متن نمایشنامه : عروسک ...

نمایشنامه : عروسک .

آدمها : بویوک ، هاشم سبیل ، مموش قمه ، میرالدین و دخترک

                                                                                    تابلوی اول : عروسک .

                                                                                    صحنه : ناکجاآبادی به رنگ مطلق سفید .

                                                                                    دخترک با ظاهری عروسکی خود را آماده رفتن به میهمانی می کند .

دخترک : انگار تابحال عروسی نرفته باشم ! دلم همچین تاپ تاپی راه انداخته بیا و ببین ! چته خب ؟! خیلی مونده تا عصر . کلی کار نکرده دارم ها .

          این رژ لبم کو ؟ گور به گور ! وای ! خط چشمم هم مونده هنوز . این تلفن بی صاحبم از صبح یه ریز زنگش به راهه . یکی نیست بگه عجله

          کنم نکنم توفیر داره ؟ فقط استرس . چرا نیاورد لباسا رو ؟ ارث بمونه ! وای خدا یادم نبود اصلا ! فر موهام !!! اوف ! هی چته تو ؟ بی خیال

          کلا ، لذت ببر بابا . حالا فرضا همه چی درست باشه ، ایده آل ایده آل ! چی می شه اونوقت ؟ وللش دلکم . فقط بابایی ، فقط بابایی ببینه

          ذوق کنه . از این بالام می تونم قشنگی چشماش رو ببینم . وای که چقدر دوست دارم چشمای داماد رو با همین دستای خودم از حدقه

          درآرم . داماد کی بود گفتن ؟ به من چه آخه ؟ گور باباش . هم اون هم عروس . داشتم چکار می کردم من ؟!

                                                                                    تابلوی دوم : مراد .

                                                                                    صحنه : قبر روپوشیده ای با سنگ مرمر در انتهای صحنه .

                                                                                    اطراف قبر روپوشیده قبرهای روباز زیادی وجود دارد که اطرافشان پتو ، متکا                                                                                     

                                                                                    و ملافه ی کهنه پخش و پلا شده است .

                                                                                    میرالدین روی قبر سرپوشیده دراز کشیده است .

میرالدین : روبروی دیدگان جویایم چون ماورای پشت سر برجهای سر به آسمان بازم داشته اند از دیدارها . سخنها دارم در گلو . با خویشتن گاه از

              روی عادتی حدیثی اگر بگویم یادآوری دردهای گذشته است و دیگر هیچ . سکوتم اینک من ، سکوتم . هیچ کس نگفت جرم ناکرده ام

               آیا با سزایی چنین سخت مساویست ؟ عدالت را کدامین ترازوی نابرابر هستی معنا خواهد کرد ؟ چگونه راهی کنم روح سرکشم را به

               دهلیزهای خاموش و تاریک ؟ روح گریزان از راههای نارفته ی خسته ام را از آن دهلیزهای تاریک بازگردانیده ام شاید به جاری شدن

               عدالتی آرامش ابدی وعده داده شده را بیابد و آرام گیرد . ترس دارم از حسرت این که عمریست حسرت وفادارترین یار دلم بوده .

               پیش از رهسپاری باید کاری کرد کارستان .

                                                                                    تابلوی سوم : گورخوابها .

                                                                                    صحنه : قبرستانی تازه با قبرهایی آماده و خالی .

                                                                                    نور چراغ خودروها محوطه را روشن می کند ، با بلند شدن سروصدای ماشینها

                                                                                    بویوک بطرف آپارتمان انتهایی صحنه که چراغانی شده می رود .

بویوک : شنیدی ؟

هاشم : باز زد به سرت ؟!

بویوک : پاشو گوش بده .

هاشم : تو خواب نداری ؟

بویوک : هنوز سر شبه . گوش بده .

هاشم : وقته خوابه .

بویوک : دامبالا دیمبو راه انداختن ، خواب کدومه .

هاشم : گم شو برو اونورتر بپا .

بویوک : برو بابا .

هاشم : استغفرالله …

بویوک : هاشم سبیل ببین چه رقصی راه انداختن پدر سگا .

هاشم : برو قاطی اونا ، دست از سر من بردار . بذار استراحت کنم .

بویوک : با این سروصدا خواب و استراحت ور مفته .

هاشم : یکی داره می آد اینور .

بویوک : برو داخل لونه ت هیکل نحست رو نبینه .

هاشم : خم شده .                  1

بویوک : اگه لو بریم خودم می کشمت .

هاشم : عینک من کو ؟

بویوک : کو ؟ گور بابات هاشم ، مردک این که سگه . مرغه رو نگاه ...

هاشم : کو ؟ مال خودمه ...

بویوک : یه تیکه ش رو هم بهت نمی دم ، بذار از سگه بگیرمش .

                                                                                    بویوک و پشت سرش هاشم از صحنه خارج می شوند .

                                                                                    سروصدا و هیاهوی درگیر شدن در بیرون از صحنه بگوش می رسد .

                                                                                    مموش مرغ و قمه ای در دست وارد می شود ، بدنبال او بویوک و هاشم نیز .

مموش : مرغه نبود نصفتون کرده بودم . شنفتین ؟ بویوک این حالیش نیست تو چرا از ور ور ور ور کردن خوشت ...

هاشم : من داشتم استراحتم رو می کردم این بود ور ...

مموش : بز گوزید ؟ مرتیکه بذار تموم شه حرفم . پشکل .

هاشم : بویوک یه چیزی بهش بگو تا ...

مموش : تا چی ؟ گفتم تا چی حرومزاده ی گه ...

بویوک : ولش کن . ولش کن . کشتیش ...

هاشم : حرومزاده کس و کارته الدنگ لات ...

مموش : بذار نصفش کنم ...

هاشم : قمه دستته فکر کردی مردی بدبخت بوگندو ...

مموش : بوی این عطر فرانسه ت کشته من رو ...

بویوک : صدات رو بیار پایین . برین تو قبر . برین دیگه پفیوزای بی پدر .

                                                                                    صحنه با چرخش نور خودرویی روشن و خاموش می شود .

هاشم : عینک من کو ؟ چی شد ؟ ماشینه گورش رو گم کرد یا نه ؟

بویوک : ( از داخل گور ) اون روز که این یه متر قبر رو ازمون گرفتن بهتون می گم ، صبر کنین حالا .

مموش : ( به بویوک ) بیا بیرون خنگول ، ( به هاشم ) بگیر کوفت کن ، سگ خور . ( به بویوک ) بیا بشین بخور تو هم ، چته ؟

بویوک : یا زنگی زنگی یا رومی روم ...

مموش : زیر دیپلم بنال بینم .

بویوک : ده متر اون ورتر قبر گرفتی با این یه جا نباشی حالا بهش مرغ ...

مموش : کار دله ...

هاشم : بال دهن سگی شده مرغ به رخ کشیدن داره ؟!

مموش : بخشش که داره . دل آدم بزرگ باشه بخشش کار سختی نیست .

هاشم : بگو استثمار .

مموش : بشکنه این دست . بشکنه که نمک نداره . ( به بویوک ) بیا بخور چراغا تا فردام روشنن .

بویوک : بالاخره نفهمیدم عروسیه ، پارتیه ، جشنه یا چی ؟

مموش : هر چی باشه ، اونجام بودیم بیشتر از این نصیبمون نبود . بشین بخور فضول محل .

هاشم : گمونم پیمانکار برا پسرش زن گرفته ...

بویوک : تو جز عروسی و ( مکث ) ، الله اکبر ، غیر اینا چیز دیگه ای حالیت نیست تو ؟

مموش : بدجوری چسبید بی پدر . انگار خروس بود .

هاشم : تخماش خوشمزه بود نه ؟

مموش : تو خوردیش از من سوال ...

هاشم : سهم ما فقرا بالش شد . قلدر جماعت اما تا تهش رو ...

مموش : هر قدر دوست داری واق واق کن . ببین برم بخوابم صدات دربیاد جفت تخمت رو خودم ...

هاشم : بخورشون ، هان ؟

مموش : خدات رو شکر کن شکمم پره سر کیفم دوست ندارم ...

هاشم : اون روی سگت رو نشونم بدی ...                     2

مموش : تو حالا هی واق واق کن هاشم سبیل ، هی واق واق کن . بویوک بیا برو تو قبرت کپه مرگت رو بذار بخواب .

بویوک : تو برو بخواب . باید بدونم اونجا چه خبره .

مموش : فقط صدا نباشه .

هاشم : مموش قمه بیام بخوابونمت ؟

مموش : واق واق واق .

                                                                                    مموش از سمتی که آمده خارج می شود .

بویوک : ( به هاشم ) تنت نخاره . بزار بره بخوابه .

هاشم : عددی نیست ازش بترسم . قمه نداشت که ...

بویوک : اسمش روشه ، مموش قمه .

هاشم : فرصت کنم خفه ش ...

بویوک : از وقت خوابت گذشته ها .

هاشم : زدی به هم . داشتم کپه مرگم را می ذاشتم که .

بویوک : حالام سرت رو بذاری رو خاک خوابیدی ...

هاشم : عینک من کو ؟

بویوک : چند ماشین دیگه م اومدن .

هاشم : ول کن نیستی ها .

بویوک : پیمانکار قبرستونه چرا حالیت نیست تو .

هاشم : باشه . چه دخلی داره به من و تو .

بویوک : حالیت نیست بخدا .

هاشم : اگه این عینک پیدا شد حالا . بگو حالیم شه .

بویوک : حتی نفس کشیدن اونم به ما ربط داره .

هاشم : خب . باقی ...

بویوک : بایدم حالیت نباشه . اون نخواد باید جل و پلاست رو جمع کنی بزنی به چاک .

هاشم : از کاخ رویاها دیگه نه ؟

بویوک : تو حقته برا پیدا کردن کارتن دو سه ساعتی سگ دو بزنی هر روز خدا .

هاشم : بالاخره یه سوراخی پیدا می شه تو این شهر بزرگ برا خواب . اینقدر حرص نخور .

بویوک : بگم اینجا رو دوست دارم چی ؟

هاشم : بهشتته لابد .

بویوک : آره .

هاشم : شوخیت گرفته ها .

بویوک : قصه داره هاشم ، قصه داره .

هاشم : حالا که خوابه رو پروندی ، بیا بشین تعریف کن . اینورم بشین اونجا رو خوب بپایی . عجب حوصله ای داری ها .

بویوک : بهت بگم اینجاها زمین ما بود باورت ...

هاشم : زکی ...

بویوک : باور کن . باورش نباید سخت باشه ...

هاشم : سخت نیست . تو اینکاره نیستی .

بویوک : حالا فرض کن یه روزی همای سعادت نشسته رو شونه ی ما .

هاشم : چه جوریا حالا ؟

بویوک : چند طایفه با هم درگیر شدن . از اینجا تا آخر اتوبان سهم پدری یه خونواده پر اولاد شده بود . پدر خونواده ، پدر بزرگ پدرم ، اهل اینجاها

           بودن اجدادمون . رفته ن اومدن ، خلاصه کلی اینور و اونور آخر سر دوباره دست تقدیر کشونده بوده اینورا . قلدر بود و مرد عمل . با خیلیا

           جنگید ، حالا جنگ زرگری شاید ، با خیلیا دست داد و یا علی گفت حالا شاید تو ظاهر ، با خیلیا ساخت و پاخت کرد و تونست سری بین

           سرها درآره . شنیدم دست بزن خوبی هم داشت و خیلیا رو هم از پیش رو برداشته بود . مخلص کلام رو پاهاش واییستاد و عقب ننشست .

           حالا بگو از جایی حافظی عقبه ای داشته . خدا عالمه . وقتی مرد این زمینا به اسمش بود . همه ی چیزایی که گفتم رو داشت به          3

           اضافه ی ده پونزده زن عقدی و صیغه ای . اینام همه شون راه براه براش بچه پس انداخته بودن . از بس دست به دست چرخید قدرت

           وقتی بچه هاش بخودشون اومدن دیدن ای دل غافل جا خیسه و بچه نیست . زمینا پریده بودن . البته بعضیا یه چیزایی دستشون موند و

           تونستن گلیمشون رو از آب بکشن بیرون .

هاشم : این عینک من کو ؟ تو چرا نتونستی گلیمت رو بیرون بکشی ؟

بویوک : پدرم همه ش رو از دست داده بود .

هاشم : یعنی که علی موند و حوضش ...

بویوک : آخرش سند اینجاها به اسم خودمه .

هاشم : خواب خوبیه .

بویوک : چرا خواب ...

هاشم : حالا دیگه سند کل این زمینا به اسم شهرداریه .

بویوک : نه همه ش . اونجا رو ببین ، همون پیمانکاره که کندن قبرا رو انجام می ده ، از همونجایی که خونه و شرکت زده تا آخر اتوبان رو از چنگ

           ماها در آورده .

هاشم : زورت بهش برسه پس بگیر ...

بویوک : تاج پادشاهی دست به دست شده اما هنوزم جاش سر ماست .

هاشم : قرض بده سر ما هم بی نصیب نباشه از تاج .

بویوک : تو هنوزم یادت نیست کی بودی و چرا اینجایی ؟

هاشم : عینک من کو ؟ چه توفیری داره .

بویوک : هیچوقت چیزی یادت نیست اما اون عروسکه رو با همه ی دنیا عوض نمی کنی . مطمئنی چیزی یادت نیست از گذشته ؟

هاشم : بدون عروسکم دنیا همه ش قبرستونه .

بویوک : نه واسه امثال پیمانکار ، تو دوست نداری جای اون باشی دنیا به کامت باشه ؟

هاشم : عروسک کوکی م واسم کافیه .

بویوک : باید جاهامون عوض شه .

هاشم : عروسکه رو بخوای بگیری ازم کشتمت ...

بویوک : با اون .

هاشم : ها ، پس برا اینه همیشه زاغ سیاهش رو چوب می زنی .

بویوک : نه عاشق چشم سیاه و ابروی کمونشم .

هاشم : عاشقی کار هر کسی نیست ( می خواهد شیشه بکشد )

بویوک : گفتم عشق باز زد به سرت .

هاشم : دست خودم نیست که ...

بویوک : بخوای ترکش راحته .

هاشم : شیشه با تریاک فرق داره ، البته تریاکش اصل باشه ترک اونم مشکله .

بویوک : چند وقته ؟؟؟

هاشم : گفتم تجربه ش کنم . شاید راحتم کرد .

بویوک : حرف گوش نده ، حرف گوش نده ، اوف ، اونقدر بکش جونت بالا بیاد ، ( با خودش ) باز چه خبره اونجا ( به طرف آپارتمان می رود ) .

هاشم : جمالت رو عشقه ( می کشد ) .

                                                                                    هاشم عینکش را پیدا کرده است .

                                                                                    میرالدین وارد صحنه می شود .

میرالدین : خاطرات وهم آلوده لحظات ناشکیبایی .

هاشم : بازم مثل روزهای قبل ...

میرالدین : میهمان ناخوانده ی بی سروصدای بی ملاحظه ...

هاشم : کجا قایم شدی ؟

میرالدین : سالهاست خماری و خوابی نداری و آهی نداری و نامی نداری و نازی نداری و نازکشی نداری و نازداری نداری .

هاشم : حالم خوش نیست ...              4

میرالدین : هجوم فاجعه آمیز کابوس منزجرت کرده از لحظه های ترسناک تنهائی وجودت و از اینک بی همه چیزت . ایام از دست رفته .

هاشم : این چیه ؟

میرالدین : پرده ای آویزان از افق ناهویدای گم در مه خیال . لغزش نا آرام روح در گذر این پرده رنگارنگ پر نقش چه وهمی دارد . به سرزمین

              مجسمه های ایستاده ی بی واکنش اخم در رخسار آدمهای پرطراوت گذشته خوش آمدی .

هاشم : چرا اینریختی ان اینا ؟

میرالدین : این آدمیان اخم کرده تبلور کابوس ذهنیت محض از مریضی گریخته ی احساس تو هستند .

هاشم : اینجا کجاست ؟

میرالدین : راهروهای غبارگرفته ی تاریخ خشک ساکت مرموز به سختی گذشته . گیج و مات قدم از قدم بردار ، تا انتهای این دالان سربرآسمان

              رسانیده برو . دوباره و هزارباره . خسته از این رفتنهای بی سرانجام در هزارتوی هزار رنگ آن خود را گمشده ببین .

هاشم : ترس مثل تیر آتش گرفته ی از کمون جسته وارد جونم شده ، وجودم بی توجه به درد و جراحت حاصل از روزهای گذشته شکاف برداشته

          انگار . درد داره میرالدین جان . درد داره .

میرالدین : ترس را رها کن ، ترس تکرار آن از سر گذشته ها و آن سرنوشتها را .

هاشم : ترس دارم ، ترس تکرار همان شدنهای زجرآور ...

میرالدین : بگذر از این .

هاشم : وحشت زمینگیرم کرده ...

میرالدین : عادت نکن . براحتی خود را تسلیم هرآنچه می شود نگردان . تجربه سالیان سال شکست و شکست و له شدن و له شدن و شکست و له

               شدن و له شدن از تو آدمی سخت و محکم ساخته نه علیل رنجور دردهای کوچک ...

هاشم : نساخته میرالدین جان ، نساخته . از پشت این ظاهر آرامم ترکهای جانم را ببین . ببین روحم چقدر بالا و پایین می ره .     

میرالدین : محکم باش . عمیق نفس بکش . بلند شو . راه بیفت . یک دو ، یک دو ...

هاشم : دستم رو بگیر .

میرالدین : از هزار لای این پیچ و خمهای بی راهنما و بی علامت و این همه سنگلاخ پای زخم کن رد شدن سخت است ، سخت . اما بگذر . در هر

               قدم نارفته هزار خار هست و هزار سنگ تیز ، اما نمان . بگذر .

هاشم : کمکم کن .

میرالدین : از هزار لایه روحت عبور کن . این مسیر چندین صدحصار و حصار در حصار را رد کن و نمان . بگذر .

هاشم : سخته ...

میرالدین : هولناک تر از این لرزش روح توست . نگذار روحت بلرزد . آن هنگامه هایی که خود را و مجسمه روح خود را نالان و از هم پاشیده و خرد

              و از هم پاشیده و خرد و له شده و داغان و خرد و داغان و له شده در زیر گذر آمد و شد آنهمه آیندگان و شدگان و شدگان و روندگان و

              رقصندگان و دوندگان و چرندگان آدمی شکل دیده بودی و خود را و روح خود را از خود نشناخته بودی بیاد بیاور . به یادت بیاور چه ها

              کشیده ای از درد آن همه زخم و آنهمه نامردمی و خیانت و از دیدن چگونگی پاره شدن روحت و از حس کردن از هم پاشیدن و از هم

              جداشدن روان خسته ات . خود را ببین و مجسمه خود را و مجسمه روح خود را از پس آن پرده و پرده ها و بی نهایت پرده های دیگر که

              چگونه باد طوفانی خاطراتت به رقصشان آورده . ببین چگونه تن و جان و روح عریانت در آنسوی پرده ها به آوای این باد ناهمگون گوش

              سپرده .

هاشم : خودم رو دیدم این همه گرفتار .

میرالدین : پس نمان . راه را بگیر و برو . چون باد برقص آی و برو . چون طوفان گذر کن و نمان .

هاشم : طوفان منم و باد منم و لرزش هر لرز منم و رقص منم ...

میرالدین : آری اینک رقص تویی . رقص تویی . رقص تویی .

هاشم : مست منم ...

میرالدین : مست و سرمست و طرب تویی .

هاشم : داغ شده ام میرالدین جان . داغ داغ ...

میرالدین : حال به منزل اول رسیده ای . اینک شمع شده ای . آتشفشان آتشزا شده ای .

هاشم : آتش شده ام . آتش شده ام .

میرالدین : برقص آتش . برقص . تو آتش شده ای . این آتش جان و روحت هر آنچه بر سر راهت قرار گیرد به شعله و شرارت خواهد سوزانید . تو

              آتش خواهی زد و آتش خواهی زد و آتش خواهی زد .               5

هاشم : من آتشم ، آتش . آتش خواهم زد ، آتش .

میرالدین : برقص آتش . برقص آتش . برقص . برقص آی تا سم وحشت از تو دور شود . برقص .

              تا کجاها رفته شعله هایت اینک . تا آسمانها .

              اینک شعله های سر کشیده بر آسمان را آرام گردان . آرام گیر .

              ببین ، اینک تن و دست و پا و تمامی اندامت از وزش آن باد مسموم که شراره های روحت را شعله ورتر نموده بود دیگر لرزشی به خود

              نخواهند دید .

              آرام برقص آی . رقص آرام جان و تنت اینک از دلسپاری روحت به آوای محزون و آشنایی حکایت دارد ، تمنای رویایی خیالت .

              اینک حتی زمان را نیز در ضمیر خود گم کرده ای .

              از پس این پرده های رقصان خیره شو بر تمامی تصورها و تصویرهای هوسناک صاحبان آن دیدگان خندان از نامردمی ها و بر نافهمی

              فهمهای خالی از تفکرشان بنگر و ببین در سرزمین خیال آن مریضکان چگونه نگاه خیره تو شعف و شیرینی شورانگیز هوس آلوده از گناه

              و ظلم چشمان پستشان را به دیدار افسانه ای تو منکوب خواهد کرد و بازشان خواهد داشت از خنده های کریه و زشت .

              اینک تو همچون عقاب تیزچنگی بر آسمان بالای وجودشان به پرواز درآمده ای . پرگشوده ای .

              ببین چگونه ترانه های پیروزی و نشاط بر لبشان خواهد خشکید ، که ، نه خود را و دیگری را ، که ، تو را پیروز خواهند دید .

هاشم : هی میرالدین ، من ، من پرواز کردم ، پرواز ...

میرالدین : تو پروازکنان از ابری به ابری قدم گذاشته ای اینک و خیره ای از آن بالا بر چشمان زشت هم روزگارانت  .

هاشم : تف به روی همه ی اونایی که بدی ام رو خواستن ...

میرالدین : از ته دره های بینامی و بیکسی تا اوج قله های غرورآمیز پیروزی و نام آوری جولانگاه توست . باکی از هیچ نباشدت . چه نزدیک است

               لبان خشک از عطش دیرین به شراب شیرینی سیراب شوند و خنده آغاز کنند . فاتح کارزار فردا تویی روح خسته .

هاشم : خسته شدم ...

میرالدین : اینک آرام گیر روح عاصی . آرام . آرام چون چشمه ای جاری از مهر مهرویان ناز در رخ و ناز نازرویان شیداشده و با تمامی تنگدلی ات

              هرگز به ذات مهربانی و اصالت عشق شک مکن . روح و تن و روان خسته ات را آرام کن . هیچ نشانه ای از ناامیدی و ترس در تو نمانده و

              تو آماده ی کارزار سرنوشتی . حسرت از خود دور کن و بدان اگر به کارزار پیش روی مردانه گام ننهی حسرت ابدی با تو خواهد بود . بر

              دلت چنگ انداز و قلبت را با خود همراه کن و با او بگو ای دل همیشه مهربانم با تنپوش گرانبهایی از غرور و بی توجهی محض بر عالم و

              آدم و بر دنیا و بر هر آنچه در آن دیده ای منتظر عشق باش . اینک سریر فرمانروایی سرزمین دل زیر پای توست . سرزمینهای فرو رفته

              در غبار فراموشی را از یاد ببر و چشم بروی سرزمینی بگشا که اگر پیروز کارزار گردی افق تا افق خوشی را به تو هدیه خواهد کرد .

هاشم : حتی دخترک زیبای من رو ؟

میرالدین : حتی عروسک زیبایت را .

هاشم : چکار باید بکنم ؟

میرالدین : خصم پیشت خواهد آمد . باید تمام کنی ...

هاشم : چی رو ؟

میرالدین : خصم با هر نفسش تو را از آسمان پایین تر خواهد کشانید ، دوست داری پر پروازت بشکند باز ؟

هاشم : خصم کیه ؟

میرادین : خصمی باقی نخواهد ماند اگر تو بخواهی ...

هاشم : آخه چطوری ؟

میرالدین : راهش را خواهی یافت .

هاشم : از خصم بگو ...

میرالدین : خواهی شناخت . اینک آرام آرام باز گرد . من با تو خواهم بود . کنارت . تا انتهای کارزار .

                                                                                    بویوک از دید زدن ساختمانهای روبروی قبرستان فارغ شده است .

بویوک : حتم دارم دارن کارایی می کنن .

میرالدین : چرا کمکشون نکردی ؟

بویوک : این کیه هاشم ؟

میرالدین : نترس .

بویوک : نگفته بودم غریبه جماعت حق نداره بیاد اینجاها .              6

میرالدین : قبرستونم صاحب شدی ؟

بویوک : با توام هاشم ، پرسیدم این یارو کیه ؟

هاشم : هان !؟ آهان ، غریبه نیست .

میرالدین : با او بگو آن سوی آرامگاه درون قبری زندگی می کند .

هاشم : خودت بگو خب .

بویوک : چی رو خودم بگم ؟

هاشم : با تو نیستم ...

میرالدین : بگو تا دست از سرت بردارد .

هاشم : باز مرموز شدی ها ...

بویوک : کی ؟ من ؟ چرا داری با خودت حرف می زنی ؟

میرالدین : آنچه گفتم با او بگو . مگذار تردید کند .

هاشم : چیزه ، اونور قبرستون برا خودش قبر داره . چیزه ، قبلا کارتن خواب بود .

میرالدین : دیگه چی دوست داری بشنوی بویوک خان ؟

بویوک : اسم من رو از کجا می دونه ؟

میرالدین : بگو من گفته ام .

هاشم : من گفتم . چیزه این صدای تو رو نمی شنفه ؟

بویوک : با منی ؟ کجایی تو هاشم ؟

میرالدین : هاشم دوست داره براش از پیمانکاره بگی .

بویوک : کدوم پیمانکار ؟

هاشم : کدوم ...

میرالدین : هاشم سکوت کن . ( به بویوک ) دوست داره بدونه چطوری یه متر زمین قیمتش ده بیست میلیون شده ؟ دوست داره بهش بگی قبر

              بیست سی میلیونی چطور تو بازار آزاد نرخش بالای پونصد میلیونه ؟

هاشم : گفتی چقدر ؟

بویوک : من از کجا باید بدونم ؟ تو کی هستی ؟

میرالدین : عجله نکن . هاشم شمردی این قبرستون چند تا قبر داره ؟

هاشم : چه دخلی به من داره بشمرم ؟!! یکی برا شب خوابی هام کافیه .

میرالدین : هاشم سوالاتم را به خوبی پاسخ بده .

هاشم : دو جور صحبت می کنی چرا ؟

میرالدین : سکوت کن .

هاشم : هان !؟ باشه .

بویوک : چی باشه هاشم ؟ چته تو ؟

بویوک : هاشم دیدی انتهای قبرستون درختای تبریزی صف کشیدن ؟

هاشم : منظورت اون درختای بلندن ؟

میرالدین : بویوک خان بهت گفته قبرستون قراره از اونجا به اونور هم گسترش پیدا کنه ؟

بویوک : هاشم برو مموش رو صداش کن بیاد .

میرالدین : کجا راه افتاده ای ؟ بمان سر جایت .

بویوک : چرا موندی پس ؟ برو .

هاشم : میرالدین برم ؟

بویوک : از کی اجازه تو دست غریبه هاست ؟ بهت گفتم برو صداش ، گفتی اسمش چیه ؟

هاشم : اون غریبه نیست اون ...

میرالدین : ( به هاشم ) آرام باش . بویوک خان هاشم دوست داره بشینه به باقی حرفای من گوش بده . بشین هاشم .

بویوک : مموش . مموش .

هاشم : مموش قمه داره ها ...             7

میرالدین : فکر نکنم صدات بتونه از این فاصله بیدارش کنه . خوابش سنگینه . بخصوص امشبم خوب خورده و شکمش پره .

بویوک : الانه که بیاد حالت رو بگیره ...

میرالدین : بشین بویوک خان . به نفعته بشینی . درگیر بشی ضرر کردی . بشین . گفتم بشین مردک ...

بویوک : فکر کردی ترسیدم ازت ؟ گمشو از ...

میرالدین : خودت خواستی .

                                                                                    با اشاره میرالدین هاشم بویوک را زمین می زند .

بویوک : حرومزاده دستت رو بکش . ولم کن . مموش . مموش ...

میرالدین : ولش کن . نکشش .

هاشم : هان ؟! باشه .

بویوک : هاشم تف به روت . نمک نشناس گه ...

میرالدین : پس حالیته نمک چیه بویوک !؟!

بویوک : چی می خوای ؟ از یه گورخواب فلکزده ...

میرالدین : هاشم جان برو بشین کنارش .

بویوک : هاشم این کیه آخه سوارت شده ؟

هاشم : این ...

میرالدین : آرام باش . ( به بویوک ) خب . هاشم دوست داره قصه ت رو ادامه بدی . منتهی قسمتهای ناگفته رو هم اضافه کن بهش .

بویوک : من حرفی برای گفتن ندارم .

هاشم : بالاخره این عینک صاحب مرده رو پیدا کردم .

میرالدین : هاشم بویوک تو اون قصه از عموزاده هاش گفت نه ؟

بویوک : قصه ای تو کار نیست .

هاشم : تو قصه زمین پدربزرگت رو برام تعریف کردی ...

بویوک : بذار این بره حرف دارم باهات ...

میرالدین : دورهمی بهتر نیست ؟ قصه رو دوباره تعریف کن .

بویوک : جای ما دو تا عوض بشه ضرر ...

میرالدین : اسیر پرچونه تعریف کن .

بویوک : ( داد می زند ) مموش ...

میرالدین : هاشم ...

بویوک : شاشوی بوگندو ولم کن . مرتیکه پفیوز ...

هاشم : فحش بدی بیشتر می زنمت ها .

میرالدین : راحتش بذار بره سر حرف اصلی . خب .

بویوک : تو دنبال چی هستی ؟

میرالدین : حرفهای نگفته ی تو .

بویوک : چی دوست داری بشنوی ؟

میرالدین : حقیقت .

بویوک : به چه دردت ...

میرالدین : تو بگو شاید به دردی خورد حالا .

بویوک : بگو کی هستی تا منم بگم ...

میرالدین : شرایطت جوری نیست شرط بذاری . بگم گردنت رو بشکنه ؟ بگم ؟

بویوک : از کجا شروع کنم ؟

میرالدین : اطلاعات من رو نسنج . از زمینها بگو .

بویوک : از چی زمینها ؟

میرالدین : هاشم ...

بویوک : بشین بگم خب . زمینها به اسم پدر بزرگ پدرم بود ...                     8

میرالدین : تا درگیری عموزاده هات گفتی . از مرگ آخرین عموزاده ت بگو ، البته نه آخری ، یکی مانده به آخری . تعجب کردی نه ؟ بگو ...

بویوک : من بی تقصیرم .

میرالدین : حرف نزنی هاشم گردنت رو بشکنه من بی تقصیرم ، مثل تو . از سه عموزاده زنده مونده بگو .

بویوک : سه عمو زاده بودیم . یعنی سه تا باقی مونده بود ...

میرالدین : همه رو کشته بودی ...

بویوک : ...

میرالدین : جواب بده .

بویوک : قبل از من کارشون رو ساخته بودن ...

هاشم : کی ؟ پرسیدم کی کارشون رو ساخته بود ؟

بویوک : در جریان نیستم ...

میرالدین : گناه پدرش رو به حساب این ننویس .

هاشم : چه خبره اینجا ؟

میرالدین : گوش بده ، خوبه برات . بگو بویوک .

بویوک : سه نفر مونده بودیم . من ، هاشم ...

هاشم : هاشم ؟! کدوم هاشم ؟

میرالدین : می شناسیش .

هاشم : گیجم نکن فقط ...

میرالدین : بگو . بعدی ...

بویوک : من ، هاشم ،،، لعنتی تو کی هستی ؟

میرالدین : ادامه بده . گفتم ادامه بده .

بویوک : عوضی گه . سومی ، سومی میرالدین بود ...

هاشم : میرالدین ؟!

میرالدین : جالبه نه ؟

بویوک : گوشه نشین شده بود . فکر کردیم معتاد شده . رفتم سراغش .

میرالدین : ادامه بده . عذاب وجدان گرفتی ؟

بویوک : لعنتی . لعنتی . لعنتی .

میرالدین : هاشم دستهای قدرتمندی داره بویوک . ادامه بده .

بویوک : رفتم سراغش . گفتم چته ؟ گفتم از خودت بیا بیرون . بیا زندگی کن . بیا قاطی آدمها . گفتم بیا که زمینها قیمتشون نجومی شده . گفتم

           زندگی بهمون خندیده . زندگی داره قشنگ ...

میرالدین : اینا رو تو گفتی ؟

بویوک : چه فرقی داره برای تو کثافت ؟

میرالدین : چون داری دروغ تحویل می دی آشغال . عصبانیم نکن . فهمیدی ؟ خوبه . اینا رو هاشم گفت .

هاشم : هاشم گفت ؟

بویوک : منم باهاش بودم ...

میرالدین : برای اینکه مطمئن شی باهاتون میاد یا نه . درسته ؟ برای اینکه با اومدن یا نیومدنش نقشه های بعدیت رو طرحریزی کنی . نه ؟

بویوک : آره ، آره . اون زمینها حق پدر من بود ...

میرالدین : چرا ؟ چون بخاطرشون خیلیا رو کشته بود ؟ جواب بده بی پدر ...

بویوک : پدر من بود که زمینها رو فروخت به شهرداری . اون بود که اولین بار فکر توسعه قبرستون رو مطرح کرد ...

میرالدین : این یعنی ارزش دادن به زمینها .

هاشم : برای سود بیشتر ...

بویوک : پس قبول دارین این زمینها به خاطر فکرهای پدر من با ارزش شدن ...

میرالدین : زمینها با ارزش شدن تا خون مردم رو به شیشه کنین ؟

بویوک : روزگار اینه . این زمین نه یه زمین دیگه . این شهر به قبرستون نیاز داره یا نه ؟               9

میرالدین : بقیه ش رو بگو .

هاشم : ادامه بده لامصب .

بویوک : میرالدین اینجوری دوست نداشت . اصلا تو این خط و خطوط ها نبود . دوست نداشت زمین ها گرون بشه ...

میرالدین : باز که داری دروغ بارمون می کنی .

بویوک : چه دوست داشت چه نه مزاحم بود .

میرالدین : و این مزاحم باید از سر راه برداشته ...

بویوک : آره . که چی ؟

میرالدین : و تو کشتیش ...

بویوک : آره کشتمش . کشتمش . کشتمش . لعنت به تو . لعنت به تو . کشتمش .

میرالدین : گریه هم داره . توی لعنتی یه گلوله خالی کردی اینجاش .

هاشم : قرمزه !!!

بویوک : ( به هاشم ) چی قرمزه ؟ ( به بویوک ) تو کی هستی این همه راجع به من ...

میرالدین : حالا نوبت کیه ؟

بویوک : من دیگه ادامه ...

میرالدین : بندازتش داخل قبر .

هاشم : برو تو قبر .

بویوک : به آتیش این خودت رو نسوزون هاشم جان .

میرالدین : محبت این بدتر از هزار ستمه ، فریبش رو نخوری .

بویوک : تا حالا بدی دیدی از من ؟

هاشم : هان !؟

میرالدین : بدی تو قسمت همه شده ...

بویوک : مثلا کی ؟

میرالدین : دخترای بی پدر .

بویوک : دروغه . دروغه . دروغه . گوش نده هاشم . گوش نده .

هاشم : بذار بگه .

بویوک : هر کاری بگی برات انجام ...

هاشم : بگو .

میرالدین : پدرایی که نتونستن برا شب نون ببرن تو خونه شون .

بویوک : یه خونه برات اجاره کنم خوبه ؟

هاشم : خفه شو .

بویوک : من دوست توام هاشم جان .

هاشم : بازم هست بگی ؟

میرالدین : جوونای بیکار .

بویوک : برات یه کار آب و نون دار ردیف می کنم ...

میرالدین : زنای خیابانی تو شبای بی کسی .

بویوک : مگه من مقصرم لجن حمال ...

میرالدین : تو اگه خون آدمای اطرافت رو تو شیشه نکنی اوضاع همه درست ...

بویوک : من ضعیف ترین پولدار این شهرم ، برو سراغ اونای دیگه .

میرالدین : هر کسی سهمی داره ، سهم هاشم تویی .

هاشم : من ؟!

بویوک : برجهای آتش گرفته ...

هاشم : تو سهم منی .

بویوک : ولم کن مرتیکه ی ...                          10

هاشم : دوست داری زبونت رو از حلقومت بکشم بیرون ؟ فحش نده پس ...

بویوک : این بره باهات کار دارم .

هاشم : حرف نباشه .

                                                                                    بویوک از داخل قبر هاشم عروسک کوکی را برمی دارد .

بویوک : بیای جلوتر پاره ش می کنم دیگه برات نرقصه ...

هاشم : بده ش به من .

بویوک : تکون بخوری جرش دادم ...

میرالدین : نترس برو جلو .

هاشم : پاره ش نکن .

میرالدین : با توام برو ...

هاشم : گفت جرش می ده .

میرالدین : بلوف زد .

هاشم : بویوک بده ش به من .

بویوک : ببین از اینجا جرش بدم تمومه کارش ، پس تکون نخور . حالا برو سراغ اون یارو ، مموش رو هم صداش کن بیاد کمکت .

میرالدین : برقص آتش . برقص آتش . برقص . سم وحشت از خود دور کن . برقص .

هاشم : پاهام قفل شدن .

میرالدین : برقص . کارزار صدایت می کند .

بویوک : چت شده هاشم !؟ مموش . مموش ...

میرالدین : مگذار فرار کند .

بویوک : مموش . مموش .

میرالدین : کارزار تو آغاز شد . تو آتشی و آتش خواهی زد . نمان برو .

هاشم : من آتشم و آتش خواهم زد .

بویوک : مموش .

                                                                                    مموش با قمه ای در دست از سمتی که خارج شده وارد می شود .

مموش : چه خبره اینجا ؟ این کیه ؟

هاشم : این باید بسوزه .

بویوک : مموش دستم رو بگیر .

میرالدین : هاشم با سنگ بر سرش بکوب .

بویوک : چرا ماتت برده ؟

مموش : این چرا اینجوری شده ؟

بویوک : شیشه زده ...

میرالدین : از کارزار نمان . بکوب سنگ را .

هاشم : تو باید بمیری .

                                                                                    هاشم با سنگ بر سر بویوک می زند .

                                                                                    مموش برای کمک به بویوک وارد قبر شده با هاشم درگیر می شود .

                                                                                    هاشم مموش را با قمه ی خودش زخمی می کند .

                                                                                    مموش و بویوک بیهوش داخل قبر بر زمین افتاده اند .

                                                                                    هاشم عروسک را پس گرفته است .

هاشم : هیشکی نباید تو رو از من جدا کنه . تو عزیز منی . تو دختر ناز بابایی . کی جرات داره بد تو رو بخواد ؟ برا بابا برقص ناز کوچولوی من . منم

          برای دختر گلم می رقصم . ببین خوشت می آد ؟ بابایی داره برات می رقصه . عروسیته آخه . تو عروسی عروس .

                                                                                    هاشم عروسک را روی قلب خود می گذارد و می افتد .

                                                                                    مموش و بویوک به همدیگر کمک می کنند تا از قبر بیرون بیایند و  سر پا   11

                                                                                    بایستند ، دست در گردن هم ، گویی رقصی دسته جمعی آغاز کرده اند .

                                                                                    نور چراغ ماشین ها محوطه را روشن می کند ، انگار عروسیست .

                                                                                    تابلوی چهارم : مراد .

                                                                                    میرالدین روی قبر سرپوشیده دراز کشیده است .

میرالدین : به یاد بیاور . سقف برج بلندت آتش گرفت . همسرت دست در دست مردی فرارکرد . دخترت فریاد زد ، بابایی عروسکم کو ؟ آتش اما

              شعله ورتر و شعله ورتر شد . در خود سوختی وقتی نگذاشتند داخل آتش شوی . آنکه برجت را آتش زد مزدبگیر بود . مزدبگیر عموزاده

              بزرگ خانواده . آمده بود کار عموزاده فراموشی گرفته را یکسره کند . پیمانکار زمینهای آرامگاه خود او بود . اینک تو او را کشته ای .

هاشم : مرا هم با خود رهسپار گردان .

میرالدین : بازگرد . تو باید بمانی تا کارزارمان پیروز داشته باشد .

هاشم : از آن معجون در جانم بریزم تا رهایم نکنی ؟

میرالدین : اگر بخاطر آن بود بویوک هرگز مرا مشاهده نمی کرد . ببین چگونه بی جان آنجا افتاده است . آه ، چه منظره بدی برابر دیدگانم . وای بر

              خیال به منزل نرسیده من و کارزای نیمه تمامم . او پای برجاست و تو رهسپاری هم پای من .

              چقدر سنگین شده چشمهای خیسم .  

                                                                                    تابلوی پنجم : عروسک .

دخترک : از لج تو هم شده با همین لباسای کهنه می رم . چیه مگه . بی خیال همه . فکر کردی کیا اومدن عروسی ؟ هیشکی اندازه من شیک

              نیست ، حتی با همین لباسای کهنه . پس چی . هنوزم قشنگ تر از همه شونم . عزا نگیر حالا . عزا گرفته واسه من . عروسیه ها مثلا .

              گفتی عزا دلم گرفت تو این هیری ویری یهویی . دختر بد . گفتم از این حرف ها نزن شگون نداره . پاشو حالا . پاشو دیر شد . تو چی

              گفتی ؟ گفتی عزا !؟ عروسی چی شد پس ؟ آخه من ، آخه من عروسک عروسی ام . عزا کدومه !؟ چقدر دلم هوای گریه کرده . بهم

              گفتن تو چشمای داماد رو ، نه عروس رو گفتن انگار ، شایدم جفتشون ، یادم نیست ، گفتن درشون آوردی از حدقه ! کی ؟ من ! برو بابا .

              دلت خوشه ها . مگه من از این کارا بلدم آخه ؟! اصلا بهم می آد این کارا ؟ حرفای صد من یه غاز . عروسک من کو پس ؟ بابایی این

              عروسک من باز تو برج جا مونده . برم بیارمش . بابایی . بابایی .

                                                                                    آرام آرام دودی سفید صحنه را پر می کند .

                                                                                    پایان

                                                                                95.10.20

                                                    آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا

                                                                                                                                                                              12