درباره من
نویسنده و کارگردان تئاتر: همراه 09144430089
ادامه...
متن نمایشنامه : ترک و هندو ...
نمایشنامه : ترک و هندو ...
صحنه : هر آنجا که بتوان رویایی آفرید .
یک .
سئودا گل می پاشد .
ابلیس در آتش آهن می گدازد .
مردمان مجسمه ی فریدالدین عطار را می سازند .
درویشی به تماشا ایستاده است .
فریدالدین : زیبایم مبهوت شده ای ؟
درویش : به ظاهر آری .
فریدالدین : به ظاهر ؟!
درویش : باطنت را نمی بینم .
فریدالدین : من نیز .
درویش : کردارم را که می توانی .
فریدالدین : علافی و بیکاری درد بزرگیست .
درویش : تماشا می کنم ، جنست از چیست ؟
فریدالدین : سخت ترین فلزی که انسان بدان دست یافته .
درویش : زنگ می زند این آهن بی پیر .
فریدالدین : رنگش بزنند نمی زند .
درویش : آری ، هزار رنگ .
فریدالدین : زیباتر هم می شود .
درویش : راستی می خواهی رنگی نشانت دهم ؟
فریدالدین : چه رنگی ؟
درویش : رنگ زیبای مرگ .
فریدالدین : اگر رنگ زیبای زندگی را نداشتم شاید .
درویش : از کجا ایمان داری اینگونه ای ؟
فریدالدین : انسان به دیده ما بی ارزش است اما اگر من زیبا نبودم مردمان مجسمه ام می کردند ؟
درویش : ظاهرا تو نیز همچون مردمان اطرافت جز ظاهری نمی توانی دید ، بگذریم ، می خواهم چیزی نشانت دهم و بروم .
فریدالدین : من مجسمه ام ، زمانم هدر نمی رود ، اما اینها دارند کارشان را می کنند تا من کامل شوم .
درویش : نه وقتی از آنها خواهم گرفت نه از تو .
فریدالدین : این که گرفتی وقتمان نبود ؟
درویش : پس از این ،،، اگر توانی همچو من باش و اگر نه خوش بمان مجسمه ی مردمان ،،، ( درویش دراز می کشد ) الله ، الله ، الله ...
ابلیس به خود می پیچد .
درویش جان به جان آفرین تسلیم نموده است . 1
مردمان دست از ساخت مجسمه عطار کشیده ، درویش را در میان می گیرند .
مجسمه فریدالدین تنها مانده است .
فریدالدین : هزاران هزار خودخواهی به رنگهای گوناگون با ما آدمیان است و ما غافلیم از دیدنشان .
بهاء ولد ، جلال الدین محمد را کشان کشان می آورد .
جلال الدین محمد فریادها می زند .
بهاء ولد : عطار داروفروش توئی ؟
فریدالدین : گویا روز روز مجنون جماعت است امروز .
بهاء ولد : نباید خوشحال باشی مرد داروفروش ؟
فریدالدین : چه فریادهایی می زند .
بهاء ولد : ابلیس در جانش افتاده .
ابلیس قهقهه می زند .
ابلیس : جان من از ما مایه نگذارید ، نه که دستمان بیکار است !
بهاء ولد : از مردمان سوالی کردم اینجا را نشانم دادند ، می توانم امید به بهبودی حالش داشته باشم ؟
فریدالدین : ما وسیله ایم ،،، یکی کلمه ای گفت و بالا رفت ، این یک فریادها می زند و سئودا سئودا می کند ، این به چه زبان معنا می دهد ؟
محمد : ساکت ..........................
بهاء ولد : ...
فریدالدین : این سکوت نشانه از چیست جناب ...
بهاء ولد : بهاء الدین ولدم ، نشانه ای نیست ، هیچ .
فریدالدین : با کلامت راستی نیست و دلواپسی بسیار ، بگوی اگر حرفی هست .
بهاء ولد : نمی توانم .
فریدالدین : این ترس لابد ریشه ی ترسناکی دارد .
بهاء ولد : نمی دانم ، نمی دانم .
فریدالدین : طبیب که نداند درد مریض ریشه در کجاها دارد از درمانش عاجز می شود .
بهاء ولد : ...
فریدالدین : با طبیب روراستی باید ، بازگوی ، هر آنچه در دل نهفته می داری .
عروسیست .
داماد عروس را به سوی نور می برد .
سئودا ادامه ی جامه عروس را گرفته و از پسش گل افشان روان است .
جلال الدین محمد به تماشای سئودا ایستاده است ، از پس آنها می رود و در نور
ناپدید می شود .
صدای هلهله و شادی مردمان آرام آرام به فریاد تبدیل می شود .
مردمان از هر سویی می گریزند .
ابلیس می نگرد .
ابلیس : آه ، من هم آنجایم ، وای . 2
هندوهای مسلح مردمان را می گیرند و قتل عام می کنند .
داماد و عروس را دست بسته می آورند .
شیخ هندو با هیبتی ترسناک وارد می شود ، با مردمان صحبت می کند و به
هندوها دستورهایی می دهد .
بهاء ولد وحشتزده او را می نگرد .
بهاء ولد : سرد شد نعمت جهان بر دل پیش حسن ولی انعامش
شیخ هندو به خانقاه آمد نی تو ترکی ، درافکن از بامش .
هندو : زبان باز کن .
داماد و عروس : ...
هندو : ترک است یا شیخ .
داماد : هندویم ...
هندو : با این غلظت ؟
شیخ هندو : نی تو ترکی ، درافکن از بامش .
داماد : همسرم هندوست ، او را رها کنید .
عروس : بی تو زنده مانم !؟ مرگ ترکانه ام آرزوست ...
شیخ هندو : درافکنید از بامشان .
داماد و عروس را از بام پایین می اندازند .
سئودا جلو می رود تا مانع شود ، هندویی با شمیشیر او را می کشد .
جلال الدین محمد می نگرد و فریاد می زند .
هندوها به سوی جلال الدین هجوم می آورند .
بهاء ولد شمشیر می کشد ، مردانه می جنگد و اشعار زیر زمزمه می کند .
بهاء ولد : سرد شد نعمت جهان بر دل پیش حسن ولی انعامش
شیخ هندو به خانقاه آمد نی تو ترکی ، درافکن از بامش
کم او گیر و جمله هندوستان خاص او بریز بر عامش
طالع هند خود زحل آمد گر چه بالاست نحس شد نامش
رفت بالا نرست از نحسی می بد را چه سود از جامش
بد هندو نمودم آینه ام حسد و کینه نیست اعلامش .
ابلیس : آه ، همانیست که هندوان کشت و بگریخت ، کجا توانی گریخت مرد ؟ من اینجایم ،، آه ، دخترک آنجا بود ، شاید از روحش خبری باشد .
بهاء ولد : هندوان ریختند و کشتند و بردند و نرفتند و ماندند و از پسمان که جز گریز چاره ای نبودمان نیز تاختند و آمدند ، وای بر آنها به
فردا روز انتقام .
فریدالدین : ما نیز هندوییم ...
بهاء ولد : آه !!!
فریدالدین : چند صباحیست از آنها بریده روی به سوی این سرزمین آورده ایم ، اینجا از مردمان ترکش رسم تازه آموخته ایم ، از ما در امانید .
بهاء ولد : باشد که چنین باشد .
فریدالدین : پس نعره های این جوان ... 3
بهاء ولد : نامش جلال الدین محمد است ، از آن روز خوابی به چشم ندارد و می نالد و فریاد می زند و سئودا سئودا می کند ، بیچاره فرزندم .
فریدالدین : سئودا کیست ؟
محمد : ...
فریدالدین : با من سخنی نخواهی گفت ؟
بهاء ولد : با او سخنی بگوی فرزند .
محمد : رها کن حرف هندو را و ببین ترکان معنی را من آن ترکم که هندو را نمیدانم ، نمی دانم .
بهاء ولد : آنکه ادب ندارد به بی ادبی خویش عالمی را خواهد سوزاند فرزند ، این بی ادبی از من آموخته ای ؟!
محمد : ادب اوست و جز او ادب از دیگری نتوان خواست و این ادب تمامی بودن آدمیست ، من ادب دارم که ترکانه تا حضرت خاقانی تاخته ام ،
من از ثریا بر زمین افتاده ام ...
بهاء ولد : آه ، این ادب همان است که حیرانیش نامند ، این سخنان تا به امروز کسی از تو نشنیده بود ...
محمد : سئودا ...
فریدالدین : صدایش می کنی ؟
محمد : او صدایم می کند .
ابلیس : جز ما ابلیس دیگری خلق کرده آن بالایی و ما خبرمان نیست ؟! عجب !
فریدالدین : کی صدایت می کند ؟
محمد : سئودا .
فریدالدین : چه می گوید ؟
محمد : نمی دانم ، صدایم می کند و پس آن صدایش نمی شنوم .
فریدالدین : تو مستی انگار ؟!
محمد : باده و مستی اوست .
فریدالدین : پس تو سر همانجا بنه که آنجا باده خورده ای ، درمان اوست ،،، بگو بیاید به کنارت .
محمد : دوری می کند آخر ، وای از درد دوری او ، وای .
فریدالدین : آرام گیر ، با او بگو اگر خواهان توست سخن به وضوح بگوید .
محمد : سئودا جان می شنوی لابد ، با من سخن به وضوح نخواهی گفت ؟ قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی قند تویی زهر تویی بیش
میازار مرا .
بهاء ولد : نامش را بپرس .
محمد : سئوداست ...
فریدالدین : طبیب می خواهد او سخنی با تو بگوید ، بپرس .
محمد : سئودا جان نامت را بگوی تا خلق بدانند ،،، ترک ...
فریدالدین : ترک !؟
محمد : دهان عشق می خندد که نامش ترک گفتم من خود این او می دهد در ما که ما ناییم و او نایی .
ابلیس : صدای همان دخترک است که عشق را همچون گلی می رویانید در دلها ، باید پیدایش کنم ، ، ، آهای لشکریان ابلیس .
فریدالدین : تو شعر نیز می سرایی ؟
محمد : ... 4
بهاء ولد : تا به امروز شعری از او نشنیده ام !
محمد : من از کجا شعر از کجا ؟! صد جهت را قصد جز مهراب او نیست .
فریدالدین : عجب حکایتیست این !!! بگو نزدیکتر شود .
محمد : اغیار می بیند و دوری می کند .
بهاء ولد : عطار طبیب چه کنیم ؟
محمد : آه این صدای اوست ...
بهاء ولد : چه می گوید با تو فرزند ؟
محمد : باید به جهان شطرنجی شد به دست یار تا برد و مات او شود و تو مهره ای ، مهره ی خندان آخر کار از پس گریه های اولین ، باید غرق و
مست دوست شد ، بیرق شور شد ، رقص مستانه و سماع عاشقانه شد ...
جلال الدین محمد عاشقانه می رقصد .
فریدالدین : دیگر چیزی نگفت ؟
محمد : گفت ، بسیار گفت ،، از قصه نتوان برون شد ، اگر قصه را ندانی منشین بکوش ، کوشش بیهوده به از خفتگی ،، گاهی کارها معکوس باشد
و نه بر وفق مراد و ببینی که شحنه را دزد بر دار میزند ، نومید مباش و روباهبازی مکن و شیر بمان ، گر گلست اندیشه تو گلشنی ،، تو
شیرزاده ای و خوی شیران باید زنده نگهداری ،، گفت تو ماتم آخر زمان را شادیئی ، دست بالای دست بسیار باشد اما دست خدا بالاترین
دستهاست ، او دریاییست که انتهای همه جویهاست ، او تو را خواهان است تا بروی و ساکن تبریز عشق گردی ، بدان با تلاش به آن
تبریز جان خواهی رسید ، تبریز شعشعه عرش است ، شهر عشق است ، جز به راه تبریز اسب عاشق رهوار نیست ،، اگرچه ابلیس همچون
همیشه راه را گرفته و در کمین است ، اما ، غمین مباش ، از آدمیان نیز هزاران کس ابلیس باشند و بنده ابلیس و همرنگ ابلیس ، ابلیس
آدم روی ، با این همه غمین مباش ،، اغیار گرفتست چپ و راست خدایا .
ابلیس : ما را می گوید با لشکریانمان نه ؟ می دانستم آن گیس بریده راهی برای همگان خواهد ساخت ، باید که چاره ای بیابم .
فریدالدین : اگر آنچه بر زبان او می رود از ابلیس باشد به فردا روز فتنه و آشوب خواهد کرد و خود نیز همچون دیوی سیاهیخواه سیه روی
خواهد شد ، اگر نباشد او را مرض سودا در دل افتاده ، عشق در وجودش حلول کرده ، روزی بیرون زده شعله بر جان تمامی عاشقان
خواهد افکند ،، من به دانش امروزم نمی دانم جایگاه اصلی او کجاست ،، تو اگر همچون دیگران فرزندی می خواهی سر به راه باید
سئودا را از روحش دور کنی ، یا نه ، صبر می کنی تا شاهد شکوه نامش باشی ؟
بهاء ولد : دور خواهم کرد .
محمد : مرحم دردهای من به شهر عشق است ، تبریزم آرزوست ، مفخر آفاقم آرزوست ، نخواهم گذاشت کسی سئودا را از من بگیرد ، من او را
به دست خواهم آورد ، نه ، با او همراه خواهم شد به هر جایی که ببرد مرا ،،، سئودا سئودا سئودا .
ابلیس : بگذار عشق این جوان تا افقهای جنون گرفته سر کشد ، دخترک را خوش خواهد آمد و روی نشان خواهد داد ،،، آه ، تا طبیب معالجه اش
نکرده باید کاری کرد .
صدای مردمان : وای بر ما ، هندوان هزاران هزار به تاخت می تازند و می آیند و هزاران هزار می کشند و باز می آیند ،،، بگریزید .
فریدالدین : امروز عجایب روزی بود ، فردا چه خواهد آمد بر سر این عارف ناآگاه از راه ؟ کاش راهنمایم می شد یکی ،
ساقی کوثر امام رهنمای ابن عم مصطفی ، شیر خدا ،
اگر چشمی باز نکنم چگونه روم ؟ بی راهبری که چشم باز کند نمی توان رفت ،
هر کرا در عشق چشمی باز شد پای کوبان آمد و جانباز شد .
5
دو .
آتشی روشن می شود .
در کنار آتش شاعران رقص کنان و ترانه خوان روح عطار را صیقل می دهند .
فریدالدین : روحم را با آتش شعله ور جلا می دهید و ترانه ها می خوانید از عشق ، روزی باید همچون آتش نور بیفشانم ، شاید اویی که روزی
نامش بر زمین شنیدم با من نیز سخن آغازد از پس پرده ها ، آه سئودا ، نهایت عشق !!! آه ، جسم خاکی رها کرده ام اما هنوز می ترسم
برای صیقل یافتن در نور شوم .
شاعران : عطار با ما سیمرغی شده عالمگیر اما هنوز ترسی در دلش باقیست ، از چه چنینی ؟
فریدالدین : گاهی نمی توان لب به سخن گشود .
شاعران : با این همه با ما خواهی گفت ..........................................
فریدالدین : روزی بزرگ پروانه ها از یک یک آنها خواست بروند و از آتش خبری بیاورند .
فریدالدین یک یک شاعران را می فرستد تا از آتش خبر بیاورند .
شاعران می روند و باز می گردند و سخنها با فریدالدین می گویند .
جلال الدین محمد از میان آتش بیرون می جهد .
محمد : حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو وندر دل آتش در آ پروانه شو پروانه شو .
ابلیس به خود می پیچد .
ابلیس : آنکه همچون من از آتش نهراسد لایق مرگ است تا مردمان از او نیاموزند درس نهراسیدن ،،، آه نه ، هنوز نمی کشمش ، شاید بتواند دل
دخترک نرم کند تا برون آید از پس پرده .
فریدالدین : آه ، جلال الدین محمد !؟! تو همچون ابلیس از آتشی ؟
محمد : جنسم از نورست و روشنایی ، آتش را چه نسبت با نور ؟
فریدالدین : چگونه به نور رسیدی ؟
محمد : با نور درون ، همان که زوهره وئردی نامی از آس زاراتوشدو فرزند دوغدو شنید ، رفت و بدان رسید ،، من نیز به این مکتب شاگرد
شمس تبریزم و مراد او بزرگ شمن راه دده قورقود .
فریدالدین : چگونه است حکایت این مکتب ؟
محمد : چرخه ی نور با کشتن سیاهیهای وجود از درون آدمی آغاز می شود و رشد می کند و به بلوغ می رسد و می رساند او را به والاترین مرتبه
هستی ، نور مطلق .
فریدالدین : باید بیاموزم هنوز ...
محمد : چیزی گفتی ؟
فریدالدین : تنهایی ؟
محمد : آری .
فریدالدین : چه عجب سر از اینجا درآورده ای ؟ هفتمین شهر عشق ...
محمد : من نیز راهرو عشقم ...
فریدالدین : و تعریفت از این راه ؟
محمد : آدمی ترکیبی از نفس و عشق است ، نفس همه چیز را برای خود می خواهد اما عشق برای عشق ، زندگانی باید آدمی را ، نه آن زندگی که
هوش در راه کار خود زندگانی بداری ، اگر محرمیت نور میخواهی جز بیهوشی ترا در این راه چاره ای نیست ، در این وادی هرچه هست
هوش معشوقست ، عاشق مرده ی اوست و شمع او ، شمع بلای اوست و شمع سوزان او ،، به هفتمین شهر عشق شما چگونه است 6
حکم ؟
فریدالدین : می بینی که ، عشق را جلا می دهند شاعرانم ، من از پس این رقص عاشقانه روحی درخشان خواهم شد .
محمد : خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی ،
بنده خوب خدا رودکی ترک چگونه سرودن شعر مطلوب را یاد داد و رفت ، اما از پسش شعر را مدیحه ای کردند برای ستایش این و آن
تا نان و آبی باشد بر سفره هزار رنگشان ، ، دروغی کردند برای نام آوری تبار و ایل بی نام و نشانشان ،، دریغ از سخنی راست و دلنشین
بر لب این طایفه بی عار و هرزه اندیش ،، سخن سرای خدائیم آرزوست ،، حافظ راست می گفت ،
طریق عشق طریقی عجب خطرناک است نعوذ باالله اگر ره بمقصدی نبری ،
با این مریدان دروغ اندیش عشوه فروش خواهی توانست روحت را جلا دهی تا نور راستین گیرد ؟
فریدالدین : تو چه گمان می کنی ؟
محمد : عشق از اول چرا خونی بود تا گریزد آنکه بیرونی بود .
فریدالدین : مردمی باید تمام این راه را جان فشاندن باید این درگاه را
در چنین ره کان نه بن دارد نه سر کسی مبادا ایمن از مکر و خطر ،
می دانم ،، با یاری یاریگرانم استوار می مانم تا به آن دست یابم ، پرواز سیمرغ روح بسوی اوست تا از صد رنگی به بی رنگی رسد
،،، تو راهی کجایی راهرو عشق ؟
محمد : دوستی دارم غریبه و ناشناس ، می جویمش به هر جایی که گمان برم آنجاست ،،، به پرواز عاشقانه ام بر آسمان ابلیس را دیدم نظاره گر
اینجا ، گفتم شاید سراغی از او بیابم ، آخر ابلیس نیز در پی او می چرخد و می گردد .
فریدالدین : پس هنوز از پی سئودایی ؟
محمد : زندگی بی او به سر نمی شود .
ابلیس : مرا نیز زندگی چنین شده ، حرف بس است ، ببینم می توانم وادارش کنم دوباره از پی دخترک رود .
شاعران : ما را نیز محرم بدانید بزرگان خلوت نشین .
فریدالدین : جلال الدین محمد در این شهر عشق با سیمرغانم از شیدایی و عشق سخنی بگوی .
محمد : گر من از اسرار عشقش نیک دانا بودمی اندران یغما رفیق ترک یغما بودمی .
شاعران : یغما را چه به شهر عشق !؟ گداخانه است اینجا مگر ؟
محمد : زهی بزم خداوندی زهی می های شاهانه زهی یغما که می آرد شه قبچاق ترکانه .
شاعران : آه سخن از یغمایی شاهانه است ، عجب ! نام آن شه با ما نخواهی گفت ؟
محمد : بی شمس باید ستاره ها را شمرد که شب میرسد بی رخش ، چگونه از خورشید با پروانه هایی سخن بگویم که چون به آتش رسیدند رخ
بگردانیدند و باز آمدند ؟ بیا ای شمس تبریزی که در رفعت سلیمانی .
شاعران : شمس تبریز همانی نیست که فتنه ها داشته با صوفیان خداپرست ؟
محمد : با صوفیان گفتم اگر خدا می جویید تبریزی شوید تا در عشق بنده شمس ملت و دینتان شوید که باده تبریز را نیست خماری ، باده را بهانه
کردند و شمس را رسوا .
شاعران : رسوایی در مرام شما خجلتی ندارد ! مگر نه آنکه تو نیز رسوای سئودایی شدی به زندگی زمینی ات ؟
محمد : زندگی من قصه ایست ،،، و آن قصه قصه اوست ، من بازیگر و مهره قصه سروده شده اویم .
شاعران : همسایه کفر شده ای تو !
محمد : با این همه ، قصه همچنان پابرجاست ،
لحظه ای قصه کنان قصه تبریز کنید لحظه ای قصه آن غمزه خون ریز کنید .
شاعران : عطار چگونه رخصت می دهی به این شهر این گونه سخنها بر زبان آورد ؟ 7
فریدالدین : از او حرف بد نشنیده ام ، او پیری دارد ،، و با قصه ی عشق پیر راهنمای ، به سوی معشوقه ازلی ابدی رهسپار است .
شاعران : پیر او دخترکیست آخر !
محمد : آری ، جان جان اوست ، پیرم سئوداست ، او راه من است ، راه اوست و پیر اوست و نهایت عشق او ، پیر خود عین راه است مرا ،،، هست
صلاح دل و دین صورت آن ترک یقین .
شاعران : کفر می شنوی و ساکتی فریدالدین عطار !؟
فریدالدین : روزی گفتم این جوان شعله بر عاشقان خواهد زد .
شاعران : ما سیمرغان حیاتیم ، او را توان رسیدن به گرد ما هم نیست ، چگونه می تواند شعله بر جانمان زند ؟ او حتی به کتابهای عاشقانه ما نیز
چشمی نچرخانیده .
ابلیس : آه ، همین درست است مغروران من ، همین درست است .
محمد : من از آن زمان که راه بشناختم دانستم صد کتاب ار هست جز یکباب نیست ، سئوداست نهایت هر درس و کتاب .
شاعران : جای این اینجا نیست ..................................
فریدالدین : او میهمان ماست ...
شاعران : میهمانی که صاحب خانه را به هیچ می گیرد و ...
فریدالدین : ما صاحب این ملک نیستیم .
شاعران : سخن تازه می شنویم از شیخمان !
فریدالدین : کی گفته بودم صاحب این شهریم ما ؟ مگر نه این که شهر بر خرابه های فرودست بنا کردیم ؟
شاعران : خرابه را خرابه گفته اند ، آنها که شهری بنا می کنند صاحب آنجایند ، ما به دست خود به این گوشه آسمان شهر عشق بنا نهاده ایم .
فریدالدین : نگفته بودمتان کاروانسرایی بدانید این شهر را ؟ که روزی برای کوچ به آن بهشت خدایی سفر از نو آغاز خواهیم کرد ؟
شاعران : به زندگی دنیایی خود باید تلاش می کردیم ، کردیم و سیمرغ شدیم ، سیمرغ شدیم و شهر عشق بنا کردیم ، اینک ما ، سیمرغ جماعت
این هستی نیازی به هیچ جای دیگر نداریم ، بهشت همین جاست !
فریدالدین : بهشت ؟! اینجا ؟
شاعران : آری ، آری ، آری .
فریدالدین : به خود آیید .
شاعران : آنکه باید به خود آید تویی نی ما .
فریدالدین : وای بر شما ...
شاعران : گاه ناله و افغان نیست ، بیرونش کن ......................................................
فریدالدین : می خواهید التماستان کنم ؟ می کنم ...
شاعران : حرمت خود از دل ما بیرون مبر شیخ ....
فریدالدین : حرمتی نمی خواهم از شما ، دست از او باز دارید .
شاعران : کلام آخرین با ما بگوی ، او اگر بماند خونش پای توست ........................................
فریدالدین : از او دور شوید ، او میهمان من است .
شاعران : تا خود نیز قربانی نشده ای از این سودا بگذر .
فریدالدین : مرد کار افتاده باید عشق را مردم آزاده باید عشق را ،
همیشه با خود می گفتم شما شاعران اگر عاشقانی دروغین باشید با شما چه خواهم کرد ...
شاعران : تو اگر بر ما شک کرده ای همچون اویی ، او را خواهیم کشت و با تو ...
فریدالدین : دست شما به او نخواهد رسید تا جان در بدن دارم . 8
ابلیس : گاهی نمی توان کاری کرد ، معرکه است اینجا شوخی که نیست ، اگر دخترک برای نجاتش آمد به خواسته ام می رسم ، برای رهایی او از
مرگ نیاید دیگر امیدی به آمدنش نیست ، کتابش را می بندم ،، بگذار آن شود که باید شود .
شاعران به سوی جلال الدین محمد هجوم می آورند .
فریدالدین خود را سپر می کند .
فریدالدین : عاشقانش گر یک و گر صداند در ره او تشنه خون خوداند ،
بکشید مرا که بیش از این نمی ارزم .
شاعران : اگر چنین مفت خواهی مرد پس افسانه ای بیش نبوده ای عطار ...
فریدالدین : زندگی خود افسانه ای بیش نیست .
شاعران هجوم می آورند .
ابلیس خود را نشان می دهد .
ابلیس : سوی من آیید تا نجاتتان دهم .
محمد : بانگ غولان هست بانگ آشنا آشنایی که کشد سوی فنا .
دور شو ای لعین بدکردار ، دور شو ،،،،،،،،،،،،،، یکی هست و باید صدایش کرد ، نظامی چه خوش سرود به گاه گرفتاری اش این بیت ،
در این نیمشب کز تو جویم پناه بمهتاب فضلم بر افروز راه ،
راهی بنمای خدای من ، راهی بنمای .
سئودا هویدا می شود و شمشیری به جلال الدین می دهد .
سئودا : محمد ، چون خدا را خواندی اجابت نمود و مرا فرستاد ،
اندرین ره میتراش و میخراش تا دم آخر دمی فارغ مباش
گر وظیفه بایدت ره پاک کن هین دفع آن بی باک کن
هر که بی باکی کند در راه دوست رهزن مردان شد و نامرد اوست .
محمد : تو جان جان جهانی و نام تو عشق است هر آنک از تو پری یافت بر علو گردد .
جلال الدین شمشیر را از سئودا می گیرد .
محمد : ترکم و سرمستم ، ترکانه سلح بستم در ده شدم و گفتم ، سالار سلام علیک .
فریدالدین : هر دم از این باغ بری می رسد ! جلال الدین محمد و شمشیر ؟
محمد : پیام آور دین مرا پیغمبر شمشیر گفته اند ، پیرو او قلم به دست هم باشد به روز معرکه خنجری بایدش .
فریدالدین : با سئودا بگوی مرا هم راهروی بداند از پی تو ،
پای در نه همچو مردان و مترس درگذار از کفر و ایمان و مترس .
سئودا : این راه راه خداست ، هر آنکه خدا جوید و خدا خواهد صاحب راه است .
ابلیس : دخترک را با خود باید همراه کنم ، راه از آن من است ، باز آی .
فریدالدین : پای در عشق حقیقی نه تمام نوش کن با اژدها مردانه جام
زانکه اینجا پای داو اژدهاست عاشقانرا سر بریدن خونبهاست .
ابلیس : گفتم از این سو ...
سئودا : دروغست بانگ او .
محمد : بانگ دیوان گله بان اشقیاست بانگ سلطان پاسبان اولیاست .
فریدالدین : عشق چون بر جان من زور آورد همچو دریا جان من شور آورد .
محمد : عشق نان مرده را جان کند جان که فانی بود جاویدان کند . 9
شاعران : کشتن این جماعت واجب است ، بشتابید .
فریدالدین : حال من نیز می توانم در آتش شوم ،
کس درین وادی بجز آتش مباد وانکه آتش نیست عیشش خوش مباد
عاشق آن باشد که چون آتش بود گرم رو سوزنده و سرکش بوده .
ابلیس : حال که دخترک را نمی توان به دست آورد بکشیدشان ، بکشیدشان .
شاعران : بکشیدشان ، بکشیدشان .
محمد : ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد .
ابلیس : باشد که چنین باشد .
شاعران هجوم آغازیده اند .
جلال الدین محمد و سئودا همچون رقصندگان قونیه به دور خود می چرخند و
رقص کنان گل می پاشند .
فریدالدین از پی آنها می رود و گل می پاشد .
صدای محمد : گم شدن در گم شدن دین من است نیستی در هست آیین من است .
صدای فریدالدین : گر درین منزل تو مجروح آمدی محرم خلوتگه روح آمدی .
صدای سئودا : من عهد ائله دیم یاخشیلیغیم عرشه دایانسین
تا پیسلر اوتانسین . *
ابلیس به خود می پیچد .
رقصندگان تبریز به پیشواز سئودا و جلال الدین محمد و فریدالدین عطار
آمده اند .
رقصندگان تبریز : هر بیر ائلین همتی ترپنسه گر
داغ اونا باش ایر . **
پایان .
91.07.08
علی قبچاق .
سولدوز . آذربایجان . ایران .
.......................................................................................................................................................................................................................................
* من عهد بسته ام خوبیهایم بر عرش تکیه کنند / تا بدکرداران را شرم بر چهره نشیند . پروفسور زهتابی .
** همت هر طایفه ای گر بجنبد از جای / کوهها را وامی دارد به تعظیم . " 10
متن نمایشنامه : ساری گلین ...
1 .
خورشید بی قرار این سو و آنسو می رود و افق را می نگرد .
ستاره ها ترانه می خوانند .
ستاره ها : ( می خوانند )
اوزوندور هجرینده قارا گئجه لر
بیلمیرم من گئدیم هارا گئجه لر
آیریلیق آیریلیق آمان آیریلیق
هر بیر درددن اولار یامان آیریلیق .
دل بی قرار ، دیدگان به راه ، معشوق به خواب ، وای وای وای ، وای از این بخت خراب .
خورشید : بیدارش کنید ، بیدارش کنید به ناز ، با او بگویید یار حلقه بر در می زند هزاران بار ، بگشای در .
ستاره ها : بگشای در .
خورشید : بگشای در .
ستاره ها : نگشاید چه ؟
خورشید : جنون زده می شوم می دانم .
ستاره ها : آخر این چه سوداییست با تو ؟ هر آن زمان که او نیست تو در طلبش جامه می دری ، چون ماه زیبا رخت برآید تو در آسمان نمی مانی
، فرسنگها فرسنگ دور می شوی ؟
خورشید : راز دل نتوان گفت با همه ...
ستاره ها : اگر نگویی به سراغش نخواهیم رفت تا به خواب بماند جاودانه ...
خورشید : ماه اگر به من رسد باید از خود بگذرد ، ماه بی ماه ، من هرگز این نمی خواهم ، دیدگانم رقص او بر آب خوش می دارند ...
ستاره ها : این دوری به خاطر رقصش است نه ؟ این غرور است ...
خورشید : آری ، اما این از غرور نیست ، من هم به خاطر باقی ماندن او و هم به خاطر خوش آیند خویشم چنینم ،،، او باید راز رقص ساری گلین
را پیدا کند تا وصال دست دهد ...
ستاره ها : رقص ساری گلین ؟!!!
خورشید : رازیست با این رقص ، یکی باید این راز بازگشاید ، با شرطی به شما خواهم گفت راز آن ، تا ماه خود بدان نرسد با او مگویید از این
راز ( در گوش ستاره ها چیزی می گوید ) ،،، به سراغ ماه نخواهید رفت ؟
ستاره ها : وای از دست تو و رازت ،،، آه خورشید جان آنجا را ، ماه هویدا می شود بر آسمان .
خورشید : باید دور شد تا می توان .
ماه آرام آرام رقص کنان حلول می کند .
ستاره ها و ماه رقصی را آغاز می کنند .
ستاره ها : بازی بازی بازی .
ماه : من هم بازی .
ستاره ها : آهای ماه زیبا ، بیقراری هست چشم براهت ، به انتظار دیدار روی ماهت ، به کمین اما ...
ماه : از چه به کمین ؟
ستاره ها : راز دل با کسی نگفته تا به امروز .
ماه : من او را دیده ام ؟
ستاره ها : به یقین .
ماه : من نیز او را پسندیده ام ؟
ستاره ها : بی هیچ شکی ، تو نیز عاشق اویی . 1
ماه : من نیز تا به امروز راز دل با کسی نگفته بودم ، گفته ام ؟ نگفته ام ، پس ستارگان زیبا از کجا چنین عاشقم می پندارید ؟
ستاره ها : عشق را می توان در دیده عاشق بی گفتگویی دید ، او نیز عاشق است ، عاشق چون تویی ، دیدگان جفتتان فریادها می زند از مهر
درونتان ، راز او عشق نیست تا کسی از آن آگاه نباشد ، راز او دوری کردنش از معشوقست ،،، راز تو نیز عشق او نیست که همگان به
نیکی می دانند آنچه در دلت می گذرد ، چرا هرگز از او نپرسیده ای دلیل دوری کردنش را ؟
ماه : از خودم پرسیده ام ، بسیار .
ستاره ها : از او چه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟ شاید راهی باشد به وصال .....................................................
ماه : اگر دیداری از نزدیک بود می پرسیدم ...
ستاره ها : مگر تا به امروز به سراغش رفته ای ؟ رفته ای ؟!
ماه : همیشه چنین کرده ام ، اما او ،،، بگذریم ،،، می خواهم برقصم بر بالای دریای شور آسپودا .
ستاره ها : یاکاموز ؛ تصویر ماه بر آب دریا .
ماه : می آیید ؟
ستاره ها : خورشید عاشق این تصویر توست ، بشتاب ، آهای دوستان همگی بیایید .
تصویری از انعکاس روشنایی ماه بر آب دریا .
ماه و ستارگان آرام آرام محو می شوند .
خورشید : چه زیباست رقص ماه بر آب ، ای معشوقه زیبا برقص ، کاش در برت بودم و تو نیز تنگ در برم ، چشم در چشم هم آسمانها را گذر
می کردیم با پروازهایمان ، کاش دستی داشتم در دستت ای یار ، ای نیمه دیگرم ، آرزوی دلم ، آرام بخش جان و روحم ،،، چگونه دور
بودن از تو را به این همه سال تحمل کرده ام ؟ چگونه ؟ نمی دانم ، نمی دانم ،،، مگر نه آنکه مرحم تمامی دردهایم به این همه سال ،
شفابخش درد جدایی هایم دیدن رقص تو در آب بوده و بس ؟ پس برقص ، برقص ای معشوقه آسمانی من ، برقص ،،، تقدیر عشق
من و یارم ماه جداییست ، وصال مرگ عاشق است و معشوق ، او اگر با من به یکجا نشید در من و این گرمی تنم ذوب خواهد شد ، و
من هرگز این نخواهم خواست ، کاش یکی با او می گفت از این درد بی درمان ، افسوس ، افسوس .
خورشید دیوانه وار فریادها می زند .
2 .
آتشین بر روی تخت خود خوابیده است .
صدای فریاد خورشید هر لحظه بیشتر و بیشتر می شود .
آتشین از خواب می پرد .
آتشین : خاموش ، خاموش ، خاموش ،
ناخراشست و زشت و نازیبا چنین فریادی که از خواب نازم باز می دارد مرا ، به چنین قصری بی نفوذ اگر این صدای ناهنجار می بارد از
در و دیوار آن سوی تر چه هنگامه ای برپاست ؟ وای از این فریادها که بازم می دارد از خواب ،،، خاموش ، خاموش ، خاموش ...
آتشین صفحه ای را روشن می کند .
تصویر رقص ماه بر آب و خورشید که از دور می نگرد و فریاد می زند .
باز دیوانه ای و مرضی که نامش عشق نهاده اند ، وای بر چنین پلیدان آلوده ی حماقتهای مشنگستان هستی ، وای .
خورشید نامی دل از دست داده عاشق رنگ پریده ماه رقصان است و من باید خواب از دست دهم ؟ تف بر این شانس ، تف .
چه کنم ؟ بپذیرم این تقدیر ؟ یا چرخ بر هم زنم و از نو بخوابم یک دل سیر ؟
خاموش ، خاموش ، خاموش .
بگذار فالی بزنم ،،، باید کاری کرد ، آری ...
آی آنان که به شنیدن فرمان من آتشین شب تا به سحر و سحر تا به شب دست بر سینه به خدمت ایستاده اید باد را به اینجا آورید ...
صدا : باد به دستورتان به زندان است ... 2
آتشین : تا ثانیه ای دیگر اگر باد در حضورم زانوی ادب بر زمین نزند به تمنا ، به یقین یک به یک خود را مرده خواهید دید بر صلیب آتشزا .
باد زنجیر شده می آید و در برابر آتشین بر زمین سجده می کند .
باد : سعادت از این بزرگتر نداشته ام به این عمر دراز که سلطانم باشد به کنارم سرفراز و من به راز و نیاز ،،، آه چه دمیست اینک ، الهه ی آتش
برابر دیدگانم و من در حضورش افتاده بر خاک ، با احساسی که انگار سرم بر افلاک فخر می فروشد ...
آتشین : مردک دم دراز این خاک است ؟
باد : لجن بر دهان می گیرم ، رهایم کنید ،،، به حضور آتشین از خاک و افلاک نباید گفت ، آری ، آری ،،، آه چه خوش آمدگویی باشکوهی .
آتشین : خاموش .
باد : برخواهم گشت همانجایی که بودم ، زندانت را بر این اخم ناجورت ، بر این جامه دریدنت ترجیح می دهم .
آتشین : خاموش ،،، از پس انداختن تو به زندان هیچ وزوزی نبود به هستی ام ...
باد : باد باید که وزوز کند ،،، آه آری ، آری وقتی وزوز کرد و خواب پادشاهی چون آتشین بر هم زد جایش زندان است ، آری آری .
آتشین : خوابی داشتم بس بی نظیر ، و هشیاری دیر به دیر ،،، برهمش زد دیوانه ای ، می فهمی ؟
باد : پس من تنها نبوده ام !!! می فرستادینش آنجا تا ادب شود به دست چنین دستبوسی ...
آتشین : خاموش مردک لجام گسیخته بد کردار منحرف اندیش ، آتشین بلایی را هرگز بر دو نفر یکسان فرود نمی آورد ، نمی دانی این را ؟
باد : آری آری ، خواهی کشت او را ...
آتشین : هرگز ، دوست ندارم به فرداها بیرقی شود علیه من ، بکشمش که آیندگان را چون خورشید شدن آرزویی شود ؟
باد : ...
آتشین : او باید که بمیرد ، اما نه به دست من ،،، دوست دارم از سوراخی وارد شوی .
باد : کار باد همین است ، اگر می فرستادینش ...
آتشین : ببند ،،، این بار نه چون همیشه ، از خورشید عاشق خواهی خواست همسرت شود .
باد : ازدواج باد با خورشید ؟!
آتشین : مبارکتان باد ، بر دهلها بکوبید ...
باد : هرگز ...
آتشین : چرا آخر ؟
باد : یا او مرا از وزیدن باز می دارد تا چون نسیمی بی عصیان شوم و رام ، یا من او را می خشکانم چون کویری .
آتشین : این هر دو به سود من است ، اما پیش از چنین دمی رهایش می کنی ...
باد : رازیست به این وصلت خجسته !؟
آتشین : جدایی .......................................................
باد : نمی فهمم !!!
آتشین : خورشید دلی دارد گرم و پر شعله ،،، جدایی پس وصلتت او را از درد عشق خواهد خشکاند پیش از آن که او تو را بمیراند .
باد : یک بار عاشق شدم ، به روزگار جوانیم ، کوه مغرور و سربفلک کشیده ای بر زمین ، زیبا و پر کشش ، دورش می گشتم و ترانه ها بر گوشش
می خواندم ، هرگز گوشی با من نسپرد به مهر ، دور شدم از او تا فراموشش کنم ، نشد ، جدایی دلم سوزاند ، شدم سرگردان ،،، هنوز هم
سرگردان جهانم و نالان ، همان که تو وزوزش می خوانی ،،، هرگز نخواهم خواست دیگری همچون من شود ...
آتشین : از راست و چپ و بالا و پایینت چنان می فشارم که خون بالا آوری به این جان پر هیاهوی بی مصرف مردک گستاخ ، این مزخرفات به
درد همچون شمایی می خورد که ماتحتتان را به آن خوش دارید ، نه همچون منی بی همتا ، جهانی به تسخیر آورده ام به توانایی بی حدم
تا بیاسایم و به خلوتی پر از سکوت به خوابی خوش زندگی به راحتی به سر آرم ، نه آنکه هر از خود شده ای با ناله ای خوابم پریشان
کند ، خاموش .
باد : رهایم کنید ، رهایم کنید ، رحمی ...
آتشین : خاموشت می کنم تا از درد سرگردانی راحت شوی ... 3
باد : او عاشق ماه است چه کار دارد به عشق چون منی ؟
آتشین : تو هزاران راه بلدی ، گمان کرده ای بی اندیشه ای برگزیدمت ؟ اگر می خواستی می توانستی ، حیف ...
باد : خورشید را از دیدارم محروم نسازید سرورم ...
آتشین : دیگر از دیدن رخساره زشتت ملول می گردم ...
باد : هر آنچه گفتی به جا خواهم آورد بی هیچ کاستی و کمی ...........................................
آتشین : نبینمت دیگر بادک جان .
باد : وای که جانم بر لب رسید ...
آتشین : بلند مقاما چیزی گفتید ؟
باد : هیچ ،،، تمسخرم می کنید ؟
آتشین : با خورشید دروغها بباف ، تو باید بتوانی از راه بدرش بری ، بادی و کارت این است ، این قصر باشکوه از آن توست به میان فریبهایت با
او ، خوشمزگیها بکن دو به دو ، هزار به هزار ،،، از راهش بدر بر ، می گویم بیاورندش اینجا ، راستی فرصتت خیلی کم است ،،، آه پس
از مرگ او آزاد بگرد ، بی صدا اما ، می فهمی ؟ خوب است ...
آتشین دور می شود .
زنجیرهای باد باز می شود .
خورشید در برابر باد ایستاده است و باد با او صحبت می کند .
3 .
خورشید به تنهایی بر سنگی نشسته و به فکر فرو رفته است .
ستاره ها به خورشید نزدیک می شوند و او را به خود می آورند .
خورشید افق را می نگرد و می رود .
ماه هویدا می شود .
ستاره ها : خورشید خسته از تابیدن و نالیدن روزانه به پشت کوهی خزید تا تاریکی بگستراند بالهایش را به این آسمان کبود ، اینک ای رعنای زیبا
نوبت با توست ، ماه تابان لحظه ها از آن تو و ماست ، برخیز تا به سوی قرارگاههایمان برویم و رقص شبانه خویش آغاز کنیم .
ماه : با این که همیشه با دیر برآمدنم به آسمان خواستار این بوده ام خورشید را در عشق بیازمایم اما گاه درخشیدنم که می شود توان مقاومتی در
من نمی ماند و بی خواسته خویشم راهی آسمانها می شوم ، بشتابید دیرگاهست .
باد هویدا می شود ، داسی را پشت خود پنهان کرده است .
ستاره ها : کیستی ؟
باد : دوستی ...
ستاره ها : دوستی با تبر ؟
باد : آه ، تبر کدامست جانان من ؟ داس است این ، من باد دروگرم ...
ستاره ها : دور مان .
باد : دوستان من دوستی آورده ام ، مهربانی ، عشق ، صمیمیت ، صفا ، دنیا دنیا وفا ،،، آه ماه جان تو هم بدینجایی و من نمی دیدمت ، بگذار در
آغوشت بگیرم ای دوست ...
ستاره ها : دور مان اگر دوستدار جان خویشی ، بدین شب به راهی که هرگز آنجا ندیده ایم تو را از چه آمده ای ؟ بازمان گوی .
باد : می گویم اگر مجالی باشد به صحبت ،،، از درد تنهایی ،،، من ، آه بگذارید رازی با شما بگویم ، می توانم اعتماد کنم ؟ ؟ ؟ می کنم ، آخر درد
تنهایی جان به اینجایم رسانیده ،،، من ، آه کاش پس شنیدن رازم امینم باشید و خیانت روا مدارید ، من فراریم !
ماه : فراری ؟!!!
ستاره ها : از دست که ؟ 4
باد : می دانم با گفتن این راز مرگ را به جان می خرم اما چاره ای نیست ، من از زندان آتشین فرار کرده ام .
ماه : آتشین ؟
باد : آری ، آری ،،، وزوز می کردم و او مرا بگرفت و در زندان انداخت ،،، به این عمر درازم هیچ دیواری را توان نگهداشتن باد در پس خود
ندیده ام ، دیوارهای زندان آتشین نیز نتوانست با من تا به آخر به سر برد .
ستاره ها : ما شنیده ایم از زندان آتشین نمی توان گریخت ...
باد : درست شنیده اید ، درست ،،، من اگر باد نبودم مگر می توانستم ؟ هرگز ، دایره زنگی در دست گرفتم و زدم و رقصیدم همچون مستان و
دیوانگان ، این گونه ( می زند و می رقصد ) ،،، قصه با آتشین گفتند ، خواست به دربارش روم و بخوانم و برقصم ، به لحظه ای مناسب
دررفتم .
ستاره ها : اینجا چه می کنی ؟
باد : باقی رازم را می توانم بر زبان آورم و ترسم از برملاشدنش نباشد ؟
ماه : بازگوی ، اینجا آتشین دوستی ندارد .
باد : پس می توانم ، می خواهم دوستانی پیدا کنم و به سوی قصر آتشین هجومی آغاز کنم ...
ستاره ها : هجومی به قصر آتشین ؟
باد : کاش اعتماد بیشتری می کردم بر شما ...
ماه : بگوی و راحت باش ، اینجا هیچکس اعتماد نخواهد فروخت .
باد : حدس من نیز چنین است اما چه کنم که ترسی دارم بی نهایت ، با این همه بازخواهم گفت ، آتشین می خواهد خورشید از آسمان برباید و
خود تنها شعله افروز آن باشد ...
ماه : چه گفتی تو ؟
ستاره ها : چه گفتی ؟
باد : آنچه گفتم ...............................................................
ماه : نزدیک تر بیا و بیشتر آگاهمان کن .
باد به ماه نزدیک می شود و در یک لحظه به طرف او هجوم می برد و با داس
ضربه ای به او می زند .
ستاره ها قبل از فرودآمدن ضربه ای دیگر ماه را دوره کرده و باد را فراری
می دهند .
ستاره ها ماه را که زخمی شده است دور می کنند .
باد : آه نتوانستم کارش تمام کنم ، لعنتی های بدریخت مزاحم ، احمقها اگر نبودند کارش تمام بود ، مهم نیست ، هنوز فرصتم باقیست ، باید سراغ
خورشید روم .
خورشید هویدا می شود .
خورشید : هیچ نمی بینم به این سیاهی ، چه سیاه شبیست امشب .
باد : بی ماه و ستارگان شب باید هم چنین باشد ، سیاهتر از قیر .
خورشید : تویی باد ؟
باد : گفتم که عاشقتر از آنم که با شنیدن یک جواب نه بروم و دوباره باز نیایم خورشید جان .
خورشید : گفتی ، آری ، اما اگر عاشق باشی باید بدانی در دل من چه می گذرد ، من نیز عاشقم ، عاشق ماه .
باد : او چه ؟
خورشید : او ؟؟؟ آه باد ، نمی خواهم هم کلامت باشم ، برو .
باد : از امشب ماه را نخواهی دید .
خورشید : ... 5
باد : درست شنیده ای ، او هرگز بر آسمان نخواهد تابید .
خورشید : شیوه مناسبی برای بیرون آوردن رقیب از دل معشوق پیش نگرفته ای .
باد : او رفت ، دست در دست ستاره ای فروزانتر از تو ، ستاره ای با گیسوانی زردتر از گیسوان تو خورشید جان .
خورشید : او هرگز خورشیدش را رها نمی کند .
باد : اگر نکرده بود اینک باید در آسمان می تابید .
خورشید : بی هیچ شکی ماه و ستاره ها اینک به قرارگاه همیشگی اند تا رقصی آغاز کنند و تصویرشان بر آب دریا افتد ، می روم به تماشا .
خورشید می رود .
باد : تصویر رقص ماه بر آب دریا !!! اوهوم ،،، خب البته اگر دریایی باشد ،،، بوز باد و بخشکان دریا که اینک گاه آخرین ترفند است ، آی سیاه ابر
باران زا راه خود کج کن ، حسرت باران بر دلشان بماناد تا بدانند با چون منی نتوان رخ به رخ شد .
رقص ابرها و باد .
4 .
خورشید به انتظار بر سنگی نشسته است .
خورشید : چه دل پرآشوبی دارم به این لحظه های بی اویی ، بی تابتر ثانیه های زندگی را با خود می کشم به قرارگاهم ، نه از ستارگان شب اثری
می بینم و نه از ماه خوش سیما ، ابری سیاه باز می دارد از دیدن مرا ، ابری که بارانی با خود ندارد و باید که می داشت ! نکند گفته ی
باد راست باشد و او دیگر نیاید به رقص ؟ بگذار این سوی تر روم و دریا را بنگرم ، ، ، وای از این دم ...........................
باد می آید .
باد : نگفتم با تو نه دریایی خواهی دید و نه عکس ماهی رقص کنان بر آبها !
خورشید : هرگز این با من نگفتی ...
خورشید : گفتم ، تو اما باوری بر گفته ام نیاوردی خورشید جان ، می بینی ؟! آه ، چه دهشتناک منظره ای می بینم ، دریا خشک تر از بیابانی بی
آب ، دریایی تشنه تر از کویر !
خورشید : چگونه باورم باشد ؟
باد : این هنوز تمامی ماجرا نیست خورشیدک من ، آه شرمنده ، خورشید جان ،،، آنچه تو باید می دانستی فراتر از این بود .
خورشید : تاب هیچ سرپوشیده کلامی ندارم ، بگوی .
باد : فاش که می گویم جز نگاه سردی با تو همراه نمی شود و من از آن در عذاب می افتم ، هر که عاشق نگاه مهربان و گرم تو شود دردی و
رنجی بیشتر از سردی نگاهت دلش را ...
خورشید : آنچه می خواستی فاش گویی بازگوی ...
باد : اطاعت خورشید جان ، به مهر کلام آغاز می کنم و تو بازم می داری ، باشد ، باشد ، اگر لایق خلوتی با تو باشم به آن دم ...
خورشید : نخواهی گفت ؟
باد : می خواهم اما این دل دست از سر من بی نوا برنمی دارد تا ...
خورشید : باید بروم ماه را بیابم .
باد : اگر هوشی با تو بود می دانستی ترکت کرده و هرگز باز نخواهد گشت .
خورشید : ...
باد : از این که صدایم را بالا بردم شرمسارم ، گوش به هیچ نمی دهی ، به هیچ نمی اندیشی جز آنی که در سر داری ، او با ستاره ها خوش است و
تو هرگز نتوانستی این را بفهمی ، با تو می گویم و تو بد نگاهم می کنی ، رها کن عشق دروغینی را که دلت را اسیر خود کرده خورشید ...
خورشید : آی باد بد وزش تا به امروز کسی را رخصت اینگونه همکلام شدن با خویش نداده ام ، تو از چه گمان می بری هر آنچه دوست تر
می داری می توانی بر زبان آوری ؟ هان ؟
باد : خشمت نیز زیباست ،،، شرمسارم از خشم خویش در حضورتان خورشید بانو ،،، با این همه حرفم را خواهم گفت ، من خواهان وصلت با 6
توام حتی اگر قلبت با ماه باشد ، می ارزد انتظار آن لحظه هایی که چون تویی آرام آرام دل از معشوقی دروغین برکنی و مهر آغاز کنی با
عاشق راستینی چون من ، من به انتظار آن لحظه ها خواهم بود ،،، اگر خواستی چشم از راه همیشگی ماه به سوی من بگردانی می توانی
مهربانی را در چشمان من نیز ببینی ،،، اما آنچه تو باید بشنوی این است ، او رفت ، همراه با ستاره ای فروزان ، با دیدگان خود دیدم ،،، آه ،
خورشید بانو تو را چه می شود آخر ؟ من از او عاشقترم بر تو ،،، تو به رقص او عاشقی ؟ من نیز رقاصه ای خوش رقصم بانو .
رقص سرخوشانه باد .
خورشید : ( بی توجه به رقص باد ؛ مبهوت و حیران ) چگونه باورم باشد به بی مهری ماه ؟ ( می خواند )
یادیما دوشنده قارا گوزلرین
گویده اولدوزلاردان آللام خبرین
آیریلیق آیریلیق آمان آیریلیق
هر بیر درددن اولار یامان آیریلیق .
خورشید مبهوت و حیران دور می شود .
باد : کاش اجازه ای با من بود ، رخصت خاموشی خورشید ، چه توفانی می شدم به آن دم ، چه توفانی ،،، این رفت و به یقین می دان دیگر سراغی
از او در آسمان نخواهد بود ، دست کم تا مدتی ، جنون زده بدبخت ،،، نوبت ماه است انگار .
5 .
تاریکی همه جا را فراگرفته است .
ماه همراه با ستاره ها برای پیدا کردن خورشید به همه جا سر می کشد .
ستاره ها : نیست .
ماه : نمی تواند نباشد .
ستاره ها : خود گشتی و نیافتی ، یافتی ؟
ماه : باید باشد .
ستاره ها : باید باشد اما نیست .
ماه : وای از این سیاهی .
ستاره ها : چه کنیم ؟
ماه : بی او هیچ .
ستاره ها : برای یافتن او چه کنیم ؟
ماه : من رقصی آغاز خواهم کرد ، به یقین به تماشا بالای دریا خواهد آمد .
ستاره ها : چنین باد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آه دریا !!!
ماه : وای .................................................
ستاره ها : دریا خشکیده !!!
ماه : حال دیگر حتم دارم باید بروم و خورشید را به هر کجا باشد بیابم .
باد می آید .
باد : می گویم خود را خسته خواهی کرد ماه بی فروغ ، بی خورشید چه کم فروغی تو ، بگذریم ، بی دراز کردن سخن با شما از آنچه روی خواهد
داد می گویم ، خورشید مرده است و من آمده ام شما را به سوگش برم .
ماه : دروغ است ...
ستاره ها : دروغ است ...
باد : باور یا بی باوری شما تغییری در اوضاع پیش آمده ایجاد نمی کند ، باید با من همراه شوید .
ماه : ما تسلیم دروغ تو نخواهیم شد ، اگر خورشید نباشد بهتر که من نیز نباشم ... 7
ستاره ها : ما نیز ...
باد : اگر شده با زور خواهمتان برد ...
ماه : با تو خواهیم جنگید ، شکستت خواهیم داد ، پس شکست چون تویی به جستجوی خورشید اگر شده هزار سال راه بپوییم از پای نخواهیم
نشست ، خورشید بی شک به جایی منتظر است و دیده به راهمان دارد ، بی او سیاهی زندگی از همه خواهد گرفت ...
ستاره ها : روزی خورشید با ما رازی گفت ، اگر ماه می خواهد به من برسد باید از خود بگذرد ، نه برای خود ، به خاطر دیگران ...
ماه : اگر شده فقط بروم و بروم و بروم خواهم رفت و او را پیدا خواهم کرد تا همچون همیشه بتابد و گرما دهد به هستی همگان ...
باد : بدا به حالتان ،،، باشد ، من برای جنگ آماده ام ،،، آی ابرهای من ، برای جنگ آماده شوید .
6 .
ماه و ستارگان با باد و ابرها می جنگند .
جنگ مغلوبه می شود .
ماه زخمی همراه با ستاره هایی که زنده مانده اند به سوی افق می روند .
7 .
ماه آخرین رقص خود را آغاز می کند : رقص ساری گلین .
این رقص ، رقص رسیدن به عروس زرد رخ آسمان ؛ خورشید است .
ماه : ( می خواند )
ساچین اوجون هورمزلر
نئنیم آمان آمان ساری گلین
گولو سولو درمزلر
نئنیم آمان آمان ساری گلین
سنی منه وئرمزلر
نئنیم آمان آمان ساری گلین
بو دره نین اوزونو
چوبان قایتار قوزونو
نه اولار بیرده گورم
یارین گول اوزونو
نئنیم آمان آمان ساری گلین ...
خورشید نمایان می شود .
آتشین به خود می پیچد .
ماه و خورشید یکی شده اند .
پایان .
91.06.25
دئرام متنی : زیلزیله ...
کوچه : آخشام باشی .
آیدین سربازلیق پالتاری اینینده کوچه نین باشیندان گلیر .
شیخ مختار اوبیریسی طرفدن گلیر .
شیخ مختار : اوغلان باشیین سالیب آششاغیا هارا گئدیرسن ؟ ؟ ؟ به هانی سالامین ...
آیدین : سالام شیخ مختار عمی .
شیخ مختار : هه ، ایندی اولدو باخ ،،، سالام آیدین بالا ، اوغلان خوش گلدین ، نه زامان یئتیشدین ؟ مرخصیه گلیبسن ؟
آیدین : مرخصیه ؟
شیخ مختار : اده به دیلین نیه توتولور ؟ مارال ائشیدسه سئوینجک ، هله گئد بیر ائوده آنایین آتایین گور گتیررم گوررسن بیله سین ...
آیدین : آتامدا ائوده دیر ؟
شیخ مختار : قونشو قونشونون هر نیین بیلر آمما بونو بیلمیرم باخ ، اولماسادا گلردا .
آیدین : یانی گئدیم ائوه ؟ یا ...
شیخ مختار : اوغلان آنایین گورمک واجیبدیر ، گئد ،،، آللاه اکبر .
آیدین گئدیر .
شیخ مختار ایستییر گئدسین حیدرعمی ایله اوز به اوز گلیر .
حیدرعمی : خوش گوردوک شیخ مختار .
شیخ مختار : خوش گونون اولسون حیدر عمی ، هارا بو توولا ؟ اولمویا خبری ائشیدیبسن ؟
حیدرعمی : ائشیدیب حالیم خاراب اولوب ...
شیخ مختار : آی کیشی جاماهات بوجور سوز ائشیدنده سئوینیر سنین حالین خاراب اولوب ؟
حیدرعمی : شوخلوقا هئچ حالیم یوخ کیشی ، قوی گئدیم ایشیمین دالیسیجاق ...
شیخ مختار : نه شوخلوقو جانیم ؟
حیدرعمی : شیخ مختار دوغرودان سن خبری ائشیدیبسن بوجور گوله گوله دانیشیرسان ؟
شیخ مختار : من خبرین اوزون گورموشم کیشی ائشیدیبسن ندیر ...
حیدر عمی : یوز سیرا بو آروادا دئدیم تیلویزیونو آچیخ قوی بیزده مملکتین خبرلرین بیلک ، قولاق وئرمدی کی وئرمدی ...
شیخ مختار : آی کیشی لاب ساریدین ها ، اولمویا تلویزیون گوستره جیدی ؟
حیدرعمی : تلویزیونون ایشی بودوردا ، گرک گوسترسین .
شیخ مختار : گور ایندی سن شوخلوقا توتوبسان یا من ، واللاه سنین کئفین سازدیر ، جانیم بویله اولسا تلویزیونون وقتی اولماز آیری بیر خبر وئره ،
اوندا گرک بیر به بیر ...
حیدرعمی : شیخ مختار کیچیک خبر دئییلدی کی تلویزیون گوسترمیه آخی ، هئچ بیلیرسن نلر اولوبدور ؟
شیخ مختار : آی کیشی بیر سربازین مرخصیه گلمغین تلویزیون گوسترمز .
حیدرعمی : باشا دوشمورم سن ندن دانیشیرسان ، اولمویا آیدیندن بیر خبر اولوب ؟ من اولوم بیر سوز ائشیدیبسن ؟
شیخ مختار : ائله اصلی خبر اونون خبریدیردا ...
حیدرعمی : یا ابوالفضل ، یا ابوالفضل اوزون کومک اول ...
شیخ مختار : آی کیشی سنه نه اولدو ؟ بیری گلسین کومکه ،،، جئیران باجی ، مارال ...
جئیران باجی گلیر .
جئیران باجی : یا اون ایکی ایمام ، نه اولوب بونا ؟ یا ابوالفضل ...
شیخ مختار : گئد بیر قاب سو گتیر گوروم ...
جئیران باجی گئدیر بیر قاب سو ایله قاییدیر .
جئیران باجی : حیدر ، حیدر سنه نه اولدو ؟ حیدر !!! 1
شیخ مختار : قورخما بابا هئچ زاد اولمویوب ، حتمن فیشاری یئنیب .
حیدرعمی : آیدیندن نه خبر وار آی کیشی دئگوروم آخی ...
جئیران باجی : یا حضرت عابباس ، یا اون ایکی ایمام ، آیدین بالاما نه اولوب ؟ یا ابوالفضل ...
شیخ مختار : آی هوو ، به سیز نیه بوجور ائلییرسیز ، نه اولاجاق آخی اونا ؟
حیدرعمی : زیلزیله ..............................
شیخ مختار : سوسما گورومدا اه ، نه زیلزیله سی ؟
حیدرعمی : سن کی دئدین خبری بیلیرسن ، زیلزیله گلیب ...................
جئیران باجی : کول اولدو باشیما ، یا ایمام رضا ، کیشی هارا زیلزیله گلیب ؟
شیخ مختار : کیشی دانیشدا نیه به سن لال اولوبسان ...
جئیران باجی : اولمویا اهره ، دیلیم لال ، اورا ...
حیدرعمی : قورخما ، هئچ زاد اولمویوب ، آز ...
جئیران باجی : وای اوغلوم وای ، بیرده نه م وای ...
شیخ مختار : آی آرواد دور آیاقا گوروم سنده ، سیز لاب اوزویوزو ساریدیز ها ، آیدین گلدی گئدی ائوه بایاخلاریما ...
جئیران باجی : سن ابوالفضل دوز دئییرسن ؟
شیخ مختار : اوزوم یوللادیم ، اولمویا گلمییب ائوه ؟
جئیران باجی : گلسیدی من گورمزدیم ؟
شیخ مختار : اده واللاه او سفیه اوغلو سفیه گئدیب بیزه مارالین یانینا ...
حیدرعمی : سفیه اوزونسن آی کیشی آغزینلا دانیش ...
شیخ مختار : هن نه اولدو دیریلدین دیلین آچیلدی ؟
حیدرعمی : اوزونه یامان دئگینن به منیم گوناهیم ندیر دئییرسن سفیه اوغلو ...
شیخ مختار : اولماسایدی مرخصیه گلمک همین قاچمازدی بیزه کی ، گئدردی آناسین گورردی .
جئیران باجی : سن آللاه گلیب آخی ؟
شیخ مختار : من گئدسم خوش اولماز ، سن گئد او آنلامازی چاغیر گلسین ائشیه ...
جئیران باجی گئدیر .
حیدرعمی : نه وقت گوردون اونو ؟
شیخ مختار : سندن قاباق ، آی کیشی یوز سیرا دئمیشم بو اوغلویان دئگینن بیزه گلمسین .
حیدرعمی : گلیر گلیردا ، سنله ایشی یوخ ...
شیخ مختار : آخی کیشی اونلار هله ...
حیدرعمی : هله نه ؟ هان ؟ اونلار آداخلی اولماسایدی گلسیدی سیزه اوزوم باشین کسردیم .
شیخ مختار : آداخلیدیر دوز ، دئمیشدیم اوز ائوی ییزه آپاراناجاق حاققی یوخ گله بیزه ، دئممیشدیم ؟
حیدرعمی : آی کیشی سرباز نه قانیر هئیوا کالدی یا یئتیشمیش ، سوزه قولاق وئرمیردا .
شیخ مختار : او سنین سوزوین قولاق وئرمیر منیم گوناهیم ندیر ؟
حیدرعمی : یاخچی کیشی چیغیریب جاماهاتی کوچه ده ییغما باشیمیزا .
شیخ مختار : قوی ییغیشسینلار ، قوی بیلسینلر ، آی جاماهت سیز دئیین منیم گوناهیم ندیر ؟ نیه گرک منیم آبیریملا اوینانا ...
حیدرعمی : آی کیشی شرعی قیچلارینین آلتینا قویمویوبلار کی ، آداخلیسین گئدیب گوره ، بونون نیی پیسدیر ؟
شیخ مختار : واللاه یاخچی سوزدور ، به بونلار هارادا قالدیلار ؟
حیدر عمی : اوداها گلیرلر ...
جئیران باجی آیدین ایله گلیر . 2
حیدرعمی آیدین ایله قوجاقلاشیر .
شیخ مختار : اوغلون گوردو هر نه یاددان چیخدی ...
حیدرعمی : یوخ چیخماییب ، اوغول اورالاردان بیر خبر ......................................
شیخ مختار : بودا سوسدو ، بویون سیزه نه اولوب ؟
جئیران باجی : اوغول قورخوبسان هن ؟ سنی گرک بیر داغلیام ...
حیدرعمی : آرواد بو اوشاق دئییل کی قورخا ، مملکتین سربازیدیر ، هن اوغول اهردن نه خبر ؟ اینشالاه ائیله بیر شئی اولمویوب اورالاردا سنی
اوتوربلر گلسندا هن ؟
آیدین : میه تلویزیون گوسترمی ییبدیر ؟
شیخ مختار : حتمن بویوک دئییلمیش ...
حیدرعمی : من گاراژدا ائشیتدیم .
جئیران باجی : تلویزیون بیر سوز دئمدی ...
آیدین : هر یئر ییخیلدی ، داغیلدی ، هر یئر ، من گوردوم ، اوزوم گوردوم ، یا آللاه ، یا آللاه ...
حیدرعمی : یا ابوالفضل ...
شیخ مختار : به تلویزیون گوسترمی ییب آخی ؟
جئیران باجی : اوغول سن قورخوبسان واللاه ...
حیدرعمی : دانیش گورک .
آیدین : هن ؟ نه دئییم آخی ؟
حیدرعمی : گوردوکلریندن ...
آیدین : ائولر ییخیلدی ، باشاباش ، پاسگاه ترپندی ، ایکی سیرا ، ییخیلمادی ، بئتونداندیر ، هئچ نه اولمادی پاسگاها ، آمما ، آمما ائولر ، ائولر ، یا
ابوالفضل ، یا ...
جئیران باجی : اوغول اوتور یئره ، گل سو ایچ ، گل ...
شیخ مختار : آللاه اوزو کومک اولسون ...
حیدرعمی : آللاه اینسانلاری یارادیب بو گونلره ، اوغول به نیه گلدین سن ؟ اورالاردا کومک لازیم دئییلدی ؟
جئیران باجی : یاخچی گلیب ، واللاه اولردیم بونو گورمسیدیم ...
حیدرعمی : اوغول دئمدین اورالاردا کومک لازیم دئییلدی گلدین ؟
شیخ مختار : حتمن لازیم دئییلمیش بونلاری اوتوروبلر گللر ائولرینه ...
آیدین : داملار ییخیلمیشدی ، هاممیسی ، یولدا گلنده گوردوم ، ورزقان ، اهر ، هریس بوتون خارابا قالیبدیر ، اولن چوخ ، یارالی اولان لابدا چوخ ،
آنالار اوشاقلارین آختاریردی ، آتالاردا ، اوشاقلار آنالارین توپراقلاردان چیخاردیب اوپوردولر ، توپراقلارلا آداملار قاریشیب بیر
اولموشدورلار ، اولن چوخ ، یارالی اولاندا لاب چوخ ، قیرقین گلمیشدی ائلیمیزه ...
حیدرعمی : یا آللاه ...
جئیران باجی : اوغول اوتور یئره سو ایچ ...
آیدین : اوشاقلار آغلار ، سو یوخ اورالاردا آنا ، سو یوخویدو ، ، ، گوزلر یاشلی ، یئمک یوخ ، چادیر یوخ ، پتو یوخ ، ، ، هاممی کدرلی ، قاشدیم ،
قاشدیم ، قاشدیم ...
حیدرعمی : قاشدین ؟
جئیران باجی : سو ایچ اوغول ، سو ایچ ...
آیدین : قورخمالی اولوب اورالار ، قورخوب قاشدیم ، بیلیردیم گرک قالام ، قورخو قاچیرتدی بیلمی ، قاشدیم ...
حیدرعمی : کیم اینانیر بونا ؟
شیخ مختار : قورخوبدا ، بونا نه سوز وار ... 3
حیدرعمی : منیم اوغلوم ؟
جئیران باجی : اوغول سو ایچ ...
آیدین : یئر بئشیک اولوب بیر یئرده دورمور ، یاریم ساهاتدان بیر ترپنیر .
حیدرعمی : اوندا گرک سن میللتی او حالدا اوتوروب جانیان گوره قاچیب گلسن آنایین قوجاقینا ؟ اینانیم بونا ؟
آیدین : آتا ...
حیدرعمی : منیم اوغلوم ؟!!!
آیدین : آتا ...
حیدرعمی : آتا درد ، آتا اولوم ، نه آتاسی داها هن ؟ منیم اوغلوم اولاسان قاچاسان یئرین ترپنمغیندن ؟ وای وای وای سنه ...
آیدین : آتا ...
حیدرعمی : بونو مندن اویرنیبسن ؟ یا آناندان ؟ هان ؟
آیدین : آتا ...
حیدرعمی : بو الکه نین بویله قایداسی وار سن بویله اویرنیبسن ؟
آیدین : هرکیمسه اورالاری گورسه قورخار منیم کیمی ...
حیدرعمی : قورخودان اوله جیدین ؟ قورخموشدون قورخموشدوندا ، نیه به قاچیبسان هله ؟
آیدین : چوخلاری قاچدی ...
حیدرعمی : سن منیم اوغلومسان اونلار کی یوخ ...
آیدین : آتا ...
حیدرعمی : گئد ، داها منه آیدین اولدو ، گئد ...
آیدین : آنا سن بیر سوز دئگینن ...
حیدرعمی : نه دئسین ؟ دئسین سودوم حالالین اولسون اوغول میللتی ، یازیق میللتی اوتوردون گلدین ؟ نه دئسین هان ؟ دئسین باریکالا اوغلوما ؟
شیخ مختار : آی کیشی آز قینا بونو ، قالاردی اولردی ...
حیدرعمی : نه اولاردی بودا قالا ؟ کومک ائیلی یه ؟ نه اولاردی ؟ منی باش آششاغی ائیلمکدن خوشو گلیردی ؟ داها من نئجه بو خالقین ایچینده
باش اوجا یاشامالیام ؟ نئجه هان ؟ وای سنه اوغول ، وای سنه ...
جئیران باجی : کیشی اوزمه اوزویون ...
حیدرعمی : باخ جاماهاتا نئجه باخیرلار بونا ، بو منیم جییاریم ، اوغولومدور ، بو گرک اوزونوده منیده باش اوجا ائیلییردی نه کی بوجور باش
آششاغا ، نئجه اوزولمویوم ؟ هان ؟ سن بونا اویردیبسن بونلاری ؟ خالقی پیس گونده بوراخیب قاچماقی من اویردمیشم بونا ؟
آیدین : آتا قورخدوم ، واللاه قورخدوم ...
حیدرعمی : آنلامادین قورخدون ،،،،،،،،،،، سن سربازسان ، سن منیم اوغلومسان ، تورک اولادی قورخاق اولار ؟ ندن قورخدون ؟ جانیندان ؟ آخی
خالقین یولوندا وئریلمسه جان اونون ارزیشی ندیر ؟ هان ؟ نیه لازیم اولاجاق ؟ اولمویا قوردلا قیامته قالاجاقسان ؟ ندن قورخدون ؟
ندن ؟
شیخ مختار : آی کیشی بوراخ بونو ...
جئیران باجی : اوغول گل بویانا ...
حیدرعمی : قولاق وئر گور نه دئییرم ، یا ایندی منیم وانتیمی گوتوروب دولدوراجاقسان اورادا لازیم اولان وساییل ایله دوشجکسن اوزومله گئدک
اهره ساری یادا داها گئدیب دالیان باخمیاجاقسان ؟ منیم قورخاق اوغلوم اولمویا یاخچیدیر ...
شیخ مختار : آی کیشی بو نه سوزدور ؟ ائشیدمدین دئییر یئر تئز تئز تیتره ییر ؟ بو گئدسین اولسون اوزوده بدبخت اولسون منیم قیزیم مارالدا ؟
حیدرعمی : مارالداندا سوروشسان منی حاقلی بیلر ، اونوندا خوشو گلمز اوشاقلاری بیر قورخاقین اوشاقی اولسون ...
شیخ مختار : سون سوزوندور ؟
حیدرعمی : سون سوزومدور ... 4
شیخ مختار : جئیران باجی سن بیر سوز دئگینن بونا ؟
جئیران باجی : بو منیم اوغولومدور ، جانیمدیر ، بونو من بویودموشم الیمین آغاجی اولا ، پیس گونده دایاقیم اولا ، بو منیم روحومدور ...
شیخ مختار : بونلاری منده بیلیرم آیدینده بیلیر ، بو کیشی یه دئگینن ائشیدیب شئیطانین ائششگینن دوشسون ...
جئیران باجی : بیلیرم بیلیرسیز ، دئدیم یادا سالام ، بو کیشی آجیدا دانیشسا دوز دانیشیر ، منیم اوغلوم منه گوزومدن ایستملی اولسادا آتاسی
دئدیکلری منیمده سوزومدور ، بو اولکه نین خالقی مینلر ایلدی بویله یاشاییب ، اولادلارین بویله اویردیب ، ایندی نئجه من بو
خالقین دبلرین قویوم قیچیمین آلتینا ؟ کیم دئییر منیم اوغلوم اوبیریسیلردن گوزو قارادیر ؟ هله کیم دئییر بو اورادا قالسایدی
اوله جیدی ؟ اجلین اورا بوراسی وار ؟
شیخ مختار : بو سوزون سوزو یوخدور داها ...
جئیران باجی : اوغلوم آتان دوز دئییر ، سن قاییدماسان داها بو خالق ایچینده باش اوجا یاشاماق اولماز ، اوزون باش آششاغا اولارسان ، بونو
ایسته ییرسن ؟ آتانلا قایید گئد اورایا ، جان شیریندیر آمما اولوم هر یئرده وار ، اونلار بیزیم کومکلریمیزی گوزله ییرلر ، ائیله بیل
اوز آنان آتان ، اوز آداخلین ، یولداشین ، قونشوندورلار ، ائیله بیل اوز عائیلن اوچون چاللاشاجاقسان ، قایید گئد اوغلوم ، گل بودا
منیم قولباقلاریم ، آل آپار اورایا ، بیلیرم اورادا هر نه لازیمدیر ، ائوده پتودا وار گیلیمده ، آتانلا دوش یولا ، بونلار کی ییغیشیبلر
بورایا بونلاردا کومک ائیله یرلر ، باخ هاممی سنه بیر پهلوان کیمی باخیر ، قایید اوغلوم ، بونلارداندا نه وئرسلر آل آپار گئد ،
یاشامالیدیر خالقیمیز ، پیس گونده گرک بیربیرین دایاقی اولاق .
سون .
۱۳۹۱.۰۵.۲۶