متن نمایشنامه: زائر ...

آدمها: زورعلی، دلخون، جن، پری و سیاهی .

                                                                                  تابلو اول.

                                                                                  صحنه هلال ماه.

                                                                                  سیاهی روی هلال ماه نشسته است.

سیاهی: تو، اوهوم با توام. انسان. اجازه بده دهنت رو از غبار ستاره‌ها و پلک هات رو از خماری ماه پاک کنم، آن دمی که چشم تو به من هست 

          رقص شیطانی پرچم قدرتم رو در اهتزاز ابدی می بینم. باور کن. کافیست دشمنت را بجویی و جنگت را برپا کنی! همین. جنگی در راه

          اندیشه هایت. من با تو خواهم بود. مهم نیست چه کسی پیروز شود، مهم اینه که چگونه بجنگی. یه تعداد حواری برا خودت انتخاب کن.

          انسان‌ها رو با تبدیل اونا به برده حواری خود کن. باید پیروز بشی. کی گفته باور کنی قدرت دروغه؟! اراده خودت رو به اراده جهان

          هستی تحمیل کن. خواست قدرت برای بازگشت به جاودانگی است. این حق شماست. تک تکتان. جاودانگی در سایه قدرت بدست

          اومدنیه. قدرت در سایه داشتن حواری بسیار. پیش بسوی جاودانگی.

                                                                                  تابلو دوم.

                                                                                  صحنه: کویر.

                                                                                  چاه خشکی در چپ صحنه و درختچه ی خشکیده ای در راست صحنه.                                                                                 

                                                                                  اندازه چاه و درختچه هر لحظه بیش تر و بیش تر می شود و تا انتهای نمایش

                                                                                  کل صحنه را پر می کند.

                                                                                  جن و پری در این زیاد شدن ها نقشی اساسی دارد.

                                                                                  زورعلی و دلخون متوجه حضور آنها و صحبت هایشان نیستند .

دلخون: چه بد بادیه این بی پیر.

زورعلی: چشام. سوزشش هیچ حالا. کورم انگار.

دلخون: زورعلی توئی؟

زورعلی: دلخون! هیچ وقت از دیدنت اینقدر خوشحال نبودم. بگیر دستم رو گمت نکنم حالا.

دلخون: یا دستگیر ضعفا خودت کمک کن.

جن: هنوز خدا رو دوست دارن؟!

پری: گورت رو گم کن تا بهشون نگفتم چقدر بدی تو.

جن: تو هم اینجائی موی دماغ.

زورعلی: یا ضامن آهو، مددی.

پری: کی؟

جن: بیشتر از تو از اینا دلگیر شدن حقمه.

دلخون: چه گرد و خاکیه اینجا ...

زورعلی: انگار پرتمون کرده باشن وسط بیابون.

جن: اشرف مخلوقات باشی و ندونی کجایی و چکاره ای؟!

دلخون: خوابید انگار باد لامصب.

زورعلی: برهوت. برهوت عظما. تا چشم ببینه خاک سرخ گرفته زیر پای آدم رو.

جن: گور بابای جنس خاکتون.

پری: بهتر از آتشن که.

دلخون: چیه این!

زورعلی: آتش. خاک کویر.

دلخون: وای خدا، وای. مرتع سبز دده ممدلی با بستن چشامم نیومد تو جلو چشام.                                                                          1

جن: باز خدا !!!

پری: تو کافری اونا چکار کنن.

زورعلی: کی باور کنه آخه وقتی برم و تعریف کنم براشون.

دلخون: ده متر بری اونورتر شدی همرنگ خاک. کسی پیدات نکنه هم عذری براش نیست ...

زورعلی: کجا قرار بود باشیم کجاییم حالا.

جن: لابد بهشت!؟

پری: نگی گم شدن ها.

دلخون: گم شدیم نه؟

جن: نه خونه خاله تونه.

پری: اوهوی نشنیدی چی گفتم بهت؟

زورعلی: این که گم شدیم حرفی توش نیست منتهی ...

دلخون: بقیه کجان؟

جن: خونه عموتون.

پری: ول کن اونا نیستی تو ...

زورعلی: صدای نفس نفس هاشم پشت گوشم بود. نیستن انگار.

دلخون: هاشم، مموش، حسین، مرتضی ...

زورعلی: کاظم، حسن، سید، مهدی ...

دلخون: کسی نمیشنفه صدای ما رو؟

زورعلی: کسی نیست اینورا؟

جن: مام که آدم نیستیم.

پری: نفهمیدی تا حالا؟

دلخون: تنهائیم.

زورعلی: ما دو تا.

دلخون: دو آدم بی کس و تنها.

جن: من هیچ تو کجای معادلات اینائی عمو؟

پری: گم شو بابا، اکبیری.

زورعلی: حتی جنم نیست تو این برهوت.

پری: تو رو گفت ها.

جن: نوبت تو هم می رسه پری خانم.

پری: خانم خودتی آقا جنه.

دلخون: ما گم شدیم یا اونا؟

زورعلی: راه مشخص شه شاید بتونم بگم.

دلخون: راه و ناراه این کجراهه مشخص نیست اصلا ...

زورعلی: خاک و خاک و خاک.

دلخون: هیچ راهی نیست؟

جن: آدم نبودین نشونتون داده بودم.

پری: راهتشون بذار، خودشون یه راهی پیدا ...

جن: عمرا بتونن پیدا کنن.                                                                                                                                              2

پری: بازم ربطی به تو نداره.

جن: همچنین به تو عمو، اما اینجائی.

زورعلی: اون چاهه؟

دلخون: کاش باشه.

زورعلی: هست.

دلخون: یا تشنه کربلا.

زورعلی: بکش بینم. باز زد جلو.

دلخون: نه شما بفرمایین!

زورعلی: گم شو بینم.

جن: گور بگورتونم بکنن ذاتتون اینه.

پری: خوبه خشکه حالا.

                                                                                  زورعلی و دلخون با هم درگیر شده اند.

                                                                                  تابلو سوم.

                                                                                  صحنه: رسپشن هتل.

دلخون: خب!

زورعلی: خب به جمالتون.

دلخون: آخرش چی؟

زورعلی: سلامتی. پاشین دیگه.

دلخون: نشستم. جامم خوبه.

زورعلی: دیگه نیست. جاتون.

دلخون: چقدر پر روئین شما؟ کی همچین وری زده؟

جن: رفت شروع بشه. بشینم تماشا.

پری: بکش اونور، اونجا جای منه.

جن: باز پیداش شد.

زورعلی: نگفتن بهتون؟

دلخون: چی رو؟

زورعلی: جاتون نیست دیگه.

دلخون: اینجاها قرار باشه کسی چیزی به کس دیگه ای بگه اون منم.

زورعلی: مگه اسمتون ...

دلخون: دلخونم ...

زورعلی: بله آقای دلخون. ببینین به من گفتن بیام اینجا و کارم رو شروع کنم. از همین امروز.

پری: من که نگفتم.

جن: منم نگفتم.

پری: نخند حالا.

دلخون: احیانا بهتون نگفتن اینجا مسئول داره و اسمش دلخون هست؟

زورعلی: چرا اتفاقا.

دلخون: خب!                                                                                                                                                               3

زورعلی: اینم اضافه کردن بهتون بگم شما دیگه کاری اینجا ندارین.

جن: یعنی هری.

پری: ساکت.

دلخون: عجب!

زورعلی: مشکلی هست؟

جن: منم که راحتم کلا.

پری: گفتم ساکت.

جن: گم شو تو هم اه.

دلخون: به همین راحتی؟

زورعلی: من نپرسیدم اینا رو. بهم ربطی نداشت.

دلخون: و اومدین بجای من مشغول بشین؟

زورعلی: بله.

دلخون: نگفتین که، به همین راحتی؟

جن: خب گفتن بهش.

زورعلی: ببینین من کاری با شما ندارم. اومدم کارم رو تحویل بگیرم.

دلخون: نه انگار باید طور دیگه ای با شما حرف زد.

زورعلی: هر جور راحتین.

جن: گفتم تماشا داره.

پری: بمیری تو.

دلخون: به گردن کلفتتون می نازین؟

زورعلی: اتفاقا نه. به کسی که گفته بیام اینجا.

دلخون: من منتظرم بگین کی شما رو فرستاده ...

زورعلی: همونائی که شما رو گذاشتن سر این کار.

دلخون: من با دستور بویوک آقا اینجام. شما چی؟

زورعلی: تصمیم هیات امنا.

دلخون: هیات امنا کدوم خریه؟ لازم شد سری بهشون بزنم. به بویوک آقا.

جن: دیر شده ها.

پری: یعنی خبر نداره؟

زورعلی: جای شما باشم این کار رو نمی کنم.

دلخون: راستی؟

زورعلی: بویوک آقا مردن.

دلخون: ...

جن: مگه نباید می گفت فاتحه؟!

پری: اینم فاتحه، فاتحه.

زورعلی: هیات امنا اصلا حال و حوصله درست و حسابی ندارن.

دلخون: باورش سخته.

زورعلی: منم باور نکردم. رفتم دیدم مرده بنده خدا.

جن: از قدیم گفتن مرگ حقه. برا آدما ها.                                                                                                                           4

پری: کاش برا تو هم بود.                                                         

دلخون: هنوزم من حق آب و گل دارم اینجاها.

جن: این ول کن نیست بابا.

پری: شاید حق داره آخه.

زورعلی: ما گفتیم. باقی با خودتون. لطفا بکشین کنار.

                                                                                  تابلو چهارم.

                                                                                  صحنه: کویر.

دلخون: خشکیده!؟

زورعلی: خشکیده؟ بکش بینم.

دلخون: بخشکی شانس.

زورعلی: خشکه!

دلخون: چقدر داری؟

زورعلی: ...

دلخون: آب ...

زورعلی: هیچی. تو؟

دلخون: قمقمه ی منم خالیه.

جن: منم شرمنده دیگه.

پری: همیشه بودی.

جن: پیدات شد که بازم.

پری: گم شو اونورتر.

زورعلی: راه بیفتیم بریم بهتره.

دلخون: تا کجا؟

زورعلی: ممکنه جلوتر آبادی چیزی باشه.

جن: آره ارواح عمه تون اینا.

پری: رفتن بهتر از نشستنه.

دلخون: نباشه؟

زورعلی: بهتر از مردن کنار این چاه خشکیده است.

دلخون: تو نای رفتن داری؟

زورعلی: چاره ی دیگه ای هست؟

دلخون: کاش مونده بودیم هتل.

زورعلی: حالا وقت این حرفا نیست.

دلخون: همه ش تقصیر توئه.

جن: باز شروع شد.

زورعلی: شروع نکن.

دلخون: نباید جام رو می دادم بهت.

زورعلی: دست تو بود نمی دادی. پا شو راه بیفت، نق نزن بی خودی.

دلخون: اون هتل ...                                                                                                                                                       5

زورعلی: اون هتل قصه ش موند برا بعد، ببین اینجا بیابونه، با یه چاه خشکیده و کلی راه که باید بریم تا برسیم یه خراب شده ای تا نمردیم.

جن: دور از جون.

پری: این بمیره جای شما دو تا.

جن: زورعلی رو بی خیال شو.

دلخون: تو زندگی من رو نابود کردی، حالام برام مهم نیست اینجا بمیرم یا ...

زورعلی: پا شو راه بیفت احمق دیوونه.

دلخون: نا ندارم.

پری: خب حق داره، خسته ست طفلکی.

زورعلی: قرارمون چی بود؟ با توام.

دلخون: آب. تشنه مه.

جن: پری بمیره برات.

زورعلی: مگه قرار نشد بریم پا بوس آقام اما رضا و استخاره کنیم یه راهی بذاره جلو پامون؟

دلخون: نرسیم؟

زورعلی: من دارم راه می افتم. تو هم خواستی بیا.

دلخون: بذار دوباره امتحانش کنیم، بدون آب هزار مترم نمی شه رفت.

جن: چاهه رو؟

پری: نه، قمقمه تو رو. بیشعور.

جن: با منی یا با اینا؟

پری: ویش.

جن: تحمل تو چقدر سخته عمو.

پری: خب برو اونورتر.

زورعلی: آب نداره.

                                                                                  دلخون می رود و روی لبه چاه می نشیند.

دلخون: مثل گلوی علی اصغر.

جن: باز زد جاده خاکی.

پری: آخی، حیوونی.

زورعلی: چرا معطلی پس؟! تو منتظر چی هستی لامصب.

دلخون: شاید کسی باشه بیاد کمک من، کمکمون.

جن: لابد یه پری؟!

پری: ربطی به تو داره؟

دلخون: حتما یکی هست کمکمون کنه.

زورعلی: زده به سرت. راه بیفت.

                                                                                  تابلو پنجم.

                                                                                  صحنه: رسپشن هتل.

دلخون: اسمت چی بود گفتی؟

پری: پری.

                                                                                  جن مخفیانه وارد شده است.                                                          6

دلخون: دخترونه نیست؟

پری: مهم نیست. اسممه.

دلخون: چکار داشتی حالا؟

پری: خب گفتنش سخته.

دلخون: چرا؟

پری: اعتماد.

دلخون: اعتماد؟! خودت اومدی سراغ من و ...

پری: موضوع این نیست. خودم اومدم درسته. منتهی باور می کنین؟

دلخون: چی رو؟

پری: باور کردن حرفای من سخته. مطمئن نیستم ...

دلخون: پس بگو باور. اعتماد به ...

پری: اعتماد یا باور، مهم نیستن حالا، من حرفم چیز دیگه ای هست.

دلخون: گیج شدم.

پری: حق دارین. ببینین، من یه جائی باید برم، تنهائی نه اما، با کسی که بتونه کمکم کنه، منم بتونم بهش اعتماد کنم و مطمئن باشم کمکم خواهد

        کرد.

دلخون: چرا من؟

پری: من یه پری ام و وقتی ظاهر شدم شما اولین آدمی بودین که دیدمش.

دلخون: برا همینم باید کمکت کنم؟

پری: این همون چیزیه که باید مطمئن بشم و اعتماد ...

دلخون: پری خانم، آقا پری، حالا بقول خودت مهم نیست چی و کی، ببین من کارم رو از دست دادم، دنبال گرفتن پست و مقام قبلیمم، فکر نکنم

           بتونم کمکت کنم. برو سراغ یکی دیگه.

پری: برا پس گرفتن پستتون احتیاج دارین یکی کمکتون کنه، دست تنها شدنی نیست. منم نیاز دارم یکی کمکم کنه.

دلخون: راجع به من چی شنیدی؟ از کی؟

پری: حالا ایناش مهم نیست.

دلخون: آدم اون باشی؟

پری: پری اون. نیستم. باشم هم یه شروعی هست برای شما. شما که موندین از کجا شروع کنین.

دلخون: از کجا مطمئنی موندم؟

پری: مرد عمل نبودین ممکن بود فکر دیگه ای بکنم. پیشنهاد من به نفع جفتمونه.

دلخون: پس معامله است.

پری : عیبی داره؟

دلخون: حالا بگو حرف حسابت چیه. هم اعتماد کن و هم مطمئن باش و باور کن هستم. تا آخرش هم هستم.

پری: شما می گین از کجا شروع کنیم یا من بگم؟

دلخون: فعلا من رو تو خطاب کن تا ببینیم چی قراره بشه.

                                                                                  خارج شده اند.

جن: یه لحظه دیر اومدیم رو هوا زدنش.

                                                                                  تابلو ششم.

                                                                                  صحنه: کویر.                                                                             7

                                                                                  زورعلی زیر درختچه نشسته است.

زورعلی: گفتم برم پابوس آقام. بگردم دور حرمش. رو ضریحش دست بکشم، غبار ضریحش بشه سرمه ی چشام. چرا اینجا آقا جان؟ چرا اینجا؟

دلخون: حکما دلیلی داره.

زورعلی: یا غریب الغربا تو که غریبی و دربدری کشیدی، حالمون رو ببین.

دلخون: بی کس و تنها شدی یادش افتادی؟

زورعلی: بی یار و یاور.

دلخون: گرفتار بدبخت، وقتشه حالا، تقاص پس بده.

زورعلی: درمونده و ضعیف.

دلخون: حالا مونده اصل کاری.

زورعلی: اسیر باد و خاک و راه.

دلخون: اسیر من ...

زورعلی: چکار داری می کنی؟

دلخون: خوبه. به خودت اومدی آخر سر ...

زورعلی: دستای من رو چرا بستی تو؟

دلخون: حال الانم لذتی داره که تا امروز حسش نکرده بودم.

زورعلی: این چرت و پرتا چیه دلخون!

دلخون: بالاخره لحضه ی موعود رسید ...

زورعلی : یعنی همه ش زیر سر تو ...

دلخون: نه ، من نامرد نیستم زورعلی. منم مثل تو راهی زیارت بودم.

زورعلی: خب پس قصه چیه الان؟

دلخون: آقا دوست نداره پای آدمایی مثل تو برسه حرمش. اگه قراره منم به پای نحسی تو آتیش بگیرم بهتره انتقامم رو بگیرم بمیرم.

زورعلی: انتقام چی آخه؟

دلخون: انتقام بیرون شدنم از هتل.

زورعلی: قرار شده آقام غریب الغربا بینمون حکم کنه.

دلخون: اول ببین می رسی تا اونجا بعد.

زورعلی: بد کردی. هم به خودت هم به من.

دلخون: ور نزن، آب بدنت کم شه مردی. دوست دارم خودم بکشمت.

زورعلی: تو این کاره نیستی بدبخت.

دلخون: دستات بسته ست، اسیرم شدی. این کاره هستم یا نه؟

زورعلی: نیستی.

                                                                                  تابلو هفتم.

                                                                                  صحنه: زمین خالی هتل سوخته.

                                                                                  زورعلی با جن خلوت کرده است.

زورعلی: من از هیات مدیره نامه دارم.

جن: کشکه عمو.

زورعلی: این چه طرز صحبت کردن با مدیر یه هتل معتبره آقا؟

جن: ما جنها جنسمون مرد و زن نداره که ...                                                                                                                        8

زورعلی: مهم برای من نوع برخوردت هست نه جنست.

جن: آهان، تاکیدت رو خودت بود.

زورعلی: دقیقا.

جن: چشم آقا چشم. فهمیدم چی به چیه.

زورعلی: خب.

جن: خب به جمالت. فهمیدم دیگه.

زورعلی: حالا امر.

جن: می خوان بکشنت.

زورعلی: خب ...

جن: خب؟! فقط همین؟

زورعلی: اینجا سینما نیست آقا. دیگه چی؟

جن: خیلی خب. می خوان بکشنت و، و، و  کارت رو ازت بگیرن.

زورعلی: غلط کردن.

جن: بالاخره افتاد.

زورعلی: کیا؟

جن: همونائی که دوست دارن بکشنت.

زورعلی: معما نباف. گفتم کیا؟

جن: اونائی که دوست دارن تو اینجا نباشی.

زورعلی: دلخون؟ غلط کرده. اندازه این حرفا نیست.

جن: اندازه چیه؟

زورعلی: ول کن . باقیش رو بنال.

جن: آهان، بنالم. بنالم خدمتتون تنها نیست عمو. ببخش، گفتم ببخش دیگه.

زورعلی: گفتم که من از هیات مدیره ...

جن: منم گفتم بی خیال اونا.

زورعلی: ببین جن عزیز، اولا که هتل سوخته و دود شده رفته هوا، دوما تا دوباره ساخته بشه و ...

جن: مگه قرار نیست تو و دلخون برین سفر تا امام هشتم شما ها برا مشخص کردن این که زمین حق کیه به استخاره تون جواب بده؟

زورعلی: تو اینا رو از کجا فهمیدی؟

جن: تو چرا اینقدر به مسائل غیر مهم حساسی؟ ببین دلخون تو سفرش تنها نیست.

زورعلی: کی باهاشه؟

جن: مهم نیست.

زورعلی: ای بابا پس چی مهمه آخه؟

جن: اینکه منم باهاتون همسفرم. کمک حال تو.

زورعلی: چرا اونوقت؟

جن: مهم نیست اینا.

                                                                                  تابلو هشتم.

                                                                                  صحنه: کویر.

زورعلی: دستام رو باز کن.                                                                                                                                               9

دلخون: نه.

زورعلی: تو تنهائی حریفم نمی شی.

دلخون: تنها نباشم چی؟

زورعلی: آره خب، تنها نیستی که حس کردی مرد شدی برا خودت.

دلخون: خب. حالا تو اسیر منی.

زورعلی: حالا چی؟

                                                                                  جن از پشت درختچه بیرون آمده، دستهای زورعلی را باز می کند و می رود

                                                                                  گوشه ای می نشیند.

دلخون: چی شد؟

زورعلی: (آرام) این تو رو نمی بینه؟

جن: نه.

زورعلی: جادو شد خب. معجزه. اول با طناب خودت دستات رو ببندم تا بعد ببینیم چی به چیه.

دلخون: منم معجزه و جادو دارم.

                                                                                  پری از چاه خارج شده و دستهای دلخون را باز می کند.

زورعلی: عجب.

دلخون: (آرام) این تو رو نمی بینه نه؟

پری: نه.

دلخون: خب. یکبار تو اسیر من شدی، یکبارم من اسیر تو. برابر.

زورعلی: خب انگار چاره ای جز ایستادن مقابل هم نداریم.

دلخون: منم تو همین فکر بودم. مدارا بسه با تو.

زورعلی: من مدارا کردم تو داری پزش رو ...

دلخون: همیشه ی خدا ادعا داری.

زورعلی: آخر قصه باید مشخص شه کی فقط ادعا داره.

دلخون: آماده ای؟

زورعلی: تو چی؟

دلخون: همیشه بودم.

زورعلی: با مرگ تو مثل قهرمان راهی زیارت می شم.

دلخون: حس و حال بیابون روت تاثیر گذاشته، شتر شدی انگار. شتر در خواب بیند ...

زورعلی: پنبه دانه هان؟ بسه دیگه. آماده شو بری اون دنیا.

دلخون: وقتی برا رفتن تو بهشت از کناره جهنم رد شدم حالت رو خواهم پرسید زورعلی.

                                                                                  زورعلی و دلخون هر دو منتظرند تا پری و جن برای کمک پیدایشان شود.

جن: پری ، اوهوی پری، آره بابا با توام، بیا اینجا کارت دارم.

پری: با منی؟

جن: آره خب.

پری: من بیام؟ عمرا.

جن: به نفعته ها.                                                                                                                                                         10

پری: نفع؟! اونم از تو؟

جن: باور کن به نفعته.

پری: آره جون خودت.

جن: بگم از طرف معمار برات پیغام دارم چی؟

پری: کی؟

جن: می شناسیش. خودت رو نزن به اون راه. استادت.

پری: تو از کجا ...

جن: از اونجائی که استاد منم هست.

پری: هزار سال دیگه م باور ...

جن: باور کن. چاره ای نداری.

پری: چرا چاره ای ندارم؟

جن: طولش نده. بیا ببین.

پری: چی رو؟

جن: نترس. چیز بدی نشونت نمی دم. نشونه ی استاده.

پری: جدی؟!

جن: بیای نزدیکتر می بینی.

پری: باشه، با اینکه نباید بهت اعتماد کنم اما بد نیست ببینم چی داری برای من.

جن: خوب تماشا کن. خب، دیدیش که. حالا به حرفام خوب گوش کن.

پری: بنال بینم چی تو کله ت هست.

                                                                                  تابلو نهم.

                                                                                  صحنه: زمین خالی هتل.

                                                                                  زورعلی و دلخون در حالیکه سرشان را باندپیچی کرده اند در حال ساخت و

                                                                                  ساز ساختمان هتل هستند.

جن: گفتی چند طبقه؟

پری: هرچقدر بلندتر بهتر.

جن: خسته ت نکنه بالا پایین رفتن؟

پری: شوخیت گرفته ها. آسانسور، پله برقی، این همه چیز میز مدرن درست شده. مگه عهد بوقه پای پیاده برم بالا.

جن: دیدی حواست رو پرت کردم، متوجه نشدی. آدمات باید پایین بالا برن نه خودت.

پری: ببینم هر ماه سهمت بحسابت واریز شه کافیه دیگه، خودت که نمی خوای بیای هتل و بری رو مخ من ...

جن: خودم چرا بیام، نترس من قلق کار دستمه. بریز تو حسابم. خودت اداره ش کن.

پری: حرف دیگه ای نیست؟

جن: سهم معمار یادت نره.

پری: دیگه ؟

جن: سلامتی. هتل نو مبارک پری جون.

پری: اینا چی؟

جن: عالی ان.

پری: پس کارشون خوبه؟                                                                                                                                              11

جن: وقتی من بالا سر کسی باشم باید موجود خوبی ازش ساخته بشه.

پری: با این حساب خیالم راحته. تو خودتم عالی هستی.

جن: عین خودت.

پری: شام برنامه ت چیه؟

جن: بی کارم. افتخارم اینه کنارت باشم.

پری: رستوران همیشگی؟

جن: سر ساعت؟

پری: هستم.

جن: منم هستم.

                                                                                  تابلو دهم.

                                                                                  صحنه هلال ماه.

                                                                                  سیاهی روی هلال ماه نشسته است.

سیاهی: من ابرانسان رو ‌آموزاندم. بوزینه در برابرانسان چیه؟ چیزی خنده‌آور یا چیزی مایه شرم دردناک. انسان در برابر ابرانسان هم همینه؛ چیزی

          خنده‌آور یا چیزی مایه شرم دردناک. باور کنید که ابرانسان معنای زمین هست. دست کم برای من. برای شما هم باید همین باشه. برای تک

          تکتون. حالا درسته که ابرانسان عشق منه، عشق شماست، اما خب ابرانسان در تقابل با واپسین انسان قرار می‌گیره. واپسین انسان،

          خوارشمردنی‌ترین موجوده، حقیرترین موجود. ما خوشبختی را اختراع کرده‌ایم؛ واپسین انسان‌ها این رو می‌گن و چشمک می‌زنن. آخه اونا

          زرنگن، زیرک به تمام معنی. اونا از هرچه تاکنون اتفاق افتاده باخبرن. برا همین به همه چیز خنده می‌زنن. دوست داشتم شما رو در لباس

          واپسین انسان ببینم. باور کنین این خواست قلبی منه. بزنم به اسمتون؟

                                                                                                        پایان

                                                                                                   97.07.04

                                                                                     آس اولدوز. آس اربایجان. ایری آنا.

                                    12