کیمسه گه لیر ؟

بوزولمه میشه م   

سوزله رله   ایشله ر   اینجیدسه ده

اوزولمه میشه م

یورقون  اولسادا   اوره گیم  

اوزومده ییم

ایشیم  یوخ  یارلا  نیگارلا !

نئچه گون   گئدمه لی یه م   دولانماقا 

اوزاقلارا  یوخ  

ـ بیر گون  گئدیم   گه ره ک   چوخ   اوزاقا !

یاخین  اولسون !  

روما ؟

هه ن   ایزمیر   گوزه لدیر   ائشیدمیشه م 

اولا  بیله ر  باخیشلاریم   اوچا  اورادا  

بو   جوما  ! 

آز  قالسامدا   خوشوم  وار   گئده م 

مه میرضا 

به به نانا  

اوبیریسیله رده   وار 

ـ باکی  یولداشلاریم ! 

سه نده   اربیلده ن   گه لسه ن   گه ل   لئی لی  !

بیر   سوز   دئییم ؟ 

دوزو  

ـ ایچیمده ن   بو  حیسسی  آلیرام !   

هئچ کیمسه  اوچون   یوخ  

آمما  

داریخیرام ! 

متن نمایشنامه : قیزیل جام ...

نمایشنامه : قیزیل جام ...

بازنویسی ۱۴/۰۴/۸۹

( باستان شناسان زمانیکه تپه باستانی حسنلوی سولدوز آذربایجان را کاوش میکردند با استخوانهای نگاهبانی روبرو شدند که جامی طلا را بیش ازهزار سال در آغوش گرفته بود  . ) .

پرسوناژها : نگاهبان ،  معمار و آیدا  .

صحنه قلعه ای باستانی :

سکوی مستطیل شکل قربانیها در وسط صحنه قرار دارد ، در دو طرف انتهایی عقب صحنه دو سکو قرار گرفته است که بر روی یکی جام زرین و بر دیگری کتاب اوستا گذاشته شده است  ، ،،، ، در جلو صحنه سکویی برای نگاهبانی درست شده است .

سیاهی  .

صدایی درسیاهی  : دکتر دایسون گفت تو اینجا رو بکنی ، اگه به چیز مشکوکی رسیدی بگو تا صداش کنم ، باشه آقای محمدی ؟

صدای محمدی : دیشب خواب خوبی دیدم ،  چیزی تو دلم میگه امروز روز خوبیه ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نگاهبان همچون شبحی میگذرد  .

نور  .

نگاهبان : آرام آرام سیاهی فرا میرسد از راه و من  نگاهبان این قلعه خاموش دیده ام چیزی نخواهد دید جز دیدار سیاهی ،،، آیا پس این سیاهی

                 سپیدی خواهدم بود ؟؟؟؟؟؟؟؟ چیزکی از آن نمیدانم !!!!!!!!!!!!!!!!!  پرواز دیده گانم به آنسوی سیاهی از راه رسیده جز دیدار دوباره

                 سیاهی ره آوردی ندارد ،،،  اندرون این خاک گم میشود اینک رخساره ام ، کاش با من اگر فردائی نباشد با آنچه پنهانش میکنم

                 باشد ،  به این گاه آخرینم نوازشها میکنم گیسوان زردت را ای عشق  ، گیسوانی زردتر از گندمزار پائیز ،  زردترین خورشید ، با

                 فرجامین نفسهایم طلائیترین زرد هستی را به یاد گیسوان زردت در آغوش میکشم  ........................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

معمار : نشسته بر ارابه ای چوبین دست بسته و پای در زنجیر برده میشوم به سوی سرزمینی دور که از آن با من کسی چیزکی نگفته تا به امروز !

            در دلم آرزوئیست ، کاش آنجا روی دهد دیداری ،   وای از این تمنای بی فرجام  ! سالیان درازیست دیدگانم جز انتهای آن راههای گم

            شده در پس ستیغ بلند کوههای سر بر آسمان چیزکی نمیبیند ، به این سالهای جدائی نمانده با این دلگرفته اندیشه ای جز اندیشه دیداری

            دوباره  ، وای از گم شدن در نگاه یار ،  وای از آن  نگاه اولش که مرا پرواز را آموزاند ........................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .                          1

آیدا  : دیرگاهیست می آموزانم گفته های نیایم زرتشت را با هر آن کس که گوش فرا میدهدم ، اما دلم بدینجا نیست ، کاش به امروز و فردایم یا

            زرتشت باز می آمد به گسترانیدن نیکی یا  دیداری دوباره دست میداد با معمار جانم ، یارم ، عشقم ........................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

معمار :  جوانی بودم همچون هزاران جوان دیگر این سرزمین آتش خیز ، دیار آتش  و خورشید و سبزینه ها ، سرزمین مردمان خورشید در جان  

             خورشید گستر ،،،،،،، جوانی بودم سبکبار همچون پرطاووسی در باد ،،،،،،، آزاده از هر بندی ،،، در سحری زیبا رهسپار چشمه بودم به

             آوردن آب ، چشمه ای به پای کوه سبزی با هفت دهانه پر آب ، افسار اسبم در دست میرفتم ، گندمزار به دست باد رقصان بود و من

             میرفتم با آوازی به یادگار مانده از نیاکانم بر لب ،  آوازی که مادرم با من آموخته بود ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

             از آنسوی گندمزار  صدایی آمد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

            آه یکی دارد می خواند ،،، ترانه ای به زبان مادرانمان ،،،،،،،،،،،،،، چه خوش نواییست این نوای آسمانی ،،،،،،،،،،،،،، آنجا  دخترکیست

             بر لب چشمه هفت دهانه  ، وای از رخساره زیبایش ، پریزادیست پری چهر ...

آیدا بر سر چشمه کوزه اش را پر می کند   ،   زیباست   ،  با تنپوشهائی رنگ در رنگ .

معمار و آیدا رخ در رخ هم بی گفتاری   .

آیدا : ماه بر پیشانیم دیده ای که چنین بر رخساره ام خیره مانده ای  ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : آری گمانم به این سحرگاه رخسار تو ماهیست در آسمان  !

آیدا : کیستی تو ؟؟؟

معمار : رهگذری  !

آیدا : خب از چه ایستاده ای ؟ اگر رهگذری راه خود بگیر  و  برو !

معمار : به زیبایی صدایت سرگشته ام کردی و اینک به دیدار رخ همچون ماهت به زنجیر فسونم کشیده ای و سوی خود میکشانیم چگونه روم ؟

آیدا : دیوانگی است این با تو  یا که گستاخی جوانی ؟؟؟

معمار : هر چه هست از درخشش رخسار ماه روی توست ، من چیزی نمیدانم 

آیدا : نادانی چنین زیباسخن  نوبرانه است ...

معمار : پیشکش  است این نوبرانه اگر لایق بدانی  ...........................................................

آیدا : کدام نوبرانه ؟؟؟

معمار : دلم ، و ، و جانم  ...

آیدا : بروم

معمار : بمان !

آیدا :  باید به خانه روم ، دیرگاهیست بیرون شده ام  ...

معمار : نخواهی رفت ، میدانم ...

آیدا : از کجا میدانی نخواهم رفت ؟؟؟

معمار : از درخششی که در نگاهت هست  ...

آیدا : آی گمان کرده ای که ای که چون منی شیدای توگردم ؟؟؟ هان ؟

معمار : چون توئی ؟

آیدا : آری چون منی !

معمار : آری چون اوئی ، درخشش ماه نیمه شبها بر آب دریا ......

آیدا : دیوانه چه با خود میگویی ؟

معمار : نمیدانم !           

آیدا : دیوانگیت را چاره ای باید جوان گستاخ ،،، اگر خواستی بیفتی چشمه را آلوده نکن  ........................                                           2

آیدا میخواهد برود .

معمار : به عشق سوگندت میدهم مرو ...

کوزه از دست آیدا می افتد و می شکند .

آیدا : آه جامم شکست  ،،، حال چه کنم ؟؟؟ بی جام خانه روم ؟؟؟

معمار : جام من از آن تو باشد ،،، اسمت را نگفتی !

آیدا :  با شکستن جامم دستم خالیست ، چگونه  خانه رود این آیدای جام شکسته  ...

معمار : گفتمت که ، این جام من از آن تو ،،، دلت پاینده بادا ، جامی خواهم ساخت به زیباترین روی جای این کوزه شکسته ات ، اگر لایق بدانی

             ، آیدا ، رخساره ای کشیده بر صورت ماه ...           

آیدا : باز که با خود سخن آغاز کردی !  کوزه گری ؟

معمار : هنری دارم بیش یا کم

آیدا : از  هنر گفتن بزرگیت نیاورد اما اگر آنچه گفتی ترا نباشد این گزافه گویی سرافکنده ات خواهد کرد ...

معمار : گزافه ای نگفته ام تا سرافکنده آن باشم  .............................................

آیدا : گفتی جامی خواهی ساخت جای جام شکسته ام ؟!

معمار : بهتر از آن ...

آیدا : جامی که گفتی از طلا باشد ...

معمار : من ، من  طلایی ندارم

آیدا : طلایش با من ...

معمار : طلایش با تو ؟؟؟

آیدا : هر اندازه که بخواهی ...

معمار : اما ، ، ،  از کجا ؟؟؟!!!!!!!!!!!

آیدا : دسترنج کاوش نیاکانم در سرزمینمان ...

معمار : باشد                                                   

آیدا : بی آوردن آن  هرگز به دیدارم به آن سوی دشت میا ...

معمار : گفتی آنسوی دشت !!!

آیدا : خانه ام آنجاست  ،،،  دیده به راه جام خواهم داشت ، بی جام میا ،،، طلا را خواهم فرستاد ...

معمار : نمیخواهی همراهیت کنم تا خانه ؟ چه نازی دارد به رفتن این که دلم را با خود میبرد ، از نگاه او گرفتم هر آنچه به هستی خود نداشتم ،

             آیدا ،،،،، گفت بی جام نیا !!!!!!!! گفت طلا را خواهد فرستاد ، این بهترین سخنش بود تا به دیدار دوباره اش امیدی باشد مرا ، چه لرزشی

              گرفته این دل و این دست ، خدایگان عشق به پروازند ؟؟؟

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نگاهبان : کار میکردم به مزد ، هر آنکه بیشتر دهد فرمان او راست ،،، روزی نشسته بودم چشم به راه تا روزی دهم که باشد

معمار : اگر خواهان کار هستی با من بیا

نگاهبان : مزدم ؟

معمار : هر چه بیشتر کار کنی بیشتر خواهمت داد

نگاهبان : کارت ؟

معمار : آفرینشی از هنر

نگاهبان : تا کی ؟                                                                                                                                                                                         3           

معمار : تا ساخته شدن آنچه تا به امروز ساخته نشده در این هستی

نگاهبان : من نیز از آن بهره ای خواهم داشت ؟

معمار : بهره تو مزدت خواهد بود ، آنچه میسازیم از آن دیگریست ، از آن یارم

نگاهبان : چه خواهیم ساخت و با چه ؟

معمار : جامی خواهیم ساخت از طلا ...

نگاهبان : روزی ام را به دست تو میبینم ، برویم

کوره آتش  فروزان میشود  .

معمار : با عشقی که از یار در سینه دارم جامی از طلای ناب با نشانه های آسمانی و زمینی میسازم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

              اینک این جام ...

نگاهبان :  دست کدامین آفرینشگر تا به امروز اینگونه جامی برای یار ساخته ؟

معمار :  کاش آیدا را خوش آید ...

نگاهبان : آیدا   !!!!!!!!!!!!!!!!! چه فسونی دارد این نام  ..................................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

معمار سوار اسب می تازد   ، آیدا چشم به راه ایستاده است ،  معمار  به آیدا می رسد  ، نگاهبان از دور آیدا را مینگرد  .

نگاهبان : سپیدتر ستاره آسمان در شبی تاریک ، دیدگانم به گاه دیدنت بیخویشترین کسم شد ، وای بر من به این گستاخی ! وای بر من !  او چه

               میکند  با جانم ؟؟ زردگیسوی نازنین کردار .........

آیدا : دیر آمدی ؟

معمار : اما سرافراز ............................

معمار جام را به آیدا میدهد  .

آیدا : زیباست ، بیش ازخود زیبایی  ...

معمار : من از خوشی تو مسرت دارم آیدای من  ...........

آیدا : آیدای من ؟!!!

معمار : آیدای من ............................................................

آیدا : از هنرت نمیخواهی سخن بگویی ؟

معمار : به جوانی آن گاه که هنرهای روزگار از استاد آموختم میخواستم دست به کاری بزرگ زنم تا به یادگار ماند برای آنهایی که به فرداها

            باید در این سرزمین پا به هستی نهند ،،، هرچه از هنر داشتم به آنچه می ساختم میدادم اما آنچه پدید می آمد آنی نمیشد که دلم را خوش

            آید ، دست ساخته هایم انگار چیزکی کم یا زیاده میداشتند ، روزی دلگرفته این با استاد گفتم ، گفت آنچه تو میخواهی هنر  نیست ،

            تو از برای زیبا آفریدن جاودانه چیزکی کم داری ...

آیدا : چه ؟

معمار : عشق  ...

آیدا : با گفته استاد بی عشق آفرینشی جاودانه نخواهد بود ...

معمار : این که گفت نخست نفهمیدم چیست ،،، سالها بگذشت تا فهمیدم چه می گوید ...

نگاهبان : کی ؟؟؟

معمار : با دیدار تو آیدا .................

آیدا : هنرت  پذیرفتنیست  ...

معمار : پیشکش ...                                                        4

آیدا : آه ، نقشهایی بس زیبا ،،، با من از اینها بگوی ...

معمار : سه شاهزاده خدایگونه قصه های افسانه ای سرزمینمان که جهان پائینتر را به پشت پرنده ای رفتند و آمدند هر یک سوار بر ارابه ای ،،

             خدایگونه هوا که ارابه اش را گاو نری می کشد ، خدایگونه زمین و خدایگونه خورشید با ارابه ها ی اسب کش ، یک شامان  با جامی از

              نوشیدنی ناب آسمانی  ، گوسفندی به قربانگاه خدایگان ،،،،،،،،،،، اینجا کلاه شاخدار خدایگان زمین بر سرش پیداست و خدایگان

              خورشید با دایره خورشید بالدار همراه است ،،،، این رزم ابر قهرمان است با آنکه نیم اندامش چون کوه است و از افسانه هایمان

              می آید ، مرد باید اژدها را سر ببرد تا راه آب بسته شده بازگردد و دخترک قربانی نجات یابد ،،،،،،،،،،،،  

آیدا : از خدایگان گفتی ، اما ، سرورم زرتشت از یک خدا با ما سخن گفته  ...

معمار : اینها نقش خیال منند

آیدا : زیباست ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، من اما پای در راه زرتشت دارم ......................

معمار : راه زرتشت را به من هم خواهی آموزاند ؟؟؟

آیدا : با جان و عشقم

معمار : از اینک مرا راهرو او بدان ، و البته راهرو خود

آیدا : با این سخن دست در دست تو مینهم ، با هم شروع خواهیم کرد ساختن فردایی را با عشق ...

معمار : این گاه بهترین لحظه هاست هستی مرا ...

آیدا : هستی ما را ...

معمار : فرداها از آن ما خواهد بود ...

آیدا : فرداها از آن عشق خواهد بود ..................................

آیدا و معمار با آهنگی شروع می کنند به رقصی آیینی   .

معمار : بی تو جز عشقت نمیدیدم و عشقت کارجام به پایان آورد ،،، تو بی من چه میکردی ؟؟؟

آیدا : به یادت مشق عشق می کردم به نگارش پوست نوشته های زرتشت ...

معمار : پوست نوشته های زرتشت ؟؟؟

آیدا : زرتشت نیایم بود   ،،، فرزند شیرزنی  دوغدو نام که در زبان مادریمان به معنای زاینده است  ، نیکی گستری از سرزمینمان برگزیده یگانه  

          خدای هستی ، او آمد و گفتارهایی گفت و نیکی خواست از مردمانمان  ،،، بالای آن  تپه خانه ای داشت پیش از آنکه بسوزانند یورشگران

           یورش آورده بر سرزمینمان  ، آنجا قلعه ای بود چهارسو دیوار در دیوار ، آن گاه که  به آتش نادانی بسوخت زرتشت رخت رفتن بربست

           تا بسوی یورشگران رود برای به راه آوردن آنها و یاد دادنشان با گفتاری نیک و پنداری نیک و رفتاری نیک  ،،، به جنگی او را کشتند اما

            او جاودان است و  روزی بازخواهد آمد تا داد بگستراند براین زمین بیداد دوست ، به پایان هزاره سوم زندگانی

معمار : آری ، هنوز دیواره هایی باقیست ،،، بی تردید قلعه ای بوده برآمده از دل هنر آفرینی  بزرگ ...

آیدا : زرتشت پیشتر از آنکه قلعه را رها کند گفتارها به یادگار برای مردم بگذاشت ،،، من آنها را به عشق تو بر دوازده هزار پوست آهو نگاشتم

          به این روزهائی که چشم در راه آمدنت داشتم  ...

صدای پاهایی که رفته رفته نزدیکتر میشوند معمار و آیدا را به خود می آورد  ،،، یورش آوردگان آنها را دربرگرفته اند ،

میخواهند آیدا و جام را به چنگ آورند ،،، معمار ، آیدا و نگاهبان قدرتمندانه آنها را فراری می دهند .                        

یورشگران : باز خواهیم گشت اما به فزونی ریگهای بیابان

نگاهبان : این چه گفتاری بود ؟؟؟

معمار : ندانستم اما در نگاه بدشان خواندم که بسوی ما باز خواهند آمد

آیدا : گمان من نیز چنین است

نگاهبان : بی شک بیش از آنچه اینک بودند

آیدا : سرپناهی باید تا از گزندشان دور  باشیم ...

معمار :  بر فراز تپه قلعه ای می سازیم  ...                            5

نگاهبان : اگر بدانجا یورش آورند ؟؟؟

معمار : قلعه بی رخنه خواهد بود به هنری که من دارم  ...

آیدا : اگرقلعه بی رخنه را  آتش زنند چه ؟ از پیش نیز چنین کرده اند ، ندیدی چگونه یورش آورده بودند ؟؟!!!

نگاهبان : باید پیشتر از آنکه آنها بازآیند با یورشی سرزمینهایشان را به چنگ آوریم

آیدا : سرورم زرتشت این با ما نیاموزانده  ، ما را به سرزمین دیگران کاری نیست  ..........................

نگاهبان : شرمنده ام از گستاخی خویش خانوم ......................

معمار : راهی نهان تا آنسوی چی چست دریا بایدمان به روز یورش دشمنانمان  ...

نگاهبان : تا آنسوی چی چست دریا ؟؟؟

معمار : تا سرزمین تومروس آنا ...

آیدا : آنکه سر مردی خونخوار پس پیروزی جنگشان از تنش جدا کرد و در جام پر از خون مرد گذاشت و با سر گفت : بنوش از خون خود که

            به زندگانیت از نوشیدن خون دیگرانی همچون فرزند من سیراب نگشتی ...

معمار : باید دست به کار شویم ...

آیدا : اگر این راه بسازی من نیز پوست نوشتهای نیایم زرتشت را به قلعه بالای تپه خواهم آورد تا اگر یورشی پیش آید بتوان از گزند نگاهشان

           داشت ...

معمار : چنین خواهیم کرد ، بی تردید  آنچه از زرتشت باقیست پاس داشتنیست ...

نگاهبان : من نیز نگاهبان آن قلعه خواهم بود به پاسداشت آنچه گفتید  ...

معمار : از هم اینک دست به کار خواهم شد .................................

نگاهبان : و من نه برای پاسداشت قلعه که برای دیدن هر روزه آیدای زیبا رخ نگاهبان قلعه میشوم  ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

آیدا و معمار بر دیواری از دیوارهای قلعه  ایستاده اند .

آیدا : قلعه ای همیشه پابرجا  همچون کوههای کوهستانمان  

معمار : پابرجا ، آری ،،، سخت و رخنه ناپذیر همچون دل استوار مردمان این دیار همیشه سرافراز ...

آیدا : راهنمایم خواهی بود به دیدن آن ؟؟؟

معمار : این سنگ همان است که در دشت سرسبزمان بر بالای آن با تو نرد عشق باختم و پیمان یگانگی بستم و اینک قربانیهایمان را بر آن به انجام

             خواهیم رسانید ، اینجا تالار بزرگمان است  از برای پرستش خدای یگانه ،،،،،، اینجا تالار شاهیست با تختگاهی  برای نشستن زرتشت آن

             گاهی که باز آید به پایان هزاره ،،،،، اینجا دیواری با هفت متربلندا برای نگاهبانی  این قلعه ، این جائی برای نگاهداشتن اسبانمان ،،،،،،

              اینجا برای پخت و پز ، و بدینجا از ابزارهای سپاهیانمان نگاهداری خواهیم نمود ،،، بام تالارها بر پایه هائی از چوب ایستاده است ، در

              تالار سکوهایی خواهیم داشت ، بر سکویی جاممان خواهیم نهاد و بردیگری گزیده ای از اوستای زرتشت تا برابر دیدگانمان باشد

              آموخته های نیک او ،،، آنچه تو را بیش از آنهای دیگر خوش خواهد آمد اینجاست ، راههایی نهان که پنهان ازهمه خواهند بود ،،،،،،،،

              راهی بلند به آنسوی چی چست دریا و راهی کوتاه به آنسوی دیواره های قلعه ...

آیدا : پوست نوشتهای زرتشت از راه پنهانی قلعه به جایی خواهیم فرستاد که دستی بدانها نرسد ...

معمار : جای آنها را ساخته ام ، تمامی دیوارهایش از سنگهای صیقل یافته کوههایمان پوشیده شده و چون آیینه ای بازمیتابانند نور آتشهای همیشه

               فروزان را ،،،،،،،،، دست ناپاکی  به اوستا نخواهد رسید ، اوستا !

آیدا : آری اوستا ، آنچه بالای خانه گذاشته میشود تا پذیرفته شود نیکوترین است ، خوشحالی اینکم بی اندازه است  

معمار : امید که جاودانه بمانند برای زمان باز آمدن زرتشت و برای آنهایی که سالیانی دیگر پای بر خاک این سرزمین پاک خواهند نهاد       6

آیدا : زرتشت بی تردید روزی خواهد آمد ..........................

معمار : بی تردید ،،،، قشنگیه دشت پر آب سولدوز زیبائی فرورفتن خورشید را صد چندان دلفریبتر می کند

آیدا : دلم هوای به دشت زدن کرد با اسبی که چون عقابی در چشم بر هم زدنی بپیماید دشت را تا به کناررودخانه گدار شویم برای به آب زدن

          تنهایمان   

معمار : اسب تو گرد از راه نگرفته من نیز پس فرجامین سرکشیم برکارهای قلعه خواهم آمد

آیدا : به امید دیداری از پس این جدایی کوتاه  

معمار : بزودی به تو خواهم پیوست دلداده من  

آیدا بیرون میرود ،،، معمار رفتن او را نگاه می کند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، با دور شدن صدای پای اسب آیدا خوشی نگاه معمار آرام آرام به نگرانی می انجامد  .

سیاهی   .

صدای فریاد آیدا که هم می جنگد و هم کمک می خواهد  .

آیدا : نگاهبان ، نگاهبان ...........

صدای معمار : با اسبهایتان به دل دشت بزنید ،،، اسب من کجاست ؟؟؟ بیگانگان بسوی آیدا یورش آورده اند ،،، زودتر ،،، زودتر ...

صدای تاختن اسبها ،،،  صدای درگیری و جنگ  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور   .

نگاهبان  : صد یورش آورده از پای درآوردم ، کم بود چرا که آیدا هر لحظه دورتر میشد از من و کشته ها فزونتر،،، یورشی دیگر آوردمشان ، به

                نامردمی اسبم زدند به نیزه های زهردارشان ،،،،،،،،، افتادم ،،،،، باز برخاستم  ،،،،،،،،،،، همچنان گردش شمشیر من بود و کشته آنها که

                بر هم می انباشتمشان ...

معمار : آیدا ؟ آیدا چه شد ؟

نگاهبان : زخمی شده ام ، از چندین جا ،،،،،،، دیگر نایی  نمانده برایم  ...

معمار : گفتم آیدا کجاست ؟

نگاهبان : بردندش ...

معمار : بردندش ؟؟؟؟؟؟؟ آیدا ،،، وای ،،،،، از کدامین سوی رفتند ؟؟؟؟؟؟؟ زبان بگشای مرد ................

نگاهبان : از ، از ...........

معمار : بگوی

نگاهبان : از ،،،،،،، از این سوی ..............

معمار : به دنبال من بتازید ...........................................

معمار بیرون میرود  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نگاهبان : میدانستم آیدا برنخواهد گشت ،،،،، دیرگاهی بود با خود می اندیشیدم او اگر از آن من نیست بهتر که از آن معمار هم نباشد ،،،،،،،،،،،،

                وای که چه گناهی کردم ، چه گناهی !!!  وای بر من ،،،،،،،،، بتاز معمار بدانسوی ، و اینسوتر بدرود آیدا ،،،،،،،،،،،،،، آیدا ...........  7

معمار :  شدم جغدی تنها ، جز نالیدن و نالیدن چیزی نمی دانستم ،،،،،،،،،،،، چرا آیدای من ؟؟؟؟؟؟؟؟ آیدای زیبا روی من !!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من بی او چه کنم ؟؟؟؟؟؟ چه کنم بی آیدایم ؟؟؟ آه ،،،،،،، هزاران بار دشت به زیر پایم نهادم و رفتم و آمدم ، نالان رفتم و آمدم ،

رفتم و آمدم و هزاران پیراهنم پاره شد و من همچنان دیده پر آب می رفتم و باز می آمدم ،،، نه خوابی داشتم و نه خوردی ،،،،،،،،،،

دیوانه مردی بودم  گم شده در خود ،،، قصه گوی دیوانگی خویش با ستارگان و خورشید ، دیوانه ای تنها ،،، هزاران قصه گفتم

از خود با خود و با باد و با آب و با خاک و با آتش ، شاید که ناله هایم رسد به گوش آیدایم ،،،،،،،، شبی نالان با خویش قصه گیسوی

آیدا می گفتم ،،، آمد ، ندانستم خود او بود ، ندانستم آیدای آیدا بود ، ندانستم خواب آیدا بود ، ندانستم ،،، هر چه بود ، آیدا بود ، در

کنارم ،،، آمده بود آیدای من ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

آیدا : شبی زیباست ...

معمار : آمدی آیدا

آیدا : نرفته بودم که باز آیم ،،، من همیشه با تو بوده ام ...

معمار : با من ؟؟؟

آیدا : آری ، همیشه  ...                                     

معمار : نیستی آیدا ، نبودی !

آیدا : آرام باش  ، آرام باش ،،، من به کنار توام اینک ، نیستم ؟؟؟!!!!!!!!!

معمار : آیدای من

آیدا : بگوی

معمار : همیشه با من  بمان !

آیدا : خواهم ماند

معمار : بگو که دیگر نخواهی رفت ؟

آیدا : گفتم ، با تو تا سرانجام هستی خواهم ماند ،  اما باید گاه آن فرا رسد

معمار : گاهش کی فرا خواهد رسید ؟

آیدا : روزی

معمار : چه وقت ؟

آیدا : بزودی ......................................................

معمار : تنهایم مگذار آیدا ، بی تو من مرگ را به از بودن می دانم ،  به دل هزار باره خواهان مرگم از خدایی که زرتشت تو نشانم داد ،،،، از چه    

            کمکم نمی کند به مردن ؟؟؟ هان آیدای من ؟

آیدا : زندگی زیباست ...

معمار : بی تو اما نه !

آیدا : من با تو برای همیشه خواهم بود ، به سویم خواهی آمد ؟

معمار : هرگز به دل جز این نخواسته ام از خدای یگانه

آیدا : دیدار نزدیک است ، تو از آفریدن نمان که آدمیان را به هنر تو نیاز است  ...

آیدا چون نسیمی می گذرد .

معمار : و من پس آن روز بدفرجام روزها را به شب میرسانم و شبها را روز میکنم با یاد آیدایم .............................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نگاهبان :  سیاهی شب را میبینم که بر سپیدی روز چیره میگردد  ، بدرود خورشید زرد گیسو ، وای از زرد گیسوان ، وای !!! به جای زرد گیسوان

                  یار  با خود به این همه شب تاریک میهمانی داشته ام از جنس اندیشه که همراه این تن تنها بود و همنشین این جان خسته ،،،،،،،،،،،،،،،

                   اندیشه ای !!!!!! به ذهنم دیریست این اندیشه گریزپای همچون سپاهی گران یورش آغازیده و دژهای هوشم را به چنگ آورده که  8

                   من تا به کی نگاهبان این قلعه خواهم بود و از برای چه ؟ کاش آیدا میبود با ما ،  چه فسونی بود در نگاهش که من بی خواسته خود

                   بسویش  روان میشدم  ،،،،،،،،،، کاش میبود به اینکم تا با او رقصی آغاز میکردم ،،، وه که چه پروازیست رقص سرخوشانه آیدا و من

                   و رقص آتش ،

رقص سرخوشانه نگاهبان به فریاد او می انجامد   .

    افسوس که او هرگز از آن من نبود  ...............................................

معمار وارد شده است  .

معمار : باز دست در دست کدامین زیبا روی به رقص آمده ای ؟؟؟

نگاهبان : مشعلتان فروزان  معمار                                 

معمار : مشعل دیارمان فروزان باد ،،، باز که به رقص آمده بودی نگاهبان

نگاهبان : خواب از خود دور مینمودم ...

معمار : با فشردن دست دلبرکی ناز در رخ !؟

نگاهبان : همیشه پرسشیست  برای من شما چگونه از اندیشه های درونی من آگاهید ؟

معمار : نگاهبانی خویش از یاد نبری ؟!

نگاهبان : این قلعه دست ساز معماریست که هنری  بی همتا داشته و قلعه اش گشودنی نیست

معمار : رخنه ناپذیری این قلعه نباید از هوشیاری نگاهبانی تو کم کند

نگاهبان : به شناختی که از شما دارم اگر چنین بود بیگمان اینک دیگری نگاهبانی قلعه میکرد

معمار : تو با من مهربان بوده ای که نرفته ای

نگاهبان : شاید هم عشق نگاهم داشته ..........................

معمار : اینسوی آسمان ماه پشت ابریست پنهان ، آنسوتر ستارگان همچون نمکهای درشت خشک شده چیچست دریا به آسمان چسبیده اند  ، چه

             روزگاریست روزگار بی عشقی ،،، عشق !!!!!!!!!!!!! آدمی هرگز از یاد نخواهد برد آن گاهی را که دیده اش به دیدار روی یار خویش از

              یاد می برد

نگاهبان : باز یاد آیدا کردید ؟

معمار : آیدا !!!!!!! آیدای من !!!!!! او همیشه با من است ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، جاودانه چون عشق ......

نگاهبان : جاودانه !!!!!!!!!

معمار : آن کتاب دست خط اوست ، گزیده ای از اوستای زرتشت ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، این هم جامیست که من به عشق آیدایم ساخته بودم 

          روزی ، امروز هم دستانم و هوشم و وجودم به عشق او هنر را زنده نگاه می دارند ، من با هنر می آفرینم برای فردای آدمیان  ، رویایی دارم

            برای ساخت تالاری صد ستون و کاخهایی بسیار ،،، گمان نمیکنی اینها جاودانه خواهند ماند ؟

نگاهبان : شاید ، اما عشق آیدا چه ؟ آنهم در دلت جاودانه مانده است ؟

معمار : به سالهای پس جدائی هیچگاه جز او ندیده ام ......................................................

نگاهبان : قصه عشق چه تلخ است همچون نگاه سنگینت که قلبم به طپیدنی بی شماره وامیدارد

معمار : تلخ ؟!!!؟؟؟ شاید

نگاهبان : از چه نساخته ای تالار رویاهایت را ؟؟؟ بی تردید شاهکاری خواهد شد

معمار : روزی خواهم ساخت

نگاهبان : کی ؟

معمار : شاید روزی آیدا با زرتشت باز آید  ، شنیده ام اندیشه زرتشت دارد سرزمینها را یکی یکی میگیرد و این بی تردید از هنر آیداست  ، او به

            روزگار گرفتاری توانسته قصه خود بر دلها بنشاند ...

نگاهبان :  اینک آنانکه به سوی این قلعه می آیند کیانند ؟؟؟

صدایی از بیرون  : معمار نامی می جوییم .........................................                                   9

معمار : نام من بر زبانشان رفت !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

نگاهبان : نیرنگی شاید ، نه ؟!؟

معمار : تو فهمیدی با من چه گفت ؟

نگاهبان : این زبان ما نیست !!!!!!

معمار : میتوانی بگوئی از کجایند ؟

نگاهبان : زبان همانهاییست  که آیدا را ربودند  ...

معمار : نام من از کجا می دانست آنکه گفت معمار ؟؟؟!!!!!!!

نگاهبان : با ساختن این قلعه و جام طلا آوازه شما همه جا پیچیده  ...

معمار : آنها را با زبان ما بیگانگیست ،،، شاید نامم رفته بر زبان آیدا به گاه دلتنگیش  ، آیدا از من گفته با آنها ...

نگاهبان : چه گفته از شما ؟؟؟                                  

معمار : آیدای من جز نیکی چه میدانست آخر ،  با آنها خواهم رفت  ...

نگاهبان : آنها دشمنند معمار ...

معمار : باید بروم

نگاهبان : آخر چرا ؟

معمار : پرسشی دارم و جوابی نه !

نگاهبان : پرسش از که ؟

معمار : اگر آنروز آیدا خود خواسته باشد با آنها برود ! ؟

نگاهبان : چه ؟

معمار : این همه سال فقط برای یافتن جواب این پرسش زنده مانده ام .......................

نگاهبان : آیدا همچون شیر ماده ای جنگید

معمار : باید از خودش بشنوم

نگاهبان : من دیدم معمار

معمار : او زنده مانده بود

نگاهبان : بیهوش شد

معمار : این گمان تو بوده نگاهبان

نگاهبان : من به نزدیکش بودم ، با دیدگان خود دیدم

معمار : اگر چنین نزدیک بودی از چه نکشتندت ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

نگاهبان : من ، من ............................

معمار : نبودی ، دیدی که نبوده ای

نگاهبان : بودم ، همانجا ،،، اما .........................................

معمار : اما چه ؟

نگاهبان : بگذر معمار ...........

معمار : سخن بگو مرد

نگاهبان : من خود را به مردن زده بودم ....................................................................

معمار : میخواهی من خوش باشم به گرفتن چنین جوابی برای پرسشم ؟

نگاهبان : راستتر از این سخن تا به حال از من نشنیده ای ...............................

معمار : وای بر تو ، آیدا را بیگانگان میبردند و تو از ترس جانت خود را مرده نشان دادی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

نگاهبان : جان شیرینترین آفریده هستیست ، نیست معمار ؟                  10

معمار : چرا ترس در آن هنگام باید می آمد سراغ تو ؟؟؟

نگاهبان : نمیدانم .....................

معمار : اگر من بودم جانم را برای رهائی او میدادم نگاهبان  ..........

نگاهبان : میدادی ؟؟؟؟؟؟

معمار : اگر نمیدادم چگونه از عشق سخن میگفتم ؟ هان ؟

نگاهبان : نمیدانم ،،،،،،، نمیدانم ،،،،،،، نمیدانم ............................

معمار : تو گریه میکنی ؟

نگاهبان : وای بر من ، وای ...

معمار : ترا چه شد مرد ؟!

نگاهبان : با شناختی که از معمار دارم میدانم گفته اش یاوه نیست

معمار : در این که من جانم را برای رهائی آیدا میدادم چیزی هست که ترا آزار میدهد نه ؟

نگاهبان : راحتم بگذار معمار

معمار : سخنی هست که با من نگفته باشی ؟

نگاهبان : گفتم راحتم ...

معمار : گفتی به زبان اما در دیدگانت چیزی دیگر میبینم نگاهبان

نگاهبان : چه ؟

معمار : تو بازم گوی .............

نگاهبان : نمیتوانم

معمار : اگر ناگفته ای باشد باید بتوانی

نگاهبان : گفتنش جز سرافکندگی بهره ای ندارد

معمار : سرافکندگی ؟! برای من ؟

نگاهبان : برای من ...............

معمار :  این چه سخنی ناگفته است که یادآوریش ترا چنین آشفته میکند

نگاهبان : وای از عشق ...................

معمار : عشق ؟!

نگاهبان : از چه می اندیشی جز تو دیگری را لیاقت عشق آیدا نبود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : عشق کس دیگر بر آیدای من ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

نگاهبان : من نیز عشق آیدا به دل داشتم اما ..........................

معمار : تو چه گفتی ؟؟؟؟؟؟

نگاهبان : آیدا عشق همه آنهائی بود که زیبائی را میجستند ................................

معمار : وای بر تو .......

نگاهبان : هر چه کردم با دلم نتوانستم بجنگم معمار ، عشق آیدا ...

معمار : ببند دهانت را ،،،،،،،،،، دهانت را ببند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، تو اسمت را گذاشته ای مرد ؟

نگاهبان : رسوای دلم معمار ، تو که خود درد عشق داری ...

معمار : عشق ؟! اگر عشق او در دلت بود یا باید میمردی یا نجاتش میدادی ...........

نگاهبان : اما او از آن من نبود ، او از آن من نبود ، نبود معمار ، نبود ، او از آن من نبود معمار  .........

معمار : و چون از آن تو نبود  رهایش کردی تا دشمنان او را ببرند ؟

نگاهبان : من بدی کردم ، میدانم ، اما اینک دیگر برای جواب دادن به آن دیر شده است ...................................                           11

معمار : تو بد نکرده ای ، تو دهشتناکترین کار را کرده ای نگاهبان ،،،،، وای ، وای ، وای ،،،،، نمیخواهم ببینمت ، برو ...

نگاهبان : از آن روز بدینجای مانده ام تا گناهم را جبران کنم

معمار : هرگز جبران نخواهد شد برو

نگاهبان : نمیتوانم

معمار : بیرونت میکنم تا بتوانی

معمار میخواهد نگاهبان را بزند  .

نگاهبان : به جان آیدایت سوگند مرا از اینجا مران معمار ...........

معمار : سخنی دیگر مگوی ........

نگاهبان : آیدا که با زرتشت بازآید از او خواهم خواست ببخشایدم .............................

معمار : باید بروم

نگاهبان : اگر به آیدا نرسی و کشته شوی ؟

معمار : اینک دیگر آسوده ام ، میروم ، آیدا اگر زنده باشد دیده به راهم دارد ، اگر هم زنده نباشد دیگر میدانم او خود نرفته است ...

نگاهبان : مرا ببخشای ..............

معمار : تو اگر جای من بودی چنین میکردی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

نگاهبان : هرگز ...............

معمار : ما عشق را گسترش می دهیم ،،، این از آیدا آموخته ام و او از زرتشت  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آنکه کمتر دارد از آن بیشتر بایدش داد  ،آنچه

              از دست ما آفریده می شود عشق است ،،، عشق را جاودانگی می باید ،، به هر سرزمینی و اندر میان هر مردمی که باشد عشق  باید جاری

              شود تا زنده بماند ،  آنانکه از عشق بی بهره ترند بیشتر نیازشان است به بخشایش ما ...

نگاهبان : شرمساریم را کاش نمیدیدم ...

معمار : من میروم

نگاهبان : اگر دیده به راهی نداشته باشی ؟؟؟ اگر مرده باشد آیدا ...............................

معمار : همچون آیدا به آنانکه مرا با خود خواهند برد عشق را خواهم آموزاند

نگاهبان : بیهودگیست این ...

معمار : از چه ؟؟؟

نگاهبان : دیو را با عشق میانه ای نیست معمار  

معمار : پس  آیدا چگونه  توانست دین زرتشت بگستراند ؟؟؟ به او خواهم پیوست   ...

نگاهبان : مرو معمار ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بمان

معمار : مشق عشق من رفتن از پس آیداست ، چنانکه مشق عشق تو نگاهبانی این قلعه ، اما نه بدانگونه که با آیدا کردی ،،، باید بروم  ...

نگاهبان :  اگر تو بخواهی هم نخواهی توانست بروی !!!

معمار : نخواهم توانست ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!

نگاهبان : آری !!!

معمار : از چه نخواهم توانست ؟؟؟

نگاهبان : من نخواهم گذاشت ......................................................................................

معمار : تو نگاهبان ؟؟؟

نگاهبان : آری .....................................................

معمار : چگونه ؟؟؟

نگاهبان :  سرافکنده ام معمار، من نگاهبان این قلعه ام ......................

معمار : آخر،،،،،،،، آه ،،،،،،،،، فهمیدم ،،،،،،،،،،، تو را ترس  این هست که با باز شدن دروازه آنها بخواهند به درون قلعه درآیند ؟ !!!   اما     12

              ترا من خود نگاهبان این قلعه کرده ام !!!

نگاهبان : تا زرتشت بازنگردد من نگاهبان این قلعه خواهم بود ، مگر نه اینکه این از من خواسته اید ؟؟؟

معمار : آری ، آری راست میگوئی  ، ، ، من از دروازه پا به بیرون نخواهم گذاشت  ...

نگاهبان :  راه پنهان !؟! مرا نیز بر راه پنهانی قلعه آگاه کن

معمار : پوست نوشتهای زرتشت را جاودانگی می باید  ،،، به امید دیدار نگاهبان .............

معمار بیرون میرود   .                                        

نگاهبان : کاش می توانستم از رفتن بازش دارم ، رفت و گم شد ، آنسوی  تپه واز پشت  درختان سپیدار معمار است سوار بر اسب که میرود ،،، 

               اسب معمار از او گرفتند  ، سوار بر ارابه ای کردندش ، اینک آن ارابه به سوی شرق راه می سپارد ، میدانم تو به عشق دیدار آیدایت

               رفتی ، آیدایت هنوز نفسی دارد که تو را دیده در راه نشسته باشد ؟؟ نمیدانم ! آیدا با تو خواهد گفت من دیدم از کدامین سوی او را  

               بردند ، آری خواهد گفت و بر من جز سرافکندگی آن نخواهد ماند ، منی که در دل عشق آیدا داشتم ، وای بر من و بر این دروغ  ،

                اما این دروغ نبود ، من  عشق آیدا داشتم اما سخت بود از جان خود گذشتن ، سخت بود و من نتوانستم ، تا فرجامین روز هستی باید

                سرافکنده این باشم ؟؟؟؟؟؟؟؟ 

                دیگر از  ارابه و معمار اثری نمانده در راه جز گردی همچون مه ،،،،،،

                اینک این قلعه که از عشق سربرآورده بود تنها مانده  بی عشق آیدائی و معماری ،،، به دیروز نگاهبان خاطره های عاشقانه ای بودم از

                آنها اینک اما چه احساسی دارم از تهی شدن و تنهایی ،،، اینکم را دستی به مهربانی کاش نوازشی میکرد ،

                آنجا ،،،،،،،،،،،، آیدای کوزه بر دوش روان است بسوی چشمه ،،،، آیداست ؟! چه میبیند دیدگان من ؟؟؟!!!!!!!! دلم از سینه بیرون شدن

                میخواهد ،،، آیدا با کوزه ای بردوش  میرود و من ایستاده ام با قلبی لرزان به تماشای او !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! باور ندارم آنکه چون معمار

               به تماشای یار ایستاده من نگاهبانم !!!!!!!! چگونه باورم شود آخر ،  باید به دیدارش روم ، ای دل اندکی نیز تحمل کن ، لحظه دیدار

               نزدیک است ،،،  این بار اگر جانم را هم بگیرند از او جدا نخواهم شد ، آمدم آیدا ،،،،،،،، اما ، اما اگر دشمنی در کمین باشد ؟؟؟؟؟؟؟

               اگر دشمن به کمین باشد و من بیرون شوم از این دروازه یورش خواهد آورد به قلعه  ، چه کنم اینک ؟؟؟؟؟ آنسوی این دیوارها آیدای  

               زیبا روی با کوزه ای بسوی چشمه روان است و من مانده ام چه کنم چه کنم میکنم با خود !!!!!!!!!!!! باید بسویش بروم  ،

               از چه مانده ام و توان رفتنم نیست !!!!!!!!!!!  نباشد که او هم از دشمنان فرمان  میگیرد ؟؟؟  نکند آنکه میرود آیدا نباشد ؟ اگر او آیداست

               باید معمار را میجست و بسوی قلعه می آمد ، از چه اینسویتر نیامد ؟؟؟؟؟  باید بمان تا بدانم چه در کمینم نشسته آنجا ،،،

               آخر مگر این قلعه چه دارد که من باید نگران آن باشم ؟ این قلعه مگر چه دارد جز جامی و کتابی که باید من پاسشان دارم از یورش ؟!!

               نمیدانم ، نمیدانم ،،، باید ترس از خود دور کنم و بروم به دنبال آیدا ،،،،،،،،،، این صدای پای چه کسانیست چنین سهمگین ؟!!! وای

               برمن چنان در خویش فرو رفته ام که  دشمنان ازدیدگانم دور داشتم ! آه ، هزاران در هزار دشمن بدنهاد به گرد قلعه انجمن کرده اند  ،

                آیدا کجاست ؟ چه می بینم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! بر آنچه می بینم باور آورم یا بی باوریم به ؟؟؟؟؟!!!!! رقص یورش آغازیده ؟؟!!!!!!  آیدا

                تنپوش از خود میکند با رقص یورش ؟؟؟!!!   آه ، او آیدا نیست  ،،،،،، نیرنگی بود پس این هان ؟

               دروازه که نگشودم آگاه شدند فریبشان نگرفته با من ،،، وای بر بخت بی مهر من !!!!!!!!!!! آی با شمایم ای دشمنان این خاک پاک  

                اینجا نه فسون اهریمنتان کارگر خواهد افتاد و نه فریب زیبارویانتان ، این قلعه بی رخنه  پای برجاست  

                آه ،،،، نامردان تمام مردی  زیر پا نهاده اند  ، بام قلعه به تیر آتشین نشانه کرده اند ،،، اینک آتش است  که قلعه را در کام خود

                فرومیکشد !!! دور نیست تمامی قلعه به این آتش خاکستر شود و ویرانه ،،، چه کنم این گاه که کاری نمیتوانم برای نسوختن آن انجام

                دهم ؟!!! باید جان خویش برهانم ،،، وای بر من ، اوستا و جام را چه کنم؟ یک بار از ترس جان آیدا را رها کردم بس بود ، اینک جام

                 و اوستا را بدست خواهم گرفت و راه پنهانی قلعه خواهم جست ............................

نگاهبان جام و اوستا را در آغوش کشیده و می خواهد فرار کند ،،، بر روی سنگ سکوی قربانیان که می رسد به تیری زخمی شده و از رفتن می ماند ،،، همچنان که جام را در آغوش گرفته است می افتد ، جام را در میان تنپوشهای خود پنهان کرده است ، جام پیدا نیست  ، اوستا پخش شده است  .                                                                                                             13

سیاهی   .

صدای یورشگران شنیده میشود  .

صدای یورشگر یک  : اینجا چیزکی نیافتم ، جز مرده این نگاهبان و این نوشته ها ،،،   برویم  ...

صدای یورشگر دو  : اینجا نیز چیزکی نیافتم ، جز مرده این نگاهبان  ،،،   برویم  ...

صدای یورشگر سه : من نیز اینجا چیزی نیافتم  ،،، جز مرده این نگاهبان ،،،  برویم ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

آیدا  : دیرگاهیست می آموزانم گفته های نیایم زرتشت را با هر آن کس که گوش فرا میدهدم ...

معمار : نشسته بر ارابه ای چوبین دست بسته و پای در زنجیر برده میشوم به سوی سرزمینی دور که از آن با من کسی چیزکی نگفته تا به

                           امروز !!

نگاهبان : آرام آرام سیاهی فرا میرسد از راه و من  نگاهبان این قلعه خاموش دیده ام چیزی نخواهد دید جز دیدار سیاهی ،،، آیا پس این

                           سیاهی سپیدی خواهدم بود ؟؟

نور   .

محمدی  : دایسون را صدا کنید  ،  من چیزی پیدا کرده ام  ، گفتم که خواب دیده بودم ...

نگاهبان همچون شبحی میگذرد  .

                                                                                                                  پایان  .

                                                                                              بازنویسی : 14/04/89

ناغیل ...

بیری واریمیش بیری یوخ 

ـ مه نیم  اوره ییمه    ده ییبدیر  بیر  اوخ ! 

گونلرین  بیرگونونده  بیر  دووا  یازان  واریمیش 

ـ مه نیمده  سئیید بابام   دوعا  یازاردی   آمما   بویله  یوخ ! 

بیزیم  بو   دووا یازان   یازدیغینا   چوخ   پارا  آلارمیش !  

دووانی  یازاندان   سونرا  کاغاذی   بورکوب   دی یه رمیش : 

آپارارسان 

آچیب  اوخومازسان  

گئجه  یاتاندا  باشین   آلتینا   قویوب  یاتارسان ! 

آمما 

ایسته ییرسه ن   مه طله بی یین   آلاسان   گه ره ک   بیر  فیکیری  باشیندان  آتاسان ! 

نه یی ؟ 

گه ره ک   بونو  قویاندا  یاسدیغین   آلتینا   جینه   فیکیر  ائیله می یه سه ن ! 

بیلدین ؟  

هه ن  دی یه ن ! 

دی یه ن ؟

یوخ   جانیم  بیلدیم !  

اولدو   گئد !

آمما   هانی  گئدیب  مه طله به  یئتیره ن ! 

سوروشاندا   نی یه   یئتیرمه دیم ؟  

ائشیدیردی   : 

جینه   فیکیرله شدین   یاتاندا ؟ 

جینه   فیکیرله شمی یه ن   کیمدی  ! 

هانی ؟ 

هاممی   فیکیرله شیبدا   یاتاندان  قاباق ! 

دئدیمدا  اولماز  ! 

گئد ! 

بیری  بیر گون  بو  جاوابی   ائشیده نده  یاپیشدی   بوغازیندان  

بویله   نی یه  به    آی  جانیم   ائشیده نده   دئدی : 

آی  جانیم   جینی   سه ن   سالدیندا  مه نیم   یادیما    ! 

بوندان  قاباقلاردا   مه ن  تانی ییردیم  اونو ؟ 

هانسی  گئجه  فیکیرله شمیشدیم   اونلارا ؟  

یادیما   مه نیم   اونو  سه ن   سالدیندا  ! 

سالمادین ؟

گویده ن   اوچ  آلما  دوشدو 

بیری  سه نین 

بیری   مه نیم 

بیریده  ناغیل   دی یه نین  !