متن درام : پارک شهر ...

پارک شهر ... 

اشخاص بازی :

مجسمه و ژولیده ، خروس و مرغ  ، روباه و اسب  ، فیل وموش کور ، عقاب و گنجشک  ،  مرد نیمه برهنه و دختر  ، مسافر   .

صحنه :

صحنه باغیست زیبا در دامنه کوهی سربفلک کشیده   . مجسمه ای بر روی یک سکو قرار داده شده است .

نور  .

ژولیده استراحت میکند ، متوجه آمدن کسی میشود ، خودش را قایم میکند  .

مسافر وارد میشود  .

مسافر : چقدر خسته شدم ، از بس راه ناهموار بود که نمیشد براحتی قدم برداشت ، بشینم کنار این مجسمه تا کمی استراحت کنم ،،،،،،،،،،،، آخ که

            چقدر میچسبه ،،،،،،،،، به به ، چه جای قشنگی ، چه عطر و بویی داره اینجا ،،، آدمو سرحال میاره ،،،،، خب خب خب ،،، حالا ببینم چکار باید

             بکنم ، قبل از هر کاری باید یه دوری تو این باغ بزنم ، مگه میشه از همچین جای قشنگی دیدن نکرد ، حیفه بخدا ، موقع برگشتن باید بتونم

             بگم که چه جور جایی رفتم و اومدم ، نمیشه که بگم هیچی ندیدم و هیچی نفهمیدم ، اونوقت بهم میگن مگه کور بودی که ندیدی ؟ مگه

             عقل نداشتی که نفهمیدی اونجا چه خبر بود ؟ نه که نمیشه ، باید بگردم ، خوب هم باید بگردم ،،،،،،،،،،،، از کجا شروع کنم ؟؟؟؟؟ فرقی که

             نمیکنه ، یه طرفو میگیرم و میرم جلو ، خب ،،،،،،،، این کوله پشتی سفر هم بدجوری سنگینه ، بهتره همینجا بذارمش و برم و بیام و دوباره برش

             دارم و برم ،،، اگه کسی اینورا اومد و برش داشت چی ؟ هان ؟ ؟ ؟ بهتره از همین مجسمه آویزونش کنم ، اگه کسی هم از اینورا رد بشه حتما

             فکر میکنه جزئی از مجسمه است و رد و میشه و میره ، آره فکر خوبیه ( زمانیکه کوله پشتی در دست مجسمه قرار گرفت مجسمه

           جان میگیرد  ) ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، این از این ،،، برم ببینم چی به چیه ...

مسافر خارج میشود  .

ژولیده از مخفیگاهش بیرون می آید   ، رفتن مسافر را نگاه میکند ، دنبال کوله پشتی میگردد ، کوله پشتی را در دست مجسمه میبیند ، میخواهد آنرا بردارد که مجسمه با حرکتی مانع او میشود  .

رقص جنگ مجسمه و ژولیده  .                                                                                                                     1

ژولیده : برمیگردم و ازت میگیرمش مجسمه عوضی ...

ژولیده با عصبانیت خارج میشود  .

مجسمه شروع میکند به حرکت کردن ،،،،،،،،،، یک مردکه تقریبا لباسی بر تن ندارد و یک دختر ازطرف راست و چپ مجسمه بیرون می آیند ، انگار جزئی از او بوده اند  ،،،،،،،،،، ژولیده به خود میپیچد ،،،،،،،،،، مجسمه اشیاء داخل کوله پشتی را یکی یکی بیرون می آورد  ، مرد نیمه برهنه و دختر میرقصند ،،،،،،،،،، با راهنمائی ژولیده چند نفر نیزه بدست وارد میشوند ،،،،،،،،،، مجسمه چماق را از کمرش آویزان میکند ، مرد نیمه برهنه مثل درختی ایستاده است و دختر مثل بوته گلی بر زمین نشسته است ،،،،،،،،،، نیزه داران مرد نیمه برهنه را محاصره میکنند ، دختر به خودش میپیچد ، مرد نیمه برهنه بطرف نیزه داران حرکت میکند  ،،،،،،،،،، نیزه داران حلقه محاصره را تنگتر کرده اند ،،،،،،،،،، مجسمه تیر و کمان را به پشتش میبندد ، مرد نیمه برهنه حالت هجومی به خود میگیرد ،،،،،،،،،، ژولیده دستور حمله میدهد ،،،،،،،،،، مجسمه زین و دهنه اسبی را بروی اسبی خیالی سوار میکند ، مرد نیمه برهنه درگیر شده است ، دختر با ترس نگاهش میکند  ،،،،،،،،،،  مجسمه چرخ ارابه ای را در کنار خود بر روی زمین قرار میدهد ، مرد نیمه برهنه که با نیزه داران درگیر شده است شکست میخورد ، دختر گریه میکند ،،،،،،،،،، نیزه داران مرد نیمه برهنه را با خود بیرون میبرند ، دختر در جستجوی مرد نیمه برهنه است ،،،،،،،،،، ژولیده مرد نیمه برهنه را میگردد و چیزی نمی یابد ، ژولیده با عصبانیت مرد نیمه برهنه را رها میکند و گوشه ای به انتظار کمین میکند ،،،،،،،،،، مجسمه ساعتی را از کوله پشتی درآورده و به مچش میبندد ،،،،،،،،،، مرد نیمه برهنه که از دست نیزه داران فرار کرده است با کمک دختر که با یافتن اوچرخ ارابه را از کنار مجسمه برداشته و به کمک او آمده است بر نیزه داران پیروز میشود ،،،،،،،،،، مجسمه مرد نیمه برهنه و دختر را تشویق میکند و ساعت را به آنها میدهد ،،،،،،،،،، مرد نیمه برهنه در حالیکه لباسی کاملی بر تن دارد ساعت بزرگی را حمل کنان به دور دختر که بر زمین نشسته است میچرخد ،،،،،،،،،، مجسمه چتری را باز میکند ، رعدوبرق  و بارش باران شروع شده است  ،   مرد نیمه برهنه بذرافشانی میکند ، دختر از زمین بیرون می آید ، انگار شکوفا میشود ، مجسمه چتر را بالای سر دختر و مرد نیمه برهنه که میرقصند نگه میدارد  ،،،،،،،،،، ژولیده همچنان در کمین است  .

سیاهی  .  نور  .

مجسمه بر جای خود ایستاده است  .

مرغ و خروسی تاب میروند  .

مرغ : وقت من بیشتر از اینا ارزش داره ، گفتم که نمیخوام ببینمش ...

خروس : خیلی هم دلت بخواد ...

مرغ : دلم بحالت میسوزه ...

خروس : اگه مال تو بود که ارزششو تا عرش بالا میبردی ...

مرغ : مال منم بود نظرم همونی بود که گفتم ، حالمو به هم میزنه ...

خروس : تو که هنوز ندیدیش ...

مرغ : تعریفشو که کردی فهمیدم چه جوریه ...

خروس : من که میگم به یه بار دیدنش می ارزه ...

مرغ : منو آوردی اینجا که این چرت و پرتا رو بهم بگی ؟ از کلاسم  موندم ...

خروس : آخه مگه اونجا چه خبر ؟ شما مرغا که فقط بلدین تو کلاس با هم بشینین و پشت سر این و اون بدگویی کنین ...

مرغ : بهتر از اینه که مثل شما خروسا برا همدیگه رجز بخونیم و جر بزنیم ...                                                                                                    2

خروس : خب اگه اینا رو میدونی پس برا چی برای رفتن به همچین کلاسی عجله میکنی ؟

مرغ : دوست دارم اونجا باشم ...

خروس : پس کلاس رفتن یه بهونه است ، تو میخوای بری تا پیش اونای دیگه باشی ...

مرغ : کیا ؟

خروس : خودت بهتر میدونی ...

مرغ : میخوام تو بگی ...

خروس : تو دلت با من نیست ...

مرغ  : منظورت اینه که من میخوام برم اونجا تا یکی دیگه رو ببینم ؟

خروس : من همچین چیزی نگفتم ...

مرغ : اما معنای حرفت این بود ...

خروس : اگه تو دلت اینجور چیزا  نبود متوجه نمیشدی ...

مرغ : تو فکر کردی من کی ام ؟ یه ...

خروس : اگه بزبونش بیاری لابد تو وجودت هست که ...

مرغ : تو ،،، تو ،،،،،،،،، نمیخوام ببینمت ...

خروس : دروغ که نمیگم ...

مرغ : برو گمشو ،،،،،،،،،، گمشو برو ،،،،،،،،،،،،،، گفتم نمیخوام ببینمت ...

خروس : گفتم که همه اش بهونه است ،،، تو منتظر این لحظه بودی که این حرفو بهم بگی ،،،،،، تو یه کاری کردی که کارا به اینجا ختم بشه تا تو بهم

                بگی برم ،،،،،،،،،،،،،، باشه ،،،،،،،،،،، باشه ،،،،،،،،،،،،،،،، منم میرم و گم میشم تا تو به کارات برسی ، به دوستات برسی ،،،،،، میرم و پشت

                سرمو هم نگاه نمیکنم تا مزاحم تو و کارات نباشم ، آره که میرم و گم میشم ، خوب هم گم میشم ،،، خوش باش که به خواسته ات رسیدی

                خانوم مرغ کلک ................................................................

مرغ : برا من فیلم بازی نکن بابا ...

خروس : وقتی رفتم و دیگه ازم خبری نشد اونوقت میفهمی فیلم بازی کردن چه جوریه خانوم خانوما ...

مرغ : تو نمیتونی بری که موندی ...

خروس : حالا میبینیم ...

مرغ : گفتم که تو هیچ جا نمیری ...

خروس : خواب دیدی خیر باشه ...

مرغ : صبر کن بینم ،،،، کجا ،،،، وایستا میگم ،،،،،،،،،، نه انگار تو دنبال یه بهونه بودی که از دست من دربری آقا خروس زرنگ ...

خروس : سعی نکن کارای خودتو به من نسبت بدی ...

مرغ : اما میبینی که من اینجام و این توئی که داری میری ...

خروس : تو مجبورم کردی ...

مرغ : وایستا ثابت کن که حق با توئه ، چرا پس داری فرار میکنی ...

خروس : وایستم که چی بشه ؟ که هر چی گفتم مسخره کنی و باور نکنی ...

مرغ : آخه چیزی که گفتی واقعا مسخره بود ...

خروس : بفرما ، نگفتم ، برم که بهتره ...

مرغ : صبر کن ، تو میخوای من چیزی رو که ...

خروس : من میخوام برم .....................................

مرغ : خیلی خب ،،،،،،،،،،،، بمون ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، نرو ...

خروس : بمونم هم فایده ای نداره ، تو همونی هستی که دوست داری باشی ،،، مغرور و ...                                                                             3

مرغ : نه ،،،،، اگه نری قول میدم همونی بشم که تو میخوای ...

خروس : نمیتونی ...

مرغ : میگم نرو ،،، د  نرو  ،،، بمون خب ،،،،،،،،،،،، بمون میگم ،،،،،،،،، بمون .....................................................................................................

خروس : خوشت می آد هم خودتو هم منو به گریه بندازی ،،، اه ...

مرغ : میخوام ببینمش ...

خروس : لازم نکرده ...

مرغ : گفتم میخوام ببینمش ...............................................

خروس : صبر کن خب ،،،،،،،،،،،،،،،،،، میگم صبر کن ،،، وای از دست تو ،،،،،،،،،،، اینم  تخم مرغ طلایی خروس نشان من ...

مرغ : قشنگه ............................................................

خروس : تو که گفتی به دلت نمیشینه ...

مرغ : اذیتم نکنه دیگه ...

خروس : وای که بدبخت شدیم ...

مرغ : چت شد یهو تو ؟

خروس : برنگرد ،،، یکی داره می آد ،،، ژولیده است  ،،، ما رو اینجا ببینه اونم با این تخم مرغ کارمون ساخته است ...

مرغ : به اون چه ؟

خروس : تا بخوایم ثابت کنیم چیزی به چیزی نبوده تخم مرغ  این وسط هپلی هپو میشه ...

مرغ : پس نگران اینی ...

خروس : نه خب ، نگران تو هم هستم ،،، اما این امانته ...

مرغ : خب اگه نگرانیت بخاطر از دست دادن اینه که قایمش کن ...

خروس :  اگه پیش من باشه پیداش میکنه ...

مرغ : بدش به من ...

خروس : بازم پیداش میکنه ...

مرغ : آهان آهان ،،، بنداز تو جیب این مجسمه  ...........................................................................................

مجسمه : من براتون نگهش میدارم ...

خروس : قربون تو مجسمه خوب ...

مجسمه : کاری نکردم ...

خروس : تو برو کلاس تا من باهاش حرف بزنم و ردش کنم بره  ...

مرغ خارج میشود  . 

ژولیده وارد میشود  .

ژولیده : چی به چیه و کی به کی ؟ چه خبر بود اینجاها ؟؟؟؟؟؟؟؟

خروس : دوست داری یه پیتزای مخصوص تخم مرغ مهمونت کنم ؟

ژولیده : چرا که نه ...

خروس : بشین تا برات بیارمش ،،، اما در عوض چی  هان ؟؟؟ شتر دیدی ندیدی ...

ژولیده : من چکار دارم به شتر ، سواری پیشکش خودت ، پیتزا رو عشقه ...

ژولیده بطور کاملا وحشیانه ای در حال خوردن پیتزای تخم مرغ است  .

سیاهی  .  نور  .                                                                                                                                   4

روباه : من با گوشای خودم شنیدم ...

اسب : هر گوشی ممکنه معیوب باشه ...

روباه : خوبه ، ببین کی داره از معیوب بودن گوش من حرف میزنه ، هاع ،،، تو مگه دکتری از این حرفا میزنی هان ؟؟؟ در ثانی تو که تا همین دیروز

           بهش حسودی میکردی ...

اسب : حسادت که نه اما ازش خوشم نمی آد ، زورش همیشه بیشتر از منه  ...

روباه : خب اسم این حسادته ، حالا که اینجوریه پس برا چی حرفامو باور نمیکنی ؟

اسب : خرس ترسوتر از اونیه که هوس کنه سوار من بشه ...

روباه : ترسو هم باشه زورشو داره ...

اسب : خرسا با زور که نمیتونن بپرن بشینن پشت اسبا ...

روباه : اون که نمی آد زینت رو بگیره و بپره بشینه پشتت اسب هالو ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، دور برندار حالا ،،،،،،،،،،، اون میخواد یه گاری بسازه ...

اسب : من اسب بارکش نیستم و هیچوقت هم نمیشم ...

روباه : از تو بزرگتراش سواری دادن ...

اسب : ببین روباه کوچولوی زرنگ ...

روباه : تو ببین اسب مغرور ، ، ، تو یه اسبی    درست ، یال و کوپالت قشنگه   درست ، بالابلندی   درست ، اما هم من و هم خودت خوب میدونیم که

           اگه زرنگیای من نبود تو اینقدرا هم باهوش و توانا نبودی سر حیوونای دیگه کلاه بذاری و سهم اونا رو بخوری و خوش تیپ و هیکل بشی ...

اسب : میشه اون حرف اصلیتو بزنی ؟ اگه دلت سواری خواسته بگو ، من که هیچوقت بهت نه نگفتم ...

روباه : سواری که حق منه ،،، حرف اصلیم اینه که  اگه خرسه موفق بشه و تو رو به گاری ببنده نهایتش دو ماه دوام می آری و کارت تمومه ...

اسب : خب ...

روباه :  اونوقت دیگه از تو چیزی نمیمونه که من بتونم باهاش حال کنم ،،، رک و پوست کنده ، من فکر سواری کردنهای خودمم ،،، خرس نباید بتونه

             یه گاری بسازه در حد و اندازه هیکل تو .........................................................

اسب : میگی چکار کنم ؟؟؟

روباه : چکار کنم نه و چکار کنیم ،،،،،،، باید بهش بگی دوست داری گاری رو خودت بسازی ...

اسب : خودم گاری بسازم و با اون خرسو  اینور و اونور ببرم ؟! حرفا میزنی ها ...

روباه : تو هیچوقت اون گاری رو نمیسازی ...

اسب : آخه ...

روباه : آخه نداره که ، فقط حرفشو میزنی ، تا اون بیاد گاری ساخته شده رو تحویل بگیره چند سالی وقت از دست میده ...

اسب : آخرش ؟

روباه : اون که پیر و تنبل شه زورش به ما نمیرسه ...

اسب : با گذشت زمان درسته که پیر میشه اما چطوری میخوای تنبلش کنی ؟

روباه : بهش میگم فقط بشینه و دعا کنه که تو زودتر گاری رو بسازی ...

اسب : خوبه ، حالا میگی چکار کنیم ؟؟؟

روباه : منو سوارم کن و تا نزدیکی غار  ببر تا برم پیشش و بهش بگم تو خودت میخوای گاری رو بسازی ...............................................

روباه میخواهد سوار اسب بشود .  

ژولیده وارد میشود  .

اسب :  ژولیده اومد ...

روباه : شانس نداری که  ...

اسب : آخه چرا ؟

روباه : اگه ژولیده زین و دهنه تو ببره ...                                                                                                                                                         5

اسب : آخه به چه دردش میخوره ...

روباه : تو این زمونه هیشکی به هیچی نه نمیگه و بهش پشت نمیکنه که ، مفت باشه کوفت باشه ...

اسب : میگی چکارشون کنم ؟

روباه : بنداز پشت این مجسمه بعدا میای و میبریش  ......................................................................................................................

مجسمه : من براتون نگهش میدارم ...

اسب : قربون معرفتت ...

روباه : تو برو مشغولش کن تا منم برم پیش خرسه و خرش کنم ، یه دور بیشتر سوارش نکنی ها ...

اسب : باشه  ...

اسب خارج میشود  .

روباه : مال خودت ...

مجسمه : برا چی ؟

روباه : من بدون اینام میتونم سوارش بشم ...

مجسمه : شاید یکی دیگه نتونه بدون اینا سوارش بشه ...

روباه : گفتم که مال خودت ...

روباه خارج میشود  .

ژولیده در حال سواری کردن با اسب  .

سیاهی  .  نور  .

فیل همچون راهبان هندی نشسته است  .

فیل  : تا باد چنین بادا ، اهریمن پلید گرفتار آتش خود باد و   باد و باران و تابش خورشید و خاک به خدمت این تن که برویاند جان پاک را و آبادکند

           سرزمین مهربان دل را ،،، آه ای خدایانیکه مرا برگزیده اید تا سرور آدمیان باشم و خدمتگزار شما خدایگان   جان پرگناه انسان را به پاکی جان

           من ببخشایید ، و من از طرف تمامی آنها قسم یاد میکنم که جان و تن را در خدمت شما و در پرستش ایده آلهای شما و در گسترانیدن آیینهای

           شما و در هموار کردن راه شما و در پراکندن سخنان شما و در عمل کردن به خواسته های شما وقف نمایم ،،، من از جانب شما تمامی

           قربانیهای آنها را قبول خواهم کرد و چون نیک میدانم شما را به این هدایا نیازی نیست خود به نمایندگی شما آنها را به بهترین شکل استفاده

           خواهم کرد تا رضایت شما را برآورم ،،، از ما این ایثارها را بپذیرید ای خداوندان روزگار ما ، من خادم بزرگ این دیردیرینه از درگاهتان تمنا

            دارم یاریم دهید تا همانند همیشه تاریخ جان نثارتان باشم  ...

موش کور بسرعت و در حالیکه نفس نفس میزند وارد میشود ، سعی دارد جایی را برای مخفی شدن پیدا کند  ،، با ورود ناگهانی موش کور  فیل ترسیده و در پشت مجسمه پناه میگیرد  .

موش کور : تو دیگه کی هستی ؟

فیل : این همون سوالیه که من میخواستم از تو بپرسم ؟!

موش کور : حالا که من پرسیدم ...

فیل : دلیل نمیشه که ، میتونستم من بپرسم ...

موش کور : خب میپرسیدی ...

فیل : اول خواستم خودم حدس بزنم ...

موش کور : اما چون هوش خوبی نداری نتونستی نه !؟

فیل : نه ، گفتم بذار تو اول بپرسی تا بهت بگم من راهب بزرگ دیرم ...

موش کور : که چی بشه ...                                                                                                                                                                           6

فیل : که بدونی با کی طرفی ...

موش کور : حالا دونستم ، که چی ؟

فیل : نه ، انگار تو دوست داری سنگت کنم ...

موش کور : اگه اینقدر توانایی پس برا چی پشت اون مجسمه  قایم شدی  پس ؟

فیل : تو دستت یه تپانچه است خب ...

موش کور : این که ترس نداره ...

فیل : اگه دست منم بود همین حرفو میزدم ...

موش کور : دست تو ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!! آهان ، بیا خب ...........................................................................

فیل : دستا بالا ...

موش کور : اصلا شوخی خوبی نبود ...

فیل : شوخی کدومه ؟ د   یالا دستا بالا وگرنه شلیک میکنم ...

موش کور : اما من خودم  اونو دادم بهت ...

فیل : هیچ ربطی نداره ،،، این دست تو بود پس تو میتونی خطرناک باشی ،،، من از کجا بدونم تو یه جنایتکار نیستی ، شاید هم یه تروریست !!!

موش کور : هی تو داری به شخصیت من توهین میکنی ، من یه روشنفکر مبارز آگاه جهانیه مسولیت دار با تعهد ...

فیل : دستا بالا بابا ...

موش کور : ببین چی میگم بهت ، تو داری اشتباه میکنی ...

فیل : من خوب میتونم آدمای خلافکارو تشخیص بدم ، کارم اینه ...

موش کور : تو داری اشتباه میکنی آخه ...

فیل : تو یه خلافکاری و من در این مورد خاص هیچ تردیدی ندارم ...

موش کور : آخه تو از کجا اینقدر مطمئنی ؟

فیل : چون این دست تو بود ...

موش کور : کدوم منطقی میگه این دست هر کی باشه اون خلافکاره ؟

فیل : هر منطقی اینو نگه منطق نیست ...

موش کور : یعنی حالا که دست توئه  تو یه خلافکاری ؟

فیل : من ،،،،،،،، من ،،،،،،،،،،،،، موضوع من فرق میکنه ،،،،،،،،،،،،،، من دارم ، دارم از خودم دفاع میکردم ...

موش کور : از کجا معلوم که من از خودم دفاع نمیکردم ؟

فیل : برا من قیافه مظلوما رو نگیر بابا ، دستا بالا ...

موش کور : اما تو داری اشتباه میکنی ها ...

فیل : هی میگه اشتباه میکنی اشتباه میکنی ، دستا بالا بینم ، اصلا اشتباه هم بکنم همینه که هست ، دستا بالا ...

موش کور : ولی من میگم اشتباه نکن ...

فیل : من در مورد تو یکی نظرمو عوض نمیکنم و میگم که ...

موش کور : وقتی میگم اشتباه میکنی برا همینه دیگه ، آخه من منظورم این نیست که تو نظرتو در مورد من عوض کنی منظورم اینه که اشتباه میکنی

                    فکر میکنی اون تپانچه پره و میتونه کمکت کنه ............................................................................

فیل : داری دروغ میگی که من اینو بدم به تو ...

موش کور : اون که اولش دست من بود ، خودم دادم بهت که ...

فیل : حالا میبینیم ، بذار یکی در کنم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آخه موش کور احمق مگه یه تپانچه خالی رو دست میگرن ؟؟؟

موش کور : خب آقا فیل دانا حالا که دست توئه ...                                                                                                                                       7

فیل : هست که هست ، میخوای چی بگی ؟ اصلا من که تو خودم بودم و داشتم برا خودم با خدایان راز و نیاز میکردم تو یهویی نمیدونم از کجا پیدات

         شد و اومدی سراغم ، اصلا تو برا چی یهویی پیدات شد ؟ اصلا بگو بینم تو کی هستی ؟

موش کور : گفتم که من یه روشنفکره ...

فیل : نگو بابا ، از ریختت معلومه چی هستی ، اینورا چکار میکردی ؟

موش کور : هان ؟! یادم رفت ، یعنی ، آهان ، داشتم از دست زندگی در میرفتم تا بتونم تو یه فرصت خوب پرواز کنم تا انتهای اون اوج ، اوجی که

                   کس دیگه ای قادر نباشه تا اونجا پرواز کنه و بهم برسه و اونجا فقط من باشم و ...

فیل : داری سخنرانی میکنی ؟

موش کور : نه ، اما ،،، وای یکی داره میاد ...

فیل : خدای من ژولیده ...

موش کور : اونو قایمش کن ...

فیل : اینو ؟! برا چی ؟

موش کور : اگه بیفته دستش پدرمونو در می آره ...

فیل : این که خالیه ...

موش کور : اگه گلوله شو داشته باشه چی ؟؟؟

فیل : هان !؟ راست میگی ها ،،،،،،،،،،،، بذار بندازمش ، بندازمش جیب این مجسمه ...

مجسمه : من براتون نگهش میدارم ...

موش کور : مطمئنه ؟

فیل : آره خب ،  مجسمه همین پارکه ، در ثانی گزینه دومی برای انتخاب نیست که ، هست ؟

مجسمه : خیلی هم دلتون بخواد تا من ...

فیل : تو هم قهر نکن حالا ...

مجسمه : میبینی که چی میگه ...

موش کور : رسید که ...

مجسمه : بدش به من ...

فیل : بریم یه جوری سرشو مشغول کنیم ...

موش کور : باشه ...

فیل و موش کور خارج میشوند  .

ژولیده با اسلحه ای در دست برده هایی را اینور و آنور هدایت میکند  .

سیاهی  .  نور  .

ژولیده وحشیانه میجنگد ، میتازد  .

سیاهی  .  نور  .

عقاب پرواز میکند  . گنجشک از پایین تماشایش میکند  .

گنجشک : بیا پایین ، خسته شدی ، یه آبی بنوش دست کم ...

عقاب : کارم زیاده و وقتم کم ...

گنجشک : به هر حال یه نفسی باید بکشی یا نه ؟

عقاب : فقط چند لحظه کوتاه .....................................................................................................

گنجشک : کجا داشتی میرفتی ؟                                                                                                                                                                  8

عقاب : داشتم یه خبر برا شیر میبردم ، از اونجا هم باید برم و وسایل مورچه ها رو تحویل بگیرم و بهشون بدم تا بتونن ذخیرشون کنن ، بعدشم میرم و

             پوست کرگدنو میرسونم دست خانوم دکتر بزه آخه قراره روش تحقیق کنه ، از اونجام یه سر به گوزنه میزنم تا داروهاشو بهش تحویل بدم و  

             بعدش هم که میرم سراغ الاغه ، قراره تو مسابقه اتومبیل رانی شرکت کنه ، گفته براش عینک دودی پیدا کنم ، حالا از اونجام ...

گنجشک : خودتو کشتی ...

عقاب : عقاب بودن اینا رو هم داره ...

گنجشک : عقاب بودنتو به رخ من نکش ، با اینکه من یه گنجشک بیشتر نیستم اما از تویی که این همه ادعا داری بهتر دارم زندگی میکنم ...

عقاب : به اینی که داری میکنی اسم زندگی نذار ...

گنجشک : وقت من مال خودمه اما تو همه اش دنبال اینی که برا این و اون کار کنی تا درآمدت بیشتر بشه ...

عقاب : من میخوام وقتی شروع کردم برای زندگی کردن همه چیز برام مهیا باشه ...

گنجشک : که چی بشه ؟

عقاب : که وقتی اون بالای بالا دارم پرواز میکنم و همه کوهها و دریاها زیر پاهام قرار دارن احساس کنم اول و آخر زندگی زندگی منه ...

گنجشک : فکر نمیکنی تا اون موقع پیر میشی و نمیتونی حتی خوب نفس هم بکشی چه برسه به اینکه بالا بالاها بتونی پرواز هم بکنی ...

عقاب : تو که نمیفهمی اون بالا بودن چه حالی داره ، تو که بالاتر از درختا پرواز نکردی که ...

گنجشک : تو بگو تا بدونم چه حالی داره ؟

عقاب : وقتی داری اوج میگیری و همه زیر پاهاتن ، وقتی از کناره های کوه داری خودتو بالا میکشی و کوه برات تپه میشه ، وقتی از اون بالا به یه

             دریا که اندازه یه چشمه شده نگاه میکنی میتونی حس کنی که چقدر بزرگی ...

گنجشک : تو میخوای تموم عمرتو برا رسیدن به این حس تلف کنی ؟

عقاب : تلف کنم ؟ حرفا میزنی ها ، من باید مطمئن بشم وقتی اون بالا حالمو کردم و اومدم پایین یه خونه نرم و گرم و راحتی هست که میتونم برم

             توش و با خیالی راحت استراحت کنم ...

گنجشک : آخه استراحتتو همین حالا هم میتونی بکنی ، مثل من ...

عقاب : من به این نمیگم استراحت ، تو تنبلی ...

گنجشک : نیستم ...

عقاب : هستی ...

گنجشک : ثابت میکنم که نیستم ...

عقاب : چه جوری ؟

گنجشک : میخوام ، میخوام بالاتر از اونی که تو پریدی بپرم ...

عقاب : مگه میشه ؟

گنجشک : امتحانش که ضرری نداره ...

عقاب : چه جوری میخوای این کارو بکنی ؟

گنجشک : اون پارچه را میبندم به بالهام و مثل یه بال اضافی ازش استفاده میکنم تا کمکم کنه که بالاتر از تو پرواز کنم ...

عقاب : نمیشه که ...

گنجشک : میبینیم .....................................................................................................

عقاب : یکی داره می آد ،،، وای ژولیده است ، تا پارچه رو ازت نگرفته قایمش کن ...

گنجشک : کجا ؟

مجسمه : بنداز رو من ، من براتون نگهش میدارم ........................................................................................

عقاب : ای بابا اون که زیرش موند و دیده نمیشه که ...

گنجشک : اصلا شبیه خودش نیست نه ؟

مجسمه : برین دیگه تا اون نرسیده و قضیه رو نفهمیده ...                                                                                                                                9

ژولیده با پارچه ای در حال اوج گرفتن و پرواز کردن است  .

سیاهی  .  نور  .

مجسمه زیر انواع و اقسام وسایل محو شده است  .

مسافر وارد میشود  .

مسافر : ای بابا پس کو مجسمه ؟ همین جا بود که ؟ ای دل غافل بی مروت کوله پشتیمو برداشته و دررفته ، حالا از کجا پیداش کنم ...

مسافر حیران به جستجو میپردازد .

ژولیده با آرامش و آسایش در حال استراحت کردن است  .

                                                                                                          پایان  .

متن درام : قیرقی ...

درام : قیرقی  ...

اشخاص بازی : صمدقیرقی ، سهند ، سولماز ، قوجا  و دولتچی  ...

صحنه  :  امامزاده ای قدیمی  ...

نور    .

قوجا دارد جارو میکشد  . 

صدای شلیک گلوله هایی از دوردست  .

قوجا جارو را گوشه ای گذاشته و خارج میشود  .

صمد قیرقی ، سهند و دولتچی با تعجیل و در حالیکه اطراف را بدقت برانداز میکنند وارد میشوند   ، بدنبال آنها قوجا سراسیمه وارد میشود  ، سهند با عجله در ورودی را میبندد  .

قوجا : اگه اقوام قبلی بدعت بد گذاشتن کتکش را هم خوردن ، کی گفته با تفنگ  وارد حرم امامزاده شدن بدعت  نیست ...

سهند : خلاف شرع که نکردیم عمو ...

صمد : کفشات را در آر سهند ...

قوجا :  خلاف شرع که نکردیم  !!! حرف میزنه ،،،  در را چرا بستی ؟؟؟

سهند : قیرقی این توکسی نیست انگار ...

صمد : بهتر  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،  سهند این را ببر بشینه اونجا ........................................................................

قوجا : اگه کسی هم بود شما حق نداشتین کاری باهاش داشته باشین ، آدمای شجاع الدوله هستین دیگه نه ؟؟؟؟

صمد : پیرمرد اینجا زیادی شلوغ که نمیشه ؟

قوجا : اسمم قوجاست ...

صمد : نگفتی اینجا شلوغ میشه یا نه ؟

قوجا : ببین جوان قلدر اینجا امامزاده است و تو حق نداری با تفنگت اینجا باشی ، حرف اول من اینه ، میتونی این را بفهمی ؟؟؟؟؟؟؟؟

سهند : یارو بدجوری ترسیده ،  از ترس نمیره خوبه ...

صمد : فعلا که جامون امنه ...

قوجا : حرف دوم من اینه که میخوام بدونم شما دنبال کی هستین که اینجوری شبیخون زدین به این ......

سهند از پنجره بیرون را نگاه میکند  .

سهند : قیرقی انگار اونام رسیدن ...

قوجا : خودتون کم بودین دوستاتون را هم دعوت کردین دیگه نه ؟؟؟

صمد : سهند  برو پشت در را محکمش کن ، من اینجام ..........................................

قوجا : اینجا مگه میدون مشقه ، جمع کنین این کاسه کوزه تون را  ...................................................................................................

سهند : میدون مشق داره میشه انگار ، هووه چقدرم زیادن لامصبا ...

قوجا : اگه نخواین برین بیرون میرم و مردم را میریزم اینجا تا اونا بندازنتون بیرون ...                                                                                                1

سهند : عمو تو همه اونایی را که تو امامزاده بست میشینن میندازی بیرون ؟

قوجا : بست ؟!!!!!!!!!!

صدا از بیرون : صمد قیرقی صد سال هم اون تو بمونی زنده ت از این حیاط بیرون نمیره ...

صمد :  پیرمرد را ولش کن سهند ، حواست به بیرون باشه که تو نیان ...

دولتچی : بالاخره رسیدن بهمون ؟؟؟

صمد : بیا اینورتر ،،، گفته بودم اونجا بشینی و استراحت کنی ، راه زیادی باید بری  ...

سهند : ترس نمیگذاره یه جا بند بشه ...

صمد : گفتم تو مواظب بیرون باش ...

قوجا : بالاخره یکی به من میگه اینجا چه خبره  یا نه ؟ ؟ ؟  من خادم امامزاده ابراهیمم مثلا ها ...

صمد : ببین پیرمرد ...

قوجا : قوجا ...

صمد : قوجا اونایی که بیرونن افتادن دنبال این بدبخت که بکشنش ...

قوجا : برای چی ؟

صمد : میخوای اصول دین بپرسی ؟

سهند : اسم ستارخان را شنیدی ؟

صمد : سهند ...

قوجا : اگه این پام چلاق نبود که الان تو تبریز بودم بچه ...

صمد : داخل تبریز یا بیرونش قوجا ؟

قوجا : چرا دارین اینجوری نگام میکنین ؟

سهند : جوابش را بده ...

قوجا : هنرت را نشون اونایی میدادی که باعث شدن عقب عقب بیای و اینجا پناه بگیری ، روی یه پیرمرد تنها که اسلحه نمیکشن   ...

صمد : تو برو سرجات  ...

قوجا : تو سردسته اینایی ؟

سهند : صمد تا نگه طرف کیه چیزی نگو ...

صمد : گفتم تو برو مواظب بیرون باش ...

دولتچی : اونام نشستن و دارن استراحت میکنن ...

صمد : با اینکه اونا نمیتونن وارد اینجا بشن اما ما نباید غافل بشیم ...

سهند : ما حواسمون هست ...

قوجا : اگه شما نمیخواین چیزی بگین میرم از اونا میپرسم ...

قوجا میخواهد بیرون برود  .

سهند : قوجا ما آدمای ستارخانیم ..........................................................

صمد : اومدیم این تو تا اونایی که بیرونن دست از سرمون بردارن ..................................................................................................................

قوجا میماند  .

قوجا : گفتم اگه پام سالم بود الان تبریز بودم ، پرسیدی اونور دیوار یا اینورش ،،،،،،،،،،،،،،،،، من الان با شمام ...

سهند : جیگرت را بخورم قوجا .......................

قوجا : ولم کن ، اه ، هی ماچ میکنه  ...

صمد : سهند  بیا پشت پنجره ...

قوجا : اونا نمیتونن وارد امامزاده بشن که موندن بیرون ، اینجا امنه ، حرف اصلی من اینه که شما تا کی میتونین تحمل کنین ...                               2

صمد : قوجا ما باید یه جوری از اینجا دربریم   ...

سهند : باید خودمون را  برسونیم تبریز ...

قوجا : حرف من اینه تا اینجایین من نمیگذارم یه مو از سرتون کم بشه اما برا به تبریز رسیدنتون  دیگه نمیتونم کاری بکنم ...

صمد : همین که این تو کاری بهمون نداری خودش خوبه ...

قوجا : با این که اونا میدونن تا شما اینجایین نمیتونن کاری بکنن اما بنظرم میرسه زیادی ساکتن ، اصل حرف اینه ...

صمد : شاید برا ورود به اینجا دارن کارایی میکنن !؟

قوجا : افراد شجاع الدوله از بازی با دین مردم میترسن و اونا را  بخاطر مسایل دینشون حساس نمیکنن ...

صمد : پس فکر میکنی این سکوتشون بخاطر چیه ؟

قوجا : بهتره برم بیرون یه سروگوشی آب بدم ........................................................................................................................

قوجا خارج میشود  .

سهند : فکر خورد و خوراک ما هم باش ...

صمد : دادنزن ...

دولتچی : علیه ما کاری نکنه ؟

سهند : آدم خوبی بنظر می اومد ...

صمد :  با شنیدن اسم ستارخان نخواست  بیرونمون کنه   ...

دولتچی : اگه میخواست که نمیرفتیم بیرون !!!!!؟؟؟؟؟

صمد : نمیرفتیمم با مردم می اومد سراغمون ...

دولتچی : برای چی با مردم ؟

صمد : صاحب اصلی امازاده ها مردمن ...

سهند : صمد میگی میتونیم دربریم ؟؟؟

صمد : باید دربریم ...

دولتچی : کارمون ساخته است ...

سهند : فعلا که خبری نیست ...

دولتچی : آرامش قبل از طوفانه ...

سهند : کاری که ازت برنمی آد دست کم دلمون را خالی نکن ...

صمد : سهند ولش کن  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، قوجا داره می آد ...

دولتچی : تنهاست ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا وارد میشود  .

صمد : چه خبر قوجا ؟

قوجا : زیادن ...

سهند : زیادن که تونستن ما را عقب برونن ...

دولتچی : فهمیدی چرا کاری نمیکنن ؟؟؟

قوجا : چیزی دستگیرم نشد ،،، انگار منتظر چیزی بودن ؟

صمد : منتظر کسی ؟؟؟

قوجا : نمیدونم ، شاید ...

دولتچی : فقط همین ؟!

قوجا : باید منتظر موند و دید که چه کلکی میخوان بزنن ...

صمد : تا شب صبر میکنیم ...                                                                                                                                                                                3

قوجا : فکر نکنم شب هم بتونین کاری بکنین ، تعدادشون خیلی زیاده ...

دولتچی : بدبخت شدم ...

سهند : تا حالاش هم زیادی زنده موندی ...

صمد : سربسرش نگذار ...

قوجا : این از شما نیست ؟

سهند : خدا نکنه ،  از آدمای دولته قوجا ...

صمد : سهند ...

قوجا : پس اسیرتونه ؟

صمد : قوجا حواسمون را پرت نکن ، بگذار ببینم چکار باید بکنیم ...

قوجا : گفتن بهتون بگم این را ولش کنین بیاد بیرون ...

صدای سروصدای مردم از بیرون  .

سهند : صمد بیرون مردم جمع شدن ...

صمد : گمون نکنم افراد شجاع الدوله راهشون بدن داخل حیاط امامزاده   ...

قوجا : مردم روستان ...

دولتچی : صمد اونا میتونن کمکی بکنن ؟

قوجا : اونا دست خالی ان ، تو دوست داری مردم روستا اینا را کمک کنن !!!؟؟

صمد : قوجا یه سر بیرون میزنی ببینی اوضاع در چه حالیه ؟ اینا چرا جمع شدن ؟

قوجا خارج میشود  .

سهند : صمد بودن مردم به نفع ماست یا به ضررمون ؟

صمد : اگه دولتیا سرشون کلاه نگذارن و به جونمون نندازن به نفعمون ...

دولتچی : که هم کلاه سرشون میگذارن و هم به جونمون میندازنشون ...

سهند : یه بار نشد این دهنش را باز کنه و حرفی بزنه که ناامیدم نکنه ، تو خودت را قاطی ما نکن  ...

صمد : زیاد هم بیراه نمیگه ...

سهند : این مردم حتی اگه فریب هم بخورن سگشون می ارزه به وجود بعضیا ...

صمد : سهند ...

سهند : دروغ که نمیگم ،،، صمد تو چرا اینقدر هوای این دولتچی را داری ؟؟؟

صمد : بکارت برس ...

سهند : من که نمیفهمم  !!! قوجا داره می آد ...

قوجا وارد میشود  .

قوجا : مردم روستان اومدن ببینن چه خبره ، البته گمون کنم خود دولتچی ها آوردتشون ،،، آدمای شجاع الدوله گفتن بهتون بگم این دولتچی را اگه  

            ولش کنین با شماهاکاری ندارن ، حرفشون اینه  ...

سهند : مطمئنی کارمون ندارن !!!؟؟؟؟

صمد : کارمون هم نداشته باشن این به آدمای شجاع الدوله تحویل داده نمیشه ...

سهند : شنیدی که قوجا ، اینجا حرف اول و آخر حرف صمد قیرقیه ...

سولماز وارد میشود  .

قوجا : ای بابا ، دختر جان تو برای چی اومدی تو ؟؟؟

صمد : صد دفعه گفتم بجای وراجی بچسب به نگهبانیت ...

سهند : قوجا در را باز گذاشته بود من چکار کنم ...                                                                                                                                              4

صمد :  دختر خانم بفرمایین برین بیرون ...

سولماز : قوجادایی از کی امامزاده شده ملک شخصی این و اون ؟

سهند : امامزاده که ملک شخصی ...

صمد : برو سرجات سهند ، ببین دختر خانم کسی صاحب امامزاده نشده ، ما اینجا بست نشستیم ...

سولماز : هیچوقت حرف آدمای دولت را باور نداشتم اما انگار این بار حق با اوناست که میگن شما دارین این تو خرابکاری می کنین ، اگه بست

               نشستین پس برا چی در را بستین ؟

سهند : برا ...

صمد : سهند !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  سهند در باز مونده و امکانش هست که اونا بخوان بیان تو ...

قوجا : مگه من مردم ؟

سولماز : قوجا نمیشه که مردم بیان امامزاده و در بسته باشه ، مخصوصا اینروزا ...

سهند : مگه اینروزا  چه فرقی با روزای دیگه داره ؟

صمد : سهند اگه نری سرجات از گوشت میگیرم میبرمت ها ...

سولماز : مگه گوساله است بنده خدا ...

سهند : بیا صمد یولداش ، همینم مونده بود که بهم بخندن ............................................................................

صمد : ببین دختر خانم ...

سولماز : شما ببینین آقا ، از فردا ماه محرم شروع میشه و دسته های عزاداری مردم می آن اینجا ، نمیشه که دورتادور امامزاده قشون کشی شده باشه ...

قوجا : وای ده ده م هئی !!!  اصلا یادم نبود محرم داره می آد ، وای بر من ، آقا خودش ما را ببخشه ،،،،،،،،، سولماز راست میگه از فردا اینجا پر میشه از

           کوچک و بزرگ این مردم ، نمیشه که در امامزاده را ببندیم ...

صمد : پدر من کی گفته در امامزاده بسته میمونه ، ما که رفتیم در را باز کن ، مثل سابق ،،، کی گفته ما اینجا موندنی هستیم ، ما خودمون برا رفتن عجله

             داریم اما خب شرایط وفق مراد ما نیست ...

قوجا : گرفتیم اینجوری که میگی باشه از کجا معلوم شما بتونین از اینجا دربرین ؟ حرفم اینه ...

سولماز : آدمای شجاع الدوله ریختن تو ده و گفتن اگه اینایی که تو امامزاده بست نشستن نیان بیرون از عزاداری و شبیه خوانی خبری نیست ...

صمد : پس مردم را  اونا جمع کردن  ...

قوجا : گفتم که ،،، یعنی خیالاتی دارن ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ حرفت چیه ؟

صمد : اوهوم ،،،،، دختر خانم اگه تو بری و اجازه بدی ما یه راهی پیدا میکنیم که مشکل را حل کنیم ...

سولماز : محرم یعنی ماه عزاداری و تعزیه ، عاشورا  براتون مفهومی داره ؟

صمد : آخه هنوز کو تا عاشورا ؟؟؟

سهند : صمد آخه نداره که ، حق با ایشونه ،  مردم از روز اول محرم شروع میکنن ،،، من خودمم باید برم و برسم به تکیه محل ، ناسلامتی عباس خوان

            تعزیه ام ...

سولماز : راست میگی ؟!؟

سهند :  اون اولا  قربون آقا برم علی اکبر خوان بودم ، عمو میرزا   عباس خوانم کرد ...

صمد : سهند دکون جیگرکی  باز کردی ؟

سهند : فعلا که خبری نیست صمد ...

صمد : خبر از این مهمتر که شب نشده ازمون میخوان بزنیم بریم بیرون تا کارمون را بسازن ...

سولماز : اونا گفتن اگه خودتون را تسلیم کنین کاری باهاتون ندارن ...

سهند : این را که دروغ گفتن ...

صمد : ما پامون را از اینجا بگذاریم بیرون جنازه هامون رو زمینه  ...

قوجا : در هر حال اینجا باید آماده بشه برا محرم  ، این مهمترین حرف منه ...                                                                                                         5

دولتچی :  بقول صمد هنوز که محرم شروع نشده ...

قوجا : شروع نشده چیه ، خیر سرم فردا اول محرمه  ...

صمد : یه مهلت اگه بدین ...

قوجا : مهلت مثلا تا کی ؟؟؟

سولماز : ببین آقا هم مادر من و هم پدرم مریضن ،، من نذر کردم امسال از روز اول محرم تا خود اربعین آقام حسین اینجا برا مردم خدمت کنم تا انشالا

              خدا به حرمت مریض کربلا مریضام را شفا بده ...

سهند : داداشی ، خواهری ، خدای نکرده شوهری ، چیزی نداری ؟

سولماز : من هنوز شوهر نکردم ...

سهند : منم نذر میکنم  تا شب عاشورا  بهت کمک کنم ...

سولماز : چرا تا شب عاشورا ؟

سهند : آخه باید تو تعزیه هم باشم ، من هر وقت تاسوعا میشه پابرهنه میدوم دنبال دسته و روز عاشورا هم که تو تعزیه خودمون عباس خوانم ، عباس

            که میشم انگار دنیا مال منه ، از خودم پر میکشم و یه حس پرواز کردنی بهم دست میده که تا عاشورای سال بعد سرحالم نگه میداره ، همیشه

             دوست داشتم یه روز بیام و تو حیاط  امامزاده ابراهیم  عباس خوان تعزیه ده شما بشم و لب حوض امامزاده که فرات تعزیه ست شهید شم ،،،،،

             گفتی اسمت چیه ؟؟؟

سولماز : هنوز نگفتم ،،، سولماز ...

صمد : خوبه والا ...

قوجا : بالاخره چکار میکنین ؟

صمد : اگه بتونیم شب میزنیم و میریم ...

سولماز : اگه نتونستین چی ؟

صمد : این باید زنده برسه تبریز ...

قوجا : حرفت اینه که اگه شرایط جور نبود موندنی هستین ؟

صمد : اوهوم ...

سولماز : این که نمیشه ...

صمد : چرا نمیشه ؟

قوجا : مردم میخوان بیان اینجا ، محرمه ،،، میفهمی ؟

سولماز : مردم نذر و نیاز دارن ...

صمد : ما هم داریم برای مردم کار میکنیم ، جونمون را بخاطر آزادی و زندگی اونا بخطر انداختیم ...

سهند : این را راست میگه سولماز ...

قوجا : مردم هم قدر شما را میدونن و دوستتون دارن ...

سولماز : این که درسته اما آدمای شجاع الدوله گفتن نمیگذارن کسی بیاد تو امامزاده مگه اینکه شما برین ، ، ، شمام که در را بستین ، اینجوری که

               نمیشه ...

صمد : گفتم که باید تا شب به ما مهلت بدین ...

دولتچی : من باید برم و برسم تبریز ، اگه نرسم که ...

صمد : هرجور که بشه تو به تبریز میرسی ...

دولتچی : اینا نمیدونن که اگه من ...

صمد : ببینین شما تا شب مهلت بدین همه کارا ردیف میشه ...

قوجا : فقط تا شب ؟

صمد : اوهوم ...                                                                                                                                                                                                 6

قوجا : محرم فردا شروع میشه ها ...

دولتچی : یعنی که مهلت میدین ؟!

قوجا : با اینکه از آدمای دولت خوشم نمی آد اما شمر که نیستم ، اینام که آدمای ستارخانن و پسرای خودم ...

دولتچی : خدا بچه هات را حفظ کنه ...

صمد : خب ، شما برین تا ما ببینیم چکار داریم میکنیم ........................................................................................

سولماز : من ، من ، من تا شب میمونم اینجا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اگه اینا نرن و فردا صبح من برا ادای نذرم اینجا نباشم ، یعنی ، یعنی میترسم که خدا

               نذرم را قبول نکنه  ...

قوجا : استغفرالله ، بمونی اینجا ؟!؟!؟!؟!؟!

صمد : من که گفتم شب رفتنی هستیم ...

قوجا : سولمازجان تو اگه یه کم دیگه این تو بمونی  مردم همینجور ساکت نمیشینن که  ،،، اگه تا حالا  اون بیرون آرام نشستن وکاری انجام ندادن به

            احترام امامزاده ابراهیم بوده که دست رو دست گذاشتن و منتظر موندن ببینن چی میشه ، حرف اصلی من اینه  ...

سولماز : اگه پدر مادر من بمیرن من پیش کی باید بمونم ؟؟؟

سهند : خدا بزرگه حالا ، خیلیا پیدا میشن که  ...

صمد : سهند ...

سهند : ای بابا دارم دلداریش میدم خب ...

سولماز : اگه صاف و صادق باشم و کارم را درست انجام بدم خدا نذرم را قبول میکنه و اونا را برام حفظ میکنه ...

سهند : انشالا ...

سولماز : من اینجا میمونم ...

صمد : خب ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، خب به جهنم بمون ...

قوجا : نخیر ، انگار شما قصد دارین خدا عذابش را همین حالا نازل کنه نه ؟

دولتچی : کدوم عذاب ؟

قوجا : تو خفه شو ...

صمد : پدر من ...

قوجا : به من نگو پدر من ،،، تو میخوای دختر جوان مردم این تو پشت در بسته بین ده تا آدم گردن کلفت بمونه  و خدا عذابی نفرسته؟؟؟

سهند : گردن کلفت کدومه عمو ؟؟؟؟؟ ما که سه نفر بیشتر نیستیم ، اصلا این آدم دولت هم که جز آدما نیست ، پس من و صمد کجامون ده نفره ؟؟؟

قوجا : من این حرفا حالیم نیست ،  یا همین الان همه میرین بیرون یا هم .....................................................................

صمد : یا هم چی قوجا ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا : من اجازه نمیدم اینجا ، تو حرم امامزاده ابراهیم خلاف شرع روی بده ...

سهند : قوجا خلاف شرع چیه ؟ من خودم اهل تعزیه و عزاداری و دسته ام ها ، این صمد هم با اینکه قیافه اش غلط اندازه اما مسلمونه و معتقد ، مطمئنم  

            اگه حسین خوان و عباس خوان هم نبوده باشه شمرخوان بوده ، هر تعزیه ای شمرخوان هم لازم داره  ، مگه نه سولماز ؟؟؟

صمد : سهند بجای نگهبانی وایستا و قصه تعریف کن ها ...

قوجا : همون که گفتم ،،،،،،،،،،،،،،،، بیرون ، یالا  ...............................

سهند : سولماز ما که پامون برسه بیرون جز چند تا جنازه چیزی ازمون نمیمونه ها ، گفته باشم ...

سولماز : شما مگه دم از حق و حقوق مردم نمیزنین ؟

سهند : خب ؟!؟!؟!

سولماز : اگه قراره شما زنده بمونین و من نذرم را ادا نکنم و ننه و ددم بمیرن پس کو حق و حقوق پایمال شده من ؟

سهند : آخه مگه زنده موندن  اونا به دست ماست ؟

سولماز : نمردنشون که میتونه باشه ...                                                                                                                                                                    7

صمد :  اجل خدا که ...

سولماز : بیا حالا ،  تو میخوای بگی آقا نذر مردمش را نمیبینه و شفاعت نمیکنه تا خدا مریضا را شفا بده  ؟؟؟؟!!!!

قوجا : کفر ، کفر ، کفر ،،،،،،،، تو حرم امامزاده ابراهیم دارن کفر میگن و من ایستادم و گوش میدم ، وای بر من و بر احوال من ،،، خدا من را بکشه با

            این حرفایی که گوشم میشنوه ...

صمد : کجا راه افتادی قوجا ؟

قوجا : بکش ببینم اونورتر ...

صمد : گفتم کجا ؟

قوجا : میخوام در را باز کنم ، حرف مفت میزنه  ...

صمد : قوجا میدونی که من اجازه نمیدم ...

قوجا : مگه قراره من از تو اجازه بگیرم که تو اجازه ندی ؟!!؟

صمد : اگه بیای جلوتر ...

سهند : صمد !!!!!!!

صمد : بکش اونور ...

قوجا : بگذار ببینم میخواد چکار کنه ؟

صمد : هر کاری که بتونم ...

قوجا : رو من تفنگ میکشی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟  روی من پیرمرد ؟ تف به غیرتت ...

صمد : مجبورم قوجا ...

سهند :  این چه اجباریه صمد که رو یه پیرمرد اسلحه بکشی ؟؟؟؟؟؟؟؟ مگه نجات جونمون اینقدر برات مهمه ؟؟؟ اگه قراره برای زنده موندن و بجایی

             رسیدن مبارزه کنیم چه فرقی میکنه که برای کی بجنگیم ؟ اگه میخوای باشی و همه چیز برای تو باشه خب برو و با دولتچی ها همسنگر شو ؟

              اونا که هم تعدادشون بیشتره و هم همه چیز دست اوناست ، پس برای چی افتادی دنبال ستارخان ؟؟؟؟؟؟ من اگه اینجام بخاطر این نیست که

              میخوام زنده بمونم و به جایی برسم ، من اینجام که حق و حقوق مردمم را بهشون برسونم ، تو الان داری بخاطر خودت زور میزنی  ...

صمد : اینا بخاطر خودمون نیست ...

سهند : پس بخاطر کیه صمد ؟

صمد : تو بکارت برس ...

سهند : فهمیدن این هم کاریه ، میخوام بدونم ...

صمد : تو این وضعیت ؟ کارا   را بیشتر از این خراب نکن ...

سهند : تو با اسلحه کشیدنت بروی این پیرمرد ریش سفید همه چیز را خراب کردی ، جوابم را بده ،،،،، نگفتی این کارا بخاطر چیه ؟!!!

صمد : سهند ...

سهند : بخدا اگه ندونم اینجا چه خبره خودم را میزنم  ...

صمد : سهند ...

سولماز : سهند ...

سهند : گفتم بگو اینجا چه خبره ؟

صمد : بیا بگم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، ببینم تو مطمئنی این دختر را آدمای شجاع الدوله نفرستادن اینجا که کارای ما را خراب کنه ؟؟؟

سولماز : فکر نکن نشنیدم ، من مزدور کسی نیستم آقا ...

سهند : دختره هیچ ، چرا لوله تفنگ تو طرف قوجا باید نشونه گرفته بشه ؟؟؟

صمد : این باید زنده بمونه ، میفهمی ؟

سهند : تو بخاطر یه دولتچی  تو امامزاده روی یه پیرمرد  اسلحه میکشی ؟

صمد : مساله این نیست ؟                                                                                                                                                                                      8

سهند : صمد میخوای حاشا کنی ؟ میگی یعنی من به چشمای خودم بدبین بشم ، یعنی من ندیدم چکار کردی ؟

صمد : این باید زنده بمونه و به تبریز برسه ...

سهند : که چی بشه ؟ که تو روی یه پیرمرد تنهای شکسته تفنگ بگیری ؟ که من و تو زنده بمونیم و یه دولتچی را زنده نگهداریم ؟

صمد : اینا چیزائیه که تو میبینی اما یه چیزایی هم هست که تو نمیبینی ...

سهند : اگه اونام مثل ایناست نبینم که بهتره صمد !!!!!!

صمد : سهند به من اعتماد داشته باش ...

سهند : اگه اینجوری ادامه بدی من نیستم صمد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، محرمم که داره شروع میشه

           میخوام برم و عزاداری کنم ...

صمد : سهند ،،، سهند دیوونه شدی ؟؟؟ میخوای چکار کنی تو ؟؟؟ هی با  توام ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

صمد با سهند که میخواهد در را باز کند درگیر میشود  و او را به گوشه ای پرتاب میکند  .

سهند : نه ، خوبه !!! پس این یارو برای تو ارزشش بیشتر از منه که آدم ستارخانم !!!!!!!

صمد : آره سهند ، الان هست ................................................................................................................................................................

سهند : متاسفم ، برای خودم متاسفم ...

صمد : تا جون این آدم تضمین نشه و مطمئن نشم که زنده میمونه و زنده میرسه تبریز ما اینجا موندنی هستیم ........................................................

قوجا : یه حرف با تو دارم ، تو مطمئنی صمد از افراد ستارخانه ؟؟؟

سهند : اگه این همه مدت باهاش نبودم شک میکردم اما ...

سولماز : میتونه نفوذی باشه ...

سهند : من میتونم به خودم شک کنم اما به قیرقی بلندپرواز تبریز نه ...

قوجا : خوبه خودت دیدی چی شد ، این حرف را میفهمی ؟؟؟

سهند : کاش نمیدیدم ..................................................................................................................

سولماز : میخواین همینجوری دست رو دست بگذارین و بشینین و نگاه کنین ؟؟؟

قوجا : حرف میزنی ها ، مگه ندیدی داشت میکشتمون ؟؟؟

سولماز : قوجا تو از جونت میترسی ؟؟؟

قوجا : نترسم ؟!!!

سولماز : تو که عمرت را کردی ...

قوجا : کی دوست داره بمیره ؟؟؟

سهند : اگه زنده بودن فقط بخاطر زنده موندن باشه ارزشش اینقدرا هم نیست ...

قوجا : تو سرت گرمه جوون ، حرفای من حالیت نیست  ...

سولماز : سهند ...

سهند : بله ...

سولماز : تو هم بخاطر حفظ جونت موندی و نمیخوای کاری بکنی ؟؟؟

سهند : من ،،،،،،،،،،،،،،، من .....................................................................................................

سولماز : خب ...

سهند : بخاطر حفظ جونم نه ، بخاطر این نیست که موندم ، اگه موندم بخاطر اینه که گیج شدم ، خودم را گم کردم ، همه چیزم را از دست رفته حس

           میکنم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، من ، من بخاطر چیزایی تفنگ دستم گرفتم که جلو چشمام خراب شدن ، اونم بدست کی ؟ ؟ ؟ بدست صمد ! ! ! هه ،

            صمدی که برای من دریای معرفت و مرام بود ، دریای مردمخواهی بود ، دریای ایثار و از خودگذشتگی بود ،،،،،،،،،، خراب شد ، خراب ،،،،،

            من دیگه انگار خودم را ، اعتقاداتم را ، باورهام را ، داشته هام را گم کرده ام ...

سولماز : تو نباید به همین راحتی تسلیم بشی ...                                                                                                                                                    9

سهند : که چی بشه ؟

سولماز : که چی بشه ؟؟؟ تو میخوای اون هر کاری که دوست داره بکنه ؟؟؟ هر کاری دوست داره بکنه و کسی هم کاری به کارش نداشته باشه ؟؟؟

سهند : نمیدونم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، نمیدونم ....................................................

سولماز : اگه تو کاری نکنی خودم دست بکار میشم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، هی آقا ببین ،،، اینجا یه امامزاده است

              و برا خودش بین  مردم کلی اعتبار داره ،،،،،،،،،،،، خیلیا که از دوا و طبیب ناامید شدن اومدن اینجا و شفاشون را گرفتن ، خیلیا کاراشون گره

              خورده و درا بروشون بسته شده و اینجا حلال مشکلاتشون بوده ، هر کسی دردی داشته تا اومده ناامید بشه اومده و در این امامزاده را زده و

              جوابشم گرفته ،،، کسی حق نداره بیاد و در اینجا را ببنده و یه ملت را آواره خودش کنه ،،، شما اومدین و اینجا بست نشستین درست ، کسی

              هم جرات نکرد حریم اینجا را زیر پا بگذاره و بهتون تعرض کنه ،،،،،،،،، اما ، اما حالا موضوع فرق میکنه ، فردا ماه محرم شروع میشه و مردم

              باید بیان و عزاداری کنن ، تعزیه هم که جای خودش ،،، اونا گفتن شما بیاین بیرون و برین دنبال کارتون ، اینجا باید خالی بشه ...

قوجا : بیا اینور دختر جان ، این بخاطر جون خودش حاضر نیست نه برای خدا و نه برای خلق خدا قدمی برداره ، حرف حالیش نیست ...

سولماز : پس اگه اینجوریه من مجبورم مردم را بریزم اینجا ...

قوجا : میخوای چکار کنی ؟

سولماز : داد میزنم و از مردم کمک میخوام بیان این تو ...

قوجا : وامصیبتا ، وامصیبتا ،،، تو میخوای مردم بریزن در و پنجره امامزاده را بشکنن و زبانم لال به آقاابراهیم بی احترامی کنن ؟؟؟ وامصیبتا ...

سولماز : انگار راه دیگه ای نیست ..................................................................

سولماز بطرف در حرکت میکند  .

صمد : دختر خانم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اگه تا شب حوصله کنین ما میریم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وایستا ، این باید

            زنده  برسه تبریز ،،،،،،،،،،،،،،،،، با توام  ...

سولماز : تو ترسویی ،،، اینایی که گفتی بهونه است تو جونت را از همه چیز بیشتر دوست داری  ...

صمد : تا حالا هر چی دلت خواسته گفتی و چیزی نشنیدی ، کار اماما فقط درمون مریضا نبود و نیست  ، مردم برای اونا مهمتر بودن ، معرفت دوست داشتن مردم از اونا مونده ، ، ، حالا هم دست کم تو معرفت داشته باش و نذار به اینجا بی احترامی بشه ...

قوجا : عجب ...

سولماز : ببین کی داره از احترام اینجا حرف میزنه ...

قوجا : کسی که رو من تفنگ میگیره ...

صمد : نکنه فکر کردین من نامسلمونم ...

قوجا : الله اعلم  ...

سولماز : میخوام داد بزنم و از مردم کمک بخوام ، نکنه میخوای روی من هم تفنگ بکشی ؟؟؟ از سر راهم برو کنار ...

صمد : حرف آخرت اینه ...

سولماز : بکش کنار ...

صمد : ما میریم بیرون ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، فقط یه کاری باید بکنین ...

قوجا : چی میخوای ؟؟؟

سولماز : قوجادایی اون حق نداره شرط بگذاره ...

صمد : این مرد حرفائی داره  ، اگه این نرسه مقاومتی که تبریز تو این یازده ماه انجام داده و تسلیم نشده بباد میره ، این مرد باید زنده بمونه ...

سهند : آخه مگه  این دولتچی کیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا : مگه تو خودت خبر نداری ؟؟؟ ای بابا ...

صمد : این مرد باید خبراشو ببره و برسونه به ستارخان ، اگه این دولتچی به تبریز نرسه فاتحه مشروطه و مردم تبریز خونده است ...

سهند : چرا تا حالا اینا را نمیگفتی ؟!

صمد : باید عالم و آدم را خبر میکردم !!!؟؟                                                                                                                                                          10

قوجا : اگه حرف اینه که باید تا شب بمونین ...                                                                                                                                                      

صمد : میترسم شب هم کارا ردیف نشه ، شاید  خدا خواسته که این دختر خانم اینجا باشه ...

قوجا : این چه حرفیه ؟ چکاری از این برمی آد ؟؟؟

صمد : اینجوری که این کشیده کنار هیچ کاری ...

سهند : تو کارت را بگو من ازش میخوام انجامش بده ،،،،،،،،،،، یعنی ازشون خواهش میکنم ...

صمد : این دختر خانم باید تا عصر اینجا بمونه ،،، دولتچی باید با چادر این از اینجا خارج بشه و خودش را برسونه تبریز ...........................................

سهند : اگه دربره ؟

سهند : اون با پای خودش اومده سراغ ما ...

دولتچی : من اگه خودم را به ستارخان نرسونم تبریز سقوط میکنه ، من برای دولت کار میکنم اما شهر و مردم خودم را بیشتر از اونا دوست دارم ،

                قشون روس لب مرزن ، میخوان وارد این مملکت بشن ، ستارخان باید بدونه از داخل دولت دارن به اون روسای لعنتی خط میدن که بیان ...

قوجا : چی میگی دخترم ...................................................... ..........................

سهند : سولماز قبول کن  ...

سولماز : بعدش چی میشه ؟؟؟

صمد : این که بره و دستگیر نشه ، اگه اسبی پیدا کنه تا عصر میرسه تبریز ...

قوجا : من باهاش میرم و براش اسب پیدا میکنم ...

سولماز : خب ...

صمد : عصر ما میزنیم بیرون ...

قوجا : تو حرم امامزاده که درگیر نمیشین ؟؟؟

صمد : نه !!! حرمت امامزاده اگه بشکنه من خودم را نمیبخشم ،،،،،،،،،،،،،،، بدون تفنگ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   اگه اونا بدون اینکه اذیتشون کنیم پیروز

           بشن دیگه از اینکه نتونستن دولتچی را گیر بیارن زیادی هار نمیشن و و پی ماجرا را نمیگیرن ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، منم خیالم راحت میشه که

           دنبال این نمیرن ،،، رسیدن دولتچی  به تبریز بیشتر از جون ما ارزش داره   ...

دولتچی : من حرفهای زیادی دارم که باید به ستارخان بگم ...

سهند : خاک زیر پاهاتم صمد قیرقی ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بخدا دارم از شرم میمیرم ...

سولماز : من هستم ................................

صمد : فقط یه چیز ...

سهند : چی ؟

صمد : قوجا تو باید یه جوری مردم را حالی کنی که تا عصر کاری علیه ما نکنن ...

قوجا : این که کاری نداره ، حرف زدن با اونا بعهده من ...

صمد : فقط آدمای شجاع الدوله نفهمن  ،،، فقط اگه شد دو تا اسب هم برای ما جور کن ، اگه خواستن نامردی کنن ما درمیریم  ...

قوجا : خدا را شکر انگار داره ختم به خیر میشه ...

سهند : اگه این برسه تبریز آره ...

سولماز : اونا گفتن شما رو نمیکشن   ...

سهند : اگه نمردم میام سراغت ، اگه مردم کاش یکی باشه راهم را ادامه بده ...

سولماز چادری که به کمرش بسته است را باز میکند و میدهد دست دولتچی ، دولتچی چادر را بسرش انداخته و بعد از خداحافظی با صمد و سهند همراه قوجا بیرون میرود  ، صمد از پنجره بیرون را نگاه میکند  .

سولماز نماز میخواند و راز و نیاز میکند  .

قوجا وارد میشود  و با صمد صحبت میکند  .                                                                                                       11

صمد و سهند آماده خارج شدن میشوند  ، سولماز  عاشقانه سهند را بدرقه میکند  ،  قوجا دارد گریه میکند  .

صمد و سهند و قوجا خارج میشوند  .

صدای فرار و صدای درگیر شدن .

صدای شلیک گلوله  .

سولماز ناباورانه بطرف پنجره هجوم میبرد  .

صدای قوجا از بیرون  : درست همونجا ، لب حوضی که فرات تعزیه ست ...

سولماز تفنگ را برداشته و در را می بندد  .

صدا از بیرون : برین تو ، سومی هنوز اونجاست ...

صدای قوجا : نه شماها نه ، خودم میرم تو میارمش بیرون ،،،،،،،،،،،، سولماز در رو واکن ،،، سولماز ،،، سولماز ...............

                                                                                                                         پایان  .

متن درام : زرین جام ...

نمایشنامه : زرین جام ...

نویسنده : علی قبچاق ...

( باستان شناسان زمانیکه اقدام به حفاری تپه باستانی حسنلوی سولدوز از توابع آذربایجان نمودند با جسد نگاهبانی روبرو شدند که جامی طلا را قرنها در آغوش گرفته بود  . ) .

اشخاص بازی : نگاهبان ،  معمار ، آیدا و سیاهپوشها  .

صحنه قلعه ای باستانی :

سکوی مستطیل شکل قربانیها در وسط صحنه قرار دارد ، در دو طرف انتهایی عقب صحنه دو سکو قرار گرفته است که بر روی یکی جام زرین و بر دیگری کتاب اوستا گذاشته خواهد شد  ، ،،، ، در جلو صحنه سکویی بعنوان برج نگهبانی قرار داده شده است .

صدایی درسیاهی  : دایسون گفت تو اینجا را بکن ، اگه به چیز مشکوکی رسیدی بگو تا دایسون را صدا بزنم ، باشه آقای محمدی ؟

آیدا میگذرد  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور عمومی  .

نگاهبان : آرام آرام سیاهی فرا میرسد از راه و من ، نگاهبان قلعه جز دیدار سیاهی دیده ام هیچ نخواهد دید ،،، آیا پس این سیاهی سپیدی خواهدم

                  بود ؟؟؟؟؟؟؟؟ هیچ از آن نمیدانم !!! کاش اگر چاره ام جز دیدار سیاهی نباشد تنهایی از برم میرفت !!!!!!!!!!!!!!  پرواز دیده گانم به

                  آنسوی سیاهی شب سیاه جز دیدار دوباره سیاهی ره آوردی ندارد از برای این نگاهبان تنهای این قلعه خفته بر بالای تپه ،،، به هر سو

                  مینگرم سیاهیست و سیاهی ،،، کاش سیاهی شب با طلوع خورشید فروزنده به پایان  می آمد و سپیدی روز را میدیدم که بر سیاهستان

                  شب چیره میگردد  تا بدیدار خورشید زرین گیسو نوازشی میگرفت دیدگانم ، وای از زرین گیسوان ، وای !!! به جای زرین گیسوان

                   با خود به این همه شب تاریک میهمانی داشته ام از جنس اندیشه که همراه این تن تنها بود و همنشین این جان خسته ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

                   تفکری !!!!!!!!!!! به ذهنم دیریست این فکر گریزپای بی ملاحظه همچون سپاهی گران هجوم آغازیده و دژهای منطقم را تسخیر کرده

                   است که من تا به کی نگاهبان این قلعه خواهم بود و از برای چه ؟؟؟ به این قلعه مستحکمتر از تمامی قلعه های بشری جز کتابی و

                   جامی دیگر هیچ نیست که من افتخار نگاهداری آن با خود کشم و با فرزندانم بازگویم ، کتابی و جامی !!!! جامی طلائی و بی همتا !

سیاهپوشها  رقص کنان جام زرین و کتاب اوستا را بر روی سکوهای دو طرف صحنه قرار میدهند .

                   به این سالهای نگاهبانی خود هیچگاه  ندیده ام آنسوی دیوار تنابنده ای را تا یورشی آورد به این دژ مستحکم ،،، نمیدانم از چه

                   میبایست نگاهبانی باشم بر آنچه که نه مهاجمی دارد و نه چیزی جز جامی و کتابی ، منی که به تنهایی به هماوردگاهی هزاران سپاهی

                   را حریفم ،،،،،،،،، آه  ، کاش به جای آنکه به تنهایی به برجکی سنگی نگاهبانی بودم بیهوده به رزمگاهی باشم هزاران در هزارش

                    سپاهی ،،،،،،

سیاهپوشها حالت جنگ گرفته اند  .  

                   کاش به هر سوی خویش میدیدم جنگاورانی سینه چون کوه ، هم آورانی که بر خاک زدنشان غریو شادی دلداده ام به آسمان برد و

                    نگاه تحسین آمیز او بر دیدگانم دوزد ، و من همچنان گرگی پیروز سپر و شمشیر بسوی سپاه دشمن بگیرم و مبارز طلبم ،،،،،،،،،،،،،،       

                   کسی را یارای ایستادن در برابر ضربه های سهماگین پتک و نیزه و شمشیرم نیست ،  این منم سرافراز تمامی نبردها ،،،

نگاهبان با سیاهپوشها دلاورانه میجنگد  .

                 آه چه بازگشت رشک انگیزی میداشتم پس پیروزی ،،،،،،،،،،،، چه نگاههایی که مرا به تحسین می نگرند ،  اینک من همچون خدایان   

                مست گام از گام می گیرم  بی آنکه دیده بسوی کسی بگردانم ،،، پر غرور و دست نیافتنی ، انگاره ای از یک تندیس ، و آن ، تندیس

                شکوه و سرافرازی !!! اینک هلهله ی مردان و زنان که از پیروزی مردی از تبار خویش خوشند و شاد ،،،،،،،،،،،

سیاهپوشها همچون زنانی تماشاگر نگاهبان را تشویق میکنند  .

               چه رقصیست رقص پیروزی ،،، آه ، در آنسوی آتش  روشن از شادی این جشن دخترکانی می رقصد به زیبایی ،،، آه از دیدگان زیبای

                آنها که چون الماسی به شب روشنایی داده اند و درخشش ،،،

سیاهپوشها میرقصند  .

               چه سحریست در نگاه این یک که من بی هیچ مقاومتی بسوی او روانم ،،،،،،،،،، بی آنکه خود بخواهم بسویش میروم و دست در دست

                او مینهم و پای بر جای پای او میگذارم و بیخود از خود با او به رقص می آیم ،، بر دهلها بکوبید ای شما نوازندگان پیروزه روز اینکمان

                ،،، های های های ،،،،،، وه که چه پروازیست رقص سرخوشانه دخترک و من و رقص آتش ...............................................

نگاهبان سرخوشانه با سیاهپوشها می رقصد  .

معمار با مشعلی در دست وارد میشود   .

معمار : باز دست در دست کدامین زیبا روی غزال چشم به رقص آمده ای نگاهبان ؟؟؟

نگاهبان : آه ،،، شمایید معمار کبیر ،،،،،،،،، مشعلتان فروزان باد      

معمار : مشعل دیارمان فروزان باد ،،، باز که به رقص آمده بودی مرد جوان

نگاهبان : خواب از خود دور مینمودم ...

معمار : با فشردن دست لعبتی طناز !؟

نگاهبان : همیشه سوالیست این از برای من  که شما چگونه بی گفته من از افکار من آگاهید ؟

معمار : اگر تو هم همچون من سالهای جوانی پشت سر نهی از سر دل جوانان آگاهی خواهی یافت بی گفته آنها نگاهبان جوان قلعه  نگاهدار

           اوستای زرتشت

نگاهبان : آری ، اگر جوانی پشت سر نهم با تجربه های نیک  ، نه تجربه هایی همه در تنهایی

معمار : تو از تنهایی خویشت گله داری جوان ؟؟؟

نگاهبان : آه معمار شما بی شک از جوانی خاطره ها بر دل دارید

معمار : هر دلی به جوانی خاطره ای داشته بی شک ...

نگاهبان : از عشق ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : از هر چیزی ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، و از عشق نیز

نگاهبان : از عشقتان بگویید با من

معمار : از عشقم با تو بگویم  نگاهبان جوان ؟!!!!!!!!!!

نگاهبان : آه ، شرمسارم از گستاخی خویش ،،، منظور آن بود که از جوانیتان بگویید با من .............................................

معمار : گمان  میکنی شنیدنی باشد ؟؟؟

نگاهبان : قصه عشق همیشه شنیدنیست  ...

معمار : قصه عشق معمار

نگاهبان : قصه عشق معمار و آیدایش که حاصل آن ساخته شدن جامی طلا بود ، بی نظیر و بی همتا ، ورد زبانهاست این قصه معمار بزرگ !

معمار : اگر شنیدنی نبود ؟!؟

نگاهبان : بگذارید با گفت و شنود آن به سپری گشتن این تیره شب تاریک کمکی کنیم ،،، بگوی  معمار

معمار : چه حریصی تو به شنیدن داستان جوانی این پیر

نگاهبان : تجربه های  پیری چون شما همچون درسی آویزه گوش این جوان خواهد بود به فرداهای نیک  

معمار : امید که چنین باشد ...

نگاهبان : خواهد بود ،،، بازگویید ،،، اشتیاقی دارم وصف ناشدنی به شنیدن کلامتان  از عشق

معمار : به این شرط که نگاهبانی خویش از یاد نبری ...

نگاهبان : ندیده ام کس به هجومی پریشان کند خاطر آسوده قلعه را به این سالهای نگاهبانی ام

معمار : شاید مهاجمان  به جایی دیگر دست به کار گشودن قلعه ها دارند ...

نگاهبان : این قلعه دست ساز معماریست که هنری  بی همتا داشته و قلعه اش گشودنی نیست

معمار : استحکام این قلعه نباید از هوشیاری نگاهبانی تو کم کند

نگاهبان : اگر چنین بود به شناختی که از شما دارم میدانم بیگمان اینک دیگری نگاهبانی قلعه میکرد

معمار : راستی نیز چنین است ،،، تو کار خویش به نیکی  به سر می آوری  ...

نگاهبان : پس اگر به کارم ایمان دارید قصه عشق باز گوییدم  ..................................................................

معمار : عشق هنر چگونه زندگی کردن  آدمیست  ...

نگاهبان : و گویند آدمیزاد بی هنر زاده نشده ! کم یا زیاده !

معمار : به جوانی آن زمان که هنرهای زمانه از استادم آموختم همیشه میخواستم دست به کاری بزرگ زنم تا به یادگار ماند از من برای آنهایی

           که بعدها مقرراست در این سرزمین پا به هستی نهند ،،، هرچه از هنر داشتم به آنچه می ساختم ارزه میکردم اما آنچه از ساختنم به وجود

           می آمد آنی نمیشد که دلم را خوش آید ، دست ساخته هایم انگار چیزکی کم یا زیاده میداشتند ،،، روزی دلگرفته این با استاد خود گفتم

           ، گفت آنچه تو را لازم است مهارت نیست ، تو از بهر زیبا آفریدن جاودانه چیزی کم داری ...

نگاهبان : چه ؟ عشق ؟

معمار : آری ...

نگاهبان : با گفته استاد بی عشق آفرینشی جاودانه نخواهد بود !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

معمار : این که گفت اول  معنایش نفهمیدم ،،، سالها بگذشت تا فهمیدم چه می گوید ...

نگاهبان : بی شک آن زمان که خود عاشق شدید ،،، نه معمار ؟؟؟

معمار : ماه پشت ابریست پنهان ،،، ستارگان همچون نمکهای درشت خشک شده چیچست دریا به آسمان چسبیده اند ،،، های های های ،،،،،،،،،،

         مرا به سرزمین شور بردی نگاهبان باآنچه که خواستی از من ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه روزگاریست روزگار عشق ،،، عشق !!!!!!!!!!!!!

         آدمی دیده که بر جهان هستی میگشاید هیچ زمانی از یاد نخواهد برد آن دمی را که دیده اش به دیدار سیمای یار  خویش از یاد می برد ،

         دل به دیداری از دست میرود  ، آه از این سودای زیبا ،،،،،،، عشق ..................................................................................

نگاهبان : بازم گوی ،،،،،،،، نمان از گفتن ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بگوی از عشق  ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

معمار : جوانی بودم همچون هزاران جوان دیگر این سرزمین آتش خیز ، دیار آتش  و خورشید و سبزینگی ، دیار مردمان آتش دل خورشید باور

             خورشید گستر ،،،،،،، جوانی بودم سبکبار همچون پرطاووسی در باد ،،،،،،،،،،، آزاده از هر قیدی  و بندی ،،،،،،،،،،،،،،،،، به زندگی هیچ

             نمیدانستم ازغم ،،، سحری همچون سحرهای دیگر رهسپار چشمه بودم به آوردن آب ، چشمه ای به پای کوه سبزی با هفت دهانه پر آب

             ، افسار اسبم را گرفتم و رفتم ،،، گندمزاربه دست باد رقصان بود ،،، و من میرفتم با آوازی بر لبانم ، آوازی به یادگار مانده از نیاکانم  بر

             لبم بود ، آوازی که مادرم با من آموخته بود ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

معمار ترانه خوان افسار اسبی را می کشد و راه می افتد .        

             از آنسوی گندمزار  صدایی آمد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

صدای آواز آیدا از دوردستها .

            آه یکی دارد می خواند ،،، ترانه ای به زبان مادرانمان ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه خوش نواییست این نوای آسمانی ،،،،،،،،،،،،،،،،،، آه ،

             آنجا ،،، دخترکیست ،،،،،،،،،،،،،،، این که می خواند بر لب چشمه هفت دهانه نه آدمیزاده که بی شک پریزادیست پری چهر ...

نور به رنگ آبی .

آیدا ظاهر می شود .  زیباست . با لباسی رنگ در رنگ .

معمار و آیدا رخ در رخ هم بی گفتاری   .

آیدا : ماه بر پیشانیم دیده ای چنین خیره مانده ای  بر رخساره ام ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : آسمان به برآمدن خورشیدازپشت کوه و رفتن سیاهی دلخوش است این دم ، اما راست گفتی بی شک رخسار تو دارد جور ماه می کشد !

آیدا : کیستی تو ؟؟؟

معمار : رهگذری ، شاید !

آیدا : خب از چه ایستاده ای ، اگر رهگذری راه خود بگیر و برو

معمار : به زیبایی صدایت حیرانم نمودی و اینک به دیدار رخ همچون ماهت به زنجیرسحرم کشیده ای و سوی خود میکشانیم ، ، ، وای از برق

             دیدگانت ،،، چگونه روم  ؟؟؟

آیدا : جنون است این با تو  یا که گستاخی جوانی ؟؟؟

معمار : هر چه هست از فروغ رخ مه سیمای توست ،،، هیچ نمیدانم 

آیدا : نادانی چنین زیباسخن  نوبرانه است ...

معمار : پیشکش  است این نوبرانه اگر لایق بدانی  ...........................................................

آیدا : کدام نوبرانه ؟؟؟

معمار : دلم ، و ، و جانم  ...

آیدا : آه ،،،،،  باید که خانه روم ، دیرگاهیست بیرون شده ام از آن ...

معمار : نخواهی رفت ، میدانم ، به یقین نیز میدانم  ...

آیدا : از کجا چنین به اطمینان سخن می گویی ؟؟؟

معمار : از درخششی که در نگاهت می بینم  ...

آیدا : آی گمان کرده ای که ای که چون منی شیفته ات گردد ؟؟؟ هان ؟

معمار : چون توئی ؟

آیدا : آری چون منی !

معمار : این یک راست گفتی ، چون توئی هرگز ندیده ام ، زیبای و بی مانند ، همچون فروغ ماهی بر دریا ، نه ، همچون رخساره ای منقوش بر

            صورت ماه ......

آیدا : حیرانیت را مداوایی باید جوان گستاخ ،،، اگر خواستی بیفتی چشمه را آلوده نکن ، ، ، باید بروم ........................

آیدا میخواهد برود .

معمار : به عشق قسمت میدهم مرو ...

کوزه از دست آیدا می افتد و می شکند .

آیدا : آه ،،، جامم شکست  ،،، حال چه کنم ؟؟؟ بی جام خانه روم ؟؟؟

معمار : جام من از آن تو باشد ، اسمت را نگفتی !

آیدا :  با شکستن جامم دستم خالیست ، چگونه  خانه رود این آیدای جام شکسته  ...

معمار : این جام من از آن تو ،،، دلت پاینده بادا ، جامی خواهم ساخت از برای خالی نماندن جای این کوزه شکسته ات به زیباترین حالت  ، اگر

             قابل بدانی ، آیدا  ...

آیدا : کوزه گری ؟

معمار : کم یا زیاده  هنری دارم

آیدا : لاف هنر زدن بزرگیت نیاورد ...

معمار : بیازمای .............................................

آیدا : گفتی جامی خواهی ساخت جای جام شکسته ام ؟!

معمار : بهتر از آن ...

آیدا : جامی که گفتی از طلا باشد ...

معمار : من ، من  طلایی ندارم

آیدا : طلایش با من ...

معمار : طلایش با تو ؟؟؟

آیدا : هر اندازه که بخواهی ...

معمار : اما ، ، ،  از کجا ؟؟؟!!!!!!!!!!!

آیدا : دسترنج کاوش نیاکانم در این سرزمین زرخیز ...

معمار : قبول                                                   

آیدا : بی آوردن آن  هرگز به دیدارم به آن سوی دشت میا ،،، با آن اما  ...

معمار : اما چه ؟

آیدا : باید بروم .........................

معمار : گفتی آنسوی دشت !!!

آیدا : منزلم آنجاست  ،،،  به انتظارت خواهم بود ، اما  ، بی جام میا ...

معمار : با جامی برآمده از جانم خواهم آمد

آیدا : طلا را خواهم فرستاد ...

آیدا میرود  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور زرد رنگ .

معمار به ساختن جام مشغول می شود  .

سیاهپوشها معمار را کمک میکنند ،  کوره ای شعله ور میشود  ، شمشهای طلا آورده میشود  .

معمار : جامی با نشانه های آسمانی و زمینی میسازم از زر ناب به این عشقی که از دلدار در سینه دارم ،،،،،،،،،،،،،،،،،، الهه ها اینجا ، قهرمان اینجا ،

             ارابه اینجا باشد ،،،،،،، این نیز از این ،،،،،،،،،، اینک این جام ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، به خلوت با خود اعترافی دارم دست هیچ  

             هنرمندی اینگونه جامی از برای معشوق نساخته بوده تاکنون ..................................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور آبی .

معمار سوار اسب می تازد   ، آیدا به انتظار ایستاده است ،  معمار  به آیدا می رسد  .

آیدا : دیر آمدی ؟

معمار : اما سرافراز ............................

معمار جام را تقدیم آیدا می کند .

آیدا : اگر چنین بی همتا نبود این جام از عشق گفتنت جز نشانه ای ازسراب دیگر چیزی  بیش نبود ، زیباست ، بیش ازخود زیبایی  ...

معمار : خوشحالم که این جام  به وجدت آورده آیدای من

آیدا : زیباست ،،، زیباتر از آنچه بتوان به خیال آورد ...

معمار : اگر عشق تو نبود این جام اینی  نمیشد که چون تویی از آن خوشت آید ...

آیدا : چون منی ؟

معمار : چون توئی بی همتا ...

آیدا : دم اول آیدای من که گفتی پروازم دادی .....................................................

معمار : آیدای من ............................................................

آیدا : برهنرت ایمان آوردم  ...

معمار : ناقابل است

آیدا : آه ، نقشهایی بس زیبا ،،، با من از اینها بگوی ...

سیاهپوشها نقشها را به تصویر می کشند .

معمار : سه الهه هر یک سوار بر ارابه ای ،، خدای هوا که ارابه اش را گاو نری می کشد ، خدای زمین و خدای خورشید با ارابه ها ی اسب کش ،

              کاهنی با جامی از شراب ناب آسمانی  ، گوسفندی به قربانگاه خدایان ،،،،،،،،،،، اینجا کلاه شاخدار خدای زمین بر سرش پیداست و

               خدای خورشید با دایره خورشید بالدار همراه است ،،،، این نبرد ابر پهلوان است با آنکه نیم اندامش چون کوه است و از اسطوره هایمان

              می آید ،،،،،،،،،،،،  قصه هایی از سه شاهزاده  افسانه ای سرزمینمان که جهان پائینتر را به پشت پرنده ای رفتند و آمدند  

آیدا : زیباست ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، از خدایان گفتی ، اما ، سرورم زرتشت به خدایی یگانه ایمان داشت ...

معمار : من نیز جز یگانه ای بزرگ دیگران را به خدایی نتوانم دید که نیاکانم اینم آموخته اند ،،، اینها نقش خیال منند

آیدا : با این کلامت من دست در دست تو مینهم ، با هم شروع خواهیم کرد ساختن فردایی را با عشق ...

معمار : این دم بهترین لحظه هاست هستی مرا ...

آیدا : هستی ما را ...

آیدا و معمار با آهنگی شروع می کنند به رقصی آیینی   .

معمار : فرداها از آن ما خواهد بود ...

آیدا : فرداها از آن عشق خواهد بود ..................................

معمار : بی تو جز عشقت نمیدیدم و عشقت کارجام به پایان آورد ،،، تو بی من چه میکردی ؟؟؟

آیدا : مشق عشق می کردم به نگارش پوست نوشته های زرتشت ...

معمار : پوست نوشته های زرتشت ؟؟؟

آیدا : زرتشت جدم بود   ،،، فرزند شیرزنی  دوغدو نام که در زبان مادریمان به معنای زاینده است  ، نیکی گستری از سرزمینمان به انتخاب یگانه  

          خدای هستی برخاست و گفتارهایی گفت و نیکی خواست از مردمانمان  ،،، به بالای آن  تپه منزل داشت پیش از آنکه بسوزانند مهاجمان

           هجوم آورده بر دیارمان  ، آنجا قلعه ای بود چهارسو دیوار در دیوار ، آن دم که  به آتش جهل سوخت زرتشت رخت سفر بربست تا

           بسوی مهاجمان رود از برای به راه آوردن آنها و یاد دادنشان با گفتاری نیک و پنداری نیک و رفتاری نیک  ،،، روزی خواهد آمد تا عدل

           بگستراند بر زمین

معمار : آری ، هنوز دیواره هایی باقیست ،،، بی شک قلعه ای بوده برآمده از دل هنرمندی بزرگ ...

آیدا : زرتشت پیشتر از آنکه قلعه را ترک کند به یادگار گفتارش بر مردم این دیار هدیه نمود ،،، من آنها را به عشق تو بر دوازده هزار پوست

          آهو نگاشتم به این روزهائی که انتظار آمدنت را میکشیدم  ...

صدای پاهایی که رفته رفته نزدیکتر میشود معمار و آیدا را به خود می آورد  ،،، سیاهپوشها آنها را محاصره کرده اند ،

میخواهند آیدا و جام را تصاحب کنند ،،، معمار و آیدا سلحشورانه آنها را فراری می دهند .                                           

سیاهپوشان : باز خواهیم گشت اما به فزونی ریگهای بیابان

معمار : این چه گفتاری بود ؟؟؟

آیدا : ندانستم اما در نگاه بدشان فهمیدم بسوی ما باز خواهند آمد

معمار : بی شک به تعدادی بیش از آنچه که اینک بودند

آیدا : سرپناهی محکممان باید تا از گزندشان در امان باشیم ...

معمار : بر بالای تپه قلعه ای بی نفوذ می سازیم  ...

آیدا : اگر آنها  نیزآنجا بیایند ؟؟؟

معمار : قلعه بی نفوذ خواهد بود به هنری که من دارم  ...

آیدا : اگرقلعه بی نفوذمان را  آتش زنند چه ؟ از پیش نیز چنین کرده اند ، ندیدی چگونه هجوم آورده بودند ؟؟!!!

معمار : راهی مخفیانه تا آنسوی چی چست دریا بایدمان به روز هجوم احتمالی دشمن  ...

آیدا : تا آنسوی چی چست دریا ؟؟؟

معمار : تا سرزمین تومروس خاتون ...

آیدا : آنکه سر مردی خونخوار پس پیروزی جنگشان برید و در تشت پر از خون مرد گذاشت و با سر گفت : بنوش از خون خود که به زندگانیت

           از نوشیدن خون دیگرانی چون فرزند من سیراب نگشتی ...

معمار : آری مادرمان تومروس آنا ...

آیدا : اگر این راه بسازی من نیز لوح نوشتهای جدم زرتشت را به قلعه بالای تپه خواهم آورد تا اگر هجومی پیش آید بتوان از گزندشان در امان

        نگاهشان داشت ...

معمار : چنین خواهیم کرد ، آنچه از زرتشت باقیست پاس داشتنیست ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور سبز .

آیدا و معمار بالای  برجی از قلعه  ایستاده اند .

آیدا : قلعه ای محکم  همچون صخره های  کوهستانمان  

معمار : محکم ، آری ،،، سخت و نفوذ ناپذیر همچون دل استوار مردمان این دیار همیشه سرافراز ...

آیدا : راهنمایم خواهی بود به تماشای آن ؟؟؟

معمار : این سنگ همان است که در دشت سرسبزمان بر بالای آن با تو نرد عشق باختم و پیمان یگانگی بستم و اینک قربانیهایمان را بر آن به انجام

             خواهیم رسانید ، اینجا معبد بزرگمان است  از برای پرستش خدای یگانه ،،،،،،، اینجا تالار شاهیست با تختگاهی در انتهایش از برای

            جلوس زرتشت  آن هنگام که باز آید ،،،،،، اینجا برجک و بارویی با هفت متربلندا و کنگره ها و دیوارهایش از برای نگاهبانی  این قلعه ،

             اینجا محلی برای ماندن اسبانمان ،،،،،،،،، این جاییست برای پخت و پز ،،، و بدینجا از سلاحهایمان نگاهداری  خواهیم نمود ،،، تمامی

              سقف بر ستونهایی از چوبهایی محکم ایستاده است ،،، در تالار سکوهایی خواهیم داشت ، بر سکویی جاممان خواهیم نهاد و بردیگری

            گزیده ای از اوستای زرتشت تا برابر چشممان باشد آیین نیک او ،،، آنچه تو را بیش از آنهای دیگر خوش خواهد آمد اینجاست ،،،،،،،،،

           راههایی پنهانی که پنهان ازهمه خواهند بود ،،، راهی بلند به آنسوی چی چست دریا و راهی کوتاه به آنسوی دیواره های قلعه ...

آیدا : پوست نوشتهای زرتشت از راه پنهانی بلند قلعه به جایی امن خواهیم فرستاد  ...

معمار : جای امنش را هم ساخته ام ، تمامی دیوارهایش از سنگهای صیقل یافته کوههایمان پوشیده شده و چون آیینه ای بازمیتابانند نورمشعلهای

              همیشه فروزان را ،،،،،،،،، دست ناپاکی  به آن نخواهد رسید

آیدا : سرور و وجد اینکم توصیفی ندارد

معمار : امید که جاودانه بمانند از برای زمان باز آمدن زرتشت و از برای آنهایی که سالیانی دیگر پای بر خاک این سرزمین پاک خواهند نهاد

آیدا : فرزندان سرافراز این دیار ..........................

معمار : زیبایی این دشت پر آب  صد چندان دلفریبش می کند این غروب رویایی را در کنار زیبا روی زندگیم  

آیدا : دلم هوای به دشت زدن کرد با اسبی که چون عقابی چشم بر چشم گذاشتنی بپیماید عرض این دشت را تا به کناررودخانه گدار شویم از

       برای به آب زدن تنهایمان   

معمار : تا تو با اسبت گرد از راه نگرفته ای من نیز به تو خواهم پیوست پس اتمام آخرین سرکشیم به اطراف از برای اطمینان یافتن بر نیکی انجام

           کارهای این قلعه  

آیدا : به امید دیداری از پس این جدایی کوتاه مدت  

معمار : بزودی به تو خواهم پیوست محبوبه من

آیدا : رفتم من ، تو نیز به سرعت بیا ...

آیدا خارج می شود ،،، معمار رفتن او را نگاه می کند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، با دور شدن تدریجی صدای پای اسب آیدا آرام آرام حالت نگاه معمار از خوشی به نگرانی تبدیل می شود ،،، سایه هایی هجوم آورده اند .

سیاهی .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

صدای فریاد زنی که هم می جنگد و هم کمک می خواهد  .

صدایمعمار : با اسبهایتان به دل دشت بزنید ،،، اسب من کجاست ؟؟؟ بیگانگان بسوی آیدا هجوم آورده اند ،،، سریعتر ،،، سریعتر ...

صدای تاخت اسبها ،،،  صدای درگیری و جنگ  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور قرمز .

سیاهپوشها معمار را که زخمی شده است وارد می کنند .

نور عمومی  .

نگاهبان بر بالای سر معمار نشسته  و از جام طلا بر صورت او آب می پاشد  .

نگاهبان : آرامتر ،،، آرامتر ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه بد شده حال اینک شما ...

معمار : صد مهاجم از پای درآوردم و دیدم آیدا هر لحظه دورتر می شود از من و کشته های وحشیان فزونتر ،،، هجومی دیگر آوردمشان ،،،،،،،،،

           به نامردمی اسبم زدند به نیزه های زهردارشان ،،،،،،،،، افتادم ،،،،، باز برخاستم  ،،،،،،،،،،، همچنان گردش شمشیر من بود و کشته وحشیان

           که بر هم می انباشتمشان ،،،،،،،،،،،،،، زخمی شدم ، چندین بار ،،،،،،، دیگر رمقی نمانده بود  ،،، از پای افتادم  ، هوش از سرم برفت ،،،،،،،  

           چشم که گشودم دیدم به درون قلعه ام ، گفتندم آیدایم مهاجمان با خود برده اند ،،،،،،،،،،،، برده  بودند آیدای مرا و من بی او شده بودم ،   

            بی آیدا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بی آیدا شده بودم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بی آیدا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آیدا  ...................

نگاهبان : آرامتر ، آرامتر .......................................

معمار :  شده بودم جغدی تنها ، جز نالیدن و نالیدن هیچ نمی دانستم ،،،،،،،،،،،، چرا آیدای من ؟؟؟؟؟؟؟؟ آیدای زیبا روی من !!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من بی او چه کنم ؟؟؟؟؟؟ چه کنم بی آیدایم ؟؟؟ آه ،،،،،،، هزاران بار دشت به زیر پایم نهادم و رفتم و آمدم ، نالان رفتم و آمدم ،

رفتم و آمدم و هزاران پیراهنم چاک شد و من همچنان دیده پر آب می رفتم و باز می آمدم ،،، نه خوابی داشتم و نه خوردی ،،،،،،،،،،

جنون گرفته مردی بودم  گم شده در خود ،،، قصه گوی دیوانگی خویش با ستارگان و خورشید ، دیوانه ای تنها ،،، هزاران قصه گفتم

از خود با خود و با باد و با آب وبا خاک و با آتش ، شاید که ناله هایم رسد به گوش آیدایم ،،،،،،،،، شبی نالان با خویش قصه گیسوی

آیدا می گفتم ،،، آمد ، ندانستم خیال او بود ، ندانستم آیدای آیدا بود ،، ندانستم خواب آیدا بود ،،،،،،،،،،،،،،،،، ندانستم آنکه آمده

بود شبح  آیدایم بود یا خود او  ،،،،،،،  هر چه بود ، آیدا بود ، در کنارم ،،، آمده بود آیدای من ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

آیدا چون نسیمی می گذرد .

نور آبی .

آیدا : شبی زیباست ...

معمار : آمدی آیدا

آیدا : نرفته بودم که باز آیم ،،، من همیشه با توام ...

معمار : با منی ؟؟؟

آیدا : آری ، همیشه با توام ...                              

معمار : نیستی آیدا ، نیستی

آیدا : آرام باش محبوبه من ، آرام باش ،،، من به کنار توام اینک ...

معمار : آیدای من

آیدا : بگوی محبوبه من

معمار : تا ابد پیشم بمان !

آیدا : خواهم ماند

معمار : پس بگو که دیگر نخواهی رفت

آیدا : گفتم که با تو تا ابد خواهم ماند اما باید که زمانش فرا رسد

معمار : زمانش کی فرا خواهد رسید ؟

آیدا : روزی

معمار : چه وقت ؟

آیدا : بزودی ......................................................

معمار : تنهایم مگذار آیدا ، بی تو من مرگ را بهتر از بودن می دانم،  به دل هزار باره خواهان مرگم از خدایی که زرتشت تو نشانم داد ،،،، از چه    

            کمکم نمی کند به مردن ؟؟؟ هان آیدای من ؟

آیدا : زندگی زیباست ...

معمار : بی تو نه

آیدا : من با تو خواهم بود ، هر آنزمان که دلت بخواهد ...

معمار : هیچ زمانی جز این نخواسته ام  

آیدا : تو بمان  ،،، با زندگان بمان و بر آنها از زرتشت بگو و از خدای یگانه اوستا ،،، من نیز چون گذشته با تو خواهم بود ...

آیدا چون نسیمی می گذرد .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور عمومی .

معمار : آیدا !!!!!!! آیدای من !!!!!! او همیشه با من ماند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، جاودانه چون عشق !!!!!

نگاهبان : جاودانه چون عشق .........................

معمار : آن کتاب دست خط اوست ، گزیده ای از اوستای زرتشت ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، این هم جامیست که من به عشق آیدایم ساخته بودم 

          روزی ...

نگاهبان : دیگر ندیدی اش ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ به راستی  ، نه در خیال ؟!؟

معمار : هیچگاه جز او ندیدم ......................................................

نگاهبان : قصه عشق چه تلخ است همچون نگاه سنگین تو که قلبم به طپیدنی وامیدارد بی شماره

معمار : تلخ ؟!!!؟؟؟ شاید ،،،،،،،،،،،،، من دیگر شیرینی و تلخی از هم باز نمی شناسم

نگاهبان : بعد چه کردی ؟؟؟

معمار : روز به شب میرسانم و شب به روز

نگاهبان : و بعد ؟

معمار : بعدی دیگر ندارم ،،، هر چه دارم  بودن است ، بودن با آیدا  ...

نگاهبان : چگونه ؟

معمار : با عشق ...

نگاهبان : آخر چگونه ؟

معمار : دستانم و هوشم و وجودم به عشق او هنر را زنده نگاه می دارند ، من با هنر می آفرینم از برای فردای آدمیان  ، طرحی دارم از تالاری صد

             ستون و کاخهایی بسیار ...

نگاهبان : از چه نساخته ای اش ؟؟؟ بی شک شاهکاری خواهد شد

معمار : منتظرم مهاجمان دوباره هجوم آورند با آنها خواهم رفت به سرزمینشان ،،،،،، آیدا شاید هنوز هم آنجا باشد ، تقدیم او خواهم نمود ...      

نگاهبان : چه می گویی ؟!!!

معمار : شنیده ام دین زرتشت دارد سرزمینها را یکی یکی میگیرد و این بی شک از هنر آیداست ،،،،،،،،،،،،،،،، اگر او به اسارت توانسته قصه خود

            بر دلها نشاند من از چه با عشقم چنین نکنم !!!

نگاهبان :  هنرت تقدیم دشمن خواهی نمود ؟؟؟ آه ، اینک آنانکه  می آیند به محاصره کردن این قلعه کیانند ؟؟؟

سیاهپوشها پای دیوار قلعه رسیده اند .

سیاهپوشان : معمار نامی می جوییم ، شاید به این قلعه باشد ...

نگاهبان : این زبان ما نیست !!!!!!

معمار : زبان همانهاییست  که آیدا از من گرفتند ...

نگاهبان : مهاجمان ؟؟؟!!!!

معمار : نام من بر زبانشان رفت !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

نگاهبان : نیرنگی شاید ، نه ؟!؟

معمار : نام من از کجا می دانست آنکه نام من بر زبانش برفت ؟؟؟

نگاهبان : با ساخت این قلعه و جام طلا آوازه شما پرآوازه گشته ...

معمار : آنها را با زبان ما بیگانگیست ،،، شاید نامم رفته بر زبان آیدا به گاه دلتنگیش  ، آیدا از من گفته با آنها ...

نگاهبان : چه گفته از شما ؟؟؟                                  

معمار : آیدای من جز نیکی چه میدانست آخر ،  با آنها خواهم برفت  ...

نگاهبان : آنها دشمنند معمار کبیر ...

معمار : ما عشق را گسترش می دهیم ،،، این از آیدا آموخته ام و او از زرتشت  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آنکه کمتر دارد از آن بیشتر بایدش داد  ،آنچه

              از دست ما آفریده می شود عشق است ،،، عشق را جاودانگی می باید ،،، به هر سرزمینی و اندر میان هر مردمی که باشد عشق می باید

             جاری شود و زنده بماند ،  آنانکه از عشق بی نصیبترند بیشتر نیازشان است به بخشش ما ...

نگاهبان : بیهودگیست این ...

معمار : از چه ؟؟؟

نگاهبان : دیو را با عشق میانه ای نیست معمار  

معمار : پس  آیدا چگونه  توانست دین زرتشت رواج دهد ؟؟؟ به او خواهم پیوست   ...

نگاهبان : مرو معمار ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بمان ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آنها تو را نخواهند خواست

معمار : شاید  ،،، اما مشق عشق من رفتن از پس آیداست ، چنانکه مشق عشق تو نگاهبانی این قلعه ...

نگاهبان : اگر کلام مرا پذیرفته ای از چه میروی ؟

معمار : شاید با آیدایم  دیداری دوباره  باشدم  

نگاهبان : اگر نباشد ؟؟؟

معمار : آنها نام من بر زبان آوردند و این به یقین سخنی بوده که آیدایم با آنها گفته ،،، شاید خواسته راهی شوم ،،، باید بروم ...

نگاهبان : اگر تو بخواهی بروی هم نخواهی توانست !!!

معمار : نخواهم توانست ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!

نگاهبان : آری !!!

معمار : آخر چرا ؟؟؟

نگاهبان : من نخواهم گذاشت ......................................................................................

معمار : تو نگاهبان ؟؟؟

نگاهبان : آری .....................................................

معمار : چگونه ؟؟؟

نگاهبان :  سرافکنده ام معمار،،، اما تو خود نام مرا بر زبان آوردی ، من بر این کار دلیلی جزنگاهبان بودنم ندارم ......................

معمار : آخر،،،،،،،، آه ،،،،،،،،،،،،، فهمیدم ،،،،،،،،،،، تو را ترس از این است که با باز شدن دروازه از برای خروج من آنها بخواهند به درون قلعه

            درآیند ؟؟؟؟ !!!

نگاهبان : آری !!!

معمار : من خود تو را نگاهبان این قلعه کرده ام

نگاهبان : تا زرتشت برنگردد من نگاهبان این قلعه خواهم بود ، مگر نه اینکه این از من خواسته اید ؟؟؟

معمار : راست میگوئی ،،،  خب ،،،،،،،، پس من از دروازه پا به بیرون نخواهم نهاد تا آنها با یورشی قلعه را تسخیر کنند ...

نگاهبان : آه ،،، راه پنهان !!!

معمار : این قلعه راههایی دارد که جز من کسی بر آنها آگاهی ندارد ...

نگاهبان : مرا نیز بر راه پنهانی قلعه آگاه کن

معمار : پوست نوشتها را جاودانگی می باید  ،،، به امید دیدار.............

معمار خارج میشود  .                                          

نگاهبان : کاش می توانستم از رفتن بازش دارم ، رفت و گم شد ، و من بر این برجک مانده ام به تماشای دشمنانی که هجومی بر قلعه نمی آورند

            ،،،،،،،، بیگمان آنها به انتظار خروج معمارند تا او را با خود همراه سازند ،،،،،،،، آه ، اینسوتر از پشت تپه و آنسوی  درختان سپیدار سواری

             پدیدار شد ،،، سوار بسوی آنها به تاخت می تازد ،،،  معمار است ،،، به آنها رسید ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اسب معمار از او گرفتند ،،،،،،،،

             سوار بر ارابه ای کردندش ،،، اینک آن ارابه به سوی شرق راه می سپارد ،،،،،، کاش این رفتنت را بازآمدنی باشد معمار ، کاش !!!!!!!!!!!!!

             میدانم تو به عشق دیدار آیدایت رفتی ، آیدایت هنوز نفسی دارد که تو را به انتظار نشسته باشد ؟؟؟ نمیدانم !!!!!!!! کاش من نیزهمچون تو

             آیدای عاشقی داشتم و به هوای عشق او نفس می کشیدم  ،،،،،،،،،،،،،، دیگر از ارابه و معمار اثری نمانده بر راه جز غباری که همچون مه

            دیدار آنسوتر را غیر ممکن می سازد ،،،،،، اینک این قلعه که از عشق سربرآورده بود تنها مانده  بی عشق آیدائی و معماری ،،،   دیروز         

            نگاهبان خاطره های عاشقانه ای بودم ، اینک اما چه احساسی دارم از تهی شدن و تنهایی ،،، کاش رها میشدم از این غم جانگداز تنهایی ،

            اینکم را دستی به مهربانی کاش نوازشی میکرد تا با حضور او خوشبین میشدم به بروز حادثه ها  ،،، آه ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وای آنجا ،،،

سیاهپوشی عشوه گرانه میگذرد  .

            آنجا ،،،،،،،،،،،، دخترکی کوزه بر دوش روان است بسوی چشمه ،،،،،،،،،،،،،، دلم از سینه بیرون جهیدن می خواهد ،،، دخترکی بر چشمه

              با کوزه ای آب بر دوش و من ایستاده ام با قلبی لرزان به تماشای او !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! قصه معمار و آیدایش به تکرار میبینم ، باور ندارم  

              آنکه چون معمار به تماشای معشوقه ایستاده من نگاهبانم !!!!!!!! چگونه باورم شود آخر ؟؟؟ شاید  ، شاید آنکه مرا بی خواسته خویشم

             از خاک آفرید قصه پر غصه تنهائیم شنیده و این دم خواهان عاشق شدنم گشته تا با حضور دلبری شیرین ادا من نیز خوشی را بچشانم  به

             به این جان تنهایم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، باید به دیدارش روم ، آنگونه که معمار و آیدا را اتفاق افتاد دیدارشان ،،،،،،،،،،، ای دل ، ای دل

              ، ای دل اندکی نیز تحمل کن ، لحظه دیدار نزدیک است ،،، آی دخترک بخت این نگاهبان تنها آماده پذیرایی از معشوقه خود باش که

             بسویت پرواز خواهم کرد ،،،،،،،،،،،،،،،،،، آه ،،، اما ،،،، اما اگر دشمنی در کمین باشد ؟؟؟؟؟؟؟ اگر بیرون شوم از این دروازه دشمن

             هجومی خواهد آورد وحشیانه به قلعه که من توان مقابله با آن نخواهم داشت ،،،،، چه کنم این دم ؟؟؟!!!!!! من  معمار باز داشتم از خروج

              به بهانه امکان هجوم دشمن بر دروازه اینک چگونه خود نگاهبانی خویش فراموش کنم و دروازه بگشایم ؟؟؟ وای بر این دم ناخجسته ،،

             چه اندوهی نشست از این ناتوانی بر دلم ،،،،،،،، آنسوی این دیوارها دخترکی زیبا بسوی چشمه روان است و من مانده ام چه کنم چه کنم

             میکنم با خود !!!!!!!!!!!! باید بسویش روم که شاید دگرباره دیداری نباشد با این طناز شیرین کار،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وای بر من ،،،،،،،

              از چه مانده ام و توان رفتنم نیست !!!!!!!!!!!!!  آه مگر نه اینکه معمار از پنهان راهی برون شد که دشمن او را ندید ؟ من نیز میتوانم از آن

             راه بروم ،،، آری میتوانم ،،،،،،،،،،،،،،،، پس کجاست این راه مخفی قلعه ؟ من راههای پنهان قلعه نمی شناسم !!! وای ،،، وای ،،، وای که

             هر دم دخترک دورتر میشود و من همچنان نظاره گرم از دور ،،، باید بروم ، شاید او به دست دشمن بفتد ، باید که کمکش نمایم ،،،،،،،،

              اما ، اما مگر نه اینکه دشمن پس دیوار بی ملاحظه است و خونریز ؟! از چه پس کاری به کار دخترکی تنها ندارد این لشکر تشنه !!!!!؟؟؟

              آه ، نباشد که او هم از دشمنان باشد از برای فریب من ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!  بی شک چنین است ، اگر نبود تا کنون هزاران سواره

              بر او هجوم آورده بودند ، باید منتظر شوم ،،، باید ببینم چه پیش خواهد آمد ،،،،،، دخترک اگر دامی باشد خواهم فهمید،،،،،،،

سیاهپوشی دیگر عشوه گرانه میگذرد  .

             آنجا ،،،،، آه ، دخترکی دیگر به زیبایی صد بار بیشتر از آن که بر چشمه است اینک !!! چه نازی دارد به رفتن ، چه نازی !!!!!!!! خدایا چه

             کنم با این دل که سینه را میخواهد درید؟؟؟؟ باید بروم ،،، توان ماندنم نیست ، همیشه آرزوی چنین لحظه ای داشتم ، اینک گاه برآورده

              شدن آرزوی دلم رسیده  ،،،،،،  کجا ؟؟؟؟؟؟؟؟ وای بر من که او دارد دورتر میشود و من به تردیدی مانده ام با خویش ،،،

سیاهپوشی دیگر نیز عشوه گرانه میگذرد  .

             اگر آن دو خیالی بودند در این دم رویایی من این را چه بگویم که چنان به دیوارهای قلعه نزدیک است که من از پس توری آویزان بر

             صورتش رخساره بی همتای او را می بینم و پرواز جانم را نیز ،،،،،،،،،، دیگر توان ماندنم نیست ،،،،، آخر چگونه دشمن به خیال فریبی

            چنین زشت باید باشد ؟ مگر نه اینکه اولین درس جنگ مردانه بودن است و سلحشورانه جنگیدن ؟؟؟؟ شاید این درسی تازه است از مشق

            جنگ که با ما نیاموخته اند ؟!!!!!!!! چه کنم این دم من ؟؟؟

سیاهپوشانی دیگر میگذرند  .           

           آه ، دخترکانی دیگر به عشوه ای بس فزونتر از آنهای قبلی که اینک آنجا بر سر چشمه مجمع زیبارخان راه انداخته اند !!!!!!!!!!! باز هم

             زیبارویی عشوه گر دیگری ،،، یکی بس بود تا هوش از سر این بینوا برود ، چه کنم با هجوم این لشکر بی سلاح که سلاحشان زیبایی 

            رخساره است و عشوه جانانه ؟؟!!! این قلعه مگر چه دارد جز جامی و کتابی که باید من پاسشان دارم از هجوم ؟!!! چه دردی دارد سوزش

             جان بیمارم !!!! باید کاری بکنم ، معمار گفت این کتاب گزیده ای از آن دوازده هزار پوست نوشت زرتشت است که از راه پنهان به

            مخفی گاهی امن برده شده اند ، پس ، پس اگر دشمن با باز شدن دروازه قلعه تسخیر کند بر اصل کتاب دست نخواهد یافت که کسی

            بر راه پنهان قلعه آگاه نخواهد شد ، میماند این جام زرین ، که اگر از دست رود جز طلایی اندک چیزی دگر از دست نرفته ،،، میروم !!!!!

            آه ، اگر من به جستجوی عشق جام عشق بفروشم چگونه لاف عشق خواهم زد با معشوقه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!! مگر نه اینکه معمار به عشق

            آیدایش این جام بساخته !!!!!!؟؟؟؟؟ لاف عشق با قربانی کردن جام عشق !!! قربانی کردن که رسمیست در این دیار ، نیست ؟ هست ، اگر

            قربانی کردن حرام است چگونه این سنگ نهاده اند بر این تالار تا بر روی آن قربانیانی باشد از برای معبود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

             دین عشق مرا نیز قربانگاهی باید ! مگر نمی توان جام عشق به قربانگاه چشمه برد و تقدیم معشوق نمود به رسم قربانی کردنی ؟ نمیتوان !؟

             میتوان ،،،،،،،،  اما ، اما این جام که جام عشق من نیست  ! جام عشق کس دیگریست این ! من فقط نگاهبان آنم !!!

سیاهپوشها عشوه گرانه میرقصند  .          

           بیشک معمار اگر قصه عشق من بر دخترکان طناز لب چشمه بشنود از تقدیم جامش خشنود میشود به عشقی که بر دل دارد جاودانه !! یقین

           دارم چنین است ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،  از چه گاه رفتن با من گفت مشق عشق او رفتن از پس آیداست و مشق عشق من نگاهبانی ؟؟؟!!!!!

سیاهپوشانی نیزه بدست میگذرند  .

           این صدای پای چه کسانیست چنین سهمگین ؟!!! وای برمن ، چنان در افکار خویش غرقه گشته ام که حرکت دشمنان از نظر دور داشتم !

           آه ، هزاران در هزار دشمن بدنهاد به گرد قلعه جمعند و هر دم که می گذرد حلقه محاصره تنگتر می کنند ،،،،،،،،، دخترکان کجا یند ؟؟؟

          چه می بینم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! بر آنچه می بینم باور آورم یا بی باوریم به ؟؟؟؟؟!!!!! دشمنان دخترکان را در میان گرفته اند !!! کاش دروازه بر

           آن بی گناهان باز می کردم که اینک در میان دشمنند به گرفتاری !!!

سیاهپوشان به آهنگی حماسی میرقصند  .

          چه می کنند ؟؟؟ رقص هجوم آغازیده اند ؟؟!!!!!! آه ، دست در دست دخترکان !!!! پس فریبی بیش نبود حضور این زیبارویان مهوش !!!!!!!

          دروازه که نگشودم فهمشان شد که فریبشان نگرفته با من ،،، وای بر بخت بی مهر من !!!!!!!!!!! آی با شمایم ای دشمنان این خاک مقدس ،،،

          اینجا نه طلسم اهریمنتان کارگر خواهد افتاد و نه سحر ساحرانتان و نه فریب زیبارویانتان ، این قلعه بی نفوذ  پای برجاست  ،  پای برجا نیز

           خواهد ماند  بی رسیدن دستی ناپاک بر آن  ،،، آب در هاون کوبیدن است یورش بی نتیجه تان ،،، جز خستگی هیچتان نخواهد داشت این

           هجوم هزاران در هزارانتان  ،،،،،  بیهوده است هجومهایتان ،،،

سیاهپوشها قلعه را آتش میزنند  . 

          آه ،،،، نامردان تمام مردی  زیر پا نهاده اند  ، سقفهای قلعه به تیر آتشین نشانه کرده اند ،،، آه ، اینک آتش است  که سقف چوبی قلعه را

           در کام مهیب خود فرو میکشد !!! دور نیست تمامی قلعه به این آتش شعله ور شود و ویرانه ،،، چه کنم این دم ؟؟؟؟؟ به تنهایی چگونه این

          آتش گر گرفته باز دارم از شعله کشیدن ؟؟؟!! من نگاهبان این قلعه  این دم هیچ کاری نتوانم کنم  از برای نسوختن آن !!! این قلعه که جز

          کتابی و جامی در آن هیچ نیست ،،، آه ، کتاب و جام !!!  اصل کتاب اینجا نیست پس از گزند آتش در امان خواهد بود ، اما ، اما جام عشق

           از گزند دشمن در امان باید بماند که من نگاهبان آنم ،،، جام بدست خواهم گرفت و راه پنهانی قلعه خواهم جست ............................

نگاهبان جام را در آغوش کشیده و می خواهد فرار کند ،،، بر روی سنگ سکوی قربانیان که می رسد به تیری که برپشتش میخورد زخمی شده و از رفتن می ماند ،،، همچنان که جام را در آغوش گرفته است می افتد ، جام را در میان لباسهایش پنهان کرده است ، جام پیدا نیست  .

سیاهپوشها وارد شده و شروع می کنند به جستجوی همه جا .

سیاهپوش : اینجا هیچ نیافتم ، جز مرده این نگاهبان ،،،   برویم  ...

سیاهپوش : اینجا نیز هیچ نیافتم ، جز مرده این نگاهبان  ،،،   برویم  ...

سیاهپوش : من نیز اینجا هیچ نیافتم  ،،، جز مرده این نگاهبان ،،،  برویم ...

سیاهپوشها خارج می شوند .

سیاهی   .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

صدای فریاد محمدی  : آه طلاست ، بخدا طلاست ، دایسون را صدا بزن ،  من چیزی پیدا کردم  ...

آیدا میگذرد   .

                                                                                                                  پایان  .

                                                                                              بازنویسی : 10/02/89

                                                                                                       علی قبچاق .

                                                                                    سولدوز ( نقده ) . آذربایجان . ایران .