیو :                   من شش هزار سال همسایه درگاهش بودم ، پدر دربدرت آدم اگر نمی آمد هنوز هم همانجا به بزرگی میماندم ...

زرتشت :             اگر دلت از نورش تهی نمیشد همچنان آن جایگاه را داشتی ، خود نخواستی .

دیو :                   هرگز آدم را آن جایگاه نبود چون منی برابرش به زانو ...

زرتشت :             هر وجودی با به زانو درآمدن در برابر پروردگارش بلندی میگیرد تو نیز میتوانستی چنین باشی .

دیو :                   آدم پروردگار من نبود که برابرش به زانو درآیم .

زرتشت :             دستور از آن پروردگارت بود ، نبود ؟

دیو :                   به درازا میکشانی سخن پیرمرد خرفتی گرفته ، پوست نوشته ها کجایند پرسیدم ؟

زرتشت :             به دست آنهائی که از آن آنهاست ، مردمان .

دیو :                   با که فرستادیشان ؟

زرتشت :            به یقین میدانم اینک که من به دست پلید تو گرفتارم آرتاوئرآس آنها را به مردمان رسانیده .

دیو :                  کاش به دروغی جان خود رها مینمودی ؟

زرتشت :            اگر خواست خدای بازپس گرفتن جان منست خوشحال خواهم شد بدست چون توئی باشد ، اما بدان مفت به تو نخواهمش داد که     3

                           باید به نیکی پاسش بدارم .

                                زرتشت تلاش میکند خود را از دست دیو برهاند .

                                                                                           دیو سر زرتشت را در آب فرو میکند و خفه اش می کند .

                                                                                                      دیو دوردستها را مینگرد .

دیو :                  نه زرتشت ، نه ،،، هنوز به دست مردمان نرسانیده ، ، ، یعنی که من نخواهم گذاشت به دست مردمان برساند ، من نخواهم گذاشت ،

        باور کن زرتشت جان ، باور کن ،

                          اگر آتشی آورده ای از سوی خدایت ، بدان زرتشت ، من ، دیو بلندجایگاه که جانم از همان آتش است آتش از آنها خواهم ستانید ، و

                         اگر نتوانم آن را از آدمیان خاکسرشت بازگیرم آتش را  به سرزمینت که وجودتان را از آن گرفته اند خواهم برد و آنجا را به آتش

        خواهم سوزانید ،

                          پوست نوشته ها نیز از آن من خواهد شد ، از آن من و فرزندانم ،

                          چنین خواهد شد زرتشت ، چنین خواهد شد .                        

                                                                                                      دیو بالای جسد زرتشت میرقصد و میگرید و فریاد میزند  .

سیاهی   .

                                                                                       آرتاوئرآس با آتشی در دست وارد می شود .

نور   .

                    دیو بر سکوئی ایستاده و آرتاوئرآس را زیر نظر دارد .

                             چند سیاهپوش راه بر آرتاوئرآس میبندند و میخواهند آتش را از او

                                                                                       بگیرند .

آرتاوئرآس :   چه میخواهید ؟

سیاهپوشها :     آتش را خواهی داد و جان خود بدر خواهی برد  .

آرتاوئرآس :   اگر از مردمانید این را برای شما آورده ام ، چهره بگشائید تا بشناسمتان .

سیاهپوشها :     چه از مردمان باشیم چه نباشیم تو آنرا به ما خواهی سپرد .

آرتاوئرآس :    از چه چهره نمی گشائید ؟

سیاهپوشها :      سخن مگوی و آتش را بده .

آرتاوئرآس :   این از آن من نیست ،  از آن شما نیز نخواهد شد ،  آتش از آن مردمان است .

                              آرتاوئرآس با سلحشوری آتش را حفظ میکند و آنرا بدست مردمان

                                                                                         میرساند .

                              دیو در خود میپیچد .

                                                                                        سیاه پوشها میخواهند آرتاوئرآس را بکشند ، دیو از راه میرسد و آنها را

                                                                                         به خود مشغول میدارد تا آرتاوئرآس فرار کند .

                                                                                         سیاهپوشها دیو را درمیان میگیرند که او چهره میگشاید .

دیو :                تا به درک نفرستادمتان گورتان را گم کنید .

سیاهپوشها :      سرورمان دیوشاه !!!

دیو :                گم شوید .

سیاهپوشها :       میتوانستیم بکشیمش .                                          4

دیو :                کشته او به چه کار من می آید ؟ هان ؟ نگفته بودم آتش را میخواهم و پوست نوشته ها را ؟

سیاهپوشها :       میتوانستیم از او بگیریم .

                                دیو سیاهپوشها را با تازیانه میزند .

دیو :                  ندیدم آتش را به مردمان داد ؟

سیاهپوشها :        پوست نوشته ها هنوز با اوست  ...

دیو :                  با خود داشت که خودم از او میستاندم ، شما نتوانستید آتش از او بگیرید پوست نوشته ها را نیز نمیتوانید  ، بردن آتش چندان با ارزش

        نبود ، به جان همان مردمان خواهمش انداخت ، بگذار مردمان نیز آتش جان مرا داشته باشند ، پوست نوشته ها با ارزشند ، بدست مردمان

                          بیفتند شاه بودن دیوشاهتان را جز امروز فردائی نخواهد بود .

سیاهپوشها :        نخواهیم گذاشت به مردمان دهد ...

دیو :                  دور شوید تا نکشتمتان ، دور شوید تا دوبار بازتان خوانم ،

                                 سیاهپوشها دور میشوند .

                         باید ترفندهایم را بیرون آورم از صندوقچه روحم ، باید که راهی بیابم ،

                         من خواهم توانست ، من شاه دیوم ،

                         آهای آن که جنست همچون من از آتش است و به گاه شور همسخنم میشوی ، بیا ، بیا که با تو خلوتی میبایدم .

                                دیو دیوانه وار میرقصد .

                              سیاهپوشی چهره در نقاب به او نزدیک میشود .

سیاهی   .

                                مردمان با آتش میرقصند .

نور   .

                             آرتاوئرآس بر سکویی ایستاده و خوشحال مردمان را تماشا میکند .

                                                                                        سحر با آتشی در دست و رقص کنان میگذرد .

                                                                                       آرتاوئرآس سحر را میبیند و به او دل میبازد .

                                 آرتاوئرآس با سحر که به رقص چیدن انگور مشغول است میرقصد .

                              سحر از آب انگور آرتاوئرآس را مینوشاند و مست میکند .

                                                                                        سیاهپوشها برای دزدیدن سحر وارد میشوند و با آرتاوئرآس که مست

                                                                                        است درگیر میشوند و سحر را از چنگ او بدرمی آورند و میخواهند به

                                                                                        او تجاوز کنند .

                                                                                        سحر خود را می کشد ( رقص دخترانه پرنده ای که در آسمان تیر

                                                                                        میخورد و فرود می آید و بر زمین جان میدهد  ) .

آرتاوئرآس :      نه ، نه ، نه ،،،،،، خدای را خواب ربوده اینک آیا ؟ اگر نه این چه سرنوشتیست با این زیبا رخ آسمانی چهر ؟ وای بر نگارنده سرنوشت ،

                         چگونه باور آورم بر این سرنوشت شوم خویشم ؟ به تمامی روزگارانم دل بر کسی نبستم جز عشق این دخترک زیبا روی ، و ، او اینک

                          به مرگی چنین آرام به هر دمی که من میکشم و او نمیکشد هزاران روز از من دورتر میشود و دورتر میرود ، جز سردی تنش اینک هیچ

                         نمیبینم از دلداده ای که همه شور بود و حرارت ، وای بر این سرنوشت کور این دمم باد ، وای ، چگونه با خواسته خویشم از این پس به

                         زانو درآیم به نیایش تو ای نگارنده چنین شوم سرنوشتی ؟ چگونه ؟ وای ، وای ، وای ، بلند نخواهی شد دلبرک رویاهای من ؟ با توام

                         زیبا روی من ، با توام ، بیدار نخواهی شد ؟ با توام من ...                                        5

                                                                                        دیو در جامه پیرمردی وارد میشود .

دیو :                آه از این روزگار کج مدار ، وای بر من و بر آدمیان که به روز روشن دیوزادگانی راه بر آدمی ببندند و جانش ستانند ، با که بگویم از این

                        ملال و درد جانکاهم ، وای بر من که دخترکم کشتند و از من جدا کردند ، به که گویم جز او هیچ کس را نداشتم و او همدم تنهائیم

                        بود و عصای دست خسته ام ؟ با که گویم جز او هیچ نداشتم ؟ با که از نبودنش بگویم که تنهائی کمترین هدیه رفتنش بود ؟ با من پیر

                        چه کس پس از این راه خواهد آمد و راهم خواهد برد ؟ ای زمانه بد کردار بدفرجام چگونه توانستی آسوده خاطر باشی و او را از من پیر

                        ناتوان دردمند بگیری ؟چگونه ؟ هان ؟ چگونه ؟ اینک چه کنم ؟ کدامین خاک را بر سر بریزم که گرسنگی از پایم خواهد انداخت و

                        زمینگیرم خواهد نمود ! وای بر من و بر سرنوشت مبهم پس از اینم ، وای ،،، با من بی امید دیگر چه امیدی به فرداها باشد ؟ سحرم رفت ،

                        دخترکم مرد ، امید و آرزوی یگانه ام مرد ، وای وای وای ، سحر جان ، جان بابا ، بلند نمیشوی به خواسته پدر پیرت ؟ تو تا به امروز با

                        من نه نگفته ای آخر ! چگونه دلت چنین سنگدلی تواند ؟ هان ؟ برخیز ، برخیز دست پدر فرتوتت بگیر ، راه خانه دور است و پای پدر

                         سنگین ، برخیز دخترک بابا ، برخیز ، اگر نیائی نخواهم رفت تا جان من هم چون تو از تن برود ، نه باد و نه باران و نه کولاک نخواهد

                         توانست مرا از تو جدا کند  ، برخیز سحرکم برخیز ، برخیز دخترکم برخیز ...

آرتاوئرآس :      دخترت بود ؟

دیو :                  بود و اینک نیست ، چه دختری بود ، از هر انگشتش هزاران هنر آویزان ، دلی چون دریا بزرگ  و مهری بر آن دریا بی همتا ، آه سحرم

                         سحر  بود و سحرگاهان بی خورشیدم ، که او خورشیدم بود و سحرم  .

آرتاوئرآس :      پدرجان گریه های سوزناکت دل آدمی را میسوزاند و میسوزاند و باز میسوزاند ، مرا نیز در غم از دست دادن سحرت همدرد بدان ...

دیو :                  ترا همدرد خویش بدانم ؟

آرتاوئرآس :       آخر او دم آخر با من بود .

دیو :                    ...

آرتاوئرآس :        من نیز همدرد تو ...

دیو :                   چگونه تو از همدرد بودن با من سخن میگویی ؟ چگونه ؟ هان ؟ تو چه میدانی دختر از دست دادن پدری پیر چه دردیست هان ؟ تو

                           چگونه میتوانی انتهای رنج و اندوه جانکاه مرا بازشناسی ؟ هان ؟

آرتاوئرآس :       شاید نتوانم انتهای دردتان را بازشناسم اما به همان  دم واپسینی که با او بودم  ...

دیو :                   دمی با او بوده ای ؟ ! وای بر تو ، دمی را با روزها و سالهای بسیار من به یک ترازو مینهی ؟ هفده بهار او را با نفسهای زمین نفس داده ام

                           و پرورانیده ام ، هفده بهار هم مادرش بودم و هم پدرش ، میفهمی ؟ هفده بهار عمریست ، میفهمی ؟ وای وای وای ...

آرتاوئرآس :        تو پدرش بوده ای ، دردت بسیار است ، غم جدائیش را تاب نمی آوری درست ، تنهائیت را کسی پر نخواهد کرد ، میفهمم ، کاش تو

                            هم میتوانستی درد این دل را که در گرو عشق او نهاده ام بفهمی .

دیو :                    آه تو عاشقش بودی ؟

آرتاوئرآس :       عاشق بداقبالم من که بی رسیدن دستم  به دست دلدار جان از بدن پریدنش را با چشمانم دیدم و نتوانستم کاری کنم ، وای بر من که

                           مستی بی وقت از راه بدرم برد ، وای بر من که نتوانستم دیو از او دور کنم ...

دیو :                    وای بر تو ، تو مست بودی که بر او تاختند ؟

آرتاوئرآس :        پشیمانم ، بسیار از کرده خویش پشیمانم و ...

دیو :                    پشیمانی تو برای من دختر میشود ؟ میشود ؟

آرتاوئرآس :       از کجا میدانستم آب انگورش مستی می آورد ؟

دیو :                   آب انگور خاک کناره های چیچست دریا بی گذشت روزگار هم مستی آور است ، تو این نمیدانستی ؟

آرتاوئرآس :       میدانستم ، میدانستم ...

دیو :                   پس از چه نوشیدی ؟ هان ؟ که دخترک نگونبخت من به سرای دیگر بفرستی ؟

آرتاوئراس :        او را من نکشته ام مرد ...

دیو :                   کشته شدنش را که دیدی ، ندیدی ؟                       6

آرتاوئرآس :       نمیخواستم او بمیرد ، نمیخواستم ، باور نمیکنی ؟ او عشق اولین من بود .

دیو :                   او اینک جانی به تن ندارد ، این ثمره نخواستن تو بود ؟

آرتاوئرآس :       شرمسارم پیر ، شرمسارم ...

دیو :                   شرمساری تو به چه درد من میخورد ، وای دخترکم ، وای ...

آرتاوئرآس :       گریه نکن ، دلم را اشکهایت میسوزاند ، شرمسارم ، شرمسارم ، شرمسارم ...

دیو :                   به فرمانروای سرزمین اورمو نیز بگوی شرمسارم ،  او به یقین داد این پیر ناتوان از تو خواهد ستاند .

آرتاوئرآس :       داد تو ؟ نفهمی من به جای خود ، درست ، دیگر تو چه دادی از من میخواهی ؟

دیو :                   چگونه دمی که با او بودی نفهمیدی و مست کردی ؟ هان ؟

آرتاوئرآس :        تو دختری از دست داده ای ، من نیز بی نصیب نمانده ام ، او معشوق من نیز بود .

دیو :                    این با فرمانروا بازگوی ،،،،،، به آن دم مستی کاش عقلت را بکار میبستی تا ...

آرتاوئرآس :        توان این که آب انگور از دست دلداده ای زیبای رخ نگیرم نداشتم ، میفهمی ؟

دیو :                     از دست او گرفتی ؟

آرتاوئرآس :        ساغرم داد ساقی زیبارخسارم ، من مدهوش بودم از دیدارش و او با ساغری مدهوشترم کرد .

دیو :                    راست میگوئی ؟

آرتاوئراس :         نباید راست بگویم ؟

دیو :                    در این حکمتیست .

آرتاوئرآس :        در چه حکمتیست پیر ؟

دیو :                    او تو را مست کرده ، میخواسته مست شوی ، مست که شدی نتوانستی از او در برابر یورشگران دفاع کنی ، آنها جان از او گرفتند ،

         آری ؟ چنین شد نه ؟

آرتاوئراس :         در این چه حکمتی میتواند باشد ؟!

دیو :                    او با من گفته بود به آن دم که لحظه پرواز جانش رسد ، مردی مست خواهد شد .

آرتاوئرآس :        چه گفته بود ؟

دیو :                    سپاس ، سپاس از هدر نرفتن خونش ، سپاس .

آرتاوئراس :         این چگونه سپاس گذاردن خدای است ؟

دیو :                    باید سفری آغاز کنیم .

آرتاوئرآس :       سفر ؟!

دیو :                   به دیار مردگان .

آرتاوئرآس :      کجا ؟

دیو :                  بشتاب .

آرتاوئرآس :     با که ای ؟

دیو :                 با توام ، مگر نمیخواهی معشوق خود را بازبینی ؟

آرتاوئراس :      سحر را بازبینم ؟

دیو :                 آری .

آرتاوئرآس :     اما ...

دیو :                 او آنجاست ، چشم به راه آمدن تو .

آرتاوئرآس :     نمی فهمم ، نمی فهمم ...

دیو :                 وای بر تو ، نامت چیست ؟

آرتاوئرآس :     آرتاوئرآس .                                                  7

دیو :                 تو مقدسی ، او میدانست مرد مقدسی روزی از راه میرسد تا عشق او بر دلش افتد و پس مرگش به دیدارش رود ، او این همه میدانست .

آرتاوئرآس :      منهم خواهم مرد ؟

دیو :                  برای رسیدن به معشوق بهای زیادیست ؟

آرتاوئرآس :      من کارهای نکرده زیادی دارم ، من جوانم ، من ...

دیو :                  وای بر تو ، کاش او عاشقت نمیشد و مستت نمی کرد تا بابت این تردیدت میکشتمت ، عشق از جان باارزشتر است ...

آرتاوئرآس :      عشق ؟!

دیو :                   آری !

آرتاوئراس :        چنین نیز باشد باید من خویش بدان برسم .

دیو :                    اوف ،،، تو لیاقتش را نداری اما چه کنم که او ترا پسند کرده ، مترس عاشق ترسو تو نخواهی مرد .

آرتاوئرآس :        دیگر سفر نمیرویم ؟

دیو :                   سفر میرویم اما بی مرگ تو ، تو را از راهی دیگر به دیدارش خواهم برد ، آماده ای شیدای دروغین ؟ یا دروغتر از این هم هستی و من

                          از آن بی خبرم ؟

آرتاوئرآس :       اگر نخواهم ؟

دیو :                   به پایت می افتم ای جوان برنا ، مرا خاک زیر پایت بدان ، دخترکم جوانتر از آن بود که بمیرد ، مرا ناامید مکن .

آرتاوئرآس :       شاید نتوانم ، شاید امید تو بیش از توان من باشد ، من تردید دارم بتوانم .

دیو :                   فرمانروای اورمو از جان آن که با کشندگان دختر من دست در یک کاسه داشته نخواهد گذشت .

آرتاوئرآس :        من آنها را نمیشناختم .

دیو :                    کسی باور نخواهد کرد .

آرتاوئرآس :        باید بیندیشم .

دیو :                   زمان با تو مهربان نیست .

آرتاوئرآس :       چه کنم ؟

دیو :                   اگر با من به دیدار او سفر آغاز کنی این هست که دربازگشت شاید عشق کار خود بکند و او هم با تو بازآید .

آرتاوئرآس :       چگونه ؟

دیو :                   اگر عشقت دروغین نباشد ، اگر در عشقت راست کردار باشی ، به خواسته اش تن خواهی داد و او از پس برآورده شدن آن با تو راهی

                          جهان زندگان خواهد شد تا با تو همچون جاودانان روزگار سپری سازی .

آرتاوئرآس :       اما زرتشت اینگونه با من سخن نگفته ، از پس مرگ آدمی تا آن گاه که دم واپسین جهان زندگان است مرده زنده نمیشود .

دیو :                   تا آنجا که من شنیده ام زرتشت برای تو پوست نوشته هائی باقی گذارده ، همه را خوانده ای ؟

آرتاوئراس :        تو از کجا میدانی ؟

دیو :                   همه میدانند ، همه را خوانده ای ؟

آرتاوئرآس :       نه به تمامی .

دیو :                  برویم تا بخوانیمشان .

آرتاوئرآس :      هان ؟

دیو :                  شاید آنچه من گفتم آنجا نوشته باشد ؟! 

آرتاوئراس :       نوشته باشد هم آنها از آن من نیست .

دیو :                  وای بر تو از این همه تردید ، اندک اندک به تردید خویشم در ناراست بودن عشق تو باور می آورم .

آرتاوئرآس :      پوست نوشته ها از آن مردمان است ، مرا با آنها کاری جز آنکه به مردمانشان بسپارم نیست .

دیو :                  ( آرام و  با خود ) با من این سخن میگویی ، بی تردید با او چنین نخواهی گفت .

آرتاوئراس :       چه گفتی ؟                                                     8

دیو :                  هیچ ، گفتم بر تو نمیتوان باور آورد با تردیدهائی که به دل داری ، فرمانروای اورمو اما دادگستری است بس هشیار ...

آرتاوئرآس :      با تو راهی جهان مردگان خواهم شد ، میخواهم باور کنی به عشقم راست کردارترینم  .

دیو :                  مطمئنی نمیخواهی از زرتشت و پوست نوشته های او کمک گیری ؟

آرتاوئراس :       روزی گفت روح من همچون نوری به این جهان شناور است ، اگر کسی خواهانم باشد برای دیدار سوزاندن مویم  نیاز نیست  ، دلی

                         رها از روزمرگی توان دیدنم را دارد به هر دم و هر لحظه که بخواهد .

دیو :                  سخن کوتاه کن مرد ،،، ( با خود )  یاوه میسراید برای من ،،، باید راهی شویم ، جهان زیرین چشم براه آمدن توست .

سیاهی   .

آرتاوئرآس :      با آنکس که گمان میکردم پدر سحر از دست رفته ام باشد راهی شدم ، راهی آن جهان دیگر ، جهان زیرین .

                                آرتاوئرآس و دیو براه می افتند .

دیو :                  راه را میشناسی جوان یا که دل به تدبیر پیران خوش کرده ای ؟

آرتاوئرآس :      سرورم آس زرتشت پیش از آموزانیدن تمامی راه برفت و بازنیامد ، تو راه بلد راهمان خواهی بود ؟

دیو :                  از نیاکانم پوست نوشته ای دارم ، راه جهان زیرین بر آن نشان شده است .

آرتاوئرآس :      از آن مطمئنی ؟

دیو :                  با این تردید نمیتوان به آنچه خواسته دل است رسید .

                                  دیو مینشیند .

آرتاوئرآس :       خواستم با دلی روشن راهی شوم .

دیو :                   کاش به جای همراه شدن با تو بسوی  اورمو میرفتم .

آرتاوئرآس :      چاره ای نیست انگار ، برویم .

                                دوباره براه می افتند .

آرتاوئرآس :      به جهان زیرین فرود آمدیم ، پیر از جلو من نیز از پس او ، بسیار آدمیان دیدم در راه ، هر آنکه بدان جهان مرا بدید با من گفت پیش از

                          زمان به این جهان آمده ای ؟ از چه ؟ گفتم به هوای یار ، و آنها با تردید نگاهم کردند ، نگاهی که خویش را در آینه آن نادانی دیدم  

                          بس ابله ،

                                    از سکوئی بالا میروند .

                          از چکاک داغی که به معنای کوهی برای بالارفتن است بالا رفتیم و آنسوتر  به پل چین اود رسیدیم  ،  جایگاه رفتن و آمدن از آتش ،

                                                                                        سیاه پوشان در دو سوی سکوئی که قایق میشود  شمعهائی به موازات

                                                                                        هم روشن می کنند .   

                                                                                       آرتاوئرآس و دیو سوار بر قایق از میان آتش میگذرند . 

                          پیرمرد مرا با قایقی از میان آتش  به آنسو میبرد و من هیبت سوزاننده آتش میدیدم ،

                          دیدم هر آنکه از او بوی خوش می آید از چینود رد میشود و هر آنکه بوی خوش ندارد از پل در آتش می افتد ، بوی خوش انگار

                          کردار نیک این جهان آدمیان بود ،  

                                سحر رقص کنان به پیشواز می آید .

                            یار خویش ، سحرم را ، بدیدم با نیکوترین رخسار  ،

                                آرتاوئرآس و سحر چشم در چشم هم  .

آرتاوئرآس :         این زیبائی از کجاست ؟

سحر :                   از کردار نیک تو به آن جهان است که من چنین زیبایم ، من کنش تو هستم .

آرتاوئرآس :         کاش بیشتر از آنچه با من بودی میماندی .                     9

سحر :                    مرا نیز چنین آرزوئی در دلست مهربان یار .

                                 دیو آنها را از هم جدا میکند .

دیو :                     زمان را دریابید ، گاه عشق ورزی نیست .

                                 سحر از آرتاوئرآس جدا میشود .

آرتاوئرآس :          او از من گاتها را خواست تا هدیه دهمش ، گفت خوانش گاتهای زرتشت  او را به دنیای زندگان باز خواهد آورد  و من بی آنکه

                             خود بخواهم پذیرفتم و دیدم پیر و دخترک رقص آغازیدند و من نیز شادمان با آنها به رقص آمدم ،

                                      دیو ، سحر و آرتاوئرآس میرقصند .

                              در اوج رقص و پایکوبی نوری دیدم ، نوری که از آن سرورم زرتشت بود ، شادمان نگریستمش ،

                                   زرتشت هویدا میشود .

                              خواستم از او با سحر بگویم ، اما ، سحر و پیرمرد انگار هیچ نشانی از نور ندیده باشند به رقص خویش ادامه میدادند ،

                              زرتشت نزدیک آمد و با من سخن آغازید .

زرتشت :                 این نه جهان دیگر که پلید جاییست به فریب و حیلت آراسته از برای نیرنگی .

آرتاوئرآس :           نیرنگی ؟!

زرتشت :                 پیش از آنکه گاتهای مردمان به دختر دهی او را بیازمای .

آرتاوئرآس :            او را بیازمایم ؟

زرتشت :                  آری .

آرتاوئرآس :             چگونه ؟

زرتشت :                   بجوی تا بیابی .

                                      زرتشت ناپدید میشود .

                                تا خواستم چیزی بگویم زرتشت همچون سیاهی بی نور شد و برفت و نماند ، من ماندم و حیرت .

                                        دیو و دخترک دست از رقصیدن میکشند و با حیرت آرتاوئرآس

                                                                                           شیداشده را مینگرند .

 دیو :                       ترا چه میشود ؟

آرتاوئرآس :            چیزکی تازه یادم آمد .

سحر :                      چه ؟

آرتاوئرآس :            گاتها در آتش بسوخت  .

دیو :                        شوخی خوبی نیست .

آرتاوئرآس :            گاتها را پیش از سفر سوزاندم تا بدست دیوان نیفتد  .

سحر :                       راست نمیگویی .

آرتاوئرآس :             راست تر از این نگفته ام .

                                          دیو دیوانه وار به دور خود میپیچد .

آرتاوئرآس :             تا این بگفتم قایقم واژگون شد و من در چاهی افتادم که آنرا نه پایانی بود و نه انتهائی ،

                                      آرتاوئرآس از سکو بر زمین می افتد .

                                چاهی سردتر از سرمای سرما گرفته ،  چنان سرمائی که هرگز به جائی دیگر نتوان یافت ، من همچون یخ کوهستانها بودم ، سردک

                                گرفته جانی ،

                                تاریک بود ،  تاریک تر از تاریکی محض ،  و  ، من نه جائی میدیدم و نه نشانی از نوری ،

                                آنجا بودم با هزاران جانور موذی و زشت و زهرآگین ، مارهائی همه بد ،                                                  10

                                ماری دور بازوانم پیچید و من آنرا با هزار جان کندن از خویش کندم و دور انداختم ،

                                در آن جهان پهناور زشت با خویش و با سرما و با جانوران درگیر بودم که دیدم هزاران تن همچون من بدانجا گرفتارند و رهائی را

                                 آرزومند ، دریغ اما از رهائی ،

                                  زنان را دیدم از پستان آویزان و مردان را که از آلت خویش آویزانند ،

                                 پرسیدم چرا ؟  گفتند این سرنوشت آنهائیست که از فرمان شاه دیو روی برتافته اند ،  و من خنده زشت دیو را دیدم و دیدم که

                                 پیرمرد دیویست ترسناکتر از وحشت جان گیر  ،

                                 و دخترک نیز همچون او ،

                                 آه ، او یار من نبود ؟!! یار من نبود ؟!!

                                 خدا ،،، خدا ،،، خدا ،،، فریادم را نمیشنوی ؟

                                 او یار من نبود و این شد دردناکترین درد آن لحظه های دردافزا ،

                                      سحر با نقابی زشت بر چهره و با تازیانه ای در دست آرتاوئرآس را

                                                                                            تازیانه میزند ، دیو نیز چنین میکند .

                                 تازیانه ای در دستشان بود ،  تن سرخی گرفته من و تازیانه آنها ، و ، عجبا من چیزی از درد نمیدانستم ،

                                 با هر نوازش تازیانه من به قدمی از خویش فاصله می گرفتم و جانم را می دیدم از تنم دور می شود و باز بازمیگردد و باز دور

                                 میشود و باز بازمیگردد ،  دردی اما با من نبود  ، چون چنین دیدند خشمناکتر تازیانه ام زدند ،

                                     سیاهپوشها با تازیانه هائی در دست می آیند و تازیانه میزنند .

                                 دیوان بر من هجوم آوردند و زدند و زدند و زدند ،

                                      دیو ناامید به گوشه ای مینشیند و سحر به گوشه ای دیگر ،

                                                                                             سیاهپوشها آرتاوئرآس را به هر سو میکشند و میزنند .

                                پس تازیانه زدن مرا  از تون به تونی دیگر انداختند و تون به تونم کردند و من انگار زاده آن جهنمها و تونها باشم ، که دیگر نه تون

                                میفهمیدم و نه آتش تون ،  

                                در آن دم واپسینم که نه نایی داشتم و نه جانی و نه روحی و نه روانی رها از خویش خدای یگانه ام را به یاد آوردم ، و ، لبخندی

                                دیدم در نوری ،

                                      زرتشت هویدا میشود .

                                نور بسویم آمد و پیشانیم بوسید ، سرورم آس زرتشت بود .

زرتشت :                   بشارتت باد ، تو از این جهان چرک و کثافت و درد رها خواهی شد ، به جهان زندگان بازخواهی گشت  ، چون بدانجای رسیدی  

                                با مردمان بازگوی هر آنکه پای در راه دیو نهد فرجامش چنین است ، خود نیز هرگز مخواه پای در راه او نهی و فریبش خوری ،

                                اینک بیم از خویش دور ساز که روزهای سهمناک برفتند ، بدان که  به یاری نور درخشان خدای هستی بر دل تاریک دیو رخنه ای

                                خواهد آمد و او به امید پوچ  دست یافتن به گاتهای من ترا رها خواهد کرد ، به اندیشه او تو شاید بخواهی درمان دردهایت از

                                گاتهای پنهان کرده بدست آوری ، تو خواهی رفت ، اما با تو سخنی دارم بشنو ، هشدار ای آرتاوئرآس ، هشدار که درمان تو در

                                دادن گاتها به مردمان است ، اشتباه دیروزت را چراغ راه امروزت ساز تا فرداها از آن تو باشد .

                                      زرتشت آرتاوئرآس را میبوسد و ناپدید میشود .

آرتاوئرآس :             زرتشت مرا بوسید و برفت و من ماندم و دیو و دخترک و تازیانه ،

                                در انتهای چشمان دیو نورکی درخشید و او با دخترک بگفت رهایش کن ، او را به جهان زندگان بازفرست ، شاید بخواهد از

                                گاتهای پنهان کرده درمانی برای دردهای خویش بیابد ، و ،

                                 دخترک مرا به جهان زندگان بازآورد ،

                                 من که گاتها را به امید سودی پنهان کرده بودم پس بازگشتم فهمیدم رهائی در خدا را خواستن است و سخن او گوش فرادادن ،11  

                                 توبه کردم ، زانوان بر زمین زدم و توبه کردم ، توبه کردم ،

                                       آرتاوئرآس بر زمین زانو میزند و سجده میکند و برمیخیزد و روی

                                                                                              سکوی آغازین می رود .

                                 اینک با شمایانم ای صاحبان گاتها ، این قصه آرتاوئرآس بود ، بشنوید و  بدانید چه سخت بوده رسیدن این نوشته ها بدستتان ، پس

                                 مخواهید دیو بدان دست یازد و آنرا از آن خود کند .

                                    آرتاوئرآس گاتها را به مردمان میدهد .

                                    سیاهپوشها مردمان را فراری میدهند .

                                    دیو خشمناک نزدیک میشود و آرتاوئرآس را میکشد و بر سکو

                                                                                               بالا میرود و نقابی زیبا بر چهره اش میزند .

دیو :                          سرگذشت من به پوست نوشته هائی نوشته خواهد شد ، ارداویرافنامه نامش ، بخوانید و بر روحم درود بفرستید   . 

                                                      پایان  .

                            1390.03.18

متن نمایشنامه : تپانچه های آبی ...

نمایشنامه : تپانچه های آبی .

                               پرسوناژها : سامان ، ابگان ، سوسن و آیدین .

                                                                             صحنه محوطه بیرونی یک کلبه جنگلی دورافتاده است .

                             سامان و ابگان نشسته اند . صدای گلوله ای از دور .

سامان : صدای چی بود ؟

ابگان : گلوله .

سامان : نه فانتوم ، منظورم ...

ابگان : من در کردم ؟ تو تپانچه داری ، نگران نباش .

سامان : تپانچه ...

                                  سامان پا میشود و اطراف را می گردد .

سامان : کجا گذاشتیش ؟

ابگان : بگردی پیداش میکنی  .

سامان : پیداش نمیکنم لامصبو  .

ابگان : پا داره در بره ؟ همون جاهاست خب .

سامان : اگه بود پیداش میکردم .

ابگان : حواست رو جمع کن ، تمرکز کنی حله ، تو توبره بود .

سامان : تا نیومده تمومش کن .

ابگان : خل بازیای تو بالاخره کار میده دستمون .

سامان : خل بازیای من ؟

ابگان : اون پاییناست لابد .

سامان : دستم تا اینجا رفت پایین اما نیست انگار ، نمی خوای تو هم بگردی ؟

ابگان : یه بار دیگه هم امتحان کن ، منم کلبه رو میگردم .

                                ابگان وارد کلبه می شود .

سامان : تو چیزی پیدا نکردی ؟

ابگان : من مطمئنم تو توبره بود  .

سامان : پس برای چی داری اونجا رو میگردی ؟

ابگان : چون تو ازم خواستی .

سامان : من فقط گفتم بیکار نشین بگرد .

ابگان : وقتی تو داری بیرونو میگردی جای دیگه ای نمیمونه  .

سامان : گفت کی برمیگرده ؟

ابگان : دیگه باید پیداش بشه .                                                1

سامان : اوف .

ابگان : چته ؟

سامان : نیست لامصب گه .

ابگان : نترس پیداش میکنیم .

سامان : خونسردی تو منو بیشتر آزار میده .

ابگان : تو نگران چی هستی ؟

سامان : میخوای بگی تو نگران  نیستی ؟

ابگان : این یکی نه .

سامان : نه ؟!

ابگان : نه .

سامان : واقعا ؟

ابگان : بدون اونم کارامون درست میشن .

سامان : نشد ؟

ابگان : میگم میشه .

سامان : تو زیادی از خودت مطمئنی .

ابگان : مطمئنی داری میگردی ؟

سامان : حرفو عوض نکن .

ابگان : بگرد .

سامان : تو چیزی میدونی که من نمیدونم نه ؟

ابگان : با من بودی یا نبودی ؟

سامان : منظور ؟

ابگان : دیدی ازت دور شده باشم ؟

سامان : گفتم منظور ؟

ابگان : من با تو بودم ، توام با من ، اگه چیزی باشه باید جفتمون خبردار بشیم .

سامان : من بهت شک ندارم .

ابگان : باید اعتماد داشته باشی .

سامان : ببین ابگان ، بذار از اول مرور کنیم تا بفهمیم کجا میتونه باشه ، باشه ؟

ابگان : لازم نیست .

سامان : هست ...

                                 ابگان از کلبه خارج می شود .

ابگان : امان از دست تو و این کارای مسخره ت ، شروع کن .

سامان : یه تپانچه با شش تا گلوله دست من بود .

ابگان : درست .

سامان : تو دادیش به من اینجا دست خالی نباشیم .

ابگان : تو گفتی آیدین تو این مدت ممکنه پشیمون شده باشه ...

سامان : من گفتم درست ، آیدین آدم زرنگیه ، اون  اگه اومده اینجا خودش خواسته ، کسی نمیتونست سرش کلاه بذاره .

ابگان : زیادی گنده ش میکنی .

سامان : خوشت نمیاد ؟                                                            2

ابگان : حرف سر خوش اومدن و نیومدن من نیست .

سامان : پس چی ؟

ابگان : اون واقعا اندازه این حرفا نیست ، یه آدم ساده و ...

سامان : ساده قبول اما با یه هوش سرشار .

ابگان : ولش .

سامان : مرور چی شد ؟

ابگان : ادامه بده .

سامان : گفتم ممکنه پشیمون شده باشه اونوقت زور جفتمونو رو هم بذاریم بازم نمیتونیم از دستش دربریم .

ابگان : منم گفتم پشیمونم بشه نمیاد باهامون درگیر بشه .

سامان : اون آخرش چی ؟

ابگان : برا همون آخرش بود گفتم تپانچه ای بردار .

سامان : الان تپانچه هه نیست .

ابگان : من دادمش به تو .

سامان : من توبره هه رو با خودم آوردم .

ابگان : ولی الان توش نیست .

سامان : درسته ، تو گفتی ما تپانچه دایم ، نباید نگران باشیم  .

ابگان : میخواستم از نگرانی درت بیارم  .

سامان : گشتیم ، خوبم گشتیم ، هم توبره رو هم اینجا رو اما ...

ابگان : اینجا رو باید میگشتیم  .

سامان : میگی تو راه افتاده ؟

ابگان : شاید اصلا لازم نشه ولی بودنش بد نبود ، آره ممکنه تو راه افتاده باشه .

سامان : اونوقت باید چکار کنیم ؟

ابگان : زانوی غم بغل میگیریم .

سامان : متلک ننداز .

ابگان : زانوی غم بغل نگیر .

سامان : کار دیگه ای نمونده آخه .

ابگان : چرا .

سامان : چی ؟

ابگان : همین ولع تو به ادامه دادن در هر شرایطی خودش کلیه .

سامان : دلسرد شم ول می کنم .

ابگان : نشو .

سامان : دست خودم نیست .

ابگان : میدونم .

سامان : پس یه کاری بکن .

ابگان : نمی خواد زیادی به اون تپانچه وابسته باشی سامان .

سامان : ابگان خان آیدین عاشق چشم و ابروی ما دو تا نیست .

ابگان : عاشق نبود راهشو نمی کشید بیاد یه کلبه خلوت وسط جنگل  .

سامان : درست ، آیدین به خاطر عشق سوسن قبول کرد بیاد اینجا تا همه فکر کنن اون اصل کاریه ، این یه اما داره میدونی که ! هان ؟                    3

ابگان : اماش رو آیدین نمیدونه .

سامان : بو ببره جفتمون رو میگیره تحویل آجان میده .

ابگان : بو ببره یا اون زنده نمیمونه یا ما اینجا نمی مونیم .

سامان : نکنه فکر میکنی با جیب خالی میشه رفت اونور و رسید به نمیدونم پاریس ، لندن یا مثلا سوئد و نروژ  ؟ نه حتی نمیشه تا آنکارا رفت .

ابگان : قبل از رفتن پولا مال ما میشه  .

سامان : با کدوم زور ؟

ابگان : زور لازم نیست ، اینجور مواقع هوش لازمه ، پولا اینجاست ، داخل کلبه .

سامان : تپانچه باشه دلم قرصتره .

ابگان : بگرد پیداش کن پس .

سامان : گشتم نیست ، وقتمون هدر رفت برا گشتن بیخود اینجاها  .

ابگان : این گشتن یه حسنی داشت .

سامان : حسن ؟

ابگان : حالا میدونیم اونم اسلحه ای نداره .

سامان : با خودش برده باشه ؟

ابگان : وقتی رفت دست خالی بود .

سامان : تا روستا چقدر راهه ؟

ابگان : اگه نمیگفتی داری از گشنگی میمیری اون نمیرفت دنبال غذا .

سامان : نه که تو هر چی اینجا بودو نریختی تو شکمت !

ابگان : همون کافی بود .

سامان : من هنوزم گشنمه .

ابگان : دو روز تحمل کنی رسیدیم  ( چوبی را برمیدارد و با چاقو اینطرف و آنطرفش را میزند ) .

سامان : چکار داری میکنی ؟

ابگان : چوبدستی برای تو ، به وقتش لازم شد دستت مثل دلت نلرزه .

سامان : این برا فاطی تمپون نمیشه .

ابگان : برا سامان که سلاح میشه .

سامان : تو در مورد آیدین چی فکر کردی ؟

ابگان : هیچ .

سامان : کاش کرم خیانتو تو مغزم نمی انداختی ، آیدین هیچوقت تو دوستی کم نذاشته بود .

ابگان : حسرت چی رو میخوری تو ؟

سامان : یه عمر میاد جلو چشمم .

ابگان : وقت دلخوشی کسی از این فکرای احمقانه نمیکنه ، مگه اینکه خل باشه ، تو که خل نیستی ، هستی ؟

سامان : ما میخوایم به کسی  که کمکمون کرده خیانت کنیم ، میخوایم بزنیم ناکارش کنیم ، بکشیمش ، اصلا حالیته اینا ؟

ابگان : اون خیلی وقته مرده ، کل مملکت دنبالشن ، اعدام نشه ابد رو شاخشه .

سامان : اون به خاطر ما اومد اینجا .

ابگان : مام اون بیرون هر کاری تونستیم کردیم تا اوضاع آروم شه .

سامان : تو چی کردی ؟ هان ؟ شایعه کردی آیدین نگهبانو کشته ، خودت کشته بودیش ، پول خرج کردی همه بگن یه نفر به بانک زده ، اینم شد ...

ابگان : اینا ناراحتت میکنه ؟

سامان : منت کاراتو نذار رو ...                                            4

ابگان : قبول ، من هر کاری کردم  به خاطر خودم بود ، تو که ضرر نکردی ور میزنی .

سامان : بحث من بخاطر خودم نیست ابگان .

ابگان : آیدین وقتی خواست با ما همراه بشه مرده بود ، این بره تو اون مغزت .

سامان : نمیره ...

ابگان : فکر کردی زرنگ نبودیم مام زنده میموندیم ؟

سامان : در مورد آیدین اینجوری صحبت نکن ، اون هنوز نمرده .

ابگان : مرده .

سامان : میتونه با ما بیاد ، چرا نمیخوای بفهمی .

ابگان : دوست داری سهمت نصف بشه ؟

سامان : یک سوم برای هرکدوم از ماها کافیه  .

ابگان : آماده شو ، وقتشه .

سامان : وای که تو چقدر حریصی بشر .

ابگان : آینده نگرم .

سامان : فکر نکن  پول حروم  بهت وفا میکنه .

ابگان : مشنگ کل پول پول دزدیه ، چه فرقی میکنه از آیدین بدزدیم یا از بانک .

سامان : از من چی ؟

ابگان : ...

سامان : از منم میدزدی ؟

ابگان : گوش کن سامان ، زیادی ور زدی ، بسه ، آیدین اضافی بود باید میمرد ، من و تو تصمیم گرفتیم اومدیم اینجا تا ...

سامان : تا هم پولا رو ازش بگیریم هم بکشیمش ...

ابگان : باریکلا ، پولا اونجاست .

سامان : تا اون نیاد کسی بهش دست نمیزنه .

ابگان : اگه نیاد ؟

سامان : می آد .

ابگان : تو خیلی ساده ای ، ممکنه دیگه هیچوقت نبینیش ، پر ...

سامان : اون همه این مدت منتظر ما نشسته بوده ، میفهمی ؟

ابگان : میفهمم ، حالا نیست ، تو میفهمی ؟

سامان : تو میخوای چی بگی ؟

ابگان : ها حالا شدی پسر خوب ، میخوام بگم نوبت پولاست .

سامان : ...

ابگان : تقسیم ، نصف نصف .

سامان : نمی خوای بگی که آیدینو لو ...

ابگان : حالا وقت تقسیم کردنه پولاست پسر خوب ...

سامان : من نخوام ؟

ابگان : نصف دومم مال من میشه .

سامان : چی ؟

ابگان : ببین سامان ، بی خیال آیدین میشی یک و دو شماره تلفنو میدی بهم ، رهائی منتظر منه ، باید برم ، تو نمیای بمون شاید آیدین برگشت .

سامان : تنهائی ؟                                                           5

ابگان : احساسات بازی برا آدم نون نمیشه ، عمریه منتظر همچین فرصتی ام .

سامان : حتی بدون من ؟

ابگان : تو یه شماره داری ، یه شماره ی طلائی ، حالا من طالب اونم ، میدونی که طالب چیزی بشم باید بدستش بیارم .

سامان : ندم ؟

ابگان : گفتم ، ملتفت نشدی انگار .

سامان : میشه یه بار دیگه بگی  ؟

ابگان : ببین ، تو اگه اینجائی به خاطر اون شماره است ...

سامان : حرفهای تازه ای میشنوم .

ابگان : باید خودت میفهمیدی ، اونقده دست دست کردی مجبور شدم بگم .

سامان : میخوای بگی من تا حالا نقش اول نبودم ؟

ابگان : اگه سوسن نبود تو برای همراهی تو بانکم انتخاب نمیشدی .

سامان : دیگه ؟

ابگان : آیدین به خاطر سوسن اومده بود تو گود ، سوسن بدون تو راضی به همکاری نمیشد ، میفهمی که .

سامان : و تو سر من منت گذاشتی وارد گروهم کردی .

ابگان : همچین .

سامان : جمع کن بینم کاسه کوزه تو عمو ، من نبودم توی مشنگ میتونستی گاوصندوقو باز کنی الاغ ؟

ابگان : دستت درد نکنه ، کارت عالی بود ، اما اگه نبودی با دینامیت بازش میکردم .

سامان : داری چرت میگی ، خودتم میدونی داری چرت میگی .

ابگان : صدای انفجار بیرون نمیرفت ...

سامان : این احمقانه ترین طرحیه که تو داری ازش حرف میزنی .

ابگان : تو فکر کردی بهترین مخ عالمو داری ؟

سامان : ابگان بخوای به این اراجیف گفتنا ادامه بدی ...            

ابگان : ( ابگان یقه سامان را می گیرد ) بیشتر از این حوصله ور زدناتو ندارم سامان ، مواظب باش اون روی سگم بالا نیاد .

سامان : بالا بیاد چه گهی میخوری مثلا ؟

ابگان : دعا کن بالا نیاد .

سامان : دوست دارم بیاد ، بچه میترسونی ؟

ابگان : بچه هنوز اونقده بزرگ نشده ترس حالیش بشه ...

سامان : بپا نیفتی گنده .

ابگان : اگه شماره نبود میزدم ...

سامان : فرض کن شماره ای نیست ، از الان دیگه نیست ...

ابگان : اونوقت مجبورم بدون شماره برم (  ابگان حالت حمله میگیرد ، صدای پائی کار ابگان را نیمه تمام میگذارد  ) .                                                                                                                                                                                            

سامان : چرا وا دادی ، لابد آیدینه .

ابگان : نمیتونه باشه .

سامان : پس حدسم درست بود ، صدای اون گلوله   ...

ابگان : صداتو ببر بینم کیه ...

سامان : من میدونم ...

ابگان : چی رو ؟

سامان :  وقتشه ، من از سوسن خواستم ...                                   6

ابگان : تو از سوسن چی خواستی بیشعور گه ؟

سامان : ازش خواستم بیاد اینجا ...

ابگان : چکار کنه ؟

سامان : الان خودش میاد  توضیح میده .

ابگان : اون اینجاست ؟ میکشمت کثافت ( ابگان بطرف سامان حمله می کند و با او درگیر میشود ) .      

                                   سوسن با هفت تیری در دست وارد می شود .

سوسن : تمومش کنین .

سامان : عوضی گه  ...

سوسن : تمومش کن سامان .

                              با ورود سوسن ابگان و سامان از هم جدا شده اند  .

ابگان : چطور اینجا رو پیدا کردی ؟ گفتم تو چطور ...

سوسن : این پره مستر .

ابگان : اینم پره ( ابگان تپانچه ای را از زیر لباسش درمی آورد  ) . 

سامان : مرتیکه پفیوز قائم میکنی میگی گم شده ؟

ابگان : من بزنم تو هم میزنی ، دو نفر میمیره ، ممکنم هست من بزنم تو نتونی ، انتخاب مرگ و زندگی دست خودمونه ، برا چی اومدی اینجا ؟

سامان : من خواستم  ...

ابگان : احمق گاویش با تو نبودم ، تو یه بیشعور  ...

سوسن : تو هم یه خائنی ، شایدم یه قاتل بالفطره  ...

ابگان : شاید نه ، مطمئن باش هستم .

سوسن : میشه فهمید .

ابگان : فکر نکن زنی کاری بهت ...

سوسن : مگه تو این حرفام حالیته .

ابگان : ببند دهن گندتو زنیکه ...

سامان : اوهوی حرومزاده ببین چی بهت میگم ...

                                    سامان بطرف ابگان می رود . ابگان با لگد سامان را می زند .

ابگان : میخوای هار بشم ...

سوسن : همین حالاشم پاچه گرفتی بوگندو ...

ابگان : تمومش کن میگم بهت .

سوسن : کی شروع کرده ؟ ما ؟

ابگان : من شروع کردم ، ختمشم میگیرم خلاص .

سامان : مثل سگ میکشمت یابو ...

سوسن : سامان ...

سامان : بذار بزنم ناکارش کنم حالیش شه یه من ماست ...

سوسن : بسه میگم .

سامان : فکر نکن ولت میکنم .

سوسن : تو چه ت شده ؟

ابگان : به خودم مربوطه .

سوسن : به همه مربوطه .                                                    7

ابگان : من کاری به کار بقیه ندارم .

سوسن : وقتی کاری دسته جمعی شروع میشه تموم شدنشم به همه جمع مربوطه .

ابگان : میخوام برم ، دوستم ندارم کسی دنبالم را بیفته بیاد .

سامان  : راه بازه و ...

ابگان : بسته م باشه بازش میکن ، کی میخواد جلومو بگیره ؟ تو مافنگی ؟

سامان : کثافت مافنگی خودتی و جدوآبادت .

ابگان : ببینم تا شب دوام میاری ، پشت گوشت رو دیدی منم میبینی .

سامان : من خیلی وقته تو ترکم ...

ابگان : پولا ...

سوسن : سامان سهمش رو بده راهیش کن .

ابگان : آیدین دیگه نمیاد ، اینم به اصرار تو اضافه شد ، سهم من میشه نصف اون پولا .

سوسن : گفتی آیدین چی ؟

سامان : گفت نمیاد .

سوسون : نمیاد ؟!

سامان : این گه مشنگ میگه نمیاد سوسن .

سوسن : این حرف از کجا اومد رو زبونت ؟

ابگان : فکر کردین بی گدار به آب زدم ؟

سوسن : منظور ؟

ابگان : یه نفر بیرون جنگل منتظرش بود .

سامان : اون صدای گلوله ،،، نه ، خدا ،،، کثافت می کشمت .

                                سامان بطرف ابگان حمله می کند . ابگان شلیک می کند . تپانچه

                             خالیست . سامان با چوبدستیش ابگان را نقش بر زمین می کند .

سوسن : سامان ...

سامان : این گه زده آیدینو کشته تو اونوقت اییستادی و ...

سوسن : آیدین زنده ست ...

سامان : زنده ست ؟

سوسن : میدونستم نمیشه به این حروم لقمه اعتماد کرد .

سامان : اینه ، باریکلا به تو ،،، اون گلوله  ...

سوسن : روی صخره ای بیرون جنگل نشسته بودم وقتی دیدم آیدین داره میاد خواستم صداش کنم ...

سامان : تو رو نمیدید ؟

سوسن : نه ، قبل از دراومدن صدا از گلوم سایه ای رو پشت درختا دیدم ، با یه اسلحه ...

سامان : لابد آدم این الاغه بوده نه ؟

سوسن : خواست بزنه ، امان ندادم ...

سامان : گلوله رو تو انداختی ؟

ابگان : منو راهی کنین برم .

سامان : تشریف داشتین حالا .

ابگان : موندن من به ضررتون تموم میشه .

سامان : تو میخواستی کل پولو بالا بکشی ، زرنگ بازی داشتیم نمیدونستیم ما ...                                                                         8

سوسن : یک پنجم پولا رو بده بهش راهیش کن بره ...

ابگان : چقدر ؟!

سوسن : دعا کن نمیکشمت .

ابگان : من از حق خودم ...

سامان : می خوای حقتو نشونت بدم ( سامان ابگان را روی زمین می اندازد و می کشد )  . 

سوسن : سامان ولش کن ، میگم ولش کن ...

سامان : این لیاقت نداره از هوائی نفس بکشه که منم ازش ...

ابگان : نئشگیت بپره پایه نیستم ها ...

سوسن : پولاتو بردار بزن به چاک .

ابگان : باقیش چی ؟

سوسن : باقیش به تو ربطی نداره .

ابگان : راستی رفیقت آیدین کو اگه زنده ست ؟

سوسن : رفت ده ، میدونست تپانچه ای که دست شماهاست خالیه ، من بهش گفتم .

سامان : کار تو بود ؟

سوسن : اوهوم ، برا چی واییستادی ؟

ابگان : بگم پشیمون شدم به حقم می رسم ؟

سامان : گم شو بابا .

ابگان : منم آدمم ...

سوسن : آره ، البته باید مطمئن بشیم .

ابگان : هر چی بگین میکنم .

سوسن : باید آیدین بیاد و تصمیم بگیره .

سامان : سوسن این آدمی نیست بهش اعتماد بشه .

سوسن : میشه امتحانش کرد .

ابگان : آیدین نگفت کی برمیگرده ؟

سوسن : تا یک ساعت دیگه حتما اینجاست .

سامان : سوسن این بدرد کار ما نمیخوره ، گفته باشم ها .

سوسن : دوست دارم رمز گاوصندوقی رو داشته باشم ، ابگان تو تصمیم داری بری ، من میخوامش ، میفهمی که .

ابگان : نمیدونم در مورد چی حرف میزنی .

سوسن : لازمه بگم زنده موندنت بستگی داره به گفتن رمز ؟

ابگان : اگه رمزی باشه باارزشتر از جونم نیست اما ...

سوسن : شعبه ششم بانک تازه تاسیس یافته ای که دولتی نیست ......................

ابگان : ...

سوسن : میبینی که میدونم چی میگم .

ابگان : شرط داره .

سوسن : تو در شرایطی نیستی شرط طرح کنی .

ابگان : میدونم ، با این همه فقط به خودت میتونم بگمش .

سامان : بهش اعتماد نکن سوسن .

سوسن : فقط به خودم ؟                                                        9

ابگان : داخل کلبه .

سامان : سوسن ...

سوسن : آرام باش سامان .

ابگان : منتظرم .

سوسن : به خودم ، اینجا .

ابگان : نظرت عوض نمیشه ؟

سوسن : ...

ابگان : باشه .

سوسن : میتونی تو گوشم بگی .

                                ابگان به طرف سوسن می رود ، در یک لحظه تپانچه را از دست سوسن

                                                                                     میقاپد .

ابگان : زنیکه هرجائی ، اونور ، گفتم اونور .

سوسن : اما اون خالیه .

ابگان : مشنگ خودتی .

سوسن : امتحانش کن .

                                ابگان بطرف هوا شلیک می کند ، تپانچه خالیست .

سامان : اینه .

سوسن : ابگان این آخرین امتحان تو بود ، خواستم قبل از رسیدن آیدین امتحانت کنم تا مطمئن شم خیانت نمیکنی ، کردی اما .

ابگان : اشتباه کردی خانوم کوچولو ، شما دو تا زورتون به من نمیرسه ،،، میکشمتون .

                               ابگان به طرف سوسن حمله می کند . سوسن با تپانچه ای که از جیبش

                                                                                  درمی آورد شلیک می کند و ابگان را  میکشت . سامان با اشاره سوسن

                                                                                  جسد ابگان را به داخل کلبه میبرد .

سوسن : این از این .

سامان : وقتی گفتی میای تا مواظبم باشی ، وقتی تپانچه را خالی کردم ، حتی وقتی باهاش درگیر شدم ، فکر نمیکردم بتونیم از پسش بربیاییم .

سوسن : باید برنامه ریزی داشت ، برنامه دوم برای آیدینه .

                               سامان از کلبه خارج می شود .

                            آیدین که آرام آرام وارد شده است با شنیدن اسمش پشت درختها مخفی

                             می شود .

سامان : می خوای بگی میدونستی کار به اینجا میکشه ؟

سوسن : میخواستم کار به اینجا بکشه .

سامان : اما اون سهم تو رو قبل از اومدن داده بود تا نیای .

سوسن : اون یک پنجم پولو داده بود تا همه پولو صاحب بشه .

سامان : آی زرت ...

سوسن : حالا نوبت ماست تا همه پولو صاحب شیم .

سامان : من و تو و آیدین .

سوسن : من و تو .                                                         

سامان : ما دو تا ؟!                                                       10

سوسن : ما دو تا .

سامان : آیدین ؟!

سوسن : تو دوست نداری پولت بیشتر شه ؟

سامان : آیدین با ابگان فرق داره .

سوسن : سهم سهمه .

سامان : در مورد آیدین بحث بحث سهم نیست .

سوسن : پس بحث بحث چیه ؟

سامان : اون به خاطر ما اومد اینجا ، تو این جنگل تنها موند ، کل دزدی رو به اسم خودش کرد ، برای ما ، برای گرفتار نشدن ما .

سوسن : اگه گیر میکردیم همه گرفتار میشدیم ، درهرحال کسی باید کاری میکرد .

سامان : چرا ابگان نکرد ؟ یا من ؟ تو ؟

سوسن : آیدین احساساتی بود جو گرفتش و ...

سامان : سوسن تو که میدونی اون بخاطر دوستی من  ، عشق تو  ...

سوسن : حرفشم نزن داداش من ...

سامان : حرف چیو ؟

سوسن : عشق .

سامان : تو  عاشقش  ...

سوسن : من نه عاشقش بودم نه چیز دیگه ای ، اگرم بودم تموم شد رفت پی کارش ، پولا رو بچسب .

سامان : شوخی خوبی نیست سوسن ، من دلم میگیره .

سوسن : وقتی تو فرانسه پولاتو خرج میکنی یادت میره دل گرفتگی چیه .

سامان : انگار تو جدیه جدی داری از ...

سوسن : من جدیم سامان ، تو هم تمومش کن ، اون فقط برای لحظات اینجای من بود ، حالا من یه زن پولدارم ، میرم پی سرنوشت خوبم .

سامان : باور کنم ؟

سوسن : خل نشو ، با اینائی که ما داریم تو بهترین دخترای اروپا ، شایدم آمریکا رو بدست میاری منم بهترین آقاپسراشو .

سامان : می ارزه ؟

سوسن : حسرتا میمونه اینجا ، اونجا زندگیه ، آره که می ارزه ،،، من بخاطر یه نفر که مثلا عاشقمه نمیتونم از لذتهائی که منتظرمم بگذرم .

                               سوسن سرخوشانه می رقصد ، در اوج آیدین را میبیند که جلوی او ایستاده

                              است .

سامان : آیدین تو کی اومدی ؟

آیدین : میتونستی منم بکشی ، چرا نکشتی ؟

سوسن : ببین آیدین جان ...

آیدین : چرا نکشتی ؟

سوسن : داد نزن ، میگم ، فقط سر من داد نزن ،،، میتونستم ، برای این نکشتمت که مطمئن نبودم از پسه ابگان برمیام ، گفتم شاید لازمت داشته باشم .

آیدین : فکر نکردی سر میرسم ، سر میرسم و حرفاتو میشنوم ؟ فکر نکردی ؟

سوسن : گفتم سر من داد نزن .

سامان : آیدین تو الان عصبانی هستی ، بذار  ...

آیدین : تو دخالت نکن سامان ، باشه ، برو بشین اون گوشه ، تو به پولات میرسی .

سامان : میخوام بگم ...                                                 

آیدین : برو سامان ، برو پسر خوب ،،، بهت میگم برو بشین اونجا ...              11

سوسن : تو با من طرفی ولش کن اونو .

آیدین : من منتظرم توضیحاتتو بشنوم .

سوسن : من توضیحی ندارم .

آیدین : من از گذشته خودم براحتی نمیگذرم سوسن .

سوسن : عشق یکطرفه به هیچ دردت نمیخوره آیدین .

آیدین : تو هم عاشق من بودی نبودی ؟

سوسن : الان مهمه .

آیدین : الان نیستی ؟

سوسن : دوست دارم آزاد زندگی کنم .

آیدین : چه جور آزاد ؟

سوسن : نمیخوام پایبند کسی یا فکری باشم ، رها .

آیدین : من دست و پاتو نمیبستم .

سوسن : رهاتر از هر رها بودنی ، ببین آیدین من نمیتونم تحمل کنم کسی بالا سرم باشه .

آیدین : تا حالا از این حرفا نبود ؟!

سوسن : تو این مدت ، وقتی تو خیالاتم با پولام میرفتم اونور و برا خودم مستقل میگشتم متوجه خیلی چیزا شدم که قبلا نداشتم و باید میداشتم .

آیدین : مثلا ...

سوسن : هر چی که تصور کنی ، من آقابالاسر نمیخوام ، بسمه .

آیدین : من آقابالاسر تو نبودم ، من و تو عاشق هم بودیم .

سوسن : اصل یکیه ، اسمای مختلف برا توجیه کردنه .

آیدین : حرف آخرته ؟

سوسن : آیدین احساسات گرایی رو بذار کنار ، باور کن ...

آیدین : برو .

سوسن : باشه ، منم حرفم اینه ، میرم ، تو به راه خودت میری منم به راه خودم .

آیدین : ...

سوسن : من بقیه حقمو میخوام البته .

آیدین : یک پنجم پولو گرفتی ، درسته ؟ اونو میدی سامان ، حق سامانه ، چیزی به خائنا نمیرسه ، باقیشم من بهت میدم سامان ، سهم ابگانم نصف نصف .

سامان : آیدین دو روز دیگه این حرفا یادتون میره ، با هم میریم ، سوسن و تو خوشبخت ...

آیدین : تموم شد سامان ، قصه به آخرش رسید ، وقتی پشت میکنی و میبینی کسی که عشقت بوده ، دنیات بوده ، همه هستیت بوده به خاطر یه مشت

             پول فراموشت میکنه ، کنارت میزنه دیگه دلت باهات راه نمیاد خاطرخواهش باشی ، دیگه راه نمیاد قربون صدقه ش بری ، تمومه سامان ، برا منی

             که سوسن همه چیزم بود قصه تموم شد ، بدجوری هم تموم شد ، میرم پی سرنوشتم ، با یه تجربه ، تجربه ای که دلمو سوزونده ، حالا منم

             فهمیدم قصه عشق دروغ بوده . یه دروغ بزرگ ، بذار اینم بره پی سرنوشتش ، شاید اینجوری برا همه مون خوب باشه .

سامان : آیدین ُمنم  با تو میام .

سوسن : سامان ...

سامان : یه روزم ممکنه به من خیانت کنی ، دوست دارم خاطرات خوبمون برام بمونه .

          پایان .

متن نمایشنامه : میشه کمکم کنین ؟

نمایشنامه : میشه کمکم کنین ؟

                                                      پرسوناژها : خاخول _  مردی سی ساله  _  و ثریا  _  زنی بیست و هشت ساله  .

                                                       صحنه پیاده رو خیابانی خلوت  .

                          خاخول عینک دودی به چشم روی پله ای نشسته و با موبایلش صحبت

                                                                               می کند .

خاخول : باید یکی رو خر کنم و ازش پولی بگیرم بعد ، دست خالی که نمیتونم ، بهش بگو رفتم مسافرت و فردا برمیگردم ، بگو تا فردا چکو برگشت

               نده ، فهمیدی که ، ببینم چه خاکی میتونم سرم بریزم ، چی ؟ نرم سراغ زنا ؟ مگه زده به سرت تو ، خرم مگه ؟ از دست اون آخری کم دردسر

               کشیدم ؟  نترس این دفعه سراغ هیچ زنی نمیرم ، گدان ! پول نمیدن به آدم ، چه ربطی به تو داره ، تو عشق منی ، گدام باشی عشق من ،،،، قول

                میدم ،،، باشه ، چشم ، گفتم که قول میدم ،،، ببین یکی از دوستای قدیمیم داره میاد ، ببینم میتونم کاری بکنم ، ، ، قربونت برم ، تو هم مواظب

                خودت باش همسر مهربون من ، میبینمت  .

                             خاخول ثریا را که از دور می آید زیر نظر گرفته است   .

                                                                              ثریا  و  خاخول از دو طرف پیاده رو به سوی هم در حرکتند  . قبل از اینکه

                                      به هم برسند جلوی پای آنها کیسه سربسته ای از بالا به پیاده رو پرت میشود ،

                                                                              ثریا وحشت می کند و خود را در آغوش خاخول که او هم ترسیده پرتاب

                                                                               می کند .  خاخول خود را کنار میکشد .

ثریا : وای خدای .

خاخول : اوهوی گاومیش ...

ثریا : بله آقا !؟

خاخول : ( به بالا اشاره می کند ) زنیکه خر ...

ثریا : ( به خاخول ) بی توجه ...

خاخول : ( متوجه نشده است ) آره واللاه چه زنای بی توجه الاغی پیدا  ...

ثریا : مودب باشین آقا ، حالا از کجا معلوم مرد نبوده ؟

خاخول : این موقع روز مرد خونه چکار میکنه ؟   سر کارشونن .

ثریا : اگه  استثنا نداره شما چرا نیستین ؟

خاخول : من که خونه نیستم .

ثریا : شاید اون بالائیم مرخصی گرفته نشسته خونه .

خاخول : ای بابا ، ول کنین ، الان میرم بالا حقشو کف دستش میذارم ، بیشعور نفهم . ( میگردد و سنگی را پیدا می کند ) .

ثریا : وای خدا این چیه گرفتین دستتون ؟

خاخول : تو این هیریویری بهتر از این نمیشه پیدا کرد ، سنگه خب .

ثریا : بله که سنگه ، اگه با این برین بالا اونم دست خالی که نمیاد پیشوازتون ...

خاخول : برا همین برش داشتم ...                                                1

ثریا : ای بابا چرا متوجه نیستین ، میخوام بگم اگه شما دو تا مسلح به هم برسین این میتونه به یه موقعیت خطرناک منتهی بشه ، شما با سنگ و اونم لابد با

          چاقوی آشپزخونه ، یه جنگ تمام عیار ، نمیشه که این ، میشه ؟

خاخول : ببینم خانوم شما معلم منطقین یا ریاضی ؟ داره برا من دودوتاپنج تا میکنه ...

ثریا : چهارتا ، اصلا درست نیست .

خاخول : منم میدونم چهارتا ...

ثریا : کارتون درست نیست ...

خاخول :  این یه عکس العمل طبیعیه ...

ثریا : نیست آقا نیست ، اگه زن باشه طبیعی نیست با سنگ برین برا زدنش .

خاخول : ریختن آشغال سر من طبیعیه ؟

ثریا : اولا کیسه افتاد جلوی پای من ، اگه قراره کسی شاکی باشه منم نه شما ، دوما از کجا معلوم آشغال باشه ؟

خاخول : عجب گیری کردیم ، بدهکارم شدیم نه ؟

ثریا : بدهکار نه اما بی نوجه هستین ، در ثانی بحث بدهکاری نیست ، آدم باید همه جوانب کار رو در نظر بگیره ...

خاخول : د   پس اینجوریاست ؟

ثریا : به نظر من که خانوم کاملی هستم بعله ، هرچند خیلیا بی توجهن .

خاخول : بله خب ، بنده هم آدم حرف گوش کنی میشم و همه موارد کارو در نظر میگیرم و این کیسه آشغال را میکشم کنار پیاده رو و بی خیال این

               میشم که از بالا انداختن رو سرم ...

ثریا : چه معلوم انداختن ؟ شاید خودش افتاده و براشون مهمه ؟

خاخول : آهان ، با این اوصاف الان این کیسه محترم را کولم میگیرم ، پله ها را بالا میرم ، در ساختمون آن بانوی بزرگوار را با دو ضربه نه چندان محکم

                که اذیتشون کنه میزنم ، با باز شدن در تو قیافه خواب آلود خانوم نگاه کوتاهی می کنم و میگم ببخشین ، صد مرتبه از ته دل معذرت عمیق

                میخواهم ، خانوم محترم از این که وقت عزیزتان را میگیرم شرمنده ام ، اما خب ادب اجازه نداد راهم را بگیرم و بروم ، بنده با دیدن آن

                صحنه غم افزای دل آزار افتادن کیسه عزیزتر از جانتان از بالا بی خواسته قلبیتان چنان منقلب شدم که نگین و نپرسین ، کم مانده بود همچون

                ابوی مرحومم سکته کنم ، لذا کیسه را کولم گرفتم ، پله ها را بالا آمدم تا تقدیم حضور نمایم تا خدای نکرده در نبود این عزیز گرانمایه

                ملالی خاطر شریفتان را مکدر نفرماید ، خوبه نه ؟

ثریا :  چند اشکال دستوری داشتین ولی خب ...

خاخول : تا سه میشمرم ،  گورتونو گم نکنین با همین سنگه میزنم تو ...

ثریا : هوی گنده بک فکر کردی شهر هرته ، یه دقیقه وایستا تا حالیت کنم یه من ماست چند تن کره داره ، این از گوشی من اینم از شماره ...

خاخول : ای بابا چکار دارین میکنین خانوم ؟

ثریا : چکار میکنم ؟ معلومه ، دارم شماره آقایون افسرای تنومند هیکل بیست حوزه صدوده را میگیرم تا بیان یه آدم بی توجه رو متوجه بکنن با خانومای

          متشخص چه ریختی باید تا کرد ، میخوای منو بزنی ، سه پلشک ،،، ای بابا اگه اینام جواب دادن ...

خاخول : خانوم محترم تمنا میکنم ، بنده آبرو دارم ، این چه کاریه آخه ؟

ثریا : وقتی داشتی منو میزدی فکر اینجاشو هم باید میکردی .

خاخول : من کی همچین غلطی کردم ، بذارین کنار اون نوکیاتونو ...

ثریا : سامسونگه ، چرا بذارم کنار ؟ تو گذاشتی من حرفمو تموم کنم ؟

خاخول : حرفتونو ؟ خب من گوش میدم .

ثریا : دیگه نمی چسبه آقا ، همه تون مثل همین ، مرغه که از دستتون پرید تازه میفهمین چی بوده ،،، جواب بده دیگه ...

خاخول : بابا یکی اون بالا یه اشتباهی کرده ما این پایین گرفتار شدیم ؟!

ثریا : شما آقایون اصلاح بشو نیستین که ، پایین و بالا نداره ، حالا از کجا مطمئنی اشتباه کرده هان ؟

خاخول : حالا هر چی ، بذارین کیفتون اون گوشی رو ، اصلا ، اصلا شمام با من بیاین تا با هم بریم سراغشون .                                                           2

ثریا : سراغ کی ؟

خاخول : سراغ اونی که کیسه رو ...

ثریا : اونوقت این چی میشه ؟

خاخول : خب قطعش میکنین ...

ثریا : کیسه رو میگم بابا ، اول باید تکلیف این مشخص شه .

خاخول : تکلیف کیسه آشغال ؟! ای بابا .

ثریا : از کجا مطمئنید کیسه حاوی آشغاله ؟ دارم بهتون شک میکنم ها .

خاخول : شک برای چی ؟ ایناهاش ...

ثریا : دست نزن به مال مردم ، اونو پاره نمیکنیم ، شاید با ارزش باشه ؟!؟ فرض کنید این با ارزشه و اونوقت ما ولش کنیم بریم بالا ، یکی بیاد ببره چی ؟

خاخول : ...

ثریا : اگه با ارزش باشه میدونین خونواده بالائی چقدر متضرر میشن ؟

خاخول : میخواین من نگهبانی بدم ؟

ثریا : لازم نکرده مسخره ، ( ادای او را درمی آورد ) من نگهبانی بدم ، کولت بگیر بریم ...

خاخول : اینشالاه سفر بی خطر ، حالا کجا تشریف میبرین به سلامتی ؟ تشریف داشتین حالا ...

ثریا : نخیر تو یکی نمی خوای آدم بشی ...............

خاخول : باز که رفتی سراغ صدوده ...

ثریا : زندگی اجتماعی حکم میکنه آدما به همنوعاشون فکر کنن اما کسائی مثل تو ، اه که حالمو به هم میزنی .

خاخول : گرفتاری شدیم ها ، بذارین من کیسه هه رو پاره کنم تا شما مطمئن بشین داخل این جز آشغال ...

ثریا : دست به اون بزنی دوباره زنگ میزنم .

خاخول : نخیر ول کن تماس هم نیستن ، گور بابای اونی که این آت آشغالا رو میسازه میده به خورد ما ، فرهنگشو نداریم که ، برا هر چیزی زرت و

               زرت زنگ میزنیم ، ، ، باشه خانوم باشه ، اصلا من بی خیال میشم و میرم ،،، ( با خودش )  اگه گذاشت برم بالا یه چیزی بگیرم ...

ثریا : یه قدم دیگه بردارین زنگ میزنم ، اجتماعی باشین آقا ، اجتماعی باشین ، یکی باید به زور ببرتتون طرف خوشیهای اجتماعی بودن ؟

خاخول : وای خدا ،،،  بعله حق با شماست ، باید اجتماعی بود ، هر چی شما بگین ، بنده گوش به فرمان شمام .

ثریا : شما چرا در قبال جامعه تون بی تفاوتین ؟ این به بی قیدی میکشونه تون ، بعدشم که معلومه ناهنجاری ، اونوقت تو اجتماعی که زندگی میکنین نه

          تنها در برابر بدیها نمی ایستین بلکه خودتونم میرین طرف بد شدن ، حیفه بد بشین ، میفهمین ؟

خاخول : نه به خدا ...

ثریا : اوف ، بی توجه که میگم همینه دیگه  ...

خاخول : خب بگین تا بفهمم .

ثریا : ببینید آقا ، همون اولشم حدس زدم شما ذاتتون بد نیست ، منتها خب بی توجهی شما باعث میشه چشاتونو  رو خیلی چیزای خوب نتونین باز کنین .

خاخول : چیزای خوب ؟!

ثریا : اطراف ما پره از خوبیاست ،،، کافیه باز کنیم و ببینیم ، چشامونو  میگم ،،، به همین راحتی ، ( دوری طنازانه میزند ) ببینین .

خاخول : چی رو ؟

ثریا : خب خوبیا رو ، میخواین بگین شما هنوزم متوجه نیستین ؟

خاخول : متوجه چی ؟

ثریا : یعنی با اونای دیگه یکیه ؟

خاخول : چی آخه ؟

ثریا : بگذریم آقا ،  ( با خودش ) اصلا تو باغ نیست ،،، چکار داشتیم میکردیم ؟

خاخول : من که داشتم میرفتم و ...                                                  3

ثریا : هان فهمیدم ، میخواین برین تا منم برم ، بعد برگردین  بیاین طرف این ؟ کور خوندین جونم ، من اجازه نمیدم به همین راحتی یه شهروند خوب

           تبدیل به یه خلافکار حرفه ای بشه .

خاخول : ...

ثریا : تعجب نکنین ، فکر کردین همه آدمای شرور از ننه شون شرور دنیا میان ؟ نه ، هر خلافکاری یه روزی برا خودش آدم حسابی بوده .

خاخول : جدی ؟!

ثریا : پس چی !؟

خاخول : همه شون ؟

ثریا : نبوده باشه هم از اول که خلافکار نبوده ، بی قیدی و بی تفاوتی اونا رو نابهنجار کرده و آخرشم خلافکار ، من اگه جلو شما رو نگیرم منم میشم یه

         آدم بی تفاوت مثل شما ، اونوقت دیگه خدا میدونه چی در انتظارمه ...

خاخول : خانوم حرفای شما متین ، بنده از اینکه با یک دردآشنای اجتماع آشنا شدم خیلی به خودم میبالم ،  اما به خدا من کار دارم و قسمم میخورم وقتی

               رفتم  پشت سرمو حتی نگاه هم نکنم ، میبینین که متوجه شدم ، خوبه نه ؟

ثریا : پس بالاخره متوجه شدی ؟

خاخول : بله حرفای روشنگرانه شما بنده رو کاملا متوجه اوضاع کرد و ...

ثریا : اوضاع رو نمیگم که .

خاخول : پس چی ؟

ثریا : تو بالاخره متوجه تفاوتها شدی یا نه ؟

خاخول : گفتم که من حالا در حد یک کارشناس اجتماعی میتونم نظر ...

ثریا : بخوره تو سرت ، ( ادایش را در می آورد ) متوجه شدم ! کجا متوجه شدی آخه ! ولش حالا ، داشتم چی میگفتم ؟ آهان ، من باید جلو شما رو

           بگیرم ، شما اگه از اینجا برین ، پشت همون ، همون دکه اون وری مخفی میشین تا من راهمو بگیرم و برم ، اونوقت ، شیطونی که رفته زیرپوستتون

           قلقلکتون میده برگردین و بیاین سراغ کیسه و چی ؟ خب دیگه ، اینجاست که اولین دزدیه زندگیتونو انجام میدین ، بعدش چی ؟ مشخصه ، در

           آینده ای نه چندان دور میشین یه دزد حرفه ای ، البته من این اجازه رو نمیدم ها ، گفته باشم .............................

خاخول : کاش شما مامانم بودین تا خوب تربیتم  ...

ثریا : نگین آقا ، نگین ، ( ادای او را درمی آورد ) مامانم ،،، بی توجه ...

خاخول : ناراحت شدین ؟

ثریا : نشم ؟ مردناحسابی من هنوز بیست و ، بیست و ، بیست و یک سالم تموم نشده ...

خاخول : ولی بیشتر نشون میدین ها .

ثریا : پس بالاخره متوجه شدی ؟

خاخول : این توجه چیه شما اینقدر بهش علاقه دارین ؟

ثریا : گفتی بیشتر نشون میدم ؟!

خاخول : صداتون چرا گرفت یهو ؟

ثریا : من اونقده بدبختی کشیدم که ، ( گریه می کند ) بایدم بیشتر نشون بده قیافه ام  .

خاخول : البته زیاد زیادم نشون نمیده ها ...

ثریا : مثلا چقدر ؟

خاخول : چی چقدر ؟

ثریا : سنم ، خب حدس بزنین ...................................

خاخول : خب سی و ...

ثریا : گم شو بابا ، تو اصلا توجهی به دوروبریات داری که متوجه سنشون بشی ؟ قیافه من اگه خیلی ام زیاد نشون بده نهایتش منو بیست و پنج ساله نشون

          میده ...                                                              4

خاخول : نه به خدا ، دست کم سی و ...

ثریا : باید یه زنگی بزنم من  .

خاخول : بیشتر که دقت میکنم بعله نهایتش بیست و هشت بشین یا نشین  .

ثریا : از اینکه یواش یواش چشاتون باز میشه تا اطرافتونو خوب ببینین خوشحالم ، نگفتین شما چند سالتونه ؟

خاخول : من سی سالمه .

ثریا : بیشتر نشون میدین ها ...

خاخول : تلافی میکنین ؟

ثریا : با این هیکلی که دارین ، بزنم به تخته ماشالاه ، خب بیشتر نشون میدین .

خاخول : ممکنه ،،، حالا اجازه میدین کیسه رو بکشیم کنار و بریم پی زندگیمون ؟

ثریا : بی جنبه ، یه کم شل کردم وادادی که ، آدم باید جنبه داشته باشه .

خاخول : یعنی تا شب باید واییستیم اینجا ؟

ثریا : خداوکیلی کجا بهتر از اینجا ؟ نه خودمونیم حالا ، خلوت نیست که هست ، ساعتی دو نفر از اینجا رد نمیشن ، بالای شهر نیست که هست ، راستی

          خونه تون همین اطرافه نه ؟

خاخول : تقریبا اون طرف .

ثریا : پس درست زدم به خال ...

خاخول : زدین به خال ؟

ثریا : اینکه حدس زده بودم آدم با تشخصی باشین ، ، ، گفتین اونطرف ؟ زیادم دور نیستین ، همسایه ایم یه جورائی ، خوبه ...

خاخول : چی خوبه ؟

ثریا : منم خونه ام همین خیابونه ، تنهام زندگی میکنم .

خاخول : تا حالا ازدواج نکردین ؟

ثریا : شما چی ؟ متاهل که نیستین ؟

خاخول : هنوز نه ...

ثریا : پیر پسر ...

خاخول : بعله ؟!

ثریا : گفتین با کی زندگی میکنین ؟

خاخول : تنهام .

ثریا : انگار همه حدسام درست از آب در اومدن  ...

خاخول : کدوم حدساتون ؟

ثریا : همه مثل جنابعالی نیستن که متوجه نباشن ، همون اول از عینک مارکدارتون تشخیص دادم وضعتون توپه .

خاخول : خب یه آدم مجرد غیر از سرووضعش پولاشو خرج چی میتونه بکنه ؟

ثریا : من ...

خاخول : بعله ؟

ثریا : منظورم اینه که کاش منم ازدواج نکرده بودم .

خاخول : شما که گفتین تنها زندگی میکنین  ؟! باز که چشاتون پر شد ...

ثریا : متوجه شدی ؟

خاخول : ( دستمالی به او میدهد ) خب منم آدمم .

ثریا : کاش اونم مثل شما بود .

خاخول : کی ؟                                                                    5

ثریا : بذار بشینم رو این پله ...

خاخول : خانوم من کار دارم ها ، اصلا من رفتم بابا .

                            خاخول که دارد میرود با بلند شدن صدای زنگ گوشی ثریا میماند .

ثریا : بله ؟ نخیر ، هان ؟ چرا زنگ زدی ؟ ( متوجه میشود خاخول گوش میدهد ) منظورم اینه که برای چی زنگ زدین ؟ آهان ، چیزه ، دو نفر داشتن

         دعوا میکردن گفتم زنگ بزنم خبر بدم ، الان ؟ نه رفتن ، ظاهرا برطرف شد ، چشم اگه خبری شد حتما زنگ میزنم ، نه قبل از اونم داد میزنم که

         همسایه ها بگیرنشون تا در نرن ، ممنون از اینکه به وظایفتون خوب عمل میکنین ، خدا نگهدار ...............

خاخول : صدوده بود ؟

ثریا : نمیخوای بری نه ؟

خاخول : میگم گوش بدم بد نیست ، داشتین از یکی بد میگفتین  ، کی بود ؟

ثریا : شوهر قبلیم ، من ازش جدا شدم ...

خاخول : مرگ من ؟

ثریا : یه بار برقصین خب ؟!

خاخول : ببخشین ، منظوری نداشتم فقط ...

ثریا : تو که متوجه خیلی چیزا نمیشی چطور اینو خوب گرفتی ؟

خاخول : شرمنده ...

ثریا : نه بابا ، حالا چیزی نشده که ، بشینین .

خاخول : اجازه هست ؟

ثریا : یه کم اونورتر آقا ...

خاخول : خوبه ؟

ثریا : من زندگی خوبی نداشتم ...

خاخول : تعریف میکنین ؟

ثریا : یعنی میخواین گوش بدین ؟

خاخول : چرا که نه ؟

ثریا : شما که یه جورائی عجله داشتین ؟

خاخول : آدم میتونه شانسشو جاهای مختلفی امتحان کنه .

ثریا : شانسشو ؟

خاخول : هان ! آهان ، بنده دارم متوجه میشم با شما برخورد خوبی نداشتم  .

ثریا : اول شما ...

خاخول : چی اول من ؟

ثریا : خودتونو نبازین حالا ، اول شما تعریف کنین .

خاخول : خاخول صدام میزنن ، گفتم که سی سالمه ، حالا یکی دو سال اینور یا اونور ...

ثریا : چرا دقیق نیست خاخول ؟

خاخول : خونه مون که عوض شد مدارکمون گم شدن ، بعدها یه جورائی سرهم بندی شد اما خب اصلیه که نمیشه ...

ثریا : اصالت چیز خوبیه .

خاخول : هزار قل خوردم تو زندگیم تا افتادم تو گودی که حس کنم میتونم توش خوش باشم ، کار و زندگیمو میگم ، بالاخره بعد از اون سالهای سخت

                 و ...

ثریا : کدوم سالهای سخت ؟

خاخول : درگیریهای خونوادگی ، زلزله ، شعله های آتش ، خون و خونریزی ، عوض شدن هر از گاه اوضاع با اومدن این یکی و رفتن اون یکی ...      6

ثریا : هی اینا که هر کدومشون مثنوی صد من کاغذ میشن ، خلاصه نکن تا منم بفهمم چی به چیه .

خاخول : دوست دارم زود تمومش کنم برسیم به شما ، ببینین ، من از بدو تولدم حوادث مختلفی رو تو زندگیم شاهد بودم ، همه کس و کارم رفتن و ...

ثریا : کجا رفتن ؟

خاخول : قبرستون ...

ثریا : ببخشین ناراحتتون کردم ؟

خاخول : نه ، واقعا میگم ، همه شون عمرشونو دادن به شما و ...

ثریا : خدا عمر شما رو زیادتر کنه .

خاخول : ممنون ، حالا تنهام ، زندگیمم بد نیست ، درس خونده ام و تا حدودی اهل ذوق ، گاهی شعری میگم و ...

ثریا : یکی میگین حالا ؟

خاخول : تو شرایط بهتری رو چشمم ...

ثریا : شرایط بهتر ؟

خاخول : اگه پیش بیاد ...

ثریا : چقدر سخته انتظار .

خاخول : دست شماست ...

ثریا : چی ؟

خاخول : این که کمش کنین ، انتظارو میگم ...

ثریا : باقیشم بگین ، من دوست دارم همه چیزو در موردتون بدونم .

خاخول : دیگه چی بگم ، خونه دارم ، ماشین دارم ، تجارت میکنم ، اهل خلاف و اینام نیستم ، فقط .............

ثریا : فقط چی ؟

خاخول : گفتم تنها زندگی میکنم ؟

ثریا : اوهوم ...

خاخول : پس گفتم ،،، خب دیگه حرفی نمیمونه ، شما چی ؟

ثریا : چه گذشته ساده ای دارین نه ؟

خاخول : سی سال پر مشقت و بد ، البته ناراضی نیستم ، میدونین ماها در کل آدمای راضئی هستیم ، بد یا خوب زمان که میگذره گذشته مون برامون میشه

                خاطره ، میخواین چی بگم ؟ سرگذشتمو با درد تعریف کنم ؟ چه حسنی داره ؟ اصل اینه که کلش گذشته ، حالام من جای خوبی ایستادم ،

                قراره بزودی صادرات هسته های له شده خرما رو شروع کنم ، فکرشو بکنین ، تو مملکت این همه هسته بیرون انداخته میشه ، اونوقت قراره من

 مفت مفت اونا رو بردارم و چی ؟ صادرشون کنم ، محشر نیست ؟

ثریا : چرا خب ، عالی ام هست .................

خاخول : رفتین تو فکر ؟!

ثریا : اون قسمت از حرفاتون که گفتین چه حسنی داره آدم گذشته شو با درد تعریف کنه یه جورائی منو تو فکر برد ، موافق نیستم با این عقیده ، خب اگه

         دردی بوده باید گفته بشه خب ..................

خاخول : شما گذشته بدی داشتین ؟

ثریا : ...

خاخول : منظورم ، منظورم اینه که درد زیاد کشیدین ؟ ؟ ؟ نشد نه !؟ ببخشین منظورم اینه که ...

ثریا : سختی زیاد کشیدم ، خیلی ...

خاخول : بهتون بد گذشته هان ؟

ثریا : خیلی .

خاخول : خاخول بمیره براتون .                                                  7

ثریا : بگم ؟

خاخول : بگین .

ثریا : غمناکه ها .

خاخول : همیشه که نمیشه قهقهه زد .

ثریا : گریه تون میندازم ها .

خاخول : دوست دارم سرمو بذارم رو شونه یه دوست و ...

ثریا : بکش اونور آقا ، خیابون خلوتم باشه ادب اجازه نمیده ماها ...

خاخول : بگین دیگه .

ثریا : اسمم ثریاست ، برخلاف اسمم که آسمونا رو یاد آدم میاره تو زندگی خاکیم زیادی زجر کشیدم ، شوهرم بد بود .

خاخول : مثل همه شوهرا در نظر همه زنا بعد از گذشت سه ماه از ازدواجشون .

ثریا : اون از اولشم بد بود .

خاخول : پس شما زودتر شروع کرده بودین لابد .

ثریا : چی رو ؟

خاخول : روابطه ، روابطه ، روا ،،، باز زیاده روی کردم ؟

ثریا : زیادی ام زیاده روی کردی ، ای بابا هر چی من هیچی نمیگم این روش زیادتر میشه ، خجالت بکش دیگه ...

خاخول : چشم .

ثریا : دیر میومد خونه ، از همون روز اول .

خاخول : منظورتون روز دومه ...

ثریا : نه همون روز اول .

خاخول : نمیشه که ...

ثریا : چرا ؟

خاخول : خب روز اول باید سروقت میومد خونه از فرداش که میدید دارین دلشو میزنین ...

ثریا : ببین یک کلمه دیگه حرف بزنی و بپری وسط حرفای من زنگه رو زدم ها ، حواست باشه ، زندگی منه این داره تعریف میکنه ، عجیبه واللاه .

خاخول : دیگه حرفی نمی زنم .

ثریا : بعید میدونم ، اما خب باید تمومش کنیم ، اذیتم میکرد ، میدونی چه جوری ؟

خاخول :  لابد شبا کنارتون که دراز میکشد اولش یه آروقی میزد و ...

ثریا : ...

خاخول : من از کجا بدونم آخه ؟

ثریا : تو شش ماهه دنیا اومدی ؟

خاخول : ممکنه ، البته تا امروز که کسی چیزی بهم نگفته بود ، شاید اینجوری بوده و  ....................

ثریا : گوشیتو بده من .

خاخول : شارژش تموم شده  ...

ثریا : نمی خوام زنگ بزنم ، میخوام بزنم تو اون سرت که دلم خنک شه ، مرتیکه دو دقیقه دهنتو ببند و گوش بده دیگه ، الدنگ ...

خاخول : چرا فحش میدین خانوم ؟ اصلا ما رفتیم ..............

ثریا : آره خب برو ، از همون اولشم حس کردم آدم بی توجهی باشی ، از همون اولش تفاوت منو با زنای دیگه متوجه نشدی ، متوجه نشدی این

          اندام روش کار شده ، زحمت کشیده شده ، باهاش ور رفته شده که شده این ، که شده یه هیکل خوش تیپ و تو دل برو ، شده محشر ،،، آره از

          همون لحظه فهمیدم تو هم مثل همه مردای دیگه کوری ، مثل همه اونای دیگه برات فرقی نمیکنه طرفت کی باشه ، یه خانوم درست حسابی یا

          یه لکاته چندکاره ، برو ، آره بایدم بری ، وقتی تو حالیت نیست فرق من با اونای دیگه چیه ، وقتی ندونی من میتونستم یه همدم و همدل باشم     8

          برای لحظه های تنهائیت ، وقتی اینا رو نتونستی بدونی خب بری هم بهتره ، منو باش که میخواستم برا کی از خودم بگم ، حیف از این همه شوق ،

          حیف از این شونه ها که دوست داشت اینجا خونه بود و ، اصلا ولش ، باید یه شماره بگیرم  ..............................

خاخول : ترا به خدا گریه نکن ، منم گریه م گرفته ، بخدا من هیچوقت نتونستم گریه کنم ، هیچوقت ، حتی وقتی گربه ام گم شد ، اما شما دارین

                بدجوری اشک منو درمیارین ، من به عمرم این همه آب یه جا پس نداده بودم ، شما رو خدا بس کنین ،،، به خدا گوش میدم ، تا ته تهشم

                باهاتون هستم ، قول میدم ، این قول یه تاجر با شرافته ، قبولم دارین ؟

ثریا : اگه اذیتم کنی ؟

خاخول : من غلط میکنم اذیتت کنم .

ثریا : یعنی کمکم میکنی فراموشش کنم ؟ باور کنم ؟

خاخول : باورم کن ، ( ترانه می خواند ) باورم کن ،،، دیدی خندیدی ، دیدی ، بخند دیگه ،،، ها ، اینه ها ،،، چقدرم قشنگ میشی وقتی میخندی ...

ثریا : ممنون که از دلم درآوردی ، خیلی وقت بود کسی از دلم درنیاورده بود .

خاخول : همه کار کشته نمیشن که عزیز من ، حالا تعریف کن .

ثریا : کاش اونم مثل تو بود ، اما نبود ، اون منو ، منو خیلی اذیت کرد ، وقتی بهش گفتم این کارا رو باهام نکن میدونی چی گفت ؟

خاخول : ...

ثریا : یه چیزی بگو خب ...

خاخول : میترسم تمرکزتو به هم بزنم از دستم ناراحت بشی ...

ثریا : وای که دلمو بردی خاخول من ...

خاخول :  ای بابا آرومتر ، خیابونه ها ...

ثریا : وای که چرا نمیشه اینجا بپرم ، بپرم ،،، باشه ، نشه ، بالاخره چی ؟ خونه که میریم ، داشتم چی میگفتم ؟ آهان ببین واقعیتش اینه که چون من اندام

           قشنگی داشتم و خوشگل هم بودم ، خوشگلم دیگه نه ؟

خاخول : شک داری ؟

ثریا : من که نه ، گفتم شاید تو ...

خاخول : هم جنیفر هم نیکول و صد البته مدونا باید بیان کلفتی تو رو بکنن ...

ثریا : دوستت دارم خاخول من ، خاخول ، خوخولی خوخول  ...

خاخول : ای بابا ، یکی اینو بگیره ، کسی هم نیست که ، ثریا جان ، ثریا جان ، جان من ، من آبرو دارم ها .

ثریا : گور بابای آبرو اه ، ببین خاخول با من که باشی سانسور بی سانسور ، میفهمی که ؟

خاخول : آره عزیزم ، اما تا خونه باید تحمل کنیم  ، حرفاتو بگو تا پاشیم و بریم ...

ثریا : راست میگی بذار تمومش کنم ، من خوشگل و خوش اندام بودم ، اون گفت برا اینکه وضع و اوضاع بدش خوب بشه و سرحال بیاد و با روحیه بهتر

         بتونه وظایف شوهرانه شو انجام بده من باید ...............................

خاخول : باز که ساکت شدی تو ؟!

ثریا : میگفت باید برم سراغ مردا ، باید باهاشون خلوت کنم ، حالا به هر شکلی که شده ، یکی رو با خوشگلیم تور بزنم ، یکی رو با تیپم ، از یکی

             موبایلشو بگیرم  زنگ بزنم باهاش دوست بشم ، به یکی بگم به خاطر مریضیم از خیابون ردم کن بعد اونور دستشو فشار بدم  ، خلاصه با هر

             کسی یه جوری باید دوست میشدم و میکشوندمش تو خونه ، اونا رو باید میکشوندم خونه تا اون بیاد و ما رو با هم غافلگیر کنه ، بعدشم با تهدید

             کردنشون به شکایت و این حرفا بدوشدشون ، ، ، دیدم نه این زندگی برا من زندگی نمیشه ، از اینکه از این آغوش به آن آغوش برم بدم میومد

              ، از اینکه عین گاراژای مسافرکشی عمومی بشم دلم میگرفت ،  عاشقش بودم اما دل به دریا زدمو ازش جدا شدم ، من که یه ، یه ،،، من که از

              اون زنا نبودم که ، نه ، نه .......

خاخول : گریه نکن ، گریه نکن ...

ثریا : تو جای من میتونی ؟

خاخول : من ؟!                                                                9

ثریا : میتونستی تحمل کنی ؟

خاخول : چقدر پست بوده ، نامرد ، پاشو بریم ، پاشو که خونم به جوش اومد ، بره دعا کنه که اینجا نیست و منم نمیشناسمش ، وگرنه میکشتمش ...

ثریا : ناراحت نشو عزیزم ،، ، آره بریم ،  ببین آقای من تا بری بالا و اینو بدی به این خونواده و برگردی ، شاید لازمشونه سرور من ، تا تو برگردی منم

          یه مقدار پسته و خرما و شیر  میخرم تا بریم خونه ما ، سریع برگشتی ها  ...

                                                                               خاخول کیسه را برمیدارد و وارد راهرو باز آپارتمان می شود .

                                         ثریا گوشیش را درمی آورد و زنگ میزند .

ثریا : چرا وسط کار زنگ زدی خره ؟ داشت خراب میشد ، نشستم که نشستم ، گوش کن حالا ، ببین ،  داره میاد بالا ، آره ، معذرت خواهی و این حرفا ،

          آره ، باهاش خوب صحبت کن ، ما میریم تو هم یه ساعت دیگه بیا ، گفتم یک ساعت دیگه ،  تو که نمی خوای من تا شب هار بشم هان ؟  خوبه

          پس چی شد ؟ آره ،  یه ساعته دیگه منتظرتم ، قربونت برم  ...

                                              پایان .

     90.02.05