متن نمایشنامه : گیسو در باد ...

نمایشنامه : گیسو در باد ) اقتباسی از داستان کوتاه " وقتی باد بدبختی بوزد " نوشته گابریل گارسیا مارکز (

آدمها : اریندیرا ، اولوآس ، پیرزن ، گیتاریست ، آمادیس ، سرباز ، مبلّغ ، شهردار و مردها .

                     صحنه : خانه ای بزرگ و مجلل .

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند ، باد می وزد و

                                                     اریندیرا را با خود می برد . 

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند .

پیرزن : غذای من رو که دادی غذای شترمرغ یادت نره .

اریندیرا : چشم مادربزرگ .

پیرزن : کسی جز تو که ندارم ، همه ی کارام افتاده گردن تو ، با این همه می دونی که باید دعاگوی من باشی .

اریندیرا : چشم مادربزرگ .

پیرزن : می دونی چقدر خرج داره نگهداشتنت ؟ درسته پدرت پسرم بود اما خب چیزی که اون و بقیه آمادیس ها به ارث گذاشتن فقط برای تو

           نبوده ، من باید بزرگت کنم ، سر و سامونت بدم ، می فهمی که ؟ حالا برو کارات رو انجام بده .

اریندیرا : چشم مادربزرگ .

پیرزن : قالیچه ها رو بشور ، لباسهام نمونن ، ساعتها رو کوک کن ، علفهای روی قبرا رو آب بده ، برام سوپ درست کن ، گل سرخ و کشمش دوغ

          یادت نره ، دیگه نبینم وان حمام تمیز نباشه ، پیش از خواب لباسها رو اتو کن تا با وجدان آسوده بخوابی ، گلدونها حتما باید هوا بخورن ،

          یادت نره ، بیدهای تو کمد لباس خوب جا خوش کردن ، یه کاری کن برن دنبال زندگیشون ، هیزم داریم ؟ خوبه ، دوست دارم فردا لوبیا

          بخورم و سبزی .

اریندیرا : چشم مادربزرگ .

پیرزن : دیشب خواب دیدم منتظرم نامه ای به دستم برسه .

اریندیرا : توی خواب چه روز هفته بود ؟

پیرزن : پنج شنبه .

اریندیرا : تو نامه خبر بدی بوده اما هیچ وقت به دستتون نمی رسه .

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند ، باد می وزد و

                                                     اریندیرا را با خود می برد . 

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند ، اریندیرا با تمام

                                                     شدن کارش دست پیرزن را می گیرد و او را در حالیکه با عصا راه می رود و به شانه او تکیه

                                                     داده می برد و روی تخت می نشاند و آرایشش می کند و می خواباند .

پیرزن : وقتی سروکله ی آمادیس ها پیدا شد بگو اینجا آفتابی نشن ، دار و دسته ی گالان منتظرن خدمتشون برسن .

اریندیرا : هذیان شروع شد ، من با چشمهای خواب رفته کار می کنم ، تو با روح خواب رفته ت هذیان می گی ، بخواب مادربزرگ .

                     پیرزن روی تخت دراز کشیده است ، مردهایی وارد می شوند ، پولی می دهند و از پیرزن یک

                                                     شاخه گل لاله می گیرند و می روند ، آخرین مرد وارد می شود و بر سر قیمت گل با پیرزن

                                                     درگیر می شود ، آمادیس وارد می شود و مرد را می کشد و پیرزن را با خود می برد .

                     پیرزن از خواب می پرد .

پیرزن : آمادیس ، آمادیس ...

                                                     اریندیرا پیرزن را آرام می کند و دوباره می خواباند .

اریندیرا : بخواب مادربزرگ بخواب ، پدر بزرگ مرده ، پدر مرده ، عمو مرده ، همه ی آمادیس ها مرده ن ، استخوناشون هم از لای سبزه های باغ

            دارن ستاره ها رو می شمرن ، از خانواده آمادیس ها فقط تو موندی و من ، بخواب مادربزرگ ، بخواب .

                                                     اریندیرا خسته و خواب آلود اتاق را مرتب می کند ، شمعها را روشن می کند و در کنار آنها به

                                                     خواب می رود ، دستش به شمعدان می خورد و باعث افتادنش می شود .

                     آتش شمع آرام آرام همه جا را فرامی گیرد .                 1

پیرزن : کمک ، کمک ، خانه م آتش گرفته ، کمک ، کمک .

                                                     اریندیرا گیج و مبهوت به خانه ای که آتش گرفته نگاه می کند .

                                                     گیتاریست با دیگر مردها خانه را خاموش کرده اند .

گیتاریست : اگه دریا نزدیکتر بود خونه تون کمتر می سوخت ...

پیرزن : اون موقع شاید این همه مرد سطل به دست این اطراف پیداشون نمی شد .

گیتاریست : در هر حال حیف شد .

پیرزن : غصه خوردن فقط می تونه موی آدم رو سفید کنه .

گیتاریست : چیز زیادی براتون نموده .

پیرزن : من مثل شما فکر نمی کنم ، دیروز شاید می تونستم باهاتون هم عقیده باشم اما امروز شرایط فرق کرده ، اریندیرا و من زنده ایم ، بایدم

           به زندگی ادامه بدیم .

اریندیرا : حالا چی می شه ؟

پیرزن : کوچولوی من ، زندگی اونقدرها طولانی نیست بتونی تاوان این بدبختی رو پس بدی .

گیتاریست : همه ی اونچه مونده ، شاید بار یه قاطر هم ...

پیرزن : دوست دارین بزنین سر جنس ؟

گیتاریست : چی ؟

پیرزن : هنوز کاملا نرسیده !

گیتاریست : ...

پیرزن : حتی آفتابم تو خواباش همچین چیزی ندیده ...

گیتاریست : یعنی ؟

پیرزن : داشتم می دیدم چطوری بهش زل زده بودی پدرسوخته .

گیتاریست : حتی چهل کیلو هم نمی شه !

پیرزن : من مطمئنم بهترین گلفروش این دوروبر می شه ، سیصد پزو .

گیتاریست : سیصد پزو ؟!

پیرزن : قطعا می ارزه .

گیتاریست : صد پزو ...

پیرزن : هی معلوم می شه تو برای لاله های دست نخورده ارزش قائل نیستی .

گیتاریست : صد و پنجاه پزو .

پیرزن : خسارتی که این دختر به من زده از یه میلیون پزو بیشتره ، با این مبلغ دویست سال طول می کشه تاوان خونه ی سوخته شده م رو پس

           بده .

اریندیرا : چشمام دیگه اشکی ندارن .

پیرزن : زندگی همینه .

اریندیرا : زندگی همه شبیه هم نیست .

پیرزن : کم و بیش چرا ، ( به گیتاریست ) زود باش تصمیم بگیر مرد .

گیتاریست : بخت پیرزن بلند بود ، دختره سن و سالی نداشت ، دست آخر با دویست و بیست پزو پول نقد و مقداری خواروبار به توافق رسیدیم ،

               خیلی وقت می شد زنم مرده بود ، گاهی زخمه می زنی بر سیم ، انگار تارهای دلت پاره می شه ، می خونی ، آرام آرام شروع می کنی

               و نهایتا به اوج می رسی ، آسمان ابریست ، بارش باران و تگرگ ، ترانه ها همچون باران می بارن ، فوران خون از زخمهای انگشتات تن

               گیتارت رو رنگی می کنه ( می نوازد ) .

پیرزن : ( به گیتاریست ) ببرش به انباری ، هنوز سالمه ، ( به اریندیرا ) همینجا منتظرت می مونم .

اریندیرا : چشم مادربزرگ .

                                                     اریندیرا روی ننو دراز کشیده است ، گیتاریست می نوازد .

                     به جای صدای گیتار صفیر توفان و تازیانه آب و فریادهای دوردست و زوزه ی جانوران    2

                                                     و ناله ی کشتی شکسته ها شنیده می شود .

                     صحنه : بیابان .

                     چادری ایلیاتی برپا می شود .

                                                     اریندیرا با کمک مردها وسایل باقی مانده از آتش سوزی را یا به داخل چادر می برد و یا در

                                                     اطراف چادر مرتب می کند .

پیرزن : این شهر اسمش چیه ؟

گیتاریست : راننده بهتون نگفت ؟

پیرزن : همه ی حواسش به این بود ما متوجه نشیم تو گونیهای برنج داره قاچاق می کنه .

گیتاریست : دنیا از اینجا شروع می شه .

پیرزن : فکر نکنم !

گیتاریست : این جا سرزمین مبلّغهاست .

پیرزن : من به امور خیریه علاقه ای ندارم .

گیتاریست : این صندوق اندازه ی یه آدم مرده وزن داره .

پیرزن : چند آدم مرده ، خاک همه ی آمادیس ها توشه ، متبرک و مقدس ، بهشون احترام بذار .

گیتاریست : وردست راننده چی داشت می گفت ؟

پیرزن : گفت دوست داره دختره رو با خودش ببره .

گیتاریست : تو چی گفتی ؟

پیرزن : گفتم حرفی ندارم ، به این شرط که تاوان بی دقتی اریندیرا رو بدی ، گفتم حالا در حدود هشتصد و هفتاد و دو هزار و سیصد و پانزده پزو

           می شه ، چهارصد و بیست چوبی که قبلا پرداخته کم ، می مونه هشتصد و هفتاد و یک هزار و نه صد و نود و پنج پزو .

گیتاریست : خب بعدش چی شد ؟

پیرزن : گفت اگه داشتم می دادم ، می ارزه ، گفتم هروقت داشتی بیا پس ، رفت .

گیتاریست : لابد اریندیرا خودش ازش خواسته ...

اریندیرا : من حرفی نزدم ، اصلا این چرا افتاده دنبال ما ؟

پیرزن : ندیده بودم عصبانی بشی !

اریندیرا : مونده م چرا دست از سر ما برنمی داره !

پیرزن : خیلیا دوست دارن وقتی گل لاله بو می کنن براشون صدای موزیک پخش شه .

اریندیرا : نوازنده نایاب شده ؟

گیتاریست : من ناراحت نمی شم ...

اریندیرا : اگه می خواد دوروبر ما بپلکه و از صدای گیتارش پول دربیاره باید یه چیزی هم به ما بده .

پیرزن : حرف بدی هم نیست .

اریندیرا : خب .......................................................

گیتاریست : نه !

اریندیرا : پس گم شو !

گیتاریست : تصمیم گیرنده من تو نیستی ، ( به پیرزن ) برم ؟

پیرزن : پول می دادی بهتر بود ...

گیتاریست : مردم به هنرمندا کمتر از شما پول می دن ، برم ؟

پیرزن : با این همه پول می دن ...

گیتاریست : برم ؟!

پیرزن : نه ، بمون ، لازممون می شی .

اریندیرا : این ؟!

پیرزن : لوازم آرایشمون داره تموم می شه ، ( به گیتاریست پول می دهد ) بیا ، ( در دفترچه ای یادداشت می کند ) آدم باید حساب کتابش درست

          و پاک باشه اون دنیا گیر نیفته ، زود برگردی ها .                     3

                                                     پیرزن اریندیرا را آرایش می کند .

اریندیرا : ( در آینه خود را تماشا می کند ) وحشتناک شدم .

پیرزن : وقتی پای مسائل زنانه پیش می آد مردها خنگ می شن ، کافیه یه بار پستچی نامه بیاره برامون ، یه پستچی می تونه کل شهر رو خبردار

           کنه ، کافیه بهش تخفیف بدی ، به رئیسشون گفتم کجا چادر زدیم ، گلهای لاله فروش خوبی دارن .

گیتاریست : پیرزن درست حدس زده بود ، با اومدن یه پستچی کل شهر خبردار شد ، مردها به تاثیر حرفهای نامه رسان از دوردستها راه افتادن تا با

                تر و تازگی آشنا بشن ، پشت سرشان میزهای شرط بندی و دکه های خوراک پزی از راه رسید و پشت سر همه ی آنها سروکله ی

                عکاسی سوار بر دوچرخه پیدا شد ، عکاس درست روبروی اردوگاه دوربینش را با آستین سیاهرنگ روی سه پایه سوار کرد ، و در پشت

                آن منظره ی دریاچه ای را با قوهای بی روح آویخت ، ماهها گذشت ، حالا دیگه پیرزن فوت و فن کار رو یاد گرفته بود ، اونها از شهری      

                به شهر دیگه ای می رفتن و چادرشون رو بر پا می کردن .

                                                     اریندیرا به همراه پیرزن و بقیه آدمهای دوروبرشان بیابان را طی می کند .

پیرزن : اگه وضع همینطورها پیش بره بعد از هشت سال و هفت ماه و یازده روز بدهیت پرداخت می شه ، البته بجز دستمزد و خورد و خوراک

          سرخپوستهایی که دارن برامون کار می کنن .

اریندیرا : سرم از بی خوابی گیج می ره .

پیرزن : همینطور که داریم می ریم سعی کن بخوابی .

گیتاریست : یعنی خوابید ؟

پیرزن : همیشه همینطوری بوده .

گیتاریست : فکر می کنی وضعمون تو این شهر چه جوری بشه ؟

پیرزن : شاید برخورد آدمای این کامیونی که تا ما رو دید واییستاد بتونه بگه چی پیش می آد .

صدا از بیرون : شماها چه زهرماری می فروشین ؟

پیرزن : تر و تازگی ...

صدا از بیرون : بچه تا من استراحتی می کنم به سر و وضع کامیون برس .

پیرزن : گیتاریست می تونی سازت رو کوک کنی ، چادر می زنیم .

گیتاریست : با این اوضاع هیچوقت دیگه نوبت من نمی شه .

اریندیرا : تنها مرد دنیا اگه تو باشی ، مرگ و زندگی من هم دست تو باشه ، دوباره نوبتت نمی شه .

                                                     پیرزن جلو چادر نشسته است و اسکناسهایش را می شمرد .

                                                     اولوآس پشت سر چند نفر به صف ایستاده است .

پیرزن : نه پسر جون ، تموم طلاهای دنیا رو هم بدی نمی شه ، تو بدبختی می آری .

سرباز : چرا آخه ؟

پیرزن : تو هر جا بری روح شیطان رو با خودت می بری ، این رو از سر و روت می شه فهمید ، بعدی بره تو ، زیاد طولش نده ، مملکتت بهت نیاز

           داره .

                                                     اریندیرا از چادر خارج می شود .

اریندیرا : دارم می میرم .

پیرزن : چیزی دیگه نمونده .

اریندیرا : تمومش کن مادربزرگ .

پیرزن : چند نفر بیشتر نیستن که ...

اریندیرا : نمی تونم ، نمی تونم ، نمی تونم ...

پیرزن : داد نزن ، ببینمت ، تب نداری ، خب باشه ، امروز تعطیله بچه ها ، تو فردا بیای نوبت اول برا توست ، برین دیگه کثافتا ، بو گندوهای کله

           پوک فکر کردین از آهن درست شده ؟ دلم می خواست شماها رو به جای اون می دیدم الدنگهای گه .

اریندیرا : می رم لباسهام رو بردارم برم حموم کنم .                           4

                                                     اریندیرا وارد چادر می شود .

                                                     اولوآس همچنان سر جای خود ایستاده است .

پیرزن : ببینم پس بالهات کو ؟

اولوآس : اونی که بال داشت پدربزرگم بود ، اما خب ، هیشکی باور نمی کنه .

پیرزن : چرا من باور می کنم ، حالا پسر خوبی باش ، بالهات رو ببند و فردا صبح بیا .

                                                     پیرزن وارد چادر می شود .

                                                     اریندیرا از چادر خارج می شود و با اولوآس روبرو می شود .

گیتاریست : کسی این گل های سرخ را به هم می ریزد / همیشه بوده قلبهایی که با دیدن معشوق به هم می ریزد /  این کلمه چه باشکوه است و

                زیبا : عشق / باد سختی می وزد و گیسوان یارم را به هم می ریزد ،

                چه گناهی داشتم من ؟ برق چشمهای اولوآس هفت بیابون رو روشن کرد ! تا آسمان هفتم رفت و برگشت و شد ستاره ای از

                ستاره های پر فروغ شب ، همون که راه گم کرده ها رو به شهرهایشان هدایت می کند ، چه گناهی داشتم من ؟

                                                     پیرزن روی تخت خوابیده است .

اریندیرا : تو کی هستی ؟

اولوآس : اولوآس .

اریندیرا : من خوابم ؟

اولوآس : اون خوابه .

اریندیرا : داد که زد چرا درنرفتی ؟

اولوآس : آتشفشان هم بود سر جام می موندم ......................................

اریندیرا : اما باید تا فردا صبر کنی .

پیرزن : ( هذیان می گوید ) بیست سال آزگار از آخرین باری که بارون بارید می گذره ، توفان اونقده وحشتناک بود که بارون با آب دریا قاطی شد و

           صبح روز بعد خونه از ماهی و حلزون پر بود ، پدربزرگت آمادیس ، خدا روحش رو غرق رحمت کنه ، یهو چشمش به یه شیطون ماهی

           نورانی افتاد که تو هوا شناور بود .

اولوآس : این چی می گه ؟

اریندیرا : بی خیالش ، همیشه وقتی خوابه خل بازی در می آره ، اما با زمین لرزه هم از خواب بیدار نمی شه ، کمکم می کنی ملافه رو عوض کنم ؟

اولوآس : آره ، چقدر بهت نزدیک شدم ، همه می گن تو خیلی قشنگی ، درست هم می گن .

اریندیرا : اما من دارم می میرم .

اولوآس : مادرم می گه اونایی که تو بیابون می میرن نمی رن بهشت ، می رن دریا .

اریندیرا : من هیچ وقت دریا ندیده م .

اولوآس : دریا بیابونیه که آب داشته باشه .

اریندیرا : پس نمی شه روش راه رفت .

اولوآس : پدرم مردی رو می شناخت که رو دریا راه می رفت ، البته خیلی قدیما .

اریندیرا : می خوام برم حموم ، فردا رو که از آدم نگرفتن .

اولوآس : فردا صبح زود من و پدرم از اینجا می ریم ، اون کامیون مال ماست .

اریندیرا : سری به این طرفها نمی زنی ؟

اولوآس : معلوم نیست ، حالا هم اتفاقی گذارمون به این طرفها افتاده ، داشتیم می رفتیم سر مرز ، راه رو گم کردیم .

اریندیرا : تا حموم همراهم می آی ؟

                                                     اریندیرا گل لاله ای به اولوآس می دهد .

پیرزن : ( هذیان می گوید ) همیشه آروم نفس می کشید ، اوایل نه البته ، خودم یادش داده بودم ، روز اول بهش گفتم کاش سر تا پات طلا بود ،

            بوی خاک می داد ، از اینش خوشم می اومد تو خلوتمون خیلی جدی مزخرف می بافت ، منم خوشم می اومد ، اون روزها اوایل مارس

            بود تو رو آوردن خونه ، مثل یه دسته گل بودی ، پدرت آمادیس ، که جوون و خوشگل بود ، اونقده خوشحال شد فرستاد بیست تا گاری 5

            لبالب گل آوردن و تو خیابونا پخش کردن ، روستا از دریای گل پنهون شده بود .

                                                     پیرزن جلو چادر با مبلّغ ها درگیر شده است .

مبلّغ : این خط این هم نشون .

پیرزن : بیابون مال هیچکس نیست .

مبلّغ : مال پروردگاره و تو با کسب و کار خودت قوانین مقدس او را زیر پا گذاشته ای .

پیرزن : فرزندم مقصودتون رو نمی فهمم .

مبلّغ : این بچه به حد تکلیف نرسیده .

پیرزن : اگه این رو می گین که نوه ی خودمه !

مبلّغ : دیگه بدتر ، یا با رضایت خاطر نگهداری او را به ما می سپاری یا به راههای دیگه ای متوسل می شیم .

پیرزن : اگه من خط و نشونتون رو ندید بگیرم و پام رو اونورتر بذارم چکار می خواین بکنین مثلا ؟

                                                     گیتاریست پیرزن را به گوشه ای می کشاند و با او صحبت می کند .

گیتاریست : بهش گفتم کشیش ها با پاپ پیمان دارن ، اما پیرزن نشنیده گرفت ، مبلّغ ها هم مثل یک دسته گشتی نظامی نصف شبی سینه خیز

               دزدانه و بی صدا وارد چادر شدن و اریندیرا را لای توری پشه بند پیچیدند و بی آنکه بیدارش کنن مثل ماهی بزرگ و ظریفی که تو تور

               افتاده باشه با خودشون بردن ، مادربزرگ همه راهها رو برای نجات نوه اش امتحان کرد ، آخر سر هم به شهردار نظامی متوسل شد .

                                                     شهردار با یک تفنگ شکاری بزرگ بسوی ابرها شلیک می کند .

شهردار : لامصبا سوراخم نمی شن بارون بباره ، هی من می زنم هی اونا سوراخ نمی شن ؟ حکمتش چیه خدا خودش می دونه ، در مورد نوه ت

            کاری از من ساخته نیست ، کشیشها طبق پیمان پاپ و دولت حق دارن ، گفتی چی بود اسمش ؟ آهان اریندیرا ، اون رو تا سن قانونی یا

            تا موقع ازدواج پیش خودشون نگه دارن .

پیرزن : پس شما رو شهردار اینجان کردن که چی ؟

شهردار : تا بارون درست کنم .

پیرزن : تا درنرفته بزن خب .

شهردار : بی پیر ، ببین ازت خوشم اومده ، تو نیاز داری یه آدم اسم و رسم دار ضمانتت کنه ، صلاحیت اخلاقیت رو تایید کنه ، می فهمی که

            منظورم چیه ؟ آهان ، خوبه ، سناتور سانچز رو که می شناسی ؟

پیرزن : من تو این بیابون بی سروته یه پیرزن بدبختی م .

شهردار : پس وقتت رو تلف نکن .

پیرزن : اینجوری که نمی شه .

شهردار : اونا از رو نمی رن تن به خواسته تو بدن .

پیرزن : منم از رو نمی رم ، تو که می شناسیش ، سناتور رو می گم ، یه کاغذی نوشته ای بده بدم بهش شاید فرجی بشه .

شهردار : نمی تونم ، کار من نیست .

پیرزن : به کارت برس ، ابرها دارن در می رن .

شهردار : بالاخره سوراخشون می کنم بارون بیاد .

                                                     گیتاریست دارد وسایلش را جمع می کند .

پیرزن : کجا راه افتادی بری ؟

گیتاریست : خب من باید برم ، دیگه فایده نداره ، اینجاها بدون اریندیرا حال نمی ده ، راستی شهردار چی گفت ؟

پیرزن : چرت و پرت ...

گیتاریست : نتونست کاری بکنه !؟

پیرزن : نمی دونم ، شایدم نخواست ، نگفتی کجا ؟

گیتاریست : هر جا باد بیاد ، دنیای بزرگیه .

پیرزن : نه به اون بزرگی که تو خیال می کنی ، نمک نشناس .                       6

گیتاریست : بر فرض بخوام بمونم ، برنامه ت چیه ؟

پیرزن : یه فکرایی دارم ، شایدم بریم داخل گروه انتخاباتی سناتور سانچز .

گیتاریست : اریندیرا عاشق اون پسره اولوآس بود ، چرا از اون کمک نمی گیری ؟

پیرزن : اونا فرصت گیرشون بیاد با هم در می رن .

گیتاریست : اون راست می گفت ، این رو بعدها فهمیدم ، پیرزن با امیدهایی که بهم داد موندم ، اون به یه جوونی بیست پزو داد تا به مرکز مبلّغ ها

                بره و با اریندیرا ازدواج کنه ، می خواست با این کار اریندیرا آزاد بشه ، اونجا تو مرکز مبلّغ ها از اریندیرا پرسیدن آرزوی قلبیش چیه ؟

               گفت می خوام برم ، البته نه با این جوون ، حقم داشت آخه اون جوون به گراز شباهت داشت ، گفت می خوام با مادربزرگم برم ، گفت

                با اینکه اینجا کارم اندازه کلفتهاست اما با شنیدن آهنگ عید پاک سر حال میام ، گروه کر خوشحالم می کنه ، تصمیم داشتم اینجا

                بمونم ، حالا که قراره زن این بشم و برم ، همون بهتر با مادربزرگم برم ، دوباره اریندیرا با ما بود ، گاهی اون پسره دزدکی می اومد

                دیدنش .

اولوآس : اونجا با شیطان مبارزه می کردی ؟

اریندیرا : شیطان کجا بود ! فقط می رسیدیم جلو بیابان واییستیم ، صبح تا شب باید جارو می زدم .

اولوآس : فکر کردم اون دنیا از جهنم دور می شی .

اریندیرا : بهشت و جهنم اینجاست .

اولوآس : اون پسره شبیه گراز نبود باهاش ازدواج می کردی ؟

اریندیرا : ...

اولوآس : باهاش می رفتی ؟

اریندیرا : فکرم اینجا بود .

اولوآس : پیش من ؟

اریندیرا : صدای پیانو سر حالم می آورد ، چشمام رو می بستم و .............................

اولوآس : وقتی ازت جدا شدم و رفتم خونه ، از همون موقع به هر چی دست زدم رنگش آبی شد ، مادرم می گه عاشق شدی ، می گه آدمای عاشق

             نون از گلوشون پایین نمی ره ، چند روزه چیزی نتونستم بخورم .....................

اریندیرا : چطور ما رو پیدا کردی ؟

اولوآس : از هر کی سر راهم قرار گرفت پرسیدم ، شهر به شهر ، بیابون به بیابون ، گفتن گروه انتخاباتی سناتور سانچز اجیرتون کرده ، آخرین نفر

            دریا را نشونم داد ، گفت پیرزنه نقشه کشیده ببرتت جزیره .

اریندیرا : از اینجا برو ..................................

اولوآس : این پرتقالها رو بابام پرورش داده ، توشون پره الماسه .

اریندیرا : باور کنم ؟

اولوآس : می دونم سخته ، ببین .

اریندیرا : خدای من ...

اولوآس : قشنگن نه ؟ قاچاقشون می کنیم اونور مرز ، با سه تا از اینا می شه رفت اون ور دنیا ، راستی وانت بابام رو هم کش رفتم ، با این ...

اریندیرا : ( طپانچه را می گیرد و با دقت بررسی می کند ) گلوله هم داره ؟

اولوآس : ایناهاش .

اریندیرا : تا ده سال حق ندارم از کنارش جم بخورم .

اولوآس : تکون می خوری ، همین امشب که اون نهنگ سفید خوابش برد ، صدای جغد رو شنیدی از چادر بزن بیرون ، ببین اینجوری .

اریندیرا : مادر بزرگ منه ؟

اولوآس : جغده ؟

اریندیرا : نهنگ سفیده .

اولوآس : نیست با اون هیکلش !؟ منتظرم باش ...

اریندیرا : بو می بره ، همه چیز رو خواب می بینه .

اولوآس : تا اون خواب ببینه از مرز رد شدیم ، زدیم به چاک ، باید فردا حرکت کشتی ها رو ببینیم .                  7

اریندیرا : باید ببینم چی پیش می آد .

گیتاریست : صدای جغد می اومد ، چند بار ، گوشهای یه نوازنده گیتار تیزن ، عادی نبود ، رفتم بیرون ، اریندیرا مردد کنار چادر ایستاده بود ، جغد

                برای چندمین بار صدا کرد ، اریندیرا راه افتاد ، متوجه چشمهایی شد که دارند نگاهش می کنند ، ایستاد ، گفتم نه چیزی دیدم نه

                چیزی می دونم ، اما نرو ، گفت باید برم ، مردد بود ، گفتم بیدارش نمی کنم ، اما ، اگه خواست بیاد دنبالت نمی تونم جلودارش بشم ،

                رفت ، پیرزن صبح فهمید ، از سناتور سانچز دست خط گرفت با یه فرمانده بی سواد نظامی رفت دنبالشون ، نرسیده به دریا گرفتارشون

                کرد ، اریندیرا عصبانی طپانچه رو از اولوآس که گیج و منگ داشت فرمانده نظامی و پیرزن را تماشا می کرد گرفت و نشونه رفت ،

                شلیک نکرد ، پسره بلوف زده بود ، طپانچه ی کهنه به درد نمی خورد ،  اریندیرا رو کرد بهش گفت فقط بلدی بدهی من رو زیادترش

                کنی ، راست گفته بود آخه پیرزن هزینه های کار رو پای دختره نوشت ، تا بیارنش چادر مردم دوروبرشون جمع شدن و شروع کردن به

                مسخره کردنشون ، پیرزن با عصای اسقفی اش همه رو فراری داد ، بیچاره دختره ، با زنجیر بسته بودنش ، بعدها کارشون گرفت ،

                پیرزن پول پارو می کرد .

                     صحنه : خانه ای بزرگ و مجلل .

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند ، باد می وزد و

                                                     اریندیرا را با خود می برد . 

                     پیرزن روی تخت نشسته و پولهایش را می شمارد ، اریندیرا موی سرش را شانه می زند .                                                    

پیرزن : دلیلی نداره گله داشته باشی ، مثل شازده ها لباس پوشیدی ، تخت اشرافی و ارکستر در اختیارته و چهارده سرخپوست دست به سینه در

          خدمتت ، زندگیت شاهانه نیست ؟

اریندیرا : چرا ، مادربزرگ .

پیرزن : وقتی من سرم رو زمین گذاشتم دیگه چشمت به دست مردها نیست ، توی یه شهر بزرگ از خودت خونه و زندگی داری ، آزاد و خوشبخت ،

           خانوم محترمی می شی ، یه خانوم به تمام معنا ، اونهایی که در پناهت می گیری بهت احترام می ذارن ، بهت افتخار می کنن ، مقامات بالا

           بهت لطف نشون می دن و حرفات رو گوش می کنن ، ناخدای کشتی ها از سراسر بندرهای دنیا برات کارت پستال می فرستن ، اعتبار

           خونه ت از جزایر آنتیل تا قلب اروپا دهن به دهن می گرده ، خونه ت از قصر رئیس جمهور مهم تر می شه ، آخه اونجا می شه محل حل و

           فصل مشکلات مردم ، کاری که بر عهده دولت باید باشه ، هر جا بری زیر پات فرش هزار رنگ آسیایی می ندازن ( به خواب رفته و هذیان

           می گوید ) .

اریندیرا : ( فریاد می زند ) اولوآس ، اولوآس ، اولوآس .

                     پیرزن همچنان خوابیده است ، اریندیرا همچنان فریاد می زند .

                     باد می وزد و با خود اولوآس را می آورد .

اولوآس : بریم ؟

اریندیرا : پام با زنجیر به صندلی بسته شده .

اولوآس : همیشه بهونه ای داری .

اریندیرا : اون همیشه هشیارتره .

پیرزن : ( هذیان می گوید ) همون وقت بود که اون کشتی از آسیا اومد ، اونم سروکله ش پیدا شد ، قوی تر و بلندتر و مردتر از آمادیس .

اولوآس : پا شد !؟!

اریندیرا : بی خیالش ، هر وقت به اینجا می رسه بلند می شه می شینه ، اما بیدار نمی شه .

پیرزن : اون شب شروع کرد با ملوان ها به آواز خوندن ، خیال کردم زلزله اومده ، آوازشون تا ستاره ها می رفت ،

           بی گناهی مرا بر من خدایا باز گردان / بار دیگر عشق او را در دل من ساز گردان ،

           اون جا ایستاده بود ، رو شونه ش یه طوطی داشت و تفنگی تو دستش ، گفت هزار بار دور دنیا رو گشته م و زنهای تموم کشورها رو دیده م

           ، با قاطعیت می تونم بگم تو از همه ی زنهای روی زمین مغرورتر و مهربونتر و خوشروتری (گریه سر می دهد ) .

اریندیرا : جرات داری نفله ش کنی ؟

اولوآس : ...                                                                  8

اریندیرا : پرسیدم ...

اولوآس : نمی دونم ، تو داری ؟

اریندیرا : نه ، آخه مادربزرگمه .

اولوآس : به خاطر تو هر کاری می کنم .

گیتاریست : وقتی اولوآس برای تولد پیرزن کیک آورد اون گذشته رو فراموش کرد ، گفت مردی که راه و رسم طلب بخشش رو بدونه نصف بهشت

               رو بدست آورده ، آرسینیکی که اولوآس تو کیک تولد ریخته بود برای نابودی نسل همه ی موشها کافی بود ، پیرزن همه ی اون کیک

               رو خورد ، چیزیش نشد ، فقط وقتی داشت مثل همیشه حرفای توی خوابش رو تکرار می کرد صداش خش خش کرد .

                     پیرزن روی تخت خوابیده است .

پیرزن : ( هذیان می گوید ) درها رو بستم و رفتم تو اتاقم ، تو دلم می گفتم کاش کلون در رو بشکنه بیاد تو ، نه ، اگه راهش رو بکشه بره بهتره ،

           به ش گفتم جلو نیا ، خندید ، چشماش دیده نمی شدن ، گفتم جلو نیا ، باز خندید ، یهو چشماش رو باز کرد و وحشتزده گفت آخ شازده !

           صداش از دهنش بیرون نیومد ، از زخم چاقویی بیرون اومد که گلوش رو بریده بود .

اولوآس : پیرزن قاتل .

اریندیرا : برو جلو الان بیدار می شه .

اولوآس : زورش از فیل بیشتره ، کار من نیست .

اریندیرا : تو اصلا جربزه ی آدمکشی نداری .

پیرزن : ( هذیان می گوید ) اگه با ضربه ی چاقو نمی مرد با نیم تن دینامیت منفجرش می کردم ، آخه اون روزم مثل حالا داشتم خواب یه طاووس

            توی ننوی سفید رو می دیدم .

اولوآس : چی می گه ؟

اریندیرا : این نشانه ی مرگه .

اولوآس : نارو نزنه ؟

اریندیرا : مثل همیشه هذیان می گه ، ترسیدی ؟

پیرزن : برگشتیم خونه ی اول ، بدهی همچنان سر جای خودشه .

اولوآس : بدهی کی ؟

اریندیرا : تنها کاری که با بودنت کردی بالا بردن بدهی من بود .

پیرزن : تا پزوی آخرش رو باید پس بدی .

اولوآس : دیگه اجازه نمی دم .

اریندیرا : خیلی وقته باد می آد ؟ ( بیرون می رود )

                     اولوآس چاقوی بزرگ آشپزخانه را برمی دارد ، پیرزن روی تخت می نشیند و عصای خود را

                                                     برداشته به طرف اولوآس می گیرد .

پیرزن : جوون مگه زده به سرت ؟! فکر می کردین هنوز خوابم ؟

                                             اولوآس با چاقو ضرباتی را به سینه و پهلوی پیرزن می زند .

اولوآس : اریندیرا ، اریندیرا .........................................

                     اریندیرا در آستانه ظاهر می شود .

پیرزن : من دیر فهمیدم سر و شکل فرشته های خیانتکار رو داره ، جلوش رو بگیر .

اولوآس : نمرده ؟!

                                             اریندیرا به طرف پیرزن می رود و جلیقه ی طلایی او را درمی آورد .

پیرزن : کاش قبلا می گفتی ازش خوشت اومده .

                                             اولوآس کنار پیرزن روی زمین می نشیند ، دستهای خون آلودش را پاک می کند .                                           

اولوآس : داره می میره نه ؟

پیرزن : همیشه باید رفت ، یه جا بمونی جان و روحت می پوسه ، دوست دارم یه باغ پر از گل به اسمم کنی ، آمادیس با توام ، آمادیس .                            9

                                             اریندیرا دوان دوان خارج می شود ، صدای قدمها ، نفسها و قلبش تا آسمانها می رود .

                                             اولوآس خود را کشان کشان به طرف در می کشاند .

اولوآس : اریندیرا ، اریندیرا ...

پیرزن : من دارم می میرم ...

اولوآس : رفت !

پیرزن : ننگش برا تو می مونه ، چه بادی می وزه ، باد بدبختی منه انگار ...

اولوآس : اریندیرا ، اریندیرا .

                     پیرزن روی صندلی راحتی نشسته و اریندیرا موی سرش را شانه می زند ، باد می وزد و

                                                     اریندیرا را با خود می برد . 

                                              صدای اولوآس همچنان شنیده می شود که اریندیرا را صدا می زند .

گیتاریست : کجا ؟ نمی شنوی ؟ داره دورتر می شه ! چه سرعتی داره قدمهاش ! یه ماده گوزن تازه بالغ شده ست انگار ، از شهر دور شد ، پاهاش تو

            شنهای ساحل فرو می رن ، اما ، اما سرعتش کم نمی شه ، داره از دریا می گذره ، انگار زمین از زمین کنده می شه ،  افق و آسمون رو رد

            کرد ، ستاره به ستاره داره غروب می چینه ، کهکشان به کهکشان دور می شه ! با گیسوهایی که دارن تو باد تاب می خورن ! انگار باد

            درختهای یه جنگل بزرگ رو با هم تکون می ده ، خم می کنه ، یا ، یا یه اقیانوس که توفان به همش زده ، گیسوهاش تو باد پخش شدن ،

            چه گناهی داشتم من ؟ چه گناهی داشتم اولین مرد زندگیش شدم و هرگز نتونستم بهش بگم ، بگم ، دوستت دارم ...

                                                                                                                                                                                                                                                                پایان .

                                                                                92.09.19

                                                                                                                               آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا .

                                                                                                                                                                                     10