درباره من
نویسنده و کارگردان تئاتر: همراه 09144430089
ادامه...
متن نمایشنامه : آتش خدایان ...
آدمها : قوش و سیرن .
صحنه : بیابانیست با تپه و صخره و سنگ و چاه و درخت .
صدای دعوت تمناگونه ی سیرن از چهار سوی صحنه به گوش می رسد .
قوش پروازکنان متوجه صدا می شود ، سیرن خود را پنهان می کند .
قوش دوباره در آسمان چرخی می زند .
سیرن : آهای ، رهگذر .
قوش : من ؟
سیرن : به این راه خلوت جز ما کسی نیست ، به اسب خسته تان کمتر هی زنید ، سم ضربه های سمند بادپایتان کر کرد گوش این فلک خاموش ...
قوش : سم ضربه ها !!!
سیرن : نکند گمان کرده اید صدای پای اسبتان به خلوت این راه ترنم ترانه ای است گوش نواز ؟ حواستان کجاست شهسوار ؟
قوش : کارم داشتید ؟
سیرن : با خود فکر می کردم فرجام این شتاب کجا می تواند باشد !
قوش : قاف آس را می جویم .
سیرن : کجا را ؟
قوش : همان که تاج سفیدی زان برفک سپیدرخ به سر دارد ، همان کوه سر بر افلاک که نامش قاف نهاده اند ، الماسی نشسته بر انگشتری زمین .
سیرن : بی فانوس ؟
قوش : فانوس !
سیرن : راههای نرفته را چراغی باید .
قوش : چشم انتظار خورشیدم به طلوع این سحر ، شما به این خلوت چه می جویید ؟
سیرن : دراز راه بی پایانیست ، پایپوشی به پایتان نمی بینم ؟!!
قوش : برای پرواز بالی دارم ...
سیرن : پس آنکه شنیدم صدای سم ضربه های اسبتان نبود !
قوش : ...
سیرن : حواستان به من نیست انگار !؟ راستی از کدامین سوی می آیید ؟
قوش : آسمان ، صدایی در باد پیچید ، تمنای کمکی شاید ...
سیرن : در مسیر راهتان بالاتر از آن بالا را هم دیدید ؟ آنجاها خدایان هنوز بیدارند یا چشمهایشان همچون دیدگان مردمانشان به خوابی سخت
سنگین فرو رفته ؟
قوش : می گردم هنوز ، پیدایش نمی کنم ...
سیرن : خدایان را ؟
قوش : صدایی که گوشهایم آن بالا شنید .
سیرن : پس حواستان به آن است ...
قوش : شاید بتوانم کمکش کنم ، شما چیزی نشنیدید ؟
سیرن : گاهی صدایی می آید اما از پی یافتنش مگردید ، آخر ، می دانید من هیچوقت نتوانستم پیدایش کنم .
قوش : شنیده اید و نیافته اید ! ؟
سیرن : این روزها دلم گرفته است ، گفتم بد نیست اگر با کسی گپی بزنم ، شاید باز شود این دل بی پیر ، آخر جز شما این همه مدت کسی را
ندیده ام بدین سوی بیابان ، خوش به حالتان ...
قوش : چه ؟
سیرن : هر زمان دلتان بخواهد به آسمان پرواز می کنید ، در نگاهتان می توان ردی از فروغ کهکشانها را به تماشا نشست ...
قوش : پروازجای من آنجاهاست ، بخواهید یادتان می دهم ، پرواز ، می خندید !؟
سیرن : من و پرواز ؟ !
قوش : به روزگاری که نهایت پرواز مردمان کنگره دیوارهاست ما پرواز را به دوستداران آسمان خواهیم آموخت ! ما تک تک ستاره ها را از سینه ی
آسمان آویزان خواهیم کرد ... 1
سیرن : نفهمیدم !!! فقط همین ...
قوش : حرفهای استادم بود ، می گفت ، برای رسیدن به انتهای گیتی ترس و خوف و پریشانزای افکار را ز خود دور کن ، آسمان ایمن از بلاست ،
خورشید منتظر دستهای پینه بسته ی آنهاییست که سیاهی را برنخواهند تابید ، شاید آسمان به طلوعی میهمانمان کند روزی .
سیرن : خوش به حالتان ، به راحتی هر آن دم که دلتان خواست میان ابرها سر می خورید ، از این کران تا به آن کران ، کاش نبود با من این
زمینگیر جسم بی باور ، همیشه با خویش دعا می کنم ، کاش هیچ پایی به بندی نباشد گرفتار ، کاش دستهای خیالم خورشید و ستاره
می بست به سینه ی آسمانها به این شبهای دراز و بی فردا ...
قوش : اگر از جای برخیزید حال و روزتان بدتر از این نمی شود که ، می شود ؟ رهایی عشق است .
سیرن : به خوابهای من همیشه دستی از سیاهی بیرون می آید و مرا به رویاها می برد ، وای از این بن بستها .
قوش : بگشایید ز جان زنجیر ، بگشایید پر پرواز .
سیرن : یادم می دهید ؟ پرواز .
قوش : آری اما تعجیل باید نمود ، آخر باید راهی شوم ، پرومته در بند است ، با زنجیری بر پای .
سیرن : ( با خود ) هموست !
قوش : چیزی گفتید ؟
سیرن : آنجا که می روید نه چشمی به انتظار است و نه دستی بر دعا باز .
قوش : شما از کجا می دانید ؟
سیرن : یک کلام از بادگرد خسته بشنوید ، من فرزند آن کوه بلندم ، پرومته را نمی توان یافت .
قوش : باید پیدایش کنم ...
سیرن : تا به فرمان زئوس جگر او به دندان کشید ؟
قوش : چه گفتید ؟
سیرن : آنچه فرمان است ...
قوش : فرمان را هنوز نخوانده ام ، نخست باید برسم ...
سیرن : می خواهید من نخوانده بازگویم با شما ؟
قوش : کیستید ؟
سیرن : دستانتان
را به من دهید ، مهراسید ، خانه بدوشی فال بینم ، دستانتان ، نمی خواهم که
بخورمشان .
قوش : دستانتان !
سیرن : سرخی
حناست ، منگتان می بینم !
قوش : حیرانم ...
سیرن : مباشید ، کف بینم ، کارم اینست ، نان آور شبهای گرسنگیم شده این
دستهای سرخی گرفته از حنا ، وقتش که می گذرد ، زمان حنا را
می گویم ، به کار نمی رود ، دستهایم ، از سر شب سیاه تا سحر که خروسکی سر دهد آواز تیر می کشد ، آه ، چه طالعیست این طالعتان ،
خط و ستاره هایتان همه در هم ، وای ، طول عمرتان !!!!! آه !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
قوش : چه سکوتی ! کوتاهست
؟؟؟؟؟؟؟؟
سیرن : با
آخرین گرگ تنها به قیامت خواهید ماند اگر ...
قوش : نمانید از سخن !
سیرن : تا به امروز عاشق شده اید
؟
قوش : چه ؟
سیرن : عشق ..............................
قوش : قفلیست بر دروازه دلم ، سرسخت و نستوه .
سیرن : عمر به بطالت گذرانیده اید .
قوش : کو عشق کولی پیر ! نه اسیر نگاه عشقم ، نه دربند زلفکی مواج ، و نه جنون گرفته مجنون بی لیلی .
سیرن : چرا چنین بی عشق ؟ هیچ شاهزاده ای را لیاقت آن نیست اسب سفید عشقتان با او بتازد ؟ دلتان عشق نورزد چند روزی بیش زنده نخواهید
ماند ..........................................
قوش : افسانه می سرایید ؟
سیرن : افسانه ای فسون شده ، پیش از عزیمت به سوی آن کوه بلند ، دخترکی با گونه های سرخ انابی ... 2
قوش : شوخی می کنید ؟
سیرن : دستهایتان نشانم می دهد .
قوش : باور کنم ؟
سیرن : سخنی از استادتان گفتید ، اینک نوبت من است از استادم بگویم ، روزی با من گفت عاشق نشوی سرنوشت کج خط دستانت تا ابد گریبانت
را خواهد گرفت ، نشدم ، عاشق ، اما دیریست ستیغ بلند کوه سر بر آسمان را پشت سر می گذارم و می گذرم بی آنکه از آن گذشته باشم ،
فردا دوباره به روبرویم از زمین کوهی می روید ، و من هر روزه باید بپرسم از خود کوله بار رفتنم کو ؟؟؟ آن کوه هر سحر در خیال من
می روید ، دریغ اما از رسیدنی ، پند بشنوید ، از کنار آن چاه بگذرید ، دخترکی آنجاست .
قوش : گفته تان را شوخی می گیرم .
سیرن : من اما رفتنتان را جدی خواهم گرفت ....................................
قوش : به امید دیدار .
سیرن : می خواهید به دیداری دوباره بگویمتان آهای جوان خسیس من هنوز از شما طلبی دارم !
صدای آواز دخترکی از دور .
قوش سیرن را کنار چاه می بیند ، عاشق می شود ، رقصی آغاز کرده اند .
قوش بر سنگی نشسته است و کوه قاف را می نگرد .
سیرن : مهربانا ، یک شبی زان قاف سر بر آسمانت باز گیر آن چشم بدمست و خمارین ، دلبرا زیر پا را از ترحم کن نگاهی ، ای ز تو جانم سراسر نار
و شرر ، از غریب شهر عشقت جویا بشو حال و خبر !
قوش : شاعر شده ای دخترک زیبا روی .
سیرن : ناز من ، دلدار من ، ناز در رخ ، نازنینم ، تا بکی ناز ؟
قوش : بازی است ؟
سیرن : برای من نه ...
قوش : نخواهم توانست عشق را پذیرا شوم .
سیرن : از من ؟
قوش : از تو و ...
سیرن : به بازی نیز ؟
قوش : بگذار پا به پایت همراه شود این جنون گرفته از نگاه مستت ای یار عشوه گر ، با من اینک عشوه آغاز ، ای سرآغاز تمام گفته ها و نکته هایم .
سیرن : ای تو هایم ، های های این گریه های بی انتهاتر ز شبهای سیاهم ، ای تو هویم ، هوی هوی این نفسهای پریشانتر ز جانم ، با من آغازی نما
آوازکی ، ای صدایت ساز سوزدار من ، بخوان با من ترانه ای ، بخوان تا با نغمه های آسمانی تو رقصی آیینی هوش از سرم ببرد و من غرق
چشمان تو شوم .
قوش : آواز من تو ، آغاز من تو ، پرواز من تو ، دلبرا ، گر نباشد رخسار ماه روی تو دلخسته م دلخسته م دلخسته م .
سیرن : نار نارستان من ، مهر مهرستان من ، بی تو هیچستان جانم سرد و بی روح است و خاموش ، آتشم باش ، شعله ها زن ، بازخوان با من اینک
یک ترانه .
قوش می خواند و سیرن رقصی آغاز می کند .
قوش : چه حالی دارد این لحظه های زیبا .
سیرن : دیده بر قاف دوختن و تا ابد چنان ماندن ؟!
قوش : خوب شد آمدی زیبا روی من .
سیرن : بیشتر دوست داشتم تو از پی یافتنم بیایی .
قوش : بنشین در برم .
سیرن : گفته بودی پیرزنی با تو گفت تا عاشق نشوی به کوه قاف آس نخواهی رسید ؟
قوش : آری .
سیرن : اگر چنین نبود ، اگر تو خواهان رسیدن به آن بلند قاف سر بر افلاک نبودی ، اگر پیش از سخن آن پیر سر راهت قرار می گرفتم باز عاشقم
می شدی ؟ راستی چه شد به این راه آمدی ؟ 3
قوش : دوست داشتم نجات دهنده ی گرفتاری پای در زنجیر باشم .
سیرن : فقط همین ؟
قوش : بیشترش آری .
سیرن : کاش آرزوی دیدار مرا داشتی .
قوش : بازی بس نیست ؟
سیرن : نه هنوز ، چیزی بگوی از خوبی عشق ، تمنا دارم ، قرارمان بود به بازی خواسته ی هم برآوریم .
قوش : چشمهای زیبای تو دریای من است ، هزاران سخن گفته ام از عشق از فردا از آسمان و از پرواز با تو ، پر پروازم شکسته شد به دیدنت آن روز
به کنار این چاه ، از آن لحظه تو بودی تمامی بودنم ، بی تو خویشتنم را آویخته آونگ بی جان بازی کودکان می دیدم ، بی تو شور و
سرمستی را گم می کند این جان خسته ، مهوش خوش ناز و ادا اگر ناز تو آسمانها را فرا بگیرد حرفی نیست ، اما گله کم کن ، بی عشق تو
من هیچم ...
سیرن : با من از مستی جانت ، از سروده های دلت ، با من از نگاه آسمانیت سخن مگو ، می بینم و می دانم فریبی با تو نیست ...
قوش : فریبی با من نیست ، اما نگفته ام همیشگی است ، فقط برای این لحظه های با تو بودن است ، هزار بار این گفته ام .
سیرن : آخر آن قله فسون گرفته چه دارد ؟ بگوی با من .
قوش : بخت پرومته نامی بدست دیوی به سحر آلوده است ، آنجا زندان جای اوست .
سیرن : افسانه ایست فسون زده این سخن ، اگر راست هم باشد آخر خوشبختی ما بدان گره نخورده که ...
قوش : من گرفتار فسون آنم ، باید آنجا می بودم این دم ، شاید زنجیر او به دست من باز خواهد شد ...
سیرن : ستایشگر اویی به جان و دل ، بی سخنی از من ...
قوش : کاش دستهای مهربانت پریشانی گیسوانم را پناهی بود جای گلایه بر لبانت .
سیرن : گلایه ام از تو نیست از اویی است که حتی نمی دانم کیست .......................
قوش : پرومته نباید گرفتار زنجیر باشد ...
سیرن : چه رازیست در یافتن پرومته ! حتی سخن از زنجیرش خون سرخ رگانت توفانی می کند پر آشوب ! از او چه می دانی ؟
قوش : شنیده ام روزی عاصی ترین فرزند عصیان با دلی لبریز از ایمان ایستاده بر سنگی کهن دیدگانش را بر افقی دور دوخته بود ، دلش آتشفشان
خشم ز بیداد کهنسال خدایان پر هیاهو ، آخر ، اینسوی تر مردمان بی آتش سرمازده تر از یخ قندیلهای لرزان لرزه ها بر جان داشتند و
گرمایی نبود جانشان گرمی گیرد و یخ نزند ، و او دید و غرید در خود ، به پایان کار اما خورشید هجرت آغاز کرد ، با دستهای او آتش
هدیه ای شد به مردمان زمین تا بزداید سردی زمانه ، سردی رخت بربست از زندگی مردمان ، اما ، چه خشمی با خدایان بود ، تندیس
آتشفشان ! گفتند جگر پرومته باید بسوزد ...
سیرن : گریزی نتوان از خشم آنها ...
قوش : پرومته در زنجیر است ، آری ، شاید آتش کینه ی خدایان فروکش کرده مرا فرستاده اند به سوی او ...
سیرن : فکر پرومته تمامی بودن توست ، اگر آن که می باید جگرش به آتش کشد تو باشی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
قوش : آه ! هرگز بدان نیندیشیده ام .....................................
سیرن : مگر نه آنکه خدایان از تو کاری خواسته اند ؟
قوش : هیچ از آنچه بر پوست نگاشته اند نمی دانم .
سیرن : اگر خدایان خواسته باشند نابودگر پرومته باشی ؟
قوش : آه ، کاش این بر پوستی نوشته نشود هرگز .
سیرن : میازار دلت را به این اندیشه ها ، بگذر ، از عشقمان بگوی ، آمدی و مرا دیدی ، دیدی و یک دل نه صد دل عاشقم شدی ، اینک آنکه جان
خویشش می خوانی هر چه بگوید پذیرا خواهی شد ؟
قوش : از چه نگرانی ؟
سیرن : تو به تمامی از آن من نیستی ...
قوش : به شهر خدایان با من ندایی گفت مردی در زمین به مردمان بی نور آتشی بخشیده ...
سیرن : کاری نیک ...
قوش : اینک او نیازمند من است ...
سیرن : من چه ؟
قوش : من گفته بودم فقط برای مدت اندکی با توام ، راهم ادامه ای دارد ، راهم به او می رسد ، نمی توانم فراموشش کنم ... 4
سیرن : می دانم ، نباید از تو بخواهم خواسته خدایان فراموش کنی ...
قوش : تنها خواست خدایان نیست ...................................................
سیرن : جز آن چیزی بخواهم ؟
قوش : به بازی ؟
سیرن : باشد ، به بازی .
قوش : با جان و دل پذیرای خواسته ات خواهم بود .
سیرن : رگهایمان را بشکافیم تا قطره هایی خون از آن وام گیریم ، پس آن خونهایمان را به نشانه ی عقدی همیشگی با هم ممزوج کنیم و بر آتش
مقدس دراندازیم تا باد خاکستر وجودمان را به آسمانها برد و با خدایان از عشق جاودانه ما قصه ها بسراید ، و ، سپس همچون دو عاشق
جاویدان شانه به شانه هم رهسپار آن قاف شویم .
قوش : چه زیباست این .
سیرن : با هم راهی خواهیم شد .
قوش : چنین باد .
قوش و سیرن انگشتان خود را می برند و با خونشان روی خاک قلبی می کشند .
باد قاصدکی را با خود می آورد .
سیرن : آه ، قاصدک !!؟ ( برای گرفتن قاصدک خارج می شود و بازمی گردد )
قوش : باید می رفتی ؟!
سیرن : گرفته روی می بینمت !
قوش : قاصدکی را بر من و بر لحظه ی سوگند عشقمان رجحان دادی !؟
سیرن : اگر از خدایان پیغامی داشت ...
قوش : داشت ؟
سیرن : اگر داشت و من نمی گرفتمش ...
قوش : نگفتی ، داشت ؟
سیرن : تو همه ی هستی من ...
قوش : پاسخم ندادی !؟
سیرن : تو خواسته ی خدایان بر من ارجح ندانستی ؟
قوش : گفته بودم تنها خواست خدایان نیست وادارم کرده پای در این راه بگذارم ، خود نیز با جان و دل خواستار آن بوده ام ، آنچه تو کردی چنین
نبود ؟
سیرن : کاری به خواست دلم ؟
قوش : آری .
سیرن : چه فرقی دارد آخر این که ...
قوش : برای من فرق دارد .
سیرن : نامهربانت می بینم و دلم گرفته ترین ...
قوش : قصه ای ناگفته با من داری ؟
سیرن : ...
قوش : به فرمان خدایان سر راهم آمده ای یا خود نیز خواستار آن بوده ای ؟
سیرن : تو سراغ من آمدی ...
قوش : به خواسته ی پیری فال بین ، او را می شناسی ؟
سیرن : هرگز ندیدمش ، من بر تو عاشقم و ...
قوش : قاصدکی را بر من ...
سیرن : بد دل مباش .
قوش : نمی توانم نباشم ...
سیرن : بر سرم فریاد مکش مهربان من .
قوش : چه از من پنهان داشته ای به دل ؟ 5
سیرن : هیچ ، باورم کن .
قوش : دلت با من یکی نباشد ؟
سیرن : هست ، هست ، هست ...
قوش : نه در سخن ...
سیرن : در دلم ، در جانم ، در روحم نیز چنین است .
قوش : به گاه دیدار گفتی با من باش ، گفتم نتوانم ، گفتی چند روزی ، گفتم نتوانم ، گفتی به بازی ، گفتم به بازی با تو خواهم بود ...
سیرن : چه می خواهی بگویی ؟
قوش : تو نگفتی به بازی با من خواهی بود .
سیرن : بازی نبود خواسته ی من ...
قوش : باید از آتش بگذری ...........................................
سیرن : مرا با آن امتحان خواهی کرد ؟
قوش : راه بهتری سراغ داری ؟!
سیرن : خواست خود را با خواست خدایان همزمان به پیش می بری ، تو نیز باید امتحان پس دهی ...
قوش : لازم باشد به خدایان پس خواهم داد ، از آتش خواهی گذشت ؟
سیرن : خواهم گذشت .
سیرن می خواهد از دایره آتش بگذرد ، اما ، بجای گذشتن قوش را میان آن گرفتار
خود می کند .
سیرن همچون ماری به دور قوش می چرخد .
قوش : کیستی تو ؟
سیرن : نمی دانی دلبرکم ؟
قوش : کیستی ؟
سیرن : تا دمی پیش دلداری بودم نازنین رخ و اینک اژدهایی خشماگین ...
قوش : نامت چیست ؟
سیرن : صدایت بلندت را دوست داری انگار ، آتش خدایانم ، شاید آنکه باید جان از تو بستاند ....
قوش : چه باطل خیالاتی با توست .
سیرن : تلاش و تقلایت تحسین برانگیز است ، گمان برده ای راه فراری خواهی داشت ؟
قوش : بگوی چرا چنین ...
سیرن : آنکه باید پاسخ دهد اینک اسیر من است .
قوش : زیرکی باید آنکه را در دل آرزوی پرواز است تا تن به طلسم و جادوی زمینگیر بدکاران ندهد .
قوش خود را از حلقه آتش می رهاند و روی سنگی بالاتر از سیرن قرار می گیرد ،
انگار عقابی با ماری در ستیز است .
سیرن : از هر آنچه داری بهره گیر ، اینک نوبت من است .
قوش : وای از فسون ساحره ها ...
سیرن : نه ساحر که خدای ساحرانم من !!!
قوش : چه فریبیست در کلام ساحره های بد کردار ، فسونشان را رقیبی نیست همچون دروغشان .
سیرن : چه باطل سخنهایی با توست .
قوش : گمان مکن رهایت خواهم کرد .
سیرن : اگر با من این سحر نباشد شاید کاری از پیش ببری ...
قوش گرفتار سیرن شده است .
قوش : چه طلسمیست این !؟
سیرن : دست آموز خدایان بالادستم .
قوش : چه بختی است بد بر پیشانی من ... 6
سیرن : و بختی خوش با من ، به دلم نشست این پیروزی ، با خدایان سخنی داری ؟
قوش : فراسوی مرداب مانا به نگاه اینکم چه هیچستانیست آسمان .
سیرن : چه زجه ای می زنی مرد ، زوزه ی خسته و نالان گرگی زخم در جان بر زبانت جاریست ...
قوش : دور باید نمایم این ناله ی جگرسوز ، اینک یا باید همچون سوز زخمه ی ساز آوازه خوانی خوش نغمه پر کنم هستی تا بد اندیش ساحر
بدمست شادی نگیرد در دل از پیروزی خویش یا از هم بگسلم زنجیر ، چه دردیست درد طناب و دست و کشیده شدن تن زخمی بر خاک و
خاشاک و خارستان !
سیرن : آری ، غرورت اجازه ناله نخواهد داد با تو ، حق با توست ، سنگ را به هر سگ ولگردی می توان زد ، با عقاب بلندپروازی چون تو اما مهربان
باید بود ...
قوش : دور شو سگ کثیف ...
سیرن : آه ، شلاق را دوست داری ؟
قوش : از تو هیچ ...
سیرن : اختیار من با تو نیست اما اسیرک گرفتار .
قوش : جز تحمل چاره ای نیست .
سیرن با شلاق قوش را می زند و او را زمین گیر می کند ، در نهایت می خواهد
سر قوش را زیر پا له کند ، اما ، می ماند .
سیرن : هنوز گاه مردنت نیست ، باید التماسها کنی تا ...
قوش : زنجیر
بر دستهایم تا ابد ماندگار نخواهد بود .
سیرن :
امید واهی نجاتگر بیهوده اندیشان نیست ، این خواسته ی خدایان است ...
قوش : خدایان نیز چون تو گمان داشتند ، پرومته اما ...
سیرن : پرومته نیز همچون تو در زنجیر است .
قوش : او آتش را هدیه ی مردمانی نموده ...
سیرن : امید به مردمان بی فردایی که او آتششان آورده بسته ای ؟
قوش : پرومته چیزی در آنها دیده آن را بخشیده ...
سیرن : هاهاها ، آنها در خواب نازند .
قوش : دروغی دیگر !
سیرن : بد آورده ای مردک ، بد آورده ای ...
قوش : سرانجام نیکی آن مرد نباید چنین باشد ...
سیرن : چنین هست ، و هیچ نتوان کرد .
قوش : دور شو دروغت در من اثری نخواهد داشت .
سیرن : چشم بگشای و ببین مردک احمق ........................................................................
قوش : و لابد من جغد سرگردان قصه های خرابه های ویرانی گرفته ام !
سیرن : خود چنین خواسته ای ...
قوش : خود نیز می دانی یاوه ایست این بر لبانت ، بازم گوی چرا ؟
سیرن : چی چرا ؟
قوش : تمامی ماجرای من .
سیرن : خدایان خواستار عذاب پرومته اند ، باید پرنده ای خام خوار هر روز سینه ی او بدرد و جگرش به منقار کشد ، جگر پرومته دوباره بروید و
پرنده دوباره بدرد و بخورد ، تا ابد .
قوش : بر پوست چنین حکمیست ؟
سیرن : آری .
قوش : و تو چه کاره ای به این میان ؟
سیرن : دوست تر داشتم با تو شرابی را مزمزه می کردم در غروبی زیبا ...
قوش : تو چه کاره ای ؟
سیرن : حیف است با من نامهربان باشی ... 7
قوش : بگوی این میان کیستی تو ؟
سیرن : یادت نرود تو اسیر منی ...
قوش : خود نیز واقفی بایدم بگویی .
سیرن : آنکه بر قاف پرومته را سینه خواهد درید باید از آزمون من سربلند بیرون آید ................................
قوش : چه تهیست جام خدایان .
سیرن : مثبت بیندیش .
قوش : راست گفتی ، تهی نیست ، سرشار از زهر بی درمان است و زمهریر ، و جامشان چه کم بها ! ( پوست نوشته را دور می اندازد ) .
سیرن : و من با ته مانده زهر آنها فال می گیرم .
قوش : دوست تر دارم تنها باشم .
سیرن : خواهی شد .
قوش : اینک ...
سیرن : طالعت بد طالعیست جوان ، مگر آن که فرمان من خواسته ی جان و وجودت باشد ( عشوه آغاز کرده است )
قوش : دور شو ساحره ی بدکردار .
سیرن : پس نمی خواهی !؟ باشد ، امروز را کفایت می کند ، باید بدین حال بمانی ، چند روز دیگر بازخواهم گشت ، پشیمان شوی پرنده دست آموز
خود خواهمت نمود ...
قوش : مرا بکش .
سیرن : هنوز نه .
قوش : مگر چنین نخواسته اند از تو ؟
سیرن : آری ، اما هنوز زمان دارم .
قوش : تو دلت با خدایانت نیز یکی نیست ؟!!
سیرن : گاهی رازت را خدایان نیز نمی دانند ، تو عشق باز چیره دستی هستی .
قوش : یک بار بازیم دادی ، هوشیارم اینک .
سیرن : باید دید .
قوش آویزان از درختی به صلیب کشیده شده است .
قوش : اندیشه های هجوم آورده ی غم افزا دست از سرم برنخواهید داشت ؟؟!!! روزگاری به چیزکی از دنیا نمی اندیشیدم ، رها از غم بودم و هر آنچه
شادی ام نمی افزود از ضمیرم پاک می کردم ، خرم و خوش گذشت روزگار می نگریستم ، با اندیشه های فرح افزا رها بودم از روزمرگی ها ،
پروازم اوج بی انتهای دلخوشی ها ، اما ، آرام آرام با درد انسان آشنا شدم ، فقر ، جنگ ، نفرت ، کشتار ، تجاوز ، بیداد ، کردارهایی همه
زشتی و بدی ! بی عدالتی ، هزاران هزار درد بی درمان ! بیخود و بیقرارم می کرد اندیشه های هجوم آورده غم افزا ، دیگر نمی دانستم چه
می خواهم از این هستی چرکین رخسار ، با خود گفتم مفهوم بودن آدمی چیست وقتی نمی توان پاکی آورد به زندگی خویش و دیگران ؟
هیچ حس زیبایی به دلم بازنیامد به آن لحظه ها ، تمامی راهها را تا دلزدگی محض در آمد و رفت بودم ، بوی گند ناامیدی توانم به ناتوانی
کشانید بی کورسویی از امید ، نه حس شروعی و حتی نه خواستن ادامه دادنی و نه حتی هوس ماندنی ، من مانده ترین وجود هستی بودم ،
در این ماندنها هیچ دستی بسویم برای شروعی دراز نشد تا دست در دستش نهم برای زدودن زشتی و آوردن پاکی ، تمامی آنچه زمانی
دلخوش آنها بودم گریختند ، غبار از روی غبار بر راههای پیش رویم و پشت سرم نشست ، رد پایی و یادی و یادگاری نماند ! اندیشه ام
خلائی بی فرجام ! وحشتناک و خوف انگیز ! نگاهم اما همچنان به جستجو ! گفتم شاید هنوز خبری باشد به جایی ، دور یا نزدیک ! نبود ،
روزی به گاه پروازم دروازه ای دیدم ، شهر خدایان ؟! شاید ، نزدیک دروازه شهر از هوش رفتم ، چند لحظه ؟ ندانستم ، چشمهایم باز شد ،
پوست نوشته ای در دست خود دیدم و صدایی با من گفت به کوه قاف چشم به راهی دارم ، گفت شاید گاه رهایی آن آتش آور انسانها فرا
رسیده باشد ، شاید نیز زمان سکوت ابدیش ! گفت اگر آزاد اندیشانی چون پرومته نباشند انسانها دردشان بر دردشان گره خواهد خورد ،
راهی شدم ، پرومته به این رهایی خود انسان را به چه میهمان خواهد کرد ؟ همه ی راه شوق دانستن این داشتم ، ایستاده بر بلندای صلیبی
گذر لحظه ها را نظاره گرم اینک ، از چه بر صلیبم کشیدی اگر نباید کاری می کردم ؟ هان ؟ خستگی بر خستگی می افزاید جان و دلم ،
هیچ پاسخی نیست با من ؟! افق خورشید تابان را پشت ابری پنهان کرده از دیدار ، ابرهای آسمان بی نور به چرخشی مشغول ، به سرخی
می گرایند و گاهی ارغوانی می شوند ، کران تا کران دیگرش خونین و خاموش ، پرم شکسته ، پروازی نیست ! اینک شکست خورده ی
آرزوهای ناامیدم ، خسته از افسانه ها و افسونهای زشت و دروغین ، کجاست پرومته ؟ کو مردمان ؟ آنها که در جان و قلب تک سوار عشق 8
خانه ای از جنس مهر و امید داشتند ، افسوس اما ، آنجا ، آنسوی دشت ، مردمان را رقصی است ، رقص مرگ به دور چاه آن دروغین ارباب
بی پروا ، گویا همیشه چنین بوده قصه ی انسان ! کاشکی پرواز می کردم تا آسمانها ، تا آنسوی هستی ، دستی نخواهد رویید آیا از میان
تاریکی ؟ کاش پرم نمی شکست ، پرواز ، پرواز ، پرواز !!! اینک چشمهای خسته ام می جوید به تمنا افقهای دور و نزدیک ، افسوس جز
غباری نیست پیدا به راه .
سیرن وارد می شود .
سیرن : چه خلوتی ، همه افق است و انتظار ؟ آرامش محض ! به کدامین شاهراه زایش خورشید می جویی ؟
قوش : ...
سیرن : در فراسوی این آرامش محض موج است و توفان است و غرش ، زجه ی شلاق بر روح ، کهکشان آتشی خاموش اینک اما .
قوش : ...
سیرن : سخنت را شنیدم ، پر غرورتر باد بادهایت .
قوش : دشنه ات خونین ، سینه لبریز خشم و کین ! چه تنفری داری تو ، چه تنفر بی پایانی !
سیرن : عشق سرخورده تنفر می زاید ، اما ، اما اگر بخواهی همان خواهم شد که بودم ...
قوش : از دوردستهای دور آواز چوپانی می آید گم شده میان پارسها و زنگوله ها ، بره ها با زنگوله ها رقص آغازیده اند ، تو با کدامین ساز بی صدا
بازی آغازیدی ؟ هاع ، عشق !!!
سیرن : چه فرقی داشت اگر گفته بودم برای من نیز بازیست ؟
قوش : رهایی زیباست ، کاش چوپانی بودم آزاد ...
سیرن : چیز زیاده ای نمی خواهم از تو ...
قوش : خنگ آباد روزگارمان چه پرهیاهوست ، عربده بازاری که مگو ! صدای مردمان می شنوی ؟ من نیز از مردمانم ؟
سیرن : آخر دروازه کدامین کهکشان کشف نشده را گشوده ای ؟ هان ؟ کجای این جهان را آبادستانی کرده ای پر لاله و نسترن به تقلای خود ؟
هان ؟ خود را کره اسبی سرکش انگار پر عرق و شاش و شپش ! نه وجودی آسمانی ! شاهزاده ی دروغین تو قصه گوی لاف زن سرزمین
مردمانی رنگ در رنگ هزار نیرنگی ، بالا رفته از صلیب گستاخی خویش .
قوش : اگر چه بر صلیبم اما نهایتی نخواهد داشت پروازم ...
سیرن : باید بشکنمت این صدا در گلو ...
قوش : اگر چه در گلو شکسته فریادم اما به یقین آسمان پژواک زمزمه ی شکسته ام را تا عرش انعکاس خواهد داد همچون آینه ای روشن ...
سیرن : مگر نگفتی دستی را به معجزه منتظر نخواهی بود ؟
قوش : دستی برای نجات من نخواهد آمد خیال او اما آسمان را نشانم خواهد داد ، با خیالی نیز می توان ابرها را در آغوش کشید و پرواز کرد ، به
گمانم از ازل چنین بوده و تا ابد نیز چنین خواهد بود .
سیرن : باشد ، چنین باشد ، آتشش را پر شرر می کنم ( آتش می افروزد ) ، چگونه است ؟
قوش : شکننده ترین لحظه های بودنم شکل می گیرد ، اینک این جان بر آتش فروزان کینه ی تو ، کاش شهزاده قصه های بی تعبیر نباشم .
سیرن : پژواک کلامت ، ناله های جگرخراشت ، همچنان ناقوسی بر افقهای چهارسوی آسمان می خورد اما دریغ از پاسخی ، می بینی ؟
قوش : سرایش قصه ناب روزگار با من است ، قصه رهایی ، رهایی عشق است ، رهایی نهایت بی زنجیر زیستن است ، اینک من پرواز را با رهایی جانم
به آسمانها هدیه می دهم تا با همگان بازگوید کران تا به کران این جهان تاریک هیچ پایی به بندی گرفتار نخواهد بود اگر خود زنجیر را
نستاید ، کاش سواران آزاد دشتها بی واهمه از هجوم دیوک بدکردار بتازند تا اوج رهایی ، مرا به زمانه بی زمانیها پرواز خواهی داد ای سمند
روح بی قرارم ؟
سیرن : خلسه ی مرگ است این با تو ، گمان کرده ای به آسانی روحت به آسمان پرواز خواهد نمود ؟ آسمانت را پر ابر خواهم نمود ، نه سفیدک
پنبه ای روح افزا که سیاه ابر سنگین توفانزا ، نازاترین زشت ابر روزگار بی باران از آن لحظه های سردی گرفته جان و روحت خواهد شد ،
سردترین سرمای هستی را بر جانت خواهم ریخت ، اینک امیدت به یاسی ناامید تبدیل خواهد شد ، پذیرایش باش ، به این لحظه ی
زجرآور آخرین دمت خواسته ات از من چه خواهد بود ؟
قوش : پروردگارا ، آن که پدیدارمان کرده ای و چشمهایمان را بر جهانت گشوده ای مگذار زنجیری بسته به دستی خون گرفته از تنگی و سایش
بازماند ، روحم را پرواز ده از این ماتم جای ، خدایا رهایی را هدیه کن بر زمینیان در بند ، رهایی عشق است .
سیرن : آخر چرا ؟
قوش : ...
سیرن : این همه تحمل چرا آخر ؟ 9
قوش : ...
سیرن : چیزی بگوی .
قوش : چند ؟
سیرن : چه ؟
قوش : چند نفر پیش از آمدن من از کنار چاه با ندای پر فریب دعوت تو گذشته اند ؟
سیرن : بسیار .
قوش : حدس زده بودم ، بند از دستهایم بگشای ، با تو خواهم بود ، باور نداری ؟ خواستم بدانی می توانم ...
سیرن : بعد ؟
قوش : اینک اگر به سوی تو آیم و نرد عشق با تو بازم نخواهی گفت از ترس است ...............................
سیرن : باور کنم ؟
قوش : آنچه خواسته ی دل توست خواهم بود ، اگر یکبار توانستی به بندم کشی باز خواهی توانست .
سیرن : راست گفتی ، ارزش آزمودن دارد .
قوش : آغاز کن ترانه .
قوش و سیرن رقصی آغاز کرده اند .
سیرن دوم وارد می شود و رقص قوش و سیرن را تماشا می کند .
سیرن دوم سیرن و قوش را به بند می کشد .
سیرن بر صلیب است .
سیرن : اندیشه های هجوم آورده ی غم افزا دست از سرم برنخواهید داشت ؟!!! روزگاری اندیشه ام خدمت نمودن به خدایان بود ، رها از غم بودم و
هر آنچه شادی خدایان نمی افزود از ضمیرم پاک می کردم ، فقر ، جنگ ، نفرت ، کشتار ، تجاوز ، بیداد ، کردارهای شادی آور خدایان !
بی عدالتی ، هزاران هزار درد بی درمان ! بیخود و بیقرارم می کرد هر آنچه خدایان را لذتی می بخشید ، با خود گفتم مفهوم بودن آدمی
بندگی خدایان است و بس ! روزی با من گفته شد هر آنکه راهی قاف بلند جای شود به دست تو آزموده خواهد شد ، همه را به نیکی
آزمودم ، هرگز گمان نکردم دلم روزی در هوای عشق انسانی به تندی تپیدن آغاز خواهد نمود ! نبود خدایان را خلائی بی فرجام و
خوف انگیز یافتم ، هیچ حسی زیباتر از نبود ! اینک تمامی آنچه زمانی دلخوش آنها بودم گریختند ، خورشید تابان پشت ابری پنهان گردیده
از دیدار ، ابرهای آسمان بی نور به چرخشی مشغول ، به سرخی می گرایند و گاهی ارغوانی می شوند ، کران تا کران دیگرش خونین و
خاموش ، چه شبیست این لحظه های سیاهی گرفته ام ، کاش اسبی داشتم ، تا بدانسوی دشت خلوت می تاختم و باز می آمدم ، اینک اما
تک سوار آرزوهای ناامیدم ، خسته از افسانه ها و افسونهای زشت و دروغین خدایان ، دست خدایی نخواهد رویید آیا از میان تاریکی ؟ اینک
چشمهای خسته ام می جوید به تمنا افقهای دور و نزدیک ، افسوس جز غباری نیست پیدا به راه ، هرگز ندانستم آنچه به هنگام مرگ بر
لبهای او روئید لبخند تمسخر من بود یا تلخ خند فرجام بدم به این بازی !؟ شاید لبخندش رویش مهر او بود !؟ کسی با من این نخواهد
گفت ؟ خدایان چه در سر می پرورانند ؟ کسی این راز بر من نخواهد گشود ؟ او نیز مرا آزمود ؟ پس خود چرا مرگ را به جان خرید و
چیزکی با من نگفت ؟ کاش به این بازی همچون او آسمان گرد رهای دل خویش بودم نه سگ گیسو طلای خدایان .
سیرن دوم سیرن را شلاق می زند .
صدای دعوت تمناگونه ی سیرن دوم از چهار سوی صحنه به گوش می رسد .
پایان
آس اولدوز . آس اربایجان . ایری آنا . 10
