اینجا ...

راه را نشانی نیست که با خود کشدم بسوئی 

ماندن ماناست به تنم 

همچو مردابی ! 

هیچگاه اینگونه نبوده ام 

نه آنزمان که هر روز مسیر شهرم تا شهر مجاور را میرفتم و می آمدم 

و نه پس از آن و پیش از آن ! 

همیشه بهانه ای بود که راهیم کند 

کم یا زیاد ! 

چشم یاری 

شاید کاروباری 

و یا الکی بزن بریم که رفته باشیمی ! 

اینک اما پایم را راه پس میزند 

و من مانده ام چه کنم ! 

بروم 

یا 

بمانم ؟ 

و میدانم نخواهم رفت ! 

کاش دلتنگ کسی بودم 

مثل روزگاران گذشته 

حتی اگر خیالی بود در خیالم یارم ! 

من از درون آتشی میخواهم  

از درون کششی میخواهم 

کسی چنینم نخواهد کرد ؟ 

کاش همچون دوران گذشته رند بودم 

رند و عاشق ! 

الکی خوش ! 

یاد دلبرکی خیالین تا کجاها میکشانید این سر شوریده را 

اینک اما کجاست ؟ 

چیزی آن دورها پیداست ؟ 

هیچ ! 

و من مانده ام و پائی که نمیکشدم  

برجا 

بی جا 

اینجا ...

قالماق ...

گئده بیلمیره م 

آپارمیر  یوللار   

نی یه سین  بیلمیره م 

قالمیشام ! 

متن نمایشنامه : کابوسهای جان گرفته یک نایب السلطنه مرده ...

نمایشنامه :  کابوسهای جان گرفته یک نایب السلطنه مرده  ...

اشخاص بازی  :   عباس میرزا   ،  آبیته  ،  قرمزته  ،  عروسک گنده ، توکومدن  ،  آروس  و مشاور .

                                                        صحنه بر اساس شیوه اجرائی کارگردان    .

                                                                                                                           عباس میرزا کتاب می خواند ، آرام آرام خوابش میگیرد .

                                                                                                         عباس میرزا خوابیده است ، آبیته هویدا میشود  .

عباس میرزا : خوابم یا بیدار ؟

آبیته : دوست داری کدوم یکی باشه ؟

عباس میرزا : اونی که هست

آبیته : من دوست داشتم دوست داشتی بیدار باشی ، کنارم ...

عباس میرزا : چشات دارن برق میزنن چشم آبی

آبیته : ناقابل ، اسم قشنگی روم گذاشتی ، ممنون

عباس میرزا : چشمات مثل دریا آغوش باز کردن ، منم خواب باشم حتم دارم تو بیداری

آبیته : بین خواب و بیداری !

                                      آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : تو کی هستی ؟

آبیته : یه دوست

عباس میرزا : چکار داری ؟

آبیته : اومدم کمکت

عباس میرزا : کمک من ؟ در چه موردی ؟

آبیته : برای من فرقی نمیکنه ، هر مشکلی داشته باشی میتونم کمکت کنم ...

                                      آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : مثلا ...

آبیته : گفتم که هر مشکلی ..................................................

عباس میرزا : نخوام ؟

آبیته : برای چی نخوای ؟

عباس میرزا : خودم بلدم مشکلاتمو حل کنم ...

آبیته : باور کنم حرف دلته این ؟

عباس میرزا : کارام مونده ، باید آماده بشم

آبیته : خسته ای ، میخوام خستگی بگیرم از تنت

                                      آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : تو فسونی  ؟  سحری ...

آبیته : میخوام ببرمت یه جای قشنگ ، گلستان ، بوی گلای باغات تبریز بد عادت کردن شامه تو رو ، گلای خوشبوی گلستان من اما خاطره میشه برات 1

عباس میرزا : گلستان ؟

آبیته : یه گلستان پر از گل ! بهتر از همه گلای آذربایجان !!!

عباس میرزا : آذربایجان  !!! وای خدای من ! نصف آذربایجان مونده اونور آراز ، آرازی که سرحد شده بین دو همخون ،،، باید برم

آبیته : یاد اونجام برات همراهه درده ، ول کن خاطرات بد آذربایجانو ،،، دستتو بده بریم گلستان خوشبو ،،، ببین گلای قرمز باغمو ، ببین چیا دارم ،

           لاله ، نسترن ، نسرین ، ببین اونجا رو ، زنبق ، نیلوفر ...

                                                                   آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : قشون منتظر منه ...

آبیته : قشونت کمن ، توپخانه ت گلوله نداره ،،، بری هم بیفایده است ...

عباس میرزا : مردمم اونور آراز منتظر منن ...

آبیته :  از اونا خبر داری ؟ ازت برگشتن

عباس میرزا : حق دارن ، اما من تا هستم به فکرشونم

آبیته : فایده اش ؟

عباس میرزا : باید اتفاق بیفته

آبیته : چی ؟

عباس میرزا : برگشت جداشده ها ...

آبیته : هر کسی برا خودش خیالاتی داره تو زندگی

عباس میرزا : اینا خیالات نیستن

آبیته : واقعیت هم نیستن

عباس میرزا : واقعیتشون میکنم

آبیته : نمیتونی نایب السلطنه ، نمیتونی

عباس میرزا : کار نشد نداره ، کافیه آدم بخواد

آبیته : مگه نخواستی ؟ مگه این تو نبودی که دوبار با روسا درگیر شدی ؟ خودت بودی ، نشد ، قرار نیست بشه عباس میرزا ، قرار نیست بشه ، تو هم

           بخوای اونا نمیخوان ، اونا از شما دور شدن  ، قبله شونم تغییر کرده ، راهشون ، کارشون ، اونا دنیای تازه ای دارن الان 

عباس میرزا : اومدی اینا رو بهم بگی دوست تازه من ؟

آبیته : اومدم لحظه های خوبی برات مهیا کنم ، تو میتونی با من باشی و از زندگیت لذت ببری ، تو از خودت غافل شدی ، فکر و ذکرت شده جنگ ،

           باید یکی بود از این خیالات بیرونت میاورد ، دوست دارم بتونی بفهمی میتونم کمک حالت باشم ، تو باید با حس تازه ای به اطرافت نگاه کنی

           ، من کمکت میکنم

                                                        آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : این چیه ؟

آبیته : خب خنجر

عباس میرزا : این ؟

آبیته : دستت ،،،،،،،،،،، وای تو چکار کردی ؟!

عباس میرزا : اینم اسمش خونه ، میگن حیات آدمی به این بسته است ، میگرده تو تن آدما و زندگیشونو میچرخونه ، میدونی با اینی که تو تن منه چی

                     همراه شده و باهاش تو تنم چرخ میزنه ؟ تو جنست مثل ماها نیست ، نمیدونم جنی یا پری ، اما  بذار خیالتو در مورد خودم راحت کنم

                     موجود چشم آبی ، من آدمم ، درسته تو میای تو خلوتم ، درسته اون چشم قرمز لندهور میاد تو خلوتم ، درسته گاهی وقتا بین کابوسام

                     گیر میکنم اما یه چیزی هست که دوست دارم بدونی ، هم تو هم اون قرمزه ، تا این خون تو رگای من میچرخه عشقه به این خاکم باهاشه ،

                      این خاک خاکیه که خدای عالم و هستی تن پدرم آدمو ازش درست کرده ، من فرزند ترک این خاکم ،  امروز تکه تکه کردنش ،

                      یه روز اما باید دوباره مثل اولش بشه ...                2

آبیته : اگه دردتو درمون میکرد مینشستم و برات کف میزدم ، نمیکنه ، درمون درد تو ماشالا و باریکلا گفتن نیست ، من مثل این مردم نیستم الکی به آدم

            دلخوشی میدن ، رکم ،  ببینم تو با کی میخوای به خواسته هات برسی ؟ هان ؟

عباس میرزا : یه تلنگر لازمه کل مملکت بیفته دنبال من و ...

آبیته : تلنگر بزرگتر از جدا شدن اون همه شهر و روستا و دره و تپه ؟ مملکتت نصف شده  ، نشده ؟؟؟؟؟؟؟

عباس میرزا : ...

آبیته : داری اشتباه میکنی عباس میرزا ، قرار نیست اتفاقی که تو دوستش داری بیفته ، فکر میکنی همه اون حوادث شانسی بوده ؟ پشت اون کارا میدونی

            چقدر فکر بوده ؟ از روسیه تا ایروان و قره داغ و گنجه ؟ نه ،   از خاک بریتانیا تا خاک روسیه تزاری  ؟ نه ، از ته تاریخ تا امروز ، از یهودیت

             تا یهودیت ، میدونستی یهود برا سرزمین تو چند بار تو کل تاریخ دست به کار شده و کارائی صورت داده ؟ مطمئنم نمیدونستی ، اشتباه نکن

             عباس میرزا ، تو اگه زرنگ باشی که هستی گلیم خودتو از آب میکشی بیرون ، همین ، گلیم خودت ، تو جوونی ،  میتونی شاه باشی و پنجاه

             سال تمام حکومت کنی ، پنجاه سال تمام ،،، ول کن قره داغ و شکی و نخجوانو ، فکر فردای خودت باش ، نجنبی اونای دیگه شاهن و تو چی ؟

             هیچی ، بیکاره علاف  ،،، بخوای کمکت میکنم شاه خوبی بشی ...

                                                      آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : من اگه میخوام شاه بشم برا خود شاه شدن نیست ، به چه دردم میخوره الکی شاه باشم و دلم آروم نباشه ؟ می ارزه عمری الکی خودتو

                      به یه شاه بودن خشک و خالی دلخوش کنی ؟ مگه آدم چند بار میتونه زندگی کنه که یه بارشو اینجوری سر کنه ؟ هان ؟ من دنبال یه

                      چیزائیم ، یا بهشون میرسم یا چی ؟ جونمو بخاطرشون میدم ، راه سومی هست ؟

آبیته : این چیزا چی ان که از جونت و شاه شدنت مهمترن ؟

عباس میرزا : یه بار تو صحرا دنبال آهو میگشتم برا شکار ، یکی رو دیدم ، رفتم دنبالش ، فرار کرد ، هی داشت از دستم درمیرفت ، اسبه خسته شد اون نه

                      ، همه صحرا رو برا نجات جونش طی کرد ، خسته که شد تو یه بیشه کنار درختا ایستاد ، چشمای قشنگشو چرخوند و چرخوند ، زل زد

                      تو چشام ، بهم التماس نمیکرد اما تو چشاش میشد دید چه اشتیاقی داره به زنده موندن ، نکشتمش ،،، این خاک عمریه داره از دست

                       شکارچیای جورواجور فرار میکنه ، دوست دارم زندگی رو بهش هدیه بدم ..............................

آبیته : هر کس دیگه ای جای تو بود آهو رو میزد ، نمیتونی دل خوش کنی همه مثل تو باشن

عباس میرزا : قصه ما با قصه اون آهو یه فرقی داره ، تفنگ دست مام هست

آبیته : جنگ سوم با روس ممکن نیست

عباس میرزا : گفتم که به فکرشم

آبیته : باز که برگشتی اول خط

عباس میرزا : تموم دنیا رو هم بچرخم میام اول همین خط

آبیته : بد میکنی ، با خودت

عباس میرزا : بدی برای من وقتیه که اینجا بد باشه ، الانم که بدجوری بد شده

آبیته : خسته میشی

عباس میرزا : ...

آبیته : داغون میشی

عباس میرزا : ...

آبیته : من فکر خودمم نه تو ، دوست داشتم بتونم لحظه های خوبی کنارت داشته باشم ، میتونستم با نفسام خوشبختت کنم ، تو بزرگی ، بزرگی تو منو

          هوائی میکنه ، راضی میکنه ، خوش میکنه ،،، نمیخوام عمری بشینم و با یادت سر کنم

                                      آبیته عشوه گرانه میرقصد  .

عباس میرزا : خیلیا هستن که جای منو میگیرن

آبیته : نه ، سخته ،، خیلی ،،، تو تکی ! کاش بتونی بفهمی چه گوهریه گوهر جان تو ، تن تو تنهاست ، روح تو تنهاست ، میدونم پیدا نمیکنم همچین تن و

           جان و روحیو ، کاش خودتم بدونی گوهر یکدانه ...                      3

عباس میرزا : کارا درست بشه شاید وقت باشه برای رویائی شدن و کابوس بازی  ...

آبیته : کارا درست نشه ؟

عباس میرزا : دعا کن درست بشه ، باید برم برا جنگ با روسا آماده شم ، خیلی کار دارم  ..........................

                                       عباس میرزا خارج میشود  .

آبیته : من نه رویام ، نه کابوس ،،، من زنده تر از توام نایب السلطنه ، تو اگه اونی نشی که من میخوام اونی هم نمیشی که خودت میخوای ، هر کسی یه بار

             فرصت داره شانسشو امتحان کنه ، تو با روس جنگیدی ، خیالشم دیگه نباید بکنی ........................................

                                   آبیته محو میشود  .

                                   قرمزته هویدا میشود  .

قرمزته : سرخ ، رنگ انار و لاله ، رنگ خون و خونابه ،،، رنگ آسمونه تنگ غروب ، رنگ دلخواه این حقیر تند مزاج و آتشین ، رنگ آتش آلوو

              گرفته رنگین ، ، ، قرمز یعنی خون ، چقدر دوست دارم من این رنگو ، حالم میاره ، کوک میشم با دیدنش ، وای که چه خوش میکنه بوی خون

               تازه سرازیر شده از تن آدما ،، وقتی جائی جنگه معنیش اینه که حالم سرحاله ، خوشه ، میشه با صدای چکاچاک شمیشر و غرش تفنگ و توپ

               آهنگ عروسی نواخت ، میشه با اسبای جنگی عرق کرده تا اوج آسمونا تاخت ، ، ، هرجا که جنگه دل من شنگه ، قشنگه ، ، ، برم سراغ

               عباس آقامیرزای نایب السلطنه ، هر چی که نباشه اونم از جنگ خوشش میاد ، از جنگ که بگم حتم دارم باهام راه بیاد ،  برا شنیدن

              سم ضربه های اسبای سرکش دلش تنگه ، عباس میرزا پاشو که وقت جنگه ،،، باید راهیش کنم بره طرف خراسان ، آخه میگن قصد داره بره یه

               جائی اونورا  ، ، ، البت که نباید بره طرف آذربایجان ،،، اینو چشم آبی گفته ، منم گفتم رو تخم چشای چشم قرمز قرمزته ، فدات بشم

               آبیته ،،، آهان که باید این قرمزته بهوش باشه ، آخه داره میاد نایب السلطنه جون ...

                                       قرمزته عروسکهائی را از صندوق درمی آورد .

                                                                                                                           عباس میرزا وارد میشود  ، متوجه عروسک گنده میشود .

قرمزته : اینم همونی که ازش براتون میگفتم نایب السلطنه

عباس میرزا : از اینوا غریبه ؟ ندیده بودمت !

عروسک گنده : راه خدا بازه و ...

عباس میرزا : نگفتی چکاره ای و اینجاها چکار میکنی ؟

عروسک گنده : من با تو کاری دارم ؟

قرمزته : تو که نمیتونی با ما کار داشته باشی ، ما اما چرا ...

عروسک گنده : من وقت ندارم جواب شماها را بدم ، باید برم و ...

                                       عباس میرزا جلو رفتن عروسک گنده را میگیرد .

عباس میرزا : اینا رو کجا میبری ؟

عروسک گنده : مزد میدم بهشون کار میکنن برام ، بد میکنم از افغان و هند با پول کم آدم میارم برا این مملکت کار بکنن ؟

قرمزته :  فقط کار ؟

عباس میرزا : این مملکت قشون لازم داره  ، میتونن تفنگ بردارن ؟

عروسک گنده : اینا جنگ کردن بلد نیستن ، کار میکنن

قرمزته : مفت خورن بگو

عروسک گنده : کار میکنن سه برابر آدمای اینجا ، پول میگیرن یک سوم اونا ، این کجاش مفتخوریه  ، تو بگو نایب السلطنه ؟

عباس میرزا : اگه بتونن تو آباد کردن این خاک کمکی بکنن بد نیست

قرمزته  : ده تا بیست تا باشن حرفی نیست ، این یارو کرورکرور هندی و افغانی آورده اینجا ، از کنار ضریح گرفته تا دورترین نقطه این خاک پر شده از

                اونا ، نه زبان اجدادی مونده نه رسم و آئیین قوم و قبیله ای ، اینا رو میفهمی ؟ اون قدیما هم چند بار این اتفاق افتاد ، صفویه جلوشونو گرفت ،

                 برا اینکه مرکز خالی نمونه تا اینا آدماشونو بیارن ساکن کنن پایتختشو برد اصفهون ، زمان نادر هم اتفاق می افتاد ،  نادرشاه اینو فهمید تا دل 4

                 هندوستان رفت جلوشونو بگیره ، گرفت ، اما بازم داره اتفاق می افته ، انگار می خوان سرزمینتو از اینا پر کنن و جا بزنن که اینام اینجائین ،

                  این سرزمین ترکانه از قدیم مال اجداد شماها بوده ، حالام باید باشه ، بعدها هم باید مال شماها بمونه ،  این برا ما اصله ، مهمه ،، فکر کردی

                  روس مهمتره ؟ سرت به روس مشغول بود اینا دوباره شروع کردن به آوردن اینا !  برا فرداهای دروغینشون آدم جمع میکنین تا بگن اینام از

                  قدیم اینجا بودن و اینجا خاک اونام هست دیگه  ! وای وای وای ،،، اما کورخوندی عروسک گنده ، تا عباس میرزا  زنده است مثل نادرشاه

                  ریشه تونو میکنه از بیخ و بن ، کورخوندین  ، مثل همه اونائی که قبل از ما بودن و نذاشتن کار به دست شماها بیفته جلوتونو میگیریم به لطف

                  آقائی و بزرگی نایب السلطنه ، حتی اگه لازم باشه تا دل هندوستان جلو میریم ... ( دور میشود  )                   

عروسک گنده : چه فرقی می کنه آدما از کجا میان ؟ وقتی اومدن و برای تو کار کردن میشن آدم تو ...

عباس میرزا : تو و همه افرادت باید برا ما کار کنین ، من قشون لازم دارم ، برام هم فرقی نمیکنه از چه قوم و قبیله ای باشه ، بتونه تفنگ دست بگیره و

                     جلو روسا بایسته کافیه ، اما این دلیل نمیشه بی حساب کتاب از افغان و هند آدم وارد بشه ، همینائی که آوردن کافیه ، قبل از برگردوندن

                     سرزمینهای جداشده آذربایجان باید برم طرف خراسان و اونجا رو سروسامانی بدم ، قرمزته تو حواست به اینائی که این عروسک گنده

                      آورده باشه ، خوب بهشون برس ، جا بده بهشون ، یادشون بده مثل ماها فکر کنن ، دوست دارم برگشتنی یه قشون خوب ازت تحویل

                      بگیرم  ...

                                       عباس میرزا دور می شود .

قرمزته : برو و فکر کن میتونی جلومو بگیری عباس میرزا ، خیال کردی !!!  نتونم مرداشونو بیارم زناشونو ردیف میکنم پشت شترا تا بیان و برسن اینجاها ،

             هیشکی  زنای تپل و مامانی رو نمیرونه از خودش ، حتی آدمای خود تو ،،، میخرم همه آدماتو با کمر باریکای سیمین ساق کمان ابرو عمو

              ولیعهد ،،، آهای عروسک گنده راه بلیفت که خیلی کار داریم تو این سرزمین  ...   

                                       قرمزته با عروسکها می رقصد   .

                              عباس میرزا میگذرد .

                                                                                             آروس و توکومدن هویدا میشوند  .

آروس : من شاکی ام

توکومدن : منم شاکیم

عباس میرزا : از دست کی ؟

آروس : از دست اونائی که ...

توکومدن : از دست همه ...

عباس میرزا : ندونسته نمیتونم کمکتون کنم ، میتونم ؟

آروس : من آروسم ، خاقان چین تاخت و اومد تا دروازه شهرم ، حکم شد حکم اون ، یکی از کمانداران این ملک باید تیری پرتاب میکرد برای تعیین

              سرحد تازه ، قرعه بنام من افتاد ، رفتم بالای کوهی که بعدها بنام من شد آلپ آروس ، از بالای کوه تا مرز چین آدمای این ملکو ردیف کردم ،

              کمانم شد مردمم ، تیر را دست به دست دادم بره تا سرحد چین ، یادشون دادم با هم بودن آدما دوای درد همه نداشته هاست ، روس خیمه زده

              تو این ملک و کسی از جاش تکان نمیخوره ، باید کاری کنیم کارستان ...

توکومدن : دانه دانه خاک این سرزمین اسمم را شنیدن ، تعجبم از آدماست ، چه زود فراموشم کردن این نمک نشناسها ، توکومدنم ، تنم پولاده و جانم

                  صخره های کوه ، عمرم را گذاشتم تو سرحدات این ملک ، شرق تا غرب و شمال تا جنوب ، هرجا دشمن هجوم آورد اردو زدم ، قشونم

                  این مردم بودن ، هرجا که کم آوردن یک تنه جبران کردم ، وقتی شنیدم روس تاخته و تا تبریز را تصرف کرده دلم ترکید ، از پهلوانها و

                  قهرمانهای این ملک که خواب چشماشونو گرفته شکایت دارم ...

آروس : هنوزم میشه مردم را به خودشون آورد و راهی کرد برن به جنگ دیوهای روس

توکومدن : هنوزم یک تنه میشه زد به خیل اردوی دشمن

آروس : تو نباید تبریز رو ول میکردی و می اومدی به جنگ هندی و افغانی

توکومدن : تو زمردقوش این ایل باش تا نفست جان بده به جان خسته شون             5

آروس : ول کن اینجا رو عباس میرزا

توکومدن : سرحد هند و افغان جائی نیست که تو مشغولش باشی

آروس : روس تو ملکت خیمه زده

عباس میرزا : جوانتر که بودم خیالات بزرگی به سر داشتم ، گفتم هفت هزارسال آقای دنیا باشی و حالا اوضاعت این باشه ؟ گفتم تاج سر عالم و آدم

                    شدن خیالات نیست ، خیالات بود ، خیالات ، ، ، مثل شما که خیالات حالام شده اید ، دیروقتیست مردم فراموشتان کرده اند ، شما مرده اید

                    و زنده کردنتون سخته ، مردم دردای دیگه ای دارن و درد آدمای قصه ها دیگه دردشون نیست

توکومدن : ما اگه درد بودیم ، اگه قصه هم بودیم قصه دردای این مردم بودیم

آروس : ما قصه نبودیم نایب السلطنه ، اگه قصه بودیم اسممون هزاران سال بر تارک این ملک نمینشست ، پاک میکردن از کوهها اسم این قصه رو

عباس میرزا : قصه شدین که اسمتون رو گذاشتن رو این کوها ، زنده ها که جائی ندارن تو دل این مردم ، اگه حرمتی داشت قهرمان زنده باید کل این

                     ملکو به اسم امثال من میزدن

آروس : میزنن

توکومدن : تو روس را شکست بده

عباس میرزا : تاریخ را میخواندم ، به صفویه که رسیدم دیدم پایتختشونو عوض کردن و بردن اصفهان ، با خودم گفتم حتما علتی داشته ، دیدم داشته ،  

                     نصف این ملک کوه یئر و لوت بود اما کسائی اونجاها اومده بودن و برا خودشون شهرهای تازه ساخته بودن ، هم شهر تازه هم شهر کهنه ، 

                     کهنه شهر باستانی که میساختن یکی از شاهای صفوی متوجه میشه ، میره اونجا ، کار نصفه میمونه و سقفی برا اون بنا ساخته نمیشه ، هنوزم

                     هست اونجا ، صفوی میبینه آدمای این ملک خودشون تو آذربایجان ساکنن و راه نمیدن کس دیگه ای قاطیشون بشه و ملکشونو بگیره اما

                     کرورکرور آدم هندی و افغانی راهی اطراف لوت و کوه یئر شدن  ، راه می افتن میرن وسطا تا اونورا شهرهای تازه هم اگه ساخته میشه

                     شهرهای باستانی دروغ دیگه ساخته نشه ، خوندم و دلم گرفت از این همه دروغ  ،  رسیدم به نادرشاه ، با خودم گفتم چهارتا جواهر چه

                     ارزشی داشته این شاه بزرگ بتازه و بره تا قلب هندوستان ، دیدم نادر برا جواهر نتاخته ، وقتی فهمیده بوده کرورکرور هندی رو روانه

                     ملکش کردن و ساکنشون کردن تا سرزمینشو از اونا پر کنن رفته بود بیخشونو بکنه و دور بندازه ، رفته بود اون طرفا تا کارشونو یکسره کنه  

                     ، بیخشون اما اونجاها نبود ،  جای دیگه ای بود که دست نادر بهش نرسید ، خوندم و رسیدم به قاجار ، اذیت شدم وقتی دیدم آغامحمدخان

                     اون همه آدم کشته ، گفتم لازم بوده ؟ دیدم آغامحمدخان عاشق خون نبوده ، آغامحمدخان فکر کرده تو شیراز و کرمان و شهرزیرزمینیه

                     ساخته شده میتونه ریشه ای رو که نادر و صفویه دنبالش میگشتن پیدا کنه ، رفته و اونجاها زد و کشت و کورکرد ، ریشه اما همچنان زاینده

                    موند و موند و موند ، آخه اونجاهام نبود ،،، ریشه یه جای دوری بود ...

آروس : دورتر از روس ؟

عباس میرزا : دورتر ...

توکومدن : هرجا باشه میشه رفت و کندش ...

عباس میرزا : وقتی مثل نادرشاه فهمیدم افغانی و هندی دوباره سرازیر شدن تو مملکتم اومدم اینجا ، میخواستم دست کم جلوشونو بگیرم ، یه روز اما

                    فهمیدم ریشه اینجاها نیست ، وقتی تعدادشون زیادتر بشه کل مملکت میشه مال این تازه از راه رسیده ها ، اونوقته که هفت هزار سال

                    مردانگی جد و اجدادم بباد میره ...

توکومدن : گریه که دوای درد نیست نایب السلطنه

آروس : آروم که میکنه ،،، دردمون یکیه انگار

توکومدن :  درمونش چی ؟

عباس میرزا : زمان میتونه پاسخت رو بده ...

توکومدن : از زمانه ما تا امروز این همه اتفاق افتاده ، همه چیز چپه شده ، عوض شده ، توکومدن شده تهمتن دروغی و آروس آرش بی ریشه ، اگه به

                   امید زمان باشیم که ممکنه بدتر هم بشه اوضاع

عباس میرزا : شما فکر دیگه ای دارین ؟

توکومدن : باید لباس رزم به تن کرد ، باید سرزمینای جدا شده رو دوباره برگردوند                                                                     6

آروس : آره ، باید همه آدمای خاکتو جمع کنی یه جا و بهشون بگی همه دست بدن بدست هم .............................

عباس میرزا : نخوان چی ؟

توکومدن : میخوان ...

آروس : میخوان ...

                                        توکومدن و آروس حماسی می رقصند  .

                                                                                                                               عباس میرزا از خواب می پرد .

عباس میرزا : داشتم خواب میدیدم ، چه کابوسی بود

مشاور : شما دارین خودتون رو با دستای خودتون به گور می برین

عباس میرزا : چرا این فکر را می کنی مشاور ؟

مشاور : این همه حساسیت ، این همه درگیر بودن با خود ، این همه فکرای جورواجور از پا میندازه نایب السلطنه را

عباس میرزا : جان نایب السلطنه چه ارزشی داره اگه درمون بشه برا بهتر شدن مرض این خاک

مشاور : نایب السلطنه مرده یعنی مرگ فکرهائی که شما در سر دارین ، میدانید چرا ؟

عباس میرزا : ...

مشاور : برای اینکه این فکرها جز در یک سر در هیچ سر دیگه ای نیستند

عباس میرزا : تا این خاک زنده است فرزندانی میزاد که به فکر سربلندیش باشن

مشاور : فرداها برا سربلندی معناهای تازه ای میسازن

عباس میرزا : گذشته برای هر آزاده ای چراغ راهه

مشاور : گذشته را خراب کنن چه ؟ تحریف کنن چه ؟

عباس میرزا : اینا رو تو خواب یکی بهم گفت

مشاور : اینا دارن اتفاق می افتن نایب السلطنه ، چه تو بخوای چه نخوای

عباس میرزا : منم به راحتی تسلیم نمیشم

مشاور : بی ادبی نباشه نایب السلطنه اما دارم میبینم روزی را که شما هم به زانو درمیاین ،،،،،،،،،،،،، نگاهتون سنگینه ، قبول دارم آدم بزرگی هستین ،

               مطمئنم براحتی کنار نخاهین رفت اما اونام مسیر تاریخ را میخوان عوض کنن ، هر کسی هم بخواد جلوشون بایسته نابودش میکنن ، شما بهتره به

               فکر حفظ سلطنت باشین ، به فکر خودتون  

عباس میرزا : چاره درد این مملکت را باید پیدا کنم یا نه ؟

مشاور : درد این ملک با هیچ داروئی درمان نمیشه ، شما دارین وقت تلف میکنین

                                        عباس میرزا یقه مشاور را میگیرد .

عباس میرزا : باید بشه ، باید بشه ،،، اگر فقط من بمونم و کوهی از مشکلات یه تنه میزنم به دل این کوه و از جا میکنمش  

                                    مشاور خود را از دست عباس میرزا میرهاند .

مشاور : من وظیفه ام گفتن بود ، ناراحت هم میشدین باید میگفتم ، اگر تصمیمتون عوض شد که شد ، نشد ...

عباس میرزا : نشد چی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

مشاور : مطمئنم کس دیگری جای شما را خواهد گرفت

عباس میرزا : این فکر خودته ؟

مشاور : هم خودم و ،،،،،،،،،، و هم فکر خیلیای دیگه ...........................................

عباس میرزا : پس هنوز منو خوب نشناختی مشاور

مشاور : پس براه خودتون ادامه میدین

عباس میرزا : اوهوم ..........

مشاور : و تغییر مسیری نخواهین داد ؟                                             7

عباس میرزا : من یک راه بیشتر بلد نیستم

                                        مشاور جامی را پرآب می کند و بدست عباس میرزا

                                                                                                             میدهد .

                                                                                                             عباس میرزا جام را لاجرعه بالا می کشد .

مشاور : متاسفم نایب السلطنه ....................................

                                        عباس میرزا آرام آرام از پا درآمده و در زیر پای مشاور

                                                                                                             بر زمین می افتد .

                                    مشاور باقیمانده آب جام را روی زمین میریزد و لبخند

                                                                                                            میزند .

                                    آبیته ، قرمزته ، عروسک گنده و مشاور دور عباس میرزا

                                    میچرخند و میرقصند .

                                    توکومدن و آروس جسد عباس میرزا را داخل تابوتی

                                    میگذارند و گریه کنان خارج می کنند .

                                            پایان   .

                           90.01.10