متن درام : قیرقی ...

درام : قیرقی  ...

اشخاص بازی : صمدقیرقی ، سهند ، سولماز ، قوجا  و دولتچی  ...

صحنه  :  امامزاده ای قدیمی  ...

نور    .

قوجا دارد جارو میکشد  . 

صدای شلیک گلوله هایی از دوردست  .

قوجا جارو را گوشه ای گذاشته و خارج میشود  .

صمد قیرقی ، سهند و دولتچی با تعجیل و در حالیکه اطراف را بدقت برانداز میکنند وارد میشوند   ، بدنبال آنها قوجا سراسیمه وارد میشود  ، سهند با عجله در ورودی را میبندد  .

قوجا : اگه اقوام قبلی بدعت بد گذاشتن کتکش را هم خوردن ، کی گفته با تفنگ  وارد حرم امامزاده شدن بدعت  نیست ...

سهند : خلاف شرع که نکردیم عمو ...

صمد : کفشات را در آر سهند ...

قوجا :  خلاف شرع که نکردیم  !!! حرف میزنه ،،،  در را چرا بستی ؟؟؟

سهند : قیرقی این توکسی نیست انگار ...

صمد : بهتر  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،  سهند این را ببر بشینه اونجا ........................................................................

قوجا : اگه کسی هم بود شما حق نداشتین کاری باهاش داشته باشین ، آدمای شجاع الدوله هستین دیگه نه ؟؟؟؟

صمد : پیرمرد اینجا زیادی شلوغ که نمیشه ؟

قوجا : اسمم قوجاست ...

صمد : نگفتی اینجا شلوغ میشه یا نه ؟

قوجا : ببین جوان قلدر اینجا امامزاده است و تو حق نداری با تفنگت اینجا باشی ، حرف اول من اینه ، میتونی این را بفهمی ؟؟؟؟؟؟؟؟

سهند : یارو بدجوری ترسیده ،  از ترس نمیره خوبه ...

صمد : فعلا که جامون امنه ...

قوجا : حرف دوم من اینه که میخوام بدونم شما دنبال کی هستین که اینجوری شبیخون زدین به این ......

سهند از پنجره بیرون را نگاه میکند  .

سهند : قیرقی انگار اونام رسیدن ...

قوجا : خودتون کم بودین دوستاتون را هم دعوت کردین دیگه نه ؟؟؟

صمد : سهند  برو پشت در را محکمش کن ، من اینجام ..........................................

قوجا : اینجا مگه میدون مشقه ، جمع کنین این کاسه کوزه تون را  ...................................................................................................

سهند : میدون مشق داره میشه انگار ، هووه چقدرم زیادن لامصبا ...

قوجا : اگه نخواین برین بیرون میرم و مردم را میریزم اینجا تا اونا بندازنتون بیرون ...                                                                                                1

سهند : عمو تو همه اونایی را که تو امامزاده بست میشینن میندازی بیرون ؟

قوجا : بست ؟!!!!!!!!!!

صدا از بیرون : صمد قیرقی صد سال هم اون تو بمونی زنده ت از این حیاط بیرون نمیره ...

صمد :  پیرمرد را ولش کن سهند ، حواست به بیرون باشه که تو نیان ...

دولتچی : بالاخره رسیدن بهمون ؟؟؟

صمد : بیا اینورتر ،،، گفته بودم اونجا بشینی و استراحت کنی ، راه زیادی باید بری  ...

سهند : ترس نمیگذاره یه جا بند بشه ...

صمد : گفتم تو مواظب بیرون باش ...

قوجا : بالاخره یکی به من میگه اینجا چه خبره  یا نه ؟ ؟ ؟  من خادم امامزاده ابراهیمم مثلا ها ...

صمد : ببین پیرمرد ...

قوجا : قوجا ...

صمد : قوجا اونایی که بیرونن افتادن دنبال این بدبخت که بکشنش ...

قوجا : برای چی ؟

صمد : میخوای اصول دین بپرسی ؟

سهند : اسم ستارخان را شنیدی ؟

صمد : سهند ...

قوجا : اگه این پام چلاق نبود که الان تو تبریز بودم بچه ...

صمد : داخل تبریز یا بیرونش قوجا ؟

قوجا : چرا دارین اینجوری نگام میکنین ؟

سهند : جوابش را بده ...

قوجا : هنرت را نشون اونایی میدادی که باعث شدن عقب عقب بیای و اینجا پناه بگیری ، روی یه پیرمرد تنها که اسلحه نمیکشن   ...

صمد : تو برو سرجات  ...

قوجا : تو سردسته اینایی ؟

سهند : صمد تا نگه طرف کیه چیزی نگو ...

صمد : گفتم تو برو مواظب بیرون باش ...

دولتچی : اونام نشستن و دارن استراحت میکنن ...

صمد : با اینکه اونا نمیتونن وارد اینجا بشن اما ما نباید غافل بشیم ...

سهند : ما حواسمون هست ...

قوجا : اگه شما نمیخواین چیزی بگین میرم از اونا میپرسم ...

قوجا میخواهد بیرون برود  .

سهند : قوجا ما آدمای ستارخانیم ..........................................................

صمد : اومدیم این تو تا اونایی که بیرونن دست از سرمون بردارن ..................................................................................................................

قوجا میماند  .

قوجا : گفتم اگه پام سالم بود الان تبریز بودم ، پرسیدی اونور دیوار یا اینورش ،،،،،،،،،،،،،،،،، من الان با شمام ...

سهند : جیگرت را بخورم قوجا .......................

قوجا : ولم کن ، اه ، هی ماچ میکنه  ...

صمد : سهند  بیا پشت پنجره ...

قوجا : اونا نمیتونن وارد امامزاده بشن که موندن بیرون ، اینجا امنه ، حرف اصلی من اینه که شما تا کی میتونین تحمل کنین ...                               2

صمد : قوجا ما باید یه جوری از اینجا دربریم   ...

سهند : باید خودمون را  برسونیم تبریز ...

قوجا : حرف من اینه تا اینجایین من نمیگذارم یه مو از سرتون کم بشه اما برا به تبریز رسیدنتون  دیگه نمیتونم کاری بکنم ...

صمد : همین که این تو کاری بهمون نداری خودش خوبه ...

قوجا : با این که اونا میدونن تا شما اینجایین نمیتونن کاری بکنن اما بنظرم میرسه زیادی ساکتن ، اصل حرف اینه ...

صمد : شاید برا ورود به اینجا دارن کارایی میکنن !؟

قوجا : افراد شجاع الدوله از بازی با دین مردم میترسن و اونا را  بخاطر مسایل دینشون حساس نمیکنن ...

صمد : پس فکر میکنی این سکوتشون بخاطر چیه ؟

قوجا : بهتره برم بیرون یه سروگوشی آب بدم ........................................................................................................................

قوجا خارج میشود  .

سهند : فکر خورد و خوراک ما هم باش ...

صمد : دادنزن ...

دولتچی : علیه ما کاری نکنه ؟

سهند : آدم خوبی بنظر می اومد ...

صمد :  با شنیدن اسم ستارخان نخواست  بیرونمون کنه   ...

دولتچی : اگه میخواست که نمیرفتیم بیرون !!!!!؟؟؟؟؟

صمد : نمیرفتیمم با مردم می اومد سراغمون ...

دولتچی : برای چی با مردم ؟

صمد : صاحب اصلی امازاده ها مردمن ...

سهند : صمد میگی میتونیم دربریم ؟؟؟

صمد : باید دربریم ...

دولتچی : کارمون ساخته است ...

سهند : فعلا که خبری نیست ...

دولتچی : آرامش قبل از طوفانه ...

سهند : کاری که ازت برنمی آد دست کم دلمون را خالی نکن ...

صمد : سهند ولش کن  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، قوجا داره می آد ...

دولتچی : تنهاست ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا وارد میشود  .

صمد : چه خبر قوجا ؟

قوجا : زیادن ...

سهند : زیادن که تونستن ما را عقب برونن ...

دولتچی : فهمیدی چرا کاری نمیکنن ؟؟؟

قوجا : چیزی دستگیرم نشد ،،، انگار منتظر چیزی بودن ؟

صمد : منتظر کسی ؟؟؟

قوجا : نمیدونم ، شاید ...

دولتچی : فقط همین ؟!

قوجا : باید منتظر موند و دید که چه کلکی میخوان بزنن ...

صمد : تا شب صبر میکنیم ...                                                                                                                                                                                3

قوجا : فکر نکنم شب هم بتونین کاری بکنین ، تعدادشون خیلی زیاده ...

دولتچی : بدبخت شدم ...

سهند : تا حالاش هم زیادی زنده موندی ...

صمد : سربسرش نگذار ...

قوجا : این از شما نیست ؟

سهند : خدا نکنه ،  از آدمای دولته قوجا ...

صمد : سهند ...

قوجا : پس اسیرتونه ؟

صمد : قوجا حواسمون را پرت نکن ، بگذار ببینم چکار باید بکنیم ...

قوجا : گفتن بهتون بگم این را ولش کنین بیاد بیرون ...

صدای سروصدای مردم از بیرون  .

سهند : صمد بیرون مردم جمع شدن ...

صمد : گمون نکنم افراد شجاع الدوله راهشون بدن داخل حیاط امامزاده   ...

قوجا : مردم روستان ...

دولتچی : صمد اونا میتونن کمکی بکنن ؟

قوجا : اونا دست خالی ان ، تو دوست داری مردم روستا اینا را کمک کنن !!!؟؟

صمد : قوجا یه سر بیرون میزنی ببینی اوضاع در چه حالیه ؟ اینا چرا جمع شدن ؟

قوجا خارج میشود  .

سهند : صمد بودن مردم به نفع ماست یا به ضررمون ؟

صمد : اگه دولتیا سرشون کلاه نگذارن و به جونمون نندازن به نفعمون ...

دولتچی : که هم کلاه سرشون میگذارن و هم به جونمون میندازنشون ...

سهند : یه بار نشد این دهنش را باز کنه و حرفی بزنه که ناامیدم نکنه ، تو خودت را قاطی ما نکن  ...

صمد : زیاد هم بیراه نمیگه ...

سهند : این مردم حتی اگه فریب هم بخورن سگشون می ارزه به وجود بعضیا ...

صمد : سهند ...

سهند : دروغ که نمیگم ،،، صمد تو چرا اینقدر هوای این دولتچی را داری ؟؟؟

صمد : بکارت برس ...

سهند : من که نمیفهمم  !!! قوجا داره می آد ...

قوجا وارد میشود  .

قوجا : مردم روستان اومدن ببینن چه خبره ، البته گمون کنم خود دولتچی ها آوردتشون ،،، آدمای شجاع الدوله گفتن بهتون بگم این دولتچی را اگه  

            ولش کنین با شماهاکاری ندارن ، حرفشون اینه  ...

سهند : مطمئنی کارمون ندارن !!!؟؟؟؟

صمد : کارمون هم نداشته باشن این به آدمای شجاع الدوله تحویل داده نمیشه ...

سهند : شنیدی که قوجا ، اینجا حرف اول و آخر حرف صمد قیرقیه ...

سولماز وارد میشود  .

قوجا : ای بابا ، دختر جان تو برای چی اومدی تو ؟؟؟

صمد : صد دفعه گفتم بجای وراجی بچسب به نگهبانیت ...

سهند : قوجا در را باز گذاشته بود من چکار کنم ...                                                                                                                                              4

صمد :  دختر خانم بفرمایین برین بیرون ...

سولماز : قوجادایی از کی امامزاده شده ملک شخصی این و اون ؟

سهند : امامزاده که ملک شخصی ...

صمد : برو سرجات سهند ، ببین دختر خانم کسی صاحب امامزاده نشده ، ما اینجا بست نشستیم ...

سولماز : هیچوقت حرف آدمای دولت را باور نداشتم اما انگار این بار حق با اوناست که میگن شما دارین این تو خرابکاری می کنین ، اگه بست

               نشستین پس برا چی در را بستین ؟

سهند : برا ...

صمد : سهند !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  سهند در باز مونده و امکانش هست که اونا بخوان بیان تو ...

قوجا : مگه من مردم ؟

سولماز : قوجا نمیشه که مردم بیان امامزاده و در بسته باشه ، مخصوصا اینروزا ...

سهند : مگه اینروزا  چه فرقی با روزای دیگه داره ؟

صمد : سهند اگه نری سرجات از گوشت میگیرم میبرمت ها ...

سولماز : مگه گوساله است بنده خدا ...

سهند : بیا صمد یولداش ، همینم مونده بود که بهم بخندن ............................................................................

صمد : ببین دختر خانم ...

سولماز : شما ببینین آقا ، از فردا ماه محرم شروع میشه و دسته های عزاداری مردم می آن اینجا ، نمیشه که دورتادور امامزاده قشون کشی شده باشه ...

قوجا : وای ده ده م هئی !!!  اصلا یادم نبود محرم داره می آد ، وای بر من ، آقا خودش ما را ببخشه ،،،،،،،،، سولماز راست میگه از فردا اینجا پر میشه از

           کوچک و بزرگ این مردم ، نمیشه که در امامزاده را ببندیم ...

صمد : پدر من کی گفته در امامزاده بسته میمونه ، ما که رفتیم در را باز کن ، مثل سابق ،،، کی گفته ما اینجا موندنی هستیم ، ما خودمون برا رفتن عجله

             داریم اما خب شرایط وفق مراد ما نیست ...

قوجا : گرفتیم اینجوری که میگی باشه از کجا معلوم شما بتونین از اینجا دربرین ؟ حرفم اینه ...

سولماز : آدمای شجاع الدوله ریختن تو ده و گفتن اگه اینایی که تو امامزاده بست نشستن نیان بیرون از عزاداری و شبیه خوانی خبری نیست ...

صمد : پس مردم را  اونا جمع کردن  ...

قوجا : گفتم که ،،، یعنی خیالاتی دارن ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ حرفت چیه ؟

صمد : اوهوم ،،،،، دختر خانم اگه تو بری و اجازه بدی ما یه راهی پیدا میکنیم که مشکل را حل کنیم ...

سولماز : محرم یعنی ماه عزاداری و تعزیه ، عاشورا  براتون مفهومی داره ؟

صمد : آخه هنوز کو تا عاشورا ؟؟؟

سهند : صمد آخه نداره که ، حق با ایشونه ،  مردم از روز اول محرم شروع میکنن ،،، من خودمم باید برم و برسم به تکیه محل ، ناسلامتی عباس خوان

            تعزیه ام ...

سولماز : راست میگی ؟!؟

سهند :  اون اولا  قربون آقا برم علی اکبر خوان بودم ، عمو میرزا   عباس خوانم کرد ...

صمد : سهند دکون جیگرکی  باز کردی ؟

سهند : فعلا که خبری نیست صمد ...

صمد : خبر از این مهمتر که شب نشده ازمون میخوان بزنیم بریم بیرون تا کارمون را بسازن ...

سولماز : اونا گفتن اگه خودتون را تسلیم کنین کاری باهاتون ندارن ...

سهند : این را که دروغ گفتن ...

صمد : ما پامون را از اینجا بگذاریم بیرون جنازه هامون رو زمینه  ...

قوجا : در هر حال اینجا باید آماده بشه برا محرم  ، این مهمترین حرف منه ...                                                                                                         5

دولتچی :  بقول صمد هنوز که محرم شروع نشده ...

قوجا : شروع نشده چیه ، خیر سرم فردا اول محرمه  ...

صمد : یه مهلت اگه بدین ...

قوجا : مهلت مثلا تا کی ؟؟؟

سولماز : ببین آقا هم مادر من و هم پدرم مریضن ،، من نذر کردم امسال از روز اول محرم تا خود اربعین آقام حسین اینجا برا مردم خدمت کنم تا انشالا

              خدا به حرمت مریض کربلا مریضام را شفا بده ...

سهند : داداشی ، خواهری ، خدای نکرده شوهری ، چیزی نداری ؟

سولماز : من هنوز شوهر نکردم ...

سهند : منم نذر میکنم  تا شب عاشورا  بهت کمک کنم ...

سولماز : چرا تا شب عاشورا ؟

سهند : آخه باید تو تعزیه هم باشم ، من هر وقت تاسوعا میشه پابرهنه میدوم دنبال دسته و روز عاشورا هم که تو تعزیه خودمون عباس خوانم ، عباس

            که میشم انگار دنیا مال منه ، از خودم پر میکشم و یه حس پرواز کردنی بهم دست میده که تا عاشورای سال بعد سرحالم نگه میداره ، همیشه

             دوست داشتم یه روز بیام و تو حیاط  امامزاده ابراهیم  عباس خوان تعزیه ده شما بشم و لب حوض امامزاده که فرات تعزیه ست شهید شم ،،،،،

             گفتی اسمت چیه ؟؟؟

سولماز : هنوز نگفتم ،،، سولماز ...

صمد : خوبه والا ...

قوجا : بالاخره چکار میکنین ؟

صمد : اگه بتونیم شب میزنیم و میریم ...

سولماز : اگه نتونستین چی ؟

صمد : این باید زنده برسه تبریز ...

قوجا : حرفت اینه که اگه شرایط جور نبود موندنی هستین ؟

صمد : اوهوم ...

سولماز : این که نمیشه ...

صمد : چرا نمیشه ؟

قوجا : مردم میخوان بیان اینجا ، محرمه ،،، میفهمی ؟

سولماز : مردم نذر و نیاز دارن ...

صمد : ما هم داریم برای مردم کار میکنیم ، جونمون را بخاطر آزادی و زندگی اونا بخطر انداختیم ...

سهند : این را راست میگه سولماز ...

قوجا : مردم هم قدر شما را میدونن و دوستتون دارن ...

سولماز : این که درسته اما آدمای شجاع الدوله گفتن نمیگذارن کسی بیاد تو امامزاده مگه اینکه شما برین ، ، ، شمام که در را بستین ، اینجوری که

               نمیشه ...

صمد : گفتم که باید تا شب به ما مهلت بدین ...

دولتچی : من باید برم و برسم تبریز ، اگه نرسم که ...

صمد : هرجور که بشه تو به تبریز میرسی ...

دولتچی : اینا نمیدونن که اگه من ...

صمد : ببینین شما تا شب مهلت بدین همه کارا ردیف میشه ...

قوجا : فقط تا شب ؟

صمد : اوهوم ...                                                                                                                                                                                                 6

قوجا : محرم فردا شروع میشه ها ...

دولتچی : یعنی که مهلت میدین ؟!

قوجا : با اینکه از آدمای دولت خوشم نمی آد اما شمر که نیستم ، اینام که آدمای ستارخانن و پسرای خودم ...

دولتچی : خدا بچه هات را حفظ کنه ...

صمد : خب ، شما برین تا ما ببینیم چکار داریم میکنیم ........................................................................................

سولماز : من ، من ، من تا شب میمونم اینجا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اگه اینا نرن و فردا صبح من برا ادای نذرم اینجا نباشم ، یعنی ، یعنی میترسم که خدا

               نذرم را قبول نکنه  ...

قوجا : استغفرالله ، بمونی اینجا ؟!؟!؟!؟!؟!

صمد : من که گفتم شب رفتنی هستیم ...

قوجا : سولمازجان تو اگه یه کم دیگه این تو بمونی  مردم همینجور ساکت نمیشینن که  ،،، اگه تا حالا  اون بیرون آرام نشستن وکاری انجام ندادن به

            احترام امامزاده ابراهیم بوده که دست رو دست گذاشتن و منتظر موندن ببینن چی میشه ، حرف اصلی من اینه  ...

سولماز : اگه پدر مادر من بمیرن من پیش کی باید بمونم ؟؟؟

سهند : خدا بزرگه حالا ، خیلیا پیدا میشن که  ...

صمد : سهند ...

سهند : ای بابا دارم دلداریش میدم خب ...

سولماز : اگه صاف و صادق باشم و کارم را درست انجام بدم خدا نذرم را قبول میکنه و اونا را برام حفظ میکنه ...

سهند : انشالا ...

سولماز : من اینجا میمونم ...

صمد : خب ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، خب به جهنم بمون ...

قوجا : نخیر ، انگار شما قصد دارین خدا عذابش را همین حالا نازل کنه نه ؟

دولتچی : کدوم عذاب ؟

قوجا : تو خفه شو ...

صمد : پدر من ...

قوجا : به من نگو پدر من ،،، تو میخوای دختر جوان مردم این تو پشت در بسته بین ده تا آدم گردن کلفت بمونه  و خدا عذابی نفرسته؟؟؟

سهند : گردن کلفت کدومه عمو ؟؟؟؟؟ ما که سه نفر بیشتر نیستیم ، اصلا این آدم دولت هم که جز آدما نیست ، پس من و صمد کجامون ده نفره ؟؟؟

قوجا : من این حرفا حالیم نیست ،  یا همین الان همه میرین بیرون یا هم .....................................................................

صمد : یا هم چی قوجا ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا : من اجازه نمیدم اینجا ، تو حرم امامزاده ابراهیم خلاف شرع روی بده ...

سهند : قوجا خلاف شرع چیه ؟ من خودم اهل تعزیه و عزاداری و دسته ام ها ، این صمد هم با اینکه قیافه اش غلط اندازه اما مسلمونه و معتقد ، مطمئنم  

            اگه حسین خوان و عباس خوان هم نبوده باشه شمرخوان بوده ، هر تعزیه ای شمرخوان هم لازم داره  ، مگه نه سولماز ؟؟؟

صمد : سهند بجای نگهبانی وایستا و قصه تعریف کن ها ...

قوجا : همون که گفتم ،،،،،،،،،،،،،،،، بیرون ، یالا  ...............................

سهند : سولماز ما که پامون برسه بیرون جز چند تا جنازه چیزی ازمون نمیمونه ها ، گفته باشم ...

سولماز : شما مگه دم از حق و حقوق مردم نمیزنین ؟

سهند : خب ؟!؟!؟!

سولماز : اگه قراره شما زنده بمونین و من نذرم را ادا نکنم و ننه و ددم بمیرن پس کو حق و حقوق پایمال شده من ؟

سهند : آخه مگه زنده موندن  اونا به دست ماست ؟

سولماز : نمردنشون که میتونه باشه ...                                                                                                                                                                    7

صمد :  اجل خدا که ...

سولماز : بیا حالا ،  تو میخوای بگی آقا نذر مردمش را نمیبینه و شفاعت نمیکنه تا خدا مریضا را شفا بده  ؟؟؟؟!!!!

قوجا : کفر ، کفر ، کفر ،،،،،،،، تو حرم امامزاده ابراهیم دارن کفر میگن و من ایستادم و گوش میدم ، وای بر من و بر احوال من ،،، خدا من را بکشه با

            این حرفایی که گوشم میشنوه ...

صمد : کجا راه افتادی قوجا ؟

قوجا : بکش ببینم اونورتر ...

صمد : گفتم کجا ؟

قوجا : میخوام در را باز کنم ، حرف مفت میزنه  ...

صمد : قوجا میدونی که من اجازه نمیدم ...

قوجا : مگه قراره من از تو اجازه بگیرم که تو اجازه ندی ؟!!؟

صمد : اگه بیای جلوتر ...

سهند : صمد !!!!!!!

صمد : بکش اونور ...

قوجا : بگذار ببینم میخواد چکار کنه ؟

صمد : هر کاری که بتونم ...

قوجا : رو من تفنگ میکشی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟  روی من پیرمرد ؟ تف به غیرتت ...

صمد : مجبورم قوجا ...

سهند :  این چه اجباریه صمد که رو یه پیرمرد اسلحه بکشی ؟؟؟؟؟؟؟؟ مگه نجات جونمون اینقدر برات مهمه ؟؟؟ اگه قراره برای زنده موندن و بجایی

             رسیدن مبارزه کنیم چه فرقی میکنه که برای کی بجنگیم ؟ اگه میخوای باشی و همه چیز برای تو باشه خب برو و با دولتچی ها همسنگر شو ؟

              اونا که هم تعدادشون بیشتره و هم همه چیز دست اوناست ، پس برای چی افتادی دنبال ستارخان ؟؟؟؟؟؟ من اگه اینجام بخاطر این نیست که

              میخوام زنده بمونم و به جایی برسم ، من اینجام که حق و حقوق مردمم را بهشون برسونم ، تو الان داری بخاطر خودت زور میزنی  ...

صمد : اینا بخاطر خودمون نیست ...

سهند : پس بخاطر کیه صمد ؟

صمد : تو بکارت برس ...

سهند : فهمیدن این هم کاریه ، میخوام بدونم ...

صمد : تو این وضعیت ؟ کارا   را بیشتر از این خراب نکن ...

سهند : تو با اسلحه کشیدنت بروی این پیرمرد ریش سفید همه چیز را خراب کردی ، جوابم را بده ،،،،، نگفتی این کارا بخاطر چیه ؟!!!

صمد : سهند ...

سهند : بخدا اگه ندونم اینجا چه خبره خودم را میزنم  ...

صمد : سهند ...

سولماز : سهند ...

سهند : گفتم بگو اینجا چه خبره ؟

صمد : بیا بگم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، ببینم تو مطمئنی این دختر را آدمای شجاع الدوله نفرستادن اینجا که کارای ما را خراب کنه ؟؟؟

سولماز : فکر نکن نشنیدم ، من مزدور کسی نیستم آقا ...

سهند : دختره هیچ ، چرا لوله تفنگ تو طرف قوجا باید نشونه گرفته بشه ؟؟؟

صمد : این باید زنده بمونه ، میفهمی ؟

سهند : تو بخاطر یه دولتچی  تو امامزاده روی یه پیرمرد  اسلحه میکشی ؟

صمد : مساله این نیست ؟                                                                                                                                                                                      8

سهند : صمد میخوای حاشا کنی ؟ میگی یعنی من به چشمای خودم بدبین بشم ، یعنی من ندیدم چکار کردی ؟

صمد : این باید زنده بمونه و به تبریز برسه ...

سهند : که چی بشه ؟ که تو روی یه پیرمرد تنهای شکسته تفنگ بگیری ؟ که من و تو زنده بمونیم و یه دولتچی را زنده نگهداریم ؟

صمد : اینا چیزائیه که تو میبینی اما یه چیزایی هم هست که تو نمیبینی ...

سهند : اگه اونام مثل ایناست نبینم که بهتره صمد !!!!!!

صمد : سهند به من اعتماد داشته باش ...

سهند : اگه اینجوری ادامه بدی من نیستم صمد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، محرمم که داره شروع میشه

           میخوام برم و عزاداری کنم ...

صمد : سهند ،،، سهند دیوونه شدی ؟؟؟ میخوای چکار کنی تو ؟؟؟ هی با  توام ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

صمد با سهند که میخواهد در را باز کند درگیر میشود  و او را به گوشه ای پرتاب میکند  .

سهند : نه ، خوبه !!! پس این یارو برای تو ارزشش بیشتر از منه که آدم ستارخانم !!!!!!!

صمد : آره سهند ، الان هست ................................................................................................................................................................

سهند : متاسفم ، برای خودم متاسفم ...

صمد : تا جون این آدم تضمین نشه و مطمئن نشم که زنده میمونه و زنده میرسه تبریز ما اینجا موندنی هستیم ........................................................

قوجا : یه حرف با تو دارم ، تو مطمئنی صمد از افراد ستارخانه ؟؟؟

سهند : اگه این همه مدت باهاش نبودم شک میکردم اما ...

سولماز : میتونه نفوذی باشه ...

سهند : من میتونم به خودم شک کنم اما به قیرقی بلندپرواز تبریز نه ...

قوجا : خوبه خودت دیدی چی شد ، این حرف را میفهمی ؟؟؟

سهند : کاش نمیدیدم ..................................................................................................................

سولماز : میخواین همینجوری دست رو دست بگذارین و بشینین و نگاه کنین ؟؟؟

قوجا : حرف میزنی ها ، مگه ندیدی داشت میکشتمون ؟؟؟

سولماز : قوجا تو از جونت میترسی ؟؟؟

قوجا : نترسم ؟!!!

سولماز : تو که عمرت را کردی ...

قوجا : کی دوست داره بمیره ؟؟؟

سهند : اگه زنده بودن فقط بخاطر زنده موندن باشه ارزشش اینقدرا هم نیست ...

قوجا : تو سرت گرمه جوون ، حرفای من حالیت نیست  ...

سولماز : سهند ...

سهند : بله ...

سولماز : تو هم بخاطر حفظ جونت موندی و نمیخوای کاری بکنی ؟؟؟

سهند : من ،،،،،،،،،،،،،،، من .....................................................................................................

سولماز : خب ...

سهند : بخاطر حفظ جونم نه ، بخاطر این نیست که موندم ، اگه موندم بخاطر اینه که گیج شدم ، خودم را گم کردم ، همه چیزم را از دست رفته حس

           میکنم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، من ، من بخاطر چیزایی تفنگ دستم گرفتم که جلو چشمام خراب شدن ، اونم بدست کی ؟ ؟ ؟ بدست صمد ! ! ! هه ،

            صمدی که برای من دریای معرفت و مرام بود ، دریای مردمخواهی بود ، دریای ایثار و از خودگذشتگی بود ،،،،،،،،،، خراب شد ، خراب ،،،،،

            من دیگه انگار خودم را ، اعتقاداتم را ، باورهام را ، داشته هام را گم کرده ام ...

سولماز : تو نباید به همین راحتی تسلیم بشی ...                                                                                                                                                    9

سهند : که چی بشه ؟

سولماز : که چی بشه ؟؟؟ تو میخوای اون هر کاری که دوست داره بکنه ؟؟؟ هر کاری دوست داره بکنه و کسی هم کاری به کارش نداشته باشه ؟؟؟

سهند : نمیدونم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، نمیدونم ....................................................

سولماز : اگه تو کاری نکنی خودم دست بکار میشم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، هی آقا ببین ،،، اینجا یه امامزاده است

              و برا خودش بین  مردم کلی اعتبار داره ،،،،،،،،،،،، خیلیا که از دوا و طبیب ناامید شدن اومدن اینجا و شفاشون را گرفتن ، خیلیا کاراشون گره

              خورده و درا بروشون بسته شده و اینجا حلال مشکلاتشون بوده ، هر کسی دردی داشته تا اومده ناامید بشه اومده و در این امامزاده را زده و

              جوابشم گرفته ،،، کسی حق نداره بیاد و در اینجا را ببنده و یه ملت را آواره خودش کنه ،،، شما اومدین و اینجا بست نشستین درست ، کسی

              هم جرات نکرد حریم اینجا را زیر پا بگذاره و بهتون تعرض کنه ،،،،،،،،، اما ، اما حالا موضوع فرق میکنه ، فردا ماه محرم شروع میشه و مردم

              باید بیان و عزاداری کنن ، تعزیه هم که جای خودش ،،، اونا گفتن شما بیاین بیرون و برین دنبال کارتون ، اینجا باید خالی بشه ...

قوجا : بیا اینور دختر جان ، این بخاطر جون خودش حاضر نیست نه برای خدا و نه برای خلق خدا قدمی برداره ، حرف حالیش نیست ...

سولماز : پس اگه اینجوریه من مجبورم مردم را بریزم اینجا ...

قوجا : میخوای چکار کنی ؟

سولماز : داد میزنم و از مردم کمک میخوام بیان این تو ...

قوجا : وامصیبتا ، وامصیبتا ،،، تو میخوای مردم بریزن در و پنجره امامزاده را بشکنن و زبانم لال به آقاابراهیم بی احترامی کنن ؟؟؟ وامصیبتا ...

سولماز : انگار راه دیگه ای نیست ..................................................................

سولماز بطرف در حرکت میکند  .

صمد : دختر خانم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اگه تا شب حوصله کنین ما میریم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وایستا ، این باید

            زنده  برسه تبریز ،،،،،،،،،،،،،،،،، با توام  ...

سولماز : تو ترسویی ،،، اینایی که گفتی بهونه است تو جونت را از همه چیز بیشتر دوست داری  ...

صمد : تا حالا هر چی دلت خواسته گفتی و چیزی نشنیدی ، کار اماما فقط درمون مریضا نبود و نیست  ، مردم برای اونا مهمتر بودن ، معرفت دوست داشتن مردم از اونا مونده ، ، ، حالا هم دست کم تو معرفت داشته باش و نذار به اینجا بی احترامی بشه ...

قوجا : عجب ...

سولماز : ببین کی داره از احترام اینجا حرف میزنه ...

قوجا : کسی که رو من تفنگ میگیره ...

صمد : نکنه فکر کردین من نامسلمونم ...

قوجا : الله اعلم  ...

سولماز : میخوام داد بزنم و از مردم کمک بخوام ، نکنه میخوای روی من هم تفنگ بکشی ؟؟؟ از سر راهم برو کنار ...

صمد : حرف آخرت اینه ...

سولماز : بکش کنار ...

صمد : ما میریم بیرون ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، فقط یه کاری باید بکنین ...

قوجا : چی میخوای ؟؟؟

سولماز : قوجادایی اون حق نداره شرط بگذاره ...

صمد : این مرد حرفائی داره  ، اگه این نرسه مقاومتی که تبریز تو این یازده ماه انجام داده و تسلیم نشده بباد میره ، این مرد باید زنده بمونه ...

سهند : آخه مگه  این دولتچی کیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قوجا : مگه تو خودت خبر نداری ؟؟؟ ای بابا ...

صمد : این مرد باید خبراشو ببره و برسونه به ستارخان ، اگه این دولتچی به تبریز نرسه فاتحه مشروطه و مردم تبریز خونده است ...

سهند : چرا تا حالا اینا را نمیگفتی ؟!

صمد : باید عالم و آدم را خبر میکردم !!!؟؟                                                                                                                                                          10

قوجا : اگه حرف اینه که باید تا شب بمونین ...                                                                                                                                                      

صمد : میترسم شب هم کارا ردیف نشه ، شاید  خدا خواسته که این دختر خانم اینجا باشه ...

قوجا : این چه حرفیه ؟ چکاری از این برمی آد ؟؟؟

صمد : اینجوری که این کشیده کنار هیچ کاری ...

سهند : تو کارت را بگو من ازش میخوام انجامش بده ،،،،،،،،،،، یعنی ازشون خواهش میکنم ...

صمد : این دختر خانم باید تا عصر اینجا بمونه ،،، دولتچی باید با چادر این از اینجا خارج بشه و خودش را برسونه تبریز ...........................................

سهند : اگه دربره ؟

سهند : اون با پای خودش اومده سراغ ما ...

دولتچی : من اگه خودم را به ستارخان نرسونم تبریز سقوط میکنه ، من برای دولت کار میکنم اما شهر و مردم خودم را بیشتر از اونا دوست دارم ،

                قشون روس لب مرزن ، میخوان وارد این مملکت بشن ، ستارخان باید بدونه از داخل دولت دارن به اون روسای لعنتی خط میدن که بیان ...

قوجا : چی میگی دخترم ...................................................... ..........................

سهند : سولماز قبول کن  ...

سولماز : بعدش چی میشه ؟؟؟

صمد : این که بره و دستگیر نشه ، اگه اسبی پیدا کنه تا عصر میرسه تبریز ...

قوجا : من باهاش میرم و براش اسب پیدا میکنم ...

سولماز : خب ...

صمد : عصر ما میزنیم بیرون ...

قوجا : تو حرم امامزاده که درگیر نمیشین ؟؟؟

صمد : نه !!! حرمت امامزاده اگه بشکنه من خودم را نمیبخشم ،،،،،،،،،،،،،،، بدون تفنگ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   اگه اونا بدون اینکه اذیتشون کنیم پیروز

           بشن دیگه از اینکه نتونستن دولتچی را گیر بیارن زیادی هار نمیشن و و پی ماجرا را نمیگیرن ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، منم خیالم راحت میشه که

           دنبال این نمیرن ،،، رسیدن دولتچی  به تبریز بیشتر از جون ما ارزش داره   ...

دولتچی : من حرفهای زیادی دارم که باید به ستارخان بگم ...

سهند : خاک زیر پاهاتم صمد قیرقی ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بخدا دارم از شرم میمیرم ...

سولماز : من هستم ................................

صمد : فقط یه چیز ...

سهند : چی ؟

صمد : قوجا تو باید یه جوری مردم را حالی کنی که تا عصر کاری علیه ما نکنن ...

قوجا : این که کاری نداره ، حرف زدن با اونا بعهده من ...

صمد : فقط آدمای شجاع الدوله نفهمن  ،،، فقط اگه شد دو تا اسب هم برای ما جور کن ، اگه خواستن نامردی کنن ما درمیریم  ...

قوجا : خدا را شکر انگار داره ختم به خیر میشه ...

سهند : اگه این برسه تبریز آره ...

سولماز : اونا گفتن شما رو نمیکشن   ...

سهند : اگه نمردم میام سراغت ، اگه مردم کاش یکی باشه راهم را ادامه بده ...

سولماز چادری که به کمرش بسته است را باز میکند و میدهد دست دولتچی ، دولتچی چادر را بسرش انداخته و بعد از خداحافظی با صمد و سهند همراه قوجا بیرون میرود  ، صمد از پنجره بیرون را نگاه میکند  .

سولماز نماز میخواند و راز و نیاز میکند  .

قوجا وارد میشود  و با صمد صحبت میکند  .                                                                                                       11

صمد و سهند آماده خارج شدن میشوند  ، سولماز  عاشقانه سهند را بدرقه میکند  ،  قوجا دارد گریه میکند  .

صمد و سهند و قوجا خارج میشوند  .

صدای فرار و صدای درگیر شدن .

صدای شلیک گلوله  .

سولماز ناباورانه بطرف پنجره هجوم میبرد  .

صدای قوجا از بیرون  : درست همونجا ، لب حوضی که فرات تعزیه ست ...

سولماز تفنگ را برداشته و در را می بندد  .

صدا از بیرون : برین تو ، سومی هنوز اونجاست ...

صدای قوجا : نه شماها نه ، خودم میرم تو میارمش بیرون ،،،،،،،،،،،، سولماز در رو واکن ،،، سولماز ،،، سولماز ...............

                                                                                                                         پایان  .

متن درام : زرین جام ...

نمایشنامه : زرین جام ...

نویسنده : علی قبچاق ...

( باستان شناسان زمانیکه اقدام به حفاری تپه باستانی حسنلوی سولدوز از توابع آذربایجان نمودند با جسد نگاهبانی روبرو شدند که جامی طلا را قرنها در آغوش گرفته بود  . ) .

اشخاص بازی : نگاهبان ،  معمار ، آیدا و سیاهپوشها  .

صحنه قلعه ای باستانی :

سکوی مستطیل شکل قربانیها در وسط صحنه قرار دارد ، در دو طرف انتهایی عقب صحنه دو سکو قرار گرفته است که بر روی یکی جام زرین و بر دیگری کتاب اوستا گذاشته خواهد شد  ، ،،، ، در جلو صحنه سکویی بعنوان برج نگهبانی قرار داده شده است .

صدایی درسیاهی  : دایسون گفت تو اینجا را بکن ، اگه به چیز مشکوکی رسیدی بگو تا دایسون را صدا بزنم ، باشه آقای محمدی ؟

آیدا میگذرد  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور عمومی  .

نگاهبان : آرام آرام سیاهی فرا میرسد از راه و من ، نگاهبان قلعه جز دیدار سیاهی دیده ام هیچ نخواهد دید ،،، آیا پس این سیاهی سپیدی خواهدم

                  بود ؟؟؟؟؟؟؟؟ هیچ از آن نمیدانم !!! کاش اگر چاره ام جز دیدار سیاهی نباشد تنهایی از برم میرفت !!!!!!!!!!!!!!  پرواز دیده گانم به

                  آنسوی سیاهی شب سیاه جز دیدار دوباره سیاهی ره آوردی ندارد از برای این نگاهبان تنهای این قلعه خفته بر بالای تپه ،،، به هر سو

                  مینگرم سیاهیست و سیاهی ،،، کاش سیاهی شب با طلوع خورشید فروزنده به پایان  می آمد و سپیدی روز را میدیدم که بر سیاهستان

                  شب چیره میگردد  تا بدیدار خورشید زرین گیسو نوازشی میگرفت دیدگانم ، وای از زرین گیسوان ، وای !!! به جای زرین گیسوان

                   با خود به این همه شب تاریک میهمانی داشته ام از جنس اندیشه که همراه این تن تنها بود و همنشین این جان خسته ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

                   تفکری !!!!!!!!!!! به ذهنم دیریست این فکر گریزپای بی ملاحظه همچون سپاهی گران هجوم آغازیده و دژهای منطقم را تسخیر کرده

                   است که من تا به کی نگاهبان این قلعه خواهم بود و از برای چه ؟؟؟ به این قلعه مستحکمتر از تمامی قلعه های بشری جز کتابی و

                   جامی دیگر هیچ نیست که من افتخار نگاهداری آن با خود کشم و با فرزندانم بازگویم ، کتابی و جامی !!!! جامی طلائی و بی همتا !

سیاهپوشها  رقص کنان جام زرین و کتاب اوستا را بر روی سکوهای دو طرف صحنه قرار میدهند .

                   به این سالهای نگاهبانی خود هیچگاه  ندیده ام آنسوی دیوار تنابنده ای را تا یورشی آورد به این دژ مستحکم ،،، نمیدانم از چه

                   میبایست نگاهبانی باشم بر آنچه که نه مهاجمی دارد و نه چیزی جز جامی و کتابی ، منی که به تنهایی به هماوردگاهی هزاران سپاهی

                   را حریفم ،،،،،،،،، آه  ، کاش به جای آنکه به تنهایی به برجکی سنگی نگاهبانی بودم بیهوده به رزمگاهی باشم هزاران در هزارش

                    سپاهی ،،،،،،

سیاهپوشها حالت جنگ گرفته اند  .  

                   کاش به هر سوی خویش میدیدم جنگاورانی سینه چون کوه ، هم آورانی که بر خاک زدنشان غریو شادی دلداده ام به آسمان برد و

                    نگاه تحسین آمیز او بر دیدگانم دوزد ، و من همچنان گرگی پیروز سپر و شمشیر بسوی سپاه دشمن بگیرم و مبارز طلبم ،،،،،،،،،،،،،،       

                   کسی را یارای ایستادن در برابر ضربه های سهماگین پتک و نیزه و شمشیرم نیست ،  این منم سرافراز تمامی نبردها ،،،

نگاهبان با سیاهپوشها دلاورانه میجنگد  .

                 آه چه بازگشت رشک انگیزی میداشتم پس پیروزی ،،،،،،،،،،،، چه نگاههایی که مرا به تحسین می نگرند ،  اینک من همچون خدایان   

                مست گام از گام می گیرم  بی آنکه دیده بسوی کسی بگردانم ،،، پر غرور و دست نیافتنی ، انگاره ای از یک تندیس ، و آن ، تندیس

                شکوه و سرافرازی !!! اینک هلهله ی مردان و زنان که از پیروزی مردی از تبار خویش خوشند و شاد ،،،،،،،،،،،

سیاهپوشها همچون زنانی تماشاگر نگاهبان را تشویق میکنند  .

               چه رقصیست رقص پیروزی ،،، آه ، در آنسوی آتش  روشن از شادی این جشن دخترکانی می رقصد به زیبایی ،،، آه از دیدگان زیبای

                آنها که چون الماسی به شب روشنایی داده اند و درخشش ،،،

سیاهپوشها میرقصند  .

               چه سحریست در نگاه این یک که من بی هیچ مقاومتی بسوی او روانم ،،،،،،،،،، بی آنکه خود بخواهم بسویش میروم و دست در دست

                او مینهم و پای بر جای پای او میگذارم و بیخود از خود با او به رقص می آیم ،، بر دهلها بکوبید ای شما نوازندگان پیروزه روز اینکمان

                ،،، های های های ،،،،،، وه که چه پروازیست رقص سرخوشانه دخترک و من و رقص آتش ...............................................

نگاهبان سرخوشانه با سیاهپوشها می رقصد  .

معمار با مشعلی در دست وارد میشود   .

معمار : باز دست در دست کدامین زیبا روی غزال چشم به رقص آمده ای نگاهبان ؟؟؟

نگاهبان : آه ،،، شمایید معمار کبیر ،،،،،،،،، مشعلتان فروزان باد      

معمار : مشعل دیارمان فروزان باد ،،، باز که به رقص آمده بودی مرد جوان

نگاهبان : خواب از خود دور مینمودم ...

معمار : با فشردن دست لعبتی طناز !؟

نگاهبان : همیشه سوالیست این از برای من  که شما چگونه بی گفته من از افکار من آگاهید ؟

معمار : اگر تو هم همچون من سالهای جوانی پشت سر نهی از سر دل جوانان آگاهی خواهی یافت بی گفته آنها نگاهبان جوان قلعه  نگاهدار

           اوستای زرتشت

نگاهبان : آری ، اگر جوانی پشت سر نهم با تجربه های نیک  ، نه تجربه هایی همه در تنهایی

معمار : تو از تنهایی خویشت گله داری جوان ؟؟؟

نگاهبان : آه معمار شما بی شک از جوانی خاطره ها بر دل دارید

معمار : هر دلی به جوانی خاطره ای داشته بی شک ...

نگاهبان : از عشق ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : از هر چیزی ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، و از عشق نیز

نگاهبان : از عشقتان بگویید با من

معمار : از عشقم با تو بگویم  نگاهبان جوان ؟!!!!!!!!!!

نگاهبان : آه ، شرمسارم از گستاخی خویش ،،، منظور آن بود که از جوانیتان بگویید با من .............................................

معمار : گمان  میکنی شنیدنی باشد ؟؟؟

نگاهبان : قصه عشق همیشه شنیدنیست  ...

معمار : قصه عشق معمار

نگاهبان : قصه عشق معمار و آیدایش که حاصل آن ساخته شدن جامی طلا بود ، بی نظیر و بی همتا ، ورد زبانهاست این قصه معمار بزرگ !

معمار : اگر شنیدنی نبود ؟!؟

نگاهبان : بگذارید با گفت و شنود آن به سپری گشتن این تیره شب تاریک کمکی کنیم ،،، بگوی  معمار

معمار : چه حریصی تو به شنیدن داستان جوانی این پیر

نگاهبان : تجربه های  پیری چون شما همچون درسی آویزه گوش این جوان خواهد بود به فرداهای نیک  

معمار : امید که چنین باشد ...

نگاهبان : خواهد بود ،،، بازگویید ،،، اشتیاقی دارم وصف ناشدنی به شنیدن کلامتان  از عشق

معمار : به این شرط که نگاهبانی خویش از یاد نبری ...

نگاهبان : ندیده ام کس به هجومی پریشان کند خاطر آسوده قلعه را به این سالهای نگاهبانی ام

معمار : شاید مهاجمان  به جایی دیگر دست به کار گشودن قلعه ها دارند ...

نگاهبان : این قلعه دست ساز معماریست که هنری  بی همتا داشته و قلعه اش گشودنی نیست

معمار : استحکام این قلعه نباید از هوشیاری نگاهبانی تو کم کند

نگاهبان : اگر چنین بود به شناختی که از شما دارم میدانم بیگمان اینک دیگری نگاهبانی قلعه میکرد

معمار : راستی نیز چنین است ،،، تو کار خویش به نیکی  به سر می آوری  ...

نگاهبان : پس اگر به کارم ایمان دارید قصه عشق باز گوییدم  ..................................................................

معمار : عشق هنر چگونه زندگی کردن  آدمیست  ...

نگاهبان : و گویند آدمیزاد بی هنر زاده نشده ! کم یا زیاده !

معمار : به جوانی آن زمان که هنرهای زمانه از استادم آموختم همیشه میخواستم دست به کاری بزرگ زنم تا به یادگار ماند از من برای آنهایی

           که بعدها مقرراست در این سرزمین پا به هستی نهند ،،، هرچه از هنر داشتم به آنچه می ساختم ارزه میکردم اما آنچه از ساختنم به وجود

           می آمد آنی نمیشد که دلم را خوش آید ، دست ساخته هایم انگار چیزکی کم یا زیاده میداشتند ،،، روزی دلگرفته این با استاد خود گفتم

           ، گفت آنچه تو را لازم است مهارت نیست ، تو از بهر زیبا آفریدن جاودانه چیزی کم داری ...

نگاهبان : چه ؟ عشق ؟

معمار : آری ...

نگاهبان : با گفته استاد بی عشق آفرینشی جاودانه نخواهد بود !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

معمار : این که گفت اول  معنایش نفهمیدم ،،، سالها بگذشت تا فهمیدم چه می گوید ...

نگاهبان : بی شک آن زمان که خود عاشق شدید ،،، نه معمار ؟؟؟

معمار : ماه پشت ابریست پنهان ،،، ستارگان همچون نمکهای درشت خشک شده چیچست دریا به آسمان چسبیده اند ،،، های های های ،،،،،،،،،،

         مرا به سرزمین شور بردی نگاهبان باآنچه که خواستی از من ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه روزگاریست روزگار عشق ،،، عشق !!!!!!!!!!!!!

         آدمی دیده که بر جهان هستی میگشاید هیچ زمانی از یاد نخواهد برد آن دمی را که دیده اش به دیدار سیمای یار  خویش از یاد می برد ،

         دل به دیداری از دست میرود  ، آه از این سودای زیبا ،،،،،،، عشق ..................................................................................

نگاهبان : بازم گوی ،،،،،،،، نمان از گفتن ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بگوی از عشق  ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

معمار : جوانی بودم همچون هزاران جوان دیگر این سرزمین آتش خیز ، دیار آتش  و خورشید و سبزینگی ، دیار مردمان آتش دل خورشید باور

             خورشید گستر ،،،،،،، جوانی بودم سبکبار همچون پرطاووسی در باد ،،،،،،،،،،، آزاده از هر قیدی  و بندی ،،،،،،،،،،،،،،،،، به زندگی هیچ

             نمیدانستم ازغم ،،، سحری همچون سحرهای دیگر رهسپار چشمه بودم به آوردن آب ، چشمه ای به پای کوه سبزی با هفت دهانه پر آب

             ، افسار اسبم را گرفتم و رفتم ،،، گندمزاربه دست باد رقصان بود ،،، و من میرفتم با آوازی بر لبانم ، آوازی به یادگار مانده از نیاکانم  بر

             لبم بود ، آوازی که مادرم با من آموخته بود ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

معمار ترانه خوان افسار اسبی را می کشد و راه می افتد .        

             از آنسوی گندمزار  صدایی آمد ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

صدای آواز آیدا از دوردستها .

            آه یکی دارد می خواند ،،، ترانه ای به زبان مادرانمان ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه خوش نواییست این نوای آسمانی ،،،،،،،،،،،،،،،،،، آه ،

             آنجا ،،، دخترکیست ،،،،،،،،،،،،،،، این که می خواند بر لب چشمه هفت دهانه نه آدمیزاده که بی شک پریزادیست پری چهر ...

نور به رنگ آبی .

آیدا ظاهر می شود .  زیباست . با لباسی رنگ در رنگ .

معمار و آیدا رخ در رخ هم بی گفتاری   .

آیدا : ماه بر پیشانیم دیده ای چنین خیره مانده ای  بر رخساره ام ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معمار : آسمان به برآمدن خورشیدازپشت کوه و رفتن سیاهی دلخوش است این دم ، اما راست گفتی بی شک رخسار تو دارد جور ماه می کشد !

آیدا : کیستی تو ؟؟؟

معمار : رهگذری ، شاید !

آیدا : خب از چه ایستاده ای ، اگر رهگذری راه خود بگیر و برو

معمار : به زیبایی صدایت حیرانم نمودی و اینک به دیدار رخ همچون ماهت به زنجیرسحرم کشیده ای و سوی خود میکشانیم ، ، ، وای از برق

             دیدگانت ،،، چگونه روم  ؟؟؟

آیدا : جنون است این با تو  یا که گستاخی جوانی ؟؟؟

معمار : هر چه هست از فروغ رخ مه سیمای توست ،،، هیچ نمیدانم 

آیدا : نادانی چنین زیباسخن  نوبرانه است ...

معمار : پیشکش  است این نوبرانه اگر لایق بدانی  ...........................................................

آیدا : کدام نوبرانه ؟؟؟

معمار : دلم ، و ، و جانم  ...

آیدا : آه ،،،،،  باید که خانه روم ، دیرگاهیست بیرون شده ام از آن ...

معمار : نخواهی رفت ، میدانم ، به یقین نیز میدانم  ...

آیدا : از کجا چنین به اطمینان سخن می گویی ؟؟؟

معمار : از درخششی که در نگاهت می بینم  ...

آیدا : آی گمان کرده ای که ای که چون منی شیفته ات گردد ؟؟؟ هان ؟

معمار : چون توئی ؟

آیدا : آری چون منی !

معمار : این یک راست گفتی ، چون توئی هرگز ندیده ام ، زیبای و بی مانند ، همچون فروغ ماهی بر دریا ، نه ، همچون رخساره ای منقوش بر

            صورت ماه ......

آیدا : حیرانیت را مداوایی باید جوان گستاخ ،،، اگر خواستی بیفتی چشمه را آلوده نکن ، ، ، باید بروم ........................

آیدا میخواهد برود .

معمار : به عشق قسمت میدهم مرو ...

کوزه از دست آیدا می افتد و می شکند .

آیدا : آه ،،، جامم شکست  ،،، حال چه کنم ؟؟؟ بی جام خانه روم ؟؟؟

معمار : جام من از آن تو باشد ، اسمت را نگفتی !

آیدا :  با شکستن جامم دستم خالیست ، چگونه  خانه رود این آیدای جام شکسته  ...

معمار : این جام من از آن تو ،،، دلت پاینده بادا ، جامی خواهم ساخت از برای خالی نماندن جای این کوزه شکسته ات به زیباترین حالت  ، اگر

             قابل بدانی ، آیدا  ...

آیدا : کوزه گری ؟

معمار : کم یا زیاده  هنری دارم

آیدا : لاف هنر زدن بزرگیت نیاورد ...

معمار : بیازمای .............................................

آیدا : گفتی جامی خواهی ساخت جای جام شکسته ام ؟!

معمار : بهتر از آن ...

آیدا : جامی که گفتی از طلا باشد ...

معمار : من ، من  طلایی ندارم

آیدا : طلایش با من ...

معمار : طلایش با تو ؟؟؟

آیدا : هر اندازه که بخواهی ...

معمار : اما ، ، ،  از کجا ؟؟؟!!!!!!!!!!!

آیدا : دسترنج کاوش نیاکانم در این سرزمین زرخیز ...

معمار : قبول                                                   

آیدا : بی آوردن آن  هرگز به دیدارم به آن سوی دشت میا ،،، با آن اما  ...

معمار : اما چه ؟

آیدا : باید بروم .........................

معمار : گفتی آنسوی دشت !!!

آیدا : منزلم آنجاست  ،،،  به انتظارت خواهم بود ، اما  ، بی جام میا ...

معمار : با جامی برآمده از جانم خواهم آمد

آیدا : طلا را خواهم فرستاد ...

آیدا میرود  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور زرد رنگ .

معمار به ساختن جام مشغول می شود  .

سیاهپوشها معمار را کمک میکنند ،  کوره ای شعله ور میشود  ، شمشهای طلا آورده میشود  .

معمار : جامی با نشانه های آسمانی و زمینی میسازم از زر ناب به این عشقی که از دلدار در سینه دارم ،،،،،،،،،،،،،،،،،، الهه ها اینجا ، قهرمان اینجا ،

             ارابه اینجا باشد ،،،،،،، این نیز از این ،،،،،،،،،، اینک این جام ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، به خلوت با خود اعترافی دارم دست هیچ  

             هنرمندی اینگونه جامی از برای معشوق نساخته بوده تاکنون ..................................

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور آبی .

معمار سوار اسب می تازد   ، آیدا به انتظار ایستاده است ،  معمار  به آیدا می رسد  .

آیدا : دیر آمدی ؟

معمار : اما سرافراز ............................

معمار جام را تقدیم آیدا می کند .

آیدا : اگر چنین بی همتا نبود این جام از عشق گفتنت جز نشانه ای ازسراب دیگر چیزی  بیش نبود ، زیباست ، بیش ازخود زیبایی  ...

معمار : خوشحالم که این جام  به وجدت آورده آیدای من

آیدا : زیباست ،،، زیباتر از آنچه بتوان به خیال آورد ...

معمار : اگر عشق تو نبود این جام اینی  نمیشد که چون تویی از آن خوشت آید ...

آیدا : چون منی ؟

معمار : چون توئی بی همتا ...

آیدا : دم اول آیدای من که گفتی پروازم دادی .....................................................

معمار : آیدای من ............................................................

آیدا : برهنرت ایمان آوردم  ...

معمار : ناقابل است

آیدا : آه ، نقشهایی بس زیبا ،،، با من از اینها بگوی ...

سیاهپوشها نقشها را به تصویر می کشند .

معمار : سه الهه هر یک سوار بر ارابه ای ،، خدای هوا که ارابه اش را گاو نری می کشد ، خدای زمین و خدای خورشید با ارابه ها ی اسب کش ،

              کاهنی با جامی از شراب ناب آسمانی  ، گوسفندی به قربانگاه خدایان ،،،،،،،،،،، اینجا کلاه شاخدار خدای زمین بر سرش پیداست و

               خدای خورشید با دایره خورشید بالدار همراه است ،،،، این نبرد ابر پهلوان است با آنکه نیم اندامش چون کوه است و از اسطوره هایمان

              می آید ،،،،،،،،،،،،  قصه هایی از سه شاهزاده  افسانه ای سرزمینمان که جهان پائینتر را به پشت پرنده ای رفتند و آمدند  

آیدا : زیباست ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، از خدایان گفتی ، اما ، سرورم زرتشت به خدایی یگانه ایمان داشت ...

معمار : من نیز جز یگانه ای بزرگ دیگران را به خدایی نتوانم دید که نیاکانم اینم آموخته اند ،،، اینها نقش خیال منند

آیدا : با این کلامت من دست در دست تو مینهم ، با هم شروع خواهیم کرد ساختن فردایی را با عشق ...

معمار : این دم بهترین لحظه هاست هستی مرا ...

آیدا : هستی ما را ...

آیدا و معمار با آهنگی شروع می کنند به رقصی آیینی   .

معمار : فرداها از آن ما خواهد بود ...

آیدا : فرداها از آن عشق خواهد بود ..................................

معمار : بی تو جز عشقت نمیدیدم و عشقت کارجام به پایان آورد ،،، تو بی من چه میکردی ؟؟؟

آیدا : مشق عشق می کردم به نگارش پوست نوشته های زرتشت ...

معمار : پوست نوشته های زرتشت ؟؟؟

آیدا : زرتشت جدم بود   ،،، فرزند شیرزنی  دوغدو نام که در زبان مادریمان به معنای زاینده است  ، نیکی گستری از سرزمینمان به انتخاب یگانه  

          خدای هستی برخاست و گفتارهایی گفت و نیکی خواست از مردمانمان  ،،، به بالای آن  تپه منزل داشت پیش از آنکه بسوزانند مهاجمان

           هجوم آورده بر دیارمان  ، آنجا قلعه ای بود چهارسو دیوار در دیوار ، آن دم که  به آتش جهل سوخت زرتشت رخت سفر بربست تا

           بسوی مهاجمان رود از برای به راه آوردن آنها و یاد دادنشان با گفتاری نیک و پنداری نیک و رفتاری نیک  ،،، روزی خواهد آمد تا عدل

           بگستراند بر زمین

معمار : آری ، هنوز دیواره هایی باقیست ،،، بی شک قلعه ای بوده برآمده از دل هنرمندی بزرگ ...

آیدا : زرتشت پیشتر از آنکه قلعه را ترک کند به یادگار گفتارش بر مردم این دیار هدیه نمود ،،، من آنها را به عشق تو بر دوازده هزار پوست

          آهو نگاشتم به این روزهائی که انتظار آمدنت را میکشیدم  ...

صدای پاهایی که رفته رفته نزدیکتر میشود معمار و آیدا را به خود می آورد  ،،، سیاهپوشها آنها را محاصره کرده اند ،

میخواهند آیدا و جام را تصاحب کنند ،،، معمار و آیدا سلحشورانه آنها را فراری می دهند .                                           

سیاهپوشان : باز خواهیم گشت اما به فزونی ریگهای بیابان

معمار : این چه گفتاری بود ؟؟؟

آیدا : ندانستم اما در نگاه بدشان فهمیدم بسوی ما باز خواهند آمد

معمار : بی شک به تعدادی بیش از آنچه که اینک بودند

آیدا : سرپناهی محکممان باید تا از گزندشان در امان باشیم ...

معمار : بر بالای تپه قلعه ای بی نفوذ می سازیم  ...

آیدا : اگر آنها  نیزآنجا بیایند ؟؟؟

معمار : قلعه بی نفوذ خواهد بود به هنری که من دارم  ...

آیدا : اگرقلعه بی نفوذمان را  آتش زنند چه ؟ از پیش نیز چنین کرده اند ، ندیدی چگونه هجوم آورده بودند ؟؟!!!

معمار : راهی مخفیانه تا آنسوی چی چست دریا بایدمان به روز هجوم احتمالی دشمن  ...

آیدا : تا آنسوی چی چست دریا ؟؟؟

معمار : تا سرزمین تومروس خاتون ...

آیدا : آنکه سر مردی خونخوار پس پیروزی جنگشان برید و در تشت پر از خون مرد گذاشت و با سر گفت : بنوش از خون خود که به زندگانیت

           از نوشیدن خون دیگرانی چون فرزند من سیراب نگشتی ...

معمار : آری مادرمان تومروس آنا ...

آیدا : اگر این راه بسازی من نیز لوح نوشتهای جدم زرتشت را به قلعه بالای تپه خواهم آورد تا اگر هجومی پیش آید بتوان از گزندشان در امان

        نگاهشان داشت ...

معمار : چنین خواهیم کرد ، آنچه از زرتشت باقیست پاس داشتنیست ...

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور سبز .

آیدا و معمار بالای  برجی از قلعه  ایستاده اند .

آیدا : قلعه ای محکم  همچون صخره های  کوهستانمان  

معمار : محکم ، آری ،،، سخت و نفوذ ناپذیر همچون دل استوار مردمان این دیار همیشه سرافراز ...

آیدا : راهنمایم خواهی بود به تماشای آن ؟؟؟

معمار : این سنگ همان است که در دشت سرسبزمان بر بالای آن با تو نرد عشق باختم و پیمان یگانگی بستم و اینک قربانیهایمان را بر آن به انجام

             خواهیم رسانید ، اینجا معبد بزرگمان است  از برای پرستش خدای یگانه ،،،،،،، اینجا تالار شاهیست با تختگاهی در انتهایش از برای

            جلوس زرتشت  آن هنگام که باز آید ،،،،،، اینجا برجک و بارویی با هفت متربلندا و کنگره ها و دیوارهایش از برای نگاهبانی  این قلعه ،

             اینجا محلی برای ماندن اسبانمان ،،،،،،،،، این جاییست برای پخت و پز ،،، و بدینجا از سلاحهایمان نگاهداری  خواهیم نمود ،،، تمامی

              سقف بر ستونهایی از چوبهایی محکم ایستاده است ،،، در تالار سکوهایی خواهیم داشت ، بر سکویی جاممان خواهیم نهاد و بردیگری

            گزیده ای از اوستای زرتشت تا برابر چشممان باشد آیین نیک او ،،، آنچه تو را بیش از آنهای دیگر خوش خواهد آمد اینجاست ،،،،،،،،،

           راههایی پنهانی که پنهان ازهمه خواهند بود ،،، راهی بلند به آنسوی چی چست دریا و راهی کوتاه به آنسوی دیواره های قلعه ...

آیدا : پوست نوشتهای زرتشت از راه پنهانی بلند قلعه به جایی امن خواهیم فرستاد  ...

معمار : جای امنش را هم ساخته ام ، تمامی دیوارهایش از سنگهای صیقل یافته کوههایمان پوشیده شده و چون آیینه ای بازمیتابانند نورمشعلهای

              همیشه فروزان را ،،،،،،،،، دست ناپاکی  به آن نخواهد رسید

آیدا : سرور و وجد اینکم توصیفی ندارد

معمار : امید که جاودانه بمانند از برای زمان باز آمدن زرتشت و از برای آنهایی که سالیانی دیگر پای بر خاک این سرزمین پاک خواهند نهاد

آیدا : فرزندان سرافراز این دیار ..........................

معمار : زیبایی این دشت پر آب  صد چندان دلفریبش می کند این غروب رویایی را در کنار زیبا روی زندگیم  

آیدا : دلم هوای به دشت زدن کرد با اسبی که چون عقابی چشم بر چشم گذاشتنی بپیماید عرض این دشت را تا به کناررودخانه گدار شویم از

       برای به آب زدن تنهایمان   

معمار : تا تو با اسبت گرد از راه نگرفته ای من نیز به تو خواهم پیوست پس اتمام آخرین سرکشیم به اطراف از برای اطمینان یافتن بر نیکی انجام

           کارهای این قلعه  

آیدا : به امید دیداری از پس این جدایی کوتاه مدت  

معمار : بزودی به تو خواهم پیوست محبوبه من

آیدا : رفتم من ، تو نیز به سرعت بیا ...

آیدا خارج می شود ،،، معمار رفتن او را نگاه می کند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، با دور شدن تدریجی صدای پای اسب آیدا آرام آرام حالت نگاه معمار از خوشی به نگرانی تبدیل می شود ،،، سایه هایی هجوم آورده اند .

سیاهی .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

صدای فریاد زنی که هم می جنگد و هم کمک می خواهد  .

صدایمعمار : با اسبهایتان به دل دشت بزنید ،،، اسب من کجاست ؟؟؟ بیگانگان بسوی آیدا هجوم آورده اند ،،، سریعتر ،،، سریعتر ...

صدای تاخت اسبها ،،،  صدای درگیری و جنگ  .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور قرمز .

سیاهپوشها معمار را که زخمی شده است وارد می کنند .

نور عمومی  .

نگاهبان بر بالای سر معمار نشسته  و از جام طلا بر صورت او آب می پاشد  .

نگاهبان : آرامتر ،،، آرامتر ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، چه بد شده حال اینک شما ...

معمار : صد مهاجم از پای درآوردم و دیدم آیدا هر لحظه دورتر می شود از من و کشته های وحشیان فزونتر ،،، هجومی دیگر آوردمشان ،،،،،،،،،

           به نامردمی اسبم زدند به نیزه های زهردارشان ،،،،،،،،، افتادم ،،،،، باز برخاستم  ،،،،،،،،،،، همچنان گردش شمشیر من بود و کشته وحشیان

           که بر هم می انباشتمشان ،،،،،،،،،،،،،، زخمی شدم ، چندین بار ،،،،،،، دیگر رمقی نمانده بود  ،،، از پای افتادم  ، هوش از سرم برفت ،،،،،،،  

           چشم که گشودم دیدم به درون قلعه ام ، گفتندم آیدایم مهاجمان با خود برده اند ،،،،،،،،،،،، برده  بودند آیدای مرا و من بی او شده بودم ،   

            بی آیدا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بی آیدا شده بودم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بی آیدا ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آیدا  ...................

نگاهبان : آرامتر ، آرامتر .......................................

معمار :  شده بودم جغدی تنها ، جز نالیدن و نالیدن هیچ نمی دانستم ،،،،،،،،،،،، چرا آیدای من ؟؟؟؟؟؟؟؟ آیدای زیبا روی من !!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من بی او چه کنم ؟؟؟؟؟؟ چه کنم بی آیدایم ؟؟؟ آه ،،،،،،، هزاران بار دشت به زیر پایم نهادم و رفتم و آمدم ، نالان رفتم و آمدم ،

رفتم و آمدم و هزاران پیراهنم چاک شد و من همچنان دیده پر آب می رفتم و باز می آمدم ،،، نه خوابی داشتم و نه خوردی ،،،،،،،،،،

جنون گرفته مردی بودم  گم شده در خود ،،، قصه گوی دیوانگی خویش با ستارگان و خورشید ، دیوانه ای تنها ،،، هزاران قصه گفتم

از خود با خود و با باد و با آب وبا خاک و با آتش ، شاید که ناله هایم رسد به گوش آیدایم ،،،،،،،،، شبی نالان با خویش قصه گیسوی

آیدا می گفتم ،،، آمد ، ندانستم خیال او بود ، ندانستم آیدای آیدا بود ،، ندانستم خواب آیدا بود ،،،،،،،،،،،،،،،،، ندانستم آنکه آمده

بود شبح  آیدایم بود یا خود او  ،،،،،،،  هر چه بود ، آیدا بود ، در کنارم ،،، آمده بود آیدای من ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

آیدا چون نسیمی می گذرد .

نور آبی .

آیدا : شبی زیباست ...

معمار : آمدی آیدا

آیدا : نرفته بودم که باز آیم ،،، من همیشه با توام ...

معمار : با منی ؟؟؟

آیدا : آری ، همیشه با توام ...                              

معمار : نیستی آیدا ، نیستی

آیدا : آرام باش محبوبه من ، آرام باش ،،، من به کنار توام اینک ...

معمار : آیدای من

آیدا : بگوی محبوبه من

معمار : تا ابد پیشم بمان !

آیدا : خواهم ماند

معمار : پس بگو که دیگر نخواهی رفت

آیدا : گفتم که با تو تا ابد خواهم ماند اما باید که زمانش فرا رسد

معمار : زمانش کی فرا خواهد رسید ؟

آیدا : روزی

معمار : چه وقت ؟

آیدا : بزودی ......................................................

معمار : تنهایم مگذار آیدا ، بی تو من مرگ را بهتر از بودن می دانم،  به دل هزار باره خواهان مرگم از خدایی که زرتشت تو نشانم داد ،،،، از چه    

            کمکم نمی کند به مردن ؟؟؟ هان آیدای من ؟

آیدا : زندگی زیباست ...

معمار : بی تو نه

آیدا : من با تو خواهم بود ، هر آنزمان که دلت بخواهد ...

معمار : هیچ زمانی جز این نخواسته ام  

آیدا : تو بمان  ،،، با زندگان بمان و بر آنها از زرتشت بگو و از خدای یگانه اوستا ،،، من نیز چون گذشته با تو خواهم بود ...

آیدا چون نسیمی می گذرد .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

نور عمومی .

معمار : آیدا !!!!!!! آیدای من !!!!!! او همیشه با من ماند ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، جاودانه چون عشق !!!!!

نگاهبان : جاودانه چون عشق .........................

معمار : آن کتاب دست خط اوست ، گزیده ای از اوستای زرتشت ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، این هم جامیست که من به عشق آیدایم ساخته بودم 

          روزی ...

نگاهبان : دیگر ندیدی اش ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ به راستی  ، نه در خیال ؟!؟

معمار : هیچگاه جز او ندیدم ......................................................

نگاهبان : قصه عشق چه تلخ است همچون نگاه سنگین تو که قلبم به طپیدنی وامیدارد بی شماره

معمار : تلخ ؟!!!؟؟؟ شاید ،،،،،،،،،،،،، من دیگر شیرینی و تلخی از هم باز نمی شناسم

نگاهبان : بعد چه کردی ؟؟؟

معمار : روز به شب میرسانم و شب به روز

نگاهبان : و بعد ؟

معمار : بعدی دیگر ندارم ،،، هر چه دارم  بودن است ، بودن با آیدا  ...

نگاهبان : چگونه ؟

معمار : با عشق ...

نگاهبان : آخر چگونه ؟

معمار : دستانم و هوشم و وجودم به عشق او هنر را زنده نگاه می دارند ، من با هنر می آفرینم از برای فردای آدمیان  ، طرحی دارم از تالاری صد

             ستون و کاخهایی بسیار ...

نگاهبان : از چه نساخته ای اش ؟؟؟ بی شک شاهکاری خواهد شد

معمار : منتظرم مهاجمان دوباره هجوم آورند با آنها خواهم رفت به سرزمینشان ،،،،،، آیدا شاید هنوز هم آنجا باشد ، تقدیم او خواهم نمود ...      

نگاهبان : چه می گویی ؟!!!

معمار : شنیده ام دین زرتشت دارد سرزمینها را یکی یکی میگیرد و این بی شک از هنر آیداست ،،،،،،،،،،،،،،،، اگر او به اسارت توانسته قصه خود

            بر دلها نشاند من از چه با عشقم چنین نکنم !!!

نگاهبان :  هنرت تقدیم دشمن خواهی نمود ؟؟؟ آه ، اینک آنانکه  می آیند به محاصره کردن این قلعه کیانند ؟؟؟

سیاهپوشها پای دیوار قلعه رسیده اند .

سیاهپوشان : معمار نامی می جوییم ، شاید به این قلعه باشد ...

نگاهبان : این زبان ما نیست !!!!!!

معمار : زبان همانهاییست  که آیدا از من گرفتند ...

نگاهبان : مهاجمان ؟؟؟!!!!

معمار : نام من بر زبانشان رفت !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

نگاهبان : نیرنگی شاید ، نه ؟!؟

معمار : نام من از کجا می دانست آنکه نام من بر زبانش برفت ؟؟؟

نگاهبان : با ساخت این قلعه و جام طلا آوازه شما پرآوازه گشته ...

معمار : آنها را با زبان ما بیگانگیست ،،، شاید نامم رفته بر زبان آیدا به گاه دلتنگیش  ، آیدا از من گفته با آنها ...

نگاهبان : چه گفته از شما ؟؟؟                                  

معمار : آیدای من جز نیکی چه میدانست آخر ،  با آنها خواهم برفت  ...

نگاهبان : آنها دشمنند معمار کبیر ...

معمار : ما عشق را گسترش می دهیم ،،، این از آیدا آموخته ام و او از زرتشت  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آنکه کمتر دارد از آن بیشتر بایدش داد  ،آنچه

              از دست ما آفریده می شود عشق است ،،، عشق را جاودانگی می باید ،،، به هر سرزمینی و اندر میان هر مردمی که باشد عشق می باید

             جاری شود و زنده بماند ،  آنانکه از عشق بی نصیبترند بیشتر نیازشان است به بخشش ما ...

نگاهبان : بیهودگیست این ...

معمار : از چه ؟؟؟

نگاهبان : دیو را با عشق میانه ای نیست معمار  

معمار : پس  آیدا چگونه  توانست دین زرتشت رواج دهد ؟؟؟ به او خواهم پیوست   ...

نگاهبان : مرو معمار ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، بمان ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، آنها تو را نخواهند خواست

معمار : شاید  ،،، اما مشق عشق من رفتن از پس آیداست ، چنانکه مشق عشق تو نگاهبانی این قلعه ...

نگاهبان : اگر کلام مرا پذیرفته ای از چه میروی ؟

معمار : شاید با آیدایم  دیداری دوباره  باشدم  

نگاهبان : اگر نباشد ؟؟؟

معمار : آنها نام من بر زبان آوردند و این به یقین سخنی بوده که آیدایم با آنها گفته ،،، شاید خواسته راهی شوم ،،، باید بروم ...

نگاهبان : اگر تو بخواهی بروی هم نخواهی توانست !!!

معمار : نخواهم توانست ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!

نگاهبان : آری !!!

معمار : آخر چرا ؟؟؟

نگاهبان : من نخواهم گذاشت ......................................................................................

معمار : تو نگاهبان ؟؟؟

نگاهبان : آری .....................................................

معمار : چگونه ؟؟؟

نگاهبان :  سرافکنده ام معمار،،، اما تو خود نام مرا بر زبان آوردی ، من بر این کار دلیلی جزنگاهبان بودنم ندارم ......................

معمار : آخر،،،،،،،، آه ،،،،،،،،،،،،، فهمیدم ،،،،،،،،،،، تو را ترس از این است که با باز شدن دروازه از برای خروج من آنها بخواهند به درون قلعه

            درآیند ؟؟؟؟ !!!

نگاهبان : آری !!!

معمار : من خود تو را نگاهبان این قلعه کرده ام

نگاهبان : تا زرتشت برنگردد من نگاهبان این قلعه خواهم بود ، مگر نه اینکه این از من خواسته اید ؟؟؟

معمار : راست میگوئی ،،،  خب ،،،،،،،، پس من از دروازه پا به بیرون نخواهم نهاد تا آنها با یورشی قلعه را تسخیر کنند ...

نگاهبان : آه ،،، راه پنهان !!!

معمار : این قلعه راههایی دارد که جز من کسی بر آنها آگاهی ندارد ...

نگاهبان : مرا نیز بر راه پنهانی قلعه آگاه کن

معمار : پوست نوشتها را جاودانگی می باید  ،،، به امید دیدار.............

معمار خارج میشود  .                                          

نگاهبان : کاش می توانستم از رفتن بازش دارم ، رفت و گم شد ، و من بر این برجک مانده ام به تماشای دشمنانی که هجومی بر قلعه نمی آورند

            ،،،،،،،، بیگمان آنها به انتظار خروج معمارند تا او را با خود همراه سازند ،،،،،،،، آه ، اینسوتر از پشت تپه و آنسوی  درختان سپیدار سواری

             پدیدار شد ،،، سوار بسوی آنها به تاخت می تازد ،،،  معمار است ،،، به آنها رسید ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، اسب معمار از او گرفتند ،،،،،،،،

             سوار بر ارابه ای کردندش ،،، اینک آن ارابه به سوی شرق راه می سپارد ،،،،،، کاش این رفتنت را بازآمدنی باشد معمار ، کاش !!!!!!!!!!!!!

             میدانم تو به عشق دیدار آیدایت رفتی ، آیدایت هنوز نفسی دارد که تو را به انتظار نشسته باشد ؟؟؟ نمیدانم !!!!!!!! کاش من نیزهمچون تو

             آیدای عاشقی داشتم و به هوای عشق او نفس می کشیدم  ،،،،،،،،،،،،،، دیگر از ارابه و معمار اثری نمانده بر راه جز غباری که همچون مه

            دیدار آنسوتر را غیر ممکن می سازد ،،،،،، اینک این قلعه که از عشق سربرآورده بود تنها مانده  بی عشق آیدائی و معماری ،،،   دیروز         

            نگاهبان خاطره های عاشقانه ای بودم ، اینک اما چه احساسی دارم از تهی شدن و تنهایی ،،، کاش رها میشدم از این غم جانگداز تنهایی ،

            اینکم را دستی به مهربانی کاش نوازشی میکرد تا با حضور او خوشبین میشدم به بروز حادثه ها  ،،، آه ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وای آنجا ،،،

سیاهپوشی عشوه گرانه میگذرد  .

            آنجا ،،،،،،،،،،،، دخترکی کوزه بر دوش روان است بسوی چشمه ،،،،،،،،،،،،،، دلم از سینه بیرون جهیدن می خواهد ،،، دخترکی بر چشمه

              با کوزه ای آب بر دوش و من ایستاده ام با قلبی لرزان به تماشای او !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! قصه معمار و آیدایش به تکرار میبینم ، باور ندارم  

              آنکه چون معمار به تماشای معشوقه ایستاده من نگاهبانم !!!!!!!! چگونه باورم شود آخر ؟؟؟ شاید  ، شاید آنکه مرا بی خواسته خویشم

             از خاک آفرید قصه پر غصه تنهائیم شنیده و این دم خواهان عاشق شدنم گشته تا با حضور دلبری شیرین ادا من نیز خوشی را بچشانم  به

             به این جان تنهایم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، باید به دیدارش روم ، آنگونه که معمار و آیدا را اتفاق افتاد دیدارشان ،،،،،،،،،،، ای دل ، ای دل

              ، ای دل اندکی نیز تحمل کن ، لحظه دیدار نزدیک است ،،، آی دخترک بخت این نگاهبان تنها آماده پذیرایی از معشوقه خود باش که

             بسویت پرواز خواهم کرد ،،،،،،،،،،،،،،،،،، آه ،،، اما ،،،، اما اگر دشمنی در کمین باشد ؟؟؟؟؟؟؟ اگر بیرون شوم از این دروازه دشمن

             هجومی خواهد آورد وحشیانه به قلعه که من توان مقابله با آن نخواهم داشت ،،،،، چه کنم این دم ؟؟؟!!!!!! من  معمار باز داشتم از خروج

              به بهانه امکان هجوم دشمن بر دروازه اینک چگونه خود نگاهبانی خویش فراموش کنم و دروازه بگشایم ؟؟؟ وای بر این دم ناخجسته ،،

             چه اندوهی نشست از این ناتوانی بر دلم ،،،،،،،، آنسوی این دیوارها دخترکی زیبا بسوی چشمه روان است و من مانده ام چه کنم چه کنم

             میکنم با خود !!!!!!!!!!!! باید بسویش روم که شاید دگرباره دیداری نباشد با این طناز شیرین کار،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، وای بر من ،،،،،،،

              از چه مانده ام و توان رفتنم نیست !!!!!!!!!!!!!  آه مگر نه اینکه معمار از پنهان راهی برون شد که دشمن او را ندید ؟ من نیز میتوانم از آن

             راه بروم ،،، آری میتوانم ،،،،،،،،،،،،،،،، پس کجاست این راه مخفی قلعه ؟ من راههای پنهان قلعه نمی شناسم !!! وای ،،، وای ،،، وای که

             هر دم دخترک دورتر میشود و من همچنان نظاره گرم از دور ،،، باید بروم ، شاید او به دست دشمن بفتد ، باید که کمکش نمایم ،،،،،،،،

              اما ، اما مگر نه اینکه دشمن پس دیوار بی ملاحظه است و خونریز ؟! از چه پس کاری به کار دخترکی تنها ندارد این لشکر تشنه !!!!!؟؟؟

              آه ، نباشد که او هم از دشمنان باشد از برای فریب من ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!  بی شک چنین است ، اگر نبود تا کنون هزاران سواره

              بر او هجوم آورده بودند ، باید منتظر شوم ،،، باید ببینم چه پیش خواهد آمد ،،،،،، دخترک اگر دامی باشد خواهم فهمید،،،،،،،

سیاهپوشی دیگر عشوه گرانه میگذرد  .

             آنجا ،،،،، آه ، دخترکی دیگر به زیبایی صد بار بیشتر از آن که بر چشمه است اینک !!! چه نازی دارد به رفتن ، چه نازی !!!!!!!! خدایا چه

             کنم با این دل که سینه را میخواهد درید؟؟؟؟ باید بروم ،،، توان ماندنم نیست ، همیشه آرزوی چنین لحظه ای داشتم ، اینک گاه برآورده

              شدن آرزوی دلم رسیده  ،،،،،،  کجا ؟؟؟؟؟؟؟؟ وای بر من که او دارد دورتر میشود و من به تردیدی مانده ام با خویش ،،،

سیاهپوشی دیگر نیز عشوه گرانه میگذرد  .

             اگر آن دو خیالی بودند در این دم رویایی من این را چه بگویم که چنان به دیوارهای قلعه نزدیک است که من از پس توری آویزان بر

             صورتش رخساره بی همتای او را می بینم و پرواز جانم را نیز ،،،،،،،،،، دیگر توان ماندنم نیست ،،،،، آخر چگونه دشمن به خیال فریبی

            چنین زشت باید باشد ؟ مگر نه اینکه اولین درس جنگ مردانه بودن است و سلحشورانه جنگیدن ؟؟؟؟ شاید این درسی تازه است از مشق

            جنگ که با ما نیاموخته اند ؟!!!!!!!! چه کنم این دم من ؟؟؟

سیاهپوشانی دیگر میگذرند  .           

           آه ، دخترکانی دیگر به عشوه ای بس فزونتر از آنهای قبلی که اینک آنجا بر سر چشمه مجمع زیبارخان راه انداخته اند !!!!!!!!!!! باز هم

             زیبارویی عشوه گر دیگری ،،، یکی بس بود تا هوش از سر این بینوا برود ، چه کنم با هجوم این لشکر بی سلاح که سلاحشان زیبایی 

            رخساره است و عشوه جانانه ؟؟!!! این قلعه مگر چه دارد جز جامی و کتابی که باید من پاسشان دارم از هجوم ؟!!! چه دردی دارد سوزش

             جان بیمارم !!!! باید کاری بکنم ، معمار گفت این کتاب گزیده ای از آن دوازده هزار پوست نوشت زرتشت است که از راه پنهان به

            مخفی گاهی امن برده شده اند ، پس ، پس اگر دشمن با باز شدن دروازه قلعه تسخیر کند بر اصل کتاب دست نخواهد یافت که کسی

            بر راه پنهان قلعه آگاه نخواهد شد ، میماند این جام زرین ، که اگر از دست رود جز طلایی اندک چیزی دگر از دست نرفته ،،، میروم !!!!!

            آه ، اگر من به جستجوی عشق جام عشق بفروشم چگونه لاف عشق خواهم زد با معشوقه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!! مگر نه اینکه معمار به عشق

            آیدایش این جام بساخته !!!!!!؟؟؟؟؟ لاف عشق با قربانی کردن جام عشق !!! قربانی کردن که رسمیست در این دیار ، نیست ؟ هست ، اگر

            قربانی کردن حرام است چگونه این سنگ نهاده اند بر این تالار تا بر روی آن قربانیانی باشد از برای معبود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

             دین عشق مرا نیز قربانگاهی باید ! مگر نمی توان جام عشق به قربانگاه چشمه برد و تقدیم معشوق نمود به رسم قربانی کردنی ؟ نمیتوان !؟

             میتوان ،،،،،،،،  اما ، اما این جام که جام عشق من نیست  ! جام عشق کس دیگریست این ! من فقط نگاهبان آنم !!!

سیاهپوشها عشوه گرانه میرقصند  .          

           بیشک معمار اگر قصه عشق من بر دخترکان طناز لب چشمه بشنود از تقدیم جامش خشنود میشود به عشقی که بر دل دارد جاودانه !! یقین

           دارم چنین است ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،  از چه گاه رفتن با من گفت مشق عشق او رفتن از پس آیداست و مشق عشق من نگاهبانی ؟؟؟!!!!!

سیاهپوشانی نیزه بدست میگذرند  .

           این صدای پای چه کسانیست چنین سهمگین ؟!!! وای برمن ، چنان در افکار خویش غرقه گشته ام که حرکت دشمنان از نظر دور داشتم !

           آه ، هزاران در هزار دشمن بدنهاد به گرد قلعه جمعند و هر دم که می گذرد حلقه محاصره تنگتر می کنند ،،،،،،،،، دخترکان کجا یند ؟؟؟

          چه می بینم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! بر آنچه می بینم باور آورم یا بی باوریم به ؟؟؟؟؟!!!!! دشمنان دخترکان را در میان گرفته اند !!! کاش دروازه بر

           آن بی گناهان باز می کردم که اینک در میان دشمنند به گرفتاری !!!

سیاهپوشان به آهنگی حماسی میرقصند  .

          چه می کنند ؟؟؟ رقص هجوم آغازیده اند ؟؟!!!!!! آه ، دست در دست دخترکان !!!! پس فریبی بیش نبود حضور این زیبارویان مهوش !!!!!!!

          دروازه که نگشودم فهمشان شد که فریبشان نگرفته با من ،،، وای بر بخت بی مهر من !!!!!!!!!!! آی با شمایم ای دشمنان این خاک مقدس ،،،

          اینجا نه طلسم اهریمنتان کارگر خواهد افتاد و نه سحر ساحرانتان و نه فریب زیبارویانتان ، این قلعه بی نفوذ  پای برجاست  ،  پای برجا نیز

           خواهد ماند  بی رسیدن دستی ناپاک بر آن  ،،، آب در هاون کوبیدن است یورش بی نتیجه تان ،،، جز خستگی هیچتان نخواهد داشت این

           هجوم هزاران در هزارانتان  ،،،،،  بیهوده است هجومهایتان ،،،

سیاهپوشها قلعه را آتش میزنند  . 

          آه ،،،، نامردان تمام مردی  زیر پا نهاده اند  ، سقفهای قلعه به تیر آتشین نشانه کرده اند ،،، آه ، اینک آتش است  که سقف چوبی قلعه را

           در کام مهیب خود فرو میکشد !!! دور نیست تمامی قلعه به این آتش شعله ور شود و ویرانه ،،، چه کنم این دم ؟؟؟؟؟ به تنهایی چگونه این

          آتش گر گرفته باز دارم از شعله کشیدن ؟؟؟!! من نگاهبان این قلعه  این دم هیچ کاری نتوانم کنم  از برای نسوختن آن !!! این قلعه که جز

          کتابی و جامی در آن هیچ نیست ،،، آه ، کتاب و جام !!!  اصل کتاب اینجا نیست پس از گزند آتش در امان خواهد بود ، اما ، اما جام عشق

           از گزند دشمن در امان باید بماند که من نگاهبان آنم ،،، جام بدست خواهم گرفت و راه پنهانی قلعه خواهم جست ............................

نگاهبان جام را در آغوش کشیده و می خواهد فرار کند ،،، بر روی سنگ سکوی قربانیان که می رسد به تیری که برپشتش میخورد زخمی شده و از رفتن می ماند ،،، همچنان که جام را در آغوش گرفته است می افتد ، جام را در میان لباسهایش پنهان کرده است ، جام پیدا نیست  .

سیاهپوشها وارد شده و شروع می کنند به جستجوی همه جا .

سیاهپوش : اینجا هیچ نیافتم ، جز مرده این نگاهبان ،،،   برویم  ...

سیاهپوش : اینجا نیز هیچ نیافتم ، جز مرده این نگاهبان  ،،،   برویم  ...

سیاهپوش : من نیز اینجا هیچ نیافتم  ،،، جز مرده این نگاهبان ،،،  برویم ...

سیاهپوشها خارج می شوند .

سیاهی   .

صدای تیشه هایی که بر خاک فرود می آیند  .

صدای فریاد محمدی  : آه طلاست ، بخدا طلاست ، دایسون را صدا بزن ،  من چیزی پیدا کردم  ...

آیدا میگذرد   .

                                                                                                                  پایان  .

                                                                                              بازنویسی : 10/02/89

                                                                                                       علی قبچاق .

                                                                                    سولدوز ( نقده ) . آذربایجان . ایران .

متن درام : شراره های شر ...

شراره های شر ... 

صحنه :

در قسمت بالایی پرده انتهایی ( تقریبا در تمامی طول صحنه )  پارچه ای آبی رنگ نصب شده است . آسمان .

درطرفین این پارچه ، پارچه هایی با ابعادی کوچکتر آویزان است . یکی به رنگ زرد و دیگری سفید  .  خورشید و ماه  .

سکویی کوتاه به شکل دایره و با قطری یک متری  به رنگ قرمز در وسط صحنه قرار دارد . زمین .

تابی سبزرنگ در قسمت انتهایی صحنه آویزان شده  ، گویی از پرده آبی منشعب شده است  .

روبروی پارچه های سفید و زرد انتهایی سه سکو با بلندی های مختلف  و فاصله مناسب بر روی صحنه قرارداده شده است  .

بازیگران : پسر . دختر . آشیق .  ( نقشهای مختلفی بازی میکنند .  ) .

نور   .

پسر    بر روی تاب نشسته وهمچنان که تاب میخورد و آسمان را نگاه می کند به صدای سازی که از دوردستها با ناله های خوش آشیقی همراه است گوش میدهد .

پسر  ( در خواب و بیداری ) : و با من حیران کس نگفت که آنچه بر دیدگانم می گذرد به هر لحظه از بودنم به این جهان خاکی بیداریست

                                     یا خواب ، و آنچه میبینم و میشنوم خوابیست در بیداری یا خود بیداری است در خواب ،،، و اگر بیداریست

                                      چگونه بیداری است و اگر خواب است چگونه خوابیست  ،،،،،، من حیران را چه کس از چگونگی خویشم

                                      آگاه خواهدم کرد ، که انگار به خوابی روانم بسوی سرنوشت ؟ و چه کس از سرنوشت میداند ،،، کاش این

                                      نوای خوش به من نزدیکتر میبود ، شاید او را خبری باشد از هشیاری و بیداری ...

دختر ( دیو )  میگذرد ،،، صدای پارس سگها ،،، دختر ( دیو ) متوجه پسر میشود ، بسویش میرود و تاب را تکان میدهد .

پسر  ( در خواب و بیداری  ) آرام آرام متوجه دختر ( دیو )  می شود .

پسر : کیستی تو ؟؟؟

دختر ( دیو )  : مهراس ،،،،، من بد تو نخواهم خواست که اینگونه ترس از من تو را فرا گرفت  ،،، رهگذری ام که ...

پسر : رهگذری به خواب من ؟؟؟

دختر ( دیو )  : خواب تو ؟؟؟

پسر : آری به خواب من ، من اینک به خوابم ،  یا ، یا  اینکم بیداریست ؟؟؟ آه از چه اینگونه مینگریم ؟؟؟ من هیچ از بیداری و خواب

         نمیدانم ...

دختر ( دیو )  : بیداریست  ،،، اگر خوابی دیده ای چشم بگشا اینک بیداریست ...

پسر : آری شاید خوابی دیده ام به بیداریم ...

دختر ( دیو )  : و شاید خوابی به خوابت ،،، چه خوابی بود ، بگو با من ،،، من تعبیر خواب به نیکی فرا گرفته ام ......................؟؟؟

پسر : اگر خواب بوده باشد  ، خوابی بود که تا به امروزم ندیده بودم ...

دختر ( دیو )   : بگوی ...

پسر : ماه تابان  گر از پشت آن ابر تیره بیرون آید به گاهی که گرگی تنها زوزه سر میدهد از درد جدایی  راه آن چشمه نوشانوش روشن          

        خواهد نمود ، عارفی در خواب با من چنین گفت ...

دختر ( دیو )  : آه ، این نیز روحی دارد در خور خواب آن آشیق ،،، به چنگش می توان آورد ؟؟؟ باید دید ،،، چنین روحی راه من نیز

                    میگشاید به اندرون هر آنجا که امروز نمیتوانم بدانجا پای بگذارم ...

پسر : چه گفتی با خود ؟؟؟

دختر ( دیو )  : هیچ ...

پسر : شنیدم چیزی زمزمه کردی ...

دختر ( دیو )   : گفتم با خود  به این همه سال که حتی به یادم خاطره ای از آن نمانده ندیده ام راه آن چشمه که گفتی روشن شود به نور  1

        مهتاب ،،، اگر ماه نیامد بر آسمان و گرگ سر نداد زوزه چه ؟؟؟ این همه سال که چنین بوده و من میگویم چنین نیز خواهد بود ...

پسر : عارف به خوابم  گفت  زوزه گرگ تنها و ماه روشن چهارده شبه نشانه رسیدن زمان حرکت تو بسوی چشمه نوشانوش است ...

دختر ( دیو )   : فریبت داده ...

پسر : نه در کلامش و نه در رفتارش نشانه ای از ریا و فریب ندیدم ...

دختر ( دیو )   : کاش در من نیز نبینی ...

پسر : زمزمه هایت با خویش آزارم میدهد ...

دختر ( دیو ) : با خویش زمزمه میکردم حیف از چنین جوانی که کاری با خویشش نیست و از پی دیگری سرگردان ...

پسر : تو جای من بودی این خواب ندیده می گرفتی ؟؟؟

دختر ( دیو )   : بیهوده به انتظار زمان از دست میدهی و خوشی وامیگذاری و عمر بر بطالت سپری می کنی ،،، بیا که می توان خوش

                     بود به بیداری .................................................................

پسر : چه خوابی بود ...

دختر ( دیو )   : بیهوده مباش ،  بیا با من به سرزمین خوشی این دم  ...

پسر : سرزمین خوشی ؟؟؟

دختر ( دیو )   : آه ،،، بره بیگناه تو از خوشی هیچ نمیدانی ؟؟؟

پسر : هیچ ...

دختر ( دیو ) : با خود خواهمت برد به سرزمین خوش بودنها ...

پسر : آنجا چه خواهیم کرد ؟؟

دختر ( دیو ) : بازی ...

پسر : اگر گم شوم ؟؟؟

دختر ( دیو ) : مویی از گیسوانم خواهمت داد بسوزانش تا به سراغت باز آیم به آن گاهی که مرا جویایی ...

دختر ( دیو )  به آهنگی  به بازی کردن و رقص شروع می کند . پسر حیران شده نگاهش می کند  ، دختر ( دیو )   پسر را به رقص میکشاند . پسر همچنان که می رقصد با افسون دختر ( دیو )  به خواب رفته است .

دختر ( دیو )   : روزی ،، شاید شبی ،، روح تو از آن من خواهد شد ،،، باید منتظر باشم تا خود تقدیمش کنی که با زور تمامی روحت از

                    آن من نخواهد بود  و من تمامی آنرا خواهانم  جوان برنا  ، ، ، آه که میتوانم با روح او تا ابد به میان آدمیان باشم بی نقاب  

                    و به هر کجا که بخواهم وارد شوم بی دردسر و مانع  ،،، باید رامش کنم و براه خویشم آورمش که ساده است و خام ،، قبل   

                    از آغاز هر کاری باید که آماده گردانمش به فرمانبرداری خویشم با فراموشی خویشش ...

دختر ( دیو ) خارج میشود ،،،  صدای پارس سگها .

پسر از خواب می پرد ، اثری از دختر ( دیو )  نیست .

پسر : آه ، نه خوابی و نه خوابی در خوابی ،،،،، هیچ ،،،،، کدامین راست بود و کدامین دروغ ؟؟؟ و عجبا هر دو خواب  و عجبتر هر دو

         شیرین  و گوارا ،،، و من اینک حیرانتر از قبل ،،، و هیچ نمی دانم که از بهر چه اینجا آمده ام ،،، شاید به بازی ...

سیاهی  . 

نور  . ( آوانسن )  .

آشیق سازی را در قسمت جلویی صحنه و بالای آوانسن از سقف آویزان می کند .

آشیق : تا کدامین دست بر سیمهای سازعشق  زخمه ها زند به بیداری جان و حیرانی روح  در این سرچشمه نوشانوش ...

سیاهی .  نور .

صدای ترانه آشیق از دوردستها .

پسر بدنبال صدا می گردد  ، ساز را می بیند ، می خواهد بطرف ساز برود .

دختر ( دیو ) بر سر راه پسر سبز می شود  ،،، صدای پارس سگها .

دختر ( دیو )   : به کجا ؟

پسر : صداییست خوش ...

دختر ( دیو )   : بمان با من ، صدای من نیکتر است ...

پسر : باورم بر نیکی صدای تو دلیلی نخواهد بود بر ناباوریم بر نیکی این نوای دلکش  ،،، باید بجویمش ...

دختر ( دیو )   : او به فریبی آدمیان با خود به ناکجا جای میکشاند و رهایشان می کند مجنون و سرگشته ،،، او تنها نوایی خوش دارد و

                     باقی کار او دروغ است و نشان دادن سرابی به جای چشمه دروغین کار همیشگی او  ،،،،، می خواهی  به بازی نشان

                     دهمت نوایی نیکتر از نوای او هم هست به سرزمین خوشی  ...

پسر : نشانم بده ...                                                                                                                                                     2

دختر ( دیو )   : تا آنزمان که نخواهی بسوی آن ساز و آن صدا ره بسپاری دوست و همراه تو خواهم بود ، و این تنها شرط من خواهد بود

                     از برای دوستی با تو ، و میدانم تو قبولش خواهی داشت پس از آنکه نواهای سرزمین خوشی شنیدی  ،،،،،،،،،، پس اینک

                     همبازیم باش ...

پسر : بازی نمی دانم ؟!

دختر ( دیو )   : با من همراه شو ،،، به پیچ و خم راه بازیها یاد خواهمت داد از آنگونه که خوش بودن را به یاد تو آورد بازیهای من  ،،، با

                    من خواهی بود ؟؟؟

پسر : خواهم بود اگر ازصدای دلکشی که شنیده ام  بتوانم سراغی گرفته باشم  ...

دختر ( دیو )   : پس ، بیا پای به پای من تا رسم بازی آموزمت ...

پسر : صاحب آن صدای زیبا نیز با ما به بازی خواهد آمد ؟؟؟

دختر ( دیو )   :  اگر لازم شود  ،،،،،،، او خود برای خود زندگی میکند و آیینی دارد و گاهی با مردمان نیز همگام و همسخن و همراه

                      میشود  ،،، شاید تو نیز روزی با او همدم شوی  ،،،،،،،،،، اما من تو را از با او بودن هشدار میدهم که کار او جز فریبی

                      نیست ،،،،،،،،،،،،،،، او بزودی فراموشت خواهد شد بره خوش ترکیب من  ،تا تو آماده دادن روحت به من شوی جز

                      بازی هیچ نخواهی داشت ...

پسر : آغاز بازی با پچپچه های توبا خویشتنت  شروع خواهد شد ؟؟؟

دختر ( دیو )   : آه از گلایه های تو از زمزمه های خلوت من که جز خوشی تو بر لبم چیز دیگری نیست  ،،،،، نه ،  آغاز بازی تو خواهی

                    بود با زمین سبز و هر آنچه بخواهی از نواهای خوش  ...

سیاهی  .

نور .

پسر پرده ای سبز را در دست گرفته است و با آن می رقصد به نوای دختری که در دور دستها می خواند  .

سیاهی  .

نور ( سکوی قرمز وسط ) .

زمین ( آشیق )  : به هراس اینکم از چون تو آدمیزادگانی به کجای می توانم گریخت تا سرپناه  فردایم شود ...

پسر : آه ، اینگونه با من تا به امروز سخن نگفته بودی ، بخدای که من نمیدانم از چه سخن می گویی  ...

زمین ( آشیق )  : از تو و از جور تو و از ...

پسر : آخر به کدامین جرم ناکرده چنین به صلیبم میکشی ؟

زمین ( آشیق )  : جرم ناکرده !!!!!!!!!!!!!

پسر : از آن دم که دیدگانم گشوده ام به شناخت بازی  تو بوده ای زمین و من چون فرزندی به آغوش تو گرم خواب و رویا ،،،،، و اینک به

        امروزم که جوانی سی ساله می شوم از جرمی می گویی که نمی دانمش ، که نمی شناسمش ...

زمین ( آشیق )  : و این تمامی جرم توست ...

پسر : آه زمین ، زمین مهربان من ، بی مهر تو من چه بی پناهم ،،، مکن با من نامهربانی که توان تحملم نیست ،،، آخر سی ساله شدنم جرم

         است یا خواب و رویایم ؟

زمین ( آشیق )  : هر دو با هم ...

پسر : بازم گوی تا بدانم معنای گفتارت چیست پیشتر از آنکه این بی توجهی تو از پایم درآورد و چون مجنونی بیابانگردم کند ...

زمین ( آشیق )  : مرا بنگر ...

پسر : این همه سال جز این کرده ام ؟

زمین ( آشیق )  : آه از تو ، افق دیدگانت کوتاه بوده ...

پسر : چنین نبوده ، من جز تو نخواسته ام ...

زمین ( آشیق )  : اگر چنین بود که روزگار من این نبود ...

پسر : تو از چه شکایت داری آخر ...

زمین ( آشیق )  : سرخی رویم کافی نیست تا شاکیترین شاکی عصر باشم ؟؟؟

پسر : سرخی رویت !!!!؟؟؟؟؟

زمین ( آشیق )  : آن دم که چشم بر جهان زمین گشودی  و زمین به آغوش کشیدی ، من چنین سرخ بودم و ارغوانی ؟

پسر : آه ، هرگز ...

زمین ( آشیق )  : مگر نه آنکه سبزترین سبزیهای هستی از آن من بود ؟

پسر : آری ...

زمین ( آشیق )  : نپرسیده ای از خود چه بر این بینوا بگذشته به این سالیان کوتاه ؟

پسر : آه ، هرگز مجال  این سوال نداشتم ...

زمین ( آشیق )  : پس اگر نپرسیده ای ، نام این جز جرم چه می تواند باشد سی ساله جوان برنا ؟؟؟

پسر : بر هر چه جز خشم تو تواناییم هست ، نامهربان مباش با من ، این لرزش دست از لرزش دل است و لرزش جان ...

زمین ( آشیق )  : لرزش دل من را چه کسی خواهد دید ؟؟؟ بسیار مهربان بوده ام با تو ، بسیار ...

پسر : بوده ای که بر نبودنت شوریده ام عزیز ...                                                                                                               3

زمین ( آشیق )  : دیگر نخواهم بود ...

پسر : آه ...

زمین ( آشیق )  : دیگر نخواهم بود ،،، نه دلیلی بر شکیبایی دارم و نه برهانی بر داشتن امید ...

پسر : ناامیدم مکن ...

زمین ( آشیق )  : باید جدا شد ...

پسر : وای وای وای ،،،،،،،،،،،،،، وای بر این دم ،،، چه می گویی ،،، چه می گویی  زمین مهربان من ...

زمین ( آشیق )  : همان که شنیدی ...

پسر : جز آغوش تو و جز بازی چه دارم توشه که تو دم از جدایی میزنی ؟؟؟ اگر چنین شود من خواهم مرد ...

زمین ( آشیق )  : نخواهی مرد ،،، جز جدایی چاره ای  دیگر نیست ...

پسر : آخر چرا ؟

زمین ( آشیق )  : مگر نمی بینی ؟! درونم درد ، برونم درد ، جهانم درد ،،، چهار سوی وجودم درد ،،، چه ها کرده ای با من ؟ چه ها ؟؟؟؟

                     به این همه سال جز خون جگر خوردن چه داشته ام ،،، هان ؟! بگو !!! بگو ،،، تو جز بازی چه داشته ای ؟؟؟ هان ؟! تو

                     ساکتی اما من نخواهم بود ،،، به این همه سال هر بلایی از هر طرف که آمدن گرفت خویشتن را سپری کردم بر بلا تا تو

                     آسوده باشی ،،، چه زخمهایی که بر تنم نشست و چه تیرهایی که بر قلبم ،،، و من به این همه سال دلخوش بودم به تو ،،،

                     تویی که بر دامنم پرورده بودم و بر بزرگ شدنت شاهد ،،، و برنایی تو آرزویی شد بر این تن خسته ، تا ، به جوانی تو

                    خستگی به تنم جاودانه نماند و تو بار امانت به منزل رسانی و مرا  رهایم کنی چون رهایی نخستین به سحرگاه آفرینشم و

                    خود بدانجایی ره سپاری که از آنجایی  ،،،،،،،،،،،،،، دریغ ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، دریغ که تو ندانستی ،،،،،،،،،،،، دریغ بر

                      تو که هیچ نفهمیدی و هیچ نشدی ، جز خوابی و خیال پوچی و تنها یک بازی و سرخوشی و دیگر هیچ  ...

پسر : تو مرا چنین تربیت کردی ، نکردی ؟

زمین ( آشیق )  : چه کم گذاشتم ؟ تمامی سبزی جان خود ندادم به سبزینه زدن جوانه های جان تو ؟

پسر : آری چنین بود  اما ...

زمین ( آشیق )  : اما چه ؟

پسر : اما نگفتی چه بایدم کرد از برای تو و خویشتنم ، گفتی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ گفتی که من نکردم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ سکوتی از

        تو برابر سکوت پیشین من ...

زمین ( آشیق )  : نگفتم ، نگفتم ،،،،،  نتوانستم بگویم که تو کودکی بیش نبودی و من توان انجام کاری در تو ندیدم ، ، ، و دیگرانی از جنس

                     تو دیدم همه به سرخی خون تشنه و نخواستم تو چنان شوی و جز سبزگونه بودن از برای تو نخواستم ،، دریغ اما آنچه

                     نخواستم شد و آنچه خواستم هرگز   ...

پسر : آه اگر تو می خواستی ...

زمین ( آشیق )  : اینک می خواهم ...

پسر : من اما هیچ نمی دانم ...

زمین ( آشیق )  : چاره ای نیست ، باید جدا شد از هم ...

پسر : من اینک به تو عادتی ترک ناشدنی دارم  ...

زمین ( آشیق )  : دیگر رمقی ندارم و نایی ،،، سبزینه ای ندارم به جانم ، اینک جز سرخی تن هیچ ندارم که گرسنگی تو با آن به سرآورم ،

                      آبهایم همه تلخند و بد بو ،،، باید جدا شد از هم ...

پسر : کاش می گفتی بر من که این سرخی تن چه کس بر تو آورده ، شاید به ستیزی  با او بتوانم از فزونی این سرخ رنگی رهایت کنم ...

زمین ( آشیق )  : آه ،،،،،،،،، ستیز ، ستیز ، ستیز ،،،،،،،،،،، این همه سال جز این ندیدم و جز این نشنیدم از آدمیزادگان ،،،،، ستیز آدمیان

                      با من چنین کرد ،،، با من از ستیز مگوی که شنیدن نتوانم ، چه سرخیها که از ستیزشان بر دلم و جانم مانده ،،، ستیزی

                      که ارمغان دیوکی بود بد ذات و بدنهاد  و نام آن بازی  ...

پسر : با آن دیوک به گفتگو خواهم نشست اگر نامش باز گویی تا ببرد ارمغان بدیمن خود را با خویش  ...

زمین ( آشیق )  : او را با هیچ آدمیزاده ای سخنی از بهر گفتن و شنیدن نیست به صداقت و راستی ،،،،،،، سیه دل دیو تک چشم همان مانده

                      است که در ازل چنان بود ، پر فریب و حیله گر ،،، و تو او را به فریبی که دارد نخواهی شناخت ...

پسر : پس اگر نتوان او را شناخت و در دل سیاهش راهی به مهر گشود چاره درد تو چه خواهد بود ...

زمین ( آشیق )  : باید جدا شد از هم ...

پسر : چاره ام نگفتی ...

زمین ( آشیق )  : گفتم ...

پسر : فقط گفتی جدایی ...

زمین ( آشیق ) : چاره ام پس جداییست ،،، اگر ،  اگر تو بخواهی ...

پسر : فرصتم که خواهی داد تا آماده چنین کاری شوم  ...

زمین ( آشیق )  : هیچ ...

پسر : آمادگی می بایدم ...

زمین ( آشیق )  : باید راهی شوی ...

پسر : کجا ؟

زمین ( آشیق )  : به سرچشمه سبز اندیشه ها ، ، ، سرچشمه نوشانوش ...

پسر : از برای چه ؟

زمین ( آشیق )  : اگر خیال بازگشتن به سر داشته باشی و شوق دیدار دوباره من در دل  به آن سرچشمه درمان درد بی درمان من راهی

                      خواهی یافت در شبی که ماه چهاردهمین شب طلوع خود را بی حضور تیره ابری بر آسمان آغاز کرده باشد ،،،،،،،،، 4

                       و این زمانیست که گرگی تنها زوزه سر دهد از برای رهایی از درد جدایی ،،، داروی سرسبزی زمینت آنجاست ...

پسر : و اگر نتوانم ؟ اگر ماه تابان بماند بر پشت ابری سیاهرنگ و تیره ؟؟؟

زمین ( آشیق )  : پایان چهلمین روز جدایی ما ، من همچون آتشفشانی داغ از هم خواهم پاشید و جسمم دو قسم خواهد شد ...

پسر : اولین روز این چله کی خواهد بود ؟

زمین ( آشیق )  : فردا ...

پسر : مهلتی بیشم بخش ...

زمین ( آشیق )  : تا سرخی من تنت نگرفته دور شو ...

پسر : من  مهلتی ...

زمین ( آشیق )  : تو خواهی رفت ،،،،،، اما ،،، به راه پر نشیب و فرازت حذر کن از حرامیان سگ صفت  آن دیوبددل که رهایت نخواهند

                      کرد ...

پسر : راهنمایم که خواهد بود ؟؟؟

زمین ( آشیق )  : شعله آتشی راستین از آنگونه که تمامی وجودش از جنس نور است نه آتشی که دیوک بد خواه دارد به دل و جز سوختن و

                     سوزاندن از آن بهره ای نمیگیرد ،،، و شعله ور کردن این نور با نوازش سازیست که نوای آن ساز جانت را به نورعشق

                      بپیوندد ،،، و ساز به امانت  بر بالای  کوه قاف به انتظار دستان نوازشگر نوازنده خویش است تا همنوا با زوزه گرگ

                      تنها ماه پنهان به رقص شوق آورد تا او برآید به آسمان از پشت ابرهای تیره و تار  ...

پسر : و راه قله قاف ؟؟؟

زمین ( آشیق )  : راه رسیدن بدان از عاشق  عارف  بپرس  ، آنکه ساز از آن اوست  ......

پسر : و اگر نیابمش ؟؟؟

زمین ( آشیق ) : از آسمان بخواه ...

پسر : تو با من از راه بگوی  پیش از آنکه جدا شویم به تلخی از هم ...

زمین ( آشیق )  : من از راه هیچ نمی دانم  ...

پسر : وای ، وای بر من و بر تو ،  آخر نشانی از راه  باز گوی تا راه به بیراهه نبرم  ...

زمین ( آشیق )  : دور شو ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، دور شو ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، دور شو که سرخی جانم سراپای وجودم را به لرزه آورده

                      است و اگر نشتابی و دوای دردم نیاوری در پس این لرزش جان جدایی وجودم از هم را خواهی دید ،،، دور شو  ...

سیاهی  . 

نور   .

پسر به این سو و آنسو میدود  .

پسر : چه تنهایم و بی کس و سرگردان ،،، نه نوای دلنشین آنکه به زیبایی میخواند و نه آنکه دخترکی بود خوش  و  نه کس دیگرم به این

         گاه تنهایی ...

آشیقی با سازی در دست می گذرد ، آرام آرام و برای خودش میخواند .

 دختر ( دیو ) وارد شده و با دیدن آشیق خود را پنهان می کند . صدای پارس سگان .

آشیق : کران تا بکران این هستی را هزاران بار رفته ام و آمده ام و اینک فهمیده ام که آنکه به این جهان پرهیاهو رهایم نموده ، به خود

         واگذاشته مرا تا خویش بیابم راه رسیدنم را به آن دمی و آن سرزمینی که آرامش و داروی دردها آنجاست ...

پسر : کیستی تو ؟

آشیق : عارفم .................................................................................................

پسر : آنکه به گاه خواب و بیداریم صدایش شنیده بودم ؟؟؟

آشیق : شاید ...

پسر : خاموش نمان عارف ،،، هزاران پرسش بی پاسخم را جوابی ده که هیچ نمی دانم  ،،، نوای دلنشینی که من شنیده ام و هوش از من

        برده بود از آن توست ؟؟؟

آشیق : گفتم شاید ،،، با تو از چه بگویم ؟؟؟

پسر : از آن راهی که مرا به سرچشمه نوشانوش برد تا زخمه برزنم برساز خوشبختی خویش و زمین خویشم  که درد جدایی دارم به دل ...

آشیق : در دلت اگر ایمانی به رهایی باشد به آن نغمه عاشقانه خواهی رسید که تو را و دردهای تو را و دردهای زمین تو را دوایی باشد و

         آرامش جانت و جهانت ...

پسر : با من از آن نغمه عاشقانه  باز گوی ای بزرگ ...

آشیق : دلت که به آن ساز رسد زبانت بی هیچ تلاشی باز خواهدش گفت  ترانه رهایی را ...

پسر : اگر تا چهل روز نتوانم  درمانی بیابم دردهای زمینم را  ، دو قسم خواهد شد ...

آشیق : پس نمان و برو تا بدان برسی  ...

پسر : و نشانه آن راه که به ساز رساندم  ؟؟؟                                                                                                                   5

آشیق : راهی شدن  در حیرانی روح و هوشیاری جان   ...

پسر : حیرانی و هوشیاری ؟؟؟ چگونه این دو با هم به یکجا باشند ...

آشیق : با چشمانی باز در حیرانی غرقه شدن و رفتن بسوی نور تو را راهی سرچشمه نوشانوش می نماید ...

پسر : چگونه بدانم راه را درست می روم ؟؟؟

آشیق : با نزدیک شدنت به قله قاف که چشمه آنجاست زوزه گرگی خواهی شنید ،،، به بیراهه گر رفتی نشانه ای از آن صدا نخواهد بود و

         پارس سگهای دیو تک چشم  دیوانه ات خواهد نمود ...

پسر : آه آری ، زمینم از دیوکی گفت تک چشم ...

آشیق : بپرهیز از او ...

پسر : دیگر ...

آشیق  : اگر بپرهیزی از او و روح خود به او ندهی راه خود خواهی یافت به بیراهه های بیشمار او ...

پسر : روحم را نخواهم فروخت به هر آنکه خواهان آن باشد  ...

آشیق : نمان و برو ،،، که گر بمانی جز مانداب هیچ نخواهی بود ،،، پیشتر از آنکه به سرچشمه رسی باید دریایی شوی ،،، نمان ، برو ...

آشیق رفته است .

پسر می خواهد به دنبال او برود ، نوری از طرف آشیق مانع از رفتن پسر بدنبال آشیق می شود .

صدای آشیق از دور : تا خود همچون نور نباشی پای بر جای پای عارفان نخواهی توانست گذاشت  .............................

پسر : آه باز هم تنهایی و من  و خیال این خواب  ،،، کاش بیداریم نیز چون تو کسی داشت ،،، اینک اما تنهایم و بی کس ،،،،،،، همدمی نیز

         نیست تا با او باشم و از او کمک بگیرم ،،،،،،،،،،،،،،، دوست !!!!! من دوستی داشتم ،،، آری دوستی داشتم ،،، بایدبیابمش ،،، آری

         باید بیابمش ،،، آه موی او  ...

پسر مویی را آتش میزند . دختر ( دیو ) پیدایش می شود . صدای پارس سگان .

پسر : آه صدای پارس سگان و آمدن دوستم از دور با هم  !!!!! شاید احتیاط لازمم شد ...

دختر ( دیو ) : تو نیز به زمزمه روی آورده ای دوست من ؟؟؟

پسر : آه  آمدی ؟

دختر ( دیو ) : نمی آمدم دوستی را از دست می دادم که نمی خواستم اینگونه باشد دلکم  ،،، بایکی دیدمت ...

پسر : نشانه قله قاف از او پرسیدم ...

دختر ( دیو ) : چه گفت از قله قاف و راه رسیدن به آن ؟؟؟

پسر : نمی دانست ،،، گفت خود باید به آن برسم ، باور کن ،،،،،،،،،،، تنها و دلتنگم و راه را نیز نمی دانم از کجا آغاز کنم ، کمکم خواهی

        کرد ؟؟؟

دختر ( دیو ) : همچون قبل آری ،،، میخواهی به تماشای راه برویم ،،، هم تماشا ، هم بازی ،،،  با قصه خورشید که با تو خواهم گفت به

                   راه ...

پسر : تماشای راه ؟؟؟ !!!! راه را تا انتها باید بروم ...

دختر (دیو ) : فرصت بسیار است ،،،،،،،،،،،،، برویم تا قصه خورشید بگویمت که چه خوش نوایی داشت ، از آنگونه نواهایی که پیشتر

                 گفته بودمت   ...

سیاهی .

نور .

صدای آواز گرم دخترکی از دور . پسر صدا را شنیده است ، می جوید .

خورشید ( دختر ) با لباسی سرخرنگ بر سکوی بلند روبروی پارچه زرد ایستاده است و ترانه می خواند  و موی سرش را شانه میکند . پسر به او رسیده است .

خورشید ( دختر ) : صدای پایی به این خلوت بی همنشین ؟!!!!! راه گم کرده ای است بیشک ...

پسر : تمامی این  راه به جستجوی صدایی آمدم که هوشم از سر برده بود اینک دیده بر رویی می گشایم که چون خورشیدی فروزان است و

         من در عجبم از گفته تو که راه گم کرده ام می خوانی و خورشید رویت بی هیچ شکی راه نشان ده بیشمار کسان بوده به روشنایی

        بی غروبش  ...

خورشید ( دختر ) : آه چه زیبا سخن می گویی ، شانه زرنشانم افتاد از دستم به لرزش  جانم از این نوای دلنشین ...

پسر : گر سخن گفتن من نیک باشد از آن تو نهایت نیکی هاست ،،، دوستی گفت دلنشینتر از صحبت تو هرگز نخواهم شنید  ...

خورشید ( دختر ) : گرد راه است بر رخسارت یا خستگی چنین ماه گونت نموده ...

پسر : اگر بگویم دیدار تو چنینم کرد باورم خواهی کرد ؟

خورشید ( دختر ) : آه ، شرم بر چهره ام نشست ،،،  دست خویشم نیست ، خورشید جز آتش و عطش چه دارد ، هیچ ...

پسر : آه ، نه ،،، منظور نه این بود که بر دل تو بدی آورد ،،، خواستم از زیباییت بگویم که دلم به لرزه آورد...

خورشید ( دختر ) :  آه تو ازعشق سخن می گویی ؟؟؟                                                                                                         6

پسر : عشق !!!

خورشید ( دختر ) : آنکه گفتی نامش اینست ..

پسر : اگر لرزش دل نامش عشق باشد ، آری  از عشق می گویمت ...

خورشید ( دختر ) : از آن چه میدانی ؟

پسر : لرزش دلم ...

خورشید ( دختر ) : عشق کششیست از دوست  ، بی آنکه بخواهی بسویش روان شوی ...

پسر : من به چنین حالی بسوی  صدایی آمدم ...

خورشید ( دختر ) : پس رنگ رخساره ات از عشق است ....

پسر : آری انگار  ...

خورشید ( دختر ) : آه ، خوشا بحال آنکه تو او را به عشق در دل سکنی داده ای ...

پسر : از چه خوش بر او ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : از آنکه لایق  عشق   چون تویی بوده ...

پسر : اگر آنکه ترانه ای بر لب داشت تو باشی عشق من تویی ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : آه ...

پسر : رنجیده کردمت از خود ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : باورم نیست ...

پسر : گستاخیم ببخشا ...

خورشید ( دختر ) : از چه زبان به عذر گشوده ای ،،، تو مرا به این کلامت به آسمان بردی ...

پسر : خورشید خود در آسمانهاست ...

خورشید ( دختر ) : گاهی نیز رفته بر پشت کوهی ...

پسر : آه ، بدین تاریکی به چه کار می آید دیدگان آدمی ، کجا پنهان شدی که چنین تاریک شد ...

خورشید ( دختر ) : اگر شوق دیدار چون تویی عاشق نباشد بر آسمان بودنم از چیست ...

پسر : چگونه خود را به آن مقامی ببینم که خورشید عاشقم گشته ...

خورشید ( دختر ) : نمی خواهی گفتار رها کنی و مرا بجویی ...

پسر : ترسم از این است که به وصالت آتشت در جانم افتد و خاکستری بیش از این جان بیمقدارم نماند ...

خورشید ( دختر ) : گر کلامت زعشق لافی و یاوه ای نیست  و تمنای آن به دل داری مهراس ...

پسر : لاف و یاوه نیست عشق من بر چون تو خورشیدی فروزان ...

خورشید ( دختر ) : پس از چه مانده ای مردد ؟

پسر : اگر بسوزم و نمانم ؟

خورشید ( دختر ) : اگر تو خود را در میانه میجویی پس عشقت به تمام نیست ...

پسر : و اگر بسوزم و نمانم که هیچ خواهم شد ...

خورشید ( دختر ) : اما در حضور محبوب ...

پسر : و آن حضور ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : گفتنی نیست ، دریاب  ...

پسر : من آنرا خواهانم ...

خورشید ( دختر ) : پس  مرا به جان بجوی  ...

پسر : تمنای  چون تویی  دارد این دلم ،،،  کجایی تا بجویمت ای محبوبه من ...

خورشید ( دختر ) : به پشت کوهی پنهانم ...

پسر : کدامین کوه ؟

خورشید ( دختر ) : می گویند نامش قاف است ،،، اگر بازیت ندهم با نام قاف هوای چشمه می کند دلت دوباره  ...

پسر : اولین جمله ات شنیدم و دومی نه ،،، کدامین سو بجویمش این قله قاف را  که از پی یافتنش روانم ؟

خورشید ( دختر ) : بجویی خواهی یافت مرا تا بدانجا برمت  ...

پسر : کششت اگر نگیری از من بیخود از خود غرق در آن کشیدن تو بسویت خواهم آمد ...

خورشید ( دختر ) : فروغی از من ترا می رسد این دم ...

پسر : آه اگر این فروغیست از جمال فروزان تو چون رسم چه ها از تو خواهم دید ...

خورشید ( دختر ) : دستانت را به تمنایم از هم بگشا ...

پسر : تمامی دستگیره ها را از برای گرفتن تو رها می کنم ...

خورشید ( دختر ) : چشمانت جز جمال من نبیند ...

پسر : چگونه جز تو خواهد دید که تو تمامی افق دیدگانم را فرا گرفته ای ...

خورشید ( دختر ) : دلت ...

پسر : بی هیچ یادی از غیر همه در تمنای توست ...

خورشید ( دختر ) : تو مرا خواهی دید ...

پسر : من تو را خواهم دید ...

خورشید ( دختر ) : تو مرا خواهی خواست ...

پسر : من تو را خواهم خواست ...

خورشید ( دختر ) : و جانت ...                                                                                                                                       7

پسر :  با تو دیگر جانی برای من نمامده ...

خورشید ( دختر ) : مرا در برگیر و در من رها شو ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، عشق  را به خاطر آور ،،،،،،،،،،،،، تو در

                        من و من در توام اینک ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، تو تمامی خواستنی و من نیز به تمامی خواستنم ،،،،،،،،،،،،،، تو رها شده

                            از خود آرام آرام تمامی بودنت را به من خواهی داد ،،،،،،،،،،،،،،،، تو هیچ خواهی شد و من روح تو را با نوازش

                            سرانگشتان ساحرم از تن سوخته ات جدا می کنم و از آن خود می کنم ..............................................

صدای پارس سگان که اوج گرفته است . پسر هراسناک و مردد از پا به پای خورشید رفتن باز می ماند .

پسر : آتشت را به جان می خرم و دم بر نمی آورم اما از چه تو خواهان روح منی ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : مرا بدان نیاز است تا من تو باشم و تو من ...

پسر : آتشت خاکسترم می کند و تو من می شوی و من بی روحم هیچ ...

خورشید ( دختر ) : این باور توست که سراب است و اصل آنست که من گفتمت ...

صدای پارس سگان .

پسر : سراب را می بینم و عطش جانم را که نه آتشی چون تو  شده ام و نه خود برجای مانده ام و تو را می بینم که نه نور که آتشی ...

خورشید ( دختر ) : وای بر تو !!!!!!!!!!!!!!!!!! از چه گریز راهی می جویی ؟؟؟؟؟؟؟؟ این چه عشقیست که تو تمامی خود را نمی توانی به

                        پای محبوبه خود قربانی او سازی ؟؟؟؟ کجا اینسان به بی توجهی خود   کار گرفتن روحت را به تاخیر انداختی ؟؟؟؟؟؟

صدای پارس سگان .

پسر : دریا ،،، دریا ،،، دریایی مرا می باید تا رهایی ام دهد از این آتش ...

خورشید ( دختر ) : چه میکنی ؟؟؟ این چه احوالیست ترا ؟؟؟ از چه چون دیوانگان می نگری بر من ، منی که تمامی دیوانگان دیوانگی از

                        سحر و فسون من دارند ،،، آه این چنین به خشم منگر در من !!! کجاست آن عشق تو که دم از آن میزدی با من ؟؟؟؟؟؟

پسر : باید بگریزم از تو ،،،  با تو بودن مرا با دادن روحم به هیچ شدن می خواند ...

خورشید ( دختر ) : تو هرگز نخواهی توانست از من بگریزی که من به عشقم فسونت کرده ام ...

پسر : پیشتر از گریختنم از دست تو فسونت بر باد خواهم داد و طلسمت خواهم شکست  اگر بندی بر رفتنم شود ...

خورشید ( دختر ) :  اگر نخواهی گستاخی نگاهت را به مهر مبدل کنی من نیز به سحر و جادوی تازه ای به بازیت خواهم گرفت تا نتوانی

                         تا ابد نیز خود از دیگری بازشناسی  ،،،،،،،،،،،،،،،  در خود به صلیبت خواهم کشاند ...

صدای فریاد پسر و غرشهای خورشید ( دختر )  . صدای پارس سگان .

خورشید ( دختر )  در نورهایی به رنگهای مختلف  بدور او میرقصد ،  پسر بر روی سکوی سرخ وسط به شکل یک صلیب دراز میکشد ،  خورشید ( دختر )  پسر را چون حیوانی دست آموز می چرخاند و می گرداند ، خورشید ( دختر )  از پسر روحش را طلب می کند ، پسر از دادنش خودداری میکند .

پسر : دستگیری نخواهدم بود در این آتش ؟؟؟

خورشید ( دختر ) : من جز سوختن و بر باد دادن خاکستر و جز فسون و افسانه و سحرهیچ نمی دانم ،،، هیچ ...

پسر : و من از آتش کین تو به تیرگی ها و سایه ها پناه خواهم برد به ناگزیری خویشم ...

پسر از دست خورشید ( دختر )  می گریزد . خورشید ( دختر )  به جستجوی پسر خارج می شود .

پسر ناامید و درمانده و سرگردان است  ، روبروی پارچه آبی و پشت به تماشاگران می نشیند  .

پسر : زمین مرا بی کرده جرمی ازخویش براندومن اینک مانده بی پناه در این سرگردانی خویشم ،،، به آبی آسمان رو آورده ام شاید از کرم

        آسمانیش راهی بر من بینوا بگشاید به این دم بیچارگیم ،،،،،،،،،، ای تو در اوج آخرین افق دیده ها ، ای تو انتهای پرواز جای خیال

        بلندپروازان سرخوش عاشق ، ای آسمان پر ستاره ، ای باشکوه ،،، بر من بی راه به نشانه ای از اختران پر فروغت راهی بگشا ،،،،

        وای بر من اگر تو چنین ناجوانمردانه روی در نقاب ابرهای تیره کشانی و من بمانم بر این تمنای بی سرانجام خویش بی پاسخی  ،،،

        راهی بنمای بر من ای بلند آسمان آسمانی ،،،،، در خویشم ناله ها می بینم و دردم را با تو بازمیگویم که جز تو سرپناهی نمیدانم و

        نمی شناسم ،،،،،، آی آخرین اوج ، آی انتهای افق ، آی وسیع با من دردمند بینوا حرفی نخواهی گفت از کرم ؟؟؟ راه بدان قله نوش

        و قله قاف نوشانوش از کدامین معبر ناشناخته آغاز می باید کنم که هیچ نمیدانم از راه و از بیراهه  ،،،،،،،،،،،،،،،،،،، پاسخم نمیدهی

        ،،، آخر به کدامین گناهم چنین سزاوار عذاب تو گشته ام ؟؟؟ اگر تو با من بر سر مهر نباشی من نیز روی از تو برخواهم گرداند ...

پسر آرام آرام  به خواب می رود .

عقاب ( آشیق ) در خواب پسر می گذرد .

پسر ( ماه ) بر روی سکوی بلند  روبروی پارچه سفید نشسته است   .                                                                                 8

عقاب ( آشیق )  بر روی تاب نشسته و تاب در نوسان است .

پسر ( ماه )  : صدای  بال پرواز پرنده ای به این خواب و بیداری  بی همنشین ؟!!!!! باید بدانم از چه اینجاست ...

پسر پنهان می شود .

عقاب ( آشیق )  : آه از این شب تاریک ،،، نه نوری به سویی که راهنمایم باشد و نه کورسوی چراغی که خیالم خوش کند به دیداری  ،،،

                      تا دیده میبیند سیاهی و سیاهیست  ،،،،، در این سیاهی محض از کدامین سو روم که از هر راهی بروم عاقبتش نمیدانم

                      کجاست ،،،،، آی ، آهای ، هر که صدای این تنهای راه گم کرده می شنود به هایم هویی بگوید که سخت نیاز دارم به

                      شنیدن آوایی از کس ،،،،،،،،، آهای ،،،،،، از آدمیان که صدایی نمی شنوم ، از غیر آدمیان نیست آنکه جوابی دهد فریاد

                      بی پاسخم را ؟ آهای ، صدایی برنخواهد خواست از هیچ وجودی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ آی  چه کس  

                      از راه آسمان می داند که با من باز گویدش  ...............................

پسر برای شنیدن بهتر از پنهان جای بیرون می آید  ،،، عقاب ( آشیق ) متوجه حضور کسی می شود .

پسر ( ماه )  : دور شو .............

عقاب ( آشیق )  : آه ، کیستی همچون ماهی پنهان شده در پس ابری ...

پسر ( ماه )  : همان که گفتی ، چه می خواهی ...

عقاب ( آشیق )  : از پشت ابر بیرون نخواهی آمد ؟

پسر ( ماه )  : گفتم چه می خواهی ؟

عقاب ( آشیق )  : همان که گفتم ...

پسر  : و بعد از آن ...

عقاب ( آشیق )  : به این لحظه ام جز دیداری به خیال پریشانم چیزکی نیست  تا سوالی پرسم و راهی شوم ...

پسر ( ماه )  : دیداری و سوالی ؟!!!!!!

عقاب ( آشیق )  : آری ...

پسر ( ماه )  : دیگر ؟

عقاب ( آشیق )  : گفتم که هیچ ...

پسر ( ماه )  : پس آن دیدار و سوال راه خود خواهی گرفت و خواهی رفت ، بی هیچ گفتگویی ...

عقاب ( آشیق )  : در این تنهایی ام آرزوی دیداری داشته ام و اینک برآورده میشود این آرزو ،، اگر چه این دیدار چند پلک بر هم زدنی

                      بیش نباشد و گفتگویم جز سوالی ...

پسر ( ماه )  : این من ،،،،،، و سوال تو ؟؟؟

عقاب ( آشیق )  : آه ، ، ، چگونه باور کنم به این جسم نحیف تو جانی باقیست ...

پسر ( ماه ) : سوالت این بود ؟؟؟

عقاب ( آشیق )  : تا دیدمت راه نابلدی خویشم فراموشم شد به رحمی که دلم بر تو آورد ...

پسر ( ماه )  : تا به فحشی بدرقه ات نکرده ام  سوال خویش باز گوی و برو ...

عقاب ( آشیق )  : نمی توانم ...

پسر ( ماه )  : آخر چرا ؟

عقاب ( آشیق )  : هیچ در آینه ای دیده ای رخسار بی روح خود را که همچون ماهیست بی فروغ در پس مه و ابر؟

پسر ( ماه )  : مگو ،،،،،،،،،،، از ماه هیچ مگو ...

عقاب ( آشیق )  : از ماه ؟!!!

پسر ( ماه )  : من از دیدن خویشم لبریز می شوم از تنفر بی پایان  ...

عقاب ( آشیق )  : آخر چرا ؟

پسر ( ماه )  :  گریزانم از همه ...

عقاب ( آشیق )  : حتی خویشتن ؟

پسر ( ماه )  : آری ، آری ، آری ...

عقاب ( آشیق )  : آخر چرا ؟؟؟

پسر ( ماه ) : به دروغ لافزنی جدا شدم از جان خویش و اینک چون جسمی بی روح اینجا به کنج خلوتم حسرت دیروزم میخورم  به

                 روزگاری که نه خواب بودنش را میدانم و نه بیدار بودنش را  ...

عقاب ( آشیق ) : آه ...                                                                                                                                                9

پسر ( ماه ) : فریب خورده ام و تنها ...

عقاب ( آشیق )  : تو زیبایی ،،، به وصف شاعران تمامی روزگاران از تو حدیثها آمده است به دلربایی و ...

پسر ( ماه )  : نمی خواهم شنید ،،، قصه خورشید گفت با من دوستی و من خود ماهی شدم به قصه ها ،،، وصف شاعران و قصه نمیخواهم

                 شنید  ،،،،،،،، برو ...

عقاب ( آشیق ) : شاید او دوست نبود ؟؟؟

پسر ( ماه ) : نمی دانم  ،،، برو ...

عقاب ( آشیق )  : اگر بمانم می توانم قصه دردهای تو بشنوم ...

پسر ( ماه )  : قصه تلخ دردهای من شنیدن ندارد ...

عقاب ( آشیق )  : گفتن که دارد ،،،،،،،،، سبکترت نمی کند گفتن آن ؟

پسر ( ماه )  : و تو را چه می رسد از این گفتن و شنیدن ؟

عقاب ( آشیق )  : مرا چه می رسد ؟؟؟!!!!

پسر ( ماه )  : به این هستی ندیدم اعمال کسان  از برای رسیدن بر نفعی نباشد ...

عقاب ( آشیق )  : شاید اما ...

پسر ( ماه )  :  دلیلت چه می تواند باشد جز آنکه تو نیز نفعی می طلبی  ؟

عقاب ( آشیق )  : من عقابی بلند پروازم اما اینک تنهایم و راه آسمان گم کرده ام ،،،  شاید تو از راه چیزکی بدانی   ...

پسر ( ماه )  :  من تنهای در بن بست باید تو را از تنهایی در آورم و راهی نشانت دهم   ؟؟؟!!!!!!!  خب ، برای تو نفع اندکی هم نیست ...

عقاب ( آشیق )  : تو نیز تنهایی ؟؟؟

پسر ( ماه ) : تنهاتر از تو ...

عقاب ( آشیق ) : پس از چه نخواستی از من تا تنهائیت را پر کنم ...

پسر ( ماه )  : من از کسی نمیخواهم تنهائیم را پر کند و اگر هم می خواستم این را به روشنی باز می گفتم با او ، نه آنکه قصدم این باشد و

                  نمود عملم غیر از این ،،، به تمامی نوشته ها و تجربه ها نام این فریب است  ،،، و تو به این ریا تنهایی را از خود دور

                  کردن می خواستی ، نه ؟؟؟؟؟؟؟؟ با منتی بر من که چه ؟ که قصدت شنیدن قصه منست تا من به گفتنش سبکتر شوم  !!!

عقاب ( آشیق )  : تو بیش از آنکه گمان می بردم بدبینی ...

پسر ( ماه )  : آری ،،، و این بدبینی ریشه کرده در تمامی وجود من از تجربه هایم می آید ...

عقاب ( آشیق )  : می توان فهمید ...

پسر ( ماه )  : حال که فهمیدی برو ...

عقاب ( آشیق )  : شاید درمانی داشته باشد این درد تو ؟؟؟

پسر ( ماه )  : اگر درمانی بود به جایی که دردی را مداوا کند من آن را از برای درمان دردهای زمین می بردم که درد او بالاترین دردها و

                  و نهایت زجرکشیدنهاست و درد من درد جدایی اوست  ...

عقاب ( آشیق )  : شاید برای او هم درمانی باشد ...

پسر ( ماه )  : شاید !!!!!!!!!!!! شاید !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! این شاید چندان امیدی در دل من برنمی انگیزد ...

عقاب ( آشیق )  : تو اینجا مانده ای بر پشت ابر ...

پسر ( ماه ) : می گویی چه کنم ؟؟؟

عقاب ( آشیق ) : اگر تو از پشت ابر بیرون آیی ، هم مرا راه پرواز میدهی و هم راه چشمه ای راروشن خواهی نمود که داروی درد

                     بیدرمان  زمین آنجاست ،،، خود نیز از این نابسامانی بن بست رهایی خواهی یافت ...

پسر ( ماه ) : یکبار بر دوستی اعتماد کردم و با او به بازی و شنیدن قصه رفتم و  دیدم جز فریبی بیش نبود ...

عقاب ( آشیق ) : آسمان را به شهادت میگیرم که فریبی در کلام من نیست ...

پسر ( ماه ) : دیرگاهیست از آسمان روی گرفته ام ...

عقاب ( آشیق )  : آسمان بی ماه   قهر کرده وجودی را می ماند که اشکهای حسرتش ستاره هایی  شده اند بی شماره  ...

پسر ( ماه )  : آسمان جز زاییدن و راندن ما هیچ ندانست که زمین چنان سرخ می شود از درد و من هر روزه  سفیدتر از دیروزم از نایی

                 که ندارد وجود بی نایم   ...

عقاب ( آشیق )  : زیبایی را آسمان به تو بخشوده از او بد مگوی  ...

پسر ( ماه )  : برو  ،،، هیچ نمی خواهم شنید ...

عقاب ( آشیق )  : کنارم بیا ،،، با هم از این پستو به آغوش آسمان خواهیم رفت ،،، چرخی و پروازی ،،، انتهای تنهایی تو و من  در اوج

                      آسمانها ، ، من بی نور راه آسمانها را نمیدانم  و تو با آمدنت طلوعی دوباره را تجربه خواهی کرد ، ، ، زمین چشم براه

                      است ...                                                                                                                                            10

پسر ( ماه )  : تو با زمین بوده ای  ؟؟؟!!!!!

عقاب ( آشیق )  : آری ، سرختر از پیش ، چشم براه آمدنی بود ، ، ، به دلش عشقی پایدار دیدم  ...

پسر ( ماه ) : یک بار یکی با من از طلوع عشق گفت و حیرانم نمود و چون به خود آمدم جز خاکستری از من دگر چیزی نمانده بود و او

                 خواهان روح من بود که بی آن دیگر مرا طلوعی نمی ماند برای فردایم   و من فریب را در کنار عشق دیدم ...

عقاب ( آشیق )  : دو روز دیگر چهل روز تمام است ، و تو نه درمانی از برای درد زمین می جویی  و نه از خویش پا بیرون مینهی ...

پسر ( ماه )  : آه ،،، شمارش روز و شب را از یاد برده بودم و اینک دو روزی بیش نمانده از فرصت چهل روزه ام !!!!

عقاب ( آشیق )  : فرصت من نیز انگار به پایان آمده ،،، باید راهی شوم ،،،،، چه میگویی ، بر آسمان نخواهی آمد به روشن کردن راهم ؟؟

پسر ( ماه )  : هیچ نمی دانم که منگم و گیج ،،، اگر من به آسمان آیم و آن گرگ به وقت موعود زوزه سر ندهد چه ؟؟؟

عقاب ( آشیق ) : تو کار خود کن ،،، تردید بر گفته های عارف مکن ...

پسر ( ماه ) : من کار خود کنم !!!!!!!!!!!

عقاب ( آشیق )  : من خواهم رفت ، تو نیز اگر رهایی از خود خواستی راهی شو ،،، در پس هیچ ابری  سعادت را به یادگار ننهاده اند ،،،

                      سعادت یافتن درمان درد دردمندان  است ،،، نوای دلنوازی به گوشم می رسد از دوردستها ، باید بروم ...

پسر ( ماه )  : از چه من نمی شنوم هیچ صدایی را ...

عقاب ( آشیق )  : اگر خواهان شنیدن صدای اویی بیرون آی از خود ...

پسر ( ماه ) : صدای سازی را اگر شنیدی بسویش پرواز کن  ، این کلام به یاد دارم ...

عقاب ( آشیق )  : تو خواهی ماند ؟؟؟

پسر ( ماه ) : هیچ نمی دانم ،،،،، برو ...

عقاب ( آشیق ) : بدرود ...

عقاب ( آشیق ) خارج می شود . پسر همچون گرگی به خود می پیچد و زوزه می کشد .

پسر از خواب می پرد .

پسر : و با من حیران کس نگفت که آنچه بر دیدگانم می گذرد به هر لحظه از بودنم به این جهان خاکی بیداریست یا خواب ، و آنچه میبینم

        و میشنوم خوابیست در بیداری یا خود بیداری است در خواب ،،، و اگر بیداریست چگونه بیداری است و اگر خواب است چگونه

        خوابیست  ،،،،،،،،،، من حیران را چه کس از چگونگی خویشم آگاه خواهدم کرد ، که انگار به خوابی روانم بسوی سرنوشت ؟ و چه

        کس از سرنوشت میداند،،، کاش این نوای خوش به من نزدیکتر میبود ، شاید او را خبری باشد از هشیاری و بیداری  ،،، به شاید دل

        نخواهم بست  و خود دست به کار خواهم شد که دیگر نایی از برای تحمل این شایدها نمانده مرا   ...

پسر می خواهد برود ، متوجه موی دختر ( دیو ) می شود ،،، مردد است ،،، پسر مویی را آتش می زند .

دختر ( دیو ) به رقص وارد می شود . صدای پارس سگان .

پس بر روی سکوی قرمز وسط می ایستد و زوزه می کشد .

دختر ( دیو )   : چه می کنی ؟

پسر : اگر آن گرگ نخواهد زوزه کشد و ماه نخواهد از پشت ابر تیره رخ بنمایاند ، من خویش هم چون گرگی زوزه سر خواهم داد و هم

         چون ماهی بر آسمان خواهم رفت ...

دختر ( دیو )   : خوابیست خوش ...

پسر : از خواب برخواهم خواست و به بیداری چنین خواهم کرد ...

دختر ( دیو )   : شاید به رویا و خواب بتوان چنین کرد اما به بیداری هرگز ...

پسر : چنان خواهم نمود و تو آنرا به تماشا خواهی نشست ...

دختر ( دیو )  : چگونه ؟؟؟

پسر شروع می کند به رفتن بسوی ساز .

پسر : شاید آن ساز و صاحب آن نوای دلکش و زیبا کمکی کند ...

دختر ( دیو ) : گفته بودمت که تا آنزمان که نخواهی بسوی آن ساز و آن صدا ره بسپاری دوست و همراه تو خواهم بود ، فراموش کرده ای  

                  چه شرطی داشته ایم ؟؟؟

پسر : به بازی و خوش بودن مشغولم نمودی و حال خسته ام از بازی ،  شاید این آخرین چاره من باشد ...

دختر ( دیو )  : گمان مبر به بیداری هم همچون خواب بتوان به آنچه دل می خواهد رسید ،،،،، بمان ...

پسر : نمی توانم ...

دختر ( دیو )  : می گویمت بمان ،،، بمان ،،،،، مرو ،،،،، بمان و شرطمان را فراموش مکن  ...

پسر : باید بروم ...                                                                                                                                                     11

دختر ( دیو )  : با تو می گویم بمان ،،، اگر گمان کرده ای به آن خواهی رسید باورت بر بطالتی است همیشگی ،،، بمان ...

پسر : زمین چشم انتظار است باید بروم ...

دختر ( دیو )  :  پس حال که چنین می خواهی مرا خواهی دید که چگونه آتشت خواهم بزد به خشمی که درون سینه دارم از کردار تو که

                   شرط نادیده میگیری و خواهان آنی که مرا خوش نمی آید  .....................................

پسر : تو را خوش نمی آید نه مرا ...

دختر ( دیو ) : این خوش آمدن  من است که تعیین کننده است  نه خوش آمدن تو ...

پسر : و من چکاره ام در این میان ...

دختر ( دیو ) : تا من هستم منم که خواهم گفت چه باشد و چه نباشد ...

پسر : این رسم دوستیست ؟؟؟

دختر ( دیو ) : تو شرطم زیر پا نهادی  پس دوستی معنایی ندارد ...

پسر : باید می آزمودمت  که به دوستی صادقی و قوانین آنرا محترم می شماری ...

دختر ( دیو ) : تو مرا امتحان میکردی ؟؟؟

پسر :  و تو به این امتحان ذات خود نشانم دادی ،،،،،،،،،،،، اینک میدانم به یقین بیدارم  و خواب رفته از من ،،، و میدانم تو فریبی بوده ای

         و من  رقاصه ای بدست تو ،،،،،،،،،،،،،،،،، چنین نخواهد ماند ،،، آنچه گفتم جامه عمل خواهد پوشید و من اینک بر اینکه بر چشمه

          نوشانوش راهی خواهم یافت ایمانی دارم خلل ناپذیر ...

دختر ( دیو ) : باهوشتر از آنی که گمان می کردم ...

پسر : اینک از راه من کناره گیر که زمینم منتظر است ...

دختر ( دیو )  : اگر توانستی بر من شکست آوری شاید به خواسته ات برسی اما شکست دادن من برای تو ممکن نخواهد بود ...

پسر : باید دید ...

دختر ( دیو )   رو در روی پسر می ایستد  . صدای پارس سگان که اوج می گیرد .

پسر بسوی ساز می رود .

صدای زوزه گرگی از دوردستها .

صدای آشیق که می خواند .

نور شدید .

                                                                                                                   پایان .